Fitorja e Zvicrës ndaj Francës, Kampiones së botës, mbrëmjen e së hënës në Bukuresht në çerek finalen e Kampionatit Europian 2020, i çoi zviceranët në delir ndërsa skuadra helvetike fitoi fansa dhe respekt nga mijra e mijra futbolldashës, nga i gjithë rruzulli.
Për spektaklin e bukur, të pastër, për shpirtin luftarak, për gjithëpërfshirjen, per lojën në skuadër si dëshmi e multikulturalizmit, që i ngërthen brenda të gjitha, nga konkordanca deri tek melting pot, prodhuan një ndeshje ku gjithçka u sinkronizua, si një orë zvicerane dhe përfundoi me fitore të merituar ndaj gjelave, kampionë bote.
Kur filloi ekzekutimi i pesë penalltive, nga secila skuadër, situata mund të kishte qenë e përmbysur me realen, dmth mund tē mos ishte Sommer ai që priti penalltinë e Mbappé, por Hugo Lloris, portieri francez të priste penalltinë e njërit prej pesë futbollistëve zviceranë, të cilët nëpër kronikat televizive krenoheshin se ishin stërvitur gjithë javën duke gjuajtur penallti. Pra edhe sikur Zvicra të mos ia kishte dalë, humbja do të kishte shijen e fitores, nëse do të llogaritej penalltia huq e Rodrigues apo goli offside në minutën e 85′ nga Gavranovic, që do ta kishin çuar rezultatin në 5 me 3 për Zvicrën, pa patur nevojën për kohën shtesë dhe epilogun me 11 metërshin.
Megjithëse komentatorët francezë të sportit justifikoheshin se gjelat luanin pa Dembélé, i dëmtuar në gju, të cilin Lionel Messi e quan “fenomen”, kjo nuk e ul aspak të drejtën e Zvicrës për të pretenduar Kupën e Europes 2020. E tha edhe vetë kapiteni Granit Xhaka duke prekur me dorë kokën e duke thirrur përpara kamerave të televizioneve “flokët”, “flokët” që pas fitores i dolën bon shans, për të cilat u sha dhe u mallkua aq shumë nga tifozët !
Se kjo është gjuha e tifozëve, e ashpër, ata të shajnë fort, shumë fort, të groposin kur humbin, sikur tani po bëjnë francezët me Kylian Mbappé – dhe të ngrejnë në qiellin e shtatë kur fitojnë. Në rastin e Zvicrës tifozët janë gati t’i ngrejnë në krahë ata djem deri në qiellin e 77-të po të ekzistojë sepse kjo skuadër jo vetëm që shkroi dhe hyri në histori, por sepse theu një tabu, rrëzoi një një magji, e çmagjepsi kombëtaren, quaje si të duash.
Në fakt, pothuaj të gjithë zviceranët nuk besonin se në një natë vere, ende pa dalë mirë nga trauma globale me emrin Covid 19, skuadra helvetike të thyente një mit e të mposhtte skuadrën e Francës, kur për 70 vjet kishte pësuar vetëm disfata!
Aq më tepēr kur ndeshtjet e turit të parë ishin aq kontraverse, gati zhgënjyese: me një barazim 1:1 me Wells-in, me një humbje eklatante 0:3 me Italinë, por me një fitore shpresazgjuese me Turqinë, ku shkëlqyen tre golat brilantë të Seferoviçit dhe Shaqirit!
Çfarë kishte ndodhur! Ishte rrëzuar edhe e thëna, se është shumë e bukur për të qenë e vërtetë, në fakt ishte edhe e bukur edhe e vërtetë.
Kishte ndodhur mrekullia, në Bukuresht më 26 qershor, kur fataliteti i shtatë dekadave theu qafën dhe u kthye në fatmbarësi e festë kombëtare duke e bërë NZZ, gazetën më të rëndësishme zvicerane të shkruante: “Kishin të drejtë lojtarët kur thoshin se janë në formë të plotë. Ata luajtën dhe fituan për përjetësinë!”
Nuk mund të thuash vetëm se ndeshja u fitua në sajë të organizimit virtuoz të kapitenit të skuadrës! Granit Xhakës me flokët biond! Që e drejtoi skuadrën ala Von Karajan, duke u përcaktuar nga UEFA si lojtari më i mirë!
Por sepse aty triumfoi madhështisht shpirti i skuadrës, në një harmoni hyjnore ku të gjithë ishin bashkë:
portieri Yann Sommer që priti penalltinë,
Seferoviç që shënoi i pari, dhe golin e dytë kur Franca ishte në epërsi golavarazhi me tre gola dhe psikologjike,
Gavranoviçi që shënoi në sekondat e fundit të minutës të 90′,
loja e hatashme e Shaqirit, bilbordet e të cilit mbushin supermerkatet e Zvicres,
deri tek Vladimir Petkoviç me ndërrimet e duhura, i cili e sfidoi Didier Deschamps.
Gjithçka dukej sikur kishte funksionuar sipas motos së Konfederatës Helvetike – “Unus pro omnibus, omnes pro uno” – Një për të gjithë e të gjithë për një!
Sepse vetëm kështu fitohet ! Të gjithë bashkë! Vetëm kështu përmbysen bastet, parashikimet, thyhen tabutë, zhgënjimet kthehen në shpresa, në siguri.
Le të shkruajnë gazetat: “Zvicër, një përrallë vere”, sipas të famshmes poemë epike saterike “Deutschland. Ein Wintermärchen” – “Gjermani. Një përrallë dimri” të Heinrich Heines, shkruar nga poeti kur do ta vizitonte nga egzili pas 13 vitesh atdheun e tij të dashur. Gazetat mund të kishin shkruar edhe “Ëdërra e një nate vere” sipas komedisë të famshme të Shakespeare “A Midsummer Night’s Dream!”
Në fakt, nuk është as përrallë, as nuk është më një ëndërr në sirtar për 70 vjet!
Është një realitet!
Një aspiratë me këmbë në tokë e skuadrës helvetike për kupën e Kampionatit Europian 2020!
Me refrenin slogan të përjetshëm: Hopp Schwiiz, Allez Suisse, Avanti Svizzera !
Komentet