PORTRET I NËNËS SIME
Nëna ime me çitjane të gjera,
Nëna ime me shaminë e bardhë,
Si jugë e butë drejt visesh tjera
Nëna ime me jelek ngjyrë allë!
Nëna ime e mpakur, e lodhur
Në lumin e jetës si avullore
Me pesë djem, pesë universe,
Si pesë gishtat e një dore!
Nëna ime me një mijë halle,
E urta, e mira gjer në dhimbje!
Çfarë të na bënte për ditë festash,
Çfarë të na vishte për ditëlindje!
Pak sheqer e kafe lidhur komb
Në cep të qeskës së lerosur
Në pritje të mikut aq të bujshëm
Ruante nëna e qederosur…
I besonte punës dhe lodrës së fatit,
I besonte rrënjës së thellë të fisit
Kurorë na donte rreth babait
Si degët e forta të një lisi;
Po babai im kishte gjak të nxehtë
Dhe ne i ngjajmë atij, për dreq,
Tabutë i theu një Takë rebel
Biografinë na e nxiu, na e prishi keq.
Dhe nënëshkreta qante në gjumë
Për atë plangprishës, atë shpresprerë
Dhe fatin tonë të zi për lumë
Pa vajza, miq e shokë në derë.
PERGJIGJE GRUAS
Letrën, grua, në gji e ruaj
Dhe shumë herë do ta lexoj;
Dhe po aq herë nëpër rreshta
Një këngë malli do të dëgjoj.
E di që s’mësohesh dot pa mua,
Në tryezë shtron një pjatë më tepër.
‘Ç’e humba fare”, nënës i thua
Pastaj pret nga unë një letër.
Ndoshta ëndërron nga unë një letër
Në një zarf të kaltër luleblirësh
Me pak para për nënëshkretën
Për ty ca vargje xhevairësh.
Po unë e di, ti pret më shumë
Ca fjalë intime, lule malli,
Firma poshtë vënë me buzë,
Ku të puthi vajza edhe djali.
E di se është një ngasje e bukur
Nga një mallë i largët bashkëshortor,
Që një burrë i ëmbël, një shpirtvogël,
Nuk ndjen asgjë në kraharor.
Po një burrë si unë, egoist për dreq,
Që i shfryn mendimet si furtunë
Dhe zemra e tij vuan e heq,
Nuk gjen prehje as në gjumë.
Të tjera halle e zënë gjatë ditës,
Përmbi dhëmbjen e përmbi mallin,
Sa një zonjë nga ato të elitës
Do t’i mbartëte ndoshta me hamallin.
Po mal mbi shpinë kam krenarinë,
Idenditetin tim po gjithashtu,
Sa gërmuq shetis nëpër Athinë,
Këmbëlidhur me ca tabu.
Se lutjen unë s’e kam mësuar
Dhe dorën kurrë dot s’e shtri,
Shtëpitë publike, siç u thonë
Dhe kazinotë, oh, kurrësesi.
Mbi gjithçka e ardhmja juaj
Më mundon e më cfilit,
Si hutaqi morrat në dhe të huaj
Rri numëroj këtu dhrahmitë.
Dhe nis e shaj Zotin në shqip,
Atë që kurrë s’e njoha dot.
Fatin tim me dhëmbë përtyp,
Po zemrën kurrë s’e mbys në lotë.
Oh, veç një gjë kuptova mirë
Dhe sot ndihem shumë i pasur,
Sa shumë u dashka larg Atdheu
Dhe po aq ti, grua e dashur.
VAJZAT ÇAME
Gjeshtër e lulëzuar buzë lumit duket
Shtati juaj i hedhur, vajza të Çamërisë
Në ujrat e gjolit nga zilia zanat futen
Kur në sy ju ndizet shkëndi e dashurisë;
Buzëqeshja juaj, e freskët e kristaltë
Me gurgullima krojesh djelmoshave u ngjan;
Borë e pastër duart, të bardha zambak,
Dy buzët kur puthin, të ëmbëla koralë;
Një notë hyjnore puthja juaj e kulluar
Ajo të magjeps, të deh ajo aq shumë
Sytë tuaj të ndezur-dy yje flakëruar
Në dashuritë tuaja dikur humbisja unë;
Si gjeshtër që jepet nga era buzë lumit
Në valle dridheni, belhollat vajza came,
Djemëve që joshen nga shikimet, parfumet
Fresk e tufane u bëni me çitjane…
AZILKERKUESI
Mbase unë sonte nuk do të vij
Ti fike dritën kur të biesh.
E di se shtrati të duket varr
Po sqetullat prapë ti mund t’i lyesh.
Mbase as nesër në portë s’do të trokas,
Ti darkën mos e ler të shtruar
Dhe djalit, kur ta vësh në gjumë,
Përralla të frikshme mos t’i thuash.
Mbase papritur kaloj kufirin
Si një skllav i arratisur nga padroni
Dhe në tokë të huaj rrëshqas e bie
Buzë një gremine e buzë një honi.
Mbase i dehur në kabarera
Ndeshem keqas me një zezak a bjond,
Mbase diku në një skutë të errët
Pusi më zë një vagabond;
Mbase në një sofër të pa shtruar
Përtyp kotheren e urisë
A fillikat i vetëm në një tren
Rend mesnatës drejt lirisë;
Mban ky kurmi i të varfërit
Dhe qafë e tij si qafë e djallit…
Veç kudo qofsha, në parajsë a ferr
Unë sonte flë në shtrat të mallit.
DO TE NGREJ NE KRAH
Nga shtëpizë e vjetër
S’po ngroh më zjarr i nënës,
Mbi çatinë me rrasa
Përthyhet dritë e hënës,
Vjen e zbetë tek unë
Rezja në dritare
Vetmia, thotë zëmekur,
E treti nënën fare.
Pranë vatrës nëna
Kruset e mërdhinë.
I nis mallin e thekur
Gëzof t’ia vesh shtëpinë;
Oh, puthmë, moj nëna ime,
Në ëndërr dhe në gjumë,
Në gushë e faqe puthja-
Dallgë e bardhë shkumë;
Ke parë, ti, luzma bletësh
Mbledhur degës në pyll,
Ashtu i ndjej unë netësh
Sytë kur i mbyll;
Ah, moj nënë, nënë!
Së shpejti mbrij atje
Do të ngrej në krahë
Si era grurin ngre!
ME FAL
Më fal! Udhën s’ta shtrova dot me lule.
S’u bëra dot as lider as VIP as ofiqar.
Unë di vetëm të lëroj atje ku dielli ulet
Mëngjesin të rrënjos në sytë e tu të larë.
Më fal! S’të shëtita dot ty nëpër botë.
Bile unë s’di as ku bie Polinezia.
Lidhjen tonë të pandarë di ta mbroj fort
Dhe humbas plot besim në ëndërrat e mia.
Më fal! Fatin Zoti na e bën dhuratë.
Horoskopin e yjeve asnjë herë s’e kam lexuar.
Kujtoj mbrëmjet kur ti ngreje kokën lartë
Trupin ma lëronin duart e tua shtrënguar.
Më fal! S’të çova dot në Tokën e Premtuar.
Si Magelani s’i erdha rrotull botës.
Nën hijen e agimit vargjet i kam shkruar
Zbathur kam ecur në zemër të tokës.
Më fal! Për ditët tona rutinë e pa jetë.
Për netët plot trishtim e brenga shumë.
Të lutem, mos kujto furtunat, lotët e shkretë,
Mos i kujto më fjalët që të thoja unë.
Kujto ti ditët e pakta plot me dashuri!
Gëzimet që na mbushnin shpirtin i kujto!
Rrugën tonë ku ecëm plot guxim e gjallëri
Bekoje, e dashur, kurrë mos e harro!
MBREMJE VJESHTE
Mërguan zogjtë shtegëtarë
Në eter këngët lanë përhapur,
Dielli fshehur brenda pyllit
Kurora pemësh ka përflakur;
Digjet qershia – flakë e kulluar
Nga era jepet e përkulet
Mes bojëkafes të arave lëruar
Dhe blerimit të lëndinës me lule;
Një folezë ka mbetur e braktisur
Altari ku erërat rrëfehen
Dhe malli strehohet i ngrysur
Në pritje të këngëve të kthehen;
Mos vallë një pemë e çveshur
Jam dhe unë në këtë vjeshtë
Ku vetëm një fole ka mbetur
Fole malli që muzat pret!
Vetëm zemra do më gjykojë
Për ndjenjat që mbaj në gji
Vetëm ajo mund ta ndëshkojë
Atë që fsheh në thellësi…
* * * * * * *
Përse ka mbetur vallë ky zog
Që shpurpuris në shpirtin tim
Sikur do veç të më thotë
Se është lodhur gjoksi im!
Mos kërkon farat e këngës
T’i çojë larg në vise të tjera
Në Afrikë-viset e zëmrës
Ku gjaku është i ngrohtë si vera!
Çfarë mendon ai, mos o Zot,
Se shpirti s’ka më vlagë e dritë?
Këngës më nuk ia themë dot
Të heq dorë nga poezitë!
Zogu mbjell farën e mallit.
Kur të mbijë me cicërima
Si violina e ciganit
Do kumbojë me drithërima…
Komentet