Në përfundim të mbledhjes së grupit parlamentar të PD, lideri i dmokratëve Lulzim Basha tha se ligji i magjistrateve u aprovua vetem me votat e PS. Por sipas Bashes, qëllimi i mazhorances me kete ligj ka qënë kapja e magjistratëve të ardhshëm. Basha ka bere me dije propozimet e tij ne kembim te votimit te ketij ligji, e nje nder to eshte zgjidhja urgjente e ngërcit të krijuar në Gjykatën Kushtetuese.

“Pararojë kursi partiak ku referohen kandidaturat sipas preferences të Ramës e këta të jenë gjyqtaret e prokuroret në 3 vitet e ardhshme, pra kapje afatgjatë. Edhe nëse do i jepnim votat problemi që shtrohet para vendit dhe partnerëve qendron: A e ndryshon kjo faktin që s’kemi Gjykate Kushtetuese që kemi një prokurori të emëruar me votat e mazhorancës? A e zgjidh faktin që 1 vit e 4 muaj pas skadimit të afatit kushtetues s’kemi as KLGJ e as KLP. Që 5 anëtarët e KLGJ e KLP përfaqësojnë një ngjyrë të PS se shorti ka rënë mbi një grup kandidatësh pasi janë përzgjedhur. Po te kishim nje reforme funksionale Tahiri duhet te ishte ne burg, hetimet duhet te ishin hapur me kohe per figura te PS te lidhura me krimin. Rames nuk i interesojne prokurore e gjyqtare te pavarur. Kjo eshte pengesa kryesore per reformen ne drejtesi, te tjerat jane pallavra. Edhe qytetaret ta dine sot pozicionin tim, te PD pse jemi ne kete kolaps total kushtetues te reformes ne drejtesi.

1. Zhbërjen e të gjitha ligjeve që janë miratuar në mënyrë të njëanshme për Reformën në Drejtësi.

2. zgjidhja e situatës së paligjshmërisë në organin e Prokurorisë, duke i dhënë fund kapjes politike të prokurorit të përgjithshëm.

3. Zgjidhja e situatës së paligjshmërisë në përzgjedhjen e anëtarëve të jashtëm të KLP dhe KLGJ duke futur në garë të gjithë kandidatët që ishin përjashtuar nga ONM.

4. Zgjidhja urgjente e ngërcit të krijuar në Gjykatën Kushtetuese. Sa kohë që vendi ska Gjykatë Kushtetuese vendi është në një situatë grushti shteti.

5. Zgjidhja e urgjente dhe gjetja e mekanizmit ligjor që të ngrihen sa më shpejt KLP dhe KLGJ në mënyrë që të fillojnë menjëherë funksionimin SPAK, Byroja e Hetimit, Gjykata Anti-korrupsion dhe Prokurori i Përgjithshëm

6. Ecuria normale sipas Kushtetutës dhe ligjeve i procesit të vettingut. Ndërprerja e mënjëhershme e ndërhyrjes së mazhorancës në proces. Sot për të njëjtën shkelje dikush mbahet në detyrë, e dikush shkarkohet nga detyra.

7. Komision koordinimi që e përcakton dhe kushtetuta që të jetë i balancuar dhe i paanshëm që të mbikëqyrë ngritjen e organeve të reja të sistemit të drejtësisë.

“Ata që me qëllim e kapën sistemin duhet të mbajnë përgjegjësi. Ky është hapi i parë që të rikthehet besimi. Cfarëdo procesi për të trajtuar këto 7 cështjet kryesore nuk duhet të sabotohet përsëri. Kjo nuk mund të ndodhë me të njëjtët persona. Fatmir Xhafaj ishte në konflikt interesi, e bëri këtë për të njëjtën arsye që refuzoi propozimin tonë që vettingu në polici të fillonte nga ministri”, u shpreh Basha.

Komisioni i Pavarur i Kualifikimit ka zbardhur vendimin për prokurorin Gentian Trenova, i cili u shkarkua pak kohë më parë. Një ndër arsyet e shkarkimit të tij ka qenë edhe kriteri i aftësive profesionale.

Në seancën dëgjimore të atëhershme, përfaqësuesi i ONM-së, Theo Jacobs, debatoi fort me Trenovën për dosje korrupsioni të prokurorit A.K., që Trenova e kishte pasur dhe kishte kërkuar asgjësimin e përgjimeve duke e mbyllur atë.

Sipas vendimit, dosja në fjalë ishte për një shtetas që kishte aksidentuar dy këmbësore dhe se pretendonte se prokurori i kishte kërkuar para.

Sipas vendimit të KPK-së, ai është përgjuar rastësisht duke folur me një tjetër person dhe që i thotë se i ishin kërkuar shuma të konsiderueshme eurosh për të dalë i larë nga aksidenti. Prokuroria e Krimeve të Rënda kishte regjistruar procedim për veprën penale të “Trafikimit të personave të rritur” ndaj një shtetasi në vitin 2014 dhe e kishte vënë nën përgjim.

Nga ky përgjim, rezultonte se më datë 17.10.2014, numri i përgjuar mori një mesazh nga një numër telefoni tjetër, i cili u përcaktua më vonë që ishte në përdorim nga shoku i tij, shtetasi A. L. Nga përmbajtja e mesazhit rezultonte që shtetasit A. L. i ishin kërkuar 7.500 euro dhe se ai ishte në probleme. Pas 2 minutash, i njëjti numër dërgoi një tjetër mesazh, duke shkruar: “Betohem që i kam dhënë prokurorit 4.500 euro në dorë dhe që ai e kishte mbyllur çështjen, por një tjetër e kish rihapur atë, meqenëse personi që godita kërkoi për një rihapje të çështjes…”.

Bazuar në këto informacione, Prokuroria nisi hetime për rastin në fjalë ndaj prokurorit A.K. Lidhur me aksidentin e shtetasit A.L., rezultoi se dëmtimet ndaj këmbësorit ishin të llojit që shkaktojnë paaftësi të përkohshme për punë për një kohë mbi 9 ditë. Bazuar në sa më sipër, më datë 09.10.2013, prokuroi kishte vendosur që të mos fillonte hetimin, duke arsyetuar që pasojat që iu shkaktuan këmbësorit kualifikohen si dëmtim joserioz dhe që personi përgjegjës i shkakut të aksidentit ishte këmbësori. Më datë 11.06.2014, Prokuroria e Përgjithshme vendosi të shfuqizonte vendimin e datës 09.10.2013, “Për mosfillimin e procedimeve” dhe urdhëroi Prokurorinë pranë Gjykatës së Rrethit Gjyqësor Tiranë të regjistronte procedimin penal për veprat penale të “Shkeljes të rregullores të qarkullimit rrugor” dhe për “Largimi nga vendi i ngjarjes pas një aksidentit”. Më pas, u morën në pyetje shtetasi A.L. dhe babai i tij.

Në deklaratën e parë, A.L. tha se kishte paguar në Prokurori një shumë parash për mbylljen e aksidentit, ndërsa babai i tij, që ishte arrestuar bashkë me të ditën e aksidentit, e mohoi një gjë të tillë. I pyetur më pas, shtetasi A.L. e rrëzoi deklaratën e mëparshme për pagimin e parave. Në këto kushte, prokurori Trenova mbylli hetimet për prokurorin A.K. dhe iu drejtua Gjykatës për asgjësimin e provave më datë 06.10.2016.

PANORAMA

Kompania “C & S ENERGY”, e cila zotëron 3 HEC-e mbi një degë të Shkumbinit dhe është në pronësi të Kishës Ortodokse, është paditur nga Bashkia Librazhd për dëmtimin e një ure, ndërsa i kërkohet të riparojë edhe një urë të dytë të dëmtuar nga shkarkimet e ujit prej digës që shërben si ujëmbledhës.

Agim Blloshmi | BIRN 

Bashkia Librazhd ka paditur “C & S ENERGY” shpk” në pronësi të Kishës Ortodokse Shqiptare, e cila zotëron tre HEC në territorin e saj për dëmtimin e një ure. Juristi i bashkisë Bujar Pishkashi i tha BIRN se padisë mund t’i shtohen edhe dëmet në një urë të dytë po në të njëjtën rrjedhë uji.

Padia civile në Gjykatën e Elbasanit e bërë në maj thotë se kompania, e cila administrohet nga Harallambe Gjoka, përmes ndërtimi të tre HEC-ev dhe devijimit të rrjedhës së degëve të Shkumbinit (Rrapun, Lunik dhe Gurakuq) ka dëmtuar urën e varur në Togëz.

Ndërkohë në një letërkëmbimin mes bashkisë me kompanisë të cilin BIRN e disponon, kompanisë i kërkohet të riparojë edhe urën që lidh me Librazhdin fshatrat Kuturman e Marinaj, e cila sipas bashkisë dhe banorëve është dëmtuar nga shkarkimet pa kontroll të ujit prej digës së HEC të ndërtuar pak metra mbi të.

Në rastin e parë siç del nga padia kompania ka refuzuar përgjegjësitë, ndërkohë që në rastin e dytë përmes një letre të 15 janarit 2018, kompania ndërsa nuk merr përsipër fajin për shkaktimin e dëmit, thotë se do të angazhohet, duke këmbëgulur ta quaj atë “dhuratë” dhe jo dëmshpërblim. Megjithatë sipas Bashkisë Librazhd, deri sëfundmi kompania nuk ka bërë asnjë përpjekje për të riparuar dëmet në asnjërën prej urave.

I pyetur për padinë Thoma Dhima, zëdhënësi i Kishës Ortodokse Shqiptare, e cila përmes kompanisë Eko Vepra zotëron 100 për qind të aksioneve të kompanisë “C & S ENERGY”,  që menaxhon HEC-et, tha se nuk kishin dijeni për të.

“Ne nuk dimë asgjë për një gjë të tillë nga bashkia. Me bashkinë kemi pasur marrëdhënie të mira”, tha Dhima në emër të kompanisë. Kastriot Gurra, kryetar i Bashkisë së Librazhdit tha në një bisedë telefonike, se padia ishte ndërmarrë pasi ishin “ezauruar  të gjitha hapsirat dhe kërkesat ligjore”. Ai shtoi se  “subjekti nuk ka dashur tu përgjigjet shkresave  zyrtare  të dërguara nga  ana e Bashkisë, dhe kjo na jep të drejtën ligjore të drejtohemi gjykatës”.

Padia për urën e Togëzit

Ura e varur e Togëzit është e vetmja mënyrë për të lidhur me qytetin e Librazhdit një lagje fare pranë tij, por sipas ekspertëve të Bashkisë Librazhd, ajo është tashmë e dëmtuar dhe rrezikon jetën e banorëve që kalojnë aty.

“Gjendja e rënduar e urës së varur në Togëz, jo vetëm që ka nevojë për ndërhyrje mirëmbajtjeje, por nevoja është që ndërhyrja të bëhet në mënyrë emergjente pasi rrezikohet jeta e banorëve”, thuhet në padinë që bashkia ka dorëzuar në Gjykatën e Elbasanit.

Sipas padisë që bashkia ka bërë ndaj koncesionarit, shqetësimi për dëmet që i janë shkaktuar urës nga devijimi i lumit dhe nga puna e makinerive të rënda pranë saj kanë filluar disa vite më parë, por kompania nuk ka marrë përsipër detyrimet me gjithë kërkesat e vazhdueshme.

Ndërkohë në mars bashkia i dërgoi një kërkesë të fundit kompanisë, ku e njofton se bazuar në kontratën koncesionare dhe Vlerësimin e Ndikimit në Mjedis dhe marrëveshjet me ish-Komunën Qendër, ajo duhej të ndërhynte për të riparuar urën ose të paguante dëmshpërblimin. “

Në Akt-Marrëveshjen dt. 19.02.2014 lidhur ndërmjet Komunës Qendër, Librazhd dhe Shoqërisë Koncesionare “C & S ENERGY” shpk është rënë dakord që shoqëria “C & S ENERGY” shpk, të ndërhyjë në rikonstruksionin e urës së varur bazuar në propozimin e komisionit të ngritur dhe brenda mundësive të saj financiare të kontribuoj për zgjidhjen e problemit”, thuhet në padi.

Sipas padiësë dëmi në urë ka ardhur pikërisht nga puna e koncesionarit.  “Ndryshimi i drejtimit të rrjedhjes së lirë të lumit Rrapun nga subjekti ndërtues i objektit HEC —it “Rrapun 3 – 4” pranë urës ka ndikuar në formacionet shkëmbore mbeshtetëse të këmbës lindore të urës së Varur në Togëz”, thuhet në padi. Po ashtu aty theksohet se një rrugë e ndërtuar buzë lumit ka bërë që rrjedha të godasë këmbën e urës duke e dobësuar atë. Aty thuhet edhe se ura është goditur nga mjetet e rënda që kanë kaluar poshtë saj gjatë punimeve duke krijuar të tjera probleme.

Nga padia mësohet se bashkia kishte tentuar disa herë të binde kompaninë të paguante dëmin, por kjo e fundit ka refuzuar. Bashkia thotë se vetëm pas refuzimit të përgjegjësive nga kompania, që në padi del të ketë ndodhur në prill të këtij viti, u vendos të ndërmerrej padia. “Shkaktimi i dëmit ka ardhur nga veprimi i paligjshëm i shoqërisë “C & S ENERGY” shpk”, thuhet në padi, ndërsa vlerësohet se dëmi i shkaktuar është 11 milion lekë.

Ura e Kuturmanit

Por letërkëmbimi mes bashkisë dhe koncesionarit zbulon se kompanisë që zotërohet nga Kisha Ortodokse i është kërkuar në vijim edhe zhdëmtimi dhe kthimi në gjendje fillestare edhe i urës që lidh me Librazhdin fshatrat Kuturman dhe Marinaj. Kjo urë e cila ndodhet vetëm pak metra poshtë digës që shërben si ujëmbledhës për HEC-et “Rrapun 3 dhe 4”,  sipas bashkisë është dëmtuar sërish nga shkarkimet e pakontrolluara të ujit në vitin 2017.

Ndryshe nga ura e varur në Togëz e cila është vetëm për këmbësorë, ura e dytë është pjesë e një segmenti automobilistik, që filloi të ndërtohej me urën në fillim të viteve 90’,  dhe përfundoi e asfaltuar pas një sërë peripecish vetëm në vitin 2013. Në letërkëmbimin mes ish-komunës dhe më pas bashkisë me kompaninë, del se ura filloi të dëmtohej menjëherë pas fillimit të punës për ndërtimin e digës së HEC.

Disa herë prej 2014 kompanisë i është kërkuar të kthejë në gjendje fillestare urën, asfalti i të cilës u dëmtua nga makineritë e rënda. Nga letërkëmbimi del se kompania rivendosi shtresën e asfaltit, por në vitin 2017 bashkia i shkroi asaj sërish duke i kërkuar të ndërhynte për të riparuar dëmet e shkaktuara në këmbët e urës nga shkarkimet e ujit. Specialistët e bashkisë thanë se gërryerja nga uji i shkarkuar prej digës, kishte dobësuar këmbët e urës të cilat kishin nevojë për përforcim.

Në një kthim përgjigje të janarit 2018, kompania nuk pranon përgjegjësi as për këtë rast, duke thënë se nuk bëhej fjalë për keqmenaxhim të basenit ujor prej saj, por për “reshje dhe aluvione të mëdha të përmasave katastrofike, gjë e cila ka bërë që i gjithë vendi jonë të përfshihet në problematika të ngjashme me këtë të cituar nga ju”.

Në letër sidoqoftë kompania pranon se mund të ndihmojë duke thënë se “Kjo ndihmë është një dhuratë që shoqëria jonë i bën zonës” dhe duke premtuar bashkëpunim për të zgjidhur problemin. Përndryshe nga kompania juristi i bashkisë Librazhd Bujar Pishkashi i tha BIRN se ishte mundësia që kërkesa për dëmshpërblim edhe për këtë urë do i bashkangjitej padisë së parë, menjëherë sapo të fillonte gjyqi.

Në një komunikim me telefon zëdhënësi i Kishës Ortodokse Thoma Dhima i tha BIRN se kompania kishte marrëdhënie të mira me bashkinë dhe me banorët “i kishte zgjidhur problemet”. Ai tha se ajo kishte riparuar dy herë urat.

Por kreu i bashkisë së Librazhdit Kastriot Gurra i dha BIRN në një bisedë telefonike një panoramë tjetër të marrëdhënieveve mes palëve, duke theksuar se kompania ishte treguar “indiferente” ndërsa thotë se “nuk do bëjmë kompromis dhe jemi për mbrojtjen e komunitetit, natyrës dhe nuk tolerojmë askënd që shkel ligjet”.

Ministri i Shtetit për Çështjet Evropiane në Ministrinë e Jashtme Gjermane Michael Roth, nis sot një vizitë zyrtare në Tiranë. Në axhendën e Ministrit Roth janë planifikuar një sërë takimesh zyrtare duke nisur nga takimi me Kryeministrin Rama, Ministrin për Evropën dhe Punët e Jashtme Bushati, drejtues të Zyrës Rajonale të Bashkëpunimit Rinor për Ballkanin Perëndimor, opozitën dhe shoqërinë civile.

Vetë Ministri Roth në një status në Twitter, publikuar këtë të diel shkruan:

“Sapo mbërrita në Tiranë. Do të takohem me Kryeministrin Rama, Ministrin Bushati me drejtues të RYCO, opozitën dhe shoqërinë civile. Dua të falënderoj veçanërisht mikun tim Bushati që një ditë si kjo, në vend që të kalojë kohë me familjen e tij na organizoi takimin e sotëm”.

Policia kufitare e Durrësit ka bllokuar dhe sekuestruar në port këtë të premte në dy raste, mbi 30 mijë paund. Sipas policisë, fillimisht, nga kontrolli në mjetin tip “Audi” që drejtohej nga 38-vjeçari me inicialet N.M., në çantë ju gjetën e bllokuan  një sasi paundësh që nuk i kishte deklaruar.

Edhe rasti i dytë u regjistrua po dy ditë më parë, ku personave me inicialet B.M. dhe F.Gj. 32 vjeçe e 41 vjeç, iu bllokuan sërish një sasi paundësh të padeklaruara.

Policia kufitare nuk jep detaje për shumën që është gjetur dhe sekuestruar, por burime për “Panorama” pohojnë se bëhet fjalë për mbi 30 mijë paund që janë bllokuar, rreth 15 mijë në rastin e parë dhe 17 në të dytin.

Rreth një muaj më parë, në Portin e Durrësit u sekuestruan rreth 3.4 milionë euro të padeklaruara në dy makina “Toyota”. Katër persona u arrestuan lidhur me ngjarjen e më pas u lanë në “arrest me burg” nga gjykata. Ndërsa dy të tjerë, të dyshuar si personat ku do shkonin paratë, janë ende në kërkim policor.

Me një vendim të qeverisë Operatorët e Biznesit Ushqimor duhet të deklarojnë në etiketën e mallrave, vlerat ushqimore dhe alergenët që përmban produkti.

Duke filluar që nga ky vit dhe në vazhdim, subjektit i duhet të sigurojë kriteret e përmendura më lart, pasi viti 2019 do të ndalojë në mënyrë kategorike mos deklarimin e origjinës së lëndës së parë. Në këtë mënyrë qeveria synon të shmangë të gjitha përpjekjet për abuzime dhe duke garantuar një sistem të mirëfilltë dhe të konsoliduar të gjurmueshmërisë, e cila është hallka e parë e zinxhirit për sigurinë e produkteve ushqimore.

Vendimi i Etiketimit është miratuar të mërkurën, ndërsa qëllimi i tij është që konsumatori shqiptar të informohet dhe të zotërojë besim në tregun ushqimor veçanërisht përsa i përket karakteristikave të ushqimit, efekteve dhe vetive të tij.

Deri sot, paraqitja e vlerave ushqimore nga OBU-të ishte fakultative, ndërsa me vendimin e ri këta operatorë detyrohen t’i paraqesin ato në etiketat e notifikuara të produktit.

Sipas Raportit të Komisionit për Shqipërinë dhe Strategjinë e Zgjerimit në BE, bazuar në vëzhgime dhe rekomandime, sektorit i vihej detyrë përmirësimi i legjislacionin përkatës, për ta përafruar atë me legjislacionin më të fundit të BE-së në lidhje me informimin e konsumatorit, gjë që ky vendim i hap rrugë plotësimit të këtij rekomandimi.

Të gjithë produktet që aktualisht janë në treg dhe që preken nga ndryshimet e VKM-së në fjalë, do të vazhdojnë të shiten me etiketat aktuale të miratuara, por jo më shumë se një vit nga data e hyrjes në fuqi të këtij vendimi.

Qëkurse merr një veprim për krijimin e një vepre artistike që simbolizon jetën e idealet e një njeriu, pasi ai e ka mbyllur ciklin e jetës, artisti, krijuesi ndodhet para disa të njohurave e te panjohurave, të cilat duhet ti davaritë që të arrij të shohë përmes kohës çfarë ka qenë më tipikja dhe përfaqësuesja në jetën e njeriu, fundi i fundit çfarë ka qenë lajtmotivi i jetës dhe ku e kur kanë qenë çastet kulmore. Ndodh që në antologjinë e ndonjë poeti, hartuesit përzgjedhin një fotografi të kohës së rinisë së tij dhe jo atë kur hiqej osh-osh me një shkop, i pafuqi, i plakur e i rrudhur, i mbaruar, pa vullnet e pa shpresë. Do të ishte marrëzia me e madhe njerëzore nder ne nëse Migjenin e vargjeve rinore plot patos e vitalitet, ta mishëronim në një shtatore si një i sëmurë me tuberkuloz, i mbledhur kruspull e i dergjur, siç në të vërtetë ishte në fund të jetës së vet.

Kur njeriu nuk është më ndër të gjallë, përfytyrimi mbi të merret ajo çfarë ka qenë më tipike, dhe as fillimi dhe as mbarimi i tij biologjik. Të gjithë personalitetet e botës kanë qenë foshnje në pelena, por nuk ka arsye të shëndosh që të themi ky fëmijë i ndragur në këtë skulpture është Shekspiri. Përkundrazi Shekspiri është ai trup e ai shpirt, ajo frymë që ka mbajtur tragjeditë me të mëdha e më mbresëlënëse të botës skenike, prandaj jashtë këtij përfytyrimi nuk është e mundur të konceptohet.

Artistet figurative, në këtë rast skulptorët, kanë vizionet e tyre të lira, por kur kanë të bëjnë me persona e ngjarje reale e veprat bëhen me porosi e jo si trille vetanake krijuese,  janë të detyruar ti afrohen gjithsesi realitetit. Se këtu ndër ne ndodh edhe që një grumbull gurësh tu vesh emrin Gjergj Fishta,  siç është bërë në Shkodër ku njerëzit kalojnë përskaj e gjithçka mund të mendojnë por Gjergj Fishtë kurrkund.

Por në këtë rast të këtij shkrimi,  nuk e kemi fjalën për Fishtën e gurëve të Bashkisë së Shkodrës, por për Pjetër Arbnorin e Parlamentit të Shqipërisë në Tiranë. Po kush ka qenë Pjetër Filip Toma – Arbnori që parlamentarët e këtij vendi ua servirin popullit të kryeqytetit si një njeri i përvuajtur, i hyrë si doku kinez në ujë. Në një vepër kjo më se e goditur nëse do ti kushtohej ndonjë oshënari apo murgu i mbyllur në vetmi, brenda mureve të monastireve ku njeriu tretet fizikisht deri në shpërfytyrim. Abati Faria nëse marrim një personazh letrar anemik nga Aleksandër Dumas.

A e dinë këta që kanë marrë përsipër ta kryejnë këtë punë kush ka qenë Pjetër Arbnori. A e dine cilat janë raportet në segmente të caktuara në jetën e këtij njeriu që po e venë në kujtesën e kombit si i përvuajtur,  kur në të vërtetë çasti më kulmor i jetës së tij nuk ishte kur drejtonte një Parlament të ndarë në dy gjysma, kur në të vërtetë në të dy krahët gëlonin ish spiunët e sigurimit e ish komunistët që si kameleon kishin ndërruar vetëm ngjyrat, por jo mentalitetin dhe as praktikat. Cila pjesë e jetës së Pjetër Arbnorit është ajo që konsiderohet si shkëlqimi i diamantit në rrezet e diellit. Është e lehtë ti japësh zgjidhje duke pas parasysh një kryetar parlamenti, që nuk ka asnjë atribut tjetër veç ti jap fjalën herë njërës palë e herë tjetrës, një tufë banditësh pra që luftonin e vazhdojnë të luftojnë zagarisht për pushtet e aspak për popullin. Atë punë që bënte Pjetër Arbnori andej nga fundi i jetës e bën tani një ish ministër i brendshëm i diktaturës kundër të cilës luftoi në kohën e rinisë së vet, çfarë e pagoi me burgje të gjata pa fund. Cila është pra vlera e të qenit kryetar i parlamentit që amerikanët e konsiderojnë thjesht “Parliament Speaker”, përpara një jete e vepre aq madhore që bëri Pjetër Arbnori në rininë të tij të admirueshme. Dhe pikërisht në kohën kur represionet ndaj fjalës se lirë e mendimit të lirë ishin më të egrat në mbarë Europën Lindore, në kohën kur populli shtypej mizorisht e një fjale e vetme të merrte jetën ose kalbeshe burgjeve.  Pjetër Arbnori i ri, them i ri për ta ndarë nga Pjetër Arbnori i vjetër, i plakur e pa vitalitet,  bëri atë që mund të konsiderohet e paimagjinueshme për guximin, me një grup shokësh besnikë, organizuan themelimin e Partisë Social Demokrate në ilegalitet. Por të dekonspiruar e ndjekur nga agjentët e sigurimit, grupi u arrestua në vitin 1962 dhe Pjetër Arbnori u dënua me vdekje. Vendim ju kthye në 25 vjet burg. Ky është Pjetër Arbnori, kjo është apoteoza e jetës se tij dhe jo koha kur shërbeu me devocion në një parti të dominuar nga fryma autokratike i një ish komunisti në aq vite sa Pjetër Arbnori kishte bërë burgje.

Gjithsesi ta shohësh, sado dashamirës i figurës të jesh, do të konstatosh se  në jetën e Pjetër Arbnorit ka dy kohë e dy sjellje të ndryshme. Në një krah është disidenca antikomuniste e pa kompromis në rininë e tij, në krahun tjetër toleranca e falja përtej çdo logjike e drejtësie të krimit dhe e kriminelëve pas vitit 1990 në pseudodemokraci dhe bashkëpunimi me ish komunistet e kamufluar si antikomunistë. Ajo që e lartëson është pikërisht shpirti i revoltës ndaj shtypjes dhe qëndresa kundër komunizmit.  Po kjo gjithnjë i është harruar, qëllimisht. Asaj kohe nuk i japin asnjë atribut. Përkundrazi e vlerësojnë për qenien e tij në krye të Parlamentit ku gëlonin spiunë e sigurimsa të diktaturës komuniste e ku ruante qetësinë (kujdestar rendi pra) e duan të na bëjnë të besojmë se, ky e vetëm ky kujdestari,  na qenka fenomeni Pjetër Arbnori.

Pjetër Arbnori, padyshim ka kenë njeri i mirë në kuptimin më të drejtë të kësaj fjale, madje më i mirë se sa duhej, sipas konceptit tonë. Pjetër Arbnori si funksionar i lartë i shtetit shqiptar, në pluralizmin e sajuar ligsht, nuk pati asnjë shkëlqim. Dhe ata që sot i sajojnë shtatore groteske sot, atëbotë e përgojonin dhe e qeshnin në parlament, veçmas për theksin e tij në të folmen e Shkodrës. Ai e dinte këtë, i njihte mirë, prandaj bëri sikur nuk dëgjonte e më se shumti përfitoi të kujdesej të botonte veprat e tij që kishte shkruar gjatë 28 viteve në burgjet e komunizmit. Kjo për atë ishte një arsye e mjaftueshme për të qëndruar në atë post ku nuk kishte asnjë kompetencë dhe asnjë pushtet.
Tani ndodhemi para faktit të kryer. Dymbëdhjetë vjet pas vdekjes së tij, me 24 korrik 2006, para parlamentit i vendoset një shtatore e cila e paraqet si njeri të ndrydhur, të ngjeshur brenda bronzit siç ai nuk do të donte të ishte. Sepse më shumë se qëndresë e vitalitet tregon qyqari, sa “me ju dhimbtë gurit e drunit” do të thoshte vetë Pjetër Arbnori megjithë tolerancën e tij hyjnore. Ndoshta një shtatore e kësaj natyre do të ishte e denjë për në ndonjë kënd në Tiranë ku zënë qoshe lypësit e ngratë me qellim të preknin në ndjenjat e njerëzve për të pas pak mëshirë e për të rrëmuar në xhepa. A ndoshta kanë menduar që me këtë shtatore mjerane tu bëjnë një sugjestion deputetëve milionerë që të mendojnë sado pak edhe për popullin e varfër që e kanë shaluar ligsht si kalorës të pamend.

Gjithsesi këtu ka një ndjenjë ligësie a xhelozie ndaj Pjetër Arbnorit të vërtetë, guximtarit që i doli ballë për ballë diktaturës së Enver Hoxhës dhe baballarëve të këtyre që sidozot, sot janë deputetë në Parlamentin Shqiptar. Pjetër Arbnorin, djalë shkodran guximtar, vizionar, të patrembur, nuk dëshirojnë ta kujtojnë. Por duan një Pjetër Arbnor përdëllestar që t’ju shërbejë edhe pas vdekjes me qëllimin që në popull të mos ketë shëmbëllesa qëndrese, kundërshtuese, por lakej të butë me një mirësjellje e përvuajtje që u shkon vetëm shërbëtorëve.

 Është e natyrshme se Pjetër Arbnori nuk ka si të përfytyrohet ndryshe prej Gramoz Ruçëve të diktaturës që sot sundojnë Shqipërinë, dhe e kanë bërë këtë shtatore si simbol i një mjerani që u shtrin dorën me u lypë persekutorëve të vet. Nuk ka mënyrë më të mirë se kjo për tu thënë shqiptarëve se bijtë biologjikë të kuadrovikëve të komunizmit do të jenë të përjetshëm në pushtet dhe ekonomi dhe se Sindroma e Stohkolmit do të jetë sëmundja shekullore në vazhdimësi e viktimave të komunizmit në Shqipëri. Kjo shtatore që shohim nuk përfaqëson as vitalitetin e të djathtës së vërtetë që ruan themelet e kombit, as humanitetin e së majtës që mbron interesat e shtresave në vuajtje,  por thjeshtë njeriun e përvujtun që pranon të rrojë nën skeptrin e pushtetarëve represivë.

Në fund të fjalës kjo pamje fizike mjerane, ky qyqarllëk para Parlamentit, nuk përfaqëson personalitetin e Pjetër Filip Tomës, Arbnorit, por veç hijen e tij, ai nuk është e nuk mund të jetë Pjetër Arbnori që vuri moshën e tij më të bukur rinore në zgrip për ideale demokratike, vuri jetën përballë vdekjes, aspiroi ballhapur lirinë e jo mrroljen skutave të errësirës së bandave komuniste dhe postkomuniste.

Që Aleksandër Frangaj është një mercenar turk e tregojnë ato kanalet televizive ku vë vetëm filma turq dhe asnjë film tjetër. Gjithashtu se si ka arritur ai nga një kanal televiziv, kur zhvati Kinostudion, të bëjë katër të tillë, kjo është afërmendsh e ditur sepse është mjeshtër për tu kullandrisur, siç thonë grekët, me silazhet qeveritare. U kullandris së pari duke u kthyer nga kundërshtar i Berishës – president, në bisht qeni pas Berishës – kryeministër, mbrojtësi më i hapur i marrëzive qeveritare. Përfitimet ishin të mëdha. Por ardhja e socialisteve në pushtet me Edi Ramën krye-rilindas e detyroi Aleksandër Frangaj, mik të turqve të Erdoganit, të bëhet edhe mik i Edi Ramës, natyrisht pasi lëpiu të gjitha ato që më parë kish pshurrur si lake i Sali Berishës. Aleksandër Frangaj ka arritur të mbërthejë pas zverku edhe sejmenin zevzek të Edi Ramës, Erion Veliaj, me të cilin e gjen frymën e përbashkët si sejmeni me sejmenin. Krye bashkiaku, kur po punonte sheshin e qendrës së Tiranës e zhvendosi obeliskun e Ibrahim Kodrës, që piktori i madh e kishte lënë me porosi për një vend publik në sheshin Skënderbeu. Në ca bisedime të thukta, sebepe e çoka qeveritare me Aleksandër Frangaj, Veliaj e mirëkuptoi dëshirën e zjarrtë të Frangajt që Obelisku i Ibrahim Kodrës, pra pronë publike, ti falej Televizionit Klan. Tashmë atje e keni, shkoni dhe shikoni. Kaq herë kemi shkruar e folur për ta kthyer aty ku ishte, para Bankës së Shtetit, por as Aleksandër Frangaj dhe as Erion Veliaj nuk e tundin bishtin, sillën sikur gjë nuk dinë e asgjë të mos kish ngjarë.

Kjo tregon se pushteti në Shqipëri punon si marrëveshje e butë e një tufë banditësh që gjejnë mirëkuptim për të zhvatur pronat publike e për të bërë allishverishe në kurriz të popullit. Në kohën kur Erion Veliaj e ka punën pisk si krye bashkiak për vjedhjen e pronës publike për t’ia dhënë kompanisë private “Fusha”, çfarë qytetarët e Tiranës e kundërshtojnë, ky TV Klan i Aleksandër Frangajt me datë 19 korrik lëshon kujën e zezë, që meriton ti kushtohet sado pak vëmendje. Tabloja është kjo: para teatrit zhvillohen protesta kundër prishjes së tij, ndërkaq TV Klan i Frangajt, meqë godina i qëndroi edhe tërmetit, dërgoi kameramanët të gjejnë ndonjë vrimë sado të vogël në pjesën e prapme të mureve të Teatrit Kombëtar me qëllim për ta shitur ne lajme sikur ky qenka në rrezik shembje. Renden për një vrimë miu pra. Teveqelëri e pashëmbullt. Tipike kjo për sistemet totalitare ku shteti e propaganda punojnë si një makinë e vetme. E kjo propagandë bajate i shitet popullit si situatë emergjente, pra alarmante. Këta janë më të vërtetë të paskrupullt. Mirë thotë populli, njëra dorë lan tjetrën e të dyja lajnë fytyrën e vet të pistë. Këta të pa fytyrë e të pangopur, që nuk lanë gjë pa shkatërruar e vjedhur në këtë vend, dinë edhe se si tu gjejnë alibi krimeve që bëjnë, duke e vjedhur e shpërdoruar pasurinë e popullit. Dhe propaganda në ekstaze, deri në qiell. Të zësh kokën me duar. Si të ishim në “Animal farm” të George Orwell.

Thonë se Gebels ishte themelues i propagandës intensive mashtruese qeveritare, ku çdo humbje sado e madhe shitej si fitore po aq e madhe, por komunistët ja kaluan dhe më tej, bijtë e këlyshëve të bolshevizmit shqiptar të ngjizur me mafien e korrupsionin e përsosën shfrenimin propagandistik deri në lartësi të paimagjinueshme. Në asnjë vend të botës kryeministri i vendit nuk del përditë në Mediat e blera si të ishin megafona tribunash politike të partisë në pushtet. Kësisoj propagande të shfrenuar nuk kanë arritur ta bëjnë as Hitleri, as Duçja, as Franko, as Çurçilli, as Stalini, as De Goli, as Enveri, por e bën Edi Rama.U shit si sukses i madh dështimi i hapjes së negociatave për hyrjen në Bashkimin Europian këtë vit. Me të vërtetë ka diçka patologjike në këtë uri-babëzi propagandistike për trushplarjen e shqiptarëve. Pyetja që shtrohet është e thjeshte, a ka mjek personal ky njeri që na drejton kuturu dhe sa shqetësohet ky mjek apo grup mjekësh për shëndetin mendor të madhështisë qeveritare që shet dokrra fitoresh imagjinare.

A ka tagër ndokush në këtë vend për të parë, studiuar, testuar gjendjen fiziko-mendore, pra ti bëjë Check Up-in atyre që kanë në dorë fatet e Shqipërisë dhe të shqiptarëve e që na shfaqen rrugëve, herë me spat e herë me kazmë. Nëse një i lodhur nga vakti si Don Kishot i çartur i sulet greminës, mos vallë ne shqiptarët e përgjumur, si të ishim Sanço Panço, duhet ta lejojmë të na marrë me vete? Kjo është pyetja me tragjike që e karakterizon kohën tonë mjerane, e paaftë të zgjidhë këtë ngecje ku dy parti luftojnë herë egërsisht e herë-herë me kompromise fshehanike tinëzare për pushtet, e populli të vejë në dreq. E si paskan tagër këta qeveritarë që të tjetërsojnë pronën publike duke e dhënë tek miqtë e tarafi apo të klan-bandave të cilave u përkasin?

Po si hyri në lojë edhe Aleksandër Frangaj si megafon i qeverisë në këtë çështje të Teatrit? Se ky na paskan gjetur një vrimë miu dhe duhet me patjetër të prishet Teatri Kombëtar, siç urdhëron padishahu i Albanistanit. Është i vjetër në këtë zanat Aleksandër Frangaj, që për turp, pretendon se është me origjinë nga Hoti. Aspak! Le të shkojë ta gjejë origjinën diku tjetër, në Anadoll po deshi. Sepse trimat e Hotit nuk kanë shërbyer si sejmenë apo kasnecë sulltanësh. E të mos harrojmë se si u shkatërrua Kinostudio që Aleksandër Frangaj të ndërtonte në territorin e saj katër stacione televizive, duke rrëmbyer bashkë me tokën edhe ateljerin që i kishte kushtuar shtetit shqiptar miliona dollarë. Meqë ishte një nga shkatërruesit e Kinostudios si mund të mos dilte Aleksandër Frangaj me stacionet e tij televizive turko-osmane për tu shfaqur si shkatërrues i Teatrit Kombëtar me argumentin idiot se paska një vrimë miu në murin e pasmë. Po vrimë nga pas ka edhe vetë Frangaj, edhe Veliaj, e jo vetëm sejmenët por edhe vetë ai i gjati fare që u loz fitilat si marioneta. Por kjo vrimë nuk përbën argument për ti dërguar Shën Pjetri në botën tjetër, siç dëshirojnë këta myteberë të bëjnë me Teatrin Kombëtar. Ah, po, edhe gazeta e kanali televiziv i Don Carlucit të Bollinove të Italisë, që bën para e biznese me qeverinë shqiptare, edhe ai nga ana tij ka vënë kasnecët e vet për të gjetur vrimën e miut në anën e pasme të Teatrit Kombëtar. Mjeshtër vrimash edhe ky si Frangaj me Veliajn duke bërë një treshe kalorësish prishanjoz, sejmenë besnikë të përulur të krye qeveritarit që i ka marre koka erë, siç shkruan poeti Sulejman Mato.

Në fund të fjalës, problemi nuk është tek vrimat e Teatrit, të Erion Velisë, Aleksandër Frangajt të Turqisë apo të Don Carlucit të Bollinove të Italisë, por se Shqipëria kurrë nuk ka pasur kohë më mjerane e njerëz qeverisës më të babëzitur e të papërgjegjshëm se sa këta që ka sot – dhe as Media më bythlëpirëse se këto që llapaqosën në Tiranë në llogari e trastë të Qeverisë.

Në Shqipëri kosto e dhunës vlerësohet të jetë 315 dollarë për person ose sa 3.8% e Prodhimit të Brendshëm Bruto (PBB). Vlerësimi ka ardhur nga Instituti për Ekonominë dhe Paqen (IEP), i cili ka publikuar raportin, që jep një përshkrim të 162 shteteve në botë, ku Shqipëria renditet në vendin e 104. Në Europë ndodhen shtetet më të paqta në botë, ndërsa Afrika dhe Lindja e Mesme kanë performancën më të keqe. Pyetja që nxit ky raport është: Bota po bëhet më e paqtë apo po përkeqësohet?

Raporti tregon se shtetet më të paqta në botë po bëhen gjithnjë e më të paqta, ndërsa atyre në gjendje lirie të munguar, po i shtohen trazirat më tepër. Raporti tregon edhe ndikimin ekonomik të pasojave të dhunës globale. Vitin e shkuar, kostot në të gjithë botën arritën 13.6 miliardë dollarë, por me ulje nga 14.3 miliardë dollarë që vlerësohej një vit më parë. Ndër 20 shtetet më të paqta në botë, 15 janë shtete evropiane. Raporti thekson se vendet me nivelet më të larta të paqes shpenzojnë midis 1 dhe 2% të PBB-së për sigurinë e brendshme.

Vendet me nivele mesatare të paqes tentojnë të shpenzojnë më shumë, ndërsa ato vende me nivelet më të ulëta të paqes, në përgjithësi shpenzojnë më pak se një për qind të PBB-së për sigurinë e brendshme. Shtetet ballkanike janë pjesë e shteteve “fituese”, që do të thotë, sipas raportit, janë edhe me shkallë përmirësimi të situatës së paqes, sikurse edhe me ulje të kostove të dhunës.

Kreu i Gjykatës së Lartë, Xhezair Zaganjori do të përballet të premten me procesin e vetingut. Ai zotëron një pasuri familjare me vlerë rreth 58.7 milionë lekë, ndërkohë që të ardhurat ndër vite llogariten në 99.7 milionë lekë.

Kryetari i Gjykatës së Lartë, Xhezair Zaganjori do të përballet mesditën e së premtes me Komisionin e Pavarur të Kualifikimit. Trupi gjykues që ka kryer procesin e rivlerësimit për kreun e Gjykatës së Lartë drejtohet nga Olsi Komici, me anëtarë Roland Ilia dhe Pamela Qirko.

Xhezair Zaganjori është diplomuar në Fakultetin e Drejtësisë në Tiranë në vitin 1981 dhe që nga ajo kohë ka qenë lektor i të Drejtës Ndërkombëtare Publike, të Drejtës Europiane dhe të Drejtave të Njeriut në Fakultetin e Drejtësisë, Shkollën e Magjistraturës dhe Shkollën e Studimeve Europiane.

Në vitet 1992-1997, Zaganjori ka qenë ambasador në Gjermani. Ndërsa në vitet 1998-1999 ka qenë bashkëpunëtor shkencor pranë Institutit Max-Planck, për të Drejtën Ndërkombëtare dhe të Drejtën Kushtetuese në Heidelberg të Gjermanisë.

Në vitin 2003, Zaganjori është zgjedhur anëtar i Gjykatës Kushtetuese, detyrë të cilën e ka mbajtur për një dekadë. Në mars të vitit 2013 ai zgjidhet anëtar i Gjykatës së Lartë dhe një muaj më pas emërohet kryetar i kësaj gjykate.

Analiza e pasurisë është një ndër tre shtyllat e rivlerësimit për gjyqtarët, së bashku me kontrollin e figurës dhe vlerësimin e aftësive profesionale. Skeda grafike e mëposhtme paraqet ndryshimin e pasurisë së deklaruar të gjyqtarit Xhezair Zaganjori nga viti 2003 deri në fund të vitit 2017. [Kliko për skedën në PDF]

Ky raport është prodhuar nga BIRN pas administrimit të deklaratave të pasurisë së këtij subjekti nga Inspektoriati i Lartë i Deklarimit dhe Kontrolli të Pasurive dhe Konfliktit të Interesit, ILDKPKI. Ai ka për qëllim bërjen e transparencës mbi pasurinë e gjyqtarëve dhe prokurorëve që i nënshtrohen procesit të vetingut.

Të dhënat e analizuara nga BIRN tregojnë zoti Zaganjori zotëronte një pasuri familjare prej 13.9 milionë lekësh në vitin 2003-kur deklaroi për herë të parë pasurinë. Sipas deklaratës fillestare, ai zotëronte një apartament banimi me sipërfaqe 200 m2 dhe 87 m2 ballkone, një bibliotekë 70 metra katrorë, një bodrum +zyrë me sipërfaqe totale 90 metra katrorë si dhe rreth 3.2 milionë lekë kursime.

Në fund të vitit 2017, pasuria familjare e zotit Zaganjori është rritur me katër herë, duke kapur vlerën e 58.7 milionë lekëve. Ajo përbëhet nga 40.8 milionë lekë likujditete në bankë, 16.9 milionë lekë pasuri të paluajtshme dhe 900 mijë lekë kursime në cash.

Të ardhurat familjare të zotit Zaganjori për periudhën deklaruese 2004-2017 kapin në total vlerën e 99.7 milionë lekëve. Rreth 60 për qind e këtyre të ardhurave kanë si burim pagën nga funksioni, aktivitetin akademik dhe projektet si ekspert të zotit Zaganjori përgjatë viteve. Ndërkohë, 14.3 për qind kanë si burim të ardhurat nga qeratë dhe 13.3 për qind të ardhurat nga aktiviteti privat i bashkëshortes si notere.

Përveç analizës për rritjen/uljen e pasurisë, strukturën e aseteve dhe të ardhurave, ky raport paraqet dhe kontrollin aritmetik/logjik të deklarimeve të subjektit si dhe “flamujt e kuq’  që identifikohen gjatë kontrollit. BIRN kreu kontrollin aritmetik/logjik për 14 vite të deklarimit, të cilat rezultuan pa probleme sa i përket mbulimit të pasurive nga të ardhurat.

Ndërkohë, BIRN ka identifikuar si “flamur të kuq” një investim të vitit 2008 me vlerë 35 mijë euro dhe 1.2 milionë lekë të bashkëshortëve Zaganjori në kompaninë “2E Construction”. Ky investim përmendet sërish në vitin 2017, kur kreu i Gjykatës së Lartë deklaron se ka marrë mbrapsht nga kompania shumën 1 milionë lekë që kishte paguar për një apartament. Mbetet e paqartë marrëdhënia kontraktuale mes palëve për vlerën e mbetur të 3.2 milionë lekëve.

Duke qënë se ky raport bazohet në të dhëna statistikore të analizuara nëpërmjet një databaze, ai nuk nxjerr përfundime mbi pasurinë e subjektit nëse ajo mbulohet me burime të ligjshme ose jo, por mëton të informojë publikun mbi pasurinë e deklaruar të zyrtarit publik nëpërmjet një formati të thjeshtë dhe të kuptueshëm grafik.

Deklarata e pasurisë së vitit 2003

Deklarata e pasurisë së vitit 2004

Deklarata e pasurisë së vitit 2005

Deklarata e pasurisë së vitit 2006

Deklarata e pasurisë së vitit 2007

Deklarata e pasurisë së vitit 2008

Deklarata e pasurisë së vitit 2009

Deklarata e pasurisë së vitit 2010

Deklarata e pasurisë së vitit 2011

Deklarata e pasurisë së vitit 2012 

Deklarata e pasurisë së vitit 2013

Deklarata e pasurisë së vitit 2014

Deklarata e pasurisë së vitit 2015

Deklarata e pasurisë së vitit 2016

Deklarata e pasurisë së vitit 2017

Për më shumë dokumente vizitoni databazën tonë dokumente.reporter.al

/BIRN/

Fjalimi i plotë i Presidentes të Kroacisë Kolinda Grabar Kitaroviç: Jemi miq që nga koha e Venedikut

Vizita e Kitaroviç/ Mban fjalim në Parlament: Se harrojmë sakrificën e shqiptarëve, mbështesim integrimin në BE

Udhëtimi drejt Lurës është gjithmonë suprizues e befasues, sidomos për një lurian, që vazhdimisht është në kërkim të rrënjëve të tij, të pragut të kullës dhe gurit të varrit të të parëve. Por këtë radhë, udhëtoj drejt Lurës me një mison të vështirë, të hedhim themelet e shoqatës “Lura jonë”, ti mbledhim lurianët ku janë e s’janë nën një “çati” të përbashkët luriane. Dhe për këtë së pari rruëgtimi duhet nisur në Lurë, në vendin e rrënjëve tona, për të vijuar më tej kudo ku lurianë, në tokën amë, nga Durrësi në Tiranë, nga Shkodra në Lezhë, nga Gjirokastra në Sarandë, në emigracionin e vjetër e të ri, në diasporë, nga Greqia në Itali, nga Franca në Gjermani, gjer në Amerikë.

Bashkë me krijimin e struktuarve bazë të shoqatës, kemi çuar në Lurë dhe numrin e parë të gazetës “Lura”, një zë i Shoqatës “Lura jonë” dhe i të gjithë lurianëve, kudo që punojnë e jetojnë.

Në Lurë duhet të bëjmë kujdes që organet drejtuese dhe kryetarët e fshtarave për Shoqatën të zgjidhen në përputhje me kararet e Lurës, me një frymë thellësisht të hapur dhe demokratike.

Folën dhe dhanë mendime të vlefshme ish kryetari i komunës Hakik Gjokola, I cili tha se një djalë unë e kam gati edheë për luftë po qe nevoja e jo më shoqatën që do të jetë fytyra dhe pasqyra e Lurës.

Gani Bruçi tha se Atdheu dhe kombi fillojnë te pragu i shtëpsë, prandaj të duam dhe të ringrejmë pragjet e kullave tona, pasi kështu na do atdheu dhe shoqëria.

Pas një shoshitje të imët të kandidaturave dhe një votimi të fshehtë, thellësisht transparent, kryetar i përgjithshëm i Shoqatës për Lurën u zgjodh Dali Gjoçi. Kryetar për fshatin Lurë e vjetër u zgodh Nikoll vladi, për fshatin Pregjë Lurë u zgjodh Nikoll B. Vladi. Në fshatin Gurë Lurë të gjithë votuan unanimisht për kryetar Hazis Muratin, në Borje Lurë  Rustem Bruçin dhe në Fushë Lurë, Ibrahim Bruçin.

“Lura jonë”,  një shoqatë thellësisht transparente, në shërbim të lurianëve, kudo që banojnë e jetojnë

Kështu, me nismën e një grupi nismëtarësh u krijua dhe nisi rrugën Shoqata “Lura jonë”, një model bashkëpunimi dhe demokracie në veprim. Dy premtime në një ditë: Shoqata “Lura jonë” dhe gazeta “Lura”

Jam vërtet shumë i emocinuar dhe i mbushur me aq shumë dashuri e mirënjohje, sa më duket se fjalët më pengojnë për të shprehur atë çfarë më thotë shpirti dhe zemra.

Ju kam ndjekur kudo me shpirt bashkëlurasit e mi, edhe kur nuk kam mundur t’iu ndjek me këmbë, me shpirt e mendje kam qenë dhe jam me ju, me hallet tuaja, me ëndrrat tuaja, me merakun për rrënjët tona të përbashkëta në Lurën tonë të mrekullueshme.

Siç e dini, miq të mi lurainë, dhe ju kundërshtarë të mi, që ju dua se jeni lurianë, pavarësisht se ndajmë mendime të ndryshme për shumëçka, ka njëzet vjet që kjo shoqatë ka qenë pjesë e angazhimit tim. Dhe për shkak të këtij akumulmi të gjatë, u deshën vetëm pak ditë për ta formëzuar dhe për t’i dhënë udhë. Tani pritet vetëm nota juaj, të nderuar lurianë, ballafaqimi me mendësitë dhe transparecën e shpirtit lurian.

Unë jam vetëm një nismëtar që pasi kjo shoqatë të jetë ligjëruar plotësisht dhe të ketë marrë bekimin lurian, nuk dua të qëndroj asnjë minutë më shumë në krye të saj, por lurianët të votojnë me vota të fshehta e shpirt të hapur atë që mund ta bëjë më mirë e mund ta mbaj më fort zjarrin ndezur në odën e shpresës luriane.

Unë doja që kjo shoqatë të vinte nga fryma dhe mendësia luriane, se po të ishte për vete, e kisha krijuar para njëzet vitesh, dy dekada më parë se të krijohej i ashtuquajturi “Unioni Lura”.

Tridhjetë e tetë fiset e Lurës do të zgjedhin sipas karareve luriane, me kthjellësti e drejtësi, 38 vetë, më dinjitozët, që do të jenë në kryesi të kësaj shoqate.

Bordi do të zgjidhet me vota të fshehta, në një votim të drejtëpërdrejtë dhe publik, në prani të pjesëmarrësve në mbledhjen e parë të krijimit të Shoqatës.

Nuk do të ketë podium. Nuk kemi podium aq të gjërë ku të mund të ulen të gjithë lurianët e mi.

Mbledhjen e parë të Shoqatës do ta hapi më i vjetri lurian pjesëmarrës, i cili do të prezantoj rendin e ditës dhe programin e gjithë aktivitetit.

Shoqata jonë do të ketë frymë thellësisht demokratike, rregulla sjellje e veprimi të përcaktuara me rigorozitet, ndjenjë të lartë përkushtimi e përgjegjësie.

Shoqata do të synojë që të gjitha energjitë luriane, të shkojnë drejt rrënjëve tona, aty ku kemi kullat tona, ca edhe të rrënuara, por që mund të riparohen; aty ku kemi gurin e pragut dhe të varrit, ku kemi paraadhësit tanë të shuar në përjetësi, ku kemi këngët, vajet e mitet, ku i thonë bukës bukë e nderit nder dhe ku fjala e burrit nuk tundet nga asnjë tërmet.

*Botues dhe kryeredaktor i gazetës “LURA”

Shkarkohet edhe gjyqtari Artan Zeneli i Gjykates se Larte. Kjo Gjykate aktualisht ka mbetur me 6 anetare, pasi Zeneli eshte gjyqtari i trete qe shkarkohet nga KPK.

LAJMI I DATES 16 KORRIK

Skeda e pasurisë/ Para vetingut gjyqtari Artan Zeneli, relatorja: Nuk deklaroi heqjen e vizës amerikane

Artan Zeneli është anëtari i tretë i Gjykatës së Lartë që përballet me procesin e vetingut, pas Edmond Islamajt dhe Tom Ndrecës. Ai është gjithashtu pjesë e listës prioritare të vetingut, pasi kandidon për Këshillin e Lartë Gjyqësor.

Seanca dëgjimore me gjyqtarin Zeneli ka nisur ne mesdite në Komisionin e Pavarur të Kualifikimit. Trupi gjykues drejtohet nga Etleda Çiftja dhe ka si anëtare Xhensila Pinen dhe Valbona Sanxhaktarin. Zeneli eshte i pranishem ne seance, pa avokat.

Relatorja Xensila Pine thote se Artan Zenelit i eshte revokuar viza amerikane, ne vitin 2017 dhe nuk e ka deklaruar kete ne formularin e DSIK, ndaj tha ajo sipas KPK ai eshte i papershtashem per te vazhduar detyren.

Sa i perket pasurise, KPK ka kryer hetimin e saj administrativ. KPK ka konkluduar se gjyqtari ka nje vile ne Kodren e Diellit per te cilen ka mosperputhje mes vleres se deklaruar ne formular dhe kontrates se shitjes 197 mije euro.

“Pagesa per vilen eshte bere nepermjet bankes, por jo te shoqeria e ndertimit, por te njeri prej ortakeve. Ka mosperputhje ne lidhje me periudhen e blerjes dhe vleren e nje apartamenti tjeter ne Tirane, qe nje here thote qe e ka blere ne 1999 nje here ne 2000. Ai ka edhe nje apartament tjeter 100 mije dollare ne Tirane per te cilin ka gjithashtu mosperputhje per vleren dhe siperfaqjen. Per apartamentin 74 metra katrore ne Kavaje, rezultojne mosperputhje per siperfaqen.

Per banesen dykateshe ne rrugen “Mujo Ulqinaku” ne Tirane rezulton se ne vitin 2016 eshte blere nje pjesen nga bashkia Tirane dhe nuk eshte deklaruar ne veting”, tha KPK.

Artan Zeneli e ka filluar karrierën në vitin 1991 si gjyqtar, është shkëputur për një dekadë për të ushtruar profesionin e avokatit dhe është rikthyer sërish në sistem në vitin 2009. Në vitet 1991-1999 ai ka punuar si gjyqtar në Krujë dhe në Tiranë.  Në vitin 1999, Zeneli është larguar me dëshirën e tij për t’u bërë avokat, profesion të cilin e ka ushtruar deri në vitin 2009, duke qenë njëkohësisht edhe këshilltar ligjor për kompanitë AMC, Top Channel apo INSIG.

Në qershor të vitit 2009 rikthehet në detyrën e gjyqtarit  dhe kryetarit të Gjykatës së Tiranës-zgjedhje e cila u kontestua asokohe nga ish-ministri i Drejtësisë, Enkelejd Alibeaj. Artan Zeneli u zgjodh anëtar i Gjykatës së Lartë në korrik 2012 nga Kuvendi i Shqipërisë.

Analiza e pasurisë është një ndër tre shtyllat e rivlerësimit për gjyqtarët, së bashku me kontrollin e figurës dhe vlerësimin e aftësive profesionale. Skeda grafike e mëposhtme paraqet ndryshimin e pasurisë së deklaruar të gjyqtarit Artan Zeneli nga viti 2007 deri në fund të vitit 2017. [Kliko për skedën në PDF]

Ky raport është prodhuar nga BIRN pas administrimit të deklaratave të pasurisë së këtij subjekti nga Inspektoriati i Lartë i Deklarimit dhe Kontrolli të Pasurive dhe Konfliktit të Interesit, ILDKPKI. Ai ka për qëllim bërjen e transparencës mbi pasurinë e gjyqtarëve dhe prokurorëve që i nënshtrohen procesit të vetingut.

Të dhënat e analizuara nga BIRN tregojnë se Artan Zeneli zotëronte një pasuri familjare me vlerë 49.7 milionë lekësh në vitin 2007-kur deklaroi pasurinë për herë të parë për shkak të funksionit si anëtar i Këshillit Kombëtar të Radio-Televizionit.

Pasuria e tij përbëhej asokohe nga dy shtëpi private në Tiranë dhe tre apartamente të blera respektivisht në vitet 1999, 2002 dhe 2006. Gjithashtu, Zeneli deklaronte një sipërfaqe toke në Velipojë, 4 automjete si dhe disa llogari familjare në emër të tij dhe bashkëshortes.

Në fund të vitit 2017, pasuria familjare e anëtarit të Gjykatës së Lartë është thuajse dyfishuar, duke kapur vlerën e rreth 96.7 milionë lekëve.

Pasuritë e paluajtshme zënë pjesën kryesore të pasurisë së Zenelit dhe kapin së bashku një vlerë të deklaruar prej 61 milionë lekësh. Familja e tij zotëron gjithashtu rreth 32.6 milionë lekë likujditete në bankë, 1.4 milionë lekë kursime në cash dhe automjete në vlerën e 1.5 milionë lekëve.

Të ardhurat familjare për periudhën deklaruese 2007-2017 dominohen nga paga e bashkëshortes në masën 66 për qind. Të ardhurat nga avokatia për vitet 2007-2009 zënë 9 për qind të të ardhurave, 16 për qind përbëhen nga paga e gjyqtarit Zeneli dhe 6.7 për qind nga të ardhurat e qerave. Në total, të ardhurat e 10 viteve kapin vlerën e 81.5 milionë lekëve.

Përveç analizës për rritjen/uljen e pasurisë, strukturën e aseteve dhe të ardhurave, ky raport paraqet dhe kontrollin aritmetik/logjik të deklarimeve të subjektit si dhe “flamujt e kuq’  që identifikohen gjatë kontrollit. BIRN kreu kontrollin aritmetik/logjik për 11 vite të deklarimit, nga të cilat njëra rezultoi me probleme dhe pasuri të pajustifikuar në vlerën e 3 milionë lekëve.

BIRN identifikoi gjithashtu si “flamur të kuq” paqartësitë që dalin nga deklaratat për vlerën e një shtëpie private në Selitë të Tiranës. Në deklaratën “Para Fillimit të Detyrës”, zoti Zeneli deklaronte se kishte paguar 195 mijë euro për shtëpinë. Ndërkohë në vitin 2008, bashkëshortja e subjektit deklaron se ka marrë kredi në vlerën e 150 mijë eurove për blerjen e kësaj shtëpie.

Duke qënë se ky raport bazohet në të dhëna statistikore të analizuara nëpërmjet një databaze, ai nuk nxjerr përfundime mbi pasurinë e subjektit nëse ajo mbulohet me burime të ligjshme ose jo, por mëton të informojë publikun mbi pasurinë e deklaruar të zyrtarit publik nëpërmjet një formati të thjeshtë dhe të kuptueshëm grafik.

Deklarata e pasurisë Para Fillimit të Detyrës

Deklarata e pasurisë e vitit 2007

Deklarata e pasurisë e vitit 2008

Deklarata e pasurisë e vitit 2009

Deklarata e pasurisë e vitit 2010

Deklarata e pasurisë e vitit 2011

Deklarata e pasurisë e vitit 2012  

Deklarata e pasurisë e vitit 2013

Deklarata e pasurisë e vitit 2014

Deklarata e pasurisë e vitit 2015

Deklarata e pasurisë e vitit 2016

Deklarata e pasurisë e vitit 2017

Burimi: BIRN

Me 17 korrik 2018 udhëtoi drejt Lurës numri i parë i gazetës  “Lura”.

Lurianët e rrënjëve, të kullave krenare që kanë pritur burra me namë që kanë bërë histori në këto troje,  e pritën me ngrohtësi e dashuri gazetën e tyre, zërin e tyre, si një diçka të shtrenjtë, që e kanë dashur prej kohësh, por iu ka munguar.

Ka disa kohë që në mendimet dhe ëndrrat, në projektet dhe kërkimet e mia, endet vizioni i një gazete për Lurën, vendlindjen time të dashur, Mbretëreshën e Kurorëzuar të Bukurisë së Tokës e Qiellit, të Natyrës, Mendjes dhe Shpirtit lurian.

E kam ngritur këtë shqetësim me miq e shokë, bashkëlurasit e mi, të rinj e të vjetër, intelektualë e njerëz të thjeshtë, por dhe në shtypin e shkruar.

Në veprimtarinë e 155 vjetorit të Dom Nikoll Kaçorrit, në Akademinë e Shkencave, unë iu premtova lurianëve se numrin e parë të gazetës “Lura” do ta nxjerr me kursimet e mia dhe ja tek po e mbaj fjalën. Çdo fjalë që ua kam thënë lurianëve, qoftë individualisht, qoftë në tubime e përkujtime, do ta mbaj gjithmonë, deri në frymën time të fundit.

Më në fund, ia arrita ta nis në rrugëtim këtë projekt të bukur, tashmë me numrin e parë të gazetës  “Lura”, që shpresojmë ta vazhdojmë dhe flaka e saj informative e diturore të vazhdojë e të mos shuhet kurrë.

Idenë për këtë gazetë, bashkë me disa pika të tjera, që kanë të bëjnë me ruajtjen e traditave më të mira luriane, duke ngritur dhe mermetuar ata që kanë mundësi shtëpitë e të parëve të tyre e të tjera, e të jera, i kam ngritur disa herë në shkrime të ndryshme në gazetat “Koha jonë”, “Telegraf”, “Dita” etj. Gjithashtu në librin tim “Lura, perla e Evropës”, këto çështje zënë një vend të konsiderushëm.

Në kohët më të vështira të shqiptarisë Lura ka bërë zë me kuvendet e burrave të dheut, me kodet e nderit dhe të besës së maleve, me përjetësimin që vajtimoret e Lurës iu kanë bërë burrave trima të saj. Sot në kohën e modernitetit dhe integrimit, ka ardhur koha që Lura të bëjë zë me gazetën e saj. Le të jetë kjo gazetë një ogur i mbarë për Lurën dhe lurianët, një mundësi për të shpalosur në faqet e saj nderin dhe krenarinë, qëndresën dhe përkushtimin e një krahine, e cila i ka dhënë aq shumë kombit dhe lirisë.

Qëllimi im ka qenë dhe mbetet që kjo gazetë modeste të jetë një zë i Lurës, një zë i bukurive të saj të fjetura e të masakruara, një zë i shpirtit kolektiv lurian,i cili rrugëton qysh nga koha e lashtë e perandorëve dhe mbretërve, që kanë bujtur dhe shijuar magjitë e saj të pafundme, gjer në kohën tonë, në këtë kohë, kur babëzia ka arritur nivele të epërme dhe pak, fare pak, mendohet për ruajtjen e thesareve të natyrës dhe të shpirtit njerëzor, thesare që Lura jonë i ka me tepri, për vete dhe për të tjerë, miq e vizitorë, diplomate e shtetarë, shijues e adhurues të bukrive të saj tronditëse.

Në faqet e kësaj gazete do të sjellim Lurën e historisë dhe të përditshmërisë, Lurën e kodeve dhe karareve, Lurën e burrave me namë, të pushkës e të penës,  që kanë luftuar e kontribuar për Lurën, Dibrën dhe Shqiptarinë, duke hyrë në analet e historisë së kombit, si figura emblematike të të gjitha kohëve.

Gazeta “Lura” do të jetë një dritë e ndezur informimi për lurianët, por jo vetëm për ata, për të përcjellë në faqet e saj historinë dhe aktualitetin, problemet dhe hallet, përballjet dhe qëndresën, mendësitë e traditës dhe rrjedhat e reja të modernitetit.

Shkrimet tuaja, përvoja juaj, vizioni juaj për Lurën dhe më gjërë, janë të çmuara për ne dhe do të jenë pjesë e udhëtimit tonë të përbashkët.

Mirësevjen “LURA” jonë, për lurianët dhe miqtë e Lurës! Çdo faqe e jotja do të jetë një dritare informimi, dhe shprese për një të ardhme më të mirë të lurianëve, kudo që ndodhen, në Lurën tonë, në Tiranë, Durrës, Shkodër, Lezhë, Vlorë, Sarandë, Greqi, Itali, Francë, Angli, SHBA e gjer në Australinë e largët…

ERALD DELIU/ KPK ka njoftuar sot vendimin për shkarkimin nga detyra të gjyqtarit te Gjykates se Larte, Admir Thanza. Vete Thanza nuk ishte i pranishem kur u dha vendimi.

***

Prokuroria e Përgjithshme ka kryer të gjitha verifikimet për gjyqtarin e Gjykatës së Lartë, Admir Thanza, dhe e ka referuar dosjen e tij në Prokurorinë e Tiranës. Burimet thonë se kjo e fundit ka nisur procedim penal ndaj gjyqtarit.

Thanza ka fshehur një dënim të formës së prerë në Itali me 40 ditë burg dhe 100 mijë lireta gjobë. Dënimi është dhënë në vitin 1999, por gjyqtari, i cili javën që shkoi u përball me Komisionin e Pavarur të Kualifikimit, nuk e ka pranuar konsumimin e veprës penale. Për rastin në fjalë, gjyqtari tha se kishte marrë përsipër veprimin e ish-kunatës së tij për të shpëtuar jetën e nipit, që kurohej në Itali nga sëmundje e rëndë.

Ai u zotua se nuk e ka kryer veprën penale, për të cilën ka marrë dënimin. Megjithatë, mosdeklarimi i saj në formularët e dekriminalizimit përbën vepër penale sipas ligjit në fuqi. Karriera e gjyqtarit Thanza ka pësuar një goditje të fortë, pasi edhe DSIK e nxori të papërshtatshëm për vazhdimin e detyrës.

Sipas DSIK, Thanza ka pasur kontakte me persona të botës së krimit. Gjithashtu, gjyqtari Thanza kishte probleme edhe me pasurinë e tij. Ai ka deklaruar se një apartament në Shkodër e ka blerë me burime financiare nga shitja e dy apartamenteve të tjerë. Mirëpo, datat janë shumë konfuze. Gjyqtari Thanza ka deklaruar se apartamentin e tretë e ka blerë në prill të vitit 2000, ndërsa dy apartamentet e parë, i ka shitur në shtator të vitit 2000. Po kështu, kujtojmë se sot në orën 10:00, në Komisionin e Pavarur të Kualifikimit, pritet që të jepet vendimi për Thanzën.

DËNIMI

Dënimi në Itali është zbuluar nga përfaqësuesit e ONM-së, pasi gjyqtari Thanza nuk e kishte deklaruar në formularët e dekriminalizimit. Ai, bëhet kështu gjyqtari i parë që fsheh një dënim. Vetë Thanza dha shpjegime në fund të seancës, duke thënë se ka marrë përsipër veprimin e paligjshëm të ishkunatës së tij për të shpëtuar jetën e nipit, që kurohej në Spitalin e Pizës nga një sëmundje e rëndë.

“Kam tentuar me sinqeritet maksimal që ta shpjegoj edhe në e-maile, edhe në materialet që kam paraqitur, ekzistencën e dënimit. Kurrë në jetën time unë nuk mund ta bëja një gjë të tillë. Mora përsipër diçka për të mbrojtur një fëmijë të mitur. Ai është gjaku im, djali i vëllait tim. Fillimisht, kurrë nuk e dija, sepse ajo ishte një marrëveshje mes avokatit dhe prokurorit dhe që më është thënë që nuk cilësohet si dënim”, ka sqaruar Thanza javën që shkoi.

KONTAKTET

Sipas raportit të DSIK, gjyqtari Thanza është i papërshtatshëm për detyrën. Thanza nuk ka deklaruar me vërtetësi një procedim penal të ngarkuar ndaj tij për korrupsion pasiv dhe aktiv të funksionarëve që ushtrojnë detyra publike.

Kjo çështje rezulton që të jetë pushuar më 29 korrik 2016. Gjithashtu, ai nuk e ka plotësuar me korrektesë formularin përkatës, pasi nuk ka deklaruar kontakte të papërshtatshme me persona të përfshirë në krimin e organizuar. Ky veprim, sipas KPK-së, e ngarkon subjektin me përgjegjësi për plotësim të pasaktë dhe të pavërtetë të formularin. Kështu, DSIK ka konstatuar papërshtatshmëri të subjektit për të vazhduar detyrën. Ai ka pasur kontakte me ish-kryeregjistruesin e Shkodrës në kohën që ai ishte shpallur në kërkim.

Gjithashtu, Thanza ka takuar edhe bashkëshorten e Sh.B., teksa kjo e fundit ishte nën përgjim. Pas takimit në vitin 2016 në një lokal në Tiranë, shtetasja L.H. ka telefonuar Sh.B., duke i thënë se “pallati kushton 50 mijë euro”. Prokuroria e Shkodrës nisi hetimet për gjyqtarin, por për moskompetencë, e kaloi dosjen në Prokurorinë e Përgjithshme, e cila pas dy muajsh e pushoi atë, duke mos administruar si provë një video ku shihet se gjyqtari shkëmben para me shtetasen L.H.

Ndarja nga jeta e një prej ikonave të komedisë shqiptare në moshën 78-vjeçare, Fadil Hasa ka qenë lajm i hidhur për adhuruesit e tij por më shumë për kolegët, për ata me të cilët punoi një jetë të tërë në Estradën e Durrësit.

Mëngjesin e sotëm një telefonatë nga vajza e Fadil Hasës në telefonin e Muharrem Hoxhës, shokut të ngushtë, njeriut më të afërt të aktorit dha lajmin e hidhur. Me lot në sy ajo tha se babai i saj nuk mundi t’ia dilte.

Më pas Muharrem Hoxha ka njoftuar të gjithë kolegët. Ish-trupa e estradës është mbledhur brenda pak minutash në hollin e teatrit të Durrësit. Vajzat iu kërkuan kolegëve të babait që të organizonin edhe ceremoninë mortore dhe është vendosur që nesër nga ora 10 deri në 11 të zhvillohen homazhe në teatrit “Aleksandër Moisiu” për t’i dhënë lamtumirën e fundit kolosit të humorit shqiptar.

Muharrem Hoxha me lot në sy tha se Fadil Hasa ishte i pari që e mori për dore dhe e futi në teatër.
“Ai ishte babai im që më mësoi skenën. Sot në 11 e kishim lënë të takoheshim. Do shkoja në shtëpinë e tij. Kam shkuar këto ditë në shtëpinë e tij dhe ishte mirë, kemi qeshur, kemi bërë humor si zakonisht. Sot do shkoja në 11 sërish për vizitë. Por më mori vajza e tij në telefon dhe më dha lajmin e zi, të ndarjes nga jeta. 30 vjet më parë ai humbi gruan dhe iu përkushtua tërësisht vajzave të tij dhe nipërve e mbesave. Iu përkushtua shumë familjes pas humbjes së parakohshme të gruas, duke u bërë edhe nënë edhe babë”, tha mes lotësh artisti i merituar Muharrem Hoxha.

Edhe aktori tjetër i estradës Roland Koça tha se Fadil Hasa ishte babai i humorit. “Humbëm babain e humorin, gjigandin e humorit. Ai që na bënte shumë për të qeshur, sot na ka mbytur në lot”, u shpreh Koça.

Po ashtu kolegia e tij, artistja e merituar Aishe Stari tha se kjo është një humbje jo vetëm për estradën por për gjithë Shqipërinë.

“Kam humbur jo vetëm kolegun por një njeri shumë të shtrenjtë, të cilin e kam pasur shok klase që në gjimnaz dhe madje për dekada me radhë kemi ndarë së bashku skenën e estradës, të teatrit. Kjo nuk është një humbje vetëm për teatrin e Durrësit por Shqipëria humbi një aktor të madh”, tha Aishe Stari.

Fadil Hasa iu bashkua skenës së teatrit profesionist në vitin 1974 duke shënuar me dhjetëra e qindra role të pashlyeshme në memorien e gjithë shqiptarëve, duke u bërë një nga aktorët më të dashur të publikut.

Me vdekjen e bashkëshortes së tij, në moshë të re, Fadil Hasa u tërhoq disi nga humori, megjithatë rolet e tij nuk harrohen duke u kujtuar brez pas brezi.

TIRANË – Ambasada e Turqisë në Tiranë, Ministria e Rinisë dhe e Sportit e Republikës së Turqisë dhe Agjencia Turke për Bashkëpunim dhe Koordinim (TIKA) kanë organizuar një ceremoni përkujtimore me rastin e përvjetorit të dytë të tentativës për grusht shteti të organizatës terroriste FETO.

Pjesë e ceremonisë së organizuar në Tiranë ishin ministrja e Shtetit për Mbrojtjen e Sipërmarrjes e Shqipërisë, Sonila Qato, deputetë të Kuvendit të Shqipërisë, përfaqësues të institucioneve turke në Shqipëri, si dhe personalitete nga fusha të ndryshme.

Ceremonia filloi me një minutë heshtje në nder të dëshmorëve të 15 Korrikut, dhe pas himneve kombëtare të të dy vendeve, u shfaqën edhe video gjatë momenteve të tentativës për grusht shteti.

Ambasadori i Turqisë në Tiranë, Murat Ahmet Yörük, në fjalën e tij në ceremoni tha se tentativa për grusht shteti e FETO-s ishte sulmi më i rëndë kundër rendit kushtetues demokratik, të drejtave dhe lirive themelore të shtetasve turq dhe sigurisë kombëtare.

Ai tha se “Gjatë kësaj tentative për grusht shteti që kishte vënë në shënjestër vullnetin, unitetin, tërësinë dhe demokracinë e vendit tonë, me thirrjen e presidentit tonë Recep Tayyip Erdoğan me miliona shtetas u bashkuan si një trup i vetëm”.

“Karakteristikat tipike të kësaj organizate janë pastrimi i parave, shpifjet, falsifikimi i dokumenteve zyrtare, evazioni fiskal, konspiracioni, mbyllja në vetvete, prodhimi i fakteve false në labirintin e obskurantizmit, organizimi në celula dhe larja e trurit. Organizata është e shkrirë me krimin. Kështu pjesëtarë të FETO-s të arratisur drejt Shqipërisë pas 15 korrikut janë kapur në Shqipëri me karta identiteti dhe pasaporta false”, tha ambasadori turk.

Duke folur për elementët e organizatës terroriste FETO në Shqipëri ambasadori Yörük tha: “Pastrimi i kësaj organizate nga Shqipëria para së gjithash është në të mirë të Shqipërisë dhe shqiptarëve. Kur ne themi se kjo organizatë duhet asgjësuar plotësisht në këtë vend, duam që ajo që na ndodhi neve në sytë e të gjithë botës të mos u ndodhë edhe vëllezërve tanë shqiptarë. Sepse organizata është e njëjta organizatë. Funksionimi i saj është i njëjtë me atë në Turqi ose në vendet e tjera të Ballkanit”.

Ndërkohë në kuadër të programit “Heronjtë mes nesh”, në pranishëm në ceremoni ishin edhe veteranët Abdullah İrgin, Erdoğan Demir dhe Mehmet Tahir İkiler të cilët ndanë për të pranishmit përjetimet e tyre gjatë tentativës për grusht shteti.

Të pranishëm ishin edhe të afërm të dëshmorëve të 15 Korrikut, mes tyre edhe Nihal Olçok, bashkëshortja e dëshmorit Erol Olçok dhe nëna e dëshmorit Abdullah Tayyip Olçok.

Kujtojmë se më 15 korrik shënohet përvjetori i dytë i tentativës për grusht shteti në Turqi, organizuar nga organizata terroriste FETO, ku 251 policë, ushtarakë dhe civilë ranë dëshmorë dhe më shumë se 2000 të tjerë u plagosën.

Me rastin e 15 Korrikut, “Ditës së Demokracisë dhe të Unitetit Kombëtar” organizohen aktivitete të ndryshme brenda dhe jashtë Turqisë.

Në 9 korrik të 2018 u botua në gazetën DITA shkrimi: “Rama, një vit nga mandati i dytë”. Ky opinion paraqitet si një diagnozë, pa mëtuar për të qenë një prognozë. Në substancë është kriticist në kuptimin e plotë të fjalës.

Konceptualisht kishte disa nyje të perceptimit dhe të ligjërimit analizues. Konkretisht tre nyje të tilla: 1) Një paralele e pushteteve Berisha-Rama. 2)Rama një gjyle, jo një xhoker në luftën kundër pandëshkueshmërisë. 3) Sabotimi i reformës në drejtësi. 4) Ekonomia në pikëpyetje, ashtu si zgjedhjet e ardhshme lokale.

Optika e tij paraqet një shqetësim të madh publik. Në të vërtetë në shkrimet të paktën që nga viti 2013 e deri sot të gazetës DITA nuk ka patur kurrë një dozë kaq të madhe kriticizmi. Dihet  që gazeta DITA është një gazetë e lirë në kriticizmin e saj dhe sot konsiderohet një nga simbolet kryesore të shtypit shqiptar.

Në thelb në këto katër nyjet kemi shtjellimin e dilemës midis një shprese për arritje më të mira dhe një zhgënjimi për mosarritje. Dy pushtetarët kryesorë në këtë variant krahasimtar janë Berisha dhe Rama, që në fakt në simbolikën e semantikën e politikës janë paraqitur si të kundërt, madje si antagonistë.

Por një mënyrë e tillë përjashtuese mund të ketë një metamorfozë të tillë të çuditshme sa që të bëhet e ballafaqueshmja një shtjellim paralel, ku e pangjashmja kthehet në të ngjashme. Kështu mund të ndodhë kur Kryeministri i ri imiton pushtetin pa limite të kryeministrit më të vjetër, kur zëvendësuesi në postin e Kryeministrit imiton atë që rrëzoi.

Të mos harrojmë se mandati i dytë i PS-së dhe i Edi Ramës si Kryeministër lëviz në shtratin e legjitimitetit formal juridik që ka të bëjë me fitoren e dy mandateve të zgjedhjeve të përgjithshme politike. Kjo është e pamohueshme. Kjo tregon se vijimësia e këtij votimi, që ka arritur përmasat e përfaqësimit politik në Kuvend, pra i një njohjeje urbi-et-orbi nga elektorati më i madh në Shqipëri, pra nga elektorati i majtë përbën një proces jo të studiuar siç duhet nga politikologët, apo analistët e sociologjisë politike.

Për të gjithë ne, pra edhe për mua, ardhja në pushtet e PS-së mbas tetë viteve në një opozitë të një realiteti të vrazhdë dhe gati absurd përbënte së paku një atu të një ndryshimi radikal dhe të një pozitiviteti të pandalshëm.

Kalimi pushtetor nga mandati i parë bazuar në një aleancë dy partiake PS-LSI, në mandatin e dytë, pra në mandatin më të ri përbën dukurinë e pushtetit monopartiak, pra të vetëm PS-së me maxhorancën parlamentare më të madhe se asnjëherë tjetër.

Ndihet që sfidat e qeverisjes së Kryeministrit Edi Rama kanë qenë sfida në emër të reformave, të pretendimit të reformave, që tingëllojnë pak të bujshme, por edhe tejet të arsyeshme si “reforma e shtetbërjes” (term juridik ky jo i saktë, më tepër metaforik) apo reformat e tjera siç janë ato të arsimit të lartë, të Policisë së shtetit, si dhe të hullisë së koncensioneve shtetëroro-private, që duhen alternuar më saktë si privato-shtetërore.

Mandati i dytë i Edi Ramës u bë dhe u arrit në një terren ku niveli politik i opozitës si subjekt kushtetues dhe përfaqësues në Kuvend pati tronditje kaotike, jo thjesht probleme strukturore sesa të karakterit institucional të një partie politike që duhej reformuar në mënyrë urgjente, për të mbijetuar.

U krijua përshtypja, që është zotëruese edhe sot se Fati, se Koha Fatidike e Edi Ramës qe pikërisht opozita e dobët, për të mos thënë e shpërbërë frikshëm. Kështu lehtësia e të përballuarit të pushtetit, deri në atributet e një autoritarizmi, që s’përfill asgjë ngjante me një modus-vivendi.

Shkrimi i G.Burimit i 9 korrikut shpreh në mënyrë të shkurtër, lakonike, se pesë vjet më vonë, Rama “nuk ka më forcën morale ta udhëheqë betejën kundër ish-abuzuesve, se Rama është vet sot në rolin e një abuzuesi me pushtetin. Nga Rama pritej të riparohej e kaluara që trashëguam nga ish ministrat e Berishës dhe jo tregohej ai me gisht nga taboret e Berishës si më i keq se më të këqinjtë e Berishizmit.”

Edhe sabotimi i reformës në drejtësi është gati një vetiluzion i Ramës për t’u mbiquajtur si demiurg.

Por kritika më e krahasuar me shifra është ajo që lidhet me rrafshin ekonomik. Borxhi Berishian, 62 për qindëshi i prodhimit të brendshëm bruto, që Rilindja e konsideronte si katastrofik jo vetëm që s’ka rënë por është rënduar në 10 pikë më tepër. Borxhi publik i Shqipërisë, në masën 72 për qind të PBB-së sot është propocionalisht më i larti në Europë. Taksat që në epokën Berishiane ishin nën nivelin 25 për qind të PBB-së, sot po rendin të gllabërojnë të PBB-së së ekonomisë shqiptare duke synuar t’i afrohen vendeve me taksimin më të lartë si Franca dhe Danimarka.

Mbyllja e bizneseve është pasoja më imediate e kësaj politike makroekonomike të gabuar. Kështu në 2017-n mbi 3000 biznese të vogla kanë mbyllur dyert. Kërkesa për emigracion të kujton sindromën e eksodit masiv të vitit 1991. Përsa i përket reformës në drejtësi; shkrimi thekson se vonesa në këtë reformë lidhet me vetë Ramën.

Gazeta DITA i ka hapur fletët e saj për një debat publik. Debati për mua është normal. Askush nuk duhet të ketë frikë nga ky debat substancial. Madje nuk duhet patur frikë në asnjë lloj debati pavarësisht emërtesave, apo titujve.

Publicisti i njohur, B.Islami reagoi menjëherë duke qenë edhe i pari njeri serioz edhe i përgjegjshëm që mori pjesë në këtë debat. Në shkrimin e tij “Gjashtë “përparësitë” rrënuese të Edi Ramës” ku shtjellon tezat e tij figurativisht ai pyet: “Ferrari, Rama ka nevojë për servis?” ose “Ekskluziviteti i tepsisë së madhe të pushtetit të mbajtur nga një dorë dhe rreziqet reale që i kanosen Kryeministrit në mandatin e dytë.”

Për Bedri Islamin Rama luan me disa “përparësi”. “Përparësia” e parë është Basha, shefi i paaftë i opozitës, ose i konsideruar i tillë. “Përparësia” e dytë rrënuese është ekonomia e papërcaktuar. Shkatërrimi që i është bërë regjimit të Berishës i dhanë alibinë Edi Ramës për borxhet që duheshin larë, për boshllëqet që duheshin mbushur, madje edhe për mesazhin se rrypi duhet shtrënguar.

B.Islami thekson se instrumenti për “të fuqizuar” ekonominë, krijimi i tre emërshit PPP do të jetë humnera për Edi Ramën sidomos për vitet e ardhshme. Nëse Fondi Monetar Ndërkombëtar e këshillon Kryeministrin Edi Rama që të ketë kujdes me PPP-në, të gjithë e dinë se është e vështirë që Kryeministri të largohet nga fetishi i PPP-së.

“Përparësia” e tretë rrënuese është grupi parlamentar socialist. Ky grup i madh në pikëpamje statistikore është gati i klonuar, dhe nuk luan rolin të kundërshtimit nëse nuk bindet , të parametrave të vërtetë kushtetuese të ushtrimit të detyrës së deputetit por voton përherë pro, është një grup gati memec, por solid për të miratuar gjithçka të Kryeministrit.

“Përparësia” e katërt rrënuese, sipas Bedri Islamit është shefi i grupit parlamentar që quhet Taulant Balla, militant, përherë i gatshëm për t’u ndeshur, por një polemist mesatar dhe shpesh në një pozicion të gabuar, pa autoritetin intelektual të përfaqësimit, të shkallës së lartë të dinjitetit dhe urtësisë dhe mendjes së mprehtë. “Përparësia” e pestë rrënuese është e tërë opozita me përbërësit e saj. “Përparësia” e gjashtë rrënuese është qeveria dhe themeltarja e saj Vettingu.

Siç shihet analiza e Bedri Islamit është gjithashtu kriticiste, por dhe argumentuese në thelbin e vet.

Sinqerisht e kam të vështirë edhe unë për të patur një angazhim qytetar, jo se nuk e kam vetedijen për këtë çështje, përkundrazi, por edhe për faktin që u bë një kohë që jam shkëputur nga analizat e mirëfillta politike, nga kriticizmi politik i problemeve të ditës apo të kërkimit të vizionit politik të perspektivës.

Ka gati 30 vjet, që kam shkruajtur pa pushim për këto subjekte. Nuk e fsheh as arsyen më të kuptueshme të zhgënjimit tim ndaj politikës në këto 30 vjet (Çudi e madhe sesi kanë kaluar kaq shumë vjet!) kur të gjithë lexuesit e dinë që për hir të një karakterizimi shkencor unë klasën politike në Shqipëri e kam quajtur përherë si një “klasë parapolitike”.

Ky mendim më rezulton, për fat të keq, edhe sot, i pakundërshtueshëm dhe i parrëzueshëm. Një klasë politike e një vendi qoftë ajo që është në pushtet qoftë pjesa tjetër e opozitës përbëjnë gjithmonë diçka të vetme.

Nuk mund të kemi një parti pushtetare të mirë dhe një parti opozitare të keqe, në kuptimin e ndarjes absolute midis tyre.  Ato përbëjnë të njëjtën klasë politike, apo subjekte që kanë alternuar njëra-tjetrën, që kanë zëvendësuar njëra-tjetrën edhe në pushtet edhe në opozitë.

Ajo që ka ndodhur në Shqipëri me shkatërrimet në të gjitha fushat e jetës për të patur një kulminacion me piramidat  financiare apo me vitin e kobshëm 1997, me grushtin Berishian të shtetit në 1998-n, etj tregon qartë se politikanët tanë janë vërtetë përfaqësuar me mandate të pushtetarëve por nuk kanë bërë, nuk kanë arritur të bëjnë zhvillimet pozitive, që janë ëndërruar dhe pritur kaq gjatë.

Për fat të keq sindromi i klasës “parapolitike” shqiptare duket edhe në Republikën e Kosovës, por edhe në partitë shqiptare në Maqedoni, etj.

Ajo që të bën përshtypje dëshpëruese është fakti se partitë politike shqiptare në antagonizmin e tyre me njëra-tjetrën të kujtojnë sferat e sistemit të Ptolemeut, që vërtiten secila në hesap të vet, që duken sikur s’kanë asnjë lidhje me njëra-tjetrën.

Pse ka ndodhur kështu?  A duhet të ndodhte kështu? Këto janë pyetje të mëdha historike.  Pse janë këto vonesa të tilla?  Pse përfaqësimi politik që bëhet me zgjedhje të përgjithshme elektorale nuk ka arritur një cilësi të re në rradhët e deputetëve të të gjitha partive, përkundrazi, nga dhjetëvjeçari në dhjetëvjeçar, pra në tridhjetëvjeçar të tillë niveli i përfaqësimit ka ardhur duke u ulur, duke u bërë më mediokër, më i pabesueshëm në anonimatin e vet.

Kam shkruar shpesh se ndryshimet e kobshme kushtetuese të vitit 2008  ku kryetarët e partive fituan të drejtën e monarkut për t’i bërë vet listat e deputetëve që do të votojnë elektoratet, do ta pengojnë, do ta sundojnë skenën politike, do ta arkaizojnë thelbin e politikës.

Por më duhet edhe mua të jap një përgjigje publike se ç’mendoj për teza konkrete të shtruara numrat e fundit në DITA. Analiza objektive dhe shkencore duhet të mos i shmanget as guximit kriticist , as detyrimit të ndërgjegjshëm për ta thënë atë.

Mendoj se qeveria e PS-së në mandatin e mëparshëm dhe në mandatin e tanishëm është një vijimësi e një tradite qeverisëse që nga viti 1992 deri më sot që ka krijuar një subkulturë qeverisëse, që jo vetëm nuk e ka shkatërruar por e ka stimuluar korrupsionin.

Kjo është e dukshme.  Nuk mund të mohohet.

Pa dyshim që Kryeministri Edi Rama ndryshon nga Sali Berisha. Por kjo mund të thuhet edhe për ndryshimin midis kryeministrave të tjerë si Fatos Nano, Ilir Meta dhe Pandeli Majko.  Secili nga këta kryeministra ka kronologjinë e vet, të viteve mandatore, të bëmave si dhe inventarin e veprimtarive por vepra e tyre qeverisëse e ka bërë të mundur një ndryshim radikal?

Pa dyshim që ka edhe ndryshime. Por janë të mjaftueshme?  Janë plotësisht të kënaqshme?  E vërteta qëndron midis dy skajeve: midis pozitivizmit të skajshëm të propagandës qeveritare dhe negativizmit të skajshëm të propagandës opozitare.

Unë mendoj se e keqja nuk vjen nga asnjë lloj kriticizmi. Aq më tepër që kriticizmi është më tepër një proces iluminues i politikës. Apologjia e arritjeve të mëdha është naive.

Që të analizojmë siç duhet edhe periudhën qeverisëse të Edi Ramës kërkojmë të gjejmë dhe shikojmë rezultanten të veprimeve qeverisëse.

Elemente të rendit shtetëror, të stabilitetit relativ, të kapërcimit të situatave kaotike, të pakontrollueshme dot, janë diçka e pakrahasueshme me të kaluarën.

Po a janë reformat e ndërmarra vërtetë metafora epistemologjike, me një Ardhmëri të sigurt? Kjo është një çështje e diskutueshme.

Pra duke mos parapëlqyer pozicionin e një negativizmi të plotë, pra të një absurdizimi shterp të së keqes unë jam i prirë për të parë një proces të vështirë, të dialektikës negative siç thoshte Adorno, pra për të parë situatën me sy më të qetë, me një vështrim më inkurajues, ndonëse jo të pranueshëm plotësisht.

Ne jetojmë në Epokën Post-faktuale, ku përleshja e opinioneve paraqitet si konkurrencë spektaklesh dhe jo si kërkim i të së vërtetës.

Përfaqësuesit e politikës në Shqipëri nuk spikatin për kulturë politike të lartë. Edhe vetë ata e kanë shprehur këtë gjë, madje e kanë konsideruar si një mundësi kreative faktin që nuk janë politikanë të mirëfilltë. Kjo ka bërë që diletantizmi politik të bëjë kërdinë në Shqipëri.

Habitem sesi polemika e opozitës së sotme, që ka një përgjegjësi kolosale dhe shkatërrimet apo vonesat e shoqërisë sonë, sot bëhen në emër të idealeve të moralit, në një kohë që ata nuk janë aspak mishërime apo avatarë të moralitetit.

Ajo që më shqetëson është fakti që politika shqiptare e ushtron betejën e saj si një ballafaqim të pakompromis “dhëmbë për dhëmbë” dhe “sy për sy” me kundërshtarët e demonizuar. Ky demonizim i largon plotësisht pjesët përbërëse të klasës politike së pari nga vetë integrimi dhe nga karakteri komplementar i tyre, duke përjashtuar konceptet politike të sinkronizimit dhe të gjithëpërfshirjes.

Betejat e mëdha të një kombi janë gjithmonë betejat mendore. Në betejat mendore triumfon arsyeja.  Në betejat mendore krijohet kauza e së Ardhmes. Është e pamundur që kjo të arrihet nga një pakicë politikanësh dhe të mos arrihet nga të tjerët sepse vetvetiu do të kishim përherë një segregacion të pashmangshëm.

Kjo nuk ka të bëjë me një metaforë uniteti, por ka të bëjë me prirjet jetike drejt një të ardhmeje.

Në Epokën Post-faktuale është bërë e tmerrshme Propaganda. Nuk është më Propaganda instrument i Politikës, por është vet Politika instrument i Propagandës.  Dhe Propaganda është përherë me terma përjashtues. Të krijohet ideja se brenda një bashkësie me qytetarë të njëjtë disa janë qytetarë kurse të tjerët përjashtimisht dhe përfundimisht nuk janë të tillë.

Kjo është e pabesueshme por në realitetin shqiptar kjo për fat të keq është e dallueshme. Kjo përbën një skenar distopik, që të kujton shpesh utopitë negative të Oruellit dhe të Zamiatinit.

Klasa politike shqiptare po përjeton krizën e saj. Kjo është një krizë në të gjitha krahët. Lehtësisht mund të kuptohet se Vettingu nuk është gjë tjetër veçse përballja me “shkëlqimin” dhe “rënien” e politikës shqiptare për tri dekada.

Pse duhet të lindtte domosdoshmëria e Vettingut nëse politikanët shqiptarë do të ishin brenda ligjeve të një normaliteti të kuptueshëm dhe real?

Vettingu u krijua pikërisht për të kundërshtuar dhe ndrequr diçka nga një histori anormale e politikës. Jo vetëm nuk e luftoi korrupsionin por e zbehu dhe e humbi besueshmërinë morale dhe institucionale.

Ndërkohë për të qenë më i drejtë dua të them se Kryeministri Edi Rama është paraqitur më mirë në takimet ndërkombëtare dhe pavarësisht ndonjë eksesi prej “artisti” e ka përfaqësuar politikën e jashtme të Shqipërisë më me dinjitet dhe më mirë.

Asnjë kryeministër nuk është i përhershëm. Pa dyshim dhe Kryeministri Rama nuk është i përjetshëm, ashtu siç nuk janë të përjetshëm ata që do të vijnë pas tij.  Përsa i përket vlerësimit të tyre të roleve emblematikë dhe sarkistikë në histori, në të vërtetë kjo është një çështje që i takon një analize më gjakftohtë, të vet Historisë e cila siç thotë filozofi Hegel i ngjan “Fluturimit të kukumjaçkës së Minervës e cila ngrihet kur perëndon dita” pra vet koha e veprimit të personazheve historikë.

Por mua më shqetësojnë edhe gjëra të tjera që lidhen sidomos me kulturën e Shqipërisë.

Përdorimi i termave konvencionalë si “Rilindja”, qoftë e politikës qoftë gjoja e urbanistikës, mua nuk më shqetësojnë. Në një studim bihoverist mund të shpjegohen edhe metafora të tilla. Por çështja e kulturës është një çështje më e madhe, më e ndërlikuar sesa politika.

Që do të thotë që politika nuk duhet në asnjë mënyrë ta klonojë kulturën, as të krijojë ide të gatshme si stampime biskotash, as të marrë privilegjin, apo copywriting e kulturës.

Çdo ndërhyrje e politikës në kulturë për të gjitha epokat dhe sistemet ka qenë e panatyrshme dhe e dhunshme. Ky është një mësim i shekujve.

Politikanët aq më tepër të votuar dhe që janë mandatorë, pra të përkohshëm, duhet të jenë të kujdesshëm shumë dhe as të mos vendosin veton absolute mbi problemet e kulturës.

Poeti Oktavio Paz, Nobelist, i ka dërguar një letër Presidentit të vendit të tij ku i thotë se nuk ka të drejtë asnjë President të ndërhyjë në çështjet e kulturës dhe të artit. Ndryshe do të kishim një narrativë oruelliane.

Nuk ka përse të merret politika me prishjen apo me ndërtimin e një teatri. Nuk ka përse të merret politika me rikonceptimin e shesheve urbane.

Kultura dhe arti i takojnë artistëve, ku ato kanë ekskluzivitetin e tyre të padiskutueshëm, por edhe për veprat urbane është shkenca në disiplina të tejet specializuara të urbanistëve, ku ata kanë përvojë dhe autoritetin e tyre sovran.

Këto janë parime të diskutuara apo të kundërshtuara.

Kur pushteti politik vendos pa asnjë kufizim mbi të gjitha gjërat, qoftë ky pushtet i ashtuquajtur i djathtë, qoftë i ashtuquajtur i majtë atëhërë do të kemi përplasje të deformimeve.

Filozofi francez Michel Foucault përdori projektin e Jeremy Bentham-it për Panoptikonin, që është struktura përcaktuese e pushtetit të sipërm mbi të gjithë qytetarët të futura në parametra të përcaktuara jo nga ata vetë.

Kjo kryemetaforë e pushtetit, Panoktikoni tregon një strukturë administrative, me një fjalë një lloj korseti prej hekuri në trupat e qytetarëve.

Sociologu i madh që vdiq para disa kohësh Zygmunt Bauman, në kryeveprën e tij “Liquid Modernity” (“Moderniteti i Lëngët”) që trajton teknikat panoptike të pushtetit, sidomos në periudhën pas modernitetit.

Një nga meritat e mëdha të këtij gjeniu të sociologjisë është analiza e tij që lidhet me konceptin “kolonizimet të publikes nga privatja”.

Kjo tendencë ka një karakter totalitar.

Për Baumanin “çështjet publike” bëhen befas probleme private të figurave publike. Shkatërrimi i çdo gjëje publike duke favorizuar privaten krijon një asimetri të frikshme.  Bauman në këtë pikë e kritikon edhe Kryeministrin e Anglisë Tony Blair, i cili ka qenë nismëtari i shumë politikave të tilla të favorizimit të privates mbi çdo gjë publike.

Bauman citon edhe një mendimtar me shumë ndikim të shkollës gjermane të Frankfurtit, Jurgen Habermas, i cili i pari e ka ngritur këtë shqetësim duke treguar se humbja e çdo kriteri apo përmbajtjeje dobëson edhe karakterin shoqëror, pra vetë ndërgjegjen e shoqërive civile apo konceptin e qytetarit që humbet autenticitetin.

Bauman njëkohësisht kritikon neoliberalizimin që e konsideron një hiperbolizim, që ndryshon nga vetë koncepti i liberalizmit

Gjithashtu, për të qenë një pikë reference në shoqërinë shqiptare është pikërisht Bauman i cili me përdorimin e formulës PPP, si një lloj llampe të Aladinit, e konsideron edhe si strehën e një xhindi që do të dalë në ndonjë ditë nga llampa për të vendosur pushtetin e tij monstruoz mbi konceptin publik.

Dikur filozofi Thomas Hobs shihte me tmerr krijimin “e njeriut që nuk njeh asnjë ndalim”. Kjo do të shkatërronte domethënien e gjësë më publike që ka shoqëria, që është shteti. Postmodernizmi politik, me neoliberalizmin e gjen situatën ekonomike problematike të Shqipërisë plot pasiguri dhe mundësi të papriturash. Jeta bëhet e papërcaktuar.

Qytetarët kërkojnë një të ardhme të sigurtë. Nuk arrijnë ta konceptojnë, nuk e gjejnë dhe kanë vetëm një vizion paniku: largimin në emigracion.

Mendimtari i madh amerikan George Steiner thotë se një subkulturë e tillë e pasigurisë në të vërtetë është një “subkulturë e kazinosë”.

Ne kërkojmë të gjejmë fatin dhe rastin, fantazojmë, sakrifikojmë por nuk arrijmë asgjë. Kështu çdo ëndërr për një jetë më të sigurt shtyhet në ad calendas graecas.

Kam lexuar këto ditë libra të arkitektit amerikan Michael Graves për arkitekturën post moderne. Ky arkitekt i famshëm në krejt botën flet për katastrofën urbane midis horizontales dhe vertikales. Ai citon edhe mendimet e arkitektëve të famshëm Van der Rou ,Gropius, F.L Wright etj.

Kam reflektuar nga idetë e tij ndonëse ai hyn tek arkitektët e avangardës më të suksesshme në arkitekturë.

Kam heshtur për një kohë të gjatë dhe nuk kam marrë pjesë në çështjen e quajtur tashmë “të Teatrit Kombëtar”.

Pa dyshim që nuk kam qenë as në vitin 1998 dakord, as tani në 2018-n për prishjen e Teatrit Kombëtar dhe dhënien e hapësirës publike një firmeje private.

Përgjithësisht veprimet qeveritare bëhen me VKM. Vendimet janë urdhra ekzekutive. Është absurde të mendosh që veprime të tilla të bëhen me ligje parlamentare në Kuvend. Është fakt substancial juridik që ligjvenësit bëjnë dhe aprovojnë ligje me karaktere të përgjithshëm, jo thjesht me një subjekt të përcaktuar.

Janë pikërisht VKM-të që kanë funksionin zbatues dhe detyrues për subjekte të veçanta.  Po pse ndodh një gjë e tillë në Kuvendin e Shqipërisë?  Dhe pse duhet të ndodhë?

Si ka mundësi që një firmë private të jetë subjekt i ligjvënësve shqiptarë në një mënyrë të tillë?  Pse ndodh kështu?

Ndërkohë nuk mund të lë pa përmendur edhe një letër të studiueses Ana Tostoes, kryetare e “Docomomo International”, dërguar Kryeministrit të Shqipërisë Edi Rama ku i bën thirrje që të ruhet arkitektura e Teatrit Kombëtar të Shqipërisë, për arsye të karakterit historik të kësaj arkitekture të konceptuar nga një arkitekt italian shumë i njohur Giuglio Berte.

Kurrë nuk ma ka marrë mendja që do të kishte një konflikt të artificialtë dhe kaq të pakuptimtë midis qeverisë dhe artistëve, që do të merrte madje dhe formën groteske të antinomisë apo antagonizmit të shumicës me opozitën.

Në të kaluarën Edi Rama ka treguar edhe shenja të mirëkuptimit.

Kujtoni ju lutem debatin për armët kimike në Shqipëri, debat që u bë i thekshëm, përvëlues, anatemues por Rama tregoi fleksibilitet dhe tërheqja e tij jo vetëm që nuk e uli por e ngriti në atë moment figurën kryeministrore.

Dikur Volteri me novelën e tij filozofike “Kanditi” ironizonte dhe tallej me thënien e filozofit gjerman Lajbnic, i cili mendonte se bota ku jetojmë “është bota më e mirë e mundshme”.

Por unë besoj se shqiptarët meritojnë një të ardhme më të mirë. Kjo do të thotë se nuk duhet të humbasë koncepti i Shpresës.  I përmirësimit.  I zhvillimit.

Vonesat kronologjike nuk janë aq fatale në histori. Vonesat konceptuale do të ishin diçka e tmerrshme.  Jam një qenie njerëzore që kam prirjen të besoj se gjërat do të bëhen patjetër më mirë dhe do të kemi edhe një histori tjetër më ndryshe nga ç’e kemi sot.

Nuk besoj se qoftë dhe një shkrim si ai i 9 korrikut në DITA që hapi këtë debat nuk sjell konceptime pozitive të stimuluara, ashtu si nuk do të thotë që Qeveria mund të bjerë nga minuta në minutë, përkundrazi, mandati kohor i kësaj Qeverie do të përfundojë brenda afateve kushtetuese.

Postimi i Braçes

KRIMI ME SUPER TOKEN BUJQESORE!
10 MUAJ PASI I KERKOVA MINISTRIT TE NDERHYNTE!

10 muaj me pare,
i kerkova ministrit te Bujqesise,
te verifikonte zbatimin e kontratave te
dhenies se tokes bujqesore me qira,
tek biznesmene te ndryshem pa lidhje me bujqesine.

Komisioni i Pavarur i Kualifikimit konstatoi pasuri të pajustifikuara dhe të padeklaruara nga Dizdari dhe e bija si dhe kontaktet e papajtueshme me nipin e tij të dënuar për ndikimin e një vendimi për vrasje në Gjykatën e Lartë.  Avokati i Dizdarit kërkoi konfirmimin: Për gjashtë muaj del në pension.

NGA BIRN

Pasuria e pajustifikuar dhe marrëdhëniet me nipin e tij të dënuar për “ushtrim ndikimi të paligjshëm” rrezikojnë të rrëzojnë edhe Gani Dizdarin- anëtari i fundit i Gjykatës Kushtetuese që përballet me procesin e vetingut.

Dizdari mungoi në seancën dëgjimore të zhvilluar të enjten në Komisionin e Pavarur të Kualifikimit, ndërkohë avokati i tij, Sokol Hazizaj pretendoi se subjekti ka burime të mjaftueshme financiare, pavarësisht pasaktësive.

Trupa gjykuese e kryesuar nga Pamela Qirko, me relator Roland Ilia dhe anëtar Olsi Komici konstatoi probleme si në kriterin e pasurisë ashtu edhe në atë të pastërtisë së figurës.

Ndonëse Inspektoriati i Lartë i Deklarimit dhe Kontrollit të Pasurisë e kishte certifikuar pasurinë e Dizdarit si të ligjshme, Komisioni i Pavarur i Kualifikimit evidentoi burime të pamjaftueshme për një pjesë të pasurisë së gjyqtarit si dhe mungesë burimesh të ligjshme dhe pasuri të padeklaruara në emër të vajzës së tij.

Relatori i çështjes, Roland Ilia tha se gjyqtari Dizdari kishte bërë deklarime të sakta për një apartament 97.5 m2 të përfituar nga ligji për privatizimet, një apartament me sipërfaqe totale 86 metra katrorë në Gjirin e Lalzit, një sipërfaqe toke në Mjull Bathore si dhe një depozitë bankare me vlerë rreth 1.6 milionë lekë.

Megjithatë, KPK evidentoi pasaktësi, mungesë burimesh të ligjshme dhe mosdeklarime për një apartament të blerë nga bashkëshortja e ndjerë e Dizdarit për 1 850 000 lekë, një depozitë me vlerë 5272 euro, e krijuar kryesisht nga paratë e llogaritura për shpenzime kurimi, të kthyera mbrapsht nga një bankë gjermane si dhe dhurime në vlerën e 10 mijë eurove për shpenzime kurimi nga të afërmit.

Sa i takon pasurive të deklaruara nga vajza e Dizdarit si person i lidhur, Komisioni i Pavarur i Kualifikimit konstatoi mospërputhje të shumta, mungesë burimesh të ligjshme dhe shmangie nga deklarimi.

Sipas relatorit, vajza e subjektit ka blerë një apartament në vitin 2009, por sipërfaqja e tij dhe vlera kanë mospërputhje mes deklaratës periodike, deklaratës “veting” dhe pyetësorëve. Në vitin 2009, apartamenti është deklaruar me vlerë 94 mijë euro, ndërsa në deklaratën “Veting” për 73 mijë euro.

Gjithashtu, burimi i krijimit të kësaj pasurie nuk konsiderohet i ligjshëm. Sipas KPK-së, vajza e Dizdarit ka deklaruar se ka marrë 36 mijë euro borxh në vitin 2009 dhe 20 mijë euro borxh në vitin 2010 nga të afërmit, ndërkohë që 23 mijë euro të tjera i ka paguar ish-bashkëshorti.

Hetimi administrativ i KPK-së ka arritur në përfundimin se asnjëri prej të afërmve nuk kishte burime të ligjshme për huatë, ndërkohë që ish-bashkëshorti nuk dispononte dokumentacion për paratë që pretendonte se i kishte fituar nga emigracioni. Komisioni konstatoi gjithashtu probleme të ardhurash në blerjen e një makine me vlerë 6 mijë euro.

Diskutimi në seancë u dominua megjithatë nga konstatimi se gjyqtari Dizdari ishte i papërshtatshëm për vazhdimin e detyrës, për shkak të marrëdhënies së tij me një person të dënuar-që rezulton të jetë nipi i tij Agron Lumneshi.

Avokati i Dizdarit tentoi ta paraqiste këtë gjetje si një marrëdhënie familjare të pafshehur nga subjekti, por hetimi i vitit 2012 ndaj nipit të tij tregon se “ushtrimi i ndikimit të paligjshëm”- një vepër penale që lidhet gjerësisht me rolin e “sekserit”, bëhej për uljen e një dënimi për vrasje në Gjykatë të Lartë ku asokohe punonte Dizdari në këmbim të 10 milionë lekëve.

Ndonëse Lumneshi u dënua me vendim të formës së prerë, hetimi i prokurorisë së Fierit nuk arriti të provonte se ku kishin shkuar paratë.

Relatori i çështjes, Roland Ilia pranoi se subjekti nuk e kishte fshehur këtë “marrëdhënie të papërshtatshme”, por fakti ekzistonte dhe se kjo nuk është në pajtim me ushtrimin e detyrës së gjyqtarëve dhe prokurorëve.

Në një përballje më të paqtë se rastet e mëparshme më Komisionin e Pavarur të Kualifikimit, avokati Hazizaj pranoi disa gjetje, rrëzoi disa të tjera dhe kërkoi konfirmimin në detyrë të klientit të tij me argumentin se “Dizdarit i kanë mbetur edhe 6 muaj para se të dalë në pension”.

Hazizaj pretendoi se për apartamentin e blerë nga bashkëshortja e ndjerë, Dizdari kishte të ardhura të mjaftueshme, të cilat nuk i ishin llogaritur pasi dokumentacioni i Prokurorisë së Tropojës ishte djegur gjatë vitit 1997, ndërsa për dhurimet për kurimin në Gjermani tha se klienti i tij, edhe për shkak të kushteve shëndetësore ishte në kushtet e padijenisë.

Ai i dorëzoi trupës gjykuese prova të reja, që sipas tij vërtetojnë se dy të afërmit që i dhanë hua 56 mijë euro në total vajzës së Dizdarit kanë të ardhura të mjaftueshme, ndërsa e cilësoi mospërputhjen në rastin e blerjes së një makine si “gabim të noteres”.

Lidhur me raportet mes Dizdarit dhe nipit të tij të dënuar, Hazizaj pretendoi se vepra penale e ushtrimit të ndikimit të paligjshëm nuk përfshihet në ligjin “Antimafia”-ku sipas tij renditen veprat penale që lidhen me krimin e organizuar. Megjithatë, ai tha se Dizdari e kishte deklaruar atë në formular dhe se duhej vlerësuar për faktin se nuk ndërhyri kur nipi i tij bëri rekurs në Gjykatë të Lartë dhe kjo e fundit ia rrëzoi kërkesën.

“Subjekti i rivlerësimit ka një karrierë të gjatë në sistemin e drejtësisë dhe…. është në 6 muajt e fundit të karrierës para se të dalë në pension. Ka dhënë kontribute në këtë sistem drejtësie që ka qenë,” tha Hazizaj në fund të seancës dëgjimore.

“Subjekti ka qenë transparent dhe bashkëpunues me Komisionin. Në fund të karrierës së tij kërkoj rikonfirmimin e tij të detyrë për kohën që i ka mbetur,” përfundoi Hazizaj.

Vendimi për Dizdarin do të shpallet më 16 korrik.

Deputeti i PD Romeo Gurakuqi ishte në Pukë bashkë me deputetin Bardh Spahia për t’u takuar me elektoratin. Në rrjetin social Gurakuqi shkruan se në zonë “mbizotëron klima e terrorit socialist mbi popullsine civile te paangazhuar politikisht, ose opoziten demokrate”. Po ua sjellim reagimin të plotë:

“Ne Aktivin e PD dega Puke.

Nje dite per te inspektuar dhe per te mesuar:

N/ Prefektura e Pukes perfshin bashkite Puke dhe Fushe-Arrez. Jane dy njesi te qeverisjes vendore, ne te cilat, qeveria socialiste ka eksperimentuar me sukses, ne heshtje, jashte vemendjes se opinionit publik, te medias, te ambasadave perendimore te akredituara ne Tirane, pertej interesimit te institucioneve te pavarura, vendosjen e diktatures socialiste dhe eliminimin e pluralizmit.

Kemi te bejme me nje kombinim te sundimit te familjeve qe per 50 vite sherbyen si pjese te strukturave te PPSH, me njerez te forces dhe elemente te rekrutuar nga politikat diferencuese te presionit monist te socialisteve lokale, me perkrahjen e drejtperdrejte te diktatorit te Tiranes.

Sistemi i patronazhit politik.

Qindra qytetare te hequr nga puna ne te gjitha institucionet shteterore per arsye politike. Qindra te hequr nga skema e ndihmes ekonomike. Rastet do denoncohen nje nga nje, ne MAS dhe ne institucionet e shendetesise, sherbimit social, sherbimit pyjor. Miliona euro te hedhura per “Rilindjen Urbane”, te adresuara per qellime te bizneseve private te pushtetit dhe ende te paperfunduara. Qendra e Pukes nje kantier i abandonuar ndertimi. Tenderime te panevojshme nga dy here. (Lali Eri ne Tirane nuk eshte i vetmi qe investon 19. 5 milion Euro mbi nje shesh qe funksiononte).

Na rezulton, se “Rilindja Urbane”, ne disa raste se paku, eshte perdorur si fasade propagandistike dhe njekohesisht si ndihme ndaj interesave private te klientelave.

Por mbi te gjitha, me e renda, eshte klima e terrorit socialist mbi popullsine civile te paangazhuar politikisht, ose opoziten demokrate.

A mund te jete drejtues i qeverisjes vendore te nje vendi kandidat per BE, dikush qe haptas u drejtohet qyetareve te vet demokrate: shkoni te PD per te gjetur pune?!!!!

STOP DHUNES POLITIKE SOCIALISTE ne MALESINE E PUKES.

Per vemendjen e #USEMBASSYTIRANA #EUREPRESENTATION
#OSCETIRANA” Këtu përfundon reagimi i deputetit Gurakuqi.

Ish ministri i Bujqësisë Edmond Panariti në një reagim në profilin e tij në Facebook shkruan se në “shpinën e shoqërisë shqiptare po luhet një dramë”, duke iu referuar raportit italian për narkotrafikun shqiptar.

Postimi i plotë i Panaritit

Raporti Italian mbi narkotrafikun shqiptar, dëshmon për dramën qe po luhet mbi shpinën e shoqërisë. Se pari narkovaluta e narkotrafikut, po e shkreton Shqipërinë!

Sepse ajo nuk shkon për zhvillimin e tij, qe do te arrihej vetëm me investime ne sferën prodhuese, por orvatet dhe po ja del te pastrohet me rrugën me te shpejte te mundshme, ne tregun e pasurive te patundshme, truaje, toka, kulla shumëkatëshe, kontrata koncensionare etj.

As qe pyet me, për histori, trashëgimi kulturore, vlera identitare etj. Kjo është super-flluska e cila krijon ne mënyrë sureale çmime te pa imagjinueshme për sipërfaqe trualli, toke bujqësore pasuri te patundshme por edhe te shërbimeve.

Te gjitha këto, te papërballueshme për mbi 90 perqind te popullit i cili e siguron jetesën me pune apo biznes te ndershëm. Rezultati, shkretim, braktisje e vendit, mbyllje te sipërmarrjes, paralize investimesh te huaja.

Ndryshimi i këtij modeli është emergjence kombëtare dhe behet vetëm me një alternative te re politike.

Kryetarët e Grupeve parlamentare të PD dhe LSI kanë kallëzuar në prokurorinë e Krimeve të rënda kryeministrin Edi Rama.

Ky kallëzim vjen pasi sipas Kryetarit të Grupit Parlamentar të PD, Edmond Spaho, kryeministri ka penguar zbulimin e të vërtetës për audio-përgjimin e vëllait të Ministrit, Fatmir Xhafaj.

Spaho kërkoi që Edi Rama të dorëzonte provën që kishte në lidhje me audio-përgjimin, duke iu referuar deklaratës së bërë nga shefi i qeverisë se një laborator në një vend mik të Shqipërisë e kishte nxjerrë atë jo të vërtetë.

Albert Veliu, apo i njohur ndryshe si “Dëshmitari X” dhe “Babalja”, garantoi se zëri në regjistrimin e publikuar nga PD, është i Agron Xhafajt.

Dëshmitari Veliu tha në videon e publikuar në sallën e konferencave të PD-së, kohë më parë se dikur ishte shoqërues gomonesh, ndërsa Agron Xhafaj në Itali sillte droga, që i shiste ai me shokë. Ai tha se në 2005 u burgos 7 vjet për 12 kg kokainë.

Kur doli nga burgu në gjendje të rëndë ekonomike, Alberti i kërkoi Agronit të çonin hashash në Itali dhe ai e dërgoi tek persona të tjerë.

Ai e kërkoi rrugën e trafikut, por nuk e kreu dërgesën por i hyri kësaj vetëm për të demaskuar se cili është Agron Xhafaj, i cili sipas tij komandon Vlorën.

VOAL – Shkrimtari i shquar Visar Zhiti, diplomat i Shqipërisë në Uashington, kujton takimin me Sekretarin amerikan të Shtetit Michael R. Pomepo, para pak ditësh, në festimet e pavarësisë së Shteteve të Bashkuara.

Visar Zhiti e përshkruan kështu takimin dhe foton me z. Pompeo:

“Në një taracë afër qiellit, kur do të shkrepëtinin fishekzjarret e Pavarësisë… dhe më pas ato të kujtesës… Nëpërmend rastin e takimit me Sekretarin e Shtetit, Michael R. Pompeo, thjeshtë dhe përzemërsisht… Koha bën njerëz, njerëzit bëjnë kohë, mendova… Shkrepëtimat e shkëlqimeve jashtë shuhen, mbeten ato që janë brenda vetes, prej virtyteve dhe punës, ato të dritës sē mirësisë njerëzore…
V. Zhiti”

LONDER – Dy kryeministrat ai i Shqipërisë, Edi Rama dhe Aleksis Tsipras i Greqisë gjatë një takimi që kanë zhvilluar në Samitin e Londrës janë shprehur se mund të arrihet një zgjidhje pozitive mes dy vendeve.

Në postim në faqen e Twitter të Kryeministrisë thuhet se “Dy kryeministrat diskutuan rreth negociatave mbi një numër të madh çështjesh, që po drejtohen nga Ministrat e Jashtëm dhe vleresuan arritjet e deritanishme”.

“Ndonëse ka endë çështje që do të vazhdojnë të diskutohen nga ekipet negociatore, Kryeministrat Rama dhe Tsipras shprehen besimin se një zgjidhje pozitive mund të arrihet së shpejti”, thuhet në postimin e Kryeministrisë.

GJIROKASTER – Katër vite pas djegies dhe shkatërrimit të plotë të banesës karakteristike të shkrimtares dhe disidentes Musine Kokalari, pas një zjarri të papritur që shkatërroi gjithçka, banesa trekatëshe në lagjen “Palorto” në qytetin e Gjirokastrës është lënë krejtësisht në harresë.

Të vetmit që po kujdesen për rrënojat e mbetura të banesës 120-vjeçare, të shpallur Monument Kulture i Kategorisë së Parë, janë trashëgimtarët e shkrimtares.

Arieta Kokalari, pasardhëse e kësaj familjeje dhe ideatore e muzeut “Kokalari”, pohon se pavarësisht premtimeve të dhëna për restaurimin e banesës, nuk ka patur asnjë interesim nga institucionet përgjegjëse.

Keqardhja e saj është dëmtimi i qëllimshëm që po i bëhet banesës. Sot shtëpia i ka të dyja hyrjet të izoluara e të bllokuara nga gurët e hedhur nga brenda banesës prej fqinjëve. Kjo e bën të pamundur hyrjen në të.

Zjarri i papritur i katër viteve më parë zhduku sende të rralla të hershme të banesës si dhe shkatërroi tavanet origjinale të ndërtuara në fillim të shekullit të kaluar. Ajo çka ka mbetur janë vetëm muret anësorë e qendrorë të banesës dhe premtimet e pambajtura për restaurimin dhe ringritjen e muzeut të disidentes Musine Kokalari.

Në shkurt të 2017-ës, ministrja e Kulturës Mirela Kumbaro në 100-vjetorin e lindjes se Musines Kokalarit, deklaroi se është bërë projekti për reastaurimin e banesës nga Instituti i Monumenteve të Kulturës, por ndonëse ka kaluar një vit e gjysmë asgjë nuk është bërë.

Deputetja e PD Albana Vokshi, kryetare e Komisionit për Edukimin dhe Mjetet e Informimit Publik më datën 9 korrik 2018 i ka dërguar kërkesë për pjesmarrje në mbledhjen e Komisonit më datën 11 korrik Valdrin Pjetrit, Kryeregjistrues i Zyrës të Regjistrimit të Pasurive të Paluajshtme.

Zonja Vokshi, konform kornizës ligjore i kërkon Valdrin Pjetrit që jetë i pranishëm në mbledhjen e Komisionit për të dhënë informacione dhe shpjegime në lidhje me sipërfaqen aktuale të pronës ku ndodhet Teatri Kombëtar, ndryshimet që ka pësuar ndër vite, mënyrën e tjetërsimit të pronave rreth saj, si dhe pronarët kufitarë të pronës së Teatrit Kombëtar.

Zonja Vokshi kërkon me shkrim që zoti Pjetri t’ju vendosë në dispozicion deputetëve kartelën e pasurisë të paluajtëshme të pronës të Teatrit Kombëtar si dhe gjithë infomacionin shoqëruar me dokumentacionin ligjor provues, të cilat deputetët duhet t’i kenë në dorë në orën 9:00, dy orë përpara zhvillimit te mbledhjes të Komisionit që nis në orën 11:00 të datës 11 korrik 2018.

Deputetja Vokshi i kujton zotit Pjetri se sipas Kushtetutës të vendit dhe rregullores të Kuventit pjesmarrja e tij në mbledhjen e Komisionit bashkë me përcjelljen e dokumentacionit të kërkuar përbën detyrim kushtetues dhe ligjor.

Këtu mbyllet kërkesa që deputetja e PD dhe kryetarja e Komisionit për Edukimin dhe Mjetet e Informimit Publik i drejton z.Valdrin Pjetri, Kryeregjistrues i Pasurive të Paluajtshme.

Më poshtë po ju sjellim faksimilet e letrës të deputetes Vokshi.

Përmes një letre ku shpjegohet aryset dhe shkeljet ligjore që ka kryer maxhoranca në votimin e projektligjit që i hap rrugën shkembjes së Teatrit Kombëtar, Aleanca kundër prishjes së Teatrit i ka kërkuar Presidentit Ilir Meta që të mos dekretojë ligjin.

Letra është dërguar këtë të hënë në zyrën e Presidencës dhe tashmë pritet sesi do të jetë reagimi i Ilir Metës në lidhje me këtë çështje të shumëdebatuar.

Ligji i hap rrugën dhënies së tokës së Teatrit një firme ndërtuese, shembjes së tij e krijimit të një Teatri të ri, duke mos harruar dhe faktin se do të ndërtohen dhe një sërë kullash të larta pikërisht në këtë territor.

Kujtojmë se disa herë artistët i kanë bërë thirrje Presidentit që të reagojë në lidhje me çështjen e Teatrit Kombëtar.