Duke mos u konsideruar WhatsApp, Signal dhe Telegram të sigurta sipas ligjit CLOUD, i cili lejon SHBA-në të ketë qasje në të dhënat personale në internet, është udhëzuar personeli i ushtrisë që të përdorë aplikacionin vendas të mesazheve Threema

Gjenevë

VOAL – “Pa media, nuk ka demokraci”. Me këtë slogan komiteti qytetar “Po pluralitetit mediatik” nisi të mërkurën në Bernë fushatën në favor të paketës së ndihmës mediatike, e cila do të votohet më 13 shkurt. Ai përfshin përfaqësues nga bota e gazetarisë, kulturës dhe sportit. “Mediat e pavarura janë të domosdoshme për mbijetesën e demokracisë sonë të drejtpërdrejtë,” tha kryetarja e komitetit Camille Roseau.

Camille Roseau

Sot Zvicra po kalon një krizë në peizazhin mediatik, disa gazeta janë zhdukur, nga Giornale del Popolo në Ticino deri te L’Hebdo në Romandie. Gazetat kanë humbur të ardhurat nga abonimet dhe reklamat për kompanitë ndërkombëtare, theksoi Roseau. Prandaj është frika se vdekja do të vazhdojë.

Mesazhi i mbështetësve: “Ndaloni vdekjen e gazetave”

Në këtë situatë, paketa merr “rëndësi ekzistenciale” për sektorin, sipas presidentit të botuesve zvicerano-gjermanë Schweizer Medien, Pietro Supino, i cili foli në konferencën vjetore të shoqatës Epiphany. Supino, megjithatë, tha gjithashtu se këto ndihma nuk janë të mjaftueshme: është gjithashtu e nevojshme të telefononi Google dhe Facebook në arkë për përmbajtjen që përdorin falas, përveç rrëmbimit të një pjese të rëndësishme të tregut të reklamave.

Kundërshtarët: “Nuk ka miliarda publike për milionerët e medias”

Nga ana tjetër, kundërshtarët e propozimit janë të mendimit të kundërt. Paketa “është” një humbje parash “sipas komisionit kundërshtar, për të cilin” mediat që jetojnë me subvencione kontrollohen nga shteti dhe nuk mund të ushtrojnë rolin e tyre si pushteti i katërt”.

Në një konferencë për shtyp, ata nënvizuan se si katër grupet kryesore botuese zvicerane fituan së bashku 300 milionë franga në vitin e pandemisë. Ata gjithashtu besojnë se edhe botuesit e vegjël po ecin mirë. Grantet kanë gjithashtu disavantazhin e përdorimit të mediave private, por jo mediave të lira: ata që nuk mund të përballojnë një abonim në gazetë, nuk do të përfitonin nga kjo përpjekje informuese. sda-eb

Viti i festimeve të 700-vjetorit por edhe i diskutimeve të gjalla për të ardhmen e vendit

Fshehtësia e dosjeve të Konfederatës në vitin e 700-të. Të shtatë burrat e mençur ishin të ndarë si kurrë më parë

VOAL – Me fillimin e vitit mbaroi periudha e mbrojtjes – pra e fshehtësisë – e dosjeve të Konfederatës së vitit 1991. Një vit kyç i karakterizuar nga luftërat në ish-Jugosllavi, Lufta e Gjirit dhe shembja e Bashkimit Sovjetik, ngjarje që ata shënoi politikën e jashtme zvicerane të asaj kohe. “Janë dokumente shumë interesante, sepse tregojnë njëfarë zhgënjimi në lidhje me vitin 1990, i cili kishte qenë një vit me shpresa të mëdha pas përfundimit të Luftës së Ftohtë”, tha historiani Sacha Zala para mikrofonave të RSI-së. Për Zvicrën, megjithatë, është mbi të gjitha “viti i 700-të me Flavio Cotti-n si president dhe viti në të cilin çështja e anëtarësimit në Zonën Ekonomike Evropiane shtrohet në mënyrë shumë të fortë”.

Sacha Zala

Në qeverinë e thirrur për të vendosur për përfundimin e marrëveshjes ndërmjet anëtarëve të Komunitetit Evropian dhe atyre të EFTA-s, unanimiteti definitivisht nuk po mbretëronte: “Dokumentet tregojnë debate shumë të gjalla brenda Këshillit Federal, të ndarë në të gjitha opsionet e mundshme dhe të imagjinueshme. .”, thotë drejtori i Qendrës së Kërkimit të Dokumenteve Diplomatike të Zvicrës. “Njëra palë dëshironte të lidhte marrëveshjen sa më shpejt që të ishte e mundur dhe të paraqiste kërkesë për anëtarësim, njëra palë – dhe në mesin e tyre Flavio Cotti – zgjodhi anëtarësimin e drejtpërdrejtë në Komunitetin Evropian”, thotë Zala.

Marrëveshja mes KE-së dhe EFTA-s nuk e bindi Bernën, hipoteza e anëtarësimit po hapej drejt ekzekutivit.

Emblematike ishte seanca e 17 prillit, në të cilën kreu i diplomacisë René Felber mbrojti tekstin, megjithëse i pafavorshëm për Konfederatën, shoku i tij socialist Otto Stich argumentoi se “një traktat i keq nuk mund të konsiderohet kurrë një hap në drejtimin e mirë” dhe liberal-radikali Kaspar Villiger ishte i idesë se vendi do të bëhej një “shtet vasal” i KE-së së atëhershme (emrin Bashkimi Evropian e mori vetëm më vonë, me Traktatin e Mastrihtit).

Një debat që të kujton disi situatën e përjetuar në vitin 2021 me marrëveshjen kuadër? “Diskutimet në qeveri për marrëveshjen kuadër do t’i dimë pas 30 vitesh kur të bjerë sekreti”, qesh Zala, “por nga ajo që ka dalë në shtyp duket qartë se debati ka qenë kompleks dhe Këshilli Federal nuk ka qenë tamam i bashkuar. “.

Më 22 tetor 1991 Felber dhe Jean-Pascal Délamuraz – pasi Berna kishte shprehur vazhdimisht pakënaqësinë e saj – pranuan rezultatet e negociatave dhe deklaruan se anëtarësimi ishte një objektiv strategjik. Në nëntor, Komisioni Shtetëror i Politikës së Jashtme paralajmëroi se vota popullore “ende nuk ishte fituar”.

Më 6 dhjetor 1992, populli refuzoi pjesëmarrjen në EEA me 14,000 vota

Ne e dinim tashmë fundin e historisë: më 6 dhjetor 1992 votimi shkoi në votime dhe populli tha “jo” në masën 50.3%, me një diferencë prej vetëm 14.000 votash. Nga shtatë vendet e Shoqatës Evropiane të Tregtisë së Lirë të përfshirë në traktatin e atëhershëm, Zvicra zgjodhi rrugën dypalëshe që tani po tregon kufijtë e saj. Islanda, Lihtenshtajni dhe Norvegjia mbeten anëtarë të ZEE-së, ndërsa Austria, Finlanda dhe Suedia i janë bashkuar BE-së ndërkohë.

Sekreti

Afati 30-vjeçar ndërkombëtarisht është mjaft kanonik, shpjegon Zala, dhe vlen edhe në disa vende të tjera. Në Zvicër është kodifikuar me një ligj të vitit 1998. Për tekstet veçanërisht të ndjeshme, afati është 50 vjet. Konfederata, kujton Zala, është gjithmonë e para që publikon, menjëherë në fillim të vitit, “një gjë jashtëzakonisht të rëndësishme për të stimuluar kërkime të reja”. “1600 dokumentet që po qarkullojmë tani lejojnë gjeneratat e reja të studentëve të fillojnë kërkime të reja që do të forcojnë njohuritë tona për historinë zvicerane.”

Konsumatorët zviceranë nuk do të detyrohen më të blejnë vetëm në faqet zvicerane të internetit të kompanive ndërkombëtare, ku mallrat kushtojnë më shumë.

VOAL – Zvicra është e shtrenjtë, është thënë gjithmonë. Kompanitë dhe konsumatorët penalizohen ndër të tjera nga çmimet më të larta të vendosura nga importuesit. Por diçka ka ndryshuar që nga e shtuna. Në fakt, dispozitat e reja tregtare ndalojnë të ashtuquajturin “gjeo-blocking” (ose bllokim gjeografik), i përdorur në internet nga disa kompani të mëdha ndërkombëtare, të cilat, në praktikë, i detyronin konsumatorët zviceranë të blinin ekskluzivisht në faqen zvicerane (dhe në “Çmimet zvicerane).

E ashtuquajtura “Iniciativa e Çmimeve të Drejta”, e nisur nga shoqatat e konsumatorëve dhe e mbështetur nga kompani të ndryshme private, hapi rrugën për mbrojtje më të madhe për ata që blejnë produkte të importuara. Një tekst i tërhequr më vonë nga promotorët, i kënaqur nga kundërpropozimi indirekt i hartuar nga dhomat federale, i cili ndalon përdorimin e tarifave më të larta në tregun zviceran dhe ndër truket e ndryshme, të shpallura të paligjshme, është “gjeobllokimi”.

“Ky bllok gjeografik – shpjegon Sara Stalder, nga Fondacioni në mbrojtje të konsumatorëve SKS – aktivizohet kur përdoruesi lidhet me faqen e huaj të një kompanie që operon në Zvicër. Në praktikë, ai e detyron atë të blejë në franga, me çmime dukshëm më të larta”.

Megjithatë, janë të pakta rastet e njohura për shoqatat e konsumatorëve, të cilat citojnë në veçanti portalin Nespresso. Prodhuesi i kafesë së kapsulës përgjigjet se qëllimi i tij nuk është absolutisht të pengojë përdoruesin të vizitojë versionin italian ose francez të faqes së tij, fakti që ajo është devijuar në portalin zviceran – specifikon Nespresso – shërben për të paraqitur oferta të përshtatshme për klientët vendas. Nga ana tjetër, shumë site të huaja nuk parashikojnë dërgimin e mallrave në Zvicër, duke diskriminuar në një farë kuptimi ata që banojnë në Konfederatë.

“Këtu nuk bëhet fjalë për detyrimin e furnitorëve që të dorëzojnë edhe në Zvicër – shpjegon Sara Stalder -. Megjithatë, përdoruesit duhet t’i garantohet liria për të porositur mallra nga pika ku lidhet, pavarësisht nga adresa e dorëzimit konsumatorët, si p.sh. vetë SKS dhe ACSI për Zvicrën italisht-folëse, janë tashmë gati të raportojnë në Sekretariatin Shtetëror për Çështjet Ekonomike (SECO) kompanitë që do të vazhdojnë të praktikojnë gjeo-diskriminimin, një bllok gjeografik që do të mbetet i mundur në disa sektorë specifikë, në veçanti në shërbimet financiare, transportin, lojërat e fatit (për të mbrojtur kazinotë zvicerane) dhe platformat e transmetimit audiovizual. rsi-eb

VOAL – Presidenti i ri i Konfederatës Ignazio Cassis synon t’i bëjë lëshime Brukselit pas dështimit të marrëveshjes kuadër, por pa “respektuar asnjë kërkesë të Bashkimit Evropian”: këtë e siguroi tiçinasi në një intervistë për SonntagsBlick. “Ne nuk jemi anëtarë të BE-së”, kujton ministri i Jashtëm: “Ne kemi interes, si ata, për një marrëdhënie të mirë reciproke”.

Në fund të nëntorit të kaluar, komisioneri evropian i ngarkuar për marrëdhëniet me Zvicrën, Maros Sefcovic, i kërkoi Bernës një udhërrëfyes konkret deri në janar 2022. Teksti duhet të kishte zgjidhur çështjet më të rëndësishme për BE-në, si miratimi dinamik i acquis communautaire (tërësia e të drejtave, detyrimeve ligjore dhe objektivave politike që detyrojnë Shtetet Anëtare të BE-së dhe duhet të pranohen pa rezerva), zgjidhja e mosmarrëveshjeve, ndihmën publike dhe kontributin për kohezionin.

Cassis nuk donte që kërkesa e Sefcovic të shihej si një ultimatum. “Nuk ka ultimatum, Zvicra nuk funksionon kështu”, ka nënvizuar tiçinasi në intervistë. “Ne kemi gjetur gjithmonë zgjidhje në marrëdhëniet tona me Evropën. Ashtu si me pandeminë, ne nuk duhet të kemi panik, por ta përballojmë situatën me qetësi dhe besim.” Që nga maji 2021, marrëdhëniet midis Zvicrës dhe BE-së janë ftohur ndjeshëm. sda-eb

Huldrych Zwingli (Ulrich Zwingli ose Ulrico Zwingli) lindi, në Wildhaus të Sant Gallen, në Luginën e bukur të Toggenburgut, më 1 janar 1484 dhe vdiq më 11 tetor 1531. Ai ishte prijës i Reformimit në Zvicër. Ardhur në jetë në periudhën e lindjes së patriotizmit zviceran dhe rritjes së kritikave ndaj sistemit mercenar zviceran, ai u shkollua në Universitetin e Vjenës dhe në Universitetin e Bazelit, një qendër dijesh dhe e humanizmit. Ai i vazhdoi studimet e tij edhe kur vazhdonte të shërbente si pastor në Glarus dhe më vonë në Einsiedeln, ku do të binte nën ndikimet e Erasmus. Më 1519 Zwingli u bë pastor i Grossmünster në Zyrih ku filloi të predikojë idetë e reformimit të kishës. Në kundërthënien e tij të parë publike më 1522, sulmoi zakonin e agjërimit (ngjinimit) gjatë Kreshmëve. Në botimet e tij ai theksoi korrupsionin në hierarkinë kishtare dhe propagandoi martesën klerikale, si dhe sulmoi përdorimin e pamjeve në vendet e lutjeve. Më 1525 Zwingli filloi një liturgji të re kungimi në vend të meshës. Zwingli gjithashtu u përplas me krahun radikal të Reformimit të përhapur në anë të tjera të Konfederatës Zvicerane, por disa kantone rezistuan, duke parapëlqyer të mbeten katolikë. Zwingli formoi një aleancë të Kantoneve të Reformuara, çka e ndau Konfederatën në vija religjioze. Më 1529 një luftë midis dy anëve u parandalua në çastet e fundit. Ndërkohë idetë e Zwinglit tërhoqën vemendjen e Martin Luterit (Martin Luther) dhe të reformatorëve të tjerë. Ata u takuan në Konferencën e Marburgut dhe, ndonëse u pajtuan në shumë pika të doktrinës, nuk arritën një marrëveshje për praninë e Krishtit në Kungatë. Më 1531 aleanca e Zwnglit ndërmori një bllokadë të pasuksesshme ushqimi ndaj kantoneve katolike. Kantonet iu përgjigjen me një sulm në një moment kur Zyrihu ishte i papëgatitur. Zwingli u vra në betejë në moshën 47 vjeçe. Trashëgimia  tij jeton në rrëfimet, liturgji dhe në tjera procese të Kishës së Reformuar sot.

Konfederata Zvicerane në kohën e Huldrych Zwinglit përbëhej nga trembëdhjetë shtete (kantone) si dhe nga shtete të shoqëruara e pronarë të zakonshëm tokash. Ndryshe nga shteti aktual modern i Zvicrës, i cili vepron nën qeverinë federale, trembëdhjetë shtetet ishin pothuaj të pavarura, duke udhëhequr secili punët e veta të brendshme dhe ato të jashtme. Çdo shtet formonte aleancat e veta brenda e jashtë pa pyetur Konfederatën. Kjo lloj pavarësie shërbente si bazë për konflikte gjatë kohës së Reformimit, kur shtetete të ndryshme ishin të ndara në vija fetare. Synimet ushtarake morën nxitje të reja në garën për të fituar territore dhe burime të reja, siç ishte për shembull Lufta e Vjetër e Zyrihut.

Mjedisi politik në Europë gjatë shekujve të 15-të dhe 16-të ishte po ashtu shpërthyes. Për shekuj politikat e jashtme të Konfederatës ishin përcaktuar nga marrëdhëniet me fqinjen e stërfuqishme, Francën. Formalisht Konfederata ishte nën kontrollin e një fuqie tjetër të madhe, Familjes së Habsurgëve dhe Perandorisë së Shenjtë Romake. Megjithatë përgjatë vijimit të luftërave të kulmuara në Luftën Swabiane, Konfederata ishte bërë de fakto e pavarur. Teksa dy fuqitë e mëdha dhe shtete më të vogla si Dukati i Milanit, Dukati i Savojës dhe Shtetet Papnore garonin dhe ndesheshin kundër njëri-tjetrit, ato nuk kishin pasoja politike, ekonomike dhe sociale për Konfederatën. Bash në këtë kohë sistemi mercenar i pensioneve u bë objekt mospajtimesh. Fraksionet religjioze të kohës së Zwinglit u përballën me debate të egra për sa i përket dërgimit të të rinjve zviceranë për të luftuar në luftërat e huaja për pasurimin e autoriteteve kantonale. Këta faktorë të brendshëm dhe të jashtëm bënë që të rritet ndërgjegja kombëtare e Konfederatës, ku shprehja Atdhe filloi të shtrijë kuptimin jashtë kantoneve. Në të njëjtën kohë humanizmi i Rilindjes, me vlerat e tij universale dhe theksimin e diturisë (aq të trumbetuar nga Erazmusi, princi i humanizmit) kishin zënë rrënjë në ketë vend. Pikërisht në një mjedis të tillë, të shkrirjes midis patriotizmit dhe humnaizmit zviceran, do të lindte dhe do të formohej Zwingli.

Huldrych Zwingli i përkiste një familjeje bujqësh. Ishte i treti mes nëntë vëllezërve dhe motrave. Babai i tij, Ulrich, luajti rol prijës në administratën e komunës (Amtmann apo shef i gjykatës lokale). Shkollimin fillor Zwinglit ia bëri xhaxhai Bartholomew, klerik në Wessen. Kur ishte 10 vjeç u dërgua në Bazel për shkollimin sekondar, ku ai mësoi latinisht nga mësimdhënësi Gregory Bünzli. Pas tri vitesh në Bazel, ai qëndroi pak në Bernë me humanistin Henry Wölfflin. Domikinanët në Bernë u përpoqën ta bindin Zwinglin të përfshihej në urdhërin e tyre. Por babai dhe xhaxhai nuk pranuan dhe ai u largua nga Berna për t’i plotësuar dijenitë në latinisht. U regjistrua në Universitetin e Vjenës në dimrin e vitit

1498, por u përjashtua. U regjistrua sërish në verën e vitit 1500. Veprimtaria e tij në këtë ndërkohë është e panjohur. Zwingli i vazhdoi studimet në Vjenë deri mël 1502, prej kur ai u transferua në Universitetin e Bazelit ku ai u diplomua si Mjeshtër Arti më 1506.

Si shumë bashkëkohës, Zwingli filloi të punojë kishë duke pasë studiuar pak teologji. Ai dha meshën e parë në fshatin e lindjes, Wildhaus, më 29 shtator 1506. Vendi i tij i parë pastoral ishte Glarusi, ku ai qëndroi dhjetë vjet. Pikërisht Glarusit i përdoreshin ushtarët si mercenarë në Europë, çka e nxitit Zwinglin të përfshihej në politikë. Konfederata Zvicerane ishte ngatërruar në fushata të ndryshme ushtarake të fqinjëve: Francës, Habsburgëve dhe Shteteve Papnore. Zwingli morin anën romake. Në shkëmbim Papa Julius II e shpërbleu Zwinglin duke ia dhënë një pension vjetor. Ai mori rolin e kapelanit në disa fushata në Itali, përfshirë betejën e Navaros më 1513. Gjithsesi, mundja e zviceranëve në Betejën e Marinjanos shkaktuan një ndryshim në Glarus në favor të Francës më shumë se në favor të Papës. Zwingli, partizan papnor, e gjeti veten në një pozitë të vështirë dhe vendosi të tërhiqet në Einsedelen, kantonin Shvyc (Schwyz). Ndërkohë ai ishte bindur se shërbimi mercenar ishte imoral dhe se bashkimi i Zvicrës ishte i pashmangshëm në çastin më të parë të të ardhmes. Disa nga punimet e tij të hershme me shkrim, si Der Ochse (Kau) dhe Das Labirynth (Labirinti), sulmonin sistemin mercenar, duke përdorur alegorinë dhe satirën. Bashkëvendësit e tij përshkruheshin si njerëz virtuoz brenda një trëkëndëshi francez, perandorak dhe papnor. Zwingli qëndroi në Einsiedeln dy vjet gjatë të cilave ai iu tërhoq plotësisht nga politika në favor të veprimtarive të tij kishtare dhe studimeve personale.

Periudha e Zwinglit si pastor në Glarus dhe Einsiedeln karakterizohet nga rritja dhe nga zhvillimi i tij i brendshëm. Ai e përkreu greqishten e tij dhe studioi hebraishten. Bibilioteka e tij kishte më shumë treqind vëllime nga letërsia klasike, shkencore e tjerë. Ai shkëmbente pikëpamje shkencore me një qark humanistësh zviceranë dhe filloi t’i studiojë shkrimet e Eraszmusit. Zwingli shfrytëzoi rastin ta takonte Erazmusin kur ai ishte në Bazel midis gushtit 1514 dhe majit 1516. Animi i Zwinglit drejt pacifizmit dhe përqëndrimi në predikimet mund të jetë nga ndikimi i Erazmusit. Në fund të 1518, vendi i Leutpriestertum (priftit të popullit) në Grossmünster të Zyrihut ishte bosh. Drejtuesit e fondacionit që administronte kishën e Grossmünsterit ia njohën Zwinglit namin si prift dhe shkrimtar i mrekullueshëm. Lidhja e tij me humanistët ishte një faktor vendimtar ndërkohë që disa prej tyre ishin simpatizues të reformës Erazmiane. Edhe kundërshtimi i tij ndaj francezëve dhe shërbimeve mercenare ishin të mirseardhur nga politikanët e Zyrihut.

Më 1 janar 1519, Zwingli dha predikimin e tij të parë në Zyrih. Duke u shmangur nga praktika e deriatëhershme e bazimit të predikimit në mësimet Gospel të një të diele të veçantë, ai fillloi të lexojë Ungjillin e Mateut duke dhënë interpretimet e tij ose komentet e tij gjatë predikimit. Ai vazhdoi ta lexonte dhe interpretonte librin në të dielat e tjera derisa arriti fundin dhe pastaj veproi në të njëjtën mënyrë me Aktet e Apostujve, me letrat e Testamentit të Ri dhe, më në fund, me Testmanetin e Vjetër. Nuk është e qartë pse e bëri këtë, por në predikimet e tij ai përdorte thirrje për përmirësime kishëtare të cilat ishin qëllime të krahasueshme me reformën Erazmiane. Diku nga viti 1520, modeli teologjik i Zwinglit filloi të marrë një formë të veçantë të tijën, që nuk ishte as Erazmiane, as Luterane. Studiuesit nuk pajtohen për procesin si ai e zhvilloi modelin e tij unik. Një pikëpamje është se Zwingli ishte formuar si një humanist Erazmian dhe Martin Luther luajti një rol vendimtar në ndërrimin e ideologjisë së tij. Një tjetër pikëpamje thotë se Zwingli nuk i kushtoi aq vemendje teologjisë së Lutherit dhe në fakt ai e konsideronte atë si pjesë të lëvizjes për reformë humaniste. Një pikëpamje e tretë është se

Zwingli nuk ishte një vazhdues komplet i Erazmusit, por u largua prej tij qysh prej vitit 1516 dhe e zhvilloi në mënyrë të pavarur ideologjinë e tij.

Qëndrimi teologjik i Zwinglit është shpalosur shkalë-shkallë nëpërmjet predikimeve të tij. Ai sulmonte korrupsionin moral dhe përmendte emrat e përveçëm të atyre që ishin objekt i denoncimeve të tij. Murgjit akuzoheshin prej tij për përtaci dhe rehati. Më 1519, Zwingli haptas nuk pranoi nderimin e shenjtorëve dhe thirri për nevojën e dallimit midis së vërtetës së tyre dhe trillimeve rreth tyre. Ai shpalli dyshime për flakët e ferrit, tha se fëmijët jo të pagëzuar nuk ishin të mallkuar dhe vuri në pikëpyetje pushtetin e përjashtimit nga kisha (shkishërimit, ekskomunikimit). Sulmi i tij ndaj mëtimit se dhënia e të dhjetave për kishën është një institucion hyjnor, sidoqoftë pati ndikimin më të madh teologjik dhe social. Kjo iu kundërvihej direkt interesave të fondacionit. Një nga anëtarët më të vjetër të ekipit drejtues të fondacionit, i cili kishte përkrahur zgjedhjen e Zwinglit, Konrad Hofmann, u ankua ndaj predikimeve të tij në një letër. Disa e mbështetën Hofmann, por kundërshtimi i tij nuk fitoi përkrahje të madhe asnjëherë. Zwingli këmbënguli se ai nuk po bënte shpikje, por thjeshtë po iu përmbahej shkrimeve të shenjta.

Në dioqezën e Konstancës, Bernhardin Sanson po lëshonte një falje të veçantë mëkatesh për ata që do të jepnin ndihmesë për ndërtimin e bazilikës së Shën Pjetrit në Romë. Kur Sanson arriti në rrethinë të Zyrihut në janar 1519, famulltarët e mbuluan Zwinglin me pyetje. Ai iu përgjigj i pakënaqur se njerëzit nuk ishin të mirinformuar me kushtet e faljeve të mëkateve dhe po iu merren paratë me mëtime të rrëme. Kjo ndodhte një vit pasu Martin Luther publikoi Nëntëdhjetë e Pesë Tezat (Tetor 1517). Këshilli i Zyrihut nuk lejoi që Sanson të hyjë në qytet. Teksa autoritetet në Romë ishin në ankth përballë zjarrit të filluar nga Martin Luther, ipeshkvi i Konstancës ia mohoi çdo përkrahje Sansonit dhe ai u thirr të rikthehej. Më 1519 Zyrihu u godit nga një epidemi e murtajës, gjatë së cilës një në çdo katër veta vdiqën. Kush mundi u largua nga qyteti, por Zwingli qëndroi dhe vazhdoi të kryejë detyrat e tij priftnore. Në shtator ai kishte pasur një grip dhe gati kishte vdekur. Ai i përshkruante përgatitjet e tij për vdekjen në një poemë. Peslied (Kënga e Murtajës) e Zwinglit përbëhej nga katër pjesë: përshkrimi I sëmundjes, afrimi i vdekjes, gëzimi i shërimit. Ndërsa në pjesa e katërt dhe përfundimtare thoshte: Thuo, wie du wilt;/ mich nüt befilt./ Din haf ich./ Mach gantz ald brich;/ dann nimpst mich hin/ deri gesite min von dieser Erd,/ thoust du’s, dass er nit böser wird,/ ald anderen nit/ fefleck ir läben fromm und sit.“ (Qëllimi yt u përmbush:/ asgjë më e rëndë për mua nuk mund të jetë./ Unë jam ena jote, / për ty jam e tërë ose e bërë copë e grimë./ Gjersa je ti ai që e merr/ shpirtin tim nga kjo tokë,/ bëje këtë gjë që ai të mos ndotet,/ dhe ai nuk do t’i trazojë/ jetët e dlira të të tjerëve.“

Në vitet pas shërimit, kundërshtarët e Zwinglit mbetën në pakicë. Kur një vend bosh mbeti në kreun e fondacionit të Grossmünsterit, Zwingli u zgjodh në vendin e mbetur bosh më 29 prill 1521. Duke zënë këtë vend, ai bëhej qytear i plotë i Zyrihut. Ai e mbajtu edhe vendin e tij si prift i popullit i Grossmünsterit. Përplasja e parë publike rreth predikimit të Zwinglit ndodhi në periudhën e Kreshmëve më 1522. Në të dielën e parë të agjërimit, 9 mars, Zwingli dhe nja dymbëdhjetë agjërues të tjerë vetëdijshëm i shkelën rregullat e agjërimit duke marrë dhe shpërndarë suxhukë të tymosur. Zwingli e mbrojti këtë akt në një predikim që u publikua më 16 prill, nën titullin Von Erkiesen und Freiheit der Speisen (Lidhur me Përzgjedhjen dhe Lirinë e Ushqimeve). Ai theksoi se nuk ka një rregull të përcaktuar në Bibël për ushqimin dhe se shkelja e agjërimit nuk është mëkat, prandaj as e dënueshme nga Kisha. Ende pa u bëri publikimi i këtij trakti, dioqeza e Konstancëse reagoi duke dërguar një delegacion në Zyrih. Këshilli i qytetit e dënoi shkeljen e agjërimit, por mori përgjegjësinë për çështjet kishëtare dhe iu kërkoi autoriteteve kishëtare ta sqaronin rastin. Ipeshki iu përgjigj më 24 maj duke dënuar Grossmünsterin e qytetin dhe duke përsëritur qëndrimin tradicional.

Në vijim Zwingli dhe miq të tjerë humanistë bënë një peticion drejtuar ipeshkvit më 2 korrik për të shfuqizuar beqarinë e klerikëve. Dy javë më vonë peticioni u publikua në gjermanisht me titullin Eine freundliche Bitte und Ermahnung an die Eidgenossen (Një peticion miqësor dhe paralajmërim Konfederatës). Çështja nuk ishte një problem abstrakt për Zwinglin, i cili fshtas ishte martuar me një vejushë, Anna Reinhard, më herët atë vit. Bashkëjetesa e tyre ishte e njohur gjerësisht dhe martesa e tyre publike u bë më 2 prill 1524, tre muaj para lindjes së fëmijës së tyre të parë. Ata do të kishin katër fëmijë: Regula, William, Huldrych, dhe Anna. Ndonëse peticioni iu ishte drejtuar autoriteteve laike, ipeshkvi u përgjigj duke ia kujtuar qeverisë së Zyrihut se duhej t’i përmbahej rregullit kishëtar. Të tjerë klerikë zviceranë iu bashkuan Zwinglit dhe e trimëruan atë të bënte deklaratën e tij të parë të madhe të besimit, me titull, Apolgeticus Archeteles (Fjala e parë dhe e fundit). Ai e mbrojti veten ndaj akuzave se po nxiste rrëmujë dhe herezi. Ai e mohoi hierarkinë kishëtare dhe të drejtën e saj për të gjykuar ndaj çështjeve të kishës, për shkak të gjendjes së korruptuar të kësaj hierarkie.

Ngjarjet e vitit 1522 çuan në sqarimin e çështjeve. Tensionet midis Zyrihut dhe ipeshkvit vijuan, por ato u shtuan edhe midis partnerëve të Zyrihut në Konfederatë. Më 22 dhjetor Kuvendi Kishëtar i Zvicrës ua ndaloi anëtarëve mësimet e reja, çka ishte një tregues i rëndë kundër Zyrihut. Këshilli i qytetit u detyrua të mbante qëndrim. Më 3 janar 1523 ftoi klerin e qytetit të shprehte pikëpamjet e tij. Ipeshkvi u ftua të vinte vetë ose të dërgonte një përfaqësues. Pastaj këshilli do të dilte me një vendim. Takimi i parë u bë më 29 janar 1523.

Morën pejsë nga gjashtëqind vetë. Ipeshkvi dërgoi një delegacion të kryesuar nga zëvendësi i tij, Johannes Fabri. Zwingli e përcaktoi qëndrimin e tij në Schlussreden (Fjalimi përmbyllës). Fabri këmbënguli në domosdoshmërinë e autoritetit kishëtar, por nuk mori pjesë në debat. Vendimi i Këshillit të Qytetit ishte që Zwingli të lejohej të bënte predikimet e tij dhe të gjithë priftërinjtë e tjerë të jepnin mësim vetëm në pajtim me Shkrimet e Shenjta.

Në shtator 1523, Leo Jud, miku më i ngushtë i Zwingli dhe koleg e pastor në Sant Peterkirsche, publikisht kërkoi të hiqen shtatoret e shenjtorëve dhe ikonat e tjera. Kjo çoi në demonstrime dhe në veprimtari ikonathyese. Këshilli i qytetit vendosi ta trajtojë çështjen në një debat të dytë. Thelbi i meshës dhe karakteri i saj flijimtar ishin pjesë e debatit. Përkrahësit e meshës thanë se Kungata ishte një sakrificë e vërtetë, ndërsa Zwingli tha se ishte një    ngrënie përkujtimore. Ishin të ftuar dioqeza e Konstancës, Këshilli i qytetit të Zyrihut, dioqezat e Bazelit dhe të Kurit (Chur), Universiteti i Bazelit dhe dymbëdhjetë anëtarët e Konfederatës. Morën pjesë nëntëqind veta në takim, por as ipeshkvi dhe as Konfederata nuk çuan përfaqësues. Debati filloi më 26 tetor 1523.

Zwingli udhëhoqi debatin prapë. Kundërshtari i tij ishte Konrad Hofmann. Ishin edhe një grup të rinjsh të cilët kërkuan që pagëzimi fëminor të zëvendësohet me pagëzimin e e të rriturve. Ky grup drejtohej nga Conrad Grebel. Debatet çuan në kundërthënien se kush duhej të vendoste, Këshilli i qytetit apo autoritetet kishëtare. Konrad Schmid, një prift nga Aargau dhe pasues i Zwingli, dha një zgjidhje praktike. Ai tha se heqja e shenjtorëve duhej bërë në mënyrë vullnetare. Në nëntor Këshilli i qytetit e pranoi zgjidhjen. Zwingli shkroi një libërth mbi detyrat ungjillore, Kurze, christliche Einleitung (Hyrje e shkurtër e krishtere), dhe Këshilli i qytetit ua shpërndau priftërinjve dhe anëtarëve të Konfederatës. Në hyrje të kishës së Grossmünster u shkrua “Në këtë shtëpi të Zotit, Reforma e Huldrych Zwingli pati pikënisjen.” Në dhjetor 1523 Këshilli lëshoi një udhëzim për Rrëshajat e vitit 1524 për heqjen e meshës dhe të ikonave e shtatoreve. Zwingli publikoi një opinion zyrtar me titull Vorschlag wegen der Bilder und der Messe (Propozim lidhur me pamjet dhe meshën). Ai nuk kërkoi shfuqizimin e menjëhershëm. Këshilli vendosi të hiqen shtatoret dhe ikonat brenda qytetit, por ua la të drejtën zonave fshatare të vendosin vetë. Vendimi për meshën u shty. Rezultatet e Reformës u panë në fillim të vitit 1524. Edhe pse Këshilli kishte nguruar të shfuqizonte meshën priftërinjtë në mënyrë jozyrtare e bënë këtë. Zwingli lëshoi me këtë rast një liturgji në gjermanisht me titullin Aktion oder Brauch des Nachtmahls (Akti ose zakoni i darkës). Filla pas Pashkëbe,  Zwingli dhe pasuesit e tij kërkuan nga Këshilli të shfuqizojë meshën dhe të paraqesin një mënyrë të re të lutjes. Në prill 1525, Zwingli praktikoi liturgjinë e tij të re. Predikimi ishte pjesa thelbësore e liturgjisë. Nuk kishte muzikë as këngë. Rëndësia e predikimit në lutje ishte theksuar nga përcaktimi i Zwinglit për t’i reduktuar kremtimet e kungimit në katër herë në vit. Zwingli kërkoi që manastiret të shndërrohen në spitale dhe institute të mirëqenies dhe të integroheshin në një fond mirëqenieje. Kjo u realizua nëpërmjet bashkimit të fondacioneve të Grossmünsterit dhe Fraumènsterit dhe duke i nxjerrë në pension murgjit dhe murgeshat. Këshilli i laicizoi pronat e kishes dhe themeloi programe të reja të mirëqenies për të varfërit. Zwingli kërkoi leje të themelonte një shkollë në latinisht, Prophezei (Profecia), në Grossmünster. Këshilli pranoi dhe shkolla u hap më 19 qershor 1525, ku Zwingli dhe Jud ishin mësimdhënës. Kjo shërbeu për formimin e klerit të ri. Përkhtimi i Biblës i Zyrihut, bërë nga Zwingli e botuar nga Christoph Froschauer, mban gjurmët e ekipit mësimdhënës të shkollës Prophecy. Në një debat tjetër në Zyrih shumë nga krahu radikal i Reformës thanë se Zwingli po i bënte shumë lëshime Këshillit të qytetit. Ata nuk pranuan rolin e qeverisë civile dhe kërkuan krijimin e një këshilli të besimtarëve. Conrad Grebel, kryesuesi i radikalëve, foli mënjanë me Zwinglin. Më 15 gusht 1524 Këshilli i qytetit këmbënguli për pagëzimin e të sapolidurve. Zwingli fshehtas ia rrëfeu grupit të Grebel dhe në fund të 1524, Këshilli kërkoi një debat tjetër. Zwingli publikoi Wer Ursache gebe zu Aufruhr (Kush shkakton çrregullim), duke sqaruar pozicionin e tij. Më 17 janar 1525 u mbajt debati publik dhe Këshilli mori anën e Zwinglit. Kush nuk pranonte pagëzimin e fëmijëve duhej të largohej nga qyteti. Rdikalët e shpërfillën vendimin. Ata filluan praktikimin e pagëzimit të të rriturve. Këshilli kundërveproi me masa të rrepta. Zwingli dhe Jud ndërhynë dhe u bënë tjera debate. Ndërkohë mësimet e reja po përhapeshin në Konfederatë.

Më 6–8 nëntor u mbajt debati i fundit për pagëzimin në Grossmünster. Grebel, Manz dhe Blaurock mbrojtën qëndrimin e tyre përballë Zwingli, Jud dhe refomratorëve të tjerë. Nuk u gjet kompromis. Në prilll 1524, pesë kantone, Lucerna, Uri, Schwyz, Unterwalden dhe Zug formuan në aleancë, die fünf Orte (pesë shtetet) për t’u mbrojtur nga Reforma e Zwinglit. Ata u takuan me kundërshtarë të Martin Luther si John Eck që kishte debatuar Lutherin në Takimin e Laipcigut më 1519. Eck kërkoi ballafaqim me Zwinglin e ky pranoi. Por nuk u pajtuan kush do të gjykonte, ku do të bëhej ballafaqimi. Dhe përdorën Kuvendin Kishëtar të Zvicrës si juri. Për arsye të mospjatimeve, Zwingli vendosi ta bojkotojë debatin. Më 19 maj 1526, të gjitha kantonet dërguan delegatë në Baden. Edhe pse përfaqësuesit e Zyrihut ishin të pranishëm, ata nuk morën pjesë në sesionet. Eck printe palën katolike dhe reformatorëve iu printe Johannes Oecolampadius i Bazelit, një teolog nga Württemberg që kishte letërkëmbim miqësor me Zwinglin. Teksa debati vazhdonte, Zwingli informohej dhe publikonte pamflete. Por Kuvendi Kishëtar vendosi të ndalohen shkrimet e Zwinglit. Nga trembëdhjetë kantonet e Konfederatës, pesë shteteve iu shtuan edhe Glarusi, Solothurni, Fribourgu dhe Appenzelli duke votuar kundër Zwinglit. Ndërsa Berna, Bazeli, Schaffhausen dhe Zyrihu e përkrahën Zwinglin.

Ky debat demonstroi çarje në Konfederatë për religjionin. Reformimi nuk përparonte në shtetet e tjera. Qyteti i Sant Gallenit, si shtet i shoqëruar me Konfederatën, prihej nga kryebashkiaku Joachim Vaden. Qyteti e shfuqizoi meshëm më 1527, dy vjet pas Zyrihut. Në Bazel, edhe pse Zwingli kishte marrëdhënie të mira me Oecolampadius, qeveria nuk e përkrahu reformën zyrtarisht deri më 1 prill 1529, kur mesha u ndalua në Schaffhausen. Në Bernë, Berchtold Haller, prift në Sant Vincent Münster, dhe Niklaus Manuel, poet, piktor dhe politikanë kishin bërë fushatë për reformën. Por vetëm pas një debati tjetër Berna vendosi si kanton Reformimin. Katërqind e pesëdhjetë veta morën pjesë në debat, ku përfshiheshin edhe klerikë të huaj. Eck dhe Fabri nuk pranuan të vinin dhe kantonet katolike nuk dërguan përfaaqësues. Takimi filloi më 6 janar 1528 dhe zgjati tri javë. Zwingli mori rolin kryesor në mbrojtje të Reformës dhe mbajtu dy predikime në Münster. Më 7 shkurt 1528 zyrtarisht Reforma u zbatua në Bernë. Pesë shtetet (Lucerna, Uri, Schwyz, Unterwalden dhe Zug) duke u ndjerë të izoluara filluan të kërkon aleatë jashtë. Ata formuan die Christliche Vereinigung (Aleancën e Krishterë) me Ferdinandin e Austrisë më 22 prill 1529. Fill pas nënshkrimit të aleancës, një prift reformator, Jacob Kaiser, u kap në Uznach dhe u ekzekutua në Schwyz. Kjo ngjalli reaksion të fortë nga Zwingli, dhe ai shkroi Ratschlag über den Krieg (Këshilla për Luftën) drejtuar qeverisë. Ai theksoi se ishte i udhës një sulm kundër shteteve katolike dhe të merreshin masa të tjera. U kërkua zgjidhja paqësore. Por lufta u shpall më 8 qershor 1529. Zyrihu grumbulloi 30000 veta. Pesë shtetet u braktisën nga Austria. Zwingli u detyrua të gjente pikat e armëpushimit. Ajo u arrit më 24 qershor.

Zwingli personalisht negocioi me përfaqësuesit e Francës për arritjen e pajtimit me pesë shtetet. Megjithë përpjekjet e pareshtura, hendeku vetëm sa u thellua dhe pesë shtetet i deklaruan luftë Zyrihut më 9 tetor 1531. Shumë priftërinj, përfshirë Zwinglin, ishin mes ushtarëve. Ai e konsideronte veten, së pari, ushtar të Krishtit, së dyti, mbrojtës të Konfederatës, së treti, mbrojtës të Zyrihut ku kishte jetuar 12 vitet e fundit.  Për ironi, ai vdiq 47 vjeç, jo për Krishtin as për Konfederatën por për Zyrihun.

Në dhjetor 1531 Këshilli i Zyrihut e zgjodhi Heinrich Bullingerin si pasues të tij. Ai menjëherë hodhi poshtë çdo dyshim për besnikërinë e Zwinglit ndaj kishës dhe e shpalli atë një profet dhe një martir. Nën Bullingerin u arrit pajtimi i besimeve në Konfederatë.

Zwingli ndërmori reforma themelore, ndërsa Bullinger i konsolidoi ato. Ashtu si nuk pati pajtime me bashkëkohës si Lutheri, doktrina e Zwinglit nuk gjeti pajtime as me reformatorë të mëvonshëm si John Calvin e të tjerë. Megjithatë ai është konsideruar krahas Marthin Lutherit dhe John Calvinit “Njeriu i tretë i Reformimit”./

Elida BUÇPAPAJ

VOAL – Një hartë e rrjetit hekurudhor që përshkon dhe bashkon Zvicrën dhe, simbolikisht, edhe këshilltarët federalë të pozicionuar në vendin e origjinës së tyre. Kështu presidenti i ri i Konfederatës Ignazio Cassis donte të përfaqësonte Qeverinë me kancelarin në imazhin zyrtar për vitin 2022.

“Këshilli Federal i bashkuar në diversitetin e tij dhe diversitetin e Zvicrës që është një forcë e vendit tonë: këto janë temat e përfaqësuara në fotografinë e re të Këshillit Federal, e cila flet për lidhjet, kohezionin dhe pluralitetin”, shpjegon një shënim nga Kancelaria. Xhirimet dhe përpunimi iu besuan fotografit nga Ticino, Stefano Spinelli. rsi-eb

VOAL – Gjithnjë e më shumë makina elektrike janë në tregun zviceran. Kjo rezulton nga një analizë e TCS, sipas së cilës automjetet me lëvizje alternative (elektrike, hibride ose hibride plug-in) përbënin 51% të regjistrimeve të reja në nëntor.

Veçanërisht, automjetet me prizë, të cilat funksionojnë pjesërisht ose tërësisht me energji elektrike dhe ngarkohen duke i futur ato në një prizë elektrike, përbënin 29 përqind të regjistrimeve të reja në nëntor, tha TCS. Dhe pjesa e atyre elektrike, nga ana e saj, po rritet më shpejt se sa pritej.

Analiza TCS tregon gjithashtu se, deri dhe duke përfshirë vitin 2020, automjetet hibride ishin në kërkesën më të madhe. Tani po shohim rritjen e makinave vetëm elektrike, të cilat do të përbëjnë më shumë se gjysmën e tregut përpara vitit 2030. rsi-eb

Fotografja zvicerano-franceze ishte 97 vjeçe. Pioniere e asaj që më vonë u bë e njohur si “fotografia e rrugës”

VOAL – Fotografja zvicerano-franceze Sabine Weiss, një pioniere e asaj që më vonë u bë e njohur si “fotografia e rrugës”, vdiq në moshën 97-vjeçare në shtëpinë e saj në Paris: njoftoi familja dje.

Sabine Weiss – e lindur në Weber në 1924 në Saint-Gingolph – ishte eksponentja e fundit e shkollës franceze të fotografisë humaniste të pas Luftës së Dytë Botërore, e cila rikrijoi fuqitë evokuese të imazheve të shprehura nga të mëdhenj si Robert Doisneau, Willy Ronis dhe Brassai.

Në karrierën e saj gati 80-vjeçare, Weiss ka kapur gjendjen e vështirë të njerëzve të thjeshtë në kryeqytetin francez, shpesh në natyrë, në një grup pune që është shfaqur në retrospektiva të mëdha në mbarë botën. Dhe ajo ka qenë gjithashtu shumë e kërkuar si fotografe portretesh për artistë, duke përfshirë kompozitorët Benjamin Britten dhe Igor Stravinsky, violonçelistin e famshëm Pablo Casals, piktori francez Fernand Léger dhe skulptori zviceran Alberto Giacometti.

Puna e saj është ekspozuar në 160 ekspozita dhe është pjesë e koleksioneve të përhershme të disa muzeve të mëdha, duke përfshirë Muzeun e Artit Modern dhe Muzeun Metropolitan të Artit në Nju Jork, dhe Qendrën Pompidou në Paris.

Vajza e Louis Frédéric Weber, kimist, dhe Sonia Meckling, pasi kreu një praktikë si fotografe me Paul Boissonnas në Gjenevë (1942-45), në vitin 1946 u vendos në Paris, duke u bërë asistentja e Willy Maywald. Në vitin 1950 ajo u martua me piktorin amerikan Hugh Weiss. Fotografe e pavarur që nga viti 1949, ajo ka qenë pjesë e agjencisë Rapho që nga viti 1953. Ajo mori pjesë në ekspozitën e Edward Steichen The Family of Man në Muzeun e Artit Modern të Nju Jorkut (1955). Ajo ka botuar kryesisht në revistat Esquire, Vogue, Paris-Match, Life dhe Time. Arkivat e saj mbahen në Musée de l’Elysée në Lozanë. sda-eb

Flokon nga qielli butë pëshpëritshëm.
Një udhëtar mbi bregore dhe mbi akull ngjitet.
Gruaja e borës e ndjek me tinëzi të pabese:

“Qëndro, i dashur, dhe më merr me vete!
Mbrëmja është afër dhe maja është larg.
Dua të këndoj për ty një këngë plot me mall.’

Ajo vë shaminë jeshile në buzë përskaj,
Brohoritje lulesh dhe pranverë dhe maj.
Ai dëgjon, faqet e tij lotët ia lagin,
Pastaj ai bën kryq dhe më tej hedh hapin.

Dhe retë e borës nxijnë nëpër natë.
Ajo shket skaj tij me një gisht dinak:
‘Ndal! jam drita jote, je në rrugë të gabuar!
Unë do ta tregoj një përrallë të padëgjuar.

Nxjerr ajo një teh të ndritshëm nga manteli:
Atdheu para syve i ndrin atij të shkretit,
Kodra dhe kopshti dhe prindërit, fis e farë
Në kohën e bekuar të rinisë së artë.

Ai tundet. Ai tashmë po i zvogëlon hapat,
Pastaj ai bën kryqin dhe s’kthehet prapa.

Dhe stuhia rrëmon me tërbim tronditës,
Nata e bardhë zbret nga shkëmbi ulëritës.
Vullneti i tij u drobit, iu lig gjuri atij.
Ajo u ul dhe po rri në një stol guri aty.

‘Është rehat këtu; hajde ulu, pra!
Unë di gjithsesi të puth paksa.
Dhe gjumi të josh dhe një ëndërr të qesh:
Në gjirin tim të ngrohtë ka sa të duash vend.’

Ajo dukej aq e bukur, ajo tundi kokën aq ëmbël,
sikur qielli donte t’i hapej e ta merrte në prehër.
Ai u lëvar ngadalë e hepueshëm u lëkund
dhe ra në këmbët e saj – nuk u ngrit më kurrë.

ELIDA BUÇPAPAJ dhe SKËNDER BUÇPAPAJ

Repo

VOAL – Takimi i vitit, për të apasionuarit pas numizmatikës, u mbajt në Gjenevë, me ankandin e një koleksioni privat që ofroi afro 300 monedha. Ndër këto, një 5 frangësh me vlerë 200.000.

Blerësit nga e gjithë bota morën pjesë në sallë, në telefon, nëpërmjet internetit. Çmimet? Në rritje prej dy vitesh.

“Monedha më e vjetër daton që nga merovingët (shek. VI pas Krishtit), kur filluan të priten monedha me emrat e qyteteve. Më të rejat janë monedhat e Gjenevës (1848), pak para ardhjes së frangut zviceran. Mbreti e koleksionit? Një zviceran 5 franga nga viti 1886. Vlerësohet, në fakt, në 200,000 franga “.

Koleksioni për shitje i përkiste një Bernezi që jetonte në Gjenevë, tashmë i ndjerë. Ndër monedhat e tij, disa janë mbi 1500 vjet të vjetra.

“Klientët tanë kryesorë janë koleksionistët, fondet e investimeve, individët privatë që janë të interesuar për historinë ose thjesht njerëz që po mendojnë të kursejnë paratë e tyre,” shpjegon Maryna Synytsya, nga Stack’s Bowers Galleries. sda-eb