Kumbulla
e oborrit të fëmijërisë
arqipelag i përhumbur
mjegullnajash malli
në lisharësin prej resh
më përkund
gunga malesh
karvani devesh
më mban të lidhur fort
me venat e gjakut
litar shtrënguar rrotull pas trungut
hijet e Carl Jungut
***
treshja perfekte
Mix, Max, Mex
një çift i ri me një fëmijë
trinom trinie
një zgjua që vlonte
ëndërrash të zjarrta rinie
në apartamentin 84
shkalla 12
Pallatet e Aviacionit
Tirana e re
kati i tretë
parashutë qielli
aty ku ndërtonin
foletë dallandyshet
e ktheheshin çdo pranverë
përballë Dajtit
kuvlisë djep
ku lind dhe sot dielli
***
një mbrëmje
im atë nuk u kthye në shtëpi
ime më u përpoq
të më shpjegonte
me gënjeshtra të bardha më kot
veshët i mbaja përpjetë
të dëgjoja trokitjen e nxituar
ta shihja tim atë të hynte
të më ngrinte në duar
pastaj të më vinte në gjumë
me përrallën e shpikur
enkas për mua
atë natë
mosha e përrallave
kish perënduar
bota e madhe ish futur e gjitha
në syrin e një dritareje
e zvogëluar
***
sa ngrinte qerpikët dita
lavjerrësi i frikës
binte me ding dong
kērceja si sustë
shtrati ishte me ethe
nga mardhësia
në dritare
pa abrakadabra
ja behte gjithësia –
***
bota që shfaqej
oborri i lojrave
shoqja ime besnike
kumbulla
dhe pallati përballë
ndërtuar gjatë
pushtimit italian
banohej nga ish gjeneralë
dikur djem të trimëruar
të luftës antifashiste
trimëri e thërmuar
pa nam e pa nishan
***
për kumbullën
çdo ditë dilja
nga koraca e kërmillit
ku fshihesha kruspull
m’i vrente lastarët
me antenat e bisqeve
kumbulla e bukur manekine
bënte pasarela mode
e ngulur në oborrin tonë
të lojrave
në varësi si i lakoheshin
rrezet e diellit,
shirat, stinët
ndërronte veshjet,
me kostume marsi,
prilli, maji, qershori…
në dimër dremiste përzishëm
më ngjasonte me gjyshen
ia dëgjoja këshillat
m’a largonte frikën
***
kur i fryheshin
e i plasnin sythet
gjelbërore
deri sa shpërthenin petalkat
nga fryma pranverore
për ne vajzat e vogla
të dy pallateve përballë
fillonin shtegtimet
mbi kuaj flatrorë
ditë vellobardha nusërore
me lulekumbullat
kurora aureole
***
sa hapja sytë
t’i ikja lakut gotik
me padurimin vrik
që se fshihja
zija vend në dritare
kiçin e anijes së shpëtimit
pikën e vrojtimit
gjithë rruzullin
një grusht fëmije
si në pëllëmbën e dorës
ta shihja
***
e para ishte sythesumbulla
gjumin aty e bënte
edhe zgjimin
ku kishte ngulur
këmbët e drunjta
e ngritur me degëza
shtëpizën e saj kumbullore
pa kumt tingëlluar
kumbuese kumbanore
hija e lulzimi i saj
na shoqëroi si shenjtore
në rritjen zemërmardhur
në ditë të paluajtura
lojrash fëmijënore
faltore e pafajësisë
në kohë fatkeqësish
prej marramendjes
me habinë që na mbështolli
qoftë e bekuar
ajo dorë e panjohur që e mbolli
***
e pavarur nga mjergullat
sorrat e zeza të reve,
e pa ndikuar
nga fatthënat e rreshjeve
kumbulla botën
360 gradë
rreth e rrotull e kundronte
larg nënqeshjeve
oborri i lojrave
një pus i mbyllur,
me kova imagjinare
të zbrazura e mbushura
me ujë të bekuar
një furrë tavëpjekëse
me prush të valë
në jetën reale
ishin kontinente më vete
dy pallatet kundruall
dy shtete
banuar me fëmijë, të rinj
prindër e gjyshër
që donin të jetonin plot poterë
nën syrin e vigjilencës
njëri pallat i zbukuruar
me mermere e porta druri
rimeso të stilizuar
ndërtuar nga arkitektë italianë
gjatë pushtimit fashist
tjetri kur kisha lindur unë
i thjeshtë, skematik,
si letërsia socrealiste
ndērtuar sipas thatësirës moniste
pa shfaqje të huaja
perëndimore
me ornamente të fshehura
veshësh përgjimi
që gjithësesi
gumëzhinte nga zërat fëmijnore
***
kumbulla shoqja ime unike
alter egoja binjake
e pandashmja
si kukulla fëmijës
nga duart nuk më shqitej
shoqja ime fisnike
me lapsat magjikë të bojrave
ia ndryshonte ngjyrat kohës
e vishte me imagjinatë futuriste
oborrin e lojrave
***
një botë më vete
ishte furxhiu tiranas
që piqte me gruan e tij
tavat e gjithë lagjes
radion e hapte në kupë të qiellit
për këngët e Hafsa Zymerit
***
në furrë sillnin
tava me perime, speca të mbushura e patëllxhanë imam bajëlldi
byrekë gjithëfarësh
të holluar nga duar të rrudhura gjyshesh
gjirokastrite, labesh, e korçaresh,
shkodranesh, sarandiotesh e lushnjaresh
për Vitin e Ri dyndeshin
e viheshin në rradhë tepsitë
me gjela deti e bakllava
të prera në forma trekëndëshash
e me rombe,
revani e kadaif
gjyshet kremtonin në fshehtësi
Krishtlindje, Bajram e Pashkë
e në Netët e Mira
gatuanin hallvë
për shpirtrat e burrave të tyre
por ne fëmijëve nuk na tregonin
qysh e përse
era e gjalpit përhapej
e ngjitej në çdo kat
deri kur doli shpikja e tollonit
hyri në çdo shtëpi
si shpikja sot e ajfonit
dhe era e gjalpit mori fund
e zëvendësoi 100% policia popullore
spiunimi u bë meny kursimi
shkallë më shkallë
e pallat më pallat
atëherë furra u mbyll me qepena
kumbulla dhe unë qamë me lot
u përmbyt një kontinet
nga gjithësia
askush nuk mërmëriti
një të vetme Ave Maria
***
im atë ishte shtatë Dajte larg
pranë gjirit të klasës punëtore
saldonte nëpër skela
dimrat e ftohtë
mendimet që kishte në kokë
e urdhëronin t’i digjte
me saldatriçe
***
tek tavëpjekësi
në pushimet verore
unë fëmija çova tavën time të parë
patate me kripë e vaj ulliri,
kur erdhi ime më nga puna
drekuam nënë e bijë
patate të pjekura në furrë
me thëngjij të kuq si kratere
vullkani të shuar
dreka e përgatitur
me duart e mija të vogla
ishte sikur dhashë koncert
një kapriçio Paganini me violinë
në guzhinën tonë të thjeshtë buiti
në tavolinën ku ishim ulur ajo dhe unë
ime më e mahnitur më duartrokiti
***
kumbulla me durim priste
t’i shpërthenin
nga lulkat bardhoshe
frutet e vogla gjelbëroshe
e ne fëmijët
e dy pallateve përballë
të linim oborrin e lodrave
t’i kacavareshim si majmunë
nëpër degë deri në lartësirë
duke shtrëmbëruar
fytyrkat e bukura
prej thartësirës
***
poshtë pemës na luteshin
më të vegjlit fare
ej na jepni edhe ne ca
kumbulla
ështē e të gjithë fëmijëve
nuk është vetëm juaja
asnjëherë frutet nuk
i lamë të rritën,
nuk u bënë rrumbullake
topka të blerta
ping-pongu,
po kumbullës nuk i bëhej vonë
në këtë periudhë të vitit
kur rreth saj roisnim
si bletët në hoje
kumbulla harenë
e vinte në pah
e gatëshme të fluturonte
në qiellin e shtatë
me krahë
***
oborri i lodrave
fushëz e baltosur kur binte shi
lëndinëz e gjelbëruar
ditëve me diell
shesh i vogël pikpjekje, piktakimi
nga dritaret përballë
njëri tjetrin thërrisnim
me emra, me tinguj, me jehona,
me personazhet e librave e filmave
hej Spartak, Guliver, Paris
Helenë e Trojës
me shenja, me mimikë,
me gishtrinj, alfabete fëmijësh
ej do vish të luajmë,
erdha më prit,
s’kam bërë ende
detyrat e matematikës
sot nuk mundem
kam gabuar
po vij sa të hapesh
e të mbyllësh sytë
po hidhem direkt
nga dritarja sa mirë
që jemi kati i parë
dhe oborri gumëzhinte
vinin fëmijë nga pallatet fqinjë
futboll, me cingla, hapa dollapa
kukafshehtas, ne vajzat
kërcenim në litar
e kujdeseshim
mos të na dukeshin breçkat
në atë oborr lodrash
deshëm të mbeteshim
Piter Panë në përjetësi
nën të njējtin qiell, diell e hënë
nën sytë e spektatores
kumbullës Shën Mëri
por nuk ishte e thënë
***
fëmijë moshatarë
orë pas ore zgjateshim
çdo ditë na ngushtoheshin
rrobat e trupit
na rritej këmba e numri i këpucës
Zoti na përgatiste
të nisnim fluturimin
në sheshin e lojrave të shpikur
mes dy pallateve tona
një fushë e baltosur kur binte shi
aty ku lodrat vriteshin
e ne kishim frikë të rriteshim
***
një mëngjes herët
pa u zbardhur
i dridhur, i mardhur
erdhi kamioni i internimit
nga pallati i ish gjeneralëve
mori shokët tonë të lodrave
bashkë me prindërit,
vëllezër e motra
kamionët e internimit atë ditë
kishin ngarkuar familje në masë
me plot fëmijë të lagjes sonë
kryeqyteti ish boshatisur
nga armiqtë e klasës
***
kur u ktheva atë ditë
nga shkolla
dhe vrapova në pikën e vrojtimit
sytë më mbetën tek dritaret bosh
ku shoket e shoqet e mia
nxirrnin kokat
bota ishte shuar
të dyja me kumbullën
qamë prapë me lot
kur u takuam
***
në oborrin e lojrave
atë ditë nuk dolëm të luanim
por të nesërmen
asnjëri nga ne
nuk pyeti për shokët
që na mungonin aq shumë
ishin pyetje të ndaluara
që na shkaktonin të dredhur
pyetje që ia bënin vetëm vetes
si këngët e Bitëllsave
që i dëgjonim fshehur
***
një ditë shtatori
një kamionçinë e mori
edhe familjen tonë
asnjë nga fëmijët
e dy pallateve nuk na përcolli
me ne nuk u përshëndet
kokat e tyre fshiheshin
në dritare pas perdeve
vetëm kumbulla
më qendroi besnike
fëmijëri e çrrënjosur
hedhur si një rreckë
gjithë pluhur
në një kamion rrangallë
me një adresë
në një fshat të humbur
me kujtesën e helmuar
vëth në vesh
thoni shyqyr që mbetët gjallë
***
kumbulla mbeti aty
nuk mundi t’i ndalte ikjet
e fëmijve të oborrit të lodrave
midis dy pallateve kundruall
fëmijëri e prerë në mes dhunshëm
kumbulla mbeti aty
gjethetharë
deshmitare e fëmijërisë sonë
të vrarë
***
kur u ndamë
i premtova se do të kthehesha
sido të më hidhte fati
sa për t’ia prekur
me gishta trungun e ledhatuar
e për t’i thënë se kurrë
nuk e kam harruar
në labirintet tunel
nga nga ma hodhën terrin
mbulesë qielli e tokë përfund
arkitektët e zinj të ferrit
që na dizajnonin jetët
ku drita nuk dukej askund
***
mallin për kumbullën
e mora me vete
në çdo kontinent e vend të botës
që i rashë rrotull të gjeja strehë paqeje
ku humba si një grimcë atomike
në qiellin pa kufij e praqe
në çdo metropol të rruzullit,
bulevard, lulishte e parqe
pashë si lulëzonin lumturisht kumbullat
mrekullisë e kujdesit
të gjithë Perëndimit demiurg
nga Central Park
në Jardin du Luxemburg
asnjëra nuk e pati atë hijeshinë
e kumbullës sime
mrekulli mes ditësh e fëmijërish
të djegura nga inkuizicioni
sidomos kur lart në degët e saj
një zog i friksuar fshihesh
përballë dritares së pallatit
në katin e tretë
parashutë qielli ngrihesh
ku shfaqej ime më
një e bukur grua a perëndi
në kohë të shterpëra apokaliptike
krijuar prej shkumës së detit dhe erës
që më thërriste
“Zbrit nga kumbulla Lidka se do të biesh”
me kumtin e Herës.
***
Janar-Prill 2024
(Nga libri në përgatitje Skaterr)
Nje shkrim jashte realitetit!Rexhep Celiku,ikona e Asamblit te Kengeve e Valleve popullore shqiptare u prefte ne paqe!
Pse qenka jashte realitetit Teli? Eshte brenda per ata qe e shohin realitetin drejt e ne sy jo shtrember
Të lumtë o yll i fjalës së vertetë, fjalës së shenjtë. I ke thënë të gjitha dhe nuk kam çfarë të shtoj.
Mjerimi sa vjen e shtohet mbi supet e njerëzores, këtë e bën vetëm turpi
i klasës politike, përbindshe dhe monstrume.
E dashtun Ajete, te rroki fort. Ju flm shume. Elida
.. jo po ky është Alieni që vetëm ne shqiptarët nxjerrim, që duhet të ishte baletmaestri i haremeve në Arabi… në albanistan ka vetëm fryrje si fabula e zhabës.. një kërcimtar puntor dhe i spikatur për performancën fizike dhe lojën figurative të bukur në skenë që e bënte spektatorin të krenohej me lëvizjet e figurat atdhetare të hartuara nga baletmaestër të nivelit ndërkombëtar… që e nderojmë si mbuluesi më i spikatur i folklorit të Shqipërisë.. Nurejevi tradhëtoi vëndin e tij.. ndërtoi një ishull për vehten e tij por vdiq i mjerë nga SIDA dhe kur i dhanë leje të takonte të jëmën ajo nuk e njohu… Rexhepi jetoi i lumtur në mesin e atdhetarëve të vet… Krahasimet e tjera janë absurde.. sidomos ato të lidhura me shpërblimet.. as nuk krahasohet Rexhepi me një inxhinier që ka projektuar të gjitha hidrocentralet… dhe të gjitha çfarë na dallojnë ne të asaj kohe vijnë vetkuptohet nga një pikë vrojtimi me orjentim për popullin… të tjerat janë të vendosim pjedestal zogut….
Andrea je tuj fol në jerm, shkruan me delir madhështie por mjerisht nuk thua asgjë. Rexhepi ishte balerin i parë, solist. Ti krahasoho si trajtohen balerinët e parë me këtë format të tij në Perëndim dhe shtetet përrreth! Rexhepi për t’u kuruar udhëtonte 48 orë me autobuz nga Tirana në Stamboll dhe kthim dhe pritej e përcillej me nderim natyrisht nga shqiptarë atdhetare që jetojnë në Turqi. Po na tregon se Nurejevi vdiq me SIDA, po unë e krahasoj formatin e Rexhepit me të një gjigandi si të Nurejevit. Një balerin si Rexhep Celiku dhe Liliana Cingu meritojnë ta kenë të siguruar jetën për atë që kanë krijuar. NUk ka në Shqipëri kopje të tillë më! Se shteti vjedh për vete nuk investon as për artin as për rininë as për sportin as për shëndetësinë.
Andrea je tuj fol në jerm, shkruan me delir madhështie por mjerisht nuk thua asgjë. Rexhepi ishte balerin i parë, solist. Ti krahasoho si trajtohen balerinët e parë me këtë format të tij në Perëndim dhe shtetet përrreth! Rexhepi për t’u kuruar udhëtonte 48 orë me autobuz nga Tirana në Stamboll dhe kthim dhe pritej e përcillej me nderim natyrisht nga shqiptarë atdhetare që jetojnë në Turqi. Po na tregon se Nurejevi vdiq me SIDA, po unë e krahasoj formatin e Rexhepit me të një gjigandi si të Nurejevit. Një balerin si Rexhep Celiku dhe Liliana Cingu meritojnë ta kenë të siguruar jetën për atë që kanë krijuar. NUk ka në Shqipëri kopje të tillë më! Se shteti vjedh për vete nuk investon as për artin as për rininë as për sportin as për shëndetësinë.
E Nderuar Elida, e ndjek me kujdes gazeten tuaj dhe ju pergezoj per punen e lavderueshme qe beni. Respekt dhe konsiderate per artin e te ndjerit Rexhep Celiku, eshte e dhimbshme qe vetem vdekja na kujton se cfare humbim. Por sinqerisht, pa dashur te gjykoj shkrimin tuaj me duket pak e ekzagjeruar cdo gje qe lexova dhe neper mediat e tjera, jo vetem per te ndjerin por dhe per artiste te tjere qe nuk jetojne me shkruhet me te njejten gjuhe superlative. Perse keta artiste vertete te mrekullueshem duhet te kene nje trajtim te vecante dhe babai im nje agronom i mrekullueshem vdiq ne harrese, apo babai i mikes time nje biolog me nje pune shkencore te lavderueshme vdiq i varfer, apo babai ose nena e dukujt tjeter qofte mesues, inxhinier, doktor te mrekullueshem dhe njerz qe vertete i kane dhene shume shoqerise shqiptare, di raste pa fund, jane larguar nga kjo bote te harruar. Keta artiste ne kohen qe jetuan ishin te respektuar dhe te vleresuar mbase me shume se nje inxhinier , doktor, apo profesor, perse duhet nje trajtim i vecante per to dhe per te tjeret jo?, le ti leme hamendjet, sikur te ishin ne perendim, une ne perendim jetoj dhe cdo dite e shikojme dhe jetojme sidomos ne art se sa e veshtire eshte dhe cfare konkurence dhe talente te frikshem qe ka, sot je i famshem dhe pas pak kohe mund te jesh askushi.
Respekt per punen tuaj
Sa talentin dhe gjeniun e hengri bota , moj moter. Mos lakmoni dheun e huj. Rexhep Çeliku vetem ne shqiperi ishte i madh dhe do mbetet per gjithmone. Ai ishte bere (lindur) per vallen shqipe. Lum ne qe e patem te tille. I leht i çoft dheu. Respekt pa fund per te.
Nai i nderum, nuk lakmon kush dheun e huej, ata shqiptarë që kanë lanë vendin e tyne për në dhe të huaj kanë përjetuar një dramë të madhe, por shteti amë asht kriminel me artistët e dimensioneve botërore si Rexhepi. Asht kriminel edhe me vetë popullin.
Nuk e kuptoj kete delirin e madheshtise kaq karakteristik per ne qe zhvlereson çdo shkrim, sado qellim te mire qe te kete ne vetvete. Rexhep Çeliku ishte i madh ne vallen popullore, ta krahasosh me Nurejev eshte minimumi absurde. Vetem nje naiv mund te mendoje se kush kercen vallet tona popullore eshte mjeshter i çdo lloj kercimi! Nuk i beni nder Mjeshtrit Rexhep Çeliku, por beheni vete qesharake. Si qenka nje balerin 37 vjeç ne kulmin e moshes kur ne fakt ne ate moshe pothuaj te tere balerinet ne bote nuk kercejne me. Eshte shume e vertete nenvleresimi i artisteve tek ne, per kete keni te drejte.
Ju pershendes Ani, me vjen keq per konfondimin e fakteve. Kur e krahasoj Rexhep Çelikyn me Nurejeven nga baleti klasi apo me Fred Aster si mjeshter i tap kete e krahasim e bej per te nenvizuar formatin. Rexhep çeliku ishte i ketij formati dhe duke patur formatin e nje korifeu ai meritonte t’i kishte te ardhurat kesisoj, pra ta kishte jeten e sivuruar. Balerine te formatit minor ne krahasim me Re hep Çelikun kane dale jashte dhe kane hapur shkollat e tyre! Nuk i zhvleresoj, perkundrazi, nenvizoj dramen e nje kollosi qe sakrifikon dhe qendron ne Shqiperi. Rexhep Çeliku ishte zgjedhur nga koreografi me i famshem i te gjitha k9herave, Nderi i Kombit pa titull Panajot Kanaçi dhe sigurisht ishte nje artist shumedimensional. Pra jam e sigurt qe ne moshen 37 vjeçare Rexhep Çeliku, se ti ia ke bere shume mire llogarine e moshes, ai mund te kishte sukses ku te deshironte. Sikur Ilir Kerni e me rradhe. Kush ka dale jashte nga TOB, balerin, orkestrant apo soprano a tenor kane arritur majat ose te pakten kane siguruar jeten. Rexhep Çeliku dhe Lili Cingu jane te paperseritshem. Zoti u kish dhene te gjitha bashke, talentin, pamjen, vullnetin. Kemi 27 vjet tranzicion une nuk di asnje balerin te kete formatin e tyre me pushtu skenen. Jane balerine te shkelqyer, i çajne dyer e suksesit jashte por te lavdishem nuk jane siikur ishin Rehep Çeliku apo Lili Cingu. Besoj se u sqaruam.
E dashur Ani. 37 vjec eshte edhe pjekuria e kercimtarit , varet nga performanca e tij, Barishenkovi erdhi ne stamboll rreth 50 vjec performoi 50 min koncert i vetem fare .. nje kryeveper.. Zoica Haxho , Miltiadh Papa e te tjere ne 40- 50 vjec ishin ne kulnin e tyre .. ndersa sa per vallet popullore ne te ansamblit kishim misionin te ruanim traditen e artit ecnuk na lejohet tjeter profil por mund te performojme te gjitja llojet e kercimeve te kohes ne nivele boterore .. Panajot kanaci brenda kostumit e muzikes popullorekrijonte modernen por ju nuk e shihnit dot..e dinim ne qe e kercenim..
E dashur Ani. 37 vjec eshte edhe pjekuria e kercimtarit , varet nga performanca e tij, Barishenkovi erdhi ne stamboll rreth 50 vjec performoi 50 min koncert i vetem fare .. nje kryeveper.. Zoica Haxho , Miltiadh Papa e te tjere ne 40- 50 vjec ishin ne kulnin e tyre .. ndersa sa per vallet popullore ne te ansamblit kishim misionin te ruanim traditen e artit ecnuk na lejohet tjeter profil por mund te performojme te gjitja llojet e kercimeve te kohes ne nivele boterore .. Panajot kanaci brenda kostumit e muzikes popullorekrijonte modernen por ju nuk e shihnit dot..e dinim ne qe e kercenim..
E dashur Linda, ke shumë të drejtë. Asambli Kombëtar i Valleve u bë i tillë, me një emër botëror, sepse drejtohej nga koka si Panajot Kanaçi. Dhe këtë çerek shekulli mund të kishte performuar në skenat botërore! Por le të marrim Zoica Haxhon apo MIltiadh Papën, yje të baletit klasik, kush kujtohet sot për ta ?! MIltiadh Papa nuk jeton më në mos gabohem por Zoica jeton! Turp i shteti tonë dhe i MInistrisë të Kulturës dhe atyre që drejtojnë Teatrin e Operas dhe Baletit dhe AKKV, Turp! Ku i kemi sot këto formate ? Xhepin, Lilin, Zoicën të inkarnuar tek brezi i ri ? Talentet nuk qendrojnë në Shqipëri, se shteti nuk pyet për kulturën. Po kombi barazohet me kulturën jo me partitë e mbushur me analfabetë dhe të inkriminuar.
E dashtun Elide , shkrimi yt asht nji grusht ne zemren e ktij sistemi shoqnor . Por thuhet se kombi , ne ma te shumten e rasteve ” ha ” bijte e vet . Kapitalizmi i vertete nxjerr ne krye ma te talentumit , dhe ju jep ate qe meritojne . Por ne shqipni nuk ka akoma as kapitalizem . Ne shqipni ka nje lloj bujkroberie te nderthurur me bajraktarizem . Dihen pasojat e kesaj demokracije alla shqiptare . Edhe i ndjeri , si shume te tjere i vujten dhe i vujne kto pasoja . U prefte ne paqe shpirti i tij .
E dashtun Al, flm shumë, asht pikërisht kështu si thu, tek ne ka bujkrobni, nga diktatura kemi kalu në bujkrobni, dhe kjo asht si drita e diellit, nuk të krijon asnjë dyshim me thanë asht apo s’ashtë! Amin, përqafimet e mia
E dashtun Al, flm shumë, asht pikërisht kështu si thu, tek ne ka bujkrobni, nga diktatura kemi kalu në bujkrobni, dhe kjo asht si drita e diellit, nuk të krijon asnjë dyshim me thanë asht apo s’ashtë! Amin, përqafimet e mia
Shkrimi eshte emocional per te plotesuar ate figure unike te solistit “shqiponje”te valles tone qe bashke me Lilin bejne skenen e paperseritshme te valles shqipetare…te gjitha komentet qendrojne…talentet e artit dhe te cdo fushe tjeter jane krenare qe debutuan ne vendin e tyre,mes njerzve te tyre…por besoj konkluzioni eshte qe per keta personalitete me cilesi e arritje te vecanta qe kalojne kohe e ore te jetes se tyre per te argetuar shoqerine…duhet kujdesje pasi e ndjejne shume me shume largimin nga shoqeria per shkak te gjendjes ekonomike social-psikologjike…
E dashur Ela, këto figura kanë bërë sakrificë të madhe me ndejtë në vendin e tyne, sepse çdokush do me qendru në vendin e vet, por me pasë një jetë dinjitoze, ndërsa figurat me të cilat identifikohet kultura shqiptare, këto figura duhet të trajtohen sipas meritës. Përse qeveritarët tanë janë të mbushur me privilegje kur dihet se nuk e kanë asnjë kontribut! Rexhepi dhe Lili duhej ta kishin jetën e tyne të sigurume. Edhe titullin e morën pas 50 vitesh karierë! Asht turp!