VOAL- I lindur më 16 prill 1927 në Marktl am Inn, Gjermani, Joseph Aloisius Ratzinger vjen nga një familje e vjetër fermerësh në Bavarinë e Poshtme. Prindërit e tij, jo veçanërisht të pasur, përpiqen t’i sigurojnë një arsim dinjitoz, aq sa, përballë disa vështirësive, për një periudhë të caktuar është vetë babai – me profesion komisar policie – ai që kujdeset për edukimin e tij.
Joseph Ratzinger, kardinali, ishte një nga eksponentët më të rëndësishëm të Kurisë Romake. I emëruar nga Papa Gjon Pali II në 1981 si prefekt i Kongregatës për doktrinën e besimit, president i Komisionit Biblik Papnor dhe i Komisionit Teologjik Ndërkombëtar Papnor (1981), ai ka qenë zëvendësdekan i Kolegjit të Kardinalëve që nga viti 1998.
Fëmijëria shënohet nga ngjarjet e historisë së madhe. Pak më shumë se një adoleshent, në vendin e tij po tërbohej shkatërrimi i shkaktuar nga Lufta e Dytë Botërore. Kur forcat e armatosura gjermane gjenden në një situatë të keqe, ai thirret në shërbimet ndihmëse kundërajrore. Megjithatë, thirrja kishtare fillon të piqet brenda tij, edhe si reagim ndaj të gjitha tmerreve që shkakton lufta.
Disa vite më vonë, Joseph Ratzinger u regjistrua në Universitetin e Mynihut për të ndërmarrë studimet shumë “laike” të Filozofisë, pa lënë pas dore gjithsesi njohuritë e diktuara nga teologjia. Etja e tij për dije ishte e tillë që, për të pirë më me vendosmëri nga burimet e dijes shpirtërore, ai vazhdoi studimet e tij të zellshme edhe në Shkollën e Lartë të Filozofisë dhe Teologjisë në Freising.
Nuk mund të besohet se fati i tij si kardinal nuk ishte tashmë i vulosur në një farë mënyre duke qenë se, përballë studimeve kanonike, më 29 qershor 1951 Ratzinger u shugurua prift. Shërbimi i tij baritor nuk kufizohet vetëm në predikimin ose shërbimin e meshës, por e vendos urtësinë e tij të freskët, e cila sapo është materializuar në tezën e teologjisë (“Njerëzit dhe shtëpia e Zotit në doktrinën e Kishës së Shën Agustinit”) pak përpara diskutuar në mësimdhënie. , një eksperiencë që do të zgjasë disa vite (edhe pas koncesionit të mësimdhënies falas të marrë me disertacionin e veprës “Teologjia e historisë së San Bonaventura”). Për rreth një dekadë, Ratzinger dha mësim fillimisht në Bon, pastaj edhe në Munster dhe Tübingen.
Jemi në fillim të viteve 70 dhe klima e përgjithshme sigurisht që nuk është e favorshme për kishën dhe përfaqësuesit e saj. Jozef Ratzinger sigurisht që nuk është tipi për t’u frikësuar ose për të ndjekur modën e momentit (madje edhe ato “intelektuale”) dhe në të vërtetë ai e bazon karizmën e tij brenda institucioneve kishtare nëpërmjet një farë mospërputhjeje mendimi.
Që në vitin 1962 Ratzinger kishte fituar famë ndërkombëtare duke ndërhyrë si konsulent teologjik në Këshillin e Dytë të Vatikanit. Në vitin 1969 ai u bë profesor i rregullt i Dogmatikës dhe historisë së dogmave në Universitetin e Regensburgut, ku ishte edhe nënkryetar.
Më 24 mars 1977 Papa Pali VI e emëroi atë kryepeshkop të Munchen und Freising dhe më 28 majin pasardhës ai mori shenjtërimin peshkopal, prifti i parë dioqezan që mori përsipër menaxhimin e dioqezës së madhe bavareze pas 80 vjetësh.
Më 5 prill 1993 ai u bashkua me Urdhrin e Kardinalëve të Peshkopëve.
Ratzinger ishte kryetar i Komisionit për përgatitjen e katekizmit të Kishës Katolike në periudhën 1986-1992 dhe u nderua nga Lumsa me gradën e nderit në drejtësi.
I dashur nga disa skaje të katolicizmit më ortodoks, kardinali është kritikuar shpesh nga bota laike për disa pozicione, me të drejtë ose gabim, të konsideruara tepër dogmatike.
Ratzinger mbylli në mënyrë simbolike Papën e Gjon Palit II, duke dhënë predikimin në funeralin e tij dhe duke pranuar se si “Ata që e kanë parë Papën të lutet, ata që e kanë dëgjuar të predikojë kurrë nuk e harrojnë atë” dhe se si “në sajë të një rrënjosjeje të thellë në Krishtin, Papa ishte në gjendje të mbante një peshë që shkon përtej forcës së pastër njerëzore”.
Më 19 prill 2005, barra e madhe e udhëheqjes së kishës në mijëvjeçarin e ri iu ngarkua atij. Përballë entuziazmit, por edhe dyshimeve që ngre figura e tij, një përgjigje e parë duket se është zgjedhja e emrit: Benedikti XVI.
Papa i mëparshëm që pati zgjedhur emrin e Benediktit (Benedikti XV) ishte Papa i Luftës së Madhe. Edhe ai, ashtu si Ratzinger, kishte qenë një “burrë shteti”, i cili mbërriti në papat pasi kishte qenë Nunc Apostolik në Spanjë dhe Sekretar Shteti i Vatikanit. Një papë konservator në dukje, por i zgjedhur në fronin papal në vitin 1914, mishëroi kundërshtimin e Kishës ndaj “masakrës së kotë”, me zgjedhje dhe propozime të guximshme për paqen. Marrëdhëniet e vështira diplomatike të Kishës me fuqitë e mëdha evropiane në periudhën e parë të pasluftës dëshmojnë për këtë angazhim.
Prandaj, zgjedhja e emrit nxjerr në pah jo vetëm ngjashmërinë e rrugës brenda Kishës: ajo nxjerr në pah ambicien e parë të pontifikatit të Papa Ratzinger, Benediktit XVI: paqen.
Në shkurt 2013 vjen një njoftim tronditës: Papa deklaron gatishmërinë e tij për të braktisur rolin e tij si kreu i Kishës, për vetë Kishën, duke përmendur si arsye mungesën e forcës për shkak të moshës së shtyrë. Benedikti XVI përfundon mandatin e tij si Papë nga ora 20.00 e 28 shkurtit 2013.
Pasardhësi i tij i zgjedhur është Papa Françesku. Benedikti XVI merr rolin e papës emeritus.
Papa Benedikti XVI vdiq më 31 dhjetor 2022 në moshën 95-vjeçare./Elida Buçpapaj
Komentet