Ajo ishte po aq e bukur sa edhe e ëma, perendesha e bukurisë dhe lakmohej shumë nga tërë bijtë e perendive që kërkonin të martoheshin me të. Madje, ishin gati edhe të bënin dyluftime midis tyre, deri sa të të fitonte më i forti. Dhe perëndesha e bukurisë, si u këshillua më perenditë e tjerë, ashtu vendosi- bijën e saj do ta merrte më i forti nga të gjithë bijtë e perendive.
Por e bija nuk donte të martohej me asnjë prej tyre, qoftë ky edhe më i forti. Ajo dëshironte ta lidhte jetën me një djalë trim nga Toka, dëshironte të largohej nga mjedisi i madhërueshëm i botës së perendive, që e shikonin jetën atje poshtë me përçmin dhe që vendosnin si t’u kriste në kokë për fatet e banorëve të saj.
Mirëpo e ëma, që e dëgjoi me vemendje, i tha se po të martohej me një burrë tokësor, do të humbte tërë ato të mira si bijë perendeshe. Por ajo e mori parasysh këtë.
Kësisoj zbriti në Tokë dhe u ndal në në vendin e shqiponjave. Kishte parë nga larg se ky vend kishte djem trima dhe të hijshëm. Njerin prej tyre do të zgjidhte për burrë. Dhe shpejt përhapi lajmin se nuk ishte bija e Perendeshës së Bukurisë, por E Bukura e Dheut .
U mblodhën atëherë me të mëdhenj e të vegjël nga vendi i shqiponjave, që të shihnin atë vajzë që ishte më e hijshmja në faqe të botës. Mbi të gjithë, u mblodhën anë e anës shumë nga trimat e zunë me radhë t’i rrëfenin asaj bëmat e tyre. Ishin histori të çuditshme trimërie, me armiq të vendit të shqiponjave, me kuçedra, me dragonj, me përbindësha që kishin dashur ta robëronin këtë vend dhe që ishin bërë pre e këtyre trimave.
E Bukura e Dheut e kuptoi se do ta kishte të vështirë të zgjidhte midis atyre djemve, që ishin njeri më i bukur dhe më trim se tjetri. Atëherë i vuri në provë. Do të merrte për burrë atë që do të mund të kapërcentë male, lumenj, detra e shkretëtira, deri sa të arrinte më i pari në Malin e Bardhë, atje ku ajo do ta priste…
Dhe të tërë trimat u vunë kush e kush të arrinte më parë te ky mal, sado larg që dukej. Në horizont ata shihnin majën e tij të zbardhëllyer që shfaqej dridhshëm nën rrezet sylëbyrëse të diellit.
Ishin plot trima. Të tërë të fuqishëm, të shkathët, të durueshëm.Rrugëtuan kështu së bashku për ditë e net. U lodhën, u kapitën e sërishmi u vunë në udhë. Por, sapo i afroheshin Malit të Bardhë, ai si me magji u largohej në horizont.
Zunë shirat, nisi të ftohtët. Disa nga trimat u mërzitën.
”Oh, nuk e vlen barra qiranë që të kapërcesh male, lumenj, detra, për t’u të martuar me Të Bukurën e Dheut!”,- u ankuan disa nga trimat e zunë të tërhiqeshin një një nga një.
Mbeti në fund një djalosh. Nga pamja nuk ishte nga më të pashmit, as nga edhe nga më të fortët.Por ai kishte të ngulitur në shpirt dashurinë për këtë çupë tepër të hijshme, që donte me tërë shpirt të kishte burrin e saj një nga trimat midis të cilëve ishte dhe ai. Kjo e shtyu që ta dashuronte edhe më shumë Të Bukurën e Dheut.
Ndaj nuk e trembi as shiu, as breshëri, as dëbora me suferinë, as të nxehtit, as etja.
Flinte ku të mundte, herë nëpër shpella, guva, oaze, por edhe nëpër shkrëtëtira, ku shihte vetem qiellin e hapur dhe të pamatë. U ndesh lloj-lloj kafshësh të egra, pastaj edhe me përbindësha. Sosi në qytete e fshatra dhe kudo pyeti se edhe sa kohë i duhej që të arrinte në Malin e Bardhë. Por edhe më moshuarit , kur e dëgjuan, i thanë se edhe një mijë vjet të kalonin, ai kurrë nuk do të arrinte të shkonte në atë mal të nëmur që kishte marrë sa e sa jetë të rinjsh, të cilët pandehnin se atje do të gjenin lumturinë.
E këshilluan që të kthehej se po humbiste të ritë, jetën për Të Bukurën e Dheut, i ofruan edhe vajza të bukura nga viset e tyre, por ai, hiç, vazhdoi rrugëtimin, edhe pse thinjat kishin nisur t’i zbadhnin kokën dhe rrudhat të ngulmoninn rreth syve të tij, korb të zinj.
Dikur u sëmur, lëngoi në dyshek për ditë e ditë dhe u dobësua. Prapë të moshuar, në vise të tjera, i thanë se do të vdiste, pa arritur në atë të nëmur Mal të Bardhë, por ai sërishmi vijoi rrugën.
Kaloi një të përpjetë të mundimshme, pastaj një monopatat të thiktë, gati sa nuk u rrokullis teposhtë, mbeti ditë pa ngrënë e pa pirë, kaloi një natë rrëzë një kodrine dhe të nesërmen e pa veten në këmbët e Malit të Bardhë.
U ngjit nëpër një rrugë të ngushtë, u ndodh para një porte të madhe e të artë që, sapo iu afrua, u hap. Në hyrje të saj e priste E Bukura e Dheut.
”Sa kohë kanë kaluar që nga ajo ditë?”- e pyeti ai dhe ra në gjunjë të saj.
“Njëzetë vjet”,- iu përgjigj ajo.
Ai u çudit. Njëzetë vjet! Kaq shumë kohë të kishte kaluar për të gjetur Të Bukurën e Dheut?
Atëherë kërkoi që ajo t’i jepte një pasqyrë. Dhe ajo ia dha. Pa veten dhe nuk e njohu. Para tij ishte burrë i kërrusur, me mjekërr të gjatë, të hirtë e të ashpër, me buzë të reshkura, ballë të vruguar… Ja, cili ishte ai.
Si mund të martohej tani me Të Bukurën e Dheut?
Atëbotë, iu drejtua asaj dhe i tha i vrerosur:
”O e bukura e dheut, kështu siç jam katandisur, unë nuk mund të jem burri yt.”
Dhe sytë iu mjeruan.
Por ajo e përqafoi fort.
”Ti luftove për këtë dashuri,- i tha, ajo buzagaz,- e kalove të ritë tënd për të më gjetur mua që nuk jam E Bukura e Dheut, por bija e Perendeshës së Bukurisë. Ky mal që sheh, nuk është Mali i Bardhë, por Mali i Olimpit, ku jetojnë tërë perenditë. Ti e ke hak dashurinë time, sepse u mplake për të. Por ti ke zemër te re, shpirt të ri që nuk vdes kurrë, ndaj ti je imi.”
Perenditë, kur panë se ata u përqafua aq fort dhe nuk shqiteshin nga njeri-tjetri , u mallëngjyen dhe vendosën që t’i kthejnë djaloshit të mplakur rininë, forcën, nurin që kishte pasur. Madje e ftuan që të bëhej bir perendish dhe të mbetej kështu i pavdekshëm, si ata në Olimp. Por djaloshi tha se dëshironte të jetonte në vendin e tij, në vendin e shqiponjave, që kështu të ishte sërishmi një krah më shumë në mbrojtje të atdheut të tij nga armiqtë. Dhe ktheu kryet nga bija e Perendeshës së Bukurisë. Edhe perenditë, krejt të habitur, ashtu bënë dhe pritën fjalën e saj.
” Po ua them pa drojë, pa luhatje,- zuri të fliste ajo. – Do të jetoj e pleqëroj tashmë me këtë djalosh që tregoi shembullin më të lartë se ç’mund të bëjë ai që dashuron përnjëmend.”
Perenditw mbetwn tw shtangur nga kwto fjalw qw kurrw nuk i pritnin. Pastaj, kryeperendia i tyre, Zeusi, i tha vajzws me tw butw, qw tw mendohej mirw, se kwshtu do tw humbiste pavdekwsinw. Por ajo, kwtw radhw, pa ngurrimin mw tw vogwl, ia ktheu:
“ E ç’vlerw do tw kishte pavdekwsia para dashurisw qw ushqej pwr kwtw trim tw $artur, i cili bwri kaq shumw pwr mua?”
Zeusi dhe twrw perenditw u trandwn nga kjo pwrgjigje kaq e guximshme e vajzws. Ve$anwrisht e wma e saj, Perendesha e Bukurisw. Por ajo e kuptoi se e bija kishte marrw njw vendim kaq tw prerw, sepse ia diktonte zemra. Ndaj , megjithwse nuk i mbante lotwt, e pwrqafoi atw.
Atwherw Zeusi, duke iu drejtuar perendive, tha:
“ Le ta bwjmw kwtw krushqi, tw parwn nw historinw e Olimpit, ku njw bijw perendeshe vete e martohet me njw djalw nga Toka, sepse kwshtu ne lidhemi mw shumw me banorwt e saj, qw na na besojnw dhe ngrenw faltore pwr ne.
Dhe kështu u vendos…
Komentet