“Marrëveshja për Konfederatën Jugosllave do të jetë e mundshme vetëm nëse serbët i pranojnë tri gjëra: Se janë më pak se kinezët, se nuk kanë territor më të madh se Bashkimi Sovjetik, dhe se Serbia nuk është atje ku jeton qoftë edhe vetëm një serb.”
Kjo është thënie e Stipe Mesiçit, e shqiptuar në dhjetor të vitit 1990, të cilën e kam shënuar saktësisht atëherë dhe e sjell këtu fjalë për fjalë, gërmë për gërmë, pikë për pikë e presje për presje. Para se të kem zgjeruar vetë thënien e Mesiçit, do kthyer në zhvillimet e mëvonshme të derisotme.
Stipe Mesiç në atë kohë ishte nënpresident dhe pak ditë më vonë do të fillonte detyrën e presidentit të Jugosllavisë, i fundit para shpërbërjes së federatës. Më herët ai kishte qenë gjyqtar, kryetar bashkie, nënkryetar i parlamentit krotat, kryeministër i Kroacisë. Pas shpërbërjes së Jugosllavisë, në Kroacinë e pavarur do të ishte kryetar i parlamentit, kryetar i Partisë së Kroacisë së Pavarur, më vonë Partisë së Popullit. Pas vdekjes së Tuxhmanit do të ishte dy mandate (10 vjet) president i Kroacisë, duke qenë gjatë gjithë kohës në krye të sondazheve si politikani më popullor i Kroacisë.
Domethënia kuptimplotë e thënies së Mesiçit, saktësia e përkufizimit që Mesiçi ia bën nacionalizmit serb, mjerisht u provua dhe u vërtetua në gjithë periudhën e mëvonshme deri në çastin kur unë jam duke i hedhur këto radhë.
Mesiç i thoshte fjalët e mësipërme në përgjigje të interesimit të gazetarëve nëse ishte e mundur që Jugosllavia të mbijetonte duke u shndërruar në konfederatë, pra në një bashkim të republikave të pavarura, një projekt ky që tashmë tingëllonte vetëm si nostalgji utopistësh të sëmurë.
Qysh në vitet e fundit të jetës të Titos ishte pranuar botërisht se Jugosllavia ishte brejtur në themel nga përplasja mes nacionalizmit serb dhe nacionalizmave republikane. Në kundërpërgjigje të nacionalizmit serb pranohej se ishte ngjallur nacionalizmi sidomos në udhëheqjet e republikave, në elitat e tyre, në intelektualët dhe në masën e rinisë. Kur Mesiç e shqiptonte thënien e lartshënuar, Millosheviçi kishte rreth dy vjet në krye të Serbisë, ia kishte hequr në mars 1989 autonominë Kosovës, duke prishur përfundimisht baraspeshat e konfederatës të krijuara nga Tito. Revanshi nacionalist serb me në krye Millosheviçin ndaj pjesëtarëve të tjerë të federatës kishte nisur pikërisht në Gazimestan më 28 qershor 1989, në shënimin e 600 vjetorit të humbjes së Betejës së Kosovës përballë Osmanëve, me pjesëmarrjen e 1 milion serbëve. Aty kishte lindur edhe sllogani i hedhur nga Millosheviçi se ku ka serbë i thonë Serbi, aty kishte filluar maratona e trenave plot nacionalistë serbë nëpër gjithë territorin e federatës, kishte filluar mbushja e stadiumeve, e shesheve me tubime nga ato që mund të jenë parë vetëm tek fashistët e Musolinit dhe nazistët e Hitlerit në fund të viteve 1920 dhe në fillim të viteve 1930.
E pra, çdo logjikë normale, do të thoshte se orekset e nacionalizmit serb, duke pasur nën zotërimin e tyre një hapësirë sa rreth 40% e sipërfaqes së Jugosllavisë, do të ndiheshin të kënaqura.
Mbretëria Serbe, më vonë Mbretëria Serbo-Kroato-Sllovene, pastaj Mbretëria Jugosllave e, në fund, Republika Federative Jugosllave, siç provoi koha, ishte një gjeopolitikë e sajuar, ishte një krijesë artificiale e Evropës së Vjetër, në trysninë dhe për hatrin e Rusisë. Kjo miniperandori do të ushqente idenë e Serbisë së Madhe dhe nacionalizmin përkatës, me orekse të pangopshme. Kjo do të sillte dukurinë famëkeqe të “ballkanizimit”, do të sillte serbocentrizmin në trajtimin e rajonit nga ana e Evropës dhe bashkisë ndërkombëtare, pra vënien e interesave serbe në qendër të vëmendjes në dem të interesave të fqinjëve të tyre, madje duke i flijuar këto interesa.
E arnuar si mos më keq nga pjesë të mbetura të Perandorisë Austro-Hungareze, qytetarët e të cilës e ndienin evropianë, si dhe me pjesë të mbetura të Perandorisë Otomane, sajesa artificiale e krijuar nga dy Frankenshtajnë – Evropa e Vjetër dhe Rusia, do të ishte një koniunkturë dyshekullore në duart e serbëve, e financuar nga Lindja dhe Perëndimi. Edhe në periudhën e Titos, serbët arrinin të mbajnë në duart e tyre forcat e armatosura, pra ushtrinë, policinë, shërbimet inteligjente. Në fund të viteve 1980 ata kishin në duart e tyre makinerinë jugosllave të luftës, një nga më të shtrenjtat e kohës. Kjo makineri pothuaj gjatë gjithë viteve 1990 do të përdorej kundër kombeve fqinje – kryesisht kundër kroatëve, boshnjakëve dhe shqiptarëve.
Kroatët – 12 shekuj katolikë, ndër ta Mesiçi, e ndienin dhe e ndiejnë veten evropianë dhe vendin e tyre Evropë gjatë gjithë kohës, aq sa serbët – 11 shekuj ortodoksë e ndienin dhe e ndiejnë veten shumë më afër rusëve dhe Rusisë. Kjo kundërthënie kaq e pazgjidhshme do të ishte në qendër të shpërbërjes përfundimtare të federatës së mbisunduar nga serbët. Pamundësia për marrëveshje me serbët do të ishte dhe do të jetë në qendër të destabilitetit që ende vazhdon në rajonin e Ballkanit Perëndimor.
Natyrisht, nacionalizmi më i fuqishëm, i përftuar si pasojë e drejtpërdrejtë e nacionalizmit serb, do të ishte nacionalizmi kroat, i cili do ta gjente veten tek Franjo Tuxhmani, presidenti i çlirimit të Kroacisë dhe konsolidimit të saj shtetëror. Duke folur për presidentin nacionalist kroat Tuxhman, Mesiç thotë se ai ishte ‘udhëhequr nga ideja se kur Millosheviçi rrëmbente një pjesë të Bosnjës, atëherë edhe Kroacia duhej ta rrëmbente një pjesë të saj.
Kroacia do të ndeshej e para me makinerinë serbe të luftës dhe do të shndërrohej në shkollë edhe për disa nga komandantët dhe luftëtarët e shquar shqiptarë, në krye të luftës për liri disa vite më vonë në Kosovë.
Nacionalizmi shqiptar, në prag të mbarimit të Luftës së Ftohtë dhe të shpërbërjes së Jugosllavisë, do të figuronte si nacionalizmi më i goditur, si gjatë gati një shekulli në Jugosllavi, ashtu edhe gjatë një gjysmë shekulli në Shqipëri. Në Jugosllavi u ushtrua genocid sistematik ndaj çdo shfaqjeje të nacionalizmit shqiptar. Për këtë, gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe menjëherë pas saj, u përdorën edhe partizanët e Shqipërisë dhe qeveria e Shqipërisë e sapodalë nga Lufta e Dytë Botërore.
Fat do të ishte që nacionalizmi shqiptar i ditëve tona do të formulohej nga Ibrahim Rugova, me prejardhje të mirëfilltë nacionaliste shqiptare, Rugovës i ishin vrarë nga partizanët serbo-malazezë gjyshi Rrustemi dhe babai Uka, me të cilin nuk u pa kurrë dhe nuk e njohu kurrë, sepse e la në barkun e nënës. Rugova do të zgjidhte rrugën paqësore të kundërshtimit ndaj serbomëdhenjve dhe do të përcaktohej për Kosovën e pavarur dhe sovrane, të integruar në Bashkimin Evropian dhe në NATO, në miqësi të përjetshme me Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Mbi bazën e këtij vizioni, oreksi i nacionalizmit shqiptar do të ndjehej i përmbushur me konsolidimin e shtetit të pavarur dhe sovran të Kosovës, me realizimin e statusit shtetformues për shqiptarët e Maqedonisë, me shqiptarët e Malit të Zi dhe të Luginës së Preshevës e të tjerë, të cilëve t’iu njihen të drejtat e pakicave kombëtare, sipas standardeve më të përparuara të Bashkimit Evropian.
Antonomia midis kroatëve dhe serbëve, siç e pamë, do të ishte një antonimi e plotë. Ndonëse sllavë të jugut, ata përbënin dy kultura të ndryshme, e para vinte si kulturë dhe qytetërim i mirëfilltë evropian, e dyta vinte nga përvoja bizantine dhe postbizantine (otomane), pra përfaqësonte kulturën më të sofistikuar aziatike.
I njëjti këndvështrim vlen për marrëdhëniet mes serbëve dhe shqiptarëve, mes Serbisë dhe shqiptarëve. Kjo u provua edhe gjatë dy shekujve të fundit. U provua edhe gjatë dy-tre dekadave të fundit sidomos në Kosovë dhe ndaj Kosovës. Në të njëjtin këndvështrim do parë edhe situata aktuale e përpjekjeve të Brukselit për të bindur Serbinë të nënshkruajë me Kosovën një marrëveshje të hartuar nga Bashkimi Evropian. Kjo marrëveshje i detyron të dyja palët barabar t’i përmbahen fqinjësisë së mirë ndërshtetërore, duke respektuar ndërsjelltas pavarësinë dhe sovranitetin, çka është në të mirë të të dy vendeve, përkatësisht në të mirë të serbëve dhe të shqiptarëve në tërësi e veçanërisht në të mirë të serbëve dhe të shqiptarëve në Kosovë e në Serbi.
Zyrtarët dhe analistët evropianë dhe perëndimorë pranuan se Beogradi nuk e nënshkruan marrëveshjen për shkak të presionit të kishës ortodokse serbe dhe të nacionalistëve serbë. Kështu pranohet se nacionalizmi serb është nacionalizëm i frymëzimit fetar. Ndërkohë që dihet se nacionalizmi me frymëzim fetar është një ndër rreziqet më të mëdha të kohës sonë. Pra, këtë nacionalizëm e udhëheq dogma fetare. E udhëheq edhe dogma e përpunuar nga shkenca serbe. Dihen platformat e prodhuara nga kjo akademi, sidomos në dëm të shqiptarëve. Dihen edhe elaboratet famëkeqe të Cubrilloviqit, Andriqit e të tjerëve, analistët perëndimorë edhe sot citojnë thënien e një ish kryeministri serb, Vlladan Gjoergjeviqit se shqiptarët “kanë bisht si majmunët dhe kur i zë nata në pyll, ngjiten në pemë, e lidhin bishtin në degë dhe flenë”.
Në fakt, në fuqi në Beograd janë pikërisht dy parti nacionaliste. Partia e Sheshelit – nacionaliste e djathtë, ka presidentin e Serbisë, ndërsa partia e Millosheviçit, nacionaliste e majtë, ka kryeministrin e Serbisë, repsektivisht Nikoliqin dhe Daçiqin.
Mjerisht, asgjë nuk pritet nga këto parti të damkës së vjetër, aq sa nuk pritet nga një parti si ajo e Tadiçit, tashmë e Gjilasit. Asgjë nuk pritet as nga brezi më i ri i politikanëve të Serbisë, ndër të cilët, Vuk Jeremiq, i njohur si krahu i djathtë i Tadiçit.
Jeremiç, i datëlindjes 1975, me shkollim kryesisht perëndimor, në periudhën menjëherë pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës, më 17 shkurt 2008, ka lobuar kundër njohjes së Kosovës duke udhëtuar personalisht në Argjentinë, Brazil, Kil, Kubë, Xhamajkë, Venezuelë, Meksikë, Egjipt, Libi, Gabon, RD Kongo, Afrikën e Jugut, Ganë, Marok, Algjeri, Lesoto, Namibi, Nigeri, Kinë, Indi, Indonezi, Malajzi, Singapor, Vietnam, Kuvajt, Azerbajxhan, Tailandë, Filipine, Pakistan, Siri, Oman dhe Iran. Gjithashtu ka lobuar në takimet e larta të Lëvizjes së të Paangazhuarve në Teheran, në Unionin Afrikan në Sharm-el-Sheik dhe në Malabo, në Sesionin e 38të dhe të 40të të rregullt të Organizatës së Shteteve Amerikane , në Forumin Ekonomik Rajonal të Meksikës, në Forumin 2010 të Aleancës së Qytetërimeve në Rio De Zhaneiro, në takimin e Lidhjes Arabe në Egjipt, në Teheran ka takuar ministrat e Jashtëm të Mongolisë, Sri Lankës, Algjerisë, Bruneit, Kenias, Kubës, Iranit, Pakistanit, Butanit, Laosit, Bangladeshit, Singaporit, Venezuelës, Panamasë, Kilit, Kolombisë, Marokut, Sirisë, Tunizisë dhe Bolivisë. Në Meksikë ka pasur takime me Felipe Kalderón, Daniel Ortega, Antonio Saka, Ãlvaro Kolom Kaballeros, Manuel Zelaya dhe Fernando Araújo Perdomo. Në vitin 2009, ai u takua me prelatin e Vatikanit Pietro Parolin që të ketë konfirmimin dhe miratimin e mosnjohjes së Kosovës nga Selia e Shenjtë. Kjo madje përbën edhe krenarinë e Jeremiçit gjatë ushtrimit të detyrës së tij si ministër i Jashtëm i Serbisë.
Jeremiç, natyrisht, nuk ka si të krenohet me faktin se ai i kërkoi Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë të jepte mendimin ndaj shpalljes së pavarësisë së Kosovës, duke e konsideruar atë “një precedent”, sepse gjykata dha vendimin bumerang për Jeremiçin dhe Serbinë se shpallja e pavarësisë së Kosovës nuk i cënon ligjet ndërkombëtare.
Ishte hera e parë që një deklaratë pavarësia dërgohej në gjykatë. Dhe gjykata e shpalli opinionin e saj më 22 korrik 2010. Me një votim 10 me 4, ajo deklaroi se “deklarata e pavarësisë e 17 Shkurtit 2008 nuk e shkeli ligjin e përgjithshëm ndërkombëtar, (1)sepse ligji ndërkombëtar nuk përmban ndalim të deklarimit të pavarësisë, (2) deklarata e pavarësisë nuk e shkeli as Rezolutën 1244 të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara, përderisa kjo nuk e përshkruan statusin përfundimtar të Kosovës, (3) as vetë Këshilli i Sigurimit nuk ia ka rezervuar vetes vendimin për statusin përfundimtar.”
Në vend që Jeremiçi dhe vetë qeveria e Tadiçit të jepnin dorëheqjen e menjëhershme për këtë humbje të rëndë, atyre iu hodh varka e shpëtimit nga ana e bashkësisë ndërkombëtare me Rezolutën për Kosovën të 9 shtatorit 2010 të Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, rezolutë që ia linte Bashkimit Evropian pajtimin e palëve, pra Kosovës dhe Serbisë për gjetjen e mënyrës së zbatimit të planit Ahtisari, mbi të cilin ishte shpallur pavarësia e Kosovës dhe ishte bazuar Kushtetuta e Republikës së Kosovës.
Me përkrahjen e Rusisë, Kinës, shumicës së vendeve në zhvillim dhe një numri të vendeve perëndimore, i kundërshtuar nga vendet kryesore perëndimore, Jeremiç arrit të zgjidhet kryetar i Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, detyrë të cilën e filloi në shtator të vitit 2012. I pyetur se a do të lejonte anëtarësimin e OKBsë në Kosovë gjatë mandatit të tij në OKB, Jeremiç deklaroi se pa kaluar mbi trupin e tij Kosova kurrë nuk do të anëtarësohet në OKB.
Serb nga babai, boshnjak nga nëna, ortodoks nga babai, mysliman nga nëna, Jeremiç duket se e vuan çmendurisht dyzimin e tij, saqë nuk njeh skrupuj në shërbimet ndaj projekteve të çmendura nacionaliste për Serbinë e Madhe.
Pak muaj pasi ka filluar detyrën në Pallatin e Qelqtë, Jeremiç ka futur në përmbyllje të koncertit të Vitit të Ri në Kombet e Bashkuara këngën e paraqitur si ‘Marshi i Madh i Paqes’, i kënduar nga kori serb ‘Viva Vox’, i cili ishte në fakt një himn serb, i titulluar ‘Marshi për në Lumin Drina’ i kënduar nga ultranacionalistët serbë gjatë luftërave të viteve 1990. Më 15 janar Kongresi i Boshnjakëve të Amerikës Veriore postonte një letër të hapur në ueb-faqen e vet për sekretarin e Përgjithshëm të OKB-së, Ban Ki Mun. Në të përfshiheshin nënshkrimet e liderëve të Institutit për Hulumtimin e Gjenocidit, të Këshillit Konsultativ për Bosnje dhe Hercegovinën dhe të Institutit Boshnjako-Amerikan për Gjenocid dhe Qendrës Edukative. Në letër thuhej: “Koncerti ishte një ofendim skandaloz i viktimave të gjenocidit në Bosnje e Hercegovinë, sepse orkestra interpretoi këngën famëkeqe dhe nacionaliste serbe “˜Marshi në lumin Drina’. Gjenocidi që ka ndodhur në Srebrenicë dhe në Zepa, si dhe në pjesë të tjera të Bosnje e Hercegovinës, është kryer nga agresorët serbë, të cilët këndonin këtë këngë, derisa kryenin dhunimet, vrasjet dhe bënin spastrimin etnik të popullatës joserbe.” Sapo mori vesh të vërtetën për këngën e futur kontrabandë nga Mesiçi, e cila nuk ishte as në listën e programit zyrtar, nxiti zëdhënësin e Ban Ki Munit që të shprehte keqardhjen.
Por skandali më i madh i Jeremiçit në Kombet e Bashkuara është organizimi këto ditë i debatit për rolin e Tribunalit të Hagës, ku praktikisht Jeremiçi, Nikoliqi e Mërkiqi vënë Hagën në bankën e të akuzuarit, ku madje Nikoliqi e konsideron inkuzicion Gjykatën Ndërkombëtare kundër Krimeve të Luftës dhe Krimeve të Njerëzimit në ish Jugosllavi. Nuk ka pranuar të marrë pjesë presidenti i Tribunalit Theodor Meron, i cili e ka kritikuar debatin duke thënë se “me të vihet në pikëpyetje respekti thelbësor për sundimin e ligjit”. Debati do të bojktohej nga Shtetet e Bashkuara dhe disa nga vendet kryesore perëndimore.
Të nesërmen pikëpamjen e Departamentit të Shtetit se diskutimi i ditës së djeshme për gjykatat penale në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së është shndërruar në një polemikë “çekuilibruar” dhe “nxitëse” e përsëriste edhe Zëvendës Ndihmës Sekretari i Shtetit Philip Reeker: “Debati ishte një mundësi për të forcuar sistemin global të gjykatave ndërkombëtare, ndërsa u shndërrua në debat negativ”, tha Reeker, duke shtuar se SHBA-të mbështesin fuqishëm punën e Tribunalit të Hagës dhe të gjykatave tjera të Kombeve të Bashkuara. Reeker tha se iniciativën për këtë debat, të iniciuar nga Kryetari i Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së, Vuk Jeremiç, SHBA fuqimisht e kundërshtonte dhe se diskutimin e bojkotuan shumica e vendeve perëndimore meqë i kishin parasysh përpjekjet për të sulmuar Tribunalin e Hagës.
Fakte të tilla nuk mund të mos përforcojnë bindjen se nacionalizmi serb është i vetmi nacionalizëm revanshist në rajon e më gjerë. Të gjithë nacionalizmat e tjerë i kanë përmbushur ose përkufizuar kënaqshëm objektivat e tyre. I vetmi nacionalizëm që nuk mund të parashikohet as në synimet, as në mjetet, as në skrupujt është nacionalizmi serb.
Rruga e integrimit të Serbisë dhe të serbëve në Evropë dhe në Perëndim është një formë e drejtë edhe për paqësimin dhe përparimin afatgjatë të rajonit e të kontinentit. Kjo nuk do të thotë që integrimi me çdo kusht i tyre t’i vonojë apo t’i mbajë peng si deri sot fqinjtë e tyre. Fakti është se Serbia, nëpërmjet Republikës Serbe, po e mban të paralizuar Bosnjën, duke ia mohur çdo perspektivë asaj. Fakti është se Serbia, nëpërmjet pranisë së saj të shtrirë në formë metastazash, po e mban gjithnjë e më të paralizuar Kosovën. Një autonomi e veriut të Kosovës do të ishte rrënim i Kosovës.
Me rastin e refuzimit nga Beogradi të nënshkrimit të marrëveshjes së propozuar nga Brukseli për fqinjësinë me Kosovën, shumë analistë dhe zyrtarë perëndimorë shfaqën mendimin se Serbia mund ta nënshkruajë marrëveshjen vetëm nën diktat dhe se këtë diktat nuk mund ta ushtrojë Bashkimi Evropian, mund ta ushtrojnë vetëm Shtetet e Bashkuara, prandaj procesin duhet të marrin në dorë Shtetet e Bashkuara.
Shumë analistë, ndërkohë, me të drejtë, shprehen se Serbia nuk është serioze në zbatimin e marrëveshjeve, edhe kur i nënshkruan ato, ashtu si ka ndodhur me marrëveshjet e pjesëshme të nënshkruara me Kosovën, ndonëse atje Kosovën e ka katandisur si mos më keq, me fusnotë.
Prandaj është e domosdoshme që Serbisë, përfundimisht, t’i vihet kusht sine qua non njohja e Kosovës së pavarur dhe sovrane, si pikënisje kryesore për hapat e mëtejshëm integrues të Serbisë në Evropë dhe në Perëndim, sepse çdo marrëveshje është e mundshme, siç thotë Mesiçi “vetëm nëse serbët i pranojnë tri gjëra: Se janë më pak se kinezët, se nuk kanë territor më të madh se Bashkimi Sovjetik, dhe se Serbia nuk është atje ku jeton qoftë edhe vetëm një serb”.
*Ribotim. Është botuar për herë të parë më 14 prill 2013
Po keta preshet e nomenklatures tende ku e kane tregu aftesine qe i kane bere ministra dhe ambasadore? Me çfare jane pershtat? Ne cilin sektor kane treguar kulture dhe aftesi? Ata jane anonime dhe mjerimi i tyre eshte se s’kane as pasuri intelektuale dhe as pasuri kulturore, s’kane as integritet dhe as dinjitet, jane vetem bijtë dhe nipat e nomenklatures, te emeruar politikisht nga trashegimtarja e ppsh. Kane uzurpuar poste shteterore! Ata jane kopja jote, ku merr vesh nga kultura? Ku deshmon ti kulture me keto qe me shkruan! Ne nuk presim nga neonomenklatura, ne e denoncojme se ka uzurpuar pushtetin politik dhe paret e taskapaguesave ne aleance me mafien. Ti ke kulturen e preshit! Sepse deri sa ne Shqiperi ka degradu sistemi, preshi mbin veç ne oborret e ketyre zuzareve te neonomenklatures. Neonomenklatura ka uzurpuar gjithçka pa vote, dhe eshte jashtëligji, ilegjitime. Ne nje sistem demokratik kush shkel ligjin dhe voten sikur keta neomomenklatursat e ha preshin!
Edhe anonimet si puna jote, te paemer, e te paftyret!
Po krimet i kane kryer baballaret dhe gjyshet e neonomenklstures. E kam parashikuar kete faze, por e keni kot. Krimet e diktatures do te denohen si krime kunder njerezimit dhe nese trashegimtaret nuk do t’i denojne nuk do te kene asnje akses ne jeten publike. As ne rritjen e preshit nuk do te lejohen sepse nuk kane besueshmeri. Pa emer ketu nuk rri dot me. Flete rrufete çoji ne ferr se atje gjenden kriminelet! Sepse mos e harro, kur vonon drejtesia punon Drejtesia Supreme!
Një anonimeje që mbështet trashëgimtarët e nomeklaturës kriminale alias neonomenklaturën
Një shoqe anonime si reagim për shkrimin tim doli në mbrojtje të trashëgimtarëve të nomenklaturës dhe më fyeu dhe akuzoi për injorancë, mllefe dhe urrejtje, tekstualisht sikur e kam parashikuar edhe në këtë shkrim ku shkruaj si më poshtë: “Gjatë këtij tranzicioni pikërisht nga kjo lloj elite është aplikuar teoria e amnezisë kolektive ndaj krimeve të diktaturës, deri kur të vijë momenti që viktimat t’i konvertojnë në xhelatë dhe xhelatët në viktima, pikë për pikë sikur gjatë regjimit autoritarist!”
Në fillimi ishin gjyshërit dhe etërit 50 vjet që i vranë shqiptarët përmes terrorit të kuq, tani gjatë tranzicionit po vijojne bijtë e nipat e regjimit diktatorial përmes uzurpimit të pushtetit me vjedhje të votës dhe pa asnjë meritokraci, në aleancë me krimin e organizuar, plot treçerek shekulli!
Shpreh bindjen time se krimet që kane kryer baballaret dhe gjyshet e neonomenklstures do të dënohen si krime kunder njerezimit dhe nese trashegimtaret nuk do t’i denojne sikur nuk i kanë dënuar nuk do te kene asnje akses ne jeten publike. As ne rritjen e preshit nuk do te lejohen të kontribuojnë sepse nuk kane besueshmeri.
Kështu më tha shoqja anonime që unë meqë i dënoj krimet e regjimit barbar, të rris presh, prandaj po e përmend.
Ndërkohë ia hoqa komentet duke i thënë se si anonime nuk mund të më shkruante fletë rrufe të cilat ajo m’i niste mua ndërsa unë u jepja drejtimin për në ferr, ku gjenden kriminelet!
Sepse, i thashë mos harro kurrë, se kur vonon drejtesia punon Drejtesia Supreme!
Me nderime për lexuesit e voal.ch
Elida Buçpapaj
Haha. Fleterrufe eshte shkrimi jot. Hiqi komentet se therin ne shpirtin tend te trubulluar nga urrejtja per pasardhesit. Mentalitet komunist ke pa dyshim. Mentalitet qe denon pasardhesit , se te paret jane te te shumtit. 30 vjet e ti kerkon e kerkon. Keqardhje per kohen dhe shpirtin tend te shkuar dem. Te sygjeroj te shikosh perpara , e te perpiqesh te vendosesh paqe me boten tende qe pa dashur te eshte bere ferri yt. Anonim
Ilir Xhelil Gjonët më urrejne mua se prej kur e ka lenë politikën i jati ne 22 marsin e 1992 vijon i biri, deputet, minister, ambasador, ndersa une jam e bija e nje poeti te persekutuar nga diktatura që neonomenklatura me konsideron sikur nomenklatura kriminale që denonte dhe masakronte tim atë. Ti anonim ke qene dhe do mbetesh. Im ate la emer dhe vepër, edhe une e bija e tij kam emer, te paster. Tani vazhdo. Se nuk te pertoj fare, meqe e hape temen.
Une jam Ilira , nje stermbes deshmori te atdheut, bij e nje njeriu intelektual dhe punetor, qe ka lene emer te mire dhe shume miq. Kjo me mjafton te eci me koken lart e perpara, sic ecin njerezit qe kane koken plot e shpirtin e lire…
Po ti qe mbron neonomenklaturen s’ke lidhje me lirine dhe sistemin e vlerave. As me luften per liri, se im Ate shkoi 14 vjeç ne lufte, u plagos 3 here dhe diktatura e shqeu, ate me familje, që kur une isha femije kopeshti. S’ke lidhje ti me punen, me meritokracine qe nuk me kerkon ndjese mua dhe viktimave te sistemit diktatorial por në emër të ilir xhelil gjoneve me sugjeron të shes presh, ti qe je nje nulitet pa ndergjegje! ! Pse kjo qenka demokracia, qe viktimat e nomenklatures te mbeten viktima te neonomenklatures nga baba tek i biri! Kjo eshte demonkreature! Ndersa ti je shfaqja me e shemtuar e saj.
Me ka vrare dhe internuar dhe mua njerezit ajo kohe, sepse ashtu ishte, nuk njihte as far e as fis, por kultura e ndeshkimit nuk ben pjese tek une e si une shume te tjere, qe me pune e perpjekje per te mos kthyer koken pas, me ben qe te jetoj shendetshem e pa qurravitje e viktimizem. Po zaten i thone nje fjale: Kur te varferohet e tashmja, jeton me te shkuaren. Siduket ti jeton varfer shpirterisht…
Po më akuzon se po ndëshkoj ilir xhelil gjonët, kur ilir xhelil gjonët kanë 30 vjet që janë deputetë, ministra dhe ambasadorë, ndërsa në fakt janë ilir xhelil gjonët që ndëshkojnë viktimat e etërve të tyre, sepse kanë uzurpuar pushtetin, duke u kthyer në neonomenklaturë.
Ti e quan neonomenklaurën të kulturuar, ndërsa mua të aftë vetëm për të shitur presh. Nëse do ta kishe provuar persekutimin e diktaturës komuniste, nëse do ta kishe provuar vuajtjen, frikën, nëse do t’i kishe nisur vuajtjet femije kopeshti, duke u dridhur nga frika se mos humbje prindërit kur i shihje se si torturoheshin; nëse do të te ndalohej e drejta e studimit, nëse babai poet do të mbetej me vite pa punë dhe pastaj do të punonte hamall dhe ne repartin e plehrave, nëse ti do te punoje vete 18 vjeçare neper fabrika pllakash në Kombinatin Josif Pashko e pastaj në varrezat e Sharrës bashke me bijte e te burgosurve, nëse do te te mbyllej perspektiva nga nje regjim kriminal dhe kur demokracia do t’i riciklonte prapë te bijte e persekutoreve më maskarenj se eterit, duke e degraduar sistemin, ti po ti kishe vuajtur ato që kam vuajtur unë bashkëmoshatarët e mij, ti do të ishe me mua dhe do te me mbeshtesje mua dhe nuk do të më thoje se qenkam pa kulturë, se qenkam e denjë vetëm të shes presh, kur unë kam mbi çerek shekulli që bëj gazetari, që botoj libra, që shkruaj poezi, që e kam krijuar emrin tim pa punuar asnjë sekondë në administratën e ndyrë të këtij tranzicioni dhe nuk kam përfituar ansjë cent nga taksapaguesit e vendit tim ndersa nga ana tjetër ilir xhelil gjonët behen deputetë, ministra dhe ambasadorë dhe vijojnë t’i persekutojnë viktimat e etërve të tyre! Po kjo nuk shkon! Në shtetin demokratik në një sistemi demokratik një zyrtarë i lartë i shtetit bëhet ai që e meriton, trashëgimia nuk funksionon, diktatorët nuk e kanë patur gjakun blu, as persekutorët! Bashkim Shehu është modeli se si duhej të silleshin, por Bashkim Shehu ka format, është njeri i kulturuar dhe i përgjegjshëm! Nëse Bashkim Shehu do të emërohej ministër, do të zgjidhej deputet apo ambasador askush nuk do të thosh përse ai! Une nuk qurravitem, por denoncoj te shkuaren qe eshte instaluar ne te tashmen e shqiptareve duke i lene pa te ardhme. Jeta ime është e pasur me integritetin tim, me gjithë këtë që kemi ndërtuar, me djersën tonë. Nje njeri qe lufton per nje te ardhme me te mire per vendin e tij e ka shpirtin te pasur. Nje njeri qe e ka ndergjegjen e paster, e ka shpirtin plot.
Une kam vuajtur me keq se ty dhe Bashkimin e kam shok e as une e as ai nuk mbjellim urrejtje, por duam qe me historine tone qe do ndertojme jo me poezi te shkara, por me fakte, duam ti tregojme femijeve tane, qe te falesh eshte hyjnore ,po ti qeke pa shpres fare. Po nje muhabet paske, po ta vesh re. Hajt gjith te mirat me gjith kukuvajkat e nates , qe nuk lejn ti kaloj nje minute pa tallur e perfolur njerezit qe jeta i promovon ose i rrezon me akrepat e saj… ty te uroj paqe ne shpirt se eshte me e shendetshme per ty dhe per lexuesit e tu, qe besoj sa vijne e largohen, duke te lene ty ne ulerimat e tua tersndjellese, per njerezit qe duan driten e tunelit..
S’ke vuajtur ti, ti je neonomenklatura që ke uzurpuar dhe kapur sistemin. Bashkimi është nëpër botë si unë, se kategoria jote e konsideroni edhe atë armik se ju ka diskretituar; unë urrejtje nuk mbjell, por ndaj persekutorëve mos duhet të kem dashuri, ata persekutorë unë t’u bindem dhe t’u them se janë burra të mirë, kur janë maskarenj! Ku ke lidhje ti me poezinë, ti je injorant! I ke ndigju ti persekutorët të kërkojnë ndjesë ndaj viktimave, që viktimat t’i falin, përkundrazi i mësojnë edhe pjellat e tyre t’i persekutojnë viktimat më zi se ata. Tani nëpër burgje nuk i çojnë dot, por shpërdorin pushtetin e uzurpuar për t’i përjashtuar! Pra janë shkelës të ligjit, shpërdorues të detyrës publike! Jo s’jam pa shpresë, por jam me më tepër shpresë se kurrë, sepse e di që një pushtet i pamerituar dhe i uzurpuar nuk e ka jetën e gjatë. Ti do të thuash se keni 75 vjet që ua keni nxirë jetën shqiptarëve, por ti e di se ka të përpjetë dhe pastaj ka të tatëpjetë. Tatëpjeta e shqiptarëve do të marrë fund, se kanë 75 vjet që janë torturuar, do t’ju vijë rradha edhe ju ta fitoni bukën e gojës me djersën e ballit, mjaft keni pirë gjakun e shqiptarëve. NUk jam kukuvajkë, lexuesit tanë nuk na largohen veç na shtohen sepse janë të etur ta degjojnë të shqiptuar të vërteten, se ua keni sjellë në majë të hundës shpirtin duke vjedhur, duke përvetësuar gjithçka, duke i lënë rrugave ose në mjerim. Jam gazetare dhe ti e di shumë mirë, kush jam unë dhe unë e di shumë mirë se kush je ti! E ardhmja e shqiptarëve lidhet me shtetin e së drejtës, ndërsa neonomenklatura e konsideron armik shtetin e së drejtës! Shteti i së drejtës dhe neonomenklatura uzurpuese e përjashtojnë njëra tjetren!
As te njof as te kam degjuar ndonjeher e as kam deshire te njoh njerzit qe percjellin energji te poshter, jo negative. Me doli diku ky artikull e thash cjane kta njerez te semure… hakmarrje e mbjellin , e te shkruajta. Aspetta e spera , thot Italiani. E ti vazhdo prit
Po mor s’me njeh, të paska dale shkrimi im rastesisht. Po neonomenklatura po vazhdon hakmarrjen kunder viktimave te nomenklatures, duke uzurpuar pushtetin politik dhe ekonomik permes kapjes te shtetit dhe degradimit te sistemit! Vetem keshtu behen ministra, deputete dhe ambasadore sepse sistemi demokratik, qe detyron te denohen krimet e komunizmit, me vota te lire e te ndershme i krijon shans gares dhe meritokracise. Pse do t’ju votoje populli ju? Shikoni si e keni katandisur vendin. Keni 75 vjet krime, hakmarrje dhe uzurpim! Une nuk pres kot! Une pres ate qe u mungon shqiprareve : shtetin e se drejtes qe jep shanse te barabarta dhe nuk privilegjen pa pune e kontribute bijte eterve qe na mbajten nen terror dhe diktature! M’u hiq ketej se je shkeleq ligji, je anonim dhe si anonim nuk ke te drejte te vjellesh kunder nje gazetareje qe thote veç te vërteten. Natyrisht qe me njeh shume mire sikur edhe une te njoh shume mire!
Shkrimi e pasqyron mjerimin e politikberjes shqiptare ne te gjitha kohrat nga pavaresia e Shqiperise e deri me sot.Kjo tragjedi qe e percjell kombin kerkon nje analize per shkakun me qe pasojat shifen ne ter periudhen mbi 100 vjecare po edhe me heret nga koha e roberise osmane. Eshte fakt se shqiptaret ne politikberje e kane zgjedhur cdohere metoden e tradhetise te binfur se vetem ashtu mund te prosperojne ne karieren politike dhe ne mardheiet me fqinjet sllav.Ne mendjen e shqiptarit eshte betonuar bindja se kariera politike kryesisht varet nga mbeshtetja e faktorit sllav prandaj jane zgjedh dy forma per ti realizuar ato aspirata. E para duke u martuar me bashkeshorte sllave dhe e dyta duke ber tradheti kombetare.Keto me se miri mund te verifikohen nga rastet e martesave te shume funksionareve me bashkeshorte sllave si psh. ne Kosoven e mehershme funkdionaret e larte shteteror, Ali Shukria, Sinan Hasani, Rrahman Morina etj, ne Maqedoni Meti Kerliu, ne Shqiperi Sali Berisha etj. Rasti i dyte i tradhetise kombetare deshmohet me qindra, mijera e me shume raste te dores se zeze vrastare shqiptare e dirigjuar nga boshti ortodoks sllav e si rast me eklatant eshte rasti i kthimit ne tron te Ahmet Zogut ne vitin 1924 nga ana e Serbise duke futur shqiptaret ne lufte vellavrasese, vradja e Hasan Prishtines etj. Prandaj me kete dukuri te shemtuar si semundje kombetare duhet te meren akademit e shkencave te Shqiperise dhe Kosoves por jo ne kete situate te politizuar po ne rrethana tjera kur do pavaresohen nga politika tradhetarece cila nuk e lejon funksionimin ne baze te parimeve dhe rregullave te demokrscise civilizuese.
I nderuar Hysen,
ju falenderoj për komentin tuaj,
megjithëse nuk ndaj me ju në mënyrë të barabartë të njëjtat mendime.
Ju përshëndes
Elida
Sa delirante qeke ti mi goce. Po pervec meje qe jam pa pun, ska kush merret me ty , flije menien. Sme njef hic, se me me njoft do shkriheshe tu qesh. Ne jam femer jo moshkull, po desha me bo ca ushtrime psikologjie e ja te gjeta ty te ngeshme haha ciao
Të njof ilira k! Ti je ne pension dhe ne itali, po shqiptaret ne atdheun e tyre jane te papune quasi tutti! Hiq dore nga enverizmi dhe propaganda kriminale. Ne shkrim e kam shkruar shqip, kush punon me djersen e ballit dhe krijon vlera nuk i shihet biografia, por vlerat e veta. Dhe njerezit qe i krijojne vete vlerat jane te ndershem dhe nuk bejne lufte klasash sikur neonomenklatura, qofshin edhe me prejardhje. Sistemi demokratik eshte sistem i vlerave nuk frikson askend, vec ata qe uzurpojne !
Brava, mos bej me lufte klasash, se behesh njesoj si ata. Me ne fund kuptove thelbin. Yes i did
Ilirjana Spiro Koleka, lufte klasash vazhdon e bën neonomenklatura që ka uzurpu pushtetin. Unë jam nje gazetare qe bëj detyren ose me thjeshtë që shpreh mendimin tim për një Shqipëri me shtet që u jep mundësi të barabartë pēr një jetë me dinjitet të gjitheve jo vetem nje pakice të konsumuar perfundimisht! Ndersa ti ndale propaganden enveriste dhe hiq dorë nga hymnizimi i diktatures! Jeton ne Perendim, hiq dorë nga nostalgia perche é canaglia!
Haha E shkreta Iliriana Koleka a ku di un, po ta mari vesh qe i ka dal emri , do thot po me mua cpaten.. me gjith neonomeklaturen tende e shokve te tu qe jeni per te ardh keq dhe aty ku jeni, se me siguri prandaj mllefos ti
eshte fix si shkruan Elida e kjo tegon qe ne jemi popull muti keta qe vpermend ti jane shitur per shume miliona te tjere jane shitur te keta per shume pak fqiniet tane serbet greket maqedonas jane patriota e trima popuj per tu mare shembull shembull me prevers esnte ajo uruspia qe permend ti qe ha e pi me vrasesit e te atit apo me keq trimat kosovare i dhane ashimrave e ramushave djemte ne lufte e keta tani po pshurin ne varet e ketyre djemeve e nuk del nje trim kosovar ti shtrije ne trotuar keta qena po te qeme popull me dinjitet duhet te kishim mijra avni rustema shume mender gazetare akuzojne serbet e greket ne vend qe te kene respekt per keta popuj
Pajtimet filluan. Dikush thoshte se e filloi Avdi Kelmendi nga Lipjani, dikush thonin se nisi në Lumbardh por kjo skishte rëndësi atë vit.Askush nuk luftonte për bajraktarizëm por për atdheun. Kjo rini e shëndoshë pa hezitim timonin e pajtimit ua dhuroi Prof. Anton Çettës dhe profesorve tjerë nga Instituti Albanologjik, intelektualve kudo që gjendeshin, akademikëve, puntorëve e fshatarëve, aktivistëve nga mbar trojet tona etnike. Nuk kishte të bardh e as të kuq, nuk kishte të mdhej e të vegjel, nuk kishte bajraktar e agallar, nuk kishte…
Kishte motra e vllëzër, kudo të barabart dhe kudo me entuziazmin patriotik kombëtar, me në krye Prof.Anton Çettën, marshonin para qindra ekipe profesoresh, stundentësh, aktivistësh, këngëtarësh e poetësh…pajtonin popullin, pajtonin ata që deri dje ishin armiq, për tu bërë miq e vllëzër. Heronjët e këtij aksioni kombëtar, padyshim ishin ata që falnin. A ka më bujar e më krenar se falsi? Faleshin qindra e mijëra gjaqesh për atdhe, për flamur e për Anton Çettën, për Ibrahim Rugoven. Kush mundej ti ndalte lotët kur motra falte gjakun e të vetmit vlla. Kur një fals falte tri e kater gjaqe.Faleshin për hatrin e atdheut. Në këto tubime madhështore që organizoheshin anë e mbanë Kosoves e trojeve tjera etnike, si në Kaçanik e Lug të Drinit, Rrafsh të Dukagjinit e n´Verra të Llukës, në Shalë e në Karadak, në Llap, Drenicë e Gollak, në Has, Rekë, Podrime,Lapushë, Podgur e Rugovë, Rrafsh i Kosoves dhe kudo, e kudo në viset tjere, tregonte se për popullin tonë e atdheun kishte kris ora më e madhe e historisë sonë. Ky fillim i këtij aksioni madhështor nisi me entuziazmin e popullit, me një vullnet aq të madh saqë askush nuk i mendonte sakrificat ……………………….. po ku kuptoni ju po ti lexoni kto qe shkruhen. Ju ndjellakeqet ne perjetesi, pseudohistorjane te pangopur me tymnaja per mendjet qe i thithin pa filtrin e shpirtit te meshiruar…