Edhe në Olimp duhet të ketë patur një ditë, ku në vend të perëndive të ishin hyjneshat këmbë mbi këmbë duke pirë nektarë. 8 Marsi mund të jetë dhe një ditë katarsis për burrat, sikurse dita ku shfaqen poetët lirikë. Një prej të cilëve është dhe Vehbi Skënderi. Në shkurtin e të dashuruarëve, vajza e poetit, Elida Buçpapaj publikon një poezi kushtuar nënës së saj. Vetvetiu m`u krijua një lidhje e rastit dhe s’kish pse ta shkoja dëm: babai i dedikon një poezi gruas, sikurse vajza nënës. Pra, e njëjta heroinë frymëzon babë e bijë. Dëshirën për të shkruar ma nxiti më tej dhe recitimi i Justina Aliaj. Do ndalem pak tek aktorja-këngëtare, e cila njihet me të shoqin tek flimi “Çifti i lumtur”, por tersllëku do i vijë kur të luajë një personazh pozitiv në një tjetër xhirim. Për shkak të biografisë i duhej të luante rol negativ. (Ja shembulli se si bëheshe armik me zor.) “Lumturinë e çiftit” Justina do e arrijë në kohën e Covidit, në një situatë surealiste, në kushtet e intubimit. “Isha në koma. Unë e besoj verbërisht që ka një jetë të përtejme. Po kjo ishte sprovë. Shikoja një dritë tuneli, shikoja vetëm ujë, ujë, ujë, lule ngjyra-ngjyra. Uji ishte i kaltër, si jeshil siç nuk e kam parë kurrë më parë. Isha krejt vetëm, isha shumë e lumtur derisa shkoja te dera, aty më mbyllej dhe nuk shkova më tej.” Kam përshtypjen se poezinë e poetit që ndodhej përtej asaj porte, që, falë zotit ajo s`e kapërceu, poezinë të recituar aq bukur, ka të ngjarë ta ketë marr për vete.

Por cila është grua e poezisë? Vajza më e bukur e Pogradecit nga familja e Gushajve, një kurbetli ky i Amerikës, i cili qe kthyer në vendlindje si tregtar i suksesshëm, mirëpo ziliqarët s`mund të duronin një burrë allafrenga, e fusin në kurth dhe e vrasin në mes të bulevardit të Pogradecit. Vajza e shqiptaro-amerikanit, Lili, bëhet gruaja e partizanit Vehbi Skënderi. Sigurisht që jeta e tij do të kishte qenë ndryshe, nëse s`do ishte poet dhe më e keqja i sukseshëm. “Lilin e çuan punëtore në lavanterinë e komunales në Kombinat. Nuk e kishte problem. Ose ashtu na shtirej. Për të mbijetuar, mami shiste çfarë të ishte e mundur, rrobat e këpucët e saja, mbulesa e komplete të pajës së saj destinuar për mua kur të vinte dita e të bëhesha nuse. Do t’i blej mami edhe më të bukura, më thosh, mos ki merak, duke i mallkuar me rrënjë e farë Manush Myftiun me kompani”, i cili kishte firmosur dëbimin e poetit nga kryeqyteti për në fshat. (Me ç`kam lexuar: për të birin e byroistit flitet mirë, sikurse dhe për të shoqen e tij. Nuk po e them kot këtë fakt.) “Duke mos gjetur dot asnjë zgjidhje, babi kthehet në shtëpi e sapo xhaxhi i hap derën sulet drejt ballkonit, t’i japë fund jetës, por xhaxhi, që atë mëngjes tek ne e kishte sjellë Zoti, e shpëtoi.” Një jetë e shpëtuar për të qenë dëshmimtar i rrënimeve të tjera. Në 1976 kur “i mbyturi” shkon në mortin e nënës “do mbysë” dhe të vëllanë. Kolegët ushtarakë të pranishëm në cermoninë e varrimit do ia zbojnë vëllanë nga ushtria dhe partia. Të dëbuar e të zbuar. I vëllai nis të merrej me mbledhjen e bimëve mjekësore, por, tashmë për poet s`kish ilaç që ta shëronte. Ndonëse nën efektin e qetësuesve, para se t`i linte lamtumirën kësaj bote, gjen forca të përmendet dhe do shqiptojë: “Lili”. (Në listën prej 146 intelektualëve të dënuar nga regjimi komunist, emrin e Vehbi Skënderit, s`ma zuri syri.)

Poeti mban ndër duar një zemër gruaje dhe friket mos po i gërvishet, mos atij po i shket këmba në akull dhe ajo vritet. “Druaj mos vrenjtet qielli e trishtohet,/Mos zemërohet deti e pikëllohet,/Mos bjerë kund tërmeti dhe lëndohet!” Qielli gjëmonte, deti shkumëzonte dhe termetet pasonin njëri-tjetrin?! “Friket se mos ia gjuajnë me gur, mos ia ngrin acari, mos ia fshik bari, mos ia vrasin me fjalën-plumb.” Pse e ka gjithë këtë frikë? Se në përballje me të keqen kish dalë i humbur. Kur lexon vargjet e mëposhtme të duket, sikur dëgjon një monolog të Noes në barkën e shpëtimit:

Dhe në fund shfaqet silueta e një gruaje, e cila duhet t`i ketë bërë shoqëri deri sa ai të ketë kapërcyer atë portë, që mbyllet pas tej dhe s`hapet kurrë: