Akademia e Shkencave e RSH shpalli disa javë më parë se do të mbajë një konferencë shkencore kushtuar 75-vjetorit të çlirimit të Shqipërisë nga nazi-fashizmi me synim për të vënë në dukje antifashizmin popullor. Luftën Antifashiste e mbështeti populli, madje ai pësoi dëmet e saj, por këtë luftë e organizuan dhe e drejtuan forcat politike: forcat mbretërore, nacionalistët, Partia Komuniste Shqiptare dhe Balli Kombëtar. Mirëpo deri sot historia jonë zyrtare ka qenë e shtrembëruar prej diktatorit Enver Hoxha dhe studiuesve që shkruanin e shkruajnë sipas dëshirave, synimeve dhe diktimeve të tij dhe klanit të tij. Duke menduar se mund të sjell një farë ndihme që kjo konferencë të arrijë rezultate sa më të vlefshme me referatet dhe kumtesat që do të mbahen, po jap disa mendime.

* * *

Çlirimi i Shqipërisë nga nazi-fashizmi është një nga pesë ngjarjet më të rëndësishme që përjetoi populli ynë gjatë shekullit të XX-të:

1. Shpallja e pavarësisë së Shqipërisë më 28 nëntor 1912. Kjo ngjarje solli krijimin e shtetit të pavarur shqiptar në gjysmën e territoreve të banuar nga populli ynë, për shkak të imponimit të politikës antishqiptare të Perandorisë Ruse ndaj Fuqive të Mëdha të asaj kohe. Gjysma tjetër e territoreve shqiptare iu dha më 1913 shteteve fqinjë: Sebisë, Greqisë dhe Malit të Zi. Kështu u krijua një Shqipëri e vogël dhe një Serbi e madhe që përfshiu shumë territore jo serbe të banuar nga shqiptarë, bullgaro-maqedonë dhe hungarezë (këta iu dhanë më 1919).
2. Në gusht të vitit 1941 Gjermania Naziste pasi pushtoi shtetin Serbo-Kroato-Slloven ia ktheu Shqipërisë pjesën më të madhe të territoreve që i ishin dhënë padrejtësisht Serbisë e Malit të Zi. Kështu u krijua Shqipëria e bashkuar, e cila ishte një arritje e madhe kombëtare edhe pse Shqipëria ishte e pushtuar nga Italia Fashiste. Në të vërtetë ky shtet i bashkuar shqiptar nuk mund të quhej Shqipëri etnike, sepse në të nuk u përfshinë gjithë territoret ku banonte populli shqiptar.
3. Më 28 nëntor 1944 u shpall çlirimi nga zgjedha nazi-fashiste (një vit më vonë si datë e çlirimit u quajt 29 nëntori 1944, datë e cila festohet dhe sot). Shqipëria pas kësaj date u rizvogëlua në kufijtë e Shqipërisë londineze.
4. Më 12 dhjetor 1990 Partia e Punës së Shqipërisë, vijuesja e PKSH-së, u detyrua të shpallte pluralizmin në Shqipëri, pra kapitullimin e regjimit diktatorial komunist njëpartiak me ekonomi të centralizuar.
5. Më 11 qershor 1999 u shpall çlirimi i Kosovës mbas bombardimeve të suksesëshme të forcave të NATO-s dhe të luftimeve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK-së).

Këto pesë ngjarje kanë qenë fitore të mëdha për popullin shqiptar, por ato nuk u përjetuan dhe nuk u shfrytëzuan si duhej prej klasës politike shqiptare, prandaj ato dhanë frute më të pakta sesa duhej të jepnin. Këto mosrealizime nuk kanë ndodhur vetëm për shkak të pengesave që na kanë krijuar shtetet që nuk na kanë dashur të mirën, as për shkak se aleatët tanë nuk na ndihmuan sa duhej, por dhe për fajin tonë. Ne duhet të pranojmë se kemi qenë dhe vijojmë të jemi ende një popull kombëtarisht i përçarë dhe moralisht i dëmtuar rëndë, për shkak të pushtimit të gjatë turk, politikës antishqiptare të Rusisë Cariste dhe diktaturës së egër komuniste.

Dëmin përçarës brenda kombit me anë të imponimit të fesë islame dhe atë të shkëputjes nga kontinenti mëmë europian, që i shkaktoi popullit tonë sundimi turk e ka vënë bukur në dukje më 1989 Prof. Rexhep Qosja:

“Perandoria Osmane ka ngritur mur mes shqiptarëve dhe Evropës, në radhë të parë me ideologjinë fetare islame si ideologji e saj shtetërore, por jo vetëm me të. Robëria turke ka cënuar rëndë zhvillimin e popullit shqiptar: ia ka këputur lidhjet që deri atëherë ka vënë me Evropën; ia ka ndërruar drejtimin që deri atëherë ka përvijuar; ia ka çrregulluar ritmin jetësor që deri atëherë ka krijuar.
Duke e shkëputur prej Evropës, pothuaj, në të gjitha pikpamjet, robëria turke do ta vonojë zhvillimin e popullit shqiptar, mandje në të gjitha fushat: materiale, ekonomike, kulturore, qytetëruese urbane.”

Kurse sistemi i diktaturës së egër komuniste, përmes terrorit dhe luftës së egër të klasave, varfërimit të skajshëm dhe izolimit na e shkatërroi moralin e lashtë të krijuar gjatë mijëvjeçarëve mbështetur mbi normën e besës, trimërisë, liridashjes, mikpritjes, mirënjohjes, përkrahjes së të dobëtit, etj.

Zbatimi i Reformës në Drejtësi dhe i Vetingut, dy procese, që janë ndërmarrë prej aleatëve tanë, SHBA-ve dhe BE-së, do të sjellin krijimin e shtetit ligjor, pra ndërprerjen e korrupsionit dhe pastrimin e pushtetit politik nga oligarkët që kanë pushtuar dhe kanë komanduar qeverinë shqiptare gjatë dhjetëvjeçarëve të fundit. Ndërprerja e korrupsionit, mënjanimi i oligarkëve nga pushteti dhe dënimi i tyre, do të përbëjnë bazën për arritjen e sukseseve më të rëndësishëm të Shqipërisë paskomuniste. Do të fillojnë investimet e huaj, do të hapen shumë vende pune, njerëzit do të punësohen dhe emërohen sipas meritave e kualifikimit. Emigracioni do të pakësohet, madje do të kërkohen krahë pune dhe kuadro të kualifikuar edhe nga jashtë. Mirëpo që rezultatet e këtij procesi jetëdhënës në aspektin ligjor të japin rezultate sa më të mëdha duhet që ato të shoqërohen me arritje në aspektin moral, politik dhe shoqëror.

Për të arritur zhdukjen e të metave kryesore që sundojnë sot në shoqërinë tonë, si konfliktet shoqërore e klanore, urrejtja midis shqiptarëve, shkelja e lirive të medias, vlerësimi i njerëzve jo sipas aftësive por sipas partishmërisë, mungesa e atdhetarizmit, etj, duhet që individët, grupet shoqërore dhe partitë politike të ndërmarrin një proces të sinqertë pastrimi (katarse) ndaj mendësive që kemi trashëguar prej ideologjisë komuniste dhe pasojave të saj shkatërruese. Dobësitë tona janë njerëzore vijnë nga mungesa e kulturës morale. Eshtë shumë e nevojshme të ndërtohet shqiptari si njeri larg mendësisë së urrejtjes, mendësisë së populizmi, ksenofobisë, racizmit të ri, përndryshe populli ynë nuk mund t’i përkasë njerëzimit modern që në çdo fushë shoqërore, politike, ekonomike, kulturore dhe sociale dallohet për dinjitetin e tij, për vlerat e tij të çmueshme morale. Të tillë njerëz bashkohen jo vetëm brenda shoqërisë kombëtare, por edhe në planin botëror për mbarëvajtjen e shoqërisë njërëzore.

Dhe kjo fillon së pari nga shkolla, e cila gjatë diktaturës ishte e politizuar, kurse mbas ndërrimit të regjimit u dobësua shumë për shkak të një liberalizmi të shfrenuar, korrupsionit dhe rënies së kërkesave. Pra, krahas forcimit të anës shkencore, luftës kundër korrupsionit na duhet që tekstet mësimore të mbarë botës shqiptare të kenë vlerësime të njëjtë ose të afërt për dukuritë, personalitetet historike, grupet ose partitë politike dhe për ngjarjet historike.

Vetëm kështu do të arrijmë që të realizohet evoluimi edhe i ish-komunistëve kokëfortë dhe i mbështetësve të tyre, që vijojnë t’i i quajnë armiq, tradhëtarë e neofashistë të gjithë bijtë e pasardhësve të nacionalistëve, ballistëve, legalistëve dhe intelektualëve të formuar në Perëndim, baballarët e të cilëve PKSH-ja, për të realizuar marrjen dhe mbajtjen e pushtetit politik dhe ekonomik si forcë e vetme, i shpalli armiq e tradhëtarë pa fakte e pa gjyqe, ose me gjyqe fallco . Pasi e mori pushtetin kjo parti e mbajti atë 47 vjet duke zbatuar politikën e luftës së klasave, për të trembur popullin. Propaganda e fuqishme pro partisë dhe udhëheqjes së saj, arrestimet, internimet dhe shpallja e njerëzve “agjentë e armiq të partisë e të popullit” kryheshin sipas një plani të caktuar. Përmes kësaj politike PKSH / PPSH-ja arriti të siguronte nënshtrimin dhe respektin e detyruar të shumicës së popullit. Mirëpo ky nënshtrim e ky respekt, që shpreheshin me votimet 99.99 %, ishin dukuri fiktive dhe jo reale. Ato e kishin burimin te frika. Ky fallsitet u zbulua mbas shpalljes së pluralizmit në zgjedhjet e marsit 1992, kur populli votoi mbi 75 % për Partinë Demokratike.

Ndërkohë, mosqeverisja e mirë e Partisë Demokratike gjatë dy radhëve që iu dha pushteti (1992-1997 dhe 1999-2013) bëri që populli në zgjedhjet e vitit 2013 t’ia jepte shumicën e votave Partisë Socialiste, bijës së PPSH-së, kësaj partie që e kishte lënë të uritur. Edhe sot, me metoda të ndryshme, kryeministri Edi Rama ka arritur që shumica e popullit shqiptar brenda Shqipërisë të jetë me Partinë Socialiste, ndonëse kjo parti duke iu bindur oligarkëve nuk ndjek një politikë sociale edhe pse quhet parti e së majtës.

Me pak fjalë, që festa e 75-vjetorit të çlirimit të na gjejë në rrugë të mbarë për të arritur suksese që nuk i kemi arritur dot më parë është e mira që forca më e madhe politike, Partia Socialiste në konferencën shkencore kushtuar këtij përvjetori të udhëzojë kumtuesit, që të dëshmojnë e të kërkojnë dënimin e shumë gabimeve e krimeve që u kryen gjatë sundimit diktatorial të PKSH/PPSH-së, si dhe gjatë këtyre 27 vjetëve qeverisje pluraliste me gabime nga të dy forcat kryesore politike të majta e të djathta. Një analizë objektive e gabimeve të kryera deri sot dhe një e kërkuar më fal nga ana e drejtuesve të PS-së do t’i detyrojë edhe drejtuesit e partive të tjera politike si Balli Kombëtar, Legaliteti, Partia Demokratike, Partia Republikane, etj të bëjnë dhe ato shpëlarjen e tyre nga gabimet e krimet që kanë kryer deri sot. Ky proces do të ndikojë në rritjen morale të popullit dhe ecjen drejt pajtimit kombëtar.

Disa prej krimeve kryesore që ka kryer PKSH/PPSH-ja dhe shteti diktatorial ndaj popullit shqiptar i kemi shtjelluar në artikujt tanë Thembra e Akilit e studiuesit Pëllumb Xhufi, Politizimi i historisë – krim kombëtar dhe Lufta e klasave – kanceri i politikës dhe shoqërisë shqiptare. Këtu sa për t’ua kujtuar organizatorëve të konferencës shkencore po riprodhoj shkurt disa nga krimet kryesore të diktatorit Hoxha, të PKSH/PPSH-së dhe të shtetit diktatorial, krime të cilat në referatet dhe kumtesat e kësaj konference duhet të analizohen dhe dënohen me kurajo dhe pa hezitim.

1. Roli i emisarëve jugosllavë Miladin Popoviç dhe Dushan Mugosha për vënien e Enver Hoxhës në krye të PKSH-së dhe orientimet që ata dhanë për politikën e kësaj partie, kanë qenë të dëmshme. Enver Hoxha nuk meritonte të zgjidhej sekretar i përkohshëm i PKSH-së e më tej sekretar i përgjithshëm i asaj partie, sepse ai nuk ishte anëtar i asnjë grupi komunist dhe nuk e njihte teorinë Marksiste-Leniniste. Komunistë që e njihnin këtë teori ishin Zef Mala, Sejfulla Malëshova, Llazar (Zai) Fundo, Koço Tashko, Anastas Lulo, Sadik Premtja, Aristidh Qendro, etj, por Miladini dhe Enveri i luftuan këta dhe i asgjësuan sepse po të merrnin ata drejtimin e PKSH-së, kjo parti nuk do të ishte e nënshtruar ndaj urdhërave të PKJ-së.
2. Emisarët jugosllavë i detyruan komunistët shqiptarë që në ditën e themelimit të PKSH-së të mos e përmendnin ekzistencën e Shqipërisë së bashkuar dhe aq më pak nevojën e krijimit të Shqipërisë etnike në fund të L2B sipas të drejtave të Kartës së Atlantikut. Ata i detyruan udhëheqësin e PKSH-së dhe anëtarët e saj që ta shtrinin veprimtarinë e tyre organizative, politike e ushtarake vetëm brenda kufijve të Shqipërisë londineze. Kjo tregonte se territoret shqiptare që i ishin dhënë padrejtësisht Serbisë e Malit të Zi më 1913, shumicën e të cilave Gjermania Naziste ia kishte kthyer Shqipërisë në verë të vitit 1941, duhej t’i ktheheshin përsëri Jugosllavisë që do të formohej në fund të L2B. Nënshtrimi pa kushte i udhëheqjes së PKSH-së ndaj vijës politike të PKJ-së ishte tradhëti kombëtare, e cila që nuk ka pse të lihet pa u dënuar, si është lënë deri sot.
3. PKSH-ja gjatë L2B dhe mbas saj, punoi me rrugë të ndryshme, me propagandë dhe dhunë, që t’ua mbushte mendjen anëtarëve të saj dhe mbarë popullit shqiptar, se nuk duhej të mendonin për pjesën e popullit që kishte mbetur jashtë kufijve të vitit 1913.
4. Në dhjetor të vitit 1947 Enver Hoxha kërkoi bashkimin e Shqipërisë me Jugosllavinë si republikë e saj. Analisti Mërgim Korça në bazë të dokumenteve të gjetur në Arkivin Qendror të Shtetit, ka vënë në dukje se në mbledhjen e Byrosë Politike të Komitetit Qendror të PKSH më 15 dhjetor 1947, në praninë e të dërguarit të Mareshallit Tito, Sava Zllatiç, Enver Hoxha deklaroi: “…tani që e likuiduam këtë pengesë (Nako Spirun – shënim sqarues i Mërgim Korçës), duhet ta fitojmë kohën e humbur e të bëjmë sa më shpejtë bashkimin de fakto të Shqipërisë me Jugosllavinë në të gjitha fushat, (parti, ekonomi, ushtri, etj.) se Shqipëria nuk mund të qëndrojë si shtet i pavarur dhe aq më pak të ndërtojë Socializmin, pa u bashkuar me Jugosllavinë…”

Për këtë deklaratë Enver Hoxha nuk bëri kurrë autokritikë. Deri sa vdiq, ai nuk pranoi kurrë të kritikonte dhe dënonte gabimet dhe krimet që kreu ai e bashkëpunëtorët e tij gjatë Luftës Antifashiste dhe mbas saj.

Historianët shqiptarë në këtë konferencë nuk ka pse të vijojnë fshehjen dhe mosdënimin e krimeve që kreu Enver Hoxha, herë i detyruar prej emisarëve jugosllavë dhe udhëheqësit të PKJ-së Josif Broz Titos, ose prej J.V. Stalinit e Mao Ce Dunit dhe herë prej interesave të tij pushtetore.

5. Një tjetër tradhëti kombëtare e kryer prej PKSH-së është dhe mohimi i rezistencës që iu bë ushtrisë fashiste italiane më 7 prill 1939 dhe i dëshmorëve që ranë gjatë atyre luftimeve. Edhe pse pjesëmarrja ishte e pakët, forcat shqiptare të përbëra nga një pjesë e ushtrisë mbretërore, e xhandarmarisë dhe nga disa qytetarë vullnetarë, kryen një rezistencë të denjë në Durrës. Ata e detyruan pjesën e ushtrinë italiane që zbarkoi të rikthehej në anijet dhe i shkaktuan asaj 124 viktima (shtypi anglez i atyre ditëve përmendi 300-400 italianë të vrarë). Kurse nga radhët e forcave shqiptare atë ditë në Durrës ranë nëntë dëshmorë, të cilëve gjatë mbasdites iu shtua dhe një qytetar ortodoks, i cili kundërshtoi pushtimin duke e lyer dhe djegur veten me benzinë te sheshi i qytetit para ushtrisë italiane që ishte renditur për të festuar fitoren. Emrat e këtyre dëshmorëve janë: Mujo Ulqinaku, Hamid Dollani, Haxhi Tabaku, Hysen Koçi (Kallço), Ibrahim Osmani, Isak Metalija, Ismail Reçi, Ramazan Velia (Lezha), Hamit Vesho, si dhe qytetari orthodoks që dogji veten, emri i të cilit deri sot nuk është verifikuar ende.

Kjo konferencë do të bëjë një akt atdhetarie po ta vlerësojë rezistencën e 7 prillit 1939 që u zhvillua në Durrës dhe në qytete të tjerë ku ranë dhe këta dëshmorë: në Sarandë Mitro Dhimërtika, në Shkodër Tonç Toma; në Berat Zenel Blana dhe në Vlorë dy dëshmorë. Emrat e dëshmorëve të Vlorës janë ende të paverifikuar. Dëshminë për dy dëshmorët e rënë në Vlorë na e ka dhënë Prof. Sami Repishti, i cili e pati dëgjuar këtë fakt prej dy malësorëve bashkëvuajtës në Burgun e Burelit, ish-pjesëmarrës në luftimet e Vlorës.

6. A nuk duhet dënuar fakti që anëtarët e grupeve komuniste shqiptare nuk morën pjesë në asnjë nga luftimet e 7 prillit, si dhe fakti tjetër se asnjë prej këtyre 15 të rënëve për liri nuk është vendosur në ndonjë prej Vorrezave të Dëshmorëve në Tiranë, ose qytete të tjerë të Shqipërisë? Ata nuk janë përmendur në asnjë tekts historie dhe as te “Fjalori Enciklopedik Shqiptar”. Mohimi i dëshmorëve të 7 prillit 1939 nuk ka pse të lihet pa u dënuar, sepse e ka emrin tradhëti kombëtare.

Tradhëti kombëtare edhe më e rëndë ka qenë dhe mohimi i Proklamatës / Marrëveshjes së Mukjes që u realizua më 1-3 gusht 1943 midis delegatëve të forcave balliste, nacionaliste e komuniste, të cilët u ulën si të barabartë në tavolinë dhe zgjodhën Komitetin për Shpëtimin e Shqipërisë. Ky komitet formuloi Marrëveshjen (Proklamatën) e përbashkët për vijimin e luftës kundër pushtuesit italian dhe çdo pushtuesi tjetër që mund të vinte. Aty u kërkua që në mbarim të L2B të krijohej Shqipëria etnike sipas të drejtave të Kartës së Atlantikut, kurse çeshtjen e pushtetit u la të vendosej prej popullit në zgjedhjet e lira që do të organizoheshin mbas luftës. Përgjegjësinë kryesorë për këtë akt e ka Miladin Popoviçi, i cili mbasi e lexoi e grisi Marrëveshjen dhe copat e letrvs ia hodhi Enver Hoxhës në fytyrë duke e urdhëruar që ta mohonte sa më parë. Po ashtu dhe Enver Hoxha, si zbatues i këtij urdhëri ka përgjegjësinë e vet dhe duhet dënuar. Këtë skenë që ndodhi në Vithkuq të Korçës e ka shkruar pjesëtari i delegacionit të PKSH-së, Doktor Ymer Dishnica në një intervistë botuar te gazeta Rilindja Demokratike më 1994.

7. Më 10 shtator 1943, Enver Hoxha e thelloi më tej veprimtarinë e tij antikombëtare. Ai shkroi me pseudonimin Shpati, një shkresë sekrete me të cilën i urdhëronte organizatat bazë të PKSH-së që ta shpallnin Ballin Kombëtar tradhëtar dhe bashkëpunëtor të pushtuesit dhe ta luftonin me armë. Kjo shkresë ishte një hap tjetër drejt tradhëtisë kombëtare. Ajo shkresë jo vetëm e asgjësonte Marrëveshjen e Mukjes, por e shpallte Ballin Kombëtar “tradhëtar e bashkëpunëtor të pushtuesit”, kur në fakt forcat balliste deri në atë datë kishin luftuar së bashku me forcat partizane kundër pushtuesve italianë.
8. Ndërkohë nuk mund të lihet pa u kritikuar dhe pa u cilësuar tradhëti edhe braktisja e atdheut prej Mbretit Zogu i I pa shkrepur asnjë pushkë, si dhe çoroditja e shumë forcave të Ballit Kombëtar, të cilat pas 10 shtatorit 1943, të ndodhura përballë pushtuesve të rinj gjermanë nga njëra anë dhe forcave partizane nga ana tjetër, gjetën si zgjidhje bashkëpunimin me forcat gjermane. Braktisja e atdheut prej Mbretit pa ia bërë bamp dhe transformimi i shumicës së forcave balliste nga forca patriotike antifashiste në bashkëpunëtore të pushtuesve të rinj gjermanë, e ka gjithashtu emrin tradhëti kombëtare, prandaj është dënuar deri sot dhe nuk mund të falet.

Mendoj të ketë disa kumtesa kritike ndaj potitikës së PPSH-së për izolimin e Shqipërisë, për varfërimin e popullit dhe ushtrimin e luftës së klasave ndaj pasardhësve të Ballit Kombëtar, Legalitetit e nacionalistëve në vitet 1944-1991. Në po këtë plan vlen të kritikohet dhe fryma e luftës midis partive politike dhe simpatizantëve të tyre në vitet 1992-2019, si variant i ri i luftës së klasave, gjë që ka mbajtur gjallë urrejtjen dhe përçarjen midis bashkëqytetarëve të Shqipërisë.

Lufta Antifashiste Nacional Çlirimtare ka qenë një ngjarje e rëndësishme e popullit shqiptar dhe nuk mund ta nënvlerësojë askush. Por vlerat e saj nuk pakësohen po të thuhet e vërteta për sasinë e partizanëve dhe të dëshmorëve të saj. Mbivlerësimet e bëmave dhe shumëfishimi i numërit të partizanëve dhe dëshmorëve që ka bërë deri sot propaganda dhe kalemxhinjtë e PKSH/PPSH-së dhe vijueses së tyre PS-së, në fakt pvrbëjnë një poshtërim të asaj lufte dhe pjesëtarëve të saj.

Dihet se ushtria partizane nuk e mundi dhe nuk e hodhi ushtrinë italiane në det si e mundi dhe e hodhi ushtria vullnetare shqiptare në vitin 1920. Ushtria partizane nuk çliroi asnjë qytet të pushtuar prej ushtrisë fashiste italiane, ajo nuk organizoi asnjë betejë për mbrojtjen e qyteteve nga pushtuesit e rinj gjermanë. Të cilët e zëvendësuan ushtrinë italiane paqësisht. Madje, vlen të thuhet se ushtria partizane u shpartallua gjatë operacionit ushtarak që kreu ushtria gjermane në dimrin e viteve 1943-1944.

Numëri i ushtrisë partizane nuk arriti kurrë në 70.000, si është shkruar nëpër tekste mësimore dhe fjalime udhëheqësish. Sipas statistikave të botuara te Fjalori Enciklopedik Shqiptar vëll. II, 2008 në zërat Brigadat e Ushtrisë Na-Çl, del se deri më 24 prill 1944 kishte 5.075 partizanë, kurse deri në fund të luftës, më 28 nëntor 1944, ky numër arriti gjithsej në 26.877 partizanë. Edhe numëri i dëshmorëve nuk ka qenë 28.000 si ka deklaruar Enver Hoxha dhe është thënë nëpër tekste, fjalime e festa. Pas një pune shumëvjeçare një grup studiuesish hartuan serinë “Yje të pashuar” me 20 vëllime, ku arritën të shkruajnë biografinë e 2.800 dëshmorëve, sepse ata nuk gjetën as emra as biografi për dëshmorë të tjerë. Kurse studiuesi Teodor Kareco në librin e tij “Jo 28.000 dëshmorë, vetëm 3.500” mbështetur në të dhëna të arkivave të disa ministrive, ka nxjerrë se në vitin 1946 merrnin përkrahje ekonomike vetëm 2.396 familje dëshmori. Kurse numëri i përgjithshëm i dëshmorëve, shkruan ai, mund të jetë jo më shumë se 3.500.

Që kjo konferencë shkencore të ndihmojë për realizimin e pajtimit kombëtar, për të cilin ka aq shumë nevojë shoqëria shqiptare, është e nevojshme që të trajtojë dhe nevojën e heqjes së yllit partizan nga Vorrezat e Dëshmorëve në Tiranë dhe qytetet e tjerë ku ka të tilla vorreza. Në këto vorreza është mirë të vendosen eshtrat e gjithë dëshmorëve që kanë rënë për lirinë e atdheut që nga viti 1878 e deri më 29 nëntor 1944, pra edhe dëshmorët e Rilindjes e pas saj, si dhe nacionalistët, ballistët, legalistët etj që dhanë jetën për lirinë e atdheut. Mendoj se numëri i tyre është më shumë se 7.000. E në këtë numër dëshmorësh, partizanët që ishin anëtarë të PKSH-së (ata që i besonin yllit komunist, ishin vetëm 1.057 sipas të dhënave të vetë Komitetit Qendror të PKSH të vitit 1946); përbëjnë një pakicë.

Pajtimi kombëtar dhe uniteti kombëtar nuk vjen duke vijuar shtrembërimet dhe gënjeshtrat, duke zmadhuar vlerat e njërës palë e duke nënvlerësuar e asgjësuar vlerat e palëve të tjera. Pajtimi kombëtar vjen po të mbajmë qëndrim të moralshëm, qëndrim objektiv shkencor ndaj të gjitha dukurive politike e shoqërore, kombëtare e krahinore, ndaj ngjarjeve, personaliteteve, organizatave dhe partive dhe sidomos, po të vlerësojmë si duhet viktimat e diktaturave komuniste dhe nazifashiste.

Data 23 gusht është shpallur Dita e Kujtesës së miliona viktimave të komunizmit dhe nazizmit, që u shkaktuan si rrjedhim i deportimeve në masë, i vrasjeve dhe zhdukjeve pa shenjë, i viktimave të kampeve të punës dhe kampeve të përqendrimit të këtyre regjimeve. Qeveria e sotme shqitare nuk e ka njohur këtë ditë, gjë që, si shkruan analisti Frank Shkreli, do të thotë se “Shqipëria jonë, zyrtarisht, nuk e ka gjetur ende vullnetin politik, forcën morale as dinjitetin kombëtar për tu bërë pjesë e Evropës, në këtë ditë të kujtimit të viktimave të komunizmit — dhe për të treguar dinjitetin e saj përball totalitarizmit në përgjithsi, megjithse politikanët e të gjitha ngjyrave dhe të partive kryesore politike shqiptare të këtyre 30-viteve post-komunizëm – bërtasin me të madhe, në përpjekje për të na bindur se ata i ndajnë vlerat me botën perëndimore.”

Pa moral, pa objektivitetit shkencor dhe pa art realist nuk ka përparim. Për fat të keq shumica e studiuesve me mendësi komuniste ose socialiste nuk i lexojnë, ose i hedhin poshtë studimet dhe rezultaret e studiuesve dhe analistëve që vijnë nga radhët e të përndjekurve, ose të studiuesve të paanshëm si Uran Butka, Pjetër Pepa, Agim Musta, Tomor Aliko, Agron Tufa, Spartak Ngjela, Fatos Lubonja, Kastriot Dervishi, Çelo Hoxha, Lek Pervizi, Eugjen Merlika, Mërgim Korça, Jozef Radi, Muharrem Dezhgiu, Beqir Meta, Enver Memisha, Teodor Kareco, Dalip Greca, Ruben Avxhiu, Idriz Lamaj, Frank Shkreli, Ardian Ndreca, Fritz Radovani, Fatmir Terziu e mjaft të tjerë, shkrimet e të cilëve unë nuk kam mundur t’i gjej.

Studiuesit dhe anvtarët e PS-së me mendësi komuniste nuk i lexojnë ose i përçmojnë veprat letrare që riprodhojnë me realizëm jetën e të përvuajturve nën diktaturën komuniste si Atë Zef Pëllumbi, Sami Repishti, Visar Zhiti, Frederik Reshpja, Astrit Lulushi, Faruk Myrtaj, etj.

Që kjo konferencë shkencore të sjellë dritën e duhur, është e nevojshme të nxisë kurajon qytetare për nxjerrjen e së vërtetës, e cila është shtrembëruar për 75 vjet me radhë. Këtë punë duhej ta kishte bërë Partia Socialiste që në vitet e para të formimit të saj dhe nuk kishte pse të ishte manipuluar shkenca dhe shoqëria jonë me gënjeshtra këto 28 vjet…

Greqia është vendi i vetëm në botë ku nuk e penalizonë vrasësin që synon të shfarosë fizikisht dhe moralisht emigrantin, në një kohë kur ligji bazohet në kriterin racist. Torturat dhe poshtërimet, vrasjet në kufi dhe kudo, izolimet në kampet e përqendrimit jo vetëm që nuk ndëshkohen por fatkeqësisht shpërblehen profesionalisht.

Ksenofobia dhe nacionalizmi vetëm dëme i kanë sjellë njerëzimit. Vrasja e emigrantëve shqiptarë nuk përbën një rastësi për shtetin grek, nuk mund të ketë ndonjë justifikim dhe të papërgjegjshme, pasi viktimat janë vetëm shqiptarë. Viktima që nuk janë të mpleksur me ligjin vendas, por të mpleksur përball një politike të tej gabuar nacionaliste dhe raciste, që po ndiqet nga shteti helen, në vendin ku lindi demokracia.

Racizmi dhe ksenofobia i ka rrënjët në vetë shtetin helen, në tërë mekanizmin e tij lëvizës, ku më shumë se kushdo ky racizëm është ndjerë tek emigrantët të ashtuquajtur “emigrantë të brezit të parë”. Me këtë veprim racor vetë shteti ka ndikuar në rritjen e mëtejshme të ksenofobisë dhe të racizmit, duke paraprirë me shembullin e vetë në shoqëri, duke e çuar këtë vend kampion të BE-së për vrasjet dhe keqtrajtimet e të huajve.

Nga ana praktike në këtë vend, racizmi ka shkaktuar dëm njerëzore në marrjen e jetës së emigrantëve, por nga ana tjetër ai ka ndikuar në ndarjen e shoqërisë vendase me komunitetet e huaja. Sot racizmi shfaqet me tepër se kurrë në aspektin social,në dallimin e race, feje etj. Në krahasim me vendet e tjera të BE-së për vrasjet kundra emigrantëve, ky vend zë vendin parë.

Fatkeqësisht mentalitetet nacionaliste dhe ato ndoshta ekstremiste ekzistojnë akoma edhe në Parlamentin grek, gjë që përbën një shqetësim konkret.

Si gjithnjë Greqia mundohet me çdo kusht që përballë opinionit ndërkombëtar të tregojë se në këtë vend nuk ka ndodhur asgjë, duke lënë në haresë qëllimisht vrasjet nga policia dhe qytetarë të saj, që me sa duket kohët e fundit janë kthyer në modë policore.

Ligji i luftës u rri si shpata e Domokleut mbi kokë marrëdhënieve shqiptaro-greke, po njëkohësisht ky ligj duket sikur ndikon edhe në emigracionin shqiptar në Greqi.

Ky fenomen më shumë se kurrë prek vendet e Ballkanit. Edhe pse njerëzimi po jeton në shekullin e XXI–të, këto vende janë të mbërthyera nga ky fenomen tepër negativ.

Heshtja shumë vjeçare e dy vendeve përball kësaj masakre, nuk mund të justifikojë indiferentizmin e politikës shqiptare, të Avokatit të Popullit si dhe prokurorisë. Komuniteti shqiptar e ka paguar emigracionin në Greqi me gjak më shumë se çdo komb tjetër.

Mungesa e politikës për emigracionin në dëm të emigrantëve në përgjithësi, pa dallim moshe kombi apo besimi fetar, përbën një veprim politik për këtë emigracion, nga dhe ku varen fatet e të qindra e mijërave familjeve emigrantë ekonomik. Më mirë se kushdo tjetër këtë gjë e kuptojnë vetëm emigrantët që jetojnë dhe punojnë në këtë vend.

Nuk mund të pajtohemi me parimin, të harrojmë ato çfarë ndodhën, në një kohë kur dikush i mungon familjes së tij. Vrasjet përbëjnë krim, si dhe aq më tepër kur më 1993 është ndaluar në këtë vend dënimi me vdekje.

Në pritje nga familjarët e viktimave mbetet se kur do të hapen dosjet e krimeve të kryera kundra emigrantëve shqiptarë, të cilët nuk kanë asgjë të përbashkët me shkeljet e ligjeve në Greqi. Hapja e dosjeve dhe hetimi i tyre do të zbardhë të gjithë të vërtetën e këtyre vrasjeve, pasi këtë gjë e kërkon edhe dhimbja e familjeve shqiptare me pyetjen: përse u vranë?…

Këto vrasje përbëjnë krime kundër njerëzimit dhe duhen të sillen para drejtësisë, po të kuptojmë dhimbjen e të afërme të tyre. Po kush më mirë se të afërmit e viktimave e kupton këtë dhimbje?

Nuk është e rastit që për shumë vite në krye të Ministrisë së Rendit në Greqinë Demokratike të jenë vendosur në krye të saj, ministra me ideologji nacionaliste dhe ekstremiste kundrejt të huajve në përgjithësi.

Nuk është e rastit që në këtë vend fqinjë brenda një periudhe të shkurtër të vriten emigrantëve shqiptarë, ku policia mban përgjegjësi për vrasje të kryera, duke filluar që nga fëmijë të moshës 13 vjeçare e deri tek njerëzit e moshuar.

Me ndjenja nacionaliste e antishqiptare ky vend mban rekord për vrasje të emigrantëve shqiptarë. Po deri më sot nga vrasësit asnjë nuk është dënuar.

Duke ndjekur rrugën e ndjenjave antishqiptare, Greqia i ka mbushur burgjet e saj me emigrantë duke zënë vendin e parë për sa i përket numrit të dënuarve të huaj. Nuk është e rastit që drejtësia greke të mos ketë kurajën morale, për të dënuar asnjë nga vrasësit, të cilët deri më sot nuk u kanë kërkuar të falur familjeve të viktimave, por përkundrazi janë duartrokitur në sallat e gjykatave.

Një fakt konkret është se në të gjitha vrasjet e kryera kundra emigrantëve, ambasada shqiptare nuk e ka ngritur asnjëherë zërin e saj , duke bërë një lojë të dyfishtë në një kohë kur mjaftohej vetëm me regjistrimin e viktimës dhe mos kryerjen deri në fund të verifikimit lidhur me vrasjen.

Vrasjet e shumta ndaj emigrantëve në Greqi përbëjnë një krim, që dikush duhet të mbaj përgjegjësi morale dhe ligjore, duke hedhur pyetjen se, a do të ketë kurajën shteti shqiptar, për t’i kërkuar vendit fqinjë hapjen dosjeve për hetimin e vrasjeve të emigrantëve shqiptarë?… Kohët e fundit u fol shumë për marrëdhënie të mira dhe të shkëlqyera që ekzistojnë me Greqinë, ndërsa në praktikë qëndron ndryshe, ato janë të cekëta dhe ndoshta të ngrira, por me interesa të mëdha në dëm të popullit tonë. Nga ana tjetër politika e Jashtme ka qenë disa hapa pas opinionit shoqëror lidhur me vrasjet e emigrantëve shqiptar nga policia dhe qytetarët grek. Në përgjithësi preokupimi i shtetit shqiptar ka qenë ZERO… Por shumë gjera Ne i humbëm, sepse nuk i kërkuam, po dhe shumë të tjera po i humbasim, pasi nuk kemi kurajën që t’i kërkojmë edhe kur na takojnë.

Shteti shqiptar duhet t’i kërkojë Greqisë me çdo kusht, të fillojë hetimet mbi vrasjet e emigrantëve shqiptarë dhe më pas, për keqtrajtimet dhe torturat ndaj tyre.

Emigracioni shqiptar përbën dhimbjen e dhimbjeve të shumë nënave dhe motrave shqiptare. Përbën një orguzi për familjet e viktimave dhe një dëshpërim për komunitetin shqiptar, që u vranë dhe masakruan nga policia dhe nga qytetarë grek.

Vendi i Lekës:23.08.2019

BURGU  I  SPAÇIT 1974

Një ditë, i mbytun në mendime me krye në grushta, me t’u dukë sikur po fliste me vete dhe, po “korrigjonte” të kaluemen e vet të randë pranë atij dikasteri të mënershëm, që kalimtarët në bulevardin e Tiranës, kur i afroheshin asaj ndertesë, zbritshin nga trotuari dhe hypnin prap, vetëm mbasi kalonin edhe rrugën mbas asaj ministri, aq të bukur, me plepa e plot hijeshi…se, iu dukej, sikur, rrobat e shetitjes mund të ju kapeshin për ferra..,të asaj ndertese të zymtë…pa “dritë e shpresë”, mu në qender të kryeqytetit.

Por, jo, ai ishte tue mendue krejtë tjetër gja..! Posa AKR shkon me u shtri në drrasat e veta të fjetjes, vërenë një ofshamje të thellë nga oficeri, që me një gjysëm zani i kërkon një cigare. Ia jep cigarën po, edhe ia ndezë… E pyet, se mos ka marrë letër apo lajm nga shtëpia, por, jo…oficeri që e kishte denoncue për “dekonspirim” ishte arrestue dhe, kishte mërrijtë edhe ai në Ballsh, një kamp tjetër pune. I burgosuni AKR, gjenë rasën dhe e pyet: “Po, çka dreqin dekonspirove ti, kur, të gjithë bashkbiseduesit tuej ishin oficera si ti..po aty?”… Kishte ba buzën në gaz dhe, tue e vrojtue në sy, ishte përgjigjë: “Jo, asnjëri, nuk dinte se çka kishte të dyllosur kasaforta ime…! Kurrë, asnjëri, nuk e ka çelur ate përveç atij që ka punuar para meje në atë zyrë…Edhe ay është zhdukur…e, ndoshta, fatin e tij do kem dhe unë…ti, je i rinj dhe, një ditë do dalësh…si shkodranë, do të besoj…deri ditën që jam arrestuar, në shkurt të këtij viti (1974, shenimi FR}, numuri i të pushkatuarve, të vramve me gjyq e pa gjyq, të mbeturve në hetuesi në tortura, të vdekurve në kampe pune dhe çfarosje, të vdekur në kampe internimi dhe ferma pune, në spitale psiqiatrike dhe çmendira, të vrarë në kufinj dhe reparte pune e ushtarake ose, gjoja të “vetvrarë”…pa shifrën e atyre që Sigurimi ka zhdukur në botën e jashtme, mbasi ata nuk ishin në kasafortën time, shifra ka arritur:

45.000 Shqiptarë pa varr…në tokën e tyre Shqiptare..!

450.000 Shqiptarë të tjerë, të burgosur, (të riburgosur dy ose tre herë), të internuar, të dëbuar, të zhdukur…që të gjithë vazhdojnë të vuajnë “luftën e kllasave” të diktaturës pashoqe së Enver Hoxhës, dhe partisë së tij të punës, po kurrë, të Shqipërisë dhe Popullit Shqiptarë..!

Mallkuar qoftë ay që i shërben këtij shteti terrorist..!”

Në Shenjë kujtimi këta pak rreshta per të gjithë Ata Martirë t’ Atdheut pa varre!

            Melbourne, 22 Gusht 2019.

Barometri diplomatik

***  Qoftë në koalicion apo jashtë koalicioni, është momenti i fundit që qytetarët  në zgjedhjet e ardhshme parlamentare në Kosovë, të  mos i votojnë “ZELENASHËT” milionerë, POR ata që realizojnë premtimet e tyre, duke zbatuar me konsekuencë vetëm interesin e përgjithshëm të popullit dhe të shtetit të Republikës së Kosovës.

 -Pra, votoni patriotët demokratë vizionarë-përfaqësues të denjë legjitimë të populli sikundër që ishte dikur demokrati shqiptar Avni Rrustemi, që kanë program politik, kombëtar dhe shtetëror për ta shpëtuar popullin dhe shtetin e Kosovës nga kriza institucionale, nga varfëria, nga papunësia dhe nga pazhvillueshmëria,  JO,  MOS I VOTONI “zelenashët” e dëshmuar kolltukofagë  të deritanishëm, që kanë rrjepur popullin për të jetuar në mirëqenie, në bgeati dhe në luks evropian vetëm, familjet ,miqtë, klanet dhe partitë  e tyre , të cilët brenda 20-vjeçarit të shkuar ia arritën ta kapin pudhtetin dhe  gjithë pasurinë e popullit, e të bëhen milionerë-klasa më e lartë korrupcioniste dhe shfrytëzuese , e diferencuar nga shumica dërrmuese e masave të popullsisë së varfëruar dhe të papunë.

Pa asnjë hezitim dhe, pa asnjë frikë, logjika e shëndoshë politike e thotë, të votohen masovikisht Lëvizja Vetëvendosje dhe Lëvizja për Bashkim, sepse këto kanë program dhe vizion pragmatik dhe realist për shpëtimin e Kosovës nga papunësia, nga prapambeturia, nga dekadenca, nga varfëria, nga ekzodi, nga korrupsioni, nga krimi i organizuar, nga plaçka dhe nga shfrytëzimi brutal i njeriut prej njeriut.

–Votoni këto dy lëvizje, sepse asnjëra dhe as tjetra nuk janë nën hipotekën e tradhtisë, të mashtrimit dhe të shfrytëzimit të egër të popullit.

– Votoni këto DY LËVIZJE  se nuk do t’u lënë sokaqeve të papunë, pa bukë, pa strehë, nuk do t’iu vjedhin, nuk do t’iu plaçkisin, nuk do t’iu gjobisin, që të jetoni “sot për nesër” në mëshirën e “ZELENASHËVE”  oligarkistë dhe të korruptuar të derisotëm.

– Kuptoni se, jeta me fajde dhe me fajdegjinjë shfrytëzues, është skllavëri, robëri dhe tirani e egër antinjerëzore, antiligjore dhe antihumane.

Prandaj, kujdes, të mos i votoni “zelenashët’ e derisotëm, të cilët qe më se 2o vjet  ua kanë hangër votën tuaj të lirë dhe demokratike, ua kanë hangër rininë, ua kanë hequr kafshatën nga goja, duke iu lënë rrugëve si “nomadë” dhe si “apatridë” nëpër vende të ndryshme të botës (pastrues dhe lypësarë të përjetshëm), duke  ua siguruar statusin e pandyrshuar të lypësit dhe të varfanjakut prototip të  “ Les  Misérables” të Viktor Ygosë.

-Votoni   kryeliderët Albin Kurti dhe Avni Klinaku dhe përfaqësuesit e tjerë të këtyre 2 lëvizjeve kombëtare patriotike dhe demokratike shqiptare

Kjo  është alternativa e vetme racionale dhe shpëtimtare e çdo qytetari të Kosovës, që me votën e tij të arsyeshme, hedhur këtyre 2 kryeliderëve dhe përfaqësuesve të tjerë të Lëvizjes Vetëvendosje dhe Lëvizjes për Bashkim, që realisht, do të  mund ta ndryshonte në themel gjendjen e tanishme të rëndë sociale, ekzistenciale, ekonomike, shpirtërore, materiale dhe të mirëqenies etj.

Prandaj, qytetarët me të drejtë vote kanë vetëm këtë alternativë reale, t’i votojnë  përfaqësuesit e këtyre  2 subjekteve politike, të cilët nuk janë infektuar nga virusi epidemik i korrupsionit, i hajnisë, i plaçkës, i krimit të organizuar, i nepotizmit dhe i despotizmit oligarkist dhe provincialist.

 -Albin, në koalicion vetëm me Lëvizjen për Bashkim

– Jo në koalicion me ata, që Kosovën e kanë sjellë  buzë gremine, sepse ata, do ta “lëshonin mjekrrën” shumë keq, mbase  tanimë qe 20 vjet janë mësuar ta shfrytëzojnë popullin dhe Kosovën, nuk mund të jetojnë pa korrupsion dhe pa paushtet absolut të llojit petty despotism etj.

Duke qenë se partitë e tjera politike kanë filluar me formimin e koalicioneve parazgjedhore,  atëherë Lëvizja Vetëvendosje  ka vetëm një partner të natyrshëm dhe të besueshëm, kjo është vetëm Lëvizja për Bashkim e themeluesit, përkatësisht e kryeliderit të saj historik, Avni Klinaku. –Asnjë parti tjetër, sepse do të ishte vetëm dështim dhe kompremetim i Lëvizjes Vetëvendosje.

Pas dorëheqjes së kryeministrit Rasmush Haradinaj (17 korrik 2019) në skenën politike në Kosovë, kanë filluar “pazaret” për formimin e koalicioneve parazgjedhore të subjekteve politike se kush me kë, do të garojë në zgjedhjet e ardhshme të parakohshme parlamentare të Kosovës.

Lidhur me këtë çështje të “nxehtë”, kohëve të fundit po zhvillohen edhe takime mes  liderëve të partive politike, që të formojnë aleancat e tyre të përbashkëta, në mënyrë që të sigurojnë më shumë vota për të hyrë në parlamenin e Kosovës.

Nuk ka dilemë se, formimi i koalicioneve të tilla, është i ligjshëm dhe demokratik në një sistem parlamentar demokratik siç është shteti i pavarur i Kosovës.

Mirëpo, për votuesit  nuk do të duhej të ishte fare e vështirë, të përcaktohen se cilit subjekt politik do t’ia hedhin votën e tyre, duke qenë se gjatë 20 viteve të shkuara, të gjitha votat e tyre nuk janë arsyetuar nga “vjelësit” e partive politike, përfaqësuesit e të cilave për 2 dekada rresht asnjëherë nuk kanë qenë në gjendje t’i përmbushin premtimet ndaj qytetarëve dhe të justifikojnë votëbesimin e tyre.

Kjo është arsyeja kryesore, pse qytetarët e Kosovës (edhe pas 20 vitesh në liri) po ballafaqohen me varfërinë ekstreme mbi 50 për qind dhe me papunësinë mbi 40 për qind, me ekzodin sistematik të institucionalizuar, me korrupsionin, me krimin e organizuar, me plaçkën dhe me shfrytëzimin e egër të njeriut prej njeriut si shkak dhe pasojë e keqmenxhimit të pushtetit shtetëror nga liderët e dobët dhe të korruptuar politikë, të cilët në vend të zbatimit dhe të respektimit të ligjit, të kushtetutës dhe të demokracisë, që garantojnë funksionimin e drejtë të institucioneve dhe të organeve shtetërore në  krijimin e kushteve dhe të klimës së drejtësisë, të barazisë, të solidaritetit, të sigurisë dhe të realizimit të së  drejtave dhe lirive elementare të çdo qytetari për të jetuar i lirë dhe në mirëqenie të plotë, duke pasur bukë, strehë, punë, përkujdesje mjekësore dhe shëndetësore, edukim dhe arsim të plotë (parashkollor, fillor, të mesëm dhe universitar) pa “haraç” , zhvillim dhe përparim ekonomik, kulturor, sportiv etj., ‘ZELENASHËT” – PETTY DESPOTS zgjodhën dhe praktikuan  despotizmin, nepotizmin, kurrupsionin, krimin, plaçkën, burokracinë dhe tjetërsimin e gjithë pasurisë së  Kosovës, gjë që kjo çoi në mjerimin  social dhe ekzistencial të shumicës dërrmuese të popullit, i cili sot, kinse në liri, është ndër popujt më të varfër dhe më të pazhvilluar në Evropë.

Për të dalë nga kjo gjendje e mjeruar ekonomike, sociale, shpirtërore dhe materiale ekzistenciale, tani, në zgjedhjet e ardhshme të parakohshme parlamentare të Kosovës(që do të mbahen në shtator a në tetor), qytetarët me të drejtë votimi kanë vetëm këtë alternativë reale, t’i votojnë ata përfaqësues të subjekteve politike, të cilët nuk janë infektuar nga virusi epidemik i korrupsionit, i hajnisë, i plaçkës, i krimit të organizuar, i nepotizmit dhe i despotizmit oligarkist dhe provincialist.

Duke qenë se Lëvizja Vetëvendosje dhe Lëvizja për Bashkim ende nuk janë të prekura nga epidemia virusoide e petty despotism, nga korrupsionii, nga krimi, nga plaçka dhe nga shfrytëzimi i popullit sikurse që janë infektuar qe më se 20 vjet disa parti politike në Kosovë, në asnjë mënyrë nuk parapëlqehet që Lëvizja Vetëvendosje dhe Lëvizja për Bashkim të bëjnë koalicion me ndonjë  parti tjetër politike, të cilat qe 20 vjet e kanë shkretuar Kosovën, duke e plaçkitur dhe vjedhur pasurinë e saj, duke u thirrur në emër të privatizimit të pronës publike.

Pra, potezi më i qëlluar, më i drejtë dhe më racional politik, kombëtar, demokratik e shtetëror, do të ishte formimi i KOALICIONIT  të Lëvizjes Vetëvendosje dhe të Lëvizjes për Bashkim.

Ndyrshe, nëse   Lëvizja Vetëvendosje dhe  Lëvizja për Bashkim pranojnë të hyjnë në koalicion me LDK-në, ose me PDK-në etj…, do të jenë humbësit më të mëdhenj në zgjedhjet e ardhshme të parakohshme parlamentare në Kosovë.

Që të mos ndodh një “fiasco” e tillë  e kredibiliteti politik, është e domosdoshme që Lëvizja Vetëvendosje e Albin Kurtit të hyjë në koalicion të natyrshëm dhe të pranueshëm me Lëvizjen për Bashkim të demokratit Avni Klinaku.  Vetëm fitorja e këtyre dy lëvizjeve politike në zgjedhjet e ardhshme parlamentare, do të mund  t’i  linte  në opozitë LDK-në dhe PDK-në, të cilat janë fjatorët kryesorë për gjendjen e përgjithshme politike, juridike, ekonomike, sociale, zhvillimore  dhe të mirëqenies në Kosovës, si shkak dhe pasojë e kapjes së pushtetit dhe e korruptimit të tyre në të gjitha sferat e jetës institucionale shtetërore dhe shoqërore.

Nëse këto dy lëvizje hyjnë në kolicion të përbashkët parazgjedhor, sigurisht se, do të fitonin numrin më të madh të votave në krahasim me partitë e tjera politike, të cilat, edhe nëse do të fitonin  në saje të koalicioneve të tyre,  shumica dërrmuese e qytetarëve të Kosovës, sërish do ngelinin  “me gishta në gojë”, sepse prapë, do të fitonte politika korrupsioniste, shfrytëzuese, krimi i organizuar,  padrejtësia, pabarazia, nepotizmi dhe despotizmi absolute.

Për ta shmangur një rrezik të tillë, të gjithë qytetarët  e Kosovës (jo vetëm shqiptarët), duhet  të votojnë Lëvizjen Vetëvendosje dhe Lëvizjen për Bashkim, pavarësisht  se si këto dy lëvizje, do të hyjnë zgjdhjet parlamentare, në koalicion të përbashkët apo veç e veç.

Pra, nëse shumica dërrmuese e qytetarëve të varfër dhe të papunë të Kosovës dëshirojnë që sine qua non të ndryshojnë gjendjen ekzistuese të mjeriueshme politike, juridike, ekonomike, materiale, sociale dhe të mirëqenies, domosdo nevojitet që ta votojnë LËVIZJEN VETËVENDOSJE DHE LËVIZJEN PËR BASHKIM, sepse ky është shansi historik, që të gjithë qytetarët e Kosovës, ta merrnin në dorë fatin evet, duke i votuar ata përfaqësues të tyre, të cilët me çdo kusht do ta luftonin korrupsionin, nepotizmin, krimin e organizuar dhe  shthurjen e së drejtës.

SHQIPNIA SOT – 2019…
E PRA, KJO ASHT SHQIPNIA… Edhe t’ huejve i duket “pajetë”!
Gaboni! – Ajo jeton tash disa mija vjetë… Nga Emni i Saj do të mësoni…
Duket sikur asht e thatë, pa asnjë shenjë jete, as në tokë nuk duket se i ka rrajtë, asht mbi një zallishtë që nuk kuptohet si rri në kambë… E, jeton!
Degët e saja që ma shumë janë ashkla, një gjeth per farë nuk e kanë…
As dielli dhe as zhegu i tij nuk e pervlojnë… As nuk e zharisin aspak edhe pse perveç shiut, pasha i pikë ujë nuk merr mundimin kush me ja qitë…
As era, as fortuna, as veri as morrlani, as shiroku dhe as breshni e bora, nuk kanë shka i bajnë, veç shndet ka prej tyne pa e kuptue askush…
Jeton në vetminë e Saj, pa trazue askend edhe kur permbytjet pushtojnë pothuej të gjitha shtetet e Ballkanit, bashkë me Tokat që i grabiten Asaj.
Sejcili kalimtar n’ kambë apo n’ kalë, e shkyen një fletë kur kalon atyafer.
As nuk e kuptoj pse, se as aromë nuk ka.., po, besoj, ma fort per dam?..
Kanë ndigjue se disa mendojnë per “rilindjen” e Saj, e janë lëshue i madh e i vogel per me mujtë me e zhgulë, me e mjellë nder kopshtijet e veta…
Edhe komshija aty e kanë mendjen, edhe pse duket se “ka dhanë Shpirt”!
Në Veri edhe kullat që ishin pengesa janë shembë deri poshtë Drinit…
Nga Jugu deri afer Shkumbinit, edhe mbi tokë gjenë kocka grekësh…
Ndersa turqit, kanë fillue me na sjellë gur të shkarravitun per mure, që vet Europa, me e kuptue se “deri ku asht kufini i Saj”?!.. Të shohim se kush nga këta “miqë” të Popullit Shqiptar, cili po i paguen ma shumë?
Edi Rama, kur t’ shkojsh tek Papa tregoi: “Shpejtë, o Erdogani si unë, ose unë si ai..!” Po, ma shumë ti si ai…Ai ka pare, tashti ai don tokë…
Melbourne, 16 Gusht 2019.

Barometri diplomatik

*** – “Vizionari politik” serbomadh, Milan Stamatoviq  “Za bolesnu Srbiju”, sepse po do Rusinë në Kosovën shqiptare!

*** Milan Stamatoviq (kryetar i partisë politike “Zdrava Srbija”) ka deklaruar se “ E vetmja mënyrë që Serbia ta ruajë territorin e Kosovës, është cedimi i saj Federatës Ruse për një kohë të caktuar, në bazë të një traktati të lidhur ndërshtetëror mes Serbisë dhe Rusisë”.( Skandalozno: Stamatović poklanja Kosovo drugoj državi).

Mesazhi i kësaj deklarate, të bën, që të kuptosh se kryelideri politik Milan Stamaoviq nuk qenka “za zdravu Srbiju”, por “za bolesnu Srbiju”, sepse të kërkosh nga kreu i shtetit serb, që Kosovën ta vërë nën mandanin e përkohshëm të kujdestarisë së Rusisë,  politikisht, ushtarakisht, de fakto dhe de jure, është çmenduri dhe vetëvrasje e Serbisë ngaqë në Kosovë, do të shpërthente lufta e tretë botërore, sepse kjo ende është nën mandantin ndërkombëtar të NATO-s.

KJo deklaratë-kërkesë, drejtuar kreut shtetëror të Serbisë nuk ka kurrfarë mbështetje ligjore, kushtetuese e as juridike të së drejtës ndërkombëtare, sepse  Milan Stamatoviq me këtë deklaratë (mesazhi i së cilës është  një apel urgjent drejtuar  Moskës, që sa më parë të ndërhyjë në Kosovë, gjoja për t’i “shpëtuar “ serbët) e gënjen opinion e gjerë publik serb, se gjoja sipas së drejtës ndërkombëtare, “ Për ta ruajtur Kosovën, Serbia ka të drejtë, që këtë t’ia japë Rusisë për një administrim me mandat të përkohshëm”.

Mirëpo, kjo deklaratë është fallso dhe e pajustifikueshme nga aspekti i së drejtës ndërkombëtare, sepse po të ndodhte diç e tillë skandaloze, ndërhyrja e Rusisë, do të cilësohej  si agresion direkt ushtarak  ndaj Kosovës si shtet i pavarur dhe sovran. Ndaj, pa dyshim se, ky akt, do të dënohej ashpër nga OKB-ja  sipas Kartës së Kombeve të Bashkuara ( KREU VII, Nenet 39, 40,41 dhe 42), si dhe sipas së normave dhe parimeve të së drejtës ndërkombëtare.

Pikërisht, sipas së drejtës ndërkombëtare , Serbia,  do të dënohej ashpër për  “transferin” eventual të  Kosovës  nën mandatin e administrimit të caktuar të Rusisë.

Lideri diletant politik, Milan Stamatoviq nuk ka njohje elementare as të politikës  vendore, as të politikës ndërkombëtare e as të së drejtës ndërkombëytare, duke qenë se ende nuk e di se Kosova  nuk është më koloni e Serbisë sikurse dikur (1912-1999), por është Republikë e pavarur dhe sovrane e Kosovës , statusi i së cilës (në asnjë formë juridike ndërkombëtare) nuk është nën  sistemn ndërkombëtar të kujdestarisë së territoreve joautonome sipas Kartës së Kombeve të Bashkuara (KREU XI, XII dhe XIII) e as në pronësinë territoriale, administrative dhe shtetërore  të Republikës së Serbisë.

Si rrjedhim, pikërisht sipas së drejtës ndërkombëtare, askush, qoftë edhe njëfarë lideri apolitik  serb, Milan Stamatoviq, i cili rrejshëm dhe, krejt në mënyrë diletante thirret në emrin e së drejtës ndërkombëtare) apo qoftë edhe ndonjë shtet, në këtë rast Serbia,  nuk ka të drejtë ligjore, që Republikën e pavarur të Kosovës, t’ia cedojë Rusisë apo ndonjë shteti tjetëe për administrim, sepse ligjërisht, me Kushtetutë dhe me të drejtën ndërkombëtare-Zot i Kosovës janë shqiptarët dhe Shqipëria etnike, Jo Serbia , jo serbët e as “shpëtimtari” i Kosovës, Milan Stamatoviq, që ka gënjyer popullin serb, se gjoja “Serbia ka të drejtë Kosovën t’ia japë Rusisë, që ta administrojë për një kohë të caktuar” !?

Kjo deklaratë-kërkesë absurde apolitike e M.Stamatoviq, të imponon përsërtijen e vazhdueshme të kësaj pyetjeje: – A ekziston ndonjë lider politikan a shkencëtar serb që kupton  të vërtetën historike dhe politike se, Serbia nuk ka humbur kurrfarë Kosove, por vetëm një koloni të saj 100-vjeçare (1912-1999).

–Si mund të humbasësh diç kur nuk është pronë e jotja?

– Derisa serbët nuk e kuptojnë këtë të vërtetë, sigurisht se, do të kenë përplasje dhe konflitke të vazhdueshme me shqiptarët autoktonë-titullarë legjitimë dhe legalë të  Kosovës.

Prandaj, edhe psikopati dhe diletanti politik Milan Stamatoviq, duhet ta kuptojë dhe ta ketë më se të qartë se, Kosova kurrnjëherë nuk ka qenë pronë territoriale e ligjshme e Serbisë, por vetëm një koloni jolegale, e pushtuar me agresion dhe me gjenocid shekullor (1912-1999).

Pra, në këtë rast, me gjithë dëshirën e sëmurë gjeopolitike serbomadhe të Milan Stamatoviqit, e drejta ndërkombëtare, në asnjë formë të rregullave, të parimeve dhe të normave të saj, nuk lejon që Kosova, e cila dikur ishte  ish-koloni e Serbisë (1912-1999), e sot  është  shtet i pavarur dhe sovran (17 shkurt 2008), t’i jepet  nën mandatin e kujdestarisë Federatës së  Rusisë për një kohë të caktuar të administrimit të saj, sepse nuk është territor i Serbisë, por i Kosovës së Shqipërisë etnike.

Edhe kjo deklaratë skandaloze e Milan Stamatoviqit sheshit porovon se GJEOPOLITIKA SERBOMADHE (1844-2019) nuk prodhon Dimitrije Tucoviq, Natasha  Kandiq, Sonja Biserko, Milorad Jovanoviq, Nenad Çanak etj…, që janë me ide progresive demokratike dhe evropiane, POR tipa destructive fashistë dhe racistë politikë si Nikola Pashiq, Slobodan Milosheviq, Vojislav Sheshel, Aleksandar Vuçiq, Ivica Daçiq, Aleksandar Vulin…, Irinej, Milorad Ekmeçiq, Dobrica Qosiq, Radovan Karaxhiq, Bilana Plavshiq, Nikola Koleviq, Momçilo Krajishnik, Ratko Mladiq, Jovan Rashkoviq…etj., të cilët me veprat e tyre politike, propagandistike, diplomatike, ushtarake dhe shkencore jetësore kanë dëshmuar mbështetjen e hegjemonizmit dhe të imperializmit kolonial dhe gjenocidal të Serbisë së Madhe në dëm të territoreve të shteteve fqinje joserbe (Kroacia, Hungaria, Kosova, përkatësisht Shqipëria etnike).

Së më sipër,  duhet t’iu rikujtojmë   të gjithë serbëve, se, pikërisht liderët e këtillë shovinistë analfabetë, injorantë, racistë dhe fashistë, se  sikurse ky farë lideri politik  Milan Stamatoviq  në krye të partiisë politike za “bolesnu Srbiju”, që verbërazi apleon Rusinë, që të ndërhyjë në Kosovë për t’i “shpëtuar” serbët, ishin edhe  liderët e tij paraprakë (Slobodan Milosheviq, Borisav Joviq,  Bogdan Trifunoviq, Vojislav Sheshel, Tomsilav Nikoliq, Aleksandar Vuçiq, Ivica Daçiq, Zoran Angjelkoviq, Zhivorad Igiq…etj.), të cilët në bashkëpunim të ngushtë me Akademinë e Shkencave dhe të Arteve Serbe të Beogradit, të KOS-it, të APJ-së, të bandave dhe të harangave paramilitare  serbe e dogjën shkrum e hi Kroacinë, Bosnjën dhe Kosovën (1991-1999).

Këtë psikopatologji serbomadhe gjeopolitike shekullore, së fundi, e vërtetuan edhe 3 agresionet dhe 3 gjenocidet e fundme të Serbisë së Madhe ndaj Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës (1991-1999).

S’ka dilemë se, injorantët dhe analfabetët e tillë politikë fashistë serbomëdhenjë në  “stilin politik” të Milan Stamatoviqit “Za zdravu Srbiju” e humbën koloninë-Kosovën, Malin e Zi, Maqedoninë, Kroacinë dhe Slloveninë sepse donin të zgjeronin edhe më shumë territorin e Serbisë së Madhe në kurriz të Kroacisë, të Bosnjës dhe të Kosovës. Një strategji e tillë gjeopolitike hitleriane detyroi Serbinë , që  të kryente 3 agresione dhe 3 gjenocide kundër Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës (1991-1999).

Katoliku  (shqiptar) për me u ba mysliman një herë duhet me u ba magjup, mandej shka (serb) dhe ma së fundi mysliman. Katoliku i ka shtatë kryqe e shkau vetëm një, dmth katoliku është shtatë herë më i keq se shkau, predikonin shumica e hoxhallarëve të ne. Kështu të thonë edhe sot budallenjtë myslimanë pa tru, që i përsërisin si papagall ato që ua thotë hoxha gjysmë analfabet i nivelit të tyre.

Udhëzimet e hoxhës për myslimanë: Nëse të hynë shkau (serbi) dhe katoliku në shtëpi, gruaja duhet të fshihet mas shkau që të mos e shoh katoliku! Nëse vajza jote martohet më shka-serb, e ka një derë, por nëse martohet ma katolik nuk e ka asnjë derë!

Këtë urrejtje patologjike për martesat ndërfetare e kultivojnë edhe sot hoxhallarët nëpër xhami, portale islamike, në videoxhirime . Shihe hoxhë Shefqetin e disa hoxhallarë tjerë me surrat të errët aziatiku.

Agim Dobruna me shkruan: “Shumica dërmues e hoxhallarëve vazhdojnë betejën për asimilim të shqiptarëve. Kurrë nuk do ta kuptoj atë energji aq të madhe, atë urrejtje, kurrë nuk i dëgjova të flasin për krimet mbi 200 vjeçare serbe, për gjenocidin, për dhunimet, për vrasjen e afër 2000 fëmijëve, 15000 civilëve, djegien e mbi 150.000 shtëpive banimi!”

Pjesa më e madhe e hoxhallarëve që i takojnë Bashkësisë Islame të Kosovës bëjnë propagandë të fëlliqur kundër SHBA-ve e Evropës Perëndimore, si të ishin zëdhënës të Serbisë. Kur u thua, o hoxhë, mos hyn në gjynah se po të mos ishte Amerika, do të iknit ende si lepuri maleve, ndërsa ai të përgjigjet me cinizëm, “e kanë bërë për interesin e tyre”. Ata s’dinë ç’është mirënjohja e falënderimi.  Kundër Amerikës flasin si të ishin serb të Milosheviqit.

Fushata e hoxhallarëve kundër SHBA-ve  është e pranishme në njëzetë vjeteshin e fundit në xhami, dasma, morte, fjalë nuse e ndeja mevlydi. Por kurrë nuk e nxjerrin një fjalë kundër Rusisë.

“Katalikun nuk e duroj”,  ma tha një ditë një pastruese e një institucioni, e rritur në Vranjevc, afër Prishtinës. Me la pa frymë! Po pse? e pyeta pa e kuptuar. “Qashtu”, me tha dhe u largua, kur me pa të acaruar. Fatkeqja kurrë nuk ka takuar katolikë shqiptarë, por ka dëgjuar për ta se janë të këqij. Athua kush ia ka mbush mendjen? Ajo nuk me foli asnjëherë për policët e ushtarët serbë, megjithëse ia kishin djeg e plaçkit lagjen me 1999.

“Katolikët do t’i kisha djeg me benzinë”, shkruante një femër në FB, kur nisi pagëzimi i shqiptarëve katolikë në kishën e Llapushnikut të Drenicës. As ajo nuk i kishte takuar asnjëherë, por e tërbonte si kuçkën kthimi i shqiptarëve në fenë e moçme, megjithëse ata kurrë nuk ishin konvertuar në myslimanë. Ka shpërthime të urrejtës patologjike kundër katolikëve nga lexues në FB, madje kishte edhe në reagimet kundër shkrimeve të mia, por i fshija.

Çfarë brezash po kultivojnë hoxhallarët në xhami? Monstrumë? Të humbur në kohë e hapësirë që nuk e dinë kush është miku e kush armiku?  Kriminelë që po vrasin gra e fëmijë në Siri e Irak? Pse i lejoi shteti të shkojnë aq larg?  A duhet të bëjnë qeveritarët e opozitarët tanë aleancë me këta hoxhallarë?  A ka kush  i ndalë?

   Nuk e di se si flasin hoxhallarët e vehabistëve e të salafistëve në xhamitë e tyre, por ata të BIK-ut i kam dëgjuar dhe me kanë tmerruar dje dhe sot.

1. “E shih ti e dashur se edhe këtu lartë nè tempull, sytë e dashuruar të Hënës, ndjejnë nevojë të përmallshme për sytë e bukur të Diellit! Sidomos mbrëmjeve ose gjatë netëve të gjata që nuk sosen. E sheh ti se në majat më të larta të tempullit, asnjëherë nuk është zhurmë as tollovi! E sheh ti fuqinë e një gjenerali ose komandanti të dikurshëm ushtarak ose luftarak që të ka ngjitur sonte në majat më të larta të tempullit!” (Filipi-Olimpisë): “Po, po..e shoh, por nuk e ndjejë fare! Mua nuk me duhen gradat dhe shkallët ose majat më të larta të tempullit me një gjeneralt të pensionuar dhe të kompleksuar nga mosha ose vitët e ikura në pakthim, por me duhet ai ushtari i dikurshëm i ri dhe i fuqishëm në front. Me ndjejë dhe me kupto drejtë! Me tepër më pëlqeje dhe fascinoje atëherë si pirat ose ushtar i ri në front, se sa sonte si mbret ose gjeneral i ngjitur (ngrtur) në fron! (Olimpia-Filipit)

2. Të kujtohen (ndofta?) flladi i dikurshëm i vendlindjes dhe fresku…Cicërimat e zogjëve, këngët e dashura të bilbilit, puhizat e lezme të barit dhe polifonia magjepëse dhe romantike e luleve dhe atyre pemëve të gjethura në vendin e lindjes..Kafshimi I “mollës së kuqe” në “Edenin e përgjakur” të atyre ëndërrave tona epiko-lirike! Ata tinguj të amshuar të erës së butë freskuese nepër fytyrat dhe flokët e arta (flori) të atyre gocave ose vashave të bukura shqiptare qe i formonin dikur njëmjë e një (1OO1) nota melodishë ose simfonishë të bukura, pikante dhe teper ekzotike. Apo, mos ndofta t´kujtohen prekjet e lehta të buzëve, shikimet sy me sy dhe lehtësia e padurueshme e atij ´gravitacioni të madh´ mes dy trupash dhe shpirtërash të rënë në dashuri atje dikund largë nën hijet e flladitshme të ndonjë lisi të moçëm atdhetar ose vendlindor?!…Ansambli i ngjyrave, baleti i yjeve…Dikur… Atëherë pra!

3. Mos pyesni fare mbi epilogun! Sakaq, kam zënë të mendoj dhe meditoj ethshëm dhe gjithë trishtim për “pellgun e madh” të një gjaku të bërë ujë strehëve dhe këtyre metropolave të huaja…Për eklipsin diellor dhe apokalipsen e madhe të atij fundshekulli të përgjakshëm, kur njerëzit u detyruan t’merrnin botën në sy. Për gjakun e censuruar, palcën dhe limfën. Vetja ime me ngjanë vazhdimisht në “atlet të mundur” tè një maratone të gjatë me plot e përplot kalorës dhe heroj të ndryshem antik ose mitik si Odiseu, Eneu, Genci, Aleksandri ( Leka) i Madh, Pirroja ose Spartaku.” Do shtoje ( ndofta?) në vazhdim, si për të deshiruar të mbyllim me kaq ” plagën e madhe” të bisedës sonë shqiptarçe. Ndërkohë që me do hije të thella kolosale dhe titanike në fytyrë, si papritur dhe kujtuar as vet, ndofta te janë shfaqur në ëndërr Akili së bashku me Aleksandrin ( Lekën) e Madh, Pirron, Gjergj Kastriot-Skendereun etj. Në sytë e bukur të Elenës nga Troja, Teutës, Olimpisë ose Donikë së fisëshme t´Kastriotëve, zjarr, plumb e hekur si dikur.

4. Mediton i (e) tëndosur dhe bërë aq shumë merak për Romeon dhe Xhulietën…”Mbretin Lir”, “Othellon” ose “Jorikun e përjetshem” në ato ëndërralla të përdala vegimtare dhe vezullimtare tek “Hamleti” i Shekspirit. Në Veronë të Italisë edhe sonte..sonata, kancone, romansa ose balada të reja “dela romanticae” ? Po..në “La Scala” të Milanos dhe në San Remon Romantike… Çao, saluti, amore ose “La Traviata”! Dhe..ata sy të dashuruar gocash të bukura dhe tepër temperamente në Vendin e Diellit…Mama Mia!

5. Në Paris, Londër, Vjenë ose Berlin…”Madam Antonet”, “Madam Zhozefine”, “Lady Makbeth”,”Lady Boleyn”, “Lady Diana”, Katarina, Konstanca e bukur ose Adelheide…Muzikë e njohur klasike, opera, balete dhe ballo të larta mbretërore -deri në kulm.Tryeza të mbushura plot e përplot me therrore, blatore ose dhurata të shumëta…Zonja të bukura mondane dhe metropolitane me plot delikatesë të lartë dhe ekstrvagancë …Shandane dhe llambadare të praruara dhe shkëlqyera prej neoni dhe kristali që bëjnë dritë dhe rrinë ndezur ditë e natë. Në anën tjetër të tryezës ose tavolinës, buzagaze të stisura ne maje te gjuhes si dhe fytyra të mbërdhezura ose salakuqura Jul Cezarësh, Henrikësh dhe Napoleonësh të ri të kontinentit plak…Kurtha, intriga, dredhi, balada të ndryshme dhe “romansa” si si dikur. Si atëherë !

6. Lodhur, të kalemendur ose të trishtuar si çdo herë tjetër nga ndonjë ëndërr e keqe mërgimtare që nuk i këputet dot toja, prap të zë nata.
Ndërkaq, jeta ia ka thënë (behur) atje dikund largë…Në gjysëm ose në fund të rrugës.
Pa të keq , por kështu e ka jeta!

– Ku nuk ka shkel këmba e Muhametit, myslimani nuk duhet të jetoj, predikonin hoxhallarët e fëmijërisë sime. – Ikni sa më parë nga ky vend i mallkuar, mos rrini, se tokë shkaut është, – vazhdonin ata në xhami, në rrugë, nëpër ndeja burrash, në të pame, kudo dhe kurdo. U flisnin besimtarëve edhe kur përfundoi shpërngulja biblike e shqiptarëve në Turqi e Siri nga terrori serb. I nxisnin të vazhdonin ikjen.

Pastaj kur nisi regjistrimi i popullatës (1971), sipas përkatësisë kombëtare, një lukuni hoxhallarësh përpiqeshin t’i bindnin kopenë e  besimtarëve që të mos regjistroheshin shqiptarë, po komb mysliman, ashtu sikurse sllavët e Bosnjë-Hercegovinës e të Sanxhakut, sepse shqiptarë, thoshin ata janë katolikët!

– Myslimanët i kemi vëllezër, me katolikun (shqiptar) na ndanë një mal sa Rusolia, kurse me shkaun (serbin) na ndanë lëkura e hollë e qepës. Dhe burrat me pak tru e shumë heshtje skllavi i dëgjonin të shushatur përrallat e hoxhës që i vente në gjumë të shkombëtarizimit, i nxiste në shpërngulje, ua tulate ndjenjën kombëtare, përpiqej t’i pakësonte në numër.

– Shkaut (serbit) s’bënë t’i mbetesh borxh, se në atë botë ai nuk ta lyp borxhin, po ta lyp dinin e imanin!

Të rrallë ishin ata që e kundërshtonin hoxhën. Ndonjë i ri gjimnazist a në shkollë normale, i kundërvihej me zjarr e patetikë, rrëmbehej nga acarimi me hoxhën, vetëm sa s’dilte nga lëkura e vet. Por hoxha me cinizëm të skajshëm ia kthente, nuk e di ti se ende je axhami, buza qumësht të  qet, pleqtë tu i dinë senet më mirë. Shkolla të qet dinit e imanit! Dhe pleqtë me tru të shpërlarë ia tumirnin hoxhës me përkulje koke.

Por kur të rinjtë e arsimuar e bënin pykë hoxhën gjysmë analfabet e pro serb, ai ia niste me lëvdatat për Titon, për Jugosllavinë, për vëllazërim-bashkimin. Tito u bani me shkollë e ju qoheni kundër tij, niste t’i akuzonte të shkolluarit. Hoxhallarët bënin propagandë e agjitacion me të fëlliqur për pushtetin serb se sa aktivistët e partisë. Jo pak prej këtyre burrave që e kishin thirr hoxhën në dasmë, fjalë nuse a në mort, patën familjarë që ua pushkatoi Serbia pas vitit 1945, familjarë të tjerët ende ishin në burg si “armiq të Serbisë e Jugosllavisë”. Dhe të zotet e shtëpisë kapërdiheshin, ndonjëri syresh i kapur ngushtë, i thoshte topi se luan hoxhë, të lumët goja, sepse e dinte që hoxha do t’i denonconte në sigurim shtetëror po folën ndryshe. Hoxha ishte aty që të provokonte e lajmëronte armiqtë e Jugosllavisë.

E keni lehtë ju hoxhallarët se rrogat i merrni nga Beogradi, çka me ba na bujqit, ia lëshonte ndonjëri nga fundi i odës. Hoxha e shihte me përbuzje, por nuk i përgjigjej.

Po sot kush ua jep rrogat hoxhallarëve që vazhdojnë me propagandë të fëlliqur kundër shqiptarëve. Pse prapë pushtetarët ua krehin bishtin? Pse i privilegjojë si dikur Beogradi?

Në alegjebren dhe alfabetin e syve tè saj -kam mësuar se sytë e një gruaje (femre) të bukur, të ditur dhe heroinë, flasin në distancë dhe shkruajnë faqe ose kronika të shkëlqyera për luftën, heroizmin, bukurinë dhe dashurinë e brendshme ndaj kombit dhe atdheut që e prekin dhe arrijnë të lartën, sublimen ose madhështoren. Gjithashtu, kam mësuar se sytë e një gruaje të përkushtuar, të bukur, të ditur dhe të thellë, brenda algjebres dhe alfabetit të tyre i kanë edhe plazmimet, betimet ose kushtrimet e brendshme skeletore ose gjenetike së bashku me ato të gjuhës, gjakut, palcës dhe të limfës.

Në algjebren dhe alfabetin e syve tè saj, kam mësuar edhe për zjarrin, prushin ose zjarminë e madhe të zemrës, trupit dhe një shpirti të etur dhe zhuritur për liri dhe krenari shtetrore dhe nacionale që i djegin dhe kallin flakë madje edhe tokèn, detin dhe qiellin.

Në algjebren dhe alfabetin e syve t’saj kam mësuar edhe për fjalët e matura dhe ato rropatje ose “përplasje indiferente”qerpikësh që mezi i presin rrezet e diellit- menjëherë pas shiut ose ylberit.

Në algjebren ose alfabetin e syve të saj, i kam njohur ose kuptuar edhe sekretët e luftës çlrimtare dhe heroike të UÇK-s së bashku me fytyrat, figurat, portretet ose fotografitë e heronjëve, akterëve dhe protagonistëve të vërtetë të ngjarjes ose ndodhjes. Edhe sytë e Elenës, Olimpisë, Teutës, Penelopes, Rea Silvisë, Lavinies, Kleopatres, Afërdites..;

Në algjebren dhe alfabetin e syve t’saj kam lëxuar dhe mësuar shumë numra, shifra, ngjarje dhe data.

Në algjebren dhe alfabetin e syve t’saj kam parë, lëxuar dhe mësuar se si femrat ose gratë heroina i bëjnë ose krijojnë veprat bashkë me burrat ose heronjtë e vërtetë.

Kam parë, lëxuar dhe mësuar se yjet e panumërt në qiellin e pafund, asnjëherë nuk kanë frikë nga sytë e bukur të një femre ose gruaje të edukuar dhe heroinë.

Gjithashtu, e kam parë, lëxuar, njohur dhe kuptuar mè mirë të vërtetën dhe sintezën e luftës çlirimtare dhe patriotike të UÇK-s-përmes një ligjërimi ose celebrimi brilant të një luftëtarje dhe heroine të gjallè nga Gjakova!

Edhe mbi “dekalogun” dhe “urdhëresën e pestë”..;

Në alfabetin dhe algjebrën e gjuhës, shpirtit, zemrës, shpirtit dhe syve të saj që shoin ose shikojnë dikund largë në kohë dhe hapësirë, përveç heroizmit dhe sakrificës, i kam njohur dhe kuptuar më mirë edhe delikatesën, ekskluzivitetin, ekzotikën dhe sekretët tjera të qytetit legjendarë rrëzë Çabratit!
Jetën, botën dhe ëndërrat e saj.

Shpirtrat atdhedashës kudo që gjenden, i dënojnë vendosmërisht përpjekjet e bastardëve për të justifikuar bashkëpunimin me të gjitha llojet e armiqve që punojnë për ndarjen dhe përçarjen brenda Kombit tonë. Ky akt paraprak kriminel do të lehtësonte shpërbërjen e dy shteteve tona të brishta dhe tjetërsimin-asimilimin tërësisht të shqiptarëve. Tradhtarët nuk do të arrijnë të heqin qafe njollën e fëlliqtë as përpara popullit, as para historisë.

***

Siç e di çdo oficer, nuk ka asnjë arsye të argumentojë se kur do të ndalet një grup ushtarësh që është duke ikur. Për t’i bërë gratë dhe burrat shqiptarë të fillojnë betejën për mirëqenien e popullit të tyre, do të kërkohen shumë më tepër sesa argumente. Në disa raste, ju ndoshta do të duhet të jepni shembuj, veçanërisht për individët më frikacakë dhe pa karakter. Përveç përdorimit të karotës dhe kamxhikut, institucioni i ngarkuar me ndalimin e ikjes duhet të jetë i pajisur me zëra të lartë dhe forcë fizike mbresëlënëse. Imagjinoni se ne jemi në një luftë, të grupuar menjëherë pas vijës së përparme të frontit, në një zonë të mbushur me krater dhe llogore qitjeje, tela me gjemba dhe tanke të shkatërruara. Diçka ka ndodhur këtu, të gjithë ushtarët janë në gjendje paniku dhe ikin mbrapa, larg pozicioneve të tyre të mbrojtjes kundër një nocioni iluzionist dhe të paqartë të sigurisë. Askush nuk dëshiron të mbetet në shiun e plumbave, askush nuk do të copëtohet nga shpërthimet e granatave. Askush nuk guxon të qëndrojë në pozicionet e tyre, domethënë pothuajse askush, ata që mbeten nuk mund të ofrojnë asgjë tjetër përveç rezistencës maksimale të pamjaftueshme. Ushtria është në tërheqje të plotë, në gjendje çrregullimi dhe armiku po fiton gjithnjë e më shumë terren. I gjithë autoriteti praktikisht është zhdukur, vetëm armiku duket se ka një plan specifik, dhe udhëhiqet nga udhëheqës të vendosur dhe të aftë. I gjithë organizimi është shembur, grupe më të vogla janë duke luftuar të vetmuar dhe sipas gjykimit të tyre, por ato mund të jenë thjesht një moment i bezdisshëm dhe nuk mund në asnjë mënyrë të pengojnë përparimin e armikut.

Përveç disa pikave të ndritshme, siç është lëvizja shqiptare e rezistencës, skenari i përshkruar më sipër është mjaft i ngjashëm me situatën në vendet shqiptare sot. Njerëzit janë në ikje të plotë. Atdheu boshatiset tërësisht. Armiku ka nismën (iniciativën) absolute dhe mund të zgjedhë kohën dhe vendin e pothuajse çdo beteje me karakter vendimtar. Armiqtë tanë e përdorin luftën psikologjike deri në skajshmëri, ata janë shumë të aftë t`i demoralizojnë burrat tanë, të cilët duhet të jenë në pjesën e përparme të frontit, si dhe pjesën tjetër të popullatës. Agjentët e armiqve ndajnë njerëzit në luftë klasore, luftë fetare, luftë krahinore, luftë fisnore, luftë klanore dhe luftë gjinore, duke u përpjekur të largojnë vëmendjen e shoqërisë shqiptare, nga situata alarmante në iluzione më të parëndësishme dhe të përshtatshme. Agjentët e tij përhapin të gjitha llojet e stimujve midis njerëzve tanë për t`i dobësuar ata më tej. Nëpërmjet agjentëve të tij të brendshëm ai përhap ide subversive dhe false, duke mbështetur të gjitha llojet e besëkotësive dhe mashtrimeve.

***

Armiku na thotë se vendet tona janë toka e të gjithëve, nëse thjesht dorëzojmë paragjykimet dhe dyshimet tona, nëse thjesht heqim dorë nga gjithë rezistenca për të mbrojtur kufirin nga emigracioni ilegal e i paligjshëm – atëherë gjithçka do të marrë fund, të gjithë do të jetojnë në paqe me njëri-tjetrin në një parajsë “demokraci”. Ai gjithashtu na thotë se pushtimi është tashmë një fakt – të huajt do të vijnë apo janë këtu për të qëndruar (zëvendësuar shqiptarët) – dhe se ne thjesht duhet të “mësohemi” të jetojmë dhe të pranojmë shoqërinë e re dhe “begatuese” (dmth ndryshimin demografik ku shqiptarët në vendin e vet do të jenë minoritet brenda 4-5 vitesh). Atyre që e kundërshtojnë atë u atribuohen epitete si “nazistët”, “racistët” dhe “kriminelët”.

Feja e organizuar (e importuar nga të huajt dashakeq) mobilizohet nga armiqtë tanë si një kalë Trojan, i cili gjithashtu prish bashkëjetesën (unitetin) e njerëzve nga brenda. Hoxhallarët-priftërinjtë veprojnë në mënyrë aktive për të huajt, duke i portretizuar të gjithë kundërshtarët e botëkuptimit të tyre si “të këqij”.

Kuvendet e dy shteteve tona janë mbushur përplot me krimba pa-kurrizorë që zvarriten rreth e poshtë para këmbëve të armiqve. Krimbat e trojeve jashtë murit të arbrit gjithashtu. Prejardhja jonë e lashtë pellazge/ilire edhe nga vetë bastardët mohohet, kurse nga armiqtë përvetësohet. Njerëzit tanë dhe natyra jonë e begatshme mbitokësore, nëntokësore, ujore, ajrore, diellore shfrytëzohen nga të huajt dhe oligarkët e vendit. Të gjitha format e fenomeneve të sëmura shoqërore mbështeten nga propaganda e armikut nëpërmjet zagarëve të tyre shqipfolës – gjithçka fisnike bëhet e turpshme dhe degradohet.

***

Ikja duhet të ndalet. Këtu është e rëndësishme për të rifilluar betejën. Ekuipazhi i ikur duhet të bindet të kthehet prapa në fortifikimet e tyre. Pyetja është se si. Unë kam parë oficerë dhe ushtarë, madje edhe viktima të keqinformimit të armikut, që përpiqeshin ta ndalojnë arratisjen (ikjen) e turmave  me argumente dhe fjalë të këndshme. Kjo ka dështuar gjithmonë.

Unë kam parë grupe të vogla burrash (grash) shqiptarë por jo vetëm, t`i përvishen betejës kundër armikut, i kam parë ata të luftojnë me taktika të gabuara dhe kurrë nuk kanë qenë pjesë e një strategjie më të madhe dhe të përgjithshme. Kam parë disa duke luftuar vetëm për hir të luftës, pavarësisht nga pasojat për veten e tyre – idealistë të vërtetë të përgatitur të sakrifikojnë veten për njerëzit e tyre, kombin dhe atdheun.

Në nxehtësinë e luftës shpesh harrojmë që qëllimi i përgjithshëm duhet të jetë fitorja. Çdo gjë tjetër duhet të jetë në varësi të kësaj. Strategjia dhe taktikat tona duhet të përshtaten me kushtet e fushëbetejës. Armiku gjithashtu nuk vonohet në shpërndarjen e informacionit të rremë (jo të vërtetë) në lidhje me rrjedhën tonë të mundshme të veprimit.

Në çdo rast, ai do të na pengojë të zbatojmë strategji efektive dhe taktika efektive. Të jesh i sigurt që ai ka agjentët e tij në mesin tonë, “oficerët” që nxisin ushtarët kundër ekipit të gabuar, “ushtarët” që përhapin thashethemet e liga dhe të tjerët që sabotojnë makinerinë luftarake në mënyra të tjera. Metodat janë të shumta – dhe deri më tani të suksesshme. Siç e di çdo oficer, ose duhet ta dijë, pa dyshim nuk ka asnjë ide që të ndalojë një numër të arratisurish me një ton lajkues, dhe pastaj të përpiqet t’i kthejë ata në pozicionet e tyre të mbrojtjes me argumente. Argumentimi racional dhe i civilizuar çon vetëm në shkeljen e njeriut.

***

Të gjithë shqiptarët që kanë qenë subjekt i një propagande përçarëse të armikut për të ndryshuar qëndrimet dhe perceptimet e tyre që nga fëmijëria, konsiderojnë (të thjeshtë dhe të pabesë ashtu siç janë) se e vetmja gjë e arsyeshme është që të tërhiqen sa më larg nga alarmi i luftës. Për shumicën e njerëzve tanë, kjo anë egoiste e personalitetit të tyre fatkeqësisht është mbizotëruese dhe po kontrollon veprimet e tyre. Disa ikin për shkak të frikës, paburrërisë (poshtërisë), të tjerët sepse janë të hutuar, por shumica e njerëzve ndoshta ikin sepse “të gjithë të tjerët e bëjnë këtë”. Megjithatë, e vërteta është që shumica e burrave shqiptarë, edhe nëse publikisht do të thoshin diçka tjetër, thellë në zemër e mbështesin kauzën e përbashkët, çështjen tonë madhore kombëtare, të cilën duhet ta mbrojmë bashkarish, kudo që gjendemi, në vendlindje apo diasporë. Ka të bëjë me jetën ose vdekjen e Kombit dhe të Vendit. Thjeshtë, vetëm se ata janë të demoralizuar, ata shohin se u mungon udhëheqja, se armiku posedon të gjithë autoritetin, dhe për këtë arsye u duket e pakuptimtë përballja me keqbërësit që kanë kapur shtetin, e kotë ta fillojnë betejën. Askush nuk i ka formuluar ndjenjat e tyre në fjalë, argumente dhe veprime. Disa qerrata me siguri kanë ndërruar anët dhe po punojnë pak a shumë në mënyrë aktive për armikun. Por këto janë elementët absolutë më të këqij dhe më të paturpshëm të kombit tonë, ata janë minj të ujërave të zeza, të vegjël e të përçmuar, të cilët ose kanë marrë anën e armikut për arsye thjesht egoiste, ose sepse janë ngatërruar rëndë ose thjesht të çmendur. Këta minjtë e kanalizimeve mund të duket se janë edhe më shumë dhe “më të mirë” sesa janë në të vërtetë, pasi armiku në propagandën e tyre vazhdimisht i thekson si “modele shëmbëlltyrë”, “udhëheqës” dhe “të famshëm”. Të gjithë mund t’i shikojnë çdo ditë në TV-të e tyre, të veshur dhe të përlyer me kozmetikë apo operacione plastike, të drejtuar mirë si kukulla vitrine në një spektakël të shkëlqyeshëm, por të neveritshëm dhe tragjik, pjesë teatrale. Populli jonë është zhytur në një gjendje të gjumit, duke harruar se mundësia për luftë dhe kolonizim ka qenë pothuajse gjithmonë dhe është nxitur nga nevoja për tokë të re dhe burime të reja për një popull apo racë specifike, kur hapësira e tyre origjinale e jetesës nuk po zgjerohet më dhe është e pamjaftueshme për oreksin e tyre, sidomos të vetëshpallurve “Popull qiellor” (Nebeski narod).

***

Paburrëria, përulësia do të kushtojë. Për të përkujtuar me gjithë nder anët më fisnike të ushtarëve, por e vërteta brutale është që ushtarët duhet të shkelmohen përsëri në pozicionet e tyre, njëherësh që ata gjithashtu dëgjojnë se të jesh frikacak është më e keqja që mund të imagjinohet, se lufta për mbijetesën e kombit dhe të gjithë qytetarëve të vendit pa dallim të përkatësisë etnike, fetare etj., është më e rëndësishmja se gjithçka tjetër. Oficerët duhet të zhurmojnë, nxisin dhe apelojnë ushtarët që t’i ndalojnë ata të ikin. Disa prej tyre duhet të udhëheqin rrugën si shembuj të mirë, por vetëm kur ata kanë marrë vëmendjen e ekuipazhit. Disa dezertorë ndëshkohen rëndë, jo sepse është “e duhur”, por sepse duhet të vendosen shembuj në mënyrë që të gjithë të kuptojnë se të jesh frikacak mund të kushtojë njëlloj sa guximi.

***

PS: Disa bashkatdhetarë më kanë pyetur e kujt është kjo foto (ilustrimi) që unë e përdori edhe sot, pasi e kanë parë në shumë faqe të huaja interneti. E imja…

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)