Ajo që nuk flitet asnjëherë në publik, por që përbën boshtin dhe thelbin e negociatave të Serbisë me Kosovën janë këto pika rëndësore strategjike:

Maja e Pançiqit Kjo Maje ndodhet në veri të Kosovës dhe, sipas disa dëshmive autoktone të pleqve të Shalës së Bajgorës, nga shqiptarët është quajtur deri vonë Maja e Madhe ose Maja e Diellit, për t’u shkrirë me kohën në versionin e imponuar serb: Maja e Milanit (Millanov Vrh), sipas Millan Obrenoviq, princ dhe sundimtar i Serbisë (1868-1882).

Në vitin 1951 Maja merr emrin e mjekut dhe botanistit Josif Pançiq.

Maja është e lartë 2017 m dhe me e madhja e masivit të Kopaonikut.

Nga kufiri me Kosovën, Majën e ndanë distanca prej 300 metrash.

Në Maje, është mauzelumi i Milan Obrenoviqit, më vonë i Josif Pançiqit, një bazë ushtarake e Serbisë, e cila vazhdon të jetë edhe sot, bashkë me radarët e fuqishëm, përmes të cilëve Serbia vazhdon të kontrollojë hapësirën ajrore të, gati, krejt Ballkanit.

Në rast të një normalizimi të marrëdhënieve me Kosovën, do të vlejnë normat ndërkombëtare të menagjimit të kufijve, sipas të cilave, nuk lejohet të ketë baza ushtarake në vijën kufitare.

Miniera e Trepçës Trepça është miniera më e madhe e plumbit, zinkut dhe argjentit në Evropë. Prandaj edhe interesi më i prekshëm strategjik, politik dhe ekonomik i Serbisë në Kosovë.

Bazeni minerar i Trepçës shtrihet në një territor të madh, ndërkaq rezervat e saj të paprekshme llogariten me shifra marramendëse prej të paktën 100 miliardë euro.

Cilado qoftë vlera ekonomike e këtij bazeni minerar, rëndësia gjeopolitike është edhe më e madhe: krijimi i një territori të pastër serb në mes Kosovës dhe Sanxhakut…

Njëri prej shkaqeve kryesore pse disa vende Përendimore, përfshirë, së fundi, edhe segmente në SHBA, kanë pranuar ndarjen e Kosovës, qëndron te informacionet interne që ua ka servuar atyre Serbia, e sipas të cilave është e domosdoshme që kufiri mes Sanxhakut dhe Kosovës të kontrollohet krejtësisht dhe përgjithmonë nga Serbia dhe qytetarë të militarizuar serbë, gjoja për t’u këputur e ashtuquajtura Transversale e Gjelbërt Stamboll-Shkup-Prishtinë-Novi Pazar-Sarajevë…, një shpifje e suksesshme e propagandës diabolike serbe.

Liqeni i Gazivodës, Ujmani… Lumi Ibër është lumi më i madh i Kosovës, ndërkaq, Ujmani apo Liqeni i Gazivodës është rezervoari më i madh ujor i vendit me gjithsejt 11.9 km2 sipërfaqe dhe thellësi deri në 105 m. Cënimi në çfarëdo forme i kësaj pasurie strategjike, përmes të cilit furnizohet me ujë krejt Kosova Qendrore dhe termocentralet e Obiliçit, paraqet rrezik tepër të madh për të ardhmen e Kosovës.

Siç dihet, sidomos në Lindjen e Mesme janë shkaktuar lufta të tmershme jo gjithaç për burimet e naftës sa për të kontrolluar burimet e ujit; Rrafshnalta e Golanit në Siri ( e zaptuar nga Izraeli më 1967), prej nga kontrollohet Liqeni i Tibrit e lumi Jordan…, ndërsa në Irak është luftuar dhe luftohet akoma për lumenjtë Tigri e Eufrati…

Të pranosh administrimin e Ujmanit nga Serbia apo nga kushdoqoftë tjetër është e njëjta gjë si administrimi i Srebërnicës nga serbët ose administrimi Brçkos nga ndërkombëtarët. Në të dyja rastet Dodiku me shokë tallen për çdo ditë dhe shtypin pamëshirshëm popullsinë autoktone e të gjakosur boshnjake.

Maja e Moknës Bjeshkët e Moknës shtrihen në pjesën veripërendimore të Kosovës, mu në kufi me Sanxhakun. Maja e këtyre bjeshkëve, e njohur si Maja e Moknës, ndodhet shumisht në territorin e Kosovës. Ajo ka një lartësi mbidetare prej 1902 m. Prej kësaj Majeje shihet, si në pëllëmbë të dorës, e tërë Kosova dhe Sanxhaku.

Gjatë viteve 1982-1984, në Majën e Moknës, është ndërtuar një bazë moderne ushtarake me një labirint të shpeshtë tunelesh, me heliodrom dhe me një antenë të fuqishme vëzhgimi.

Gjatë luftës, prej Majës së Moknës ushtria serbe ka granatuar me raketa Rrafshin e Podgurit dhe Drenicën.

Më 24 mars 1999, në orën 9h15, forcat e Natos e kanë bombarduar këtë bazë ushtarake.

Pas Luftës kjo bazë është plaçkitur deri në gozhdën e fundit dhe paria e Kosovës nuk ka ndërmarrë asnjëherë qoftë edhe hapin më të vogël për të mbrojtur këtë pasuri të çmueshme.

Kishat, exterritorialiteti Në negociatat e Thaçit me Vuçiqin është biseduar gjerësisht edhe për dhënien e, të paktën, 5 manastireve ortodokse statusi i eksterritorialitetit. Në këtë rast këto manastire dhe pronat përreth që u janë dhënë do të jenë jashtë çdo kontrolli të autoriteteve të Kosovës. Kjo praktikisht është një formë e rrezikshme e bosnjëzimit të Kosovës. Përfundim Kryeministri i Jugosllavisë së parë, Nikolla Pashiq, kur u bind se nuk mund ta ndalnin njohjen ndërkombëtare të Shqipërisë si shtet i pavarur dha një premtim, që Serbia i ka mbetur besnike deri sot (Parafrazim): Do të bëjmë çdo gjë që Shqipëria të mbetet përgjithmonë një shtet i dobët, i çorganizuar dhe i destabilizuar.

E njëjta formulë tashmë po aplikohet kundër Kosovës. Negociatat për ndarjen e saj janë në këtë funksion. Plani antishqiptar Thaçi-Vuçiq ishte në rrugë për t’u realizuar dhe këtë e dëshmojnë shumë argumente kokëforta. Ja disa prej tyre: Përpjekja e pushtetarëve të Kosovës që eshtrat e Isa Boletinit të mos rivarrosen te Kulla e Tij në Boletin, por në Vlorë ose në Isniq (1), intervistat e Thaçit dhënë gazetës “Le monde“ (2), që ishte hollësisht në rrjedhë të bisedimeve, dhe televizionit Fr24 (3), në të cilat kryetari i Kosovës avokon qartaz copëtimin e vendit.

Përndryshe, “korrigjimi“ i kufijve, siç e quan Hashim Thaçi copëtimin e Kosovës, në rrafshin ushtarak do t’i krijonte Serbisë një epërsi të jashtëzakonshme strategjike, sepse do ta zhveshte Kosovën nga çdo mundësi mbrojtjeje dhe kundërsulmi. Ndërkaq, ky copëtim domosdo do të çonte edhe te masakrimi territorial dhe defaktorizimi përgjithmonë i Kosovës Lindore.

Ngjarjet e vitit 2004 dhe Raporti i Dick Martit, ku roli i Hashim Thaçit ishte dhe është parësor, janë investimi më i suksesshëm i Serbisë në Kosovën e pasluftës, në thelb të të cilit ishte synimi strategjik për ndarjen e Kosovës.

Kjo nuk do të mund të bëhej ndryshe pos duke pasur përballë përfaqësues të Kosovës që e kanë jo vetëm bishtin por edhe shpirtin e zënë me derë.

Kur PUSHTETET nuk i frikësohen reagimit dhe veprimit të popullit parimisht gjithmonë janë kriminale…

Andaj, edhe mocioni per rreximin e qeverisë në kohë pandemie botërore, edhe falja e tendenca në vazhdim per me falë qindra e qindra kilometra katror tjera të territorit të shtetit, e edhe vendimi per formimin e Gjykatës Speciale njëetnike per denimin dhe baltosjen e luftës së UÇK-së dhe çmimin e paguar për çlirim e liri, me 13.000 të vrarë, mijëra të tjerë të burgosur e të plagosur e sidomos me qindra milion euro të parasë së popullit të vjedhura e të keqperdorura deshmojnë se pushtetet e deritashme 20 vjeçare në Kosovë as mall se kanë berë popullin e lere me eventualisht ta respektojnë ose të i frikësohen…!

ËSHTË FAKT se deri sa pushtetet nuk i frikësohen popullit në ato vende lulëzon dhe mbizotron krimi dhe kriminelet…! Thuhet dhe konstatohet se “kur mungon macja, minjtë hedhin valle”… Andaj, në vendet e tilla popullata me të drejtë nuk shpreh gadishmeri dhe vullnet të jeton, por IKË, dhe ate sa më larg vendeve ku minjët hedhin valle e kendojnë… Ikin drejt atyre vendeve ku minjëve i dihet apo i tregohet se ku e kanë vendin…!

Ose kush i gllabëron projektet në Zvicër ?

*****************

Portalët anonimë janë për anonimët!

Portalët anonimë janë edhe shkelës të ligjit, edhe anonimët që i shfrytëzojnë për t’u shpallur yje të mediokritetit!

Por kujdes! Sfungjeri është i ngopur nga tejmbushja !

Kush pranon të promovohet prej portaleve anonimë, t’i përdorë si PR apo të bashkëpunojë me ta është njëlloj shkelës ligji!

Që të jetë një portal legjitim, së pari duhet të ketë transparencë, të dihet se kush e boton,

bashkë me stafin e gazetarëve që duhet të jenë profesionistë.

Ka institucione përkatëse që vërtetojnë profesionalizmin e gazetarëve.

Amatorizmi nuk është profesionalizëm. Është hobby deri sa nuk është profiter.

Kur një amator përfiton projekte atëherë është abuzues, shkelës ligji.

Kthemi tek portalët. Botuesi i një portali mund të mos jetë i fushës, mund të jetë mecenat, bamirës, biznesmen

por ai duhet të jetë i pavarur politikisht dhe të angazhojë ekip profesionistësh të identifikuar me emër dhe mbiemër.

Kush reklamohet apo jep intervista nëpër portalë pa botues dhe pa gazetarë,

atëherë është thjesht jo vetëm një trushplarës/e, por edhe manipulator/e!

Ne shqiptarët jetojmë në një kohë shumë absurde kur shtetet rumpallë në Shqipëri dhe Kosovë me diplomaci rumpallë në diasporë

kanë pas vetesh kopenë e anonimatit profiter, të cilën e promovojnë ose me trofe qeveritare

ose nëpër televizione që varen prej politikës apo nëpër portale anonimë –

por kjo praktikë ushtrohet rëndomë edhe nga të profesionistët e televizioneve të Tiranës,

që shkelin mbi të vërtetën dhe keqinformojnë publikun,

sepse pa asnjë lloj verifikimi bëhen pjesë e falsifikimit dhe trushplarjes kolektive.

Ka ardhur koha t’i themi “jo” këtij lloj protagonizmi pa protagonizëm,

që nuk prodhon asnjë vlerë përveçse është në mënyrë eksplicite korrupsion në xhepin e anonimit

apo të dikush-askushit që ka monopolin e projekteve!

Shqiptarët janë shembull suksesi në fusha të ndryshme ku kontribuojnë në Perëndim

ata identifikohen me vlerat që krijojnë,

e njëjta gjë vlen edhe me artistët të cilët ne i shohim jo vetëm në skenat botërore,

ka edhe plot artistë shqiptarë që fitojnë jetën e tyre me dinjitet,

në kontakt direkt me publikun shqiptar në Shqipëri, Kosovë,

por edhe me publikun e diasporës,

nuk kam parasysh klubet, por festat, gëzimet familjare dhe rrallë sallat e koncerteve !

Që shesin artin e tyre ! Sepse me atë jetojnë!

Që meritojnë mbështetje por nuk përfitojnë asgjë.

I tillë është organizimi, i mbrapshtë.

Sepse të gjitha projektet i akaparon mediokriteti, injoranca dhe anonimiteti !

Një ftesë e kam për rrjetin social,

që të mos kthehet në bagëti, që të ketë respekt për veten!

T’i mbrojë shijet e krijuara por edhe të jetë koshient

se i shërben të mirës, duke qenë qytetar i përgjegjshëm !

A meriton të pëlqehet shëmtimi, surrugatoja,

apoteoza e vulgares a nuk duhet t’ju sjellë  nauzea  –

sepse është në antitezë të plotë me artin, të vërtetën, fjalën  –

apo me të bukurën, universale që është e perceputueshme me pesë shqisa!

Ka një dallim të madh midis qytetarëve dhe turmës!

Qytetarët pëlqejnë vlerën, turma mediokritetin.

Mediokriteti shihet si  shkëlqim nga sytë e publikut mediokër, thotë Joseph Joubert !

Andaj ju lutem dhe ju ftoj  të identifikoheni me “qytetarin”.

Konkrerisht, pse cubat e Kosovës e shkelën brutalisht vullnetin e qytetarëve të shprehur masivisht me 6 tetorit 2019?

Sepse në negociatat e ardhshme me Serbinë, kjo ka kërkuar me këmbëngulje të ketë përballë njerëz që i ka në dorë;

Sepse një qeveri reformatore rrezikonte seriozisht interesat e oligarkëve të Kosovës, interesat e atyre që ua kanë vjedhur rriskun edhe gjeneratave që akoma nuk kanë lindur…

Sepse do të nxjerreshin para drejtësisë vrasësit e Behadin Hallaçit, Ahmet Kasniqit, Enver Malokut, Xhemail Mustafës, Shaban Manajt, Ekrem Rexhës dhe shumë të tjerëve…;

Sepse do të zbuloheshin dhe do të ndiqeshin penalisht ata që i keqpërdorën dhe tjetërsuan Fondin e 3% dhe Fondin Vendlindja Thërret;

Sepse mënyra më e lehtë për ta nënshtruar një popull, është kur atij ia vret shpresën…;

Se do të futeshin në burg ata që nënshkruan marrëveshje të rrezikshme për Kosovën dhe cënuan seriozisht integritetin territorial të saj;

Sepse, vetëm duke krijuar një atmosferë kaosi, mund të copëtohet Kosova dhe Hashim Thaçi t’i shpëtojë burgut…;

Sepse mbajtja e zgjedhjeve do ta çonte rrjetin e Thaçit brenda LDK-së në bërllogun e historisë dhe do ta kthente LDK në shtratin e natyrshëm shtetformues, ndërsa kollon kusurin e partive të tjera të Hashim Thaçit do t’i defaktorizonte si me i shkundë tërmeti…;

Sepse do të futeshin në burg ata që shkatërruan Telekomin e Kosovës, KEK-un, Trepçën, ata që shitën asetët e Kosovës dhe i vodhën të hollat e qytetarëve;

Sepse do të demaskoheshin dhe do të dënoheshin ata që shkatërruan sistemin e drejtësisë, të arsimit, të shëndetësisë;

Sepse do t’u konfiskohej pasuria atyre që e kanë plaçkitur buxhetin e Kosovës;

Sepse kapësit e shtetit do t’i provonin prangat në duar dhe burgimin e gjatë;

Sepse Kosova do të çlirohej njëherë e mirë nga cubat dhe shtetrrënuesit e saj…

Për një portret të Gjergj Kastriotit- Skënderbeut, Nënës Terezë e Lekë Dukagjinit nëpër mure klasash, policët serbë i rrihnin e torturonin çnjerëzisht arsimtarët shqiptarë të Dardanisë me 1991-99.

Kohën kur e vranë Xh. Mustafën, këshilltarin e presidentit Rugova Paskal Milo e përmbledh në librin “Ditari i një ministri të Jashtëm – konflikti i Kosovës 1997-2001″, por nuk e përmend fare vrasjen e intelektualit kulmor. Nuk shkruan asgjë as për vrasjet tjera nga viti 1999-2001. E ngushëlluan Rugovën të gjitha personalitetet e Perëndimit, e ngushëlluan shumica e shqiptarëve, por nuk e ngushëlloi Milo. Në vend të shprehte keqardhje për vrasjen e intelektualit kulmor, ish- ministri i jashtëm vajtoi grarishte për humbjen e të përzgjedhurve të Nanos e të Majkos në Kosovë. E shpërfilli vrasjen e Xh.Mustafës si ta kishte urdhëruar, apo si të qe në dijeni për këtë krim qe më parë.

Në vend të kësaj Milo në librin e tij, pamflet, shkruan: “Një pjesë e mirë e tyre veçanërisht shtresa intelektuale dhe ajo e arsimuar nuk ishte ndier keq as në kohën e Titos, as edhe në kohën e Milosheviqit”, (faqe 320). Çfarë pafytyrësie! Kurrë në gjuhën shqipe nuk është shkruar shpifje më e ndyrë e më poshtëruese për intelektualët e shtresën e arsimuar të shqiptarëve të Dardanisë e të territoreve etnike.

As serbët shovinistë të Beogradit nuk ishin aq të pacipë sa të thoshin se intelektualët e shtresa e arsimuar shqiptare e ndienin veten mirë në kohën e Titos e të Milosheviqit. Përkundrazi, shovinistët serbë çirreshin në kupë të qiellit pse intelektualët e njerëzit e arsimuar të Kosovës nuk e mbështesnin Titon në sllavizimin e popullatës etnike, apo më vonë pse nuk e mbështetën fare Milosheviqin, por dolën në anën e “nacionalistëve e irredentistëve” shqiptarë. Shovinistë serbë akuzonin shtresën e arsimuar shqiptare për nxitje të nacionalizmit e të irredentizmin, për përpjekje që të shkëputej Kosova nga Jugosllavia dhe për kundërvënie këmbëngulëse Milosheviqit.

Milo shkruante ndryshe. Milo doli shovinist më i egër antishqiptar se sa serbët e Beogradit. Nuk e bëri këtë poshtërim nga mungesa e informacionit, por nga ligësia.

Të fyesh intelektualët, pedagogët, arsimtarët e njerëzit e kulturës, të cilët u përballën më së shumti me vështirësitë gjatë viteve nëntëdhjetë, është sikur të përdhosësh shenjtorët. Milo përdhosi shenjtorët shqiptarë të Dardanisë. Gjëma e mëkatit do t’i rëndojë mbi ndërgjegjen që nuk e ka.

Shkollimin fillor, të mesëm e universitar, e mbajtën mbi supe intelektualët e njerëzit e arsimuar në Dardani. Ata refuzuan rrogat e Milosheviqit, nuk pranuan të punojnë as në institucionet që kontrolloheshin nga Beogradi, prandaj të gjithë mbetën pa rrogë. Megjithatë punuan falas për bashkëkombësit e tyre më shumë se kurrë më parë. Pedagogët bënë punë vigane: e mbajtën gjallë arsimin, frymën kombëtare shqiptare e frymën e rezistencës, ata i mësuan fëmijët tanë se kombi e atdheu është mbi të gjitha.

Për një portret të Gjergj Kastriotit- Skënderbeut, Nënës Terezë e Lekë Dukagjinit nëpër mure klasash, policët serbë i rrihnin e torturonin çnjerëzisht, por mësuesit e dinin se po ua nguliten nga fëmijëria portretet e caktuar që do t’u thadroheshin thellë në tru. Këtë Milo s’ka si e kupton, sepse nuk merr frymë shqip.

Ndërkaq, mësuesit e arsimtarët ishin shenjtorët, heronjtë, që kurrë nuk u dolëm borxhi. Shqiptarët e Dardanisë ua njohën meritat.

Zonat e pabesë të pashpjegueshme të botës nuk gjenden në kontinentet e largëta ose në oqeanet, por në zemrat dhe mendjet e disa këlyshëve shqipfolës që nuk e meritojnë as kafshë të thirren. Ekziston një arsyetim për të gjithë tiranët: Nuk është faji i tyre që rrethina është  frikacake.

***

Kushdo që është dehur nga fuqia (pushteti) dhe ka përfituar personalisht, kurrë nuk do të heq dorë prej saj vullnetarisht.

Përndryshe, politikanët janë shërbëtorë të popullit, në një demokraci.

***

Ne shqiptarët duhet të jemi në gjendje të votojmë për politikanët që nuk ishin të korruptuar në këto 20-30 vite “lirie” dhe “demokratizimi” dhe për partitë me të cilat mund të identifikoheshim. Mjerisht, për momentin, përveç VV të Kosovës nuk kemi fare të tillë, të jenë edhe si shembull për trojet tjera. Prandaj na duhen këto forca të reja, atdhetare. Kam respekt për punën politike dhe proceset politike. Por ne duhet të jemi të kujdesshëm për të mos lejuar që logjika e politikës, dhe loja politike, të hedh hije mbi idealet dhe etikën tonë.

Nëse keni një qelizë kanceri, para se kanceri fillon të përhapet, ju duhet të përdorni kimioterapinë ose vdisni.

***

Ne nuk mund t’i barazojmë fajtorët me të pafajshëm; përkatësisht, kriminelët që 20-30 vite me radhë shkatërruan në të gjitha aspektet Shqipërinë, Kosovën dhe trojet tjera shqiptare (sidomos boshatisën atdheun nga rinia dhe njerëzit e rritur me kualifikime cilësore) – me për shembull LVV, shpresën e vetme për të shpëtuar nga vdekja e plotë atë që mund të shpëtohet në atë pjesë të copëtuar të Shqipërisë.

Kjo nuk garanton 100% se “shpresa” me kalimin e kohës nuk do të anashkaloj nga rruga e drejtë, por ne nuk mund të kemi paragjykime paraprakisht, sepse qeveria e tyre legale u rrëzua nga kriminelët në një grusht-shteti vetëm pas 50 ditë udhëheqjeje të suksesshme, edhe atë në  midis të pandemisë të virusit kinez. Kriminelët zgjodhën kohën kur shqiptarët nuk mund të dilnin në protesta masive. Se janë këlysh, tregon edhe përpjekja e mashtrimit (“arsyetimit”) të radhës, kinse VV është antiamerikane e këta banditë puçistë-rusisht e serbisht na qenkan pro-amerikan. Një krahasim të tillë banal antikombëtar janë duke e bërë edhe disa vasal, ndryshe pseudo-intelektual, gjoja se analistë e gazetarë, që e kanë shitur prapanicën e tyre të palarë te bosët grabitqarë.

Nuk anoj aspak, nuk kam asnjë konflikt interesi (0-zero) në trojet arbërore-stërgjyshore, por kur me vite, vazhdimisht, çdo ditë në 1 milion gazeta dhe TV, lexoj dhe dëgjojë vetëm kriminalitetet më të pista (si psh vrasjen e gazetarëve të mirëfilltë dhe të gjithë atyre që mendonin ndryshe etj.) nga të njëjtët mafioz që kanë kapur shtetin, kur lexoj (shikoj) në gazeta pasuritë dhjetëra milionëshe euro të raportuar nga vetë pronarët joligjor, (paramendoni pasuritë marramendëse që nuk i kanë raportuar) të këtyre zullumqarëve-analfabetëve kronik, që para se me i hy “politikës” pantallonat e grisura i lidhnin me sixhim, atëherë nuk ka nevojë të dëgjosh më tepër për të kuptuar se këta “luftëtarë, gjeneralë dhe çlirimtarë” nuk janë vetëm shakaxhinj por mafioz të rrezikshëm antikombëtarë, prej të cilëve shqiptarët duhet të çlirohen përgjithmonë sa më parë. Po të funksiononte shteti ligjor, edhe sikur vetëm 1% e të gjitha akuzave ndaj këtyre qeveritarëve, zyrtarëve dhe politikë-bërësve të Kosovës (dhe jo vetëm) të ishin të vërteta, do të merrnin dënimin me burgim të përjetshëm dhe konfiskoheshin pasuritë e tyre – duke ia kthyer sovranit.

Një kriminel është një qenie njerëzore me instinktet grabitqare.

Megjithatë, shqiptarët e Kosovës vendosin vetë:

• T`i votojnë sërish partitë-fajtorët e këtyre 20 vjet “çlirimi” dështimi dhe t`i kthehen vullnetarisht Serbisë, çetnikët e së cilës vetëm në vitet 1998/99 masakruan 15000 civil dhe dhunuan seksualisht mbi 20000 femra shqiptare “kosovare” (…),
• Ose të jetojnë të lirë në Atdheun e tyre, Dardaninë antike, të mbrojtur me të gjitha mjetet juridike në dispozicion, duke ua dhënë VV mundësinë për udhëheqje. Ashtu që të shpëtojnë veten, kombin dhe vendin nga katastrofa ashiqare përfundimtare.

Atdheu është i përhershëm, politikanët dhe partitë politike të përkohshëm.

***

Vendimi i Gjykatës Kushtetuese të Kosovës duhet të respektohet vetëm nëse Gjykata Kushtetuese e respekton Kushtetutën e Kosovës, duke e mbrojtur Kosovën (këtë e ka obligim kushtetues të patjetërsueshëm), e jo shkatërruesit e saj: Hashim Thaçin, Isa Mustafën, Baton Haxhi Qamilin  me pleshtat tjerë…

Mua më pëlqen të shkruajë për njerëzit që luftojnë me pasigurinë e brendshme, të cilët bëjnë zgjedhje të gabuara dhe veprojnë si të pagdhendur: “Unë futem në shkëlqim dhe fshihem në errësirë.”

Por disa njerëz duan të jenë në errësirë. Kjo është ajo ku ata gjejnë siguri për të mos parë. Dhe për shkak se nuk shihen, ata vdesin, sepse bien në grackën që ia kanë kurdisur vetvetes.

Nuk është mirë të jesh asgjë, një grusht pluhur nën qiell.

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)

Zoti Ambasador, nga pozitat e një zyrtari të lartë, çfarë do gjë që thoni dhe bëni merr një kontoacion politik që mban emrin tuaj Richard Grenell!

(Nuk po them që mban emrin e SHBA sepse ndaj Kosovës qendrimi Amerikan nuk konfondohet me qendrimin e një diplomati të lartë, kush do qoftë ai.)

Këtë kuptim merr edhe fotoja ku shfaqeni me treshen Skënder Hyseni-Agim Veliu-Abdullah Hoti.

Se ju i mbështesni ata!

Ju mund të thoni se ata përfaqësojnë LDK-në,

të paktën kështu mund t’ju jenë paraqitur !

Që të përfaqësojnë LDK duhet të marrin votat e elektoratit. Por elektorati i ka shporrur!

Fotoja shkakton efekt negativ tek ata që e shohin !

Të cilët thonë: por çfarë do Ambasadori Grenell me këto figura të djegura, të konsumuara plotësisht,

të shtrydhura si limoni nga dy liderë të konsumuar shtershëm sikur Hashim Thaçi dhe Isa Musta,

që përfaqësojnë kupolën e kapjes së shtetit në Kosovë!

Skënder Hyseni e ka humbur garën prej zgjedhjeve të 2014 kur elektorati i LDK-së nuk e votoi si deputet,  ndërsa Agim Veliu është një zyrtar lokal.

Një politikan që humb garën në SHBA a mund të pretendojë të ketë vend në kryesinë e partive me simbol elefantin apo gomarin ?!

Sigurisht jo!

Ata që ka dalë në foto me ju njihen si çinovnikët e Isa Mustafës,

ose ndryshe janë pjesë e kastës të korruptuar politike që i kanë shitur idealet duke shpërdorur pushtetin,

këta syresh kur shkojnë në fushatë zgjedhore,

i kërkojnë votën elektoratit të LDK-së me premtimin se do ta shporrin jashtë politike Hashim Thaçin dhe,

kur elektorati u jep votat, hyjnë në aleancë me Gjarpërin!

Në zgjedhjet e 2019 kasta e LDK-së hyri në zgjedhje duke përdorur kartën e Vjosa Osmanit!

Pra elektorati votoi për Vjosa Osmanin!

Vjosa Osmani nuk e mashtron elektoratin. E mban premtimin!

Siç duhet ta dini, deputetja më e votuar nga elektorati i LDK-së është Vjosa Osmani.

Nëse fotoja do të ishte fair dhe me transparencë,

ju do të ishit fokusuar me Vjosa Osmanin, Anton Qunin, pra me politikanë që gëzojnë popullaritetin e LDK-së,

ndryshe nga treshja që nuk janë njerëzit e duhur në vendin e duhur.

Treshja e fotos me në krye Isa Mustafën kanë uzurpuar lidërshipin e LDK-së,

por nuk mundin të uzurpojnë votën e lirë të elektoratit të LDK-së

që voton për Vjosa Osmanin dhe politikanë me integritet.

Përse nuk e kandidoi Isa Mustafa Abdullah Hotin si kandidat për kryeministër në zgjedhjet e 2019?

Pyetje retorike!

Prandaj Isa Mustafa, duke e zgjedhur Vjosa Osmanin si kandidate,

(një politikane me standarte Perëndimore dhe formim në SHBA e cila triumfoi),

luajti si xhongler aktin më të lartë të mashtruesit ndaj elektoratit të LDK-së,

por edhe të fundmin.

Sepse më 25 marsin e 2020, në kulmin e pandemisë të Covid 19, ditën që Isa Mustafa rrëzoi qeverinë e Albin Kurtit

koha e Isa Mustafës is over

si dhe e atyre që kanë kapur shtetin e Kosovës !

Hashim Thaçi me cubat e tij dhe argati i Serbisë Isa Mustafa, arritën ta fusin Kosovën në njërën prej krizave më të thella në historinë e saj. Ka rrezik që kjo krizë të përshkohet edhe me një spirale dhune që shqiptarët nuk e kanë njohur që nga Viti i Zi, 1997.

Hashim Thaçi që e ka marrë pushtetin me gjak, ashiqare, nuk e ka ndërmend edhe ta lëshojë pa gjak.

Fati i Kosovës, prandaj, kaherë nuk ka qenë më i rrezikuar.

Sidoqoftë, sado i dyshimtë që është, megjithatë vendimi i Gjykatës Kushtetuese do të duhej respektuar ani se ky shpërfill brutalisht vullnetin e qytetarëve; vullnetin e atyre që, më 6 tetor, votuan për çkapjen e shtetit dhe për ndryshime substanciale.

Sot, Prontomafia dhe Serbia korrën një fitore, por kjo është fitore e përkohshme. Sepse nuk ma merr mendja që Thaçi e Mustafa do të mund të nënshkruajnë marrëveshje me Serbinë nëse ajo cënon rendin kushtetues dhe integritetin territorial të vendit.

Në të kundërtën, nëse kjo ndodhë, Kosova rrezikon seriozisht të përjetojë një luftë të përgjakshme civile.

Në atë rast, Hashim Thaçit e Isa Mustafës nuk do t’u mbetet tjetër veçse të kërkojnë azil në Rusi.

Studimi me titull “Arvanitas me shumë emër” i poetit dhe shkrimtarit të njohur Arqile V. Gjata, i botuar në portalin “Fjala e Lirë” të datës 26 maj, më la mbresa të thella. Është një studim shumë serioz, i cili, për interesimin që ngjall për lexuesit me vetëdije të lartë kombëtare, mund të shërbejë si temë doktorature për ta mbrojtur para një jurie me autoritet shkencor.

Në këtë studim, autori, në këndvështrimin tim, si askush deri më sot, i ka bërë një vlerësim të përkryer figurës së Arvanitasit të Madh Aristidh Kola. Ai shkruan:

“Pa dyshim dhe pa e tepruar mund të themi se Aristidh Kola është personaliteti më i madh e më produktiv i arvanitasve gjatë pesë shekujve të fundit (pas vdekjes së heroit tonë të madh, Gjergj Kastriotit – Skënderbeut). Kontributi i tij në çështjen tonë kombëtare e veçanërisht asaj kosovare, është madhor, tepër konkret dhe i mbështetur në prova e argumente të pakundërshtueshme shkencore, të shtrira këto në kohë e hapësirë”.

Autori përmend shumë dëshmi për shqiptarët-arvanitas, por unë do të ndalem në dy prej tyre, meqenëse më duken tepër domethënëse.

Së pari, ai përmend mbretin e parë të Greqisë, 17-vjeçarin  gjerman Otto (Otto von Bayern – 1815-1867) të dinastisë së Vitelsbahëve, i cili mbretëroi në Greqi prej vitit 1832 deri në vitin 1862. Ai shkruan:

“Parlamenti Kombëtar i Greqisë në Argolidë me mbretin Otto më 1832 dhe gjatë një dhjetëvjeçari, bisedonte… në gjuhën shqipe, ndërsa shkresat administrative hartoheshin në greqisht. Veç kësaj, mbreti i parë i Greqisë, gjermani Otto, që me ardhjen e tij në Greqi si filohelen i madh, iu fut studimit të gjuhës greke me themel. Gjatë katër vjetëve e më shumë, me qëllim, siç thoshte ai, që të mund të fliste me popullin e tij e t’i njihte drejtpërsëdrejti, vuri re se populli i tij nuk fliste greqisht, por shqip! U zemërua keqas me njerëzit që e rrethonin dhe menjëherë e la vazhdimin e mëtejshëm të mësimit të greqishtes”.

Së dyti, ai përmend deklaratën e Aristidh Kolës:

“Në Greqi pak njerëz nuk e kanë gjyshen apo gjyshin arvanitas”.

Vetëm këto dy dëshmi janë mjaft kuptimplote: shqiptarët, që e kanë prejardhjen nga lashtësia pellazgoiliriane, përbëjnë themelin e Greqisë.

Një gjë të tillë e pranojnë edhe disa intelektualë grekë. Njërin prej tyre e citon profesori Arben Llalla:

“Shkrimtari dhe poeti i njohur grek i ditëve tona Nikos Dhimu, në një intervistë që i ka dhënë më 23 qershor 2009 gazetës së madhe NY TIMES, u shpreh:

”Ne flisnim shqip dhe vetquheshim romaikos, por pastaj na tha: “Gëte, Viktor Hugo, Delacroix: “Jo, ju jeni grekë, pasardhës të drejtpërdrejtë të Platonit e Sokratit…”. Në qoftë se një vend i vogël, një komb i varfër ka një barrë të tillë mbi supet e tija, ai kurrë nuk do të shërohet…”.

Siç e deklaron shkrimtari Niko Dhimu, grekët e sotëm nuk janë ata grekët e lashtë që pretendonte historiani gjerman në shekullin 18 Johann Winckelmann, i cili krijoji vizionin se Greqia e lashtë është populluar nga njerëz të bukur, me flokë të verdhë e të gjatë, njerëz të zgjuar. Ky përfytyrim i Johann Winckelmanit, në të vërtetë, ka lidhje me ilirët, të cilët kishin këto karakteristika, pra, ata, grekët e lashtë, kanë qenë ilirët dhe jo grekët e sotëm” (Citohet sipas: Prof. Arben Lalla. “Dyshime për identitetin e grekëve të sotëm me grekët e lashtë”. Faqja e internetit “Albaniapress”. 10 prill 2010).

Historiani grek Konstantinos Pangalis shpjegon se kush janë grekët e sotëm, kush ishin helenët dhe shqiptarët. Shpjegon se ne (shqiptarët – E.Y.) jemi të parët e kësaj toke, shpjegon se historia e sotme greke nuk ka lidhje me të vërtetën, shpjegon se shqiptarët janë ilirë, shpjegon se helenët jemi ne, por jo grekët e sotëm!” (Citohet sipas: “Historiani grek Konstantinos Pangalis: Shqiptarët janë të parët e tokës sonë! (video)”. Faqja e internetit “Voal”. 21 shkurt 2020).

Autori thekson:

“Pas fitores dhe shkëlqimit të revolucionit 1821, emri i arvanitasve dëgjohet për herë dhe më pak…”.

Nga libri i Aristidh Kolës, me titull “Arvanitasit dhe prejardhja e grekëve”. Shtëpia Botuese 55. Tiranë 2002, f. 550), autori ka nxjerrë citatin e mëposhtëm, në të cilin dalin në pah arsyet se pse emri i arvanitasve, i krijuesve të vërtetë të shtetit të pavarur grek, “dëgjohet përherë dhe më pak”:

“Me gjithë goditjet nga pedantët e pushtetit në Greqi, arvanitëria e Greqisë vazhdon në qetësi ecurinë e saj historike”.

Pra, pas fitores së atij revolucioni, në Greqi filloi të kristalizohej gjithnjë e më shumë politika çkombëtarizuese kundër arvanitasve, e cila nisi me shfarosjen e krerëve kryesorë që organizuan dhe udhëhoqën atë revolucion, me zhdukjen e të gjithë dokumentacionit, në të cilin dilte në pah kontributi i tyre, si edhe me ngritjen në politikë zyrtare të qëndrimit shovinist jo vetëm ndaj arvanitasve, por edhe ndaj mbarë kombit shqiptar në tërësi. Ky qëndrim shovinist u konkretizua me aprovimin e platformës famëkeqe “Magali Idea”, të pasqyruar në Kushtetutën e vitit 1844, fryt i bashkëpunimit të kryeministrit shovinist Jani Koleti (Ioannis Kolettis – 1773-1847) me mbretin Otto.

Gazetari, politikani dhe historiani austriak Jakob Philipp Fallmerayer (1790-1861) është shprehur qartë:

“Revolucioni për pavarësinë e Greqisë ishte një revolucion shqiptar dhe jo grek”.

Shqiptarët-arvanitas, megjithëse trima me emër të madh, vërtet e siguruan fitoren e atij revolucioni të ashtuquajtur grek. Por harruan përmbajtjen e dy aforizmave të famshëm që vijnë nga lashtësia: harruan aforizmin e famshëm të Platonit (428-348 p.e.r.):

“Fitorja mbi vetveten është e para dhe më e mira e të gjitha fitoreve. Të jesh i mundur nga vetvetja është gjëja më e turpshme dhe më e keqe”.

Harruan edhe aforizmin po aq të famshëm të Ciceronit (106-43 p.e.r.), në të cilin thuhet:

“Fitorja më e madhe është ajo që sigurohet mbi vetveten”

Arvanitasit e siguruan fitoren në frontin e luftës, por dështuan në frontin e pasluftës: pasluftën ua lanë në dorë grekëve për ta administruar. Kjo për arsye të përçarjes që e ka karakterizuar etninë shqiptare që së lashti, përçarje që ka shërbyer si “fidanishte” për mbjelljen e një urrejtjeje të çuditshme ndërshqiptare, me pasoja tragjike për fatet e kombit tonë. Sikur arvanitasit ta kishin mbajtur nën administrim të rreptë edhe pasluftën, Greqia sot do të fliste shqip dhe grekërit e mbetur në ato troje, do të trajtoheshin si një minoritet i respektuar.

Grekët, sigurisht, të torturuar nga kompleksi i inferioritetit para arvanitasve që bënë revolucionin, ngritën më këmbë mbarë opinionin publik dhe, nën drejtimin e kishës shoviniste greke, ringjallën traditën e misionarit famëkeq Kozma për ndalimin dhe mallkimin e gjuhës shqipe, si Gjuhë e Perëndive, siç e ka titulluar veprën e vet Aristidh Kola, të botuar në vitin 1989. Dhe është e kuptueshme. Për çkombëtarizimin e një populli, mënyra më dobiprurëse ësht ndalimi i gjuhës së tij, sepse gjuha është pasqyra e identitetit të tij kombëtar.

Kolë Boçari, profesor historie në Universitetin e Kuislandit në Australi, në vitin 1996 bëri një replikë me ministrin grek për çështjet evropiane, në gazetën britanike “The Europeans”, në të cilën u shpreh:

“Mësova për deklaratën tuaj, z. Ministër, në të cilën ju pohuat se në Greqinë e sotme nuk ka minoritet. Ju ose e keni humbur lidhjen me realitetin, ose ju ka verbuar fare nacionalizmi… Në Greqi jo vetëm që ka minoritet, por atje ekziston një minoritet i madh, mbi 2 milionë banorë, që kanë pushtuar Peloponezin, Athinën, Thrakën, Livadhianë.., gjë të cilën Greqia e ka mohuar gjithmonë… Unë dhe familja ime jemi një nga viktimat e këtij represioni shekullor… Ju na ndaluat me forcë, që ne, arvanitasit, ta ushtronim meshën në gjuhën shqipe, të flisnim publikisht në gjuhën e nënës, madje na përgjonit që të mos flisnim lirisht edhe në shtëpi… Për këtë shkak, kemi ikur nga fshati i lindjes në Peloponez, për të gjetur lirinë këtu, në Australi…”. (Citohet sipas: Nuri Dragoj. “Shqiptarët dhe grekët. Realitete historike”. Shtëpia Botuese “Weso”. Tiranë 2009,  f. 326).

(Profesor Boçari bën një gabim të vogël: ministrin grek nuk e kishte verbuar nacionalizmi. Përkundrazi, e kishte verbuar shovinizmi).

Në arritjen e objektivit të tyre për falsifikimin e historisë sonë të lashtë dhe ndalimin e gjuhës shqipe, grekëve u erdhën në ndihmë edhe personalitete të shquara të kulturës evropiane, që u përmendën më lart, si historiani gjerman Johann Winckelmann  (1717-1768), shkrimtarët Gëte (1749-1832) , Viktor Hugo (1802-1885) dhe piktori francez Delakrua (Delacroix – 1798-1863).

Me përkrahjen e tyre të padrejtë që këto personalitete i dhanë Greqisë, mohuan prejardhjen e kombit tonë, si kombi më i lashtë, falsifikuan historinë, duke shpikur lidhjen e paqenë mes grekëve të sotëm dhe atyre gjoja grekë të lashtësisë, mohuan lashtësinë e gjuhës shqipe, si themeli i gjuhëve evropiane, duke mos marrë në konsideratë mendimin e pararendësit të tyre gjerman, të filozofit dhe dijetarit të shquar Leibnic (Leibniz – 1646-1716), i cili thoshte:

“Në qoftë se duam të dimë historinë para Krishtit dhe shkencat e asaj kohe, duhet t’i drejtohemi gjuhës shqipe”.

Ata, gjithashtu, anashkaluan pikëpamjet e studiuesit gjerman Johan Turhan, të shprehura në librin me titull “Kërkim në histori”, të botuar në Lajpzig në vitin 1774, në të cilin ai shkruan:

“Asnjë popull tjetër i botës, në të cilën jetojmë, nuk është aq i panjohur për Evropën Perëndimore, për sa i përket prejardhjes, historisë dhe gjuhës se shqiptarët. E megjithatë, ai është populli kryesor i botës së lashtë e të rëndësishme që çdo historian do të donte ta njihte: historia e tyre do të plotësonte zbrazëtitë e mëdha në historinë e vjetër dhe të re të Evropës”.

Në vitin 1998, Shtëpia Botueswe “Planet” botoi librin e Aristidh Kolës me titull “Greqia në kurthin e serbëve të Millosheviçit”, në përkthimin e Milto Gurrës.

Në atë libër del në spikamë qëndrimi i Aristidh Kolës ndaj politikës greke, e cila, gjatë masakrave që shovinizmi serbokriminal po kryente në Kosovë, mbronte fuqimisht Millosheviçin, duke u renditur përkrah politikës së shovinizmit rusomadh, armikut të betuar tradicional të kombit shqiptar.  Ai ishte një qëndrim i turpshëm i politikës zyrtare greke ndaj popullit shqiptar të Kosovës, dhe po mbetet i tillë, përderisa Athina vazhdon ende të mos e njohë pavarësinë e Kosovës, qëndrim që të linte të kuptoje se ai mbahej edhe ndaj mbarë kombit shqiptar. Ai qëndrim, i cili nuk mund të vlerësohej ndryshe, veçse si qëndrim çmendurak, të sjell në kujtesë një deklaratë të vitit 1981 të presidentit grek Karamanlis, i cili thoshte:

“Greqia është një azil të çmendurish” (Citohet sipas: Robert D. Kaplan. “Greqia – gruaja e Lindjes, dashnorja e Perëndimit”. Shtëpia Botuese “Dituria”. Tiranë 2002. f. 40).

Pse të mos jenë të çmendur grekët! Fajin e kanë krerët arvanitas të revolucionit, demek, grek, që, siç u përmend më sipër, s’e morën situatën në dorë, që lejuan t’i vidhej historia jo vetëm Arvanitisë, por edhe mbarë kombit shqiptar, të falsifikohej ajo në mënyrën më skandaloze dhe grekët të fitonin edhe mbështetjen e personaliteteve të lartpërmendura të kulturës evropiane, të cilat, të brejtura nga smira për lashtësinë e gjuhës shqipe, trilluan një tjetër histori të Greqisë. Pra, nëse krerët arvanitas do ta kishin qeverisur siç duhet periudhën pas revolucionit, sot grekët nuk do të ishin fare të çmendur dhe, në rolin e minoritarëve, do të punonin të qetë, në bashkëpunim me arvanitasit dhe me mbarë kombin shqiptar.

Për aktivitetin e tij të shquar në shërbim të së vërtetës për shqiptarët arvanitas, Aristidh Kola duhej t’i paguante një haraç të madh shtetit shovinist grek. Dhe e pagoi. E pagoi me jetën e vet. Në një nga takimet e fundit pranë shtratit të vdekjes, – siç shkruan Kolec Traboini, – i kishin shkuar ambasadori shqiptar Kastriot Robo, bashkë  me avokatin shqiptar Ilir Malindi, i cili më pas dëshmon:

“Unë pata rastin që ta vizitoj të madhin Aristidh Kola në ditët e fundit të jetës së tij, në spitalin e Athinës “Evangjelizmos” dhe pashë gjendjen e tij të pashpresë… I dhashë kurajo, duke i thënë se së bashku do të vazhdonim me studimet dhe publikimet e reja, mirëpo… Ahhh! Ai, me trishtim dhe me krenari njëkohësisht, na tha këto fjalë:

“Ju lutem, mos ushqeni asnjë iluzion. Mua më vranë dhe kështu kanë vepruar edhe me dy kryetarët e tjerë të Shoqatës së Shqiptarëve “Marko Baoçari”, të cilët vdiqën, edhe këta nga “leuçemia”. Këto fjalë ua kam thënë edhe miqve të tjerë të mi” (Citohet sipas: Kolec Traboini. “Vrasja e dytë e Aristidh Kolës”. Botuar në “Illyria”. 27 shkurt 2001).

Aristidh Kola u largua për në pasjetë më 11 tetor 2000, ashtu si edhe pararendësit e tij arvanitas Kollokotroni, Karaiskaqi, Bubulina dhe të tjerë  udhëheqës të revolucionit, që i vrau helmi dhe plumbi grek nëpër prita. Udhëheqësit arvanitas të atij revolucioni ishin vërtet shumë trima, por nuk ishin të zgjuar. Prandaj fitoret pas atij revolucioni i korrën grekët, të cilët, gjatë zhvillimit të tij, rrinin të fshehur nëpër ferra, duke pasur aleate besnike pabesinë.

Me këtë studim, poeti  dhe shkrimtari i nderuar Arqile V. Gjata i ka bërë një homazh të shkëlqyer personalitetit të shquar të Arvanitisë dhe të mbarë kombit shqiptar Aristidh Kola dhe unë dëshiroj t’i shpreh përgëzimet dhe urimet e mia më të mira. Por, në të njëjtën kohë, nuk mund të mos rri pa shprehur keqardhjen time të thellë që asnjëri nga presidentët e Republikës së Shqipërisë nuk u kujtua që Aristidh Kolën ta nderonte që në gjalljen e tij me medaljen më të lartë “Nderi i Kombit”.

Kolumbus, Ohajo

27 maj 2020

Gazetari, politikani dhe historiani austriak Jakob Philipp Fallmerayer (1790-1861) është shprehur qartë

“Revolucioni për pavarësinë e Greqisë ishte një revolucion shqiptar dhe jo grek”.