Është bukur, dashuri, të ndihesh natën pranë meje,

e padukshme në ëndrrën tënde, seriozisht gjatë natës,

ndërsa unë shpërqendroj shqetësimet e mia

si të ishin rrjeta konfuze.

Në mungesë zemra jote lundron nëpër ëndrra,

por trupi yt kaq i braktisur merr frymë

duke më kërkuar pa më parë, duke plotësuar gjumin tim

si një bimë që dyfishohet nën hije.

Drejt , do të jeshi një tjetër që do të jetojë nesër,

por për kufijtë e humbur gjatë natës,

të kësaj qenie dhe jo të qenit atje ku jemi

mbetet diçka që na afron me dritën e jetës

sikur vula e hijes të tresgonte

me zjarr krijesat e saj të fshehta.