Janë për t´u përshëndetur orvatjet ose përpjekjet e gjata të UE-s (BE-s), SHBA-s ose Bashkësisë së gjërë botërore ose ndërkombtare mbi arritjen e një marrëveshjeje finale ose përfundimtare në mes Kosovës dhe Serbisë e cila do rezultonte me njohjen reciproke në mes tyre në kufijtë ekzistues, të vendosur dhe fortiifikuar me rastin e fitorës së përbashkët (epokale dhe historike) të Natos dhe UÇK-s -kundër soldateskës kriminale dhe gjakatare të Millosheviçit me 1999. Ndonëse, si kompromis i dhimbshëm i Kosovës dhe shqiptarevëve ndaj Serbisë, me shqiptarët e Kosovës Lindore (Preshevës, Medvegjës dhe Bujanocit) si “gjak në ëndërr” dhe “pëngje të reja” të padrejtësive të moçme ndaj Kosovës dhe shqiptarëve, të ngelur sërishë nën robërinë dhe tiraninë e egër serbiane!
Kaq, përsa i përketë anës”de jure” të shtetit dhe pavarësisë së Kosovës, për dallim të anës “de facto” e cila vazhdon të njoh sfida, udhëkryqe, pëngesa, anomali, patologji dhe turbulenca të shumëta paradoksale, reaksionare dhe anakronike që nga përfundimi i luftës çlirimtare dhe heroike të UÇK-s (1999) dhe deri me sot. Duke i bërë ata që e humbën luftën (serbët)- fitues dhe ata që e fituan luftën (shqiptarët)-humbës, pengje ose “viktima të reja” të kurthave, intrigave, dredhive, komplotëve, shantazhëve dhe projektëve ose planimetrive të reja konjukturale, nomenklaturale, manufakturale, gjeopolitike, gjeostrategjike dhe të tjera të Rusisë, Serbisë, Turqisë dhe ish fuqive të ndryshme imperiale ose kolonialiste mbi kurrizin e thyer ose lakuar të Kosovës dhe shqiptarëve.
Në ketë kontekst të suspektshëm dhe tepër dubioz, prap nuk bëjnë përjashtim as Kosova dhe shqiptarët e atjeshëm autokton ose etnik, të cilët në emër të një “shteti politik dhe juridik” u desht të xhveshën ose të heçin dorë nga ‘pema’ e tyre gjenealogjike ose strukturalgjenetike, si dhe nga e drejta sovrane dhe tepër legjitime e shqiptarëve të Preshevës, Medvegjës dhe Bujanicut për t’iu bashkangjitur Kosovës.
Faktorët, predikatorët dhe indikatorët e ndryshëm determinant dhe parasdigmatik në këtë “histori t’re” reaksionsre, paradoksale dhe anakronike, janë të shumtë dhe të shumëfishtë të cilët nuk dua t´i ceku kësaj radhe. Duke menduar këtu në “Europe an the People Without History” ( “Evropa dhe popujt pa histori ose johistorik”) ose ” Europe and dhe New Colonial Ecquality” (“Evropa dhe baraspesha e re kolonialiste”) dhe kështu me radhë. Mos të harrojmë se Kosova dikund para Konferencës së Ambadadorëve të Londrës ( 1913) i kishte me tepër se 25.9OO kilometra katrore. Pra, me tepër se sa Shqipëria e sotme Londineze. Dhe, sot…?!
Pse (përse) prap ndodhi kjo? Shtrohet pyetja. Sepse, faktori vendorë dhe ai ndërkombtar në Kosovë, u ngutën ose vrapuan që në start me qasjet e njohura konstruktive dhe pragmatike ndaj minoritetit ose komunitetit serb në Kosovë. Gjegjësisht, me komprimiset ose koncesionet e shumëta politike, adminisdtrative, juridike dhe të tjera ndaj palës serbe në Kosovë dhe gjithandej. Duke menduar (ëndërruar syhapur) se pakica ose minoriteti serb në Kosovë, do i përshëndesin ose përqafojnë platformat ose formulat e njohura parlamentare ose demokratike të SHBA-s ose Perëndimit në Kosovë. Kjo doli që të ishte një gabim ose iluzion i madh i lidershpit kosovarë dhe faktorëve të njohur botërorë ose ndërkombtar në Kosovën e pasluftës. Serbët nuk janë dhe nuk mund të bëhen kurrë amerikan ose perëndimorë. Nga lëshimet ose koncesionet e mesipërme ndaj shtetit dhe pakicës serbe, mepastaj rrodhën ose u zhvilluar edhe paradokset, anomalitë dhe patologjitë tjera reaksionare dhe anakronike në Veriun e Kosovës dhe Mitrovicës së bashku me idenë infantile, reaksionare dhe anakronikem mbi “asociacionin e pavarur të komunave serbe” (“republikën serbe”) në Veriun e Kosovës, “demarkacionet kufitare” dhe kështu me radhë. E tërë kjo si duket në saje të frikës latente ose permanente të faktorit shqiptar ose kosovar dhe atij ndërkombtar-ndaj “formulave”, “doktrinave” ose “ekuacioneve” të ndryshme ushtarake dhe politike me shumë të panjohura ose të papritura nga ana e Rusisë si fuqi e njohur nukleare ose atomike dhe aleate tradicionale dhe historike e Serbisë dhe M. Zi.
Shih ti tashti edhe idënë reaksionare, paradoksale dhe anakronike mbi “modelin” e dikurshëm në mes Gjermanisë Perëndimore dhe Gjermanisë Lindore si “modus vivendi” për pajtimin dhe njohjen reciporoke në mes Kosovës dhe Serbisë me sponzorizimin dhe trysninë paraprake të Rusisë, i cili pos tjerash, nënkupton të drejtën absolute të Serbisë për të rikthyer prap Kosovën nën jurisdiksionin dhe sovranitetin e saj, ashtu siç e riktheu Gjermania Perëndimore (RFGJ) -Gjermaninë Lindore ( RDGJ ose DDR) nën jurisdiksionin dhe sovranitetin e saj. Ndërkohë që shqiptarët dhe serbët (Kosova dhe Serbia)-janë popuj (kombe) dhe shtete të ndryshme në armiqësi shekullore me njëri tjetrin ose më njëra tjetrën. Përderisa, “asociacioni i pavarur i komunave serbe në Veriun e Kosovës ose Mitrovicës me ingerenca dhe kompetenca ekzekutive: De jure dhe de facto nënkuptojnë shkëputjen e pjesës veriore të Kosovës dhe bashkangjitjën e saj me Serbinë në një periudhë afatshkurtër ose aftamesme. Duke i përfshirë këtu edhe “Trepçën”, Ujmanjn dhe pasuritë tjera natyrore ose nëntokësore në Veriun e Kosovës ose Mitrovicës. Çudi!
Në këtë rrafsh, gjithashtu duhet të kemi parasysh aspektin e determinuar, ortodoks, autoritar ose totalitarist të mohimit dhe kundërshtimit të çdo llojë forme të socializimit (risocializimit) real ose dialektikë të pakicës ose minoritet serb në shtetin, pushtetin dhe shoqërinë e re kosovare. Mbase, mohimin ose kundërshtimin e tyre esktrem, radikal ose absolut ndaj çfarëdollojë teorie dhe praktike që krijojnë vlera dhe sisteme moderne ose bashkohore.
Se këndejmi, ajo që (çfarë) mendohet, thuhet dhe shkruhet për edukatën, kulturën, moralin, karakterin, emancipimin dhe reformimim e popullit, shtetit dhe pushtetit serb, shpesherë është shumë largë nga funksioni dhe ndikimi i tyre real ose esencialo-substancial në jetën e njerëzve, në ndërgjegjen, nëndërgjegjen, vetëdijen ose nënvetëdijen e tyre shtetrore, nacionale, politike etj. Ndonëse, ku me pak e ku me shumë, çështjet ose aspektët e mesipërme determinante dhe paradigmatike, ndikojnë, penetrojnë, reflektohen dhe interferojnë në mënyrë eksterne ose eksplikative edhe në mendimin dhe opinionin e njerëzve ose qytetarëve, duke iu përshtatur në një masë të madhe pushtetit dhe ideologjisë sundimtare, dominuese, hegjemoniste dhe ekspanzioniste e cila reflektohët dhe interferon edhe tek pakica ose minoriteti serb në Kosovë dhe gjithandej.
Dhe, cila është formula konkrete ose adekuate e asaj ‘biocenoze’ ose e atij ‘rrethi vicioz’? Midis motiveve ose stimujve të ndryshëm të kulturës dhe kritikës së njohur shkencore ose metodologjike, në shtetët ose shoqëritë e ndryshme tranzitore, militariste, hegjemoniste, totalitariste ose post-komuniste si Serbia etj. një vend të posaçëm zë edhe motivi i gënjeshtrës, ku ideologjia shtetrore, nacionale, politike, ushtarake (luftarake) ose historike, paraqesin imazhin e një të “vërtete absulote” që nuk ekziston fare. Duke i stisur, mbuluar, valorizuar, glorifikuar ose disajnuar kushtet ose rrethanat e ndryshme historike, politike, ushtarake (luftarake), fetare, kulturore ose ideologjike-nën llupën e veprimëve ose reagimëve të ndryshme qetësuese ose ngushëlluese (lëxo: inkarnatiovo-ataraksioniste) që i shërbejnë ose kontribuojnë “formulës” së mbajtjes në jetë (jetëgjatësisë) së një ideologjie të rrejshme shtetrore, nacionale, politike, historike, gjeogragike, fetare, kulturore etj. E tërë kjo nën parullat ose sloganet e ndryshme dogmatike, demagogjike, hipokrite, paradoksale, reaksionare dhe anakronike të ekzistencës ose mbijetesës së përbashkët shtetrore, nacionale, fetare, kulturore ose historike- përmes mitit serb mbi “Kosovën si djep” ose “Jerusalem i popullit serb” dhe brroçkulla të tjera qesharake ose tragjikomike.
Në këtë prizëm, për dallim të mediokritëve të ndryshëm ‘pseudo’ , ‘quazi’ ose kontrakulturorë dhe antipolitikë (atyre shkatërruesve të zellshëm të edukatës, kulturës, bashkëjetesës dhe emancipimit serbian)- të cilët “venë dorën në brez ose në revole” sapo dëgjojnë ose mësojnë emrin ose mbiemrin e një lideri, politikani, intelektuali ose kulturologu shqiptar ose kosovar: Përballë gënjeshtrës së mesipërme shtetrore dhe nacionale, idealizohet, valorizohet, glorifikohet, rimohet dhe bëhet korrektuese gënjeshtra tjetër (pushtetmbajtëse ose politike) që e denoncon atë të parën. Ndërkohë që impulset retrograde, negative dhe regresive të së dytës, iu kundërvihen implikimeve mashtruese dhe konservatore të së parës. E tërë kjo përmes zëvëndësimit aparant dhe transparent të një ” modeli ose sistemi politikë me një model ose sistem tjetër”, i cili sipas shkencave politike, është riprodhim i po atyre marrëdhënieve ose raportëve themelore ose elementare që e ruajnë “modelin” ose sistemin (regjimin) e mehershëm ose paraprak në substancën (esencën) dhe tërësinë e tij. Në rastin e Serbisë, regjimin kriminal dhe gjakatar të Millosheviçit së bashku me “reliktët”, kostumet, autoritetët, hijet, fosilet, ligësitë, komplekset dhe paranojat e tij.
Në ketë vorbullë, zatën duhet kërkuar ose optikuar zhvillimet ose proceset e njohura reaksionare, paradoksale dhe anakronike në Serbi dhe gjithandej.
Se këndejmi, për botën e sotme postmoderne ose ultrabashkohore, njeriu është vetëm një numër ose pamje e thjeshtë, i cili duhet të përputhet dhe përshtatet me gjithëçka dhe me asgjë! “Bota globale është pikësynimi ose përfaqësimi i tij real dhe optimal.” Duke i abstrahuar ose relativizuar në këtë rast absolutën dhe maksimalen e aspiratave ose kërkesave të individit dhe kolektivitetit.
U mor vesh se filozofia jetësore dhe sidomos ajo politike, në instancë të fundit, janë vetëm një shkollë e shkathtësisë që i rregullon parimet, motivet dhe arsyen për të jetuar ose mbijetuar në një “botë globale” ose “treg të përbashkët” të vlerave, resursëve, pasurisë dhe kapitalit të gjithëmbarëshem rajonal, kontinental dhe interkontinental.
Ndërkohë që vullneti për të jetuar mishërohet, penetron dhe interferon tek të gjitha qeniet ose krijesat e mundshme njerëzore ose homo-sapiente dhe lëvizë tek të gjitha gjërat në një luftë të përhershme ose permanente për përmbushjen e ëndërrave, caqeve ose qëllimëve të caktuara. Është pra një “luftë” ose “stuhi infernale që nuk pushon kurrë”, ku qeniet njerëzore janë në kaos ose anarki, në kërkim të vazhdueshëm të vetvetës, gjegjësisht, identitetit, integritetit dhe ekskluzivitetit të tyre individual dhe kolektivë si dhe të plotësimit të nevojave dhe kërkesave të njohura jetësore ose ekzistencialiste. Të shkëputur nga materia, të lëkundur ose tjetërsuar nga njerëzorja dhe racionalja, gjegjësisht, nga edukata, kultura, emancipimi, morali, disiplina, ndërgjegjia, arsyja, humanizmi, drejtësia dhe barazia e njohur shtetrore, nacionale, politike, ushtarake, historike, gjeografike, fetare, kulturore, materiale, sociale, ekonomike etj…Në ngarendje ose turravrape të fluidshme, turbulente dhe tepër hektive- pas plotësimit të ‘egove’, ‘superegove’ ose nevojave të ndryshme objektive dhe subjektive. Dhe, kjo pa arritur kurrë një cak ose qëllim të caktuar ose përfundimtar.
Ndryshe nga kjo, bota, në të cilën njeriu cilësohet si një “mikrokozmos”, bëhet vetëvetiu një “megapoligon luftërash” ose ‘makrosferë interesash’ e cila nuk është e përbërë nga asgjë tjetër përveç “vullnetit” ose sëmundjes së pashërueshme për përfaqësim, sundim dhe dominim të atyre që janë më të pasur dhe më fortë mbi ata që janë më të varfër dhe më të dobtë.
Për me tepër ndërkaq, në kuader të epistemologjisë dhe antropologjisë së re politike, respektivisht, brenda “filozofisë së jetës materiale dhe asaj ekzistencialiste”, sikur bëhët edhe deshifrimi dhe deskriptimi i botës dhe natyrës”, gjë që është edhe qëllimi final ose kryesor i filozofisë politike.
Në këtë rast, edhe studimet ose analizat e njohura politologjike ose sociofilozofike, nuk ngelin të izoluara, por, ato kthehen tek vlerat dhe parimet e larta morale dhe njerëzore ose qytetare. Kështu që filozofisë së shpirtit ose subjektit, i kundërvihet filozofia e natyrës, filozofia racionale dhe objektive.
Komentet