VOAL- Olaf Scholz lindi më 14 qershor 1958 në qytetin Osnabrück, në Tokën e Saksonisë së Ulët. Ai është një politikan gjerman, karriera e suksesshme e të cilit kulmoi me zgjedhjen si Kancelar, të zyrtarizuar në nëntor 2021. Më poshtë le të zbulojmë se cilat janë fazat e spikatura të rrugës private dhe profesionale të Olaf Scholz, pasardhësi i Angela Merkelit në krye të një kombet më të rëndësishme në Evropë dhe në botë.

Debutimi i tij në politikë me Partinë Socialiste

Olaf kaloi pjesën më të madhe të viteve të formimit në Hamburg, një qytet me të cilin mbeti i lidhur për një kohë të gjatë. Prindërit punojnë në një fabrikë tekstili, ndërsa dy vëllezërit më të vegjël janë të destinuar të kenë sukses në fushën e mjekësisë dhe teknologjisë.

Pas përfundimit të studimeve të shkollës së mesme ai filloi studimet për drejtësi në Universitetin e Hamburgut, duke u fokusuar në politikat e punës. Kjo pasqyron interesin e tij të madh për jetën publike, që kulmoi me anëtarësimin e tij në Partinë Socialiste në moshën 17-vjeçare.

Scholz në moshën 26 vjeçare

Në vitet e para të veprimtarisë politike ai u dallua për pozicionet e tij në kontrast të fortë me NATO-n.

Në vitin 1998, pas gati 25 vitesh angazhim politik, Olaf Scholz u zgjodh në parlamentin gjerman për qarkun e Hamburgut. Ai filloi të vlerësohej nga kolegët e tij dhe nga opinioni publik, aq sa u rizgjodh në zgjedhjet kombëtare të vitit 2002. Ndërkohë fitoi besimin e hierarkive më të larta të SPD-së (Sozialdemokratische Partei Deutschlands,  Partia Social Demokrate e Gjermanisë), duke u bërë sekretar i përgjithshëm i partisë.

Olaf Scholz: nga Ministër në President të qytetit-shtetit Hamburg

Në vitin 2007 Scholz iu bashkua qeverisë së Merkelit dhe u emërua Ministër i Punës dhe Çështjeve Sociale.

Katër vjet më vonë partia e emëroi atë për të udhëhequr shtetin e Hamburgut: ai e fitoi pozitën duke fituar 62 nga 121 vendet. Në këtë cilësi, Scholz përfaqëson qytetin port të rëndësishëm, si dhe Gjermaninë, ndërkombëtarisht.

Në qershor 2011 ai mori pjesë në darkën e organizuar nga Barack Obama për nder të Angela Merkel në Shtëpinë e Bardhë. Që nga ai moment filloi të shoqërohej me krerët e shteteve nga e gjithë bota, madje duke i ftuar në Hamburg për festën e Shën Matias.

Nga viti 2015 deri në vitin 2018 ai u fokusua në promovimin e çështjeve kulturore në kuadër të marrëveshjeve të bashkëpunimit franko-gjerman.

Roli themelor në përgjigjen ndaj pandemisë

Në vitin 2017 Olaf Scholz u propozua unanimisht nga partitë e koalicionit si Ministër i Ekonomisë. Pas betimit të tij në mars 2018, ai u bë edhe zëvendëskancelar i Angela Merkel.

Indeksi i popullaritetit të Scholz-it përjeton rritje të vazhdueshme në këtë fazë.

Konsensusi i tij midis opinionit publik gjerman rritet më tej falë rolit vendimtar të luajtur në përgjigje të pandemisë COVID-19. Scholz po lufton për të ndarë fonde të paprecedentë të shpëtimit për ekonominë e vendit, e cila mbron bizneset dhe profesionistët e pavarur në veçanti.

Olaf Scholz shquhet gjithashtu për kontributin e tij vendimtar në krijimin dhe zbatimin e planit evropian prej 750 miliardë eurosh që synon mbështetjen e shteteve më të prekura. Ndër elementët më bindës në lidhje me veprimin e tij politik është rezoluta për ndarjen e 90% të kuotës së caktuar për Gjermaninë për qëndrueshmërinë mjedisore dhe dixhitalizimin.

Zgjedhja si kancelar

Në fillim të gushtit 2020, komiteti drejtues i SPD vendosi pa shumë debate të brendshme për emërimin e Olaf Scholz si kandidat për kancelar në funksion të zgjedhjeve kombëtare të planifikuara për vitin e ardhshëm. Shumë komentues lexojnë në zgjedhjen e Scholz-it, që i referohet shpirtit centrist të partisë historike socialiste, kolapsit strukturor të krahut më radikal të formacionit politik.

Megjithatë, sipas asaj që doli nga sondazhet ishte vendimi më i mirë, pasi partia arriti një fitore, ndonëse të ngushtë, me 206 vende të sigurta në parlamentin federal. Kjo i lejon Olaf Scholz-it të luajë letrat e tij sa më mirë që të jetë e mundur, duke u nisur nga një pozicion i fortë në negociatat e nevojshme për të formuar një qeveri koalicioni me të Gjelbërit dhe Liberalët.

Kështu më 24 nëntor 2021 u njoftua se tri forcat politike kishin arritur një marrëveshje, duke konfirmuar emërimin e Scholz si kancelar.

Olaf Scholz: jeta private dhe kuriozitetet

Për shkak të stilit të tij veçanërisht të sofistikuar të oratorisë, Olaf Scholz fitoi pseudonimin Scholzomat në media.

Për sa i përket jetës së tij të dashurisë, kancelari gjermane është i martuar me Britta Ernst, vetë një politikane profesioniste dhe anëtare e SPD-së. Në vitin 2018 çifti u transferua në Potsdam, pasi kishte jetuar për një kohë të gjatë në qytetin e Hamburgut./Elida Buçpapaj

Olaf Scholz me gruan e tij Britta Ernst

VOAL- Andrew Jackson, Presidenti i 7 i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, lindi më 15 mars 1767 në Karolinën e Veriut, në zonën Waxhaw, nga një familje emigrantësh të përulur irlandezë. I rritur nga nëna e tij (i ati i kishte vdekur disa javë para lindjes), ai mësoi të lexonte dhe të shkruante në shtëpi. Zona ku ai jeton nuk ka shkolla.

Vitet e rinisë

Në vitin 1780, gjatë Luftës Amerikane të Pavarësisë, e cila pa Karolinën të pushtuar nga anglezët, trembëdhjetë vjeçari Andrew Jackson, i cili së fundi ishte bashkuar me një grup të armatosur të përbërë nga vullnetarë, u kap rob pas përleshjes në Hanging Rock.

Pasi ka rifituar lirinë në fund të konfliktit, ai ka mundësinë të kthehet në shtëpi, ku megjithatë e presin një lajm të tmerrshëm. Në fakt, nëna dhe dy vëllezërit e saj kanë vdekur. Pra, Andrew, praktikisht i mbetur vetëm, pa familje, u transferua në Salisbury dhe këtu ai filloi të punonte si çirak samarxhi. Në kohën e lirë i përkushtohet studimeve për drejtësi.

Karriera si avokat

Në 1787, në moshën njëzet vjeç, Jackson u bë avokat. Që nga ai moment karriera e tij mori hov. Në fillim ishte spekulator tokash, më pas u bë tregtar skllevërish dhe kuajsh. Ai gjithashtu mbajti rolin e vullnetarit ushtarak kundër fiseve indiane të fshatit lokal, përpara se të merrte rolin e zyrtarit publik në zyrat politike lokale.

Në vetëm njëzet e katër vjeç, më 1791, Andrew Jackson u bë avokati i Nashville. Në Tenesi, për më tepër, ai martohet, duke u bashkuar në martesë me Rachel, një vajzë që ishte divorcuar me kapitenin Lewis Robards një vit më parë. Problemi është se në kohën e martesës së Andrew dhe Rachel, dokumentet e divorcit të gruas nuk janë ende përfundimtare, gjë që e bën atë zyrtarisht një bigamiste. Pikërisht për këtë arsye martesa konsiderohet e paligjshme. Pasi divorci u zyrtarizua teknikisht, gjithsesi, Jackson arriti të martohej: ishte viti 1794.

Karriera politike dhe ushtarake

Disa vjet më vonë, pas aneksimit të Tenesit në Union si shteti i gjashtëmbëdhjetë autonom, Andrew Jackson u zgjodh në Dhomën lokale të Përfaqësuesve. Më 1797, megjithatë, ai u emërua gjyqtar i Gjykatës së Lartë të Shtetit. I mërzitur nga natyra sedentare e punës së tij si gjyqtar dhe i pakëndshëm në asambletë legjislative në të cilat merrte pjesë për shkak të natyrës së tij grindavece, në vitin 1804 ai zgjodhi të bëhej komandant i milicisë vendase, pasi dha dorëheqjen nga detyra.

Një vit më pas ai bashkëpunon me një politikan të quajtur Aaron Burr, i cili synon të revoltojë territoret koloniale spanjolle të Meksikës së sotme me një ushtri revolucionarësh. Por pikërisht për këtë arsye ai duhet të përballet me një akuzë për tradhti të lartë që vjen drejtpërdrejt nga Presidenti Thomas Jefferson. Megjithatë, duke mësuar për urdhrin për ta arrestuar, Xhekson e lë Burr për t’u bashkuar me pushtetin qendror.

Më 1812 ai u emërua komandant i përgjithshëm i frontit jugor nga James Monroe, Sekretar i Luftës, pas shpërthimit të konfliktit me Anglinë. Fronti jugor është shumë delikat, pasi aty shpërtheu lufta kundër amerikanëve vendas të Creek, të cilët janë në anën e anglezëve.

Heroi kombëtar Andrew Jackson

Në fund të fushatës, e cila zgjati për disa vjet, Jackson mori nënshkrimin e Traktatit të Fort Jackson, në bazë të të cilit amerikanët vendas ranë dakord të jepnin një sipërfaqe prej më shumë se nëntë milionë hektarësh.

Menjëherë më pas, ai iu përkushtua britanikëve, ushtria e të cilëve kishte mbërritur në sektorin jugor dhe u përball me trupat angleze pranë Nju Orlinsit, duke udhëhequr një ushtri të përbërë nga ushtarë të rregullt dhe rezervistë: suksesi ishte për amerikanët, të cilët ata numërojnë vetëm tetë viktima, asgjë në krahasim me shtatëqind vdekjet angleze.

Që nga ai moment, Andrew Jackson, falë asaj fitoreje – e cila në fakt ishte e padobishme pasi disa ditë më parë Bashkimi dhe Anglia kishin nënshkruar tashmë paqen – u bë një hero i vërtetë kombëtar, që meritonte të kishte ngritur nderin e ushtrisë amerikane.

Kandidimi për president

Pasi u bë gjithashtu idhulli i fermerëve të kufirit perëndimor, në nëntor 1824 Jackson u përpoq të bëhej president, duke kandiduar për Demokratët-Republikanët, kundër sfiduesit të tij John Quincy Adams. Objektivi është arritur vetëm pjesërisht, në kuptimin që Andrew fiton shumicën e votave popullore, por nuk arrin të bëjë të njëjtën gjë me atë të Zgjedhësve të Mëdhenj, dhe kështu Kongresi emëron Adams si kreun e ri të shtetit, siç kërkohet nga Amendamenti i Dymbëdhjetë. të Kushtetutës amerikane.

Jackson, megjithatë, nuk u dorëzua dhe u përpoq të luante përsëri kartën presidenciale katër vjet më vonë, këtë herë të mbështetur nga Partia Demokratike, një subjekt i ri politik: në këtë rrethanë Adams u mund, falë aleancës midis agrarëve të Jugu dhe fermerët e Perëndimit. Andrew Jackson mori detyrën më 4 mars 1829. Ai ishte presidenti i parë amerikan me origjinë modeste.

Presidenca e Andrew Jackson

Presidenca e tij, e cila do të zgjasë tetë vjet, do të shohë ndër të tjera një operacion demokratizimi të strukturave politike të Unionit, jo më nën dominimin e oligarkive financiare të Veriut dhe elitave tokësore të Jugut futet sekrete dhe funksionet e shumta publike, vendore dhe shtetërore, bëhen me zgjedhje.

Në përgjithësi, me të jemi dëshmitarë të një heqje progresive të kufizimeve të votimit, me emërimin e drejtuesve partiakë të besuar organeve të zgjedhura në mënyrë demokratike.

Më 3 mars 1837, pasi i kishte mbaruar mandati i fundit, ai u tërhoq në jetën private. Trashëgimia e tij politike i kalon bashkëpunëtorit të tij besnik Martin Van Buren, i cili e pason atë si president i Shteteve të Bashkuara.

Andrew Jackson vdiq më 8 qershor 1845 në Nashville, në moshën 78-vjeçare, në fermën e tij The Hermitage. Ai ishte një nga presidentët e Shteteve të Bashkuara, anëtarë të Masonerisë. Fytyra e tij shfaqet në kartëmonedhën prej 20 dollarësh./Elida Buçpapaj

VOAL- I lindur në Boston më 17 janar 1706, bir i një tregtari anglez, Benjamin Franklin pati një fëmijëri të vështirë: ai ndoqi shkollën shumë pak dhe në rini ai bëri pak nga çdo gjë, nga printeri në stacion, nga shkrimtari në botues, gjithmonë dallues. vetë, megjithatë, për inteligjencën dhe këmbënguljen e tij. I martuar në vitin 1730, ai pati tre fëmijë dhe vetëm kur mbushi të dyzetat filloi t’i përkushtohej në mënyrë më konkrete studimeve shkencore, duke themeluar Shoqërinë Filozofike Amerikane.

Benjamin Franklin ishte një polimatist amerikan, një shkrimtar, shkencëtar, shpikës, burrë shteti, diplomat, botues dhe filozof politik. Ndër intelektualët më me ndikim të kohës së tij, Franklin ishte një nga Etërit Themelues të Shteteve të Bashkuara; hartues dhe nënshkrues i Deklaratës së Pavarësisë.

Më 1746 ai mori pjesë në një konferencë në Boston mbi mrekullitë dhe zbulimet e energjisë elektrike që e emocionoi atë deri në pikën e blerjes së të gjitha pajisjeve të ekspozuara; duke qenë mjaft i vetëdijshëm për veprat dhe përvojat e Gilbert, von Guericke e Nollet, ai iu përkushtua pothuajse tërësisht studimeve të energjisë elektrike.

Zbulimi i tij më i njohur është se rrufeja nuk është gjë tjetër veçse një manifestim i elektricitetit, një besim që lindi nga një sërë vëzhgimesh rreth ngjashmërisë midis rrufesë dhe shkëndijave elektrike, në formën, ngjyrën dhe shpejtësinë e tyre.

Më 1747 Franklin sqaroi efektin elektrik të pikave dhe filloi kërkimin për krijimin e një rrufeje praktike. Gjatë studimeve, në vitin 1752, ai kreu eksperimentin e famshëm si një demonstrim i besimeve të tij rreth rrufesë. Prandaj ai propozon instalimin, mbi kullat ose kullat e kambanave, një kafaz metalik me një platformë izoluese mbi të cilën operatori duhet të qëndrojë, i shoqëruar nga një shufër hekuri me majë afërsisht nëntë metra e lartë: në prani të një re stuhie, hekuri do të elektrizohej dhe, nga duke lëvizur një tel hekuri pranë shufrës, operatori do të kishte shkaktuar një rrymë të menjëhershme midis shufrës dhe masës.

Eksperimenti u krye, me sukses të plotë, në 1752 nga shkencëtari francez Dalibard.

Duke qenë i sigurt për intuitën e tij, Franklin shpiku më pas shufrën e rrufesë: Rastësisht, sistemi i parë kryesor i rrufepritësit u instalua në vitin 1760 në farin Eddystone në Plimouth.

Por Franklin bën dy zbulime të tjera themelore: “fuqia e pikave”, tema e së cilës trajtohet në një seri letrash mbi energjinë elektrike midis viteve 1747 dhe 1754, dhe se elektriciteti përbëhet nga “një lëng i vetëm”, ​​duke shkatërruar kështu teoria dualiste e C.Du Fay. Më 1751 ai ekspozoi zyrtarisht të gjitha idetë e tij mbi fenomenet elektrike në botimin “Opinionet dhe hamendjet në lidhje me vetitë dhe efektet e lëndës elektrike”.

Në vitet në vijim zhvilloi një veprimtari të dendur politike; më 1757 ishte në Londër si përfaqësues i kolonive të ndryshme amerikane, duke u kthyer në atdhe vetëm me shpërthimin e Luftës Civile, ndërsa më 1776 ishte në Francë si përfaqësues diplomatik në Kongresin Kontinental.

Pas kthimit në Amerikë më 1785, ai punoi deri në vdekjen e tij në Filadelfia më 17 prill 1790 për zbulime dhe shpikje të reja në fushat më të ndryshme. Për angazhimin e tij si patriot dhe që më 1754 kishte paraqitur një projekt për bashkimin e të gjitha kolonive amerikane, ai do të njihet si krijuesi i Shteteve të Bashkuara të Amerikës./Elida Buçpapaj

Sot violonçelisti Gjergj Antoniu, muzikanti par excellence do të festonte 75 vjetorin.

Koncertist karriere me një intensitet befasues koncertesh për kohën, ngriti peshë zemrat e spektatorit dhe u bë legjenda e jetës muzikore shqiptare. Për 35 vite rresht interpretoi në 91 koncerte, krye-vepra të literaturës muzikore botërore dhe pothuajse gjithë veprat e kompozitorëve shqiptarë.

Por…

Në një ditë shtatori të vitit 2012, trupi i tij s’mundi dot t’i rezistonte më sëmundjes fatale, që e mori në një moshë relativisht të re, 63 vjeç.

Sa shumë projekte koncertesh mbetën pezull, sa ëndrra i mbetën pa u realizuar, sa vepra bashkëkohore të blera kohët e fundit edhe pse kurohej për disa vite në Greqi, Ai nuk mundi dot t’i jepte zë me talentin e tij të përveçëm e të pazakontë në mjedisin shqiptar por dhe jo vetëm.

I admiruar nga muzikantët dhe publiku, i vlerësuar me superlativa prej kritikës profesionale në shumicën e rasteve, me të njëjtin respekt edhe u përcoll në banesën e fundtit në atë 29 shtator…

Kur arkëmorti la prapa derën e Universitetit të Arteve, kortezhi instiktivisht e vuri në mes të dy rreshtave dhe po aq instiktivisht heshtja e rëndë u thye nga një duartrokitje e ndrojtur, që vetëm pas disa sekondave u shumëfishua nga të gjithë, me të njëjtin zell të përherëshëm. Për dijen time ishte rasti i parë i një reagimi të tillë dhe s’kish si të ndodhte ndryshe.

Ishin këto duartrokitjet e fundit që i dhanë kolegët instrumentist, të cilët s’linin rast pa u shprehur në media për vlerat e tij, ishin kompozitorët që shumicën e krijimeve për violonçel ia dedikuan Atij e njëkohshëm e konsideruan frymëzues e konsulent profesional, ishin duartrokitjet e fundit të studentëve që do ju mungonte dashamirësia e urtësia e sugjerimeve profesionale, por dhe rreptësia në plotësimin e kërkesave dhe jo vetëm violonçelistët, por të gjithë studentët e tjerë, që përfituan nga kultura e tij dhe që me përkushtim dhe pasion kurrë nuk ia kurseu bashkëbisedimet për faktorët që siguronin cilësinë e interpretimeve. Ishin duartrokitjet e familjarëve të pakët, që koha i kishte rralluar, të cilët për dekada, madje që fëmijë i kishte bërë krenar.

Nga talenti i tij kanë marrë jetë 75 vepra të letërsisë botërore muzikore, 52 vepra të kompozitorëve shqiptarë, 14 vepra të transkriptuara, 9 vepra të muzikës së dhomës. Gjithësej150, prej të cilave një numër i konsiderueshëm i përcolli në skenat tona për herë të parë duke dhënë modelin e perceptimit dhe interpretimit artistik si Ai.

Muzikant i sojmë me fantazi krijuese dhe imagjinate të pasur që pas procesit rigoroz të njohjes, duke realizuar ekzekutime perfekte tekniko-profesionale ndjente misionin t’i përcillte vlerat estetike të veprës përmes prizmit të tij shpirtëror e intelektual.

“Çdo harresë është e dëmshme, por ajo mbi artin, tempujt e tij dhe dishepujt, është e pafalshme” (P. Kabo)

I paharruar kontributi.

(Të dhënat faktike janë nxjerrë nga studimi monografik “ Gjergj Antoniu Një jetë me violonçel”).nga ku po shkëpusim një fragment të karakteristikave të individualitetit.

Qendrimi krijues

Vepra artistike në të në cilën merr trajtë objektive vullneti krijues i kompozitorit, talenti dhe ndjeshmëria subjektive e tij ndaj ideve muzikore , imponohet si një skemë e përgjithshme për muzikantin interpret. Mbajtja e qendrimit realist dhe shprehja me vërtetësi realizon korrektësinë e ekzekutimit , domosdoshmëri edhe kjo e përgjithshme. Vetëm mënyra e përjetimit intelektual dhe shpirtëror të instrumentistit e bën atë variant të përveçëm. Në këtë kuptim, termi interpretim e presupozon , ekzekutimin ndërkohë ai sa është i dallueshëm aq mban edhe varësi lidhjesh me ekzekutimin, si simbiozë e vërtetësisë me individualitetin. Zbatimi me korrektësi i partiturës shfaqet si tipar i ekzekutimit të pastër, interpretimi është mëvetësi e qenësishme, është bazim i shpirtit drejtuar nga intelekti, është përveç sakësisë një vetdhurim plot pasion. Në të gjendet hapësira për të shprehur interpreti qendrimin subjektiv krijues. Në bashkëveprim me lirinë e shprehjes, ky qendrim ndihet në trajtat e ndjeshmërisë e nuancimet shpirtërore individuale, në perceptimin intelektual e artistik, e bëhet i dukshëm në karakterin improvizativ të lojës.

Improvizimi, kur plekset me rreptësinë e formës të çdo detaji e të parashtruar në veprën konkrete krijon në intepretim variantin e përveçm indivdual.

Në librin “Poetika Muzikore” në kapitullin mbi ekzekutimin Stravisnky pohon: “Eshtë e drejtë dhe e natyrshme t’i kërkojmë edhe interpretit nënshkrimin dhe kulturën që i kërkojmë krijuesit. Sepse që të dy do të gjejnë në to lirinë në plotësinë e saj të skajshme dhe në fund të fundit edhe nëse jo përnjëherej , suksesin e vërtetë, shpërblimin e ligjshëm të interpretëve, të cilët në shpalosjen e virtuzitetit të tyre më të shkëlqyer ruajnë atë modesti dhe atë vet përmbajtje të shprehjes që është vula e artistëve të sojmë” (fq. 87)

Natyrisht së bashku me lexuesin e vëmendshëm, biem në sintoni tek pranojmë që në këtë përkufizim të Stravinskit përfaqësohet më së miri edhe Gjergj Antoniu….

Tërë hapësira tingëlluese e veprës në interpretimin e tij vjen te dëgjuesi si refleks i vetëndjerë artistik, në lirinë e shprehjes e qendrimin krijues, dhe kjo padyshim ndihet jo vetëm në raport me literaturën shqiptare, por dhe me atë botërore ………

I.Dema ,12 Prill 2024

Agron Bala ka lindur në qytetin e Shkodrës më 11 prill të vitit 1957. U diplomua në vitin 1982 në Universitetin e Tiranës, në degën gjuhë letërsi, më pas mbaron studimet për gazetari. Ka pasur një karrierë të pasur në televizion si skenarist, autor programi, pedagog dhe shkrimtar. U nda nga jeta në Tiranë më 15 janar 2016.

Kontributin e tij në gazetari Bala ka filluar t’a japi që në mesin e viteve ’80 si skenarist në RTSH. Mbi 100 filma dokumentarë dhe programe, ku bien në sy dokumentarët për Luigj Gurakuqin, Vaso Pashën, Hoxha Tahsinin, Mihal Gramenon, Shote Galicën kanë edhe kontributin e Agron Balës. Pas viteve ’90, Bala u bë një zë i njohur në pasqyrimin e zhvillimeve demokratike në vend. Ai ishte organizor dhe pjesmarrës në disa emisione radiofonike dhe televizive, për të kulmuar në vitin 2006 me programin e njohur “7X7” në RTSH. Një kontribut të vlerësuar Agron Bala ka dhënë edhe për krijimin e brezit të rinj të gazetarëve si pedagog në Faklutetin e Gazetarisë. Ndarja e tij nga jeta është pritur me hidhërim. Në rrjetin social Fejsbuk, ku Agron Bala ishte mjaft i lexuar me statuset e tij mbresëlënës, miqtë e tij po shprehin keqardhjen për humbjen e thellë, por edhe vlerësimin maksimal dhe respektin për mikun e tyre. “Thuhet jeta fillon 20,30 apo 40 vjec! Në fakt jeta fillon atëhere kur ti vendos të jetosh…jo mbi bazën e viteve që ke në kurriz!” është një nga statuset e fundit të tij.

Përsa i përket krijimtarisë letrare, ai publikoi dhe dy romane.