VOAL – Vështrim i errët, fytyrë e fortë dhe e pakapshme, magjepsëse siç pak e kanë njohur para dhe pas tij, aktori francez Alain Delon lindi në Sceaux, afër Parisit, më 8 nëntor 1935.

Tashmë si fëmijë, në një fëmijëri që nuk është shumë e lehtë, ai tregon karakterin e tij rebel në shkollë, gjë që në mënyrë të pashmangshme kushtëzon sjelljen dhe rezultatet e tij.

Në moshën 17 vjeç, Alain Delon u rreshtua si parashutist në forcën ekspeditare franceze në Indokinë.

Në moshën 23 vjeç është debutimi i tij në film: pasi ka bërë një audicion në Romë, ai zgjidhet për filmin “Godot” (1958).

Në vitin 1960 regjisori i madh italian Luchino Visconti e dëshiron atë në filmin “Rocco dhe vëllezërit e tij” (me Claudia Cardinale), skena është një nga ato më të rëndësishmet për karrierën e aktorit francez.

Në vitet në vijim Delon punoi me regjisorë të tjerë të rëndësishëm të kinemasë italiane, mjafton të përmendim Michelangelo Antonioni (“L’eclisse”, 1962, me Monica Vitti). Në 1963 Alain Delon është në “Il Gattopardo”, përsëri nga Luchino Visconti, ku ai luan Princin joshës Tancredi, i paharrueshëm në interpretimin e tij, veçanërisht për audiencën femërore. Gjithashtu në kast është edhe Burt Lancaster.

Pas një lidhje të gjatë dashurie me aktoren Romy Schneider, në 1964 Alain Delon u martua me Nathalie Barthelemy, modele dhe nënë e fëmijës së tij të parë, Anthony.

Më 1966 ai ishte në “As nder as lavdi” (me Anthony Quinn) dhe në 1967 ai luajti në filmin “Frank Costello angel face” (1967, nga Jean-Pierre Melville), një nga shfaqjet e tij më të suksesshme.

Në vitet 1970, seks-simboli francez luajti role të ndryshme në ekranin e madh në disa filma: “Pishina” (1968), “Borsalino” (1970, nga Jacques Deray) në të cilën ai luan së bashku me atë që të gjithë e kanë konsideruar prej kohësh rivali i tij më i madh, Jean-Paul Belmondo; filma të tjerë për të mos u harruar janë “L’evaso” (1971), “La prima notte di quiete” (1972), “L’arrivista” (1974, me Jeanne Moreau), “Mr. Klein” (1976).

Në 1985 Alain Delon ndërpreu karrierën e tij duke thënë se ishte i gatshëm ta rifillonte atë vetëm nëse do të ndodhte të merrte pjesë në një film së bashku me Marlon Brando.

Pas divorcit me modelen Nathalie Barthelemy, fillon një histori e gjatë me aktoren Mireille Darc; pas saj është radha e Anne Parillaud, “Nikita” (1990) e Luc Besson.

Në vitet ’90 Alain Delon bëhet përsëri baba i dy fëmijëve, me modelen Hollandeze Rosalie Van Breemen.

Alain Delon mori një Ari të Artë për Arritjet e Jetës në Festivalin e Filmit në Berlin dhe Legjionin e Nderit (2005) për kontributin e tij në artin botëror të filmit.

Në vitin 2008 ai ishte Julius Caesar në kapitullin e ri kinematografik të sagës Asterix./Elida Buçpapaj

VOAL – Maria Luisa Ceciarelli, aka Monica Vitti, lindi në Romë më 3 nëntor 1931. Në vitin 1953 ajo u diplomua në Akademinë e Artit Dramatik në Silvio D’amico dhe nga këtu filloi karrierën e saj në skenë duke interpretuar disa role të rëndësishme që e vendosën menjëherë në dritë: “Gjashtë histori për të qeshur” më 1956 dhe “Capricci di Marianna” më 1959.

Në vitin 1959 debutoi në kinema me filmin “Le dritte” dhe, menjëherë më pas, takoi një regjisor që do të bëhej mjeshtër: Michelangelo Antonioni. Së bashku, Vitti dhe Antonioni bënë katër filma “L’avventura” më 1960, “La notte” më 1961, “L’eclisse” më 1961 dhe “Deserto Rosso” më 1964. Jeta e regjisorit dhe aktores së re u lidh në një marrëdhënie romantike që zgjati rreth katër vjet.

Në gjysmën e dytë të viteve 60 Monica Vitti kalon në zhanrin e komedisë, duke demonstruar talentin e saj të shënuar si një artiste komiek dhe me fuqinë e saj të aktrimit, jo vetëm si një mishërim i shqetësimit dhe dërmimit. Nën drejtimin e Mario Monicelli më 1968 luan “Vajza me armë”, në 1969 “Amore mio aiutami” me Alberto Sordin, më 1970 “Drama e xhelozisë” dhe ” Të gjitha detajet në kronikë “nga Ettore Scola.

Ndërsa karriera e saj  filmike vazhdon dhe njohja artistike nuk i mungon – ajo fiton tre Shirita argjendi dhe pesë David di Donatello – ajo nuk largohet kurrë nga teatri: në vitin 1986 del në skenë në shfaqjen “Çifti i çuditshëm” me regji të Franca Valerit.

Edhe televizioni nuk e lë këtë interpretuese të shkëlqyeshme jashtë  dhe Monica Vitti më 1978 luajti përkrah të madhit Eduardo De Filippo luan në “Cilindrat”.

Kinemaja italiane po përjeton një moment të artë falë interpretimeve të saj dhe, në të njëjtën kohë, disa regjisorë të huaj nuk humbin mundësinë që ta kenë atë në filmat e tyre: Losey e drejtoi atë më 1969 në “Modesty Blaise, la bellissima che uccide”, Miklos Jancso në 1971 në “La pacifista” dhe Louis Buñuel në “Fantazma e lirisë” në 1974.

Paraqitjet e saj në vitet ’80 u bënë gjithnjë e më sporadike, duke interpretuar filmat e drejtuar nga partneri i saj Roberto Russo: “Flirt” i vitit 1983 dhe “Francesca è mia” i vitit 1986.

Në vitin 1990 bëri debutimin si regjisore me filmin “Scandalo Segreto” me të cilin fitoi Globin e Artë si regjisore dhe si interpret. Në 1993 u botua autobiografia e tij “Sette sottane”. 1995 shënon një moment shumë të rëndësishëm në karrierën e saj: ajo vlerësohet me Luanin e Artë në Festivalin e Filmit në Venecia.

Nga ana sentimentale ajo kishte tri histori dashurie të gjata dhe të rëndësishme, e para me regjisorin Michelangelo Antonioni, më pas me drejtorin e fotografisë Carlo Di Palma dhe së fundmi me fotografin e modës Roberto Russo, me të cilin u martua në vitin 2000.

Tefta Tashko Koço (lindur si Tefta Tashko; Faiyum, Egjipt 2 nëntor 1910 – † Tiranë 30 dhjetor 1947) këngëtare e shquar lirike në interpretimin e këngës popullore qytetare mbarëshqiptare dhe Artiste e Popullit e Shqipërisë.

Tefta ishte vajza e patriotit të shquar shqiptar nga Frashëri i Përmetit, Thanas Tashkos i cili prej vitit 1910 qe vendosur familjarisht në Egjipt. Me vdekjen e Thanas Tashkos më 1915, familja e tij kthehet në Korçë në vitin 1921. Në Korçë kemi aktivizimet e para të Teftës si këngëtare dhe data 26 qershor 1926 mbahet si koncerti i saj i parë në publik. Në shtator të vitit 1927, Tefta me gjithë familjen vendosen në Montpellier, Francë, ku ajo filloi edhe studimet muzikore, për t’i vazhduar ato me sukses në Konservatorin Superior të Parisit. Në vitin 1930, Tefta bën inçizimet e para muzikore pranë shoqërisë diskografike “Pathe”-Paris, si pjesëmarrëse në grupin e këngëtarit të shquar të polifonisë himariote Neço Mukon. Me përfundimin e studimeve, Tefta kthehet në atdhe ku më 26 nëntor 1935 shënohet edhe koncerti i saj i parë si këngëtare profesioniste në Shqipëri koncerte të cilat ajo i dha në shumicën e qyteteve shqiptare. Pikërisht në këto vite, Tefta futi në programet e saj krahas arieve lirike të autorëve të shquar botërorë si Moxart, Guno, Shubert, Verdi, Donixeti, Pergolezi, Belini, Puçini, Rosini, etj, dhe këngët popullore shqiptare, si pjesë integrale e kulturës muzikore popullore shqiptare. Janë rreth 89 këngë popullore të të gjithë qyteteve të Shqipërisë që Tefta i kishte në repertor dhe rreth 36 prej tyre ajo i regjistroi në pllaka gramafoni në vitet 1930, 1937 dhe 1942 në Paris, Francë dhe Milano, Itali. Ndër to po përmend: “Zare trëndafile”, Të dua, moj goc’ e vogël”, Bilbil çapkëni”, Qante lulja lulen”, “Kenke nur i bukurisë”,”As aman, moj lule” etj. Sipas Hysen Files: Tefta diti të nxirrte nga kënga popullore ndjenjën e thellë që populli kishte shkrirë në të. Njihet tanimë faktet se Tefta Tashko i ka mbledhur një shumicë këngësh direkt nga goja e muziktarëvë të shuar popullore të vendit tonë. Një gjë të tillë e provon edhe pjesmarrja e Teftës së bashku me këngëtaren tjetër të shquar Marie Kraja në festivalin e folklorit të mbajtur në Firence, Itali më 30 Maj 1939 krahas këngëtarëve dhe muziktarëve të shquar popullorë të atyre viteve si Adem Mani, Xhevat Boriçi, Kolë Vjerdha, Taip Kraja, Karlo Pali etj. Në listën e gjatë të këngëve popullore të kënduara nga Tefta do të bashkangjisnim edhe këngët popullore të përpunura nga kompozitori Kristo Kono me poezi të Lasgush Poradecit si p.sh “Kroi i fshatit tonë”, apo “Kur më vjen burri nga stani”. Krahas Teftës, do të përmendim edhe dy këngëtare të tjera të shquara në interpretimin e këngës popullore qytetare: Jorgjia Filçe Truja dhe Maria Paluca (Kraja). Në vitin 1945, Tefta këndon në operën e Beogradit me shumë sukses rolin e Mimisë nga opera “Bohemë” e Puçinit dhe atë të Rozinës nga opera “Berberi i Seviljes” e Rosinit. Në vitin e fundit të jetës ka qënë vazhdimisht e sëmurë. Vdiq në moshën 37-vjeçare.

Tefta Tashko u martua me Kristaq Koçon dhe pati një djalë me të, dirigjenitin Eno Koço, Arstist i Merituar.

Këngët popullore të Tefta Tashkos, regjistruar pranë “Columbias”-Itali, 1942: “Un’o ty moj të kam dashur”; “Kjo dashtnija kjoft mallkue”; “Kenke nur’ i bukurisë”; “Për një ditë, kur del goca në pazar”; “Këndon Kumrija”; “Metelikun ta kam falë”; “Ma ven dorën përmbi dorë”; “Dallandyshe vaj, vaj”; “Qante lulja lulen”; “Moj fëllanxë”; “Sa me shpejt ma vunë, moj, kambën”; “Dy gisht përmni vetull”; “Moj hyrije, bukurie”; “ Shamija e beqarit”; “Iku nata”; “Del një vashë prej hamamit”; “Zare trëndafile”; “Të dua, moj goc, e vogël”; “As aman, moj lule”; “Kroi i fshatit tonë”; “O moj sylarushe”; “Dolla në penxhere”; “Bilbil çapkëni”; “As u gremis moj lejthate”; “Dashtnuer tu bana”; “Ani, moj Hatixhe”; “Seç këndon bilbili malite”; “Shkapërceva dy-tri male”; “Edhe ky bilbili çka qënke një zog”; “Kam shtëpinë e vogël”; “I kam hypë vaporit”; “Fry, moj er’ e malit”; “O na atë fushë t’mejdanit”; “Edhe gurët e sokakut”.

Krantja Mustafa, “Artistja e Popullit Tefta Tashko Koço”, gaz. “Drita”, 1961, 31 dhjetor; Naçe P, “Tefta Tashko Koço”, “Ylli”, 1963, nr. 12; Kono Kristo, “Me dashurinë për atdheun dhe këngët e popullit”, gaz. “Drita”, 1976, 25 korrik; Mio Sokrat, “Bilbili i këngës shqiptare”, gaz. Përpara, 1977, 21 dhejtor; Filja Hysen, “Tefta Tashko Koço”, Tiranë 1980; Frashëri Thoma, “Interpretuese e shquar e këngës popullore”, gaz. Drita, 1982, 26 dhjetor; Koço Eno, “Tefta Tashko Koço dhe koha e saj”, Tiranë 2000; Zaja Sami C, “Heti njeri i urtë i Shkodrës” Shkodër 2000 etj.

BRITANI E AMDHE

Legjenda e muzikës botërore Elton John përgëzon këngëtaren me origjinë shqiptare Dua Lipa për albumin e saj Future Nostalgia.

Gjatë një bisedimi në internet Elton i tha Duas se ju keni një nga albumet më të mira të vitit 2020 dhe se bashku me fëmijët e mi e degjojmë atë në mënyrë të vazhdueshme.

Elton John i tha Duas: “Ndërsa po flasim në instagram … Unë thjesht dua t’ju them se ju keni bërë ndoshta një nga albumet më të mëdha të vitit,” Future Nostalgia “. Njerëzit donin diçka argëtuese në një kohë pandemie dhe ju e realizuat atë më së miri” u shpreh më tej Elton John. “Unë mendoj se ju keni pasur tre hite kryesore tashmë dhe ‘Levitating’, është i preferuari im.”

MTV EMA dy javë më parë ka publikuar nominimet për ndarjen e çmimeve për eventin që do të ndodhë të dielën me 8 nëntor.

Në mesin e të nominuarve është edhe këngëtarja nga Kosova Dua Lipa e cila konkurron për katër çmime,“Artistja më i mirë e vitit”, “Kënga më e mirë e vitit”, “Artistja më e mirë e zhanrit Pop” dhe “Artistja më e mirë regjionale”.

Kurse sot është bërë e ditur se Rita Ora do të jetë prezantuese e MTV EMA për këtë vit. Këtë e ka bërë të ditur vetë Ora nëpërmjet një postimi në InstaStory.

“E emocionuar që do ta prezantojë këtë vit, MTV EMA”, është mbishkrimi i saj në foton e publikuar.

Këngëtari i njohur shqiptar Ermal Meta kur bëhet fjalë për jetë private ka zgjedhur të jetë i rezervuar. Pas ndarjes me të dashurën që kishte prej 9 vitesh Silvia Notargiacomo, Ermalit ka nisur një lidhje të re.

Fituesi i “Sanremos”, gëzon një dashuri të re me Chiara Sturdà-n, me të cilën prej pak kohësh është fejuar. Çifti kanë jetuar një kohë të gjatë lidhje në fshehtësi, por gjatë izolimit kanë vendosur të dalin në qiell të hapur.

Ermali dhe Chiara kanë kaluar disa pushime të bukura në ishujt grekë gjatë kësaj vere dhe në ato pak foto të postuara, kantautori shqiptar duket shumë i dashuruar.Në fillim, Ermali ngacmonte fansat e tij duke treguar një vajza brune bukuroshe në krah të tij, por kaq u desh që fansat të nisnin kërkimet për të zbuluar identitetin e vajzës dhe disa informacione më shumë mbi çiftin e ri.

Prej kohësh, Chiara Sturdà ishte frekuentuar në fshehtësi me Ermal Metën. Megjithatë, gjatë izolimit, dy të dashuruarit vendosën të dilnin publikisht. Sot, Chiara feston 30-vjetorin e lindjes dhe Ermali s’mund të gjente mesazh më të bukur për ta uruar. Me pak fjalë dhe shumë ndjenjë, siç e ka Ermali natyrën, vjen edhe mesazhi i urimit për Chiara-n: “Ke lindur si sot 30 vjet më parë. Atë ditë duhet të ketë qenë ditë me shumë diell”.

VOAL – Lindur më 12 tetor 1935 në Modena, tenori i famshëm emilian Luciano Pavarotti ( Luçano Pavaroti) shumë shpejt tregoi një talent të parakohshëm për të kënduar, siç dëshmohet nga raportet e familjes. Jo vetëm që Luciano i vogël u ngjit në tryezën e kuzhinës për shfaqjet e tij të fëmijërisë, por, i shtyrë nga admirimi për babanë e tij, gjithashtu një tenor amator (me një zë të bukur dhe këngëtar në “Corale Rossini” të Modena), ai kaloi ditë të tëra përpara xhiradisqeve, duke rrëmbyer trashëgiminë diskografike të prindit. Në atë koleksion kishte thesare të të gjitha llojeve, me përhapje të madhe për heronjtë e bel canto, të cilat Pavarotti menjëherë mësoi t’i njihte dhe t’i imitonte.

Studimet e tij, megjithatë, nuk ishin ekskluzivisht muzikore dhe me të vërtetë për një kohë të gjatë ky ishte vetëm një pasion i kultivuar privatisht.

Si adoleshent, Pavarotti u regjistrua në shkollë me synimin për t’u bërë një mësues i edukimit fizik, diçka që ishte gati për t’u verifikuar, pasi kishte dhënë mësim për dy vjet në klasa fillore. Në të njëjtën kohë, për fat të mirë, ai vazhdoi studimet e tij për kanto me Maestro Arrigo Pola (parimet dhe rregullat e të cilit do të ndjekë gjatë gjithë karrierës së tij të gjatë), dhe më vonë – kur tre vjet më vonë Pola tenor me profesion, ai u zhvendos për punë në Japoni – me Maestro Ettore Campogalliani, me të cilin ai përkreu frazat dhe përqëndrimet e tij. Këto janë, dhe do të mbeten përgjithmonë, sipas fjalëve të Maestros, mësuesit e tij të vetëm dhe shumë të vlerësuar.

Më 1961 Pavarotti fitoi konkursin ndërkombëtar “Achille Peri” i cili shënon debutimin e tij të vërtetë në skenën e këndimit.

Më në fund, pas shumë studimesh, arrin debutimi i shumëpritur, i cili u zhvillua në moshën njëzet e gjashtë vjeç (pikërisht më 29 Prill 1961), në Teatrin Komunal të Reggio Emilia me një opera që është bërë emblematike për të, përkatësisht “Bohème” nga Giacomo Puccini, rimarrë shumë herë prej tij edhe në moshë të thyer, gjithmonë në rolin e Rodolfos. Në podium është edhe Francesco Molinari Pradelli.

1961 është një vit themelor në jetën e tenorit, një lloj pellgu ujëmbledhës midis rinisë dhe pjekurisë. Përveç debutimit, është viti i lejes së drejtimit dhe martesës me Adua Veroni, pas një fejese që zgjati tetë vjet.

Më 1961-1962, tenori i ri interpreton prapë La Bohème në qytete të ndryshme italiane, ai gjithashtu ka jehonë jashtë vendit dhe ndërkohë provon veten në rolin e Dukës së Mantovas në një opera tjetër që i përshtatet veçanërisht telave të tij: “Rigoletto”. Është vënë në skenë në Carpi dhe Brescia por është nën drejtimin e maestro Tullio Serafin, në Teatro Massimo në Palermo, ku arrin sukses të madh dhe i jep një kthesë të re, të rëndësishme në karrierën e tij. Që nga ai moment ai u ftua nga teatro të shumta: në Itali ai tashmë konsiderohej një talent premtues, por jashtë vendit, megjithë disa bën përpjekje prestigjioze, ai ende nuk është vendosur.

Ishte 1963 që, falë një rastësie fatlume, arriti famë ndërkombëtare. Ende rrugës për në operën La Bohème, në Covent Garden në Londër, fati i Luciano Pavarotti kalon atë të Giuseppe Di Stefano, një nga mitet e tij të mëdha rinore. Ai thirret të bëjë disa shfaqje të operës para mbërritjes së tenorit të mirënjohur, por më pas Di Stefano sëmuret dhe Pavarotti e zëvendëson atë. Ai e zëvendëson atë në teatër dhe gjithashtu në “Natën e së Dielës në Palladium”, një shfaqje televizive e ndjekur nga 15 milionë britanikë.

Ka një sukses të madh dhe emri i tij fillon të shtohet në skenën botërore. Decca i ofron atij regjistrimet e tij të para, duke përuruar kështu prodhimin e shkëlqyeshëm të Pavarotit. Dirigjenti i ri Richard Bonynge i kërkon të këndojë së bashku me gruan e tij, të jashtëzakonshmen Joan Sutherland.

Më 1965 Pavarotti zbarkoi për herë të parë në Shtetet e Bashkuara, në Miami, dhe së bashku me të magjishmen Sutherland ai interpretoi një Lucia di Lammermoor shumë të vlerësuar të drejtuar nga Bonynge. Gjithmonë me Sutherland ai bëri debutimin e tij me sukses në Covent Garden të Londrës në operan “Sonnambula”. Dhe ai vazhdon me një turne shumë të suksesshëm Australian që e sheh atë si protagonist të “Elisir d’Amore” dhe, gjithmonë së bashku me Sutherland, të “La Traviata”, “Lucia di Lammermoor” dhe përsëri “La Sonnambula”.

Por këtu rishfaqet “La Bohème”: 1965 është gjithashtu viti i debutimit të tij në Scala në Milano, ku tenori kërkohet shprehimisht nga Herbert von Karajan për një shfaqje të operës së Puccinit. Takimi la një shenjë të fortë, aq sa më 1966 Pavarotti u drejtua përsëri nga Karajan në “Messa da Requiem” në kujtim të Arturo Toscanini.

Interpretimet thelbësore të veprave të tilla si “I Capuleti e i Montecchi” nën drejtimin e Claudio Abbado dhe “Rigoletto” të drejtuar nga Gianandrea Gavazzeni janë gjithashtu nga 1965-1966.

Por më e mira e vitit 1966 është debutimi i Pavarotti në Covent Garden, së bashku me Joan Sutherland, në një vepër që është bërë legjendare për “sekuencën e nëntë notave do nga gjoksi”: “The Vajza e Regjimentit”. Për herë të parë një tenor shqipton nëntë do në “Pour mon âme, quel destin!”, shkruar nga Donizetti për t’u emetuar në falsetto. Publiku gëzohet, teatri tronditet nga një lloj shpërthimi që ndikon gjithashtu në shtëpinë mbretërore angleze me forcë të plotë.

Vitet gjashtëdhjetë janë gjithashtu themelore për jetën private të tenorit. Vajzat e dashura kanë lindur në atë periudhë: Lorenza lindi në 1962, e ndjekur nga Cristina në 1964 dhe më në fund Giuliana arriti në 1967. Pavarotti ka një lidhje shumë të fortë me vajzat e tij: ai i konsideron ato si pasurinë më të rëndësishme të jetës së tij.

Vazhdimi i karrierës së Pavarotti është përgjatë vijave të këtyre sukseseve të bujshme, në një mori regjistrimesh, interpretimesh dhe ovacionesh në skena në të gjithë botën dhe me mjeshtrat më të famshëm të cilët, thjesht duke i renditur ata, mund të kapin një ndjenjë marramendjeje. E gjithë kjo, në çdo rast, është baza e fortë mbi të cilën qëndron miti, gjithashtu popullor, i Pavarotti, një mit që, nuk duhet ta harrojmë, është ushqyer kryesisht në tryezat e skenës dhe falë interpretimeve të paharrueshme të dhëna në repertorin “e kulturuar”, aq sa më shumë sesa sheh në tenorin modenez jo vetëm një nga tenorët më të mëdhenj të shekullit, por edhe yllin e aftë të errësojë famën e Carusos.

Pavarotti në fakt ka një vlerë të padiskutueshme, atë të të pasurit një nga zërat më të hollë “tenor” të dëgjuar ndonjëherë, një mrekulli e vërtetë e natyrës. Me pak fjalë, ai zotëron një zë shumë të zgjatur, të plotë, argjendor, i cili është i kombinuar me një aftësi për të shprehur me sugjerime të veçanta në këndimin e dashur dhe të butë, i njëjti që i përshtatet mirë repertorit të Donizetti, Bellini dhe në disa opera nga Verdi.

Pas suksesit mbarëbotëror në fushën operistike, tenori i ka zgjeruar shfaqjet e tij jashtë kontekstit të rreptë të teatrit, duke organizuar recitale në sheshe, parqe etj.  Kjo ka përfshirë mijëra njerëz në cepat më të ndryshëm të tokës. Një rezultat i bujshëm i kësaj lloj ngjarjeje ishte më 1980, në Central Park në New York, për një shfaqje të “Rigoletto” në formën e një koncerti, i cili pa praninë e mbi 200 000 njerëzve. Krahas kësaj, ai themeloi “Konkursin Ndërkombëtar të Zërit Pavarotti”, i cili që nga viti 1981 zhvillohet çdo tre ose katër vjet në Filadelfia sipas dëshirës së maestros.

Fundi i viteve Tetëdhjetë dhe Nëntëdhjetë e pa maestron të angazhohej në koncerte të shkëlqyera dhe shfaqje të shkëlqyera ndërkombëtare. Më 1990, së bashku me José Carreras dhe Placido Domingo, Pavarotti i jep jetë “I Tre Tenori”, një tjetër ide e shkëlqyeshme që siguron rezultate shumë të larta për sa i përket audiencës dhe shitjeve.

Më 1991 ai magjepsi më shumë se 250 000 njerëz me një koncert të shkëlqyeshëm në Hyde Park të Londrës. Pavarësisht nga shiu i madh, i cili bie gjithashtu mbi Princin entuziast Charles dhe Diana të Uellsit, shfaqja bëhet një ngjarje mediatike, e transmetuar drejtpërdrejt në televizione në të gjithë Evropën dhe Shtetet e Bashkuara. Suksesi i nismës në Londër u përsërit në 1993 në Central Park të Nju Jorkut, ku mbërriti një turmë vigan prej 500,000 spektatorësh. Koncerti, transmetuar në televizion, shihet në Amerikë dhe Evropë nga miliona njerëz dhe është padyshim një moment historik në jetën artistike të tenorit.

Falë këtyre reagimeve gjithnjë e më të përhapura popullore, Pavarotti filloi një karrierë më të diskutueshme në emër të kontaminimit të zhanreve, kryesisht të kryera në organizimin e koncerteve kolosale me një tërheqje të madhe, falë së gjithash ndërhyrjes, si “mysafirë” të yjeve të pop i madhësisë së parë. Është “Pavarotti & Friends”, ku Maestro eklektik fton artistë me famë botërore të pop dhe rock për të mbledhur fonde për organizatat ndërkombëtare humanitare. Festivali përsëritet çdo vit dhe sheh praninë e super-mysafirëve të shumtë italianë dhe të huaj.

Në vitin 1993 ai rifillon “I Lombardi alla prima crociata” në Metropolitan në New York, një opera që nuk e ka interpretuar që nga viti 1969 dhe feston njëzet e pesë vitet e para të karrierës së tij në MET me një gala madhështore. Në fund të gushtit, gjatë konkursit ndërkombëtar të hipizmit në Pavarotti, ai takon Nicoletta Mantovani, e cila më pas bëhet një partner i jetës dhe bashkëpunëtor artistik. 1994 është ende nën flamurin e Metropolitane ku tenori debuton me një opera krejtësisht të re për repertorin e tij: “Pagliacci”.

Më 1995 Pavarotti bëri një turne të gjatë në Amerikën e Jugut që e çoi në Kili, Peru, Uruguaj dhe Meksikë. Ndërsa në vitin 1996 ai bëri debutimin e tij me “Andrea Chénier” në Metropolitan në New York dhe këndoi së bashku me Mirella Freni në festimet e Torinos për njëqindvjetorin e operës “La Bohéme”. Më 1997 rifillon “Turandot” në Metropolitan, në 2000 këndon në Opera di Roma për njëqindvjetorin e “Tosca” dhe në 2001, përsëri në Metropolitane, sjell përsëri “Aida” në skenë.

Luciano Pavarotti ka kaluar karrierën e tij dyzetvjeçare, një karrierë intensive plot suksese, e mjegulluar vetëm nga disa hije kaluese (për shembull “shenja” e famshme e marrë në La Scala, një teatër veçanërisht i vështirë dhe i pamëshirshëm nga publiku). Nga ana tjetër, asgjë nuk dukej sikur e thyente qetësinë olimpike të Maestros, e fortë nga një kënaqësi e brendshme e plotë që e bëri atë të deklarojë: “Unë mendoj se një jetë e kaluar për muzikën është një jetë e kaluar në bukuri dhe kjo është ajo që unë e shenjtërova jeta ime”.

Në korrik 2006 ai iu nënshtrua një operacioni urgjent në një spital të Nju Jorkut për heqjen e një tumori malinj në pankreas. Pastaj ai vendoset në vilën e tij në zonën Modena duke u përpjekur të drejtojë një luftë personale kundër kancerit. Në moshën 71 vjeç ndërroi jetë më 6 shtator 2007./Elida Buçpapaj

Meghan Markle ka rrëfyer në një podcast për adoleshentë luftën e saj me ngacmimet në internet, një problematikë me të cilën shumë adoleshentë përballen rregullisht, veçanërisht gjatë pandemisë së koronavirusit kur njerëzit kanë qenë më të izoluar.

“Më thanë që në vitin 2019 isha personi më i tallur në të gjithë botën, mashkull apo femër. Për tetë muaj unë as nuk isha e pranishme në publik. Isha me leje lindjeje dhe më pas duke u kujdesur për tim bir, por ajo që ishte në gjendje të prodhohej ishte pothuajse shkatërruese. Nëse njerëzit thonë gjëra për ju që nuk janë të vërteta, dëmi që i shkaktohet shëndetit tuaj mendor dhe emocional është kaq i madh”, tha ajo në një intervistë që dha me Princin Harry, për Teenage Therapy Podcast, për të rritur ndërgjegjësimin për Ditën Botërore të Shëndetit Mendor.

Ndërsa Princi Harry u shpreh se cënueshmëria nuk është dobësi, por një shenjë e forcës dhe se e rëndësishme është të flasësh për përvojat.

“Është shumë e lehtë të thithesh dhe të konsumohesh nga negativiteti, por ne të gjithë mund të zgjedhim të jemi në gjendje ta largojmë atë nga jeta jonë. Ndjenja e urrejtjes është përhapur shumë.

Ne nuk duhet ta bëjmë… Unë bëra zgjedhjen për të mos lexuar, për të mos e parë atë, për të larguar veten nga ajo gjë dhe për t’u përqëndruar shumë në anën e mirë dhe shpresëdhënëse, pjesën më të madhe të së cilës ma jep brezi juaj”, deklaroi Harry.