Gjermania tani është duke pranuar një numër të madh të refugjatëve nga Siria, refugjatë që në Hungari po keqtrajtohen dhe në Austri po përcillen tutje. Kjo është prekëse dhe madhështore, kjo është historike. Lokaliteti i parë i madh ku pranohen refugjatët është Müncheni, është ai vend ku refugjatët gjejnë përkujdesjen e parë – nga shteti, nga burokracia që kësaj radhe po funksionon në mënyrë të përsosur, nga një kryetar qyteti me zemër dhe nga një shoqëri civile e përzemërt. Një përzemërsi e tillë nuk i zgjidh problemet e mëdha, të cilat e presin shtetin dhe shoqërinë gjatë integrimit të refugjatëve. Por ajo ndihmon t’i qasemi problemeve – në Berlin, në Bruksel, në kryeqytetet europiane dhe në qytetet në provincë.
Kryeministri i Bavarisë së Epërme e tha një fjalë, e cila vërtet duhet të mbahet mend, sepse mund ta ilustrojë përrallën gjermane të verës së vonshme, ndryshimin e paradigmës gjermane: “Çështjet juridike momentalisht për mua nuk janë aq të rëndësishme” – tani, siç proklamon ai, duhet të përqendrohemi në radhë të parë te “menaxhimi humanitar”. Kjo fjali premton ndihmë të parë; kush ankohet për ndihmën e parë, siç po bëjnë politikanë të ndryshëm në Europë, sepse ajo josh edhe më shumë hallexhinj – le t’i vijë turp. Kush nuk ndihmon në këtë mjerim të madh për shkaqe të trembjes së refugjatëve, pra të një lloj preventive të përgjithshme, sillet në mënyrë çnjerëzore. Unioni Kristian Social (CSU, parti qeverisëse në Bavari, v.j.) nuk duhet të jetë pjesë e kësaj; ky do të ishte orbanizimi i saj.
Një Europë orbaneske nuk do të ishte më Europë; Europa duhet t’i kthehet ndihmës solidare. Por Gjermania nuk duhet ta kushtëzojë ndihmën e saj duke iu referuar Europës, pra që edhe të tjerët të ndihmojnë. “Nëse çdonjëri pret derisa tjetri t’ia fillojë, atëherë askush nuk do t’ia fillojë!” Kjo fjali rrjedh nga një kohë e errët, ajo rrjedh nga afishet e vëllait dhe motrës Scholl (të cilët rezistuan kundër diktaturës së Hitlerit, v.j.). Këto fjalë nuk e kanë vendin vetëm në Muzeun e Rezistencës kundër Hitlerit. Sot secili duhet të mendojë vetë se çfarë rëndësie kanë këto fjalë sot dhe me çfarë obligimi na ngarkojnë – kryetarët dhe kryeministrat e BE-së gjithashtu.
Müncheni ka qenë qyteti i Marrëveshjes së Münchenit të vitit 1938; me atë diktat të Hitlerit nisi shkatërrimi dhe fundosja e asaj që kishte lënë pas në Europë Lufta e Parë Botërore. Sot Müncheni dhe qytetet e tjera që po pranojnë refugjatë do të mundnin – ndoshta, me shpresë – të themelojnë një traditë të re: Müncheni, Saalfeldi, Hamburgu si emra dhe simbole për mbrojtje dhe për ndihmë, për Europën e mirë.
Botuar në “Süddeutsche Zeitung”/-lli/dp