Skeptikët dhe dyshuesit nuk është hera e parë që i vënë në diskutim projektet e mëdha të infrastrukturës, kështu ndodhi së fundmi edhe me projektin që do të “bashkojë” Italinë nëpërmjet urës mbi ngushticën e Messinës, e cila do ta lidhë atë me ishullin e Sicilisë.

EUROPË- Projekti gjigant për të lidhur Europën dhe Afrikën duket se po i afrohet realitetit, por sfidat për t’u kapërcyer janë po aq të mëdha. Tuneli nën Detin Mesdhe, një projekt i jashtëzakonshëm që do të lidhë dy kontinentet.

Skeptikët dhe dyshuesit nuk është hera e parë që i vënë në diskutim projektet e mëdha të infrastrukturës, kështu ndodhi së fundmi edhe me projektin që do të “bashkojë” Italinë nëpërmjet urës mbi ngushticën e Messinës, e cila do ta lidhë atë me ishullin e Sicilisë.

Projekti është miratuar përfundimisht, edhe pse nuk është përcaktuar koha për realizimin konkret të infrastrukturës.

Ndërkohë një ide edhe më e madhe dhe po aq e ndërlikuar kthehet në vëmendjen publike. Bëhet fjalë për tunelin nën Detin Mesdhe, midis Marokut dhe Spanjës, me të cilin synohet objektivi ambicioz për të lidhur Europën dhe Afrikën dhe për të revolucionarizuar të gjithë sektorin e transportit.

Qarkullimi i mallrave, lëvizja e turistëve, madje edhe emigracioni do të mundet të përfitojnë nga kjo lidhje nënujore, por sfidat për ta çuar projektin deri në fund janë ende të shumta.

Sytë janë drejtuar nga viti 2030, i cili me Kupën e Botës së FIFA-s të organizuar pikërisht nga Maroku, Spanja dhe Portugalia do të ofronte rastin ideal për inaugurimin e tunelit.

Megjithatë duket një afat utopik, pasi do të mund të duhen edhe 10 vjet më shumë deri në finalizimin e projektit.

Nga ana tjetër, bashkëpunimi mes qeverive spanjolle dhe marokene, duke përfshirë këtu edhe investimet, është i fortë dhe i vendosur. Jo rastësisht studimet e projektimit kanë marrë një përshpejtim të madh, duke treguar përparime të konsiderueshme krahasuar me analizat e së kaluarës.

Një tunel nën Detin Mesdhe apo një urë mbi Ngushticën e Gjibraltarit?

Ura mbi ngushticën e Messinës në Itali vazhdon të jetë në qendër të debateve, pengesave dhe diskutimeve, por nisur nga kompleksiteti dhe optimizmi, projekti i ngjan shumë atij të Ngushticës së Gjibraltarit.

Dallimi është se ura mbi Gjibraltar e studiuar prej dekadash, nuk mund të ndërtohet aktualisht për arsye strukturore dhe inxhinierike, karakteristikat e territorit nuk e lejojnë ndërtimin e një ure të sigurt, megjithëse distanca nuk është e madhe.

Duhet mbuluar një distancë prej vetëm 14 kilometrash midis brigjeve spanjolle dhe atyre marokene, por është e pamundur të vendosen në mënyrë të sigurt pilastrat/këmbët e urës në një fund deti që arrin deri në 900 metra thellësi, duke pasur parasysh gjithashtu rrymat shumë të forta detare dhe nivelin e lartë të presionit.

Nga idetë e para të urës deri më sot, teknologjia ka përparuar shumë dhe mjetet moderne mund të ofronin zgjidhje për këto probleme, përfshirë këtu edhe aktivitetin e lartë sizmik, por kjo zgjidhje kërkon një kosto të jashtëzakonshme financiare.

Infrastruktura e nevojshme për të ndryshuar gjithë zonën detare do të ishte shumë më e gjatë, më komplekse dhe më e shtrenjtë se vetë ura, pa llogaritur dëmin e madh mbi ekosistemin detar dhe qarkullimin natyror përmes Ngushticës së Gjibraltarit.

Prandaj më shumë se referimi te modeli i urës në Messinë, po punohet duke vlerësuar tunelin e Mançës, për të reduktuar një pjesë të vështirësive.

Tuneli i Mançës është tuneli nën Detin e Veriut që lidh Britaninë e Madhe me Francën, me një gjatësi totale rreth 50 km, prej të cilave rreth 38 km janë nën ujë. Tuneli u hap në vitin 1994 dhe u deshën 6 vite për ta përfunduar.

Lidhja midis Europës dhe Afrikës

Ideja e një tuneli nën Ngushticën e Gjibraltarit nuk është e re, duke pasur periudha të ndryshme interesi që nga vitet ’30, derisa u arrit një pikë kthese në vitin 2023.

Spanja dhe Maroku ndanë 2,3 milionë euro për analizat e reja gjeoteknike, ndërsa këtë vit, Spanja ka nisur një studim të ri fizibiliteti. Aktualisht, një komitet i përbashkët po punon për të përkufizuar projektin, duke përfshirë edhe ekspertë ndërkombëtarë.

Me interes për lexuesin janë disa të dhëna teknike për tunelin Spanjë-Marok.

Qeveritë e Spanjës dhe Marokut po zbatojnë një plan pune 3- vjeçar për përgatitjen e projektit, i cili ka filluar në vitin 2023.

Njëherësh po projektohet të ndërtohet edhe një “tunel test” (exploratory gallery) për të verifikuar kushtet gjeologjike dhe presionet ujore. Sipas disa burimeve mediatike, të cilat nuk janë të konfirmuara teknikisht, gjatësia e përgjithshme e tunelit do të jetë rreth 60 km, ndërsa pjesa nën ujë, rreth 28 km. Thellësia nën fundin e detit, rreth 465 metra.

Lidhur me koston financiare, një studim vlerëson që vetëm pjesa spanjolle mund të kushtojë rreth 9 miliardë euro, ndërsa vlerësime të tjera flasin për një kosto totale rreth 15 miliardë euro.

Si do të funksionojë tuneli?

Do të projektohen dy tunele hekurudhore, një për çdo drejtim, për transport pasagjerësh dhe mallrash, si dhe një galeri shërbimi dhe emergjence mes dy tuneleve.

Gjithashtu do të ketë linja energjetike, fibra optike si infrastrukturë fikse midis dy kontinenteve. Zona ka kompleksitet tektonik, është pranë pllakave tektonike Eurazi-Afrikë, ka aktivitet sizmik, si dhe shtresa të vështira gjeologjike.

Projektohet që tuneli të transportojë rreth 12.8 milionë pasagjerë në vit, si dhe të qarkullojnë nëpërmjet tij rreth 13 milionë tonë mallra. Pritet që fonde të vijnë jo vetëm nga Spanja dhe Maroku, por edhe nga Bashkimi Europian.

Përveç aspektit ekonomik, projekti ka një rëndësi të madhe gjeopolitike, pasi do të lidhë dy kontinente dhe do të ndikojë në zhvillimin e bashkëpunimit ndërmjet tyre./MONITOR

Shtetet e Bashkuara të Amerikës i kanë kërkuar Evropës që të marrë përsipër shumicën dërrmuese të aftësive mbrojtëse konvencionale të NATO-s deri në vitin 2027, me qëllim që të zvogëlojë pjesëmarrjen e saj në bashkëpunimin mbrojtës të aleancës.

Sipas informacionit të cituar nga Reuters, propozimi i Shteteve të Bashkuara për t’i dhënë Evropës përgjegjësinë më të madhe për mbrojtjen konvencionale të NATO-s deri në vitin 2027 ka ngritur shqetësime midis zyrtarëve evropianë, të cilët e konsiderojnë afatin jorealist.

Dëshira e Uashingtonit për autonomi më të madhe evropiane në sektorin e mbrojtjes u paraqit në një takim në SHBA, ku zyrtarët e Pentagonit thanë se progresi i Evropës në forcimin e aftësive të saj mbrojtëse që nga fillimi i pushtimit heroik të Ukrainës deri më tani nuk i ka kënaqur Shtetet e Bashkuara.

Zyrtarët e Pentagonit kanë paralajmëruar se nëse Evropa nuk e përmbush afatin e vitit 2027, Shtetet e Bashkuara mund të ndalojnë pjesëmarrjen në disa mekanizma koordinimi mbrojtës të NATO-s, sipas pesë burimeve që folën me ‘Reuters’.

Shtetet e Bashkuara duan që vendet evropiane të marrin më shumë përgjegjësi për sigurinë e tyre dhe të zvogëlojnë varësinë e tyre nga mbështetja amerikane e mbrojtjes. Por disa zyrtarë evropianë thonë se afati i vitit 2027 është jorealist, pasi Evropa ka nevojë për më shumë burime për të zëvendësuar disa nga aftësitë mbrojtëse të SHBA-së.

Aleatët e NATO-s po përballen gjithashtu me vonesa në prodhimin e pajisjeve ushtarake, dhe disa nga armët dhe sistemet mbrojtëse më të përparuara amerikane do të duheshin vite për t’u dorëzuar nëse porositen sot. Në të njëjtën kohë, SHBA-të ofrojnë aftësi që nuk mund të blihen thjesht, të tilla si zbulimi, mbikëqyrja dhe mbledhja unike e inteligjencës, të cilat kanë rezultuar kritike për përpjekjet e luftës së Ukrainës.

Zyrtari i NATO-s, duke folur në emër të aleancës, tha se aleatët evropianë kanë filluar të marrin më shumë përgjegjësi për sigurinë e kontinentit, por ai nuk komentoi mbi afatin e vitit 2027.

“Aleatët e kanë njohur nevojën për të investuar më shumë në mbrojtje dhe për të zhvendosur barrën e mbrojtjes konvencionale nga Shtetet e Bashkuara në Evropë”, tha ai.

Bashkimi Evropian ka vendosur një qëllim për ta bërë kontinentin të aftë për të mbrojtur veten deri në vitin 2030, duke u përqendruar në forcimin e mbrojtjes ajrore, dronëve, aftësive të luftës kibernetike dhe fushave të tjera.

Zyrtarët dhe analistët thonë se edhe ky afat është jashtëzakonisht ambicioz. Panorama

Presidenti amerikan Donald Trump pritet të shpallë brenda dy javëve kalimin në fazën e dytë të planit të tij të paqes për Gazën, raportoi televizioni izraelit Channel 12, duke cituar zyrtarë të lartë amerikanë. Sipas burimit, njoftimi mund të bëhet para Krishtlindjeve, pak përpara takimit të planifikuar midis Trumpit dhe kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu në SHBA.

Sipas raportimit, SHBA dhe ndërmjetësuesit ndërkombëtarë po zhvillojnë bisedime me Hamasin për një marrëveshje që do ta detyronte organizatën të heqë dorë nga kontrolli në Gaza dhe të nisë procesin e çmilitarizimit, dy pika kyçe të fazës së dytë, të pazgjidhura që nga armëpushimi i tetorit.

Marrëveshja parashikon që Hamasi të dorëzojë fillimisht armët e rënda, si raketa dhe predha, e më pas të heqë dorë gradualisht edhe nga armët e lehta. Pranimi i këtyre kushteve nga Hamasi do të jetë parakusht për fazën e dytë të planit, e cila përfshin edhe tërheqjen e forcave izraelite nga zona të caktuara përgjatë të ashtuquajturës “Vija e Verdhë”.

Një zyrtar i lartë amerikan tha për Channel 12: “Jemi afër momentit të së vërtetës. Hamasi duhet të vendosë nëse do të heqë dorë nga pushteti dhe të nisë çmilitarizimin në këmbim të tërheqjes së IDF, ose të refuzojë dhe të përballet me pasojat.”

Plani parashikon gjithashtu krijimin e një Këshilli të Paqes të drejtuar nga Donald Trump, i cili do të mbikëqyrë administrimin e Gazës, si dhe formimin e një Forcë Ndërkombëtare Stabilizimi për sigurinë e territorit.

Trump pritet ta drejtojë Këshillin së bashku me rreth dhjetë liderë nga vende arabe dhe perëndimore. Nën Këshill do të funksionojë një komitet ndërkombëtar i udhëhequr nga ish-kryeministri britanik Tony Blair, si dhe nga këshilltarët e Trump, Jared Kushner dhe Steve Witkoff, të shoqëruar nga figura të tjera globale.

Në nivel operacional, parashikohet krijimi i një komiteti teknokratësh palestinezë me 12–15 anëtarë, të pa lidhur me Hamasin apo Fatahun, të cilët do të merren me administrimin e përditshëm. Disa prej tyre ndodhen aktualisht në Gaza, ndërsa të tjerë pritet të mbërrijnë nga jashtë.

Deklarata të forta ka dhënë sekretari i përgjithshëm i NATO-s, Mark Rutte, pas takimit të ministrave të Jashtëm të Aleancës, ku mungoi Mark Rubio. Rutte iu përgjigj mesazhit kërcënues të presidentit rus, Vladimir Putin, i cili deklaroi se “nëse Evropa do luftë, Rusia është gati”.

“Putin mendon se mund të na lodhë, por ne nuk shkojmë askund. Sot është edhe një provë tjetër se ai gabon”, u shpreh Rutte. Sipas tij, veprimet e Kremlinit vetëm sa forcojnë vendosmërinë e NATO-s për të mbështetur Ukrainën dhe për të rritur presionin ndaj Rusisë.

Shefi i NATO-s theksoi se aleanca mbetet “plotësisht mbrojtëse”, por paralajmëroi se është “gati të bëjë gjithçka që duhet për të mbrojtur një miliard qytetarët e saj dhe territorin e saj”.

Rutte nuk ngurroi të lavdërojë edhe Donald Trump, duke thënë se “ishte i vetmi në botë që arriti të thyejë ngërçin mbi luftën në Ukrainë”.

Ai pranoi se NATO nuk ka një “Plan B” nëse negociatat dështojnë, luftimet vazhdojnë dhe SHBA ndalon furnizimin me armë për Kievin. Megjithatë, Rutte u shpreh se nuk duhet menduar për këtë skenar, pasi SHBA “ka qenë shumë konsistente” në mbështetjen për Ukrainën, ashtu si edhe aleatët e tjerë.

Shefi i NATO-s shtoi se pritet që vendet evropiane dhe Kanadaja të rrisin angazhimin e tyre. Dy të tretat e anëtarëve të Aleancës, sipas tij, kanë premtuar furnizime të reja përmes listës së prioriteteve të Ukrainës (PURL), me një vlerë të përgjithshme prej rreth 4 miliardë dollarësh.

Rutte bëri të ditur se edhe Australia dhe Zelanda e Re do të kontribuojnë në këtë fond, si partnerët e parë joanëtarë të NATO-s që i bashkohen PURL. Panorama

VOAL- Takimi i së martës në Kremlin midis delegacionit amerikan dhe Vladimir Putin nuk arriti të sjellë përparim të rëndësishëm në çështjen ukrainase. Bisedimet pesë-orëshe nuk arritën një marrëveshje, veçanërisht për çështjet territoriale.

“Mund të flasim për një bllokim të konsiderueshëm”, shpjegon Andrea Vosti, korrespondent i RSI në Uashington. “Pretendimet territoriale të Moskës, të cilat në këmbim të paqes kërkojnë të gjithë Donbasin, dhe garancitë e sigurisë për Kievin mbeten pikat kryesore të ngërçit”, tha ai për Radiogiornale.

Edhe pse këshilltari i Putinit, Kirill Dmitriev, i quajti bisedimet “të dobishme dhe konstruktive”, duket se nuk ka pasur përparim të rëndësishëm. Një tjetër këshilltar i presidentit rus, Yuri Ushakov, deklaroi se “paqja nuk është më afër, por as më larg”.

Putin duket i vendosur të mos i nënshtrohet presionit të SHBA-së. “Ai është gati të luftojë një dimër tjetër sesa të pranojë një kompromis të ulët”, thekson Vosti, “sidomos tani që Ukraina është në mbrojtje dhe trupat e Moskës po fitojnë terren përgjatë frontit”.

Donald Trump, nga ana tjetër, po tregon shenja padurimi. Presidenti amerikan mbështetej në lidhjen e tij personale me Putinin për t’i dhënë fund luftimeve, por ambiciet e udhëheqësit rus e kanë komplikuar situatën. Administrata amerikane ka ofruar stimuj të tillë si rikthimi i Rusisë në G8 dhe lehtësimi i sanksioneve, por pa sukses.

“Trump është i ngopur me këtë luftë”, thekson Vosti. Gjatë një takimi të kohëve të fundit të kabinetit presidencial, udhëheqësi amerikan e quajti situatën “një katastrofë”, duke specifikuar se Shtetet e Bashkuara nuk po ofrojnë më ndihmë të pakthyeshme për Ukrainën.

“Për presidentin amerikan, edhe lufta në Ukrainë tani është bërë një transaksion ekonomik”, përfundon korrespondenti ynë. Ndoshta pikërisht për këtë arsye, Shtëpia e Bardhë dhe Kremlini kanë vendosur t’i mbajnë konfidenciale detajet e diskutimeve mbi Ukrainën.

Prandaj, paqja në Ukrainë duket ende larg, me Putinin të vendosur në qëndrimet e tij dhe Trumpin gjithnjë e më të frustruar nga mungesa e përparimit në negociata.

Kanadaja është lejuar të bashkohet me programin e financimit të mbrojtjes të BE, SAFE, njoftuan liderët e të dyja palëve. Ky veprim vjen ndërsa pjesa më e madhe e Perëndimit armatoset kundër agresionit rus.

BE dhe Kanadaja njoftuan të hënën se ishte arritur një marrëveshje për të lejuar Otavën të marrë pjesë në instrumentin e financimit të mbrojtjes së Evropës SAFE, prej 150 miliardë eurosh (174 miliardë dollarë).

Në një deklaratë të përbashkët, Presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen dhe Kryeministri kanadez Mark Carney e përshkruan marrëveshjen si “hapin tjetër në bashkëpunimin tonë gjithnjë e më të thellë dhe një simbol të prioriteteve të përbashkëta të Bashkimit Evropian dhe Kanadasë”.

Çfarë tjetër thanë udhëheqësit e BE dhe Kanadasë?
“Në këto kohë trazirash gjeopolitike, SAFE është një mjet për të rritur bashkëpunimin, për të përmbushur objektivat e mbrojtjes dhe për të shpenzuar më me efikasitet, duke adresuar njëkohësisht urgjencat afatshkurtra dhe nevojat afatgjata”, deklaruan Von der Leyen dhe Carney në deklaratën e tyre.

“Së bashku, ne do të krijojmë zinxhirë furnizimi mbrojtës elastikë midis industrive tona në një kohë vendimtare për sigurinë globale”, pohuan ata.

Çfarë synon të bëjë SAFE?
Programi SAFE (Veprimi i Sigurisë për Evropën) synon t’u ofrojë kredi anëtarëve të tij me kushte të favorshme për blerjen e përbashkët të armëve me partnerë të tjerë. Kreditë do të garantohen nga buxheti i BE.

Programi u krijua në një kohë kur BE kërkon të forcojë industrinë e mbrojtjes në përgjigje të kërcënimit ushtarak në rritje të Rusisë, ndërsa Shtetet e Bashkuara duket se po tërhiqen nga solidariteti i tyre tradicional i mbrojtjes me Evropën.

Vendimi i Kanadasë për t’u bashkuar me projektin vjen ndërsa ky vend po përpiqet gjithashtu të zvogëlojë varësinë për mbrojtjen nga fqinji i saj, duke pasur parasysh ftohjen në rritje të administratës Trump.

Edhe pse blerjet e përbashkëta të armëve të bëra me ndihmën e SAFE duhet të kenë të paktën 65% të komponentëve të tyre të prodhuar brenda 27 shteteve anëtare të BE-së, shteteve jo-anëtare, si Kanadaja, mund t’u lejohen përjashtime. Britania e Madhe gjithashtu kishte njoftuar dëshirën për t’u bashkuar me programin SAFE, por në fund u tërhoq për shkak të kuotës së hyrjes që kërkohej nga vendet pjesëmarrëse./DW

Zyrtarët amerikanë Steve Witkoff  dhe Jared Kushner (dhëndri i presidentit amerikan Donald Trump), u takuan me kreun e Fondit Rus të Investimeve Direkte, Kirill Dmitriev, në qendër të Moskës, përpara bisedimeve të tyre me Presidentin rus Vladimir Putin.

Sipas një burimi të cituar nga CNN, Witkoff dhe Kushner ecën nëpër Sheshin e Kuq të Moskës dhe më pas hynë në Kremlin për bisedimet e tyre të planifikuara me presidentin rus.

Ndërkohë, ata u filmuan duke ecur pranë Sheshit të Kuq dhe më vonë duke hyrë në Kremlin, sipas agjencisë së lajmeve TASS dhe gazetës Izvestiya.

Më herët, ata drekuan në një restorant në Moskë, të vlerësuar me yje Michelin, përpara se të shkonin në Kremlin për bisedime, të cilat pritet të përqendrohen në propozimet amerikane për zgjidhjen e luftës në Ukrainë, thanë burime ruse. gsh

Presidenti i Izraelit, Isaac Herzog (djathtas), dhe kryeministri Benjamin Netanyahu. (Fotografi nga arkivi).

VOAL- Negociatat për të arritur një marrëveshje paqeje për Ukrainën kanë rinisur. Të dielën, delegacionet nga Kievi dhe Uashingtoni u takuan në Florida për të provuar të zgjidhnin çështjet më komplekse. “Bisedimet ishin pozitive, por mbetet shumë për t’u bërë”, tha Sekretari i Shtetit i SHBA-së, Marco Rubio.

Ka shumë palë të përfshira dhe Rusia, sigurisht, duhet të jetë pjesë e ekuacionit. Ne kemi qenë në kontakt në nivele të ndryshme me palën ruse dhe gjithashtu kemi një kuptim të mirë të pikëpamjeve të tyre.

Sot, të hënën, Presidenti ukrainas Zelensky do të udhëtojë përsëri në Paris për të fituar mbështetje të mëtejshme evropiane, ndërsa i dërguari i Shtëpisë së Bardhë, Steve Witkoff, pritet të takohet përsëri me presidentin rus në Moskë nesër.

Për të mësuar më shumë, Radiogiornale kontaktoi gazetarin dhe kontribuesin Davide Maria De Luca në Kiev. “Po,” tha De Luca për Radiogiornale, “presidenti ukrainas do të udhëtojë për në Francë. Të dy janë shumë afër. Zelensky shpesh takohet me Macron në kohë krize për të kërkuar këshilla dhe mbështetje. Dhe kjo vizitë na tregon se po shohim përparim, hapa të rëndësishëm në negociata. Por varet shumë nga ajo që ne e përcaktojmë si përparim.”

“SHBA-të dhe Ukraina,” vazhdoi De Luca, “kanë negociuar për ditë të tëra në Gjenevë dhe Florida për një plan draft për t’ua paraqitur rusëve. Pra, ndoshta në orët e ardhshme, me mbërritjen e Witkoff në Moskë, do të dimë se çfarë mendon Rusia për këtë plan: cilat pika i vlerëson më shumë, cilat pika i vlerëson më pak. Pra, mund të ketë përparim, në kuptimin që pozicioni i Moskës do të jetë më i qartë. Megjithatë, duket shumë e pamundur që të arrihet përparim i mëtejshëm në orët e ardhshme. Ka shumë pyetje të hapura. Distanca midis dy palëve është shumë e madhe.”

Gazeta amerikane “Miami Herald” ka zbuluar detaje të një telefonate konfidenciale midis presidentit të SHBA-së Donald Trump dhe homologut të tij venezuelian Nicolás Maduro, gjatë së cilës Uashingtoni i kërkoi kreut të Caracas-it të largohej menjëherë nga vendi.

Sipas burimeve të gazetës, Trumpi i transmetoi Maduros mesazhin se ai mund të shpëtonte veten dhe njerëzit më të afërt vetëm nëse pranonte të largohej pa vonesë.

Biseda mes dy liderëve nuk pati sukses, pasi qëndrimet e tyre rezultuan shumë të largëta. SHBA kërkonte dorëheqjen e menjëhershme të Maduro-s dhe largimin e tij nga territori venezuelian me qëllim rivendosjen e qeverisjes demokratike. Në kundërpërgjigje, pala venezueliane propozoi një tranzicion ku opozita do të merrte kontrollin politik, ndërsa Maduro dhe aleatët e tij do të ruanin komandën mbi forcat e armatosura.

Burimet e cituara nga “Miami Herald” theksojnë se Uashingtoni i ofroi Maduro-s, bashkëshortes së tij Cilia Flores dhe djalit të tij garanci për kalim të sigurt vetëm nëse ai pranonte të jepte dorëheqjen menjëherë. Kjo ndodhi në një kohë kur SHBA-të kishin shpallur një shpërblim prej 50 milionë dollarësh për kapjen e tij, vlera më e lartë e ofruar ndonjëherë për një udhëheqës në detyrë, si dhe 25 milionë dollarë për figurën e rëndësishme të pushtetit, Diosdado Cabello.

Sipas një burimi të dytë, telefonata u konsiderua si një përpjekje e fundit për të shmangur një konflikt të drejtpërdrejtë, por dështoi sepse Maduro kërkoi amnisti të përgjithshme për të dhe ekipin e tij, kërkoi të ruante kontrollin e plotë mbi forcat e armatosura duke iu referuar modelit të Nikaraguas të vitit 1991, ndërsa SHBA këmbëngulte në dorëheqjen e tij të menjëhershme. Këto dallime e bënë të pamundur arritjen e një marrëveshjeje dhe biseda përfundoi pa rezultat. bw

Papa Leoni XIV në bisedë me gazetarët gjatë fluturimit nga Stambollin në Bejrut