Në vend të urimit

Figura e Mësuesit është mision për arsimin dhe shkollën shqipe(Profesor Eqrem Çabej)

Në Prishtinë,erdhën pas pesëdhjetë pranverave të udhës së jetës në mision të arsimit e të shkollës shqipe,normalistët e Normales në Prishtinë,që të kremtojnë 50-vjetorin e diplomimit.Erdhën të thinjur më borën e bardhë të flokëve të jetës,do të thoshte Dritëro Agolli,që të kthejnë orën e kujtesës për kohën kur djalmenia shqiptare nga të gjitha viset shqiptare,erdhën që të mësojnë e të bëhen gati për udhën e mësuesit të Abetarës të shkollës shqipe në hapësirën shqiptare.

Erdhën përseri në klasat e mësimit,brezi i normalistëve të Normales së Prishtinës(1971-1975)për të kujtuar kohën e mësimit dhe të profesorëve tanë,që tashmë në amshim:Profesorët Ruzhdi Kastrati,Besnik Spahiu,Hajdar Rrecaj,Ëngjell Berisha,Nexhat Ibrahimi,Malush Kadriu,Tefik Gecaj,Ditar Qamili,Faik Kaba,Mithat Sahiti,Zekije Kada,Bajram Trashupa,Hylkije RandobravaAlije Vokshi dhe profesorët tjerë.Në jetë e kemi profesorin e dashur Muhamet Shatri,i cili jeton në Suedi si mërgimtar dhe,kujtesa kur në orët e historisë,më taktin dhe ligjërimin me tipare shkencore,sikur dëshironte ,,të na bëj historianë,,normalistët në Prishtinë!

Në këtë përvjetor,nuk munguan fotografi të shumta të normalistit dhe,në punët e redaktorit të lajmeve në RTK-së,Asllan Bajrami në Prishtinë si dhe shkrimi ekskluziv i Ragip Gjoshi,na afroi ponoramën e kohës së normalistëve të Normales,që,përmes kujtesës time nuk i kisha harruar,ndonëse tash e sa vjet larg atdheut në Amerikën e largët.Këtu kishin ardhur shoqet dhe shokët e klasës:Sadije Rashiti,Zyla Plakiqi,Bukurije Thaqi,Merrushe Gjoshaj,Adnan Bylykbashi,Aziz Bajraktari,Ragip Gjoshi,Riza Plakiqi,Naxhije Sadiku,Asllan Bajrami,Sabrie Rukiqi,Enver Krasniqi,Shaban Gashi,Skënder Karaçica dhe,disa të tjerë për shkak të kohës në udhët e jetës,paksa i kisha harruar.Më falni që këtu kujtesa ime më bëri paksa hile e,mbeta sy me sy me udhët e jetës,herë larg e herë afër me diellin e atdheut…!

Ndonëse larg atdheut,asnjëherë nuk pashë asnjë ëndërr në Amerikë!Ëndrrat me çonin shpesh e shumë shpesh në Drenicën time për plisat dhe lisat e trimërisë së pushkëve të djalmenisë së UÇK-së për Liri të Kosovës…!Po plakem ngadale,kështu bënte uratë për brezin tonë,profesor Anton Çetta:U plakshi ngadale,brezi i ri shqiptar i Kosovës…!

Brezi im i normalistëve të Normales në Prishtinë,uroj shëndet dhe gjithë të mirat në familje për nipa e mbesa dhe,puna e msionit të Mësuesit do të shënohet në kronikat e analeve të hsitorisë së arsimit dhe të shkollës shqipe në Kosovë!

Çikago,më 19 maj 2025

Në Ditëlindjen e 92-të Z. Ekrem Bardha

Xhemail Peci

Ekrem Bardha i takon brezit të atdhetarëve shqiptarë të cilët u larguan nga mëmëdheu të shtrënguar nga rrethanat e kohës, por që nuk ia kthyen shpinën kurrë tokës që i lindi e i rriti. Pa dyshim, një brez mëmëdhetarësh të devotshëm, të cilët ndonëse larg atdheut, i vunë krahët atdheut dhe bën të pamundurën të mundur.

Përveç se është një njeri i dëshmuar i sukseseve të shumta, Ekrem Bardha është para së gjithash e mbi të gjitha, një atdhetar i devotshëm, i cili tërë jetën e tij mendoi, punoi e veproi për çështjen e madhe të kombit, për lirinë dhe demokracinë e tij.

Tek ai mishërohen më mirë se kudo, dashuria e pakufishme për atdheun, përkushtimi i palodhur për kauzën e shenjtë kombëtare si dhe veprimtaria e gjithanshme në shërbim të kësaj kauze. Tek ai shpaloset jo vetëm krenari e të qenunit shqiptar e bir shqiptari, por edhe gatishmëria për t’i shërbyer një misioni sa fisnik po aq edhe bujar, të trashëguar nga të gjithë brezat e atdhetarëve shqiptarë, misionit për ta ribërë Shqipërinë dhe për t’i shërbyer Shqipërisë dhe shqiptarëve, jo vetëm me një devotshmëri të paparë por edhe me një shpresë të gjallë e me një besim të patundur, se triumfi i idealeve kombëtare nuk është thjesht një ëndërr, por një imperativ që koha ua vuri atyre me peshën e viteve mbi supe.

Ekrem Bardha është personaliteti aq i veçantë, që të kujton thënien e njohur se atdheu fillon tek zemra e nënës, tek Lokemadhja me emrin Bule Bardha. Shqipëria fillon tek ajo, sepse Shqipëria merr jetë tek ajo, sepse është ajo që merr forcë dhe zemër nga Shqipëria, sepse është pikërisht ajo që ua mbajti të gjallë kujtimin dhe dashurinë për Shqipërinë të bijve të saj, edhe kur u larguan nga toka mëmë. Pa dyshim një zonjë fisnike, e shquar për dashuri ndaj atdheut dhe njerëzve të tij, por e shquar edhe për shpirtmadhësi e për një qëndresë epike.

Në të vërtetë, shqiptarët e Amerikës kanë një vend nderi, jo vetëm në historinë e shtetformimit të Shqipërisë, por edhe në konsolidimin e këtij shteti e të lirisë së saj.. Jo një herë, me sakrificat e tyre më sublime, me dashurinë e tyre të zjarrtë për atdheun, për gjuhën, për flamurin, për kombin dhe për kulturën shqiptare, ata i dolën zot Shqipërisë dhe fateve të saj. Sa herë që e kërkoi koha, sa herë që i thirri zëri i shenjtë i atdheut, flaka e dashurisë për të morri hov në zemrat e tyre dhe ata u vunë me gjithë qenien në shërbim të rilindjes së një kombi martir, të cilin historia dhe padrejtësitë e saj të shumta e kishin dënuar jashtëzakonisht rëndë. Vëllezërit vatranë, siç do të shprehej profesori erudit Selamn Riza, u bënë kështu flamurtarët e shqiptarizmës së rilindur.

Si në një rastësi mitesh dhe legjendash, Rilindjen e madhe e kishte filluar duke shpalosur Flamurin e Arbërit, bardi i madh Jeronim De Rada, poeti i parë kombëtar, i cili ndonëse Arbërinë matanë detit (siç shpreheshin shpesh arbreshët për mëmëdheun e tyre) e kishte fare pranë, ai e shihte ate vetëm përtej brigjeve të Adriatikut, pa mundur kurrë të shkelte në tokën stërgjyshore!

Po këtë Rilindje, po këtë zjarr, po këtë vrull, po këtë gjakim për ta ribërë Shqipërinë e për t’ia rikthyer lirinë dhe dinjitetin e nëpërkëbur padrejtësisht, në vazhdimësinë e përpjekjeve të parreshtura të të gjithë brezave atdhetarë, në njërin nga aktet finale të tragjedisë së madhe, do t’i jepnin ndihmën e tyre të pakursyer, vulën e përpjekjeve të tyre titanike politike e diplomatike, shqiptarët e Amerikës, të cilët me trup ishin larg-përtej Atlantikut, por me mendje, me zemër dhe me shpirt ishin gjithmonë me Shqipërinë dhe shqiptarët.

Shqiptarët e Amerikës, doemos se na kujtojnë ate që është thënë për Lasgush Poradecin, princin e hirshëm të poezisë shqipe e këngëtarin e hollë të thelpinjve të lirikës shqiptare, se mërgimi është një bekim hyjnor. Prandaj, shqiptarët e Amerikës meritojnë shprehjen e ndjenjave më të thella të mirënjohjes e të respektit pa kufi, për të gjitha ato që kanë bërë për Shqipërinë, për Kosovën dhe për gjithë kombin shqiptar.

Ekrem Bardha është njëri nga ata që me kontributin e tij të jashtëzakonshëm, ka lënë gjurmë dhe ka vënë vulë në përpjekjet e panumërta për ta aktualizuar dhe riaktualizuar çështjen kombëtare shqiptare, e cila ka nënkuptuar çlirimin e Kosovës, si një prej fazave më të rënëdësishme të kësaj lufte.

Ndonëse siç e thotë në librin e tij të pare gtë kujtimeve, Larg dhe Pranë Shqipërisë, sfidat ishin të panumërta, vetëm një përpjekje kolosale, vetëm një dashuri e madhe e me një zjarr të shenjtë për atdheun, vetëm një besim i patundur, iu bë dritë në një mision sa të rrallë po aq edhe fisnik.

Po të lexosh me vëmendje kujtimet e tij, po të ndalesh në detajet e këtyre kujtimeve, po të analizosh personazhet dhe ngjarjet e tyre, po të kundrosh nëpërmes tyre rrugën që kaluar jo vetëm një brezni por edhe një komb i tërë, po të shikosh dokumentet dhe letërkëmbimet në shërbim të lirisë së Kosovës, po të analizosh sfidat e shumta të trajektores së lirisë së shumëpritur, po të nënvizosh takimet dhe bisedat e shumta me përfaqësuesit kryesorë të politikës amerikane, nuk është e vështirë për të kuptuar se lajtmotiv i një njeriu bëhet e vërteta, mision i shenjtë bëhet liria, vizion i papërsëritshëm bëhet ardhmëria e kombit të tij.

Ai vepron me krenari por flet me modesti për të bëmat e tij, ai shpalos jo vetëm fisnikërinë e tij të origjinës nga dera e madhe e Konicës, por njëkohësisht edhe bujarinë dhe shpirtmadhësinë e njerëzve që krenarinë e vejnë mbi lumturinë, çështjen kombëtare përmbi interest personale.

Të brumosur me ndjenjën e atdhedashurisë, të gatuar me dashurinë për vëllazërinë gjithëshqiptare, ata rendin pas një njeriu që shndrohet në një pishtar drite e atdhedashurie: Sulo Bardha, Sulo Komica. Është i ati i Ekrem Bardhës, një mishërim drite, bujarie e fisniëria. Por jo më pak edhe Bule Bardha: ‘Përkulur mbi makinë, ajo qepte deri natëm vonë për të mbaruar porositë e grave nga fshatrat rreth e rrotull, Podë, Shalës, Gërmenj. Gumëzhitja e makinës ishte si një ninulë që na vinte në gjumë.’

Në mes të një realitieti të hidhur e mes ndeshtrashash të shumta, shpalosen ndjenjat e mëdha njerëzore, dashuria për Radanin-fshatin e lindjes, malli për erën ledhatare të Leskovikut, krenaria për kolonjërat trima patriotë e të mençur, për të bëmat e njërit prej levendve të lirisë së Shqipërisë-Zylyftar Poda ‘një nga kapedanët e Ali Pashë Tepelenës’, si dhe për trimëritë e luftëtarit të paepur Gani Butka:

‘Këngët, së bashku me ngjarjet që rrëfesheshin për burrat e dëgjuar të Kolonjës, Leskovikut dhe Dangëllisë, që nga vëllezërit Frashëri, Petro Nini Luarasi, Themistokli Gërmenji, Zalo Prodani, Sali Butka, dëshmonin se njerëzit i kujtonin me mirënjohje të gjithë ata që ishin përpjekur për të mirën e mëmëdheut.’

Shpalosen kështu faqe krenari e lavdie, faqe atdhedashurie por edhe faqet e një tragjedie që lanë flakët e luftës Italo-Greke, si edhe të çarjes së madhe të dy kampeve shqiptare gjatë Luftës së Dytë Botërore. Vërehet qartë zemër-klithja e autorit për luftën vëllavrasëse e të pakuptimtë, pasojat e së cilës fatkeqësisht ndihen edhe sot në politikën dhe barikadimet shqiptare në kampe të ndryshme ideologjike.

Parakalojnë në kujtime të thadruara bukur Butkallinjtë: Gani Butka, Safet Butka e Sali Butka, Mumtaz Kokolari – i derës atdhetare të Kokolarëve, por me një gdhendje të rrallë edhe Dervish Hajdar Ramolli, si njeri i Zotit me një shembëlltyre të rralë homerike. Djalin e tij, Xhevdetin-ballist, siç thekson në kujtimet e tij z. Bardha, e kishin vrarë partizanët, dhe kur turma thërriste vazhdimisht për hakmarrje, një ndërgjegje e kulluar kombëtare shqiptare ngritet në lartësitë e Baba-Tomorrit:

‘Pikërisht atë çast doli në krye të varrit Dervish Hajdar Ramolli. Ai tha: Mos zini në gojë hakmarrje, se lëndoni Zotin dhe mua. Për djalin tim nuk dua as t’i vejë gjak nga hundët ndonjerit, kushdo qoftë. Djalin ia kam falur Shqipërisë. E pat kët fat im bir, por nuk dua të vriten të rinj të tjerë për shkak të tij.

Qëndrimi burrëror, me të cilin përballoi humbjet e të birit, dhe fjalët e tij prej njeriu të shenjtë, lanë mbresa të thella tek të gjithë pjesëmarrësit në varrim. Fjalët e tij të urta u përhapën në krahinën e Leskovikut dhe të Kolonjës si balsam, edhe pse ajo vrasje pa kuptim i kishte acaruar të gjithë.’

Jo më pak madhështore del edhe portreti i nacionalistit të ndershëm Kaja Vasha, një figureë e veçantë si Kajo Babjeni, por edhe ajo e nënës së Petrit Shehut, e cila nuk lë derë pa trokitur që dënimin me pushkatim për Kajon, ta kthenet me dënim të përjetshëm, në këmbim të faktit se ai ia kishte ‘shpëtuar djalin e saj partizan nga vdekja.’

Nga ky prizëm, autori nxjerr konkluzionin që e përshkon jo vetëm librin por edhe gjithë jetën e tij: ‘Po të kishte pasur Shqipëria më shumë burra të tillë nga të dyja krahët, sot do të ishim ndryshe.’

Ky është lajtmotivi që ka Ekrem Bardha. Lajtmotivi i faljes, i paqes dhe i bashkimit, në vend të hakmarrjes dhe ndasive dhe mërive të pakuptimta. Me një lajtmotiv të tillë, ai i flet jo vetëm kujtesë historike por edhe ndërgjegjës kombëtare. I vetëdijshëm se kombi ka aq shumë nevojë të mbyllen plagët tona, siç do të shprehej Lumo Skëndo (Mit’hat Frashëri), Ekrem Bardha është rreshtuar drejt dhe ka mbajtur qëndrimin parimor për të përafruar e për të përbashkuar radhët e vëllazërisë gjithëshqiptare, sepse siç do të shprehej Ernest Koliqi, vetëm dashuria për Shqipërinë shumëfishon forcat e saj.

Gjithsesi, përmes shembëlltyrave epike të njerëzve të tillë, veçmas përmes figurës së nënës (si Buleja e si nëna e Petrit Shehut), ngriten lart virtytet dhe tiparet më sublime të një kombi të lashtë e fisnik.

Në veprimatrinë e tij të shumanshme, të vurllshme e të bujshme atdhetare, Ekrem Bardha priret nga parimi i së vërtetës, nga parimi i faljes e i bashkimit, si dhe nga parimi i madh moral e intelektual se: ‘Nëse heshtim ne, hesht e vërteta’(në librin e tij të dytë me kujtime, E Vërteta, Pavarësia e Kosovës, Amerika dhe Diaspora) , pra nga parimi i ndërgjegjësimit kombëtar shqiptar; ashtu siç e ka thenë edhe kolosi i mendimit dhe veprimit romantim europian, Viktor Hygo: ‘E vërteta, e drejat dhe liria: ja kush është Perëndia!’

E sintagma Shqiptarët e Amerikës, na bën sa krenarë po aq edhe kontribon në rizgjimin kombëtar, sepse kjo sintagmë dhe këta bashkatdhetarë të cilët e kanë mbajtur për më shumë se një shekull të gjallë zjarrin e shenjtë të atdhdashurisë, na përkujton se ndaj nesh shekujt janë treguar mjaft tinzarë, prandaj siç e ka theksuar poeti i hymnit kombëtar Asdreni, vetë të përbashkuar do të jemi të denjët e një dite që patjetër se do të vijë, të denjët e drite që patjetër se do të gdhijë.

Shqiptarët e Amerikës, që nga brezi i princit të gjuhës shqipe Faik Konicës, e deri tek brezi i Ekrem Bardhës, ka pasur vetëm një mision, vetëm një mision, të cilin e ka shpalosur Konica në mermerin më monumental të flatrave të fjalës shqipe: përparimin dhe qytetërimin e Shqipërisë, siç e ka pasur ajo dikur në kohët e Ilirisë.

Kjo thirrje drite dhe shprese ka një sfond legjende. E po në këtë sfond një njeri, si nëpër mitet dhe legjendat, hyn dhe del në portat e mëdha të diplomacisë e të politikës amerikane, duke takuar si askush më parë, të shtatë presidentët e saj. Sërish, një bardhësi legjende dhe një bekim i një nëne për të mos e harruar atdheun kurrë, një testament prej breznive orëmira që na la Lokemadhja Bule Bardha.

Le të jetë pra ky rast solemn, i Ditëlindjes së 92-të të Zotit Ekrem Bardha, një rast i veçantë i një kënaqësie dhe i një krenarie të rrallë, i shprehjes së urimeve më të përzemërta, të respektit më të thellë, të mirënjohjes pa kufi si dhe i konsiderateve më të larta, me të cilat kemi nderin të jemi, duke i dëshiruar shëndet, suksese, gëzime, mbarësi, mirësi e lumturi: pa kufi!

Ashtu siç na ka mësuar poeti tjetër kombëtar Naimi i Frashëllinjve, i cili sa bukur ka thënë, që e pastë bekimin aty ku ka rënë:

Ua paçim për jetë hua!

Juve, shume i nderuar Zoti Bardha, si dhe brezit tuaj mëmëdhetar, vëllezërve tanë dhe motrave tona përtej Atlantiku, në krenarinë e tyre të ligjshme të të qenunit shqiptarë e bij dhe bija shqiptarësh!

“…Administrata Trump po i tregon shqiptarëve rrugën e duhur drejt rotacionit politik dhe të vërtetën mbi dënimin politik ndaj Sali Berishës. Donald Trump nuk do që Edi Rama të jetë më kryeministër i Shqiperisë. Zgjedhjet e 11 Majit janë oferta Amerikane për të ndryshuar Shqipërinë, për të rikthyer demokracinë, sigurinë, zhvillimin ekonomik, shpresën dhe dëshirën shqiptarëve për të jetuar në Shqipëri, si dhe mardhëniet e mira Shqiptaro Amerikane…”.

Vetëm pak muaj mbas fitores së bujshme dhe spektatolare të konservatorizmit në Amerikë, era Trump-iste e ndryshimit po fryn kudo në Amerikë, por edhe përtej oqeanit në Evropë, në Ukrainë, Lindjen e Mesme, Vatikan, Indi, Pakistan e deri në Kinën e largët.
Po në Shqipëri?
Deklarata e Trump fill mbas zgjedhjes President, se Departamenti i Shtetit është përdorur si armë për të sulmuar kundërshtarët politikë nëpër botë, apo deklatata e JD Vance, se pushtetet nuk mbahen duke persekutuar apo burgosur kundërshtaret politikë, ishin këto mesazhet e para amerikane për shqiptarët.

Por Trump vazhdoi indirekt të kujdeset për situatën në Shqipëri. Mbasi u njoftua në detaje për Edi Ramën dhe lidhjet e tij korruptive me George Soros dhe McGonigal, Trump dërgoi këshilltarin e tij më të mirë, LaCivitën për ti treguar shqiptarëve se Amerika nuk mbështet diktatorë në pushtet. Po ashtu, mesazhet nga Ambasada Amerikane që shqiptarët të mos kenë frigë, që të votojnë të lirë dhe të mos e shesin votën, janë këshilla që vijnë nga shteti më demokratik i botës.

Në të njëjtën rezonancë vjen edhe heqja e masës non-grata për liderin historik të Partisë Demokratike Sali Berisha, aktualisht lider i opozitës ndaj pushtetit socialist. Ky ishte mesazhi më i mirë për shpitarët se Trump po i qëndron luajal deklaratës së tij dhënë në Janar për mos-përdorimin e Departamentit të Shtetit si armë ndaj kundërshtarëve politikë, dhe po i zhbën dënimet politike të Biden.
Lajmin për heqjen e non-gratës për Dr. Berishën e konfirmoi Departamenti i Shtetit nëpërmjet një reporteri të Shtëpisë së Bardhë, si formë më e “butë” për të njoftuar shqiptarët për këtë vendim në një situatë zgjedhjesh. Një prononcim direkt i këtij Departamenti mund të transmetohej si ndërhyrje në zgjedhje. Ky është pra, standarti demokratik i Amerikës, që jep mesazhe demokratike, pa u përfshirë në zgjedhjet e vendeve të tjera, në kontrast të thellë me kohën e Kimetes.

Administrata Trump po i tregon shqiptarëve rrugën e duhur drejt rotacionit politik dhe të vërtetën mbi dënimin politik ndaj Sali Berishës. Donald Trump nuk do që Edi Rama të jetë më kryeministër pas zgjedhjeve. Zgjedhjet e 11 Majit janë oferta Amerikane për të ndryshuar Shqipërinë, për të rikthyer demokracinë, sigurinë, zhvillimin, shpresën dhe dëshirën shqiptarëve për të jetuar në Shqipëri, si dhe mardhëniet e mira Shqiptaro Amerikane.

Të gjitha këto janë këmbana amerikane që bien për ndryshim politik në Shqëri.
Tani është rradha e shqiptarëve ti përgjigjen kësaj oferte. Është rradha e shqiptarëve për të treguar maturi dhe civilitet. Një qëndrim ndryshe i shqiptarëve, do të ishte një shanc i humbur për të rikoperuar dëmin e bërë.

Ndërsa Partia Demokratike dhe opozita kanë dalë më një program të qartë për rimbëkëmbjen e Shqipërisë, Edi Rama, mbasi nuk ka çfarë u raporton shqiptarëve për 12 vite në pushtet, nuk ka as çfarë t’ju ofrojë atyre. Mbrëmë në emisionin Opinion, gazetari e pyeti Ramën të tregojë jo më shumë, por vetëm dy objektiva që ai ju ofron shqiptarëve, Rama qe përgjigjur se nuk janë dy por vetëm një, anëtarësimi në BE në 2030. Pra dukshëm, gjithçka Rama ka në dorë për mirëqenien e shqiptarëve, hapjen e vendeve të punës së ndershme, pagat, pensionet, luftën ndaj korrupsionit etj. ka dështuar, por premton diçka që nuk është në dorën e tij por varet nga vendet indivituale anëtare të BE-së.
Është e pamundur që Edi Rama t’u japë pasaportë evropiane shqiptarëve, kur ai nuk është në gjendje që të furnizojë qytetarët shqiptarë më pasaporta shqiptare. E them këtë mbasi, në kulmin e fushatës së regjistrimit të Diasporës për të votuar, Konsullata shqiptare në NY, në shërbim të 1 Milion shqiptarëve të Amerikës kishte vetëm një person të vetëm që merrej me dhënjen e pasaportave. Pra kaq ka në dorë dhe kaq bën Rama, një person konsullor për të gjithë shqiptarët e Amerikës.

Edi Rama ka qenë një fatkeqësi e madhe për popullin shqiptar. Ai ka shkaktuar dhimbje pa fund qindra e mijëra familjeve shqiptare. Ai e kanabizoi Shqipërinë në shërbim të zgjedhjes së tij pa limit në pushtet, por nga ana tjetër imagjinoni sa e sa djem e vajza përdorues të drogës sot vuajnë pasojat e përdorimit të saj, të pa aftë e për veten dhe shoqërinë, sa e sa bij nënash nga plantimi dhe trafiku u drogës kanë përfunduar në grupe kriminale dhe janë vrarë në mes tyre. “Hëngëshin kokat e tyre” , thoshte kryetari i bandës, mbasi vetë i çoi në atë rrugë.

Kurse pjesa tjetër e rinisë, e cila refuzoi trafiqet dhe punën fiktive, mori rrugët e botës. Sa nëna i përcollën me lot fëmijët e tyre, sa bij e bija nënash nuk i panë prinërit e tyre më për së gjalli. Lot dhe vuajtje gjithandej në Shqipëri. Vuajtje edhe për ne shqiptaro-amerikanët që shikojmë të vuajë Shqipëria jonë dhe nuk mund t’a ndihmojmë.

Është mbushur Shqipëria me pleq, ndërsa edhe ajo rini që po rritet dëshiron të ikë. Mosha mesatare e shqiptarëve në 2011 ishte 35 vjeç, sot është mbi 50 vjeç. Shqipëria është plakje dhe në shuarje. Edi Rama u ka shtruar rrugën e largimit të shqitarëve nga Shqipëria. Shume kombe janë zhdukur, po zhduket edhe kombi shqiptar. Kjo është e frikshme. Kjo duhet te ndalet tani.

Shqiptarë duhet që ta ndjejnë erën e ndryshimit. Shqiptarët nuk duhet të votojnë në shërbim të instalimit të diktatorëve. Mund të votojnë këdo, por jo ata që sjellin në pushtet diktatorin Rama. Rotacioni politik është baza e demokracisë në Amerikë, është shëndeti i shoqërisë tonë këtu, le të jetë edhe në Shqipëri. Vota nuk është tifozllëk, vota është verdikt, në votën tuaj varet fati i fëmijëve tuaj, varet edhe fati ynë si emigrantë që na qan zemra të kthehemi në atdhe, në dorën e tyre varet fati i kombit shqiptar.

Shkrimi është një opinion qytetar dhe personal i autorit.

Hasan Prishtina dhe Ahmet Zogu, Vjenë 1917

Në studimet kërkimore-shkencore të historianit Prof.dr.Muhamet Pirraku për jetën dhe veprimtarinë kombëtare të Hasan Prishtinës,ndër të tjera hedh dritë për raritetet:mullirin e kafës,
lugën,thikën  dhe shpuzorën të ruajtura nga kolonelët Austriakë, Modestus Urban dhe Herbert Uban,që nga viti 1931 e deri më 5 shkurt 1980.

Raritetet e heroit të kombit shqiptar,Hasan Prishtina,koloneli në Vjenë, Herbart Uban, ia ktheu kombit shqiptar dhe Kosovës,kështu shkruan historiani Prof.dr.Muhamet Pirraku(Instituti Albanologjik i Prishtinës)para vdekjes.

Për fund po theksojmë se për nismën e emërtimit  të Universitetit
,,Hasan Prishtina,,në Prishtinë,ishte profesor Muhamet Pirraku bashkë me veprimtarin Adem Demaçi dhe Rektorin e UP-së Prof.dr.Mujë Rugova.

(Prill të motit 2025)

Në vend të reagimit

Në  sallën e Senatit të Universitetit të Prishtinës,asnjë shenjë,asnjë fotografi dhe në emërtimin  e Universitetit nuk figuron emri i intelektualit,udhëheqësit të kryengritjes së Kosovës dhe të patriotit të pashoq të kombit,HASAN PRISHTINA(!).

Me nismën e botës akademike,intelektuale,shkencore dhe të patritotëve  të kombit të prirë nga Adem Demaçi,Universiteti i Prishtinës u pagëzua me emrin e intelektualit,të udhëheqësit të kryengritjes  së Kosovës dhe të patriotit  të pashoq:Universiteti ,,Hasan Prishtina,,në Prishtinë.

Ky emërtim,dikujt nuk po i fle në shpirt(sic!),më gjasë,jo i kohës në panteonin e dijes të Universitetit në Prishtinë(sic!).Këto huqe akademike u shfaqën nga afër në një mbledhje të Senatit,ku në sallën e mbledhjes nuk kishte asnjë shenjë zyrtare që ka të bëj me emërtimin zyrtar të Universitetit,,Hasan Prishtina,,në Prishtinë(sic!).

Pse po ndodh kjo…?!Kë po e pengon emri i Hasan Prishtinës…?!A është emërtimi zyrtar:  Universiteti,,Hasan Prishtina,,në Prishtinë me emrin e njeriut me shpirt kryengritës  për Liri të Kosovës dhe për bashkim me Shqipërinë Etnike…?

Thirrje publike për Rekatoratin,Senatin,Këshillin Mësimor dhe Senatin e Studentëve të Universitetit,,Hasan Prishtina,, në Prishtinë që të ti vëhet  pikë në emërtimin  zyrtar të  Universitetit tonë me emrin e patriotit  të kombit Hasan Prishtina!

Kë po e pengon emri i Hasan Prishtinës?!

(Prill të motit 2025)

“E vetmja mënyrë për të bërë punë të mëdha, është ta doni atë që bëni.” Steve Jobs

Që kur kam ardhur në Amerikë në vitin 2011, i kam ndjekur vazhdimisht maratonat e Bostonit që bëhen çdo vit në prill me rastin e Ditës së Patriotëve. E ndoqa edhe sivjet maratonën e cila u zhvillua më 21 prill. Merrnin pjesë 32.000 vrapues nga 50 shtete të Amerikës dhe 118 vende të botës. Desha të di , ka marrë pjesë sivjet ndonjë shqiptar/e ? Nga kërkimiet që bëra, mësova se mjekja e re 30 vjeçare, Iva Hoxha, ishte një ndër 32.000 vrapuesit. Të nesërmen e maratonës kontaktova me të dhe mësova shumë për rrugëtimin e saj në Amerikë si dhe për pjesëmarrjen në maratonën e 129 të Bostonit.

CILA ËSHTË IVA?

Në vitin 2010 familja vjen në Amerikë me llotari dhe vendosen në qytetin e Worchesterit, një orë larg Bostonit. Iva ishte 16 vjet kur mbritën në Atdheun e dytë. Vështirësia e parë ishte mësimi i gjuhës angleze, prandaj nuk e ndante fjalorin nga vetja. Për këtë shoqet dhe shokët e klasës e thërrisnin “ vajzë fjalori”. Pasioni për dijen, ishte “arma “ e saj për t’u ngjitur në shkallët e jetës. Pas mbarimit të shkollës së mesme , vazhdoi për 4 vjet Universitetin “Clark” ku u diplomua për biologji dhe studime para mjekësore. Më pas vazhdoi  Universitetin “New England College”  në degën “Optometri” ( për sytë.) Bëri edhe një vit specializim për sytë te spitali i veteranëve në Boston,  gjithësej 9 vjet studime. I mungonte Shqipëria, pasi siç ka thënë Horaci ”qiellin por jo shpirtin, ndryshon ai që shkon përtej detit.” Por, Iva gjente mënyra për ta ndjerë  pranë Shqipërinë. Pasqyronte tradita shqiptare si në shkollën e mesme edhe në universitet. Në Ditën Ndërkombëtare paraqiste veshje, këngë, valle shqiptare, fotografi, etj. Bënte skenarë për veprimtari të ndryshme dhe shpesh herë i drejtonte vetë. Çdo vit shkon në Shqipëri ku takon njerëzit e afërt, shoqe e miq. Çmallet me ta dhe kthehet me energji të reja, pasi Atdheu është vendi ku robërohet shpirti

Tani punon mjeke në spitalin e syve dhe veshëve në Boston. -Trej janë pasionet e mia, thotë Iva: “Kujdesi ndaj pacientit, ritja e aftësive profesionale dhe mbledhja e fondeve për një të ardhme më të mirë për kujdesin e syve.”Majlinda, nëna e saj thotë:”Iva është shumë e vendosur dhe e çon deri në fund atë që do.Nuk mburet dhe është krenare për vendin tonë.”

PËRGATITJA PËR MARATONËN

Vrapin e filloi para dy vjetësh, pasi është një mënyrë efikase për shëndetin “pasi është një lloj joge” thotë Iva, si dhe për të përmbushur tre synimet që theksuam më lart. Për të marrë pjesë në maratonën e Bostonit të vitit 2025, duhej një përgatitje e veçantë. Për këtë filloi të punojë qysh në tetorin e kaluar dhe vazhdoi gjashtë muaj. Në fillim pati trajner që udhëzoi githë grupin ku merte pjesë ajo, por punoi shumë vetë, në palesër, duke u kujdesur për ushqimin, duke përballuar të ftohtin e Bostonit gjatë dimrit, etj. Bënte vrap para se të shkonte në punë, duke e filluar qysh në orën 4 e gysmë , ose pas pune nga ora gjashtë e gjysëm deri në tetë të darkës. Pas testeve që ju bënë, u miratua për të marrë pjesë në maratonë.”Bostoni ka një zemër të madhe dhe të jep zemër” thotë Iva. Në maratonë kanë marrë pjesë njerëz që kanë kaluar kancerin, njerëz të gjymtuar në krahë ose në këmbë, si të mos merja pjesë unë?!”

ORËT E  MARATONËS

Iva mori pjesë në grupin që kishte si moto :” Vizion për të gjithë”. Distanca që duhet të përshkonin gjithë vrapuesit ishte 26, 2 mile ose 42, 195 km. Një distancë shumë e madhe! Unë mendoja se  vrapimi bëhëj në rrugë të sheshtë, por nuk ishte kështu. Iva më shpjegoi se në fillim nis me zbritje, pastaj ka ngjitje . “Ngjitja ishte e vështirë, ndjeja lodhje por do ta përballoj” i thosha vetes tregon Iva. Gjithë itinerarin e bëri për 4 orë e 14 minuta, që bën pjesë në rezultatet e vrapuesve mesatarë. Mbritja në finale është një moment lodhje por edhe gëzimi të veçantë, sikurse tregohet edhe në foto ku i dhanë edhe një medalje. Kishin dalë ta prisnin dy prindërit e saj, Majlinda, Shklqëimi , vëllai Deni i cili ka mbaruar Universitetin e Harvardit si dhe të afërm të tjerë.Pyetjes sime se a do të marrësh pjesë përsëri në maratonë, ajo u përgjigj:”Do të marr pa tjetër!”

Ky vrapim i Ivës ishte një krenari jo vetëm për atë dhe familjen e saj, por edhe për shqiptarët. Me aritjjet në shkollë, në punë e së fundi edhe në maratonën e  Bostonit, Iva i shtohet listës  së emigrantëve të shquar shqiptarë. Është kjo një krenari edhe për të