Sali Berisha dhe Chris LaCivita

Bashkëdrejtuesi i fushatës së fundit zgjedhore të Presidentit amerikan Donald Trump, Chris LaCivita, do të marrë përsipër dhe fushatën e opozitës shqiptare për zgjedhjet politike të 11 majit. Zoti LaCivita, u prezantua të hënën nga kryetari i Partisë Demokratike Sali Berisha, në prani dhe të drejtuesve dhe përfaqësuesve të partive të tjera opozitare.

“Në përzgjedhjen e zotit Chris LaCivita për të drejtuar fushatën e fitores së PD, unë jam i sigurt se ka ndikuar fakti se PD dhe opozita shqiptare, përballë shantazheve dhe presioneve të jashtëzakonshme për zhdukjen e tyre, qëndruan të pamposhtura në mbrojtjen e vlerave dhe parimeve që konservatorët ndajnë në të gjithë botën. Dhe mbi të gjitha, programi aktual i PD dhe opozitës është një program i shkëlqyer për të shpëtuar Shqipërinë”, u shpreh zoti Berisha duke i mëshuar afërsisë së partisë së tij me Partinë Republikane.

Nga ana e tij, zoti LaCivita duke e cilësuar Kryeministrin shqiptar Edi Rama si një vegël të Xhorxh Sorosit u shpreh se “nuk mund të jesh edhe kukull e Soros-it dhe mik i SHBA-ve, kjo nuk është e mundur. Familja e Sorosit ka humbur ndikimin e vet në Uashington dhe në mbarë botën dhe Berisha është një mik i vjetër dhe i vërtetë i SHBA-së”.

Ai deklaroi se “ne jemi sot këtu sepse dëshirojmë të zgjedhim një kryeministër që është një mik i vërtetë i SHBA, i cili do të punojë në mënyrë të suksesshme me Presidentin Trump dhe me SHBA-të”.

Sipas tij “njësoj si populli amerikan edhe ai shqiptar, kërkon dhe ka nevojë për më shumë nga qeveria e vet. Këto rrethana të ngjashme, janë ato që na bashkuan, na sollën sot ne këtu, se ne e dimë që Berisha mund të fitojë”.

Zoti LaCivita, hoqi paralele mes situatës që i parapriu zgjedhjes së Presidentit Trump dhe asaj në të cilën gjendet opozita në Shqipëri. “Berisha njësoj si Donald Trump-i dhe si shumë anëtarë të opozitës, në mënyrë të padrejtë janë ndjekur penalisht dhe janë persekutuar nga një qeveri e cila nuk respekton demokracinë. Aleatët e tij dhe udhëheqësit e opozitës, po futen në burg, po mbahen në arrest shtëpie dhe po frikësohen. Ne jemi këtu për të ndihmuar që ti japim fund kësaj”, deklaroi ai.

Kallnor, 2025

1.
Demonizimi

Një lum sehiresh vërshonte rruzullimit. Nuk e ndalonin dot as festat e jetës, e as pikëllimi i mortit.

Dhe kryetema ngjante përbetuese si rrallëherë.

Kishte kandiduar republikani Donald Trump e, gjasshëm, do të fitonte, së dyti herë.

Tani mullokratët e Persisë, Kimkuqi i Koresë a Putini i Rusisë, zunë të zbrisnin shkallët e kullës së demoniakëve.

Vendi i tyre, krejt afër, do t’i rezervohej Presidentit të ri matanë Atllantikut.

Në perceptimin e tyre ky ishte Luciferi, rrënuesi i paqes, prishësi i idilës dhe irnosja e lumnisë. Kudo, në Kinë dhe Europë, në botën e re dhe në botën e vjetër.

Unë do të merrja mundin të kuptoja të tjerët, por assesi Europën, në perëndimin a lindjen e saj.
Tash tre vjet jeton në ankth: lufta në pragun e saj, rënja ekonomike, plasaritjet e tejdukshme, anomalitë e lindjes komunitare, shpërthenin hidhshëm syprinë.

Porse ato s’duhej e nuk mund t’i venin Trumpit si mëkate për altar.

2.
Thirrja e të mundurëve

Vitet kohëprerëse 90-të. Ballkani gjakosej nga ideja e Rajhut të madh serbian.

I gjendur ngushtë dhe pa fuqi e shpresë, Kancelari gjerman, Kohl, mori udhën e largët për Washington.

Dhe atje, pasi kish takuar të zotin e Shtëpisë së bardhë, Clinton, do të thoshte: Amerikë, ti vend i madh, ndihmo Europën se po mbytemi dhe, të vetmuar, s’ia dalim dot mbanë.

Tani është mot tjetër. Rendi i vjetër i Pasmurit lëkundet si një degë e tharë në stuhitë e motit . Dhe kolosët aziatikë të posadalë në Arenë, kreshpërohen rëndshëm.

Mirëpo, Marko Rubio konfirmonte sërish nevojshmërinë strategjike të Nato-s për sigurinë kolektive perëndimore. Veçse bëri dhe një vërejtje krejt të vogël: europianët (procenti për Naton, tarifat, AI…) duhet të çlirojnë dorën…

Nuk mbahet kala e saj padrejtësisht, vetëm nga tatimorët amerikanë. Ndaj, s’mund t’mos evokoja sërish Robert Kagan-in virtuoz (“Fuqia dhe pafuqia…”) tek pohonte: është djegur qyshkur saga e vjetër kur, ndërsa zotërinjtë europianë pinin wisky me zonja në sallon, tek porta i ruante sherifi amerikan.

3.
Kulturat strategjike

Amerika dhe Europa nuk janë armiq, përkundrazi, kanë armiq të përbashkët.

Kagan (sërish ky) refuzonte teorinë skofjare të europianëve kur flisnin për një diferencë të thellë mes kulturash strategjike në dy brigjet e Atllantikut: në Amerikë, kultura e armës dhe në Europë, kultura e paqes!

E vërtetë kjo?

Aspak!

Esenca e dallesës qëndron në një faktor tjetër e të vetëm: Poli i Fuqisë!

Ku ishte Amerika në logun e madh kur, njëherë moti, Pentarkia e Europës sundonte botën?

Askund! Brenda oborrit të saj!

Athua, vallë, pse Jefferson-i dhe para e pasrendës të tij, ishin aq të kadiftë e skofjarë? Apo nuk i njihnin luftërat dhe, ndaj, si urtonte me ironi Mark Twain, nga kjo arsye akoma nuk zotëronin gjeografinë?

Jo, jo!

Ata nuk ishin fare të tillë, paqësorë të racës dhe të mbyllur në izolacionizëm natyral.

Ishte një përcaktues rrethanor që i mbante të ngurruar: mungesa e Fuqisë për t’u përballur me mbretëritë e Europës.

E pastaj?

Pastaj ngadalë, pas luftës së parë e të dytë botërore, qendra e Fuqisë zhvendosej nga kontinenti i vjetër, në Washington.

Europa tkurrej në pafuqinë e vet. Dhe këtë ftyrë të re ligështie, të ndrymë në kujtesën a sedrën e lavdisë, e shpjegonte teorikisht: është përfalje në këmbët e kulturës strategjike të paqes.

Por është një trill. Ajo, ashtu si kushdo, do të donte sërish të perandoronte botën. Synimpushtimi i saj nga kushdo, është, ndërkaq, një fantazi e sëmurë dhe, si shprehej Lao Tze (Tao te King), përjetësisht e pamundur!

Madje dhe paqja brenda vetë Europës ruhet nga frika kombeve prej njëri-tjetrit dhe e të gjithave bashkë nga kreatyrat e reja e të frikshme gjeopolitike të botës që kërcënojnë gjithandej.

Për të rimarrë Fuqinë e humbur, Europa duhet të introspektojë thellë në kronikën e shpirtit të vet kontrastor: vezulli në kopshtijet e lulëzuara të dijes dhe terr në doktrinat e krimit mbi jetën njerëzore.

Anise Sartëri thoshte se të tjerët janë ferr, ajo duhet ndjekur një dritë tjetër. Atë dritën që shihte Otto von Habsburg kur, aherë një deputet rishtar në orët e para, akoma ëndërrtare, të Parlamentit të Europës, pohonte: ja, në pluhnajën e luftës së dytë, po ngrejmë themelet e Perandorisë së re romake!

Por, si një premisë jetike e saj, a mund t’i shuajnë europianët shtetet nacionale? Apo do të mjaftohen, si tani, duke deleguar në selinë komunitare vetëm disa atribute të pakta klasike të tyre?

Sigurisht, jo më tepër se kaq. Madje lëvizjet centrifugale, eurodalëse, shpeshtohen duke bërë që të fanitet në horizont një pllakë përkujtimore e saj.

Ndaj, si thotë Kënga e Vajrës tek Urtitë tibetjane, “veten nga vetja duke çliruar”, Europa mund të rimësojë gjuhën supreme të Fuqisë. Gjithnjë në gjurmë të vegimit romak të Ottos për Votrën dhe shkëlqimin e sërishëm historik!

E pra Amerika (as kjo e Trumpit të dytë), që do t’a çlironte tri herë nga vetëasgjësimi apokaliptik, s’ka pse të mbajë kurorën e fajit për pafuqinë e armëve apo brishtësinë politike të saj.

4.
Reflektimi i turbullt

Një agjente dhe intelektuale e shquar, Gertrude Bell, vitet 20 të shekullit të ikur, kundronte feksjen ende të largët, të përlindjes së shteteve të pavarura arabe mbi hirin e kolonive të hershme britanike.

Mirësia e fisme e saj bëri që, kur do të vdiste, 1926, të varrosej e admiruar nga populli i Irakut në Bagdad.

Por, ndërsa ndërronin lirshëm disa fjalë në ditët e fundme të saj, vartësi i afrohet dhe i frymëzuar nga ajo vetë, i thotë në besim: Hirësi e lartë, tmerrohem për vendin tim kur mendoj se Zoti është i drejtë…

Më mbeti gjatë në mendje ky reflektim i vetmuar, kjo ndërgjegje e vonë apo, mbase, drojë nga hakmarrja kauzale e historisë…

Kushedi, mbase kjo psherëtimë që shoqëronte mendimin e tij, do të ndihej lehtë dhe nga nëpunës të vegjël kolonialistësh të tjerë.

Porse di një vend në Europë, Serbi i thonë, ku ndjesi e tillë nuk shfaqet kurrë: as në intimën private, e as në filozofinë shtetërore.

Pjesë e kodit mendar, ajo shtegton vitesh që nga dyndja e tyre fatzezë në truallin e huaj ilirik!

R.

Ditën e sotme shënohet përvjetori i 18-të i demonstratës së 10 shkurtit 2007. Lëvizja Vetëvendosje  ka organizuar disa aktivitete në kujtim të  ngjarjes.

Aktivitetet do të fillojnë në orën 10:00 dhe do vijojnë në homazhe te varri i Arben Xheladinit.

Më tej në orën 12:00 do të bëhen homazhe edhe te varri i Mon Balaj dhe në orën 13:15 homazhe te pllaka përkujtimore në Bulevardin “Nënë Tereza”.

Shënimi i përvjetorit të demonstratës së 10 shkurtit 2007, do të përfundojë me shfaqjen e dokumentarit të 10 shkurtit.

Në protestën e 10 shkurtit të vitit 2007 mbetën të vrarë dy qytetarë të Kosovës, ndërsa mbetën të plagosur edhe mbi 80 aktivistë pas përleshjeve të ashpëra me policinë rumune, efektivë të UNMIK-ut, të cilët gjuajtën me plumba gome drejt qytetarëve të Kosovës. bw

Fror, 2025

1.
Misioni i ri i Papës Franë

Ishin fillimvitet 90-të, shekulli i kaluar, kur Perdja binte ngadalë mbi dramën e perandorisë së kuqe. Njeriu dhe popujt e Europës frymonin thellë e lirshëm.

Një flamurtar i madh triumfi, Papa Gjon Pali i dytë, i kishte kushtuar një jetë betejës kundër komunizmit. Por do të deshpërohej së voni nga brutaliteti i rendit kapitalist…

Dhe shpresonte që sociologjia politike të gjejë një shteg të tretë.

Por, me sa di, një ndër më të shquarit e Papëve, nuk vente më larg. Udhën e tretë do t’a gjenin të tjerë. Jeta, koha dhe vetë dialektika e historisë.

Po këtë zhgënjim me rendin kapitalizmit liberal (sepse, ndryshe, e pëlqen të kontrolluar…) do t’a shfaqte dhe Papa Franë në Enzyklikën e parë, viti 2015, tek shprehej prerë: kapitalizmi vret…Dysia e tij përjashtuese është, pra, fatale: ose je konsument ose je asgjë, një hedhurinë në margjinat e jetës.

Ndaj dhe vjet (e mërkurë, 10. kallnor), duke bërë një hap përtej, do të shpallte një Platformë të re dialogu social, të quajtur “Dialop”, para audiencës në Vatikan.

Mos lejoni, u thoshte të pranishmëve, që financat dhe tregu i lirë të diktojnë ligjet e jetët tuaja.

Sa bukur, thashë. Parajsore. Ëndrra vetë!

Ndërkaq, pas një grimë kohe, mu duk tepër interesante afria ideologjike dhe kompanjonët e bashkuar që sheh ai në aradhën e shtegçelësve të rinj.

Të krishterët dhe, për çudi, marksistët, socialistët e komunistët, nënvizon Papa Franë, kanë mision të njëjtë: që mespërmes dhunës, luftërave e korrupcionit, të ndërtojnë në botë tjetër ku s’do të rezervohet sërish klasa e të përbuzurëve…

T’a bëjnë, pra, më në fund, atë botën ideale të Marsejezës për liri, drejtësi e vëllezëri, që vetë Zoti ëndërroi për njerëzinë.

Tani, krejt natyrshëm, pyetja dyshimtare: një aleancë e shenjtë me komunistët që fenë e cilësojnë një opium për popullin? Dhe që, të fronësuar një shekull në diktaturën e proletariatit, shënuan Orën më të errët njerëzore në histori?

Umberto Eco në esenë e tij “Katër shkrime morale” thekson se fashizmi i Duçes s’kishte fare ideologji, ashtu siç ishte ariozofia në Berlin, apo bolshevizmi në Kremlin.

Tani ç’ideologji do të ngjizej, vallë, nga kjo epruvetë e lëngut kontrastik?

2.
Profili i turbulluar

Vitet e hershme argjentinase vulosnin njëj patosi të zjarrtë social mendjen rinore të Jorge Mario Bergoglios dhe drejtësia strehonte në zemrën e tij.

Më pas, gjatë diktaturës juntiste të gjeneral Videlës (1976- 1983), do të ftillohej tek ai një personalitet kompleks e, shpesh, i dymoralshëm.

Në fakt, akuzohet për denoncimin e priftërve jezuitë Jalix e Xorio dhe heshtjen e dhimbshme të vjedhnajës së fëmijëve nga prehëri nënave të burgosura në kampet e vdekjes.

Por pati dhe të tjerë që e bekonin për korrektësi dhe mëshirë jezuitiste e, përgjithsisht, për kauzën e barazisë sociale.

Dhe, mbase, është ky fill i hollë ideologjie që, duke ndjekur atë në hymne e rrokullima jetëshkrimore, arrin deri në motin tonë.

E, ashtu si Dhéu mbi ligjet tek Monteskjë, ndikon akoma botëvështrimin e tij jashtë pelerinës së bardhë: një restitutio in integrum, e pra, një kthim i plotë në gjendjen e mëparshme, si do thoshin romakët e lashtë.

Që këtej, prandaj, dhe tharmi i lehtë majtist i një leksioni mbi atdhedashninë n’për flakët përdjegëse të një lufte…

3.
Atdhedashnia e padëgjuar

Bëhuni patriotë. Duajeni atdheun, refuzojeni luftën, mos i dilni në ballë armikut!

Kështu këshillonte Papa Franë rininë ukrajinëse.

Ç’ftesë e padëgjuar për dashurinë e çuditshme të atdheut: përmes nënshtrimit!

E pra, lëreni atdheun nën çizmen e okupatorit dhe, shtrënguar hekurash të tij, gëzojeni jetën…

Ja ky na qenkësh patriotizmi i vërtetë!

Mbase, sipas filozofisë kristjane, thirrja kundër dhunës e vrasjes është brenda doktrinës. Por adresa më ngjan e huqur.

I vete, ndaj, një mesazh qielli: të dobëtit që të dorëzohet, robit që të fatpajtohet, një populli të tërë që të prangohet.

Ndaj, thirrja dramatike e plot dhimbje, duhej t’i drejtohej popullit të heshtur rus.

Por asnjë fjalë për soc-imperialistët e Putinit, ku sovjetizmi dremit akoma fshehtas ëndrrën e zgjimit. Aq më pak një thirrje drejtuar poashtu rinisë ruse që, pikërisht ata, të sabotonin krimin e luftës pushtuese.

A nuk janë të njohura e të shumta mënyrat e tilla në histori? Rebelim, dezertim, kryengritje, përmbysje regjimi. Madje, si një akt i lartë moral, kalimi i ushtarëve rusë në anën e tjetër të fushëluftës. Në anën e drejtë të saj. Sepse a nuk i gjendet drejtësia hyjnore përherë pranë viktimës?

Kujtoj, së mbylluri, Albert Camu-në (tek “Letra mikut gjerman”) kur, në kulmin e orgjisë adolfjane, i thotë mikut të heshtur ariozofik: atë që nuk e bën dot disfata juaj, do t’a bëj fitorja jonë!

Ja pra, Papa Franë, ky do të ishte apeli më i drejtë, më i perëndishëm dhe më i krishterë për t’i dhënë fund luftës, gjakut dhe mortit në Ukrainë.

Çdo fjalë tjetër nuk është veçse hipokrizi dhe gjeopolitikë!

R.

Mediat ndërkombëtare e kanë kthyer vëmendjen sot nga Kosova, ku po mbahen zgjedhjet parlamentare.

“Kosova do të mbajë zgjedhjet parlamentare të dielën, të konsideruara si një test kyç për kryeministrin Albin Kurti, partia qeverisëse e të cilit arriti një fitore dërrmuese katër vjet më parë. Kjo është hera e parë që nga pavarësia në vitin 2008 që parlamenti i Kosovës ka përfunduar një mandat të plotë katërvjeçar. Ky është votimi i nëntë parlamentar në Kosovë që nga fundi i luftës së viteve 1998-1999 midis forcave të qeverisë serbe dhe separatistëve shqiptarë etnikë që dëbuan forcat serbe pas një fushate ajrore 78-ditore të NATO-s. Serbia nuk e njeh pavarësinë e Kosovës, të shpallur në vitin 2008. Votimi do të përcaktojë se kush do të udhëheqë palën kosovare në negociatat për normalizimin e marrëdhënieve me Serbinë, të cilat ngeci përsëri vitin e kaluar. Ato bisedime të ndërmjetësuara nga SHBA-ja dhe Bashkimi Evropian nuk ishin në krye të agjendës së asnjë partie”, shkruan Independent.

Ndërkohë Reuters shkruan se Kosova po shkon drejt zgjedhjeve, nën një situatë të turbulluar nga tensionet me Serbinë, ndërsa në të njejtën linjë është edhe The Washington Post.

“Partia e Lëvizjes Vetëvendosje e Albin Kurtit shihet si kryesuesja, por nuk pritet të fitojë shumicën e nevojshme për të qeverisur e vetme, duke lënë të hapur mundësinë që dy pretendentët e tjerë të bashkohen me radhët nëse ai nuk arrin të formojë një kabinet.

“Më 9 shkurt votojmë për të ardhmen”, tha Kurti, “votojmë Vetëvendosjen!”
Konkurrentët e tjerë janë Partia Demokratike e Kosovës, ose PDK, liderët kryesorë të së cilës janë në Gjykatën e Hagës të akuzuar për krime lufte, dhe Lidhja Demokratike e Kosovës, ose LDK, partia më e vjetër në vend që humbi një pjesë të madhe të mbështetjes pas vdekjes në vitin 2006 të liderit të saj, Ibrahim Rugova.

Gjatë fushatës zgjedhore partitë bënë premtime të mëdha për të rritur pagat dhe pensionet publike, për të përmirësuar arsimin dhe shërbimet shëndetësore dhe për të luftuar varfërinë. Megjithatë, ata nuk sqaruan se nga do të vinin paratë dhe as se si do të tërhiqnin më shumë investime të huaja”, thuhet në artikullin e Euronews.

Barometri diplomatik

-JO ndonjë A.Vuçiq shqipfolës, që thotë “YES” kapitullimit të Kosovës së pavarur dhe sovrane nën Serbinë kolonialiste dhe gjenocidsle. Ky është problemi më i ndërlikuar, që po pret për zgjidhje nga ana e Presidentit aktual të SHBA-së, Donald Trump. Ndaj, fokusimi ynë Uashington-Prishtinë, duhet të jetë në këtë pikëvështrim, jo në “deklaratat paragjykuese’ qoftë të Grenellit, qoftë të Vuçiqit, qoftë të Edi Ramës, qoftë të kundërshtarëve të tjerë të kryeministrit Albin Kurti.

– Sepse është një nga liderët politikë shtetërorë më të zotë  në Ballkan, që e  kupton thellësish dhe objektivisht se çfarë rëndësie dhe efekti pozitiv ka lidhja e aleancës me Amerikën dhe me partnerët e saj europianoperëndimorë; çfarë rëndësie ekonomike, politike dhe diplomatike paqësore me faktorët relevantë të bashkësisë ndërkombëtare (OKB-ja, Amerika, NATO-ja dhe BE-ja, duke dalluar efektin negativ të 5 vendeve të saj, siç janë Spanja, Rumania, Greqia, Qiproja dhe Sllovakia, të cilat nuke njohin pavarësinë e Kosovës, gjë që ky qëndrim  negative, antidemokratik dhe antijuridik ndërkombëtar bie ndesh edhe  me vendimin e 22 vendeve të tjera të BE-së, që së bashku me Shtetet e Bashkuara të Amerikës e kanë njohur Republikën e pavarur dhe sovrane të Kosovës.

Prandaj, në këtë rast konkret, JO-ja e kryeministrit të Kosovës, Albin Kurti ndaj 5 vendeve të thekuara të BE-së nuk do të thotë kurrfarë “antiamerikanizmi”, ose “aniteuropianizmi perëndimor”, por  vrtëm një të vërtetë, që mbështet plotësisht Amerikën dhe 22 shtete të BE-së, të cilat e kanë njohur pavarësinë e Kosovës më 17 shkurt 2008). Me këtë shembull konkret desha të them se,  secila “JO” e kryemiistrit Albin Kurti në  debatet e tij me faktorët dhe me partnerët ndërkombëtarë, nuk mund të kualifikohet si “antiamerikanizëm”, nëse ato kanë të bëjnë me mbrojtjen dhe me respektimin e së drejtës së vetëvedsojes (së brendmshme dhe të jashtme) së Republikës së Kosovës në përputhje me objektivat dhe me parimet e Kartës së Kombeve të Bashkuara dhe të së drejtës ndërkombëtare.

Prandaj, mbrojtja e  sovranitetit territorial dhe shtetëror  të Kosovës, nuk mund të cilësohet  si “antiamerikanizëm” i kryeministrit Albin Kurti, por si patriotizëm dhe amerikanizëm pozitiv në kuptimin e mbrojtjes së interesave komplementare kosovare-amerikane në të gjitha fushat e bashkëpunimit aleator ndërmjet Kosovës dhe Amerikës.

Si Grenelli, ashtu edhe Trupmi, duhet ta dinë se ANTIAMERIKANË janë të gjithë ata, që e kanë shpifur kryeministrin shqiptar Albin Kurti, i cili ipso fakto është  Henri Kisinxheri  i Republikës së pavarur dhe sovrane të Kosovës (17 shkurt 2008).-Me një fjalë, të gjithë oponentët   e Albin Kurtit, që po e gënjenë Richard Grenellin e të tjerë, se gjoja Albin KUrti “është antiamerikanë”,  në paqe (25 vjet) janë dëshmuar si amriq të Amerikës dhe të Kosovës, sepse gjatë sundimit të tyre në pushtet kanë plaçkitur , e kanë lënë të varfër dhe të pazhvilluar Kosovën, si rrjedhojë e politikës së tyre korrupcioniiste , trafikante, nepotiste dhe oligarkiste etj.

Ndaj, Richrad Grenelli nuk ka arsye, pse t’iu besojë atyre të ashtuquajturve liderë politikë qoftë në Kosovë dhe në Shqipëri, se kinse Kryeministri Albin Kurti, duhet të largohet nga pozita e tij, pse sipas  gënjeshtrave dhe propagandës së tyre për t’u kthyer në pushtet, -Albini “na qenka-antiamerikan” !!!???

 Albini është fati i Kosovës demokratike dhe paqësore dhe, miku më i madh shqiptar i Amerikës !

Prandaj,  në interesin afatgjatë të thellimit të bashkëpunimit   miqësor, politik, ekonomik, ushtarak tregtar etj., nevojitet, që diplomati Richard Grenell të përmbahet nga “deklaratat paragjykuese”  dhe tejet antidiplomatike, duke e paragjykuar kryeministrin e Qeverisë së Kosovës, Albin Kurtin si “antiamerikan”  sipas diplomacisë ballkanike antishqiptare !

Vështruar në retrosepktivën historike dhe tradicionale, Amerika demokratike mbështet ata liderë politikë të zgjedhur me shumicën e votave të lira legjitime, legale dhe demokratike të zgjedhësve, përkatësisht të popullit, Jo ata “trabantë të pokerit” dhe të “ruletit sovjetik, të cilët qe 30 vjet, Kosovën Veriore  ia kanë bërë “teslim” Serbisë kolonialiste dhe gjenocidale, përkatësisht strukturave të saj paralele shtetërore, të “ngulitura” në sistemin shtetëror të Kosovës sovrane dhe të pavarur, jo më pak se 28 sosh, të cilat para disa ditësh, Qeveria e Kryeministrit Albin Kurti i mbylli, duke u vënë jashtë ligjit dhe Kushtetutës së Kosovës (15 qershor 2008).

-Eh, pikërisht ky kryeministër i Qeverisë së Kosovës, që mbron interesat vitale dhe komplementare kombëtare dhe shtetërore amerikane-kosovare, Albin Kurti i nevojitet si krah shumë i fortë Doktrinës së Re të Rendit Ndërkombëtar të Presidentit Realst, Pragmatik, patriot, demorkat, vizionar dhe paqësor, Donald Trump.

Derisa populli me plebishit e voton Albin Kurtin, Richard Grenell nuk ka arsye, pse ta vërë nën asnjë hipotekë, dhe, për më tepër të dyshojë se “Ai është antiamerikan”, ashu siç po e kritikojnë disa profiterë të luftës dhe të paqes (1990-2025).

– Albini nuk është “antiamerikan” , por aseti më kredibil demokratik, i ditur, largpamës, progresiv dhe paqësor i administratës së sotme të Presidentit Donald Trump !

Këtë të vërtetë e them me përgjegjësinë më të lartë, mbase  në hollësi kam njohuri për Platofrmën e tij kombëtare, shtetërore dhe ndërkombëtare, kur është fjala për mbrojtjen e ligjshme, demokratike dhe paqësore të Kosovës së pavarur dhe sovrane, duke falënderuar katërcipërisht angazhimit politik, diplomatik, ushtarak, ekonomik, tregrtar, kulturor, shkencor etj. të Shteteve të Bashkuara të Amerikës (1999-2025).

-As unë e as Albin Kurti nuk kemi tjetër alternativë politike për zgjidhjen e çështjes koloniale të Kosovës.-Amerika është shpëtimtarja jonë nga gjenocidi shumëshekullor serb (1876-1999). Ndaj, Amerika është Zoti ynë i Dytë!  Kjo është e vërteta! –Jo çka ka deklaruar Richard Grenell për Albin Kurtin, sepse ajo deklaratë nuk është e saktë, por fatkeqësisht një “dyshim”  krejtësisht i panevojshëm dhe antidiplomatik, i shkaktuar jo nga Grenelli, por nga “suflerët” –oponentë politikë të opozitës së Albin Kurtit. Ndaj, kjo “tezë” e Grenellit për kryeministrin e qeverisë së Kosovës, Albin Kurti, është e paqëndrueshme, e njëanshme, subjektive dhe utopike.

Sugjerimi im: Presidenti i lartnderuar Donald Trump, ta pranojë Albin Kurtin në “Shtpënë e Bardhë”, është me interes jetik për Uashingtonin dhe Prishtinën zyrtare. Sa më parë, aq më mirë për stabilizimin dhe zgjerimin e bashkëpunimin e mëtjemë të Kosovës dhe të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

-Sepse Presidenti Trump nuk meriton ndonjë kryeministër të Kosovës, që deri tani (qe 25 vjet) është dëshmuar për vepra penale korruptive, për shkeljen e Kushtetutës, si dhe të ligjeve të tjera në fuqi (17  shkurt 2008-shkurt 2025).

Sa më sipër, Presidentit amerikan Donald Trump i nevojiten kryeministra, ministra dhe ambasadorë nga Kosova, që me sjelljhet dhe me veprat e tyre konkrete kanë dëshmuar se janë aleatë dhe miq të palëkundshëm të Amerikës.

Fundja, Amerika ka nevojë për kryeministra të aftë si Albin Kurti, që i thonë Serbisë kolonialiste dhe gjenocidale, “NO PASARAN”  në Kosovën e pavarur dhe sovrane, sepse këtu në tokënn dhe në shtëpinë stërgjyshore jemi ne-shqiptarët pellazgo-ilirë të Gjergj Kastriotit-Skënderbeut dhe të Adem Jasharit, heroit mbarëkombëtar shqiptar.

Së më lart, gjithashtu, duhet nënvizuar se, as Albin Kurti e as Richard Grenelli nuk janë e keqja e marrëdhënieve miqësore dhe diplomatike  të Amerikës dhe të Kosovës, por Serbia kolonialiste e presidentit Alekasandër Vuçiq dhe e mikut të tij tradicional, Vladimir  Putin, si dhe e disa “bishtave” të tyre rusofilë dhe serbofilë shqipfolës në Ballkan.