Porsa ditës i pat xanë filli,

Drandofillja muer me çilë

Gjetht e vet e andej prej qielli

Pritte voesen per shtat t’ vet.

Kqyra n’ nesret, gjetht kish’ mshilë,

Dikush ksajë shpejt tash i a shklet.

Vrojta ‘i halë, s’ cillës i kercnohen

Diell e borë e erë e shi:

Rrajtë e saja veç forcohen

E kahë qiella ajo lshon shtat;

Qinda vjetsh kjo pau duhi,

Por duhija ç’ i ban s’ pat.

E virtyti asht shemllesa

Ajo halë qi s’ lodhë stuhija;

Drandofillja, qi e kohës kmesa

Kputë, hijeshin na perfytron.

– Kalojn ditt e bukurija!

Veç virtyti m’ tokë qindron. –