VOAL – Carlo Alberto Dalla Chiesa, gjeneral i karabinierëve, i njohur për angazhimin e tij në luftën kundër terrorizmit të Brigadave të Kuqe së pari dhe më pas kundër mafies, së cilës do të jetë viktimë, lindi në Saluzzo, në provincën e Cuneo, më 27 shtator 1920. Djali i një karabinier, zëvendës komandant i përgjithshëm i Armës, nuk merr pjesë në akademi dhe shkon te karabinierët si një oficer plotësues në shpërthimin e Luftës së Dytë Botërore.
Në shtator 1943 ai po mbante rolin e komandantit në San Benedetto del Tronto, kur u bashkua me rezistencën partizane.
Pas luftës me gradën kapiten, ai martohet me Doretta Fabbo, e cila do t’i japë tre fëmijë, Nando (i cili do të bëhet politikan disa herë i zgjedhur parlamentar), Rita (prezantuese e mirënjohur i TV) dhe Simona. Pas përvojave pozitive në luftën kundër banditizmit, në 1949 ai arriti në Siçili, në Corleone, me kërkesën e tij të qartë. Në territorin mafia po organizohet dhe lëvizja separatiste është akoma e fortë. Këtu Kapiteni Dalla Chiesa e gjen veten duke hetuar 74 vrasje, përfshirë atë të Placido Rizzotto, një sindikalist socialist. Në fund të vitit 1949 Dalla Chiesa do të tregojë Luciano Liggio si përgjegjës për vrasjen. Për rezultatet e tij të shkëlqyera ai do të marrë një Medalje të Argjendtë për Trimëri Ushtarake.
Më vonë ai u transferua në Firence, pastaj në Como dhe Milano. Në vitin 1963 ai ishte në Romë me gradën nënkolonel. Pastaj ai lëviz përsëri, në Torino, një transferim që është në disa mënyra enigmatike: vite më vonë do të zbulohet se ai ishte urdhëruar nga gjenerali Giovanni De Lorenzo, i cili po organizonte “Piano Solo”, një përpjekje grusht shteti për të parandaluar formimin e të parit qeveria e qendrës së majtë.
Duke filluar nga 1966 – që përkon me largimin e De Lorenzo nga Ushtria – dhe deri në 1973 ai u kthye në Sicili me gradën kolonel, në komandën e legjionit karabinierë të Palermos. Rezultatet, siç pritej nga Dalla Chiesa, nuk mungojnë: ai sjell para drejtësisë bosë kriminelë si Gerlando Alberti dhe Frank Coppola. Gjithashtu duke filluar të hetojë marrëdhëniet e pretenduara midis mafies dhe politikës.
Në 1968 me departamentet e tij ai ndërhyri në Belice për të ndihmuar popullatat e goditura nga tërmeti: ai u dha një medalje bronzi për trimëri civile për pjesëmarrjen e tij personale “në vijën e frontit” në operacionet.
Ai heton zhdukjen misterioze të gazetarit Mauro De Mauro (1970), i cili pak më parë kishte kontaktuar regjisorin Francesco Rosi duke i premtuar atij material që linte të kuptohej për çështjen Mattei (presidenti i ENI që humbi jetën në një përplasje aeroplani: avioni u ngrit nga Sicilia, rrëzohet ndërsa afrohej në aeroportin e Linate). Hetimet kryhen në një bashkëpunim të rëndësishëm midis Karabinierëve dhe Policisë; shefi i policisë i ngarkuar është Boris Giuliano, më vonë i vrarë nga mafia.
Në 1973 Dalla Chiesa u gradua në gradën e Gjeneral Brigade. Një vit më vonë ai është komandant i rajonit ushtarak të veri-perëndimit, i cili vepron në Piemonte, Valle d’Aosta dhe Liguria. Zgjidhni një duzinë oficerësh të armës për të krijuar një strukturë anti-terrorizëm (baza e së cilës është në Torino): në shtator 1974 në Pinerolo ai kapi Renato Curcio dhe Alberto Franceschini, eksponentët kryesorë të Brigadave të Kuqe, falë edhe infiltrimit të Silvano Girotto , e quajtur ndryshe “friar mitra”.
Qeveria e vendit i besoi atij kompetenca të veçanta: ai u emërua Koordinator i Forcave të Policisë dhe Agjentëve të Informacionit për luftën kundër terrorizmit, një lloj departamenti special i Ministrisë së Brendshme, krijuar pikërisht për t’iu kundërvënë fenomenit të Brigadave të Kuqe që në ato vite tërbohet, duke iu referuar veçanërisht hulumtimit hetimor të atyre që janë përgjegjës për vrasjen e Aldo Moro.
Falë Dalla Chiesa dhe përkujtuesve të tij për qeverinë e vendit, figura ligjore e të penduarve zyrtarizohet në këtë periudhë. Duke u përpjekur për pendim, pa lënë pas dore veprimet e infiltrimit dhe spiunazhit, ai arrin të identifikojë dhe arrestojë autorët materialë të vrasjeve të Aldo Moro dhe shoqërimin e tij, si dhe arrestimin e qindra mbështetësve. Falë punës së tij, karabinierët iu kthye një besim i ri popullor.
Megjithëse ishte i përfshirë në ngjarje që e trondisnin, në fund të vitit 1981 ai u bë zëvendës komandant i përgjithshëm i Armës, ashtu si babai i tij Romano në të kaluarën. Mes polemikave ai vazhdon punën e tij, duke konfirmuar dhe konsoliduar imazhin e tij publik si një oficer i drejtë.
Në fillim të Prillit 1982 Dalla Chiesa i shkruajti Kryeministrit Giovanni Spadolini këto fjalë: “rryma Demokristiane Siçiliane e drejtuar nga Andreotti do të kishte qenë” familja politike “më e ndotur nga ndotja mafioze”. Një muaj më vonë ai u dërgua papritmas në Sicili si prefekt i Palermos për të kundërshtuar fillimin e emergjencës mafioze, ndërsa vazhdimi i hetimit të terroristëve kaloi në duar të tjera.
Në Palermo ai u ankua disa herë për mungesën e mbështetjes nga shteti; emblematike dhe plot hidhërim mbetet fjalia e tij: “Ata më dërgojnë në një realitet si Palermo, me të njëjtat fuqi si prefekti i Forlì”. Ai kërkoi të takonte Giorgio Bocca, një nga gazetarët më të rëndësishëm të periudhës, për t’i dërguar shtetit një mesazh përmes mediave, një mesazh që synon të kërkojë ndihmë dhe mbështetje nga shteti. Në intervistë (7 gusht 1982) ekziston pranimi i dështimit të shtetit në betejën kundër Cosa Nostra, i bashkëpunimit dhe bashkëpunimit që i kanë lejuar Mafias të veprojë e patrazuar për vite me rradhë.
Në fakt, botimi i artikullit nga Bocca nuk zgjon reagimin e shtetit por atë të mafies e cila tashmë kishte në sytë e saj gjeneralin karabinier.
Në mbrëmjen e 3 shtatorit 1982, Carlo Alberto Dalla Chiesa është ulur pranë gruas së tij të dytë të dytë (martuar vetëm disa javë më parë) Emanuela Setti Carraro, e cila po ngiste një A112: përmes Carini në Palermo, makina ajo shoqërohet nga një BMW që mbante në bord Antonino Madonia dhe Calogero Ganci (më vonë i penduar), të cilët hapin xhamin e përparmë me një pushkë Kalashnikov AK-47.
Në të njëjtin moment, makina me Domenico Russo në bord, shofer dhe agjent shoqërimi i prefektit Dalla Chiesa, ishte e mbështetur nga një motor i drejtuar nga Pino Greco, i cili e ftoh atë.
Dokumentet në lidhje me rrëmbimin e Aldo Moros, që Dalla Chiesa kishte sjellë me vete në Palermo, zhduken pas vdekjes së tij: nuk është konstatuar nëse ato ishin vjedhur me anë të Carini apo nëse ishin vjedhur nga zyrat e tij.
Carlo Alberto Dalla Chiesa vlerësohet me Medaljen e Artë për trimëri civile në kujtesë, me këto fjalë:
“Tashmë një luftëtar i zellshëm, si një oficer shumë i lartë i Karabinierëve, i krimit të organizuar, ai gjithashtu mori përsipër detyrën, si Prefekt i Republikës, për të refuzuar sfidën e nisur ndaj Shtetit Demokratik nga organizatat mafioze, duke përbërë një kërcënim shumë serioz për vendin. Barbarisht. therur në një pritë frikacake dhe tradhtare, e shtruar mbi të me një egërsi të egër, ai sublimoi me sakrificën e tij një jetë të përkushtuar, me një ndjenjë të shkëlqyeshme të detyrës, në shërbim të institucioneve, viktimë e urrejtjes dhe dhunës së paepur të atyre që donin të luftonin “.
Nëse është e vërtetë që institucionet nuk ishin të pranishme në kohën e tij të nevojës dhe kjo mungesë e rëndë madje ngarkohet mbi anëtarët e familjes duke filluar nga periudha e menjëhershme pas vdekjes së tij, për të kujtuar brezat për vlerën civile të kësaj figure të rëndësishme italiane që ka në të gjithë vendin simbole të panumërta mirënjohjeje siç janë monumentet, emrat e shkollave, kazermat, sheshet, rrugët dhe parqet./Elida Buçpapaj
Komentet