Sipas disave “shteti dhe pushteti kosovar janë të kapur nga krimi i organizuar, korrupsioni, kontrabanda, prostitucioni politik dhe trafiku i përgjithëshëm. Kjo sipas tyre, tashmë nuk paraqet kurrfarë formule, ekuacioni ose zbulimi të posaçëm shkencor ose metodologjik.
Kosova e sotme i ngjanë Çikagos së vitëve të tridhjeta të shekullit të kaluar, thuhet shpesh atje, ku bosët ose padrinot e ndryshëm politik dhe parapolitik nga brenda dhe jashtë Kosovës, e bëjnë dhe diktojnë ligjin. Kjo për faktin se Kosova është shndërruar ose promovuar në “parajsë” ose eldorado të krimit të organizuar, pastrimit ose shpërlarjes së parave të pista, trafikut dhe prostitucionit të çfarëdollojëshëm, kontrabandës, stratifikacionit vertikalo-horizontal ose anasjelltas dhe kështu me radhë.
Pëng e ndoshta edhe viktimë potenciale e nëntokës politike ose parapolitike, si dhe e qarqëve dhe forcave të ndryshme retrograde, përverse, reaksionare, diabolike dhe anakronike, si duket është edhe kryeministri dhe lideri reformator, enërgjikë dhe karismatik i Vetvendosjes dhe shqiptarëve të Kosovës, Albin Kurti i cili ditë me parë, me anën e një mocioni, gjegjësisht, puçi klasik të përgatitur nga partnerja e koalcionit qeveritar (LDK) dhe opozita e atjeshme kosovare, u shkarkua nga posti ose funksioni i Kryeministrit të Kosoves. Dhe, kjo në kushte ose rrethana të luftës vendore dhe ndërkombtare kundër pandemisë (epidemisë) globale të Corona Virusit (Covid 19)!
Sepse, sipas tyre, z. Kurti që në krye të herës është parë me sy armiqsorë nga liderët ose politikanët e ndryshëm parazitë, asocial ose apolitik që janë bërë milioner, multimilioner ose ndoshta edhe miliarder pa asnjë ditë të vetme pune gjatë tërë jetës së tyre, përveç “punëve të mëdha” institucionale, funksiinale, partiake, politike, forumiane ose kabinetike, siç thonë zëra të ndryshëm në anonimitet dhe konfidencë të thellë.
Ka edhe zëra të atillë që janë për masa radikale ose revolucionare- kundër krimit të organizuar dhe korrupsionit galopant në Kosovë.
Armiqtë ose kundërshtarët kryesorë të paqës sociale, lumturisë dhe harmonisë së përgjitjshme njerëzore ose qytetare, thuhet se janë krimi i organizuar, kontrabanda, trafiku, korrupsioni, dhëmbja, frika, ankthi, stresi, depresioni, mërzia, mediokriteti, cinizmi, injoranca dhe padituria së bashku me ndarjet, shkurorëzimet dhe diferencat e ndryshme bashkëshortore, familjare, sociale, ekonomike, qeveritare ose politike etj.
Dyzet ditët e para të pushtetit ose qeverisë, Albin Kurtit, si duket ia japen veç “tekstin” dhe “melodinë e jetës institucionale dhe politike” në Kosovë, ndërsa ditët tjera nè vazhdim, si duket e kanë pajisur, furnizuar ose armatosur akome më shumë me konceptin, përceptimin, idealin, vizionin, formulën, sintezën, përvojen dhe filozofinë e jetës institucionale dhe politike.
Se këndejmi, Albin Kurti është i njohur (i shquar besa) për idealet, vizionet, parimet, principet, postulimet dhe vlerat e larta morale, intelektuale, profesionale dhe patriotike. Ai është madje edhe celebrues ose misionar i shkëlqyer, robust, skrupuloz dhe ekselent i politikës si art, artit politik si filozofi dhe jetës së njohur institucionale dhe politike si filozofi mbi filozofinë. Sidomos në Kosovë ose Ballkan ku politika, posti, funksioni ose kariera e njohur politike, më tepër njihen, çmohen dhe kuptohen si mjet (e) e jo si ideal, vizion, obligim ose qëllim i lartë intelektual, profesiinal dhe patriotik.
Në këtë ‘ritual’ ose ‘celebrimë të përbashkët’ të mendjes (koshiencës), shpirtit, nytyrës, intelektit ose intelektualizmit, është logjika ose koshienca e lartë njerëzore ose qytetare ajo që na flet ose udhërrefen vazhdimisht mbi “vullneti për të jetuar” (wille zum leben). Kështu që “fenomenët” e ndryshme natyrore, jonatyrore ose mbinatyrore, interferojnë dhe integrohen në vullnetin për të jetuar, që është thelbi i jetës, botës dhe natyrès sonë.
U mor vesh se për Immanuel Kantin, vullneti për të jetuar dhe vepruar ose reaguar, që në krye të herë është i njohur dhe identifikuar në vetëdijen (koshiencën) dhe ndërgjegjen tonë. Gjithashtu besohej (besohet edhe sot) se ligji i shkakësisë që i rregullon fenomenet e ndryshme natyrore, jonatyrore ose mbinatyrore dhe parimi i arsyes që i shpjegon dhe pranon ato, ishin (janë) ligje të përhershme dhe absolute. Respektivisht, “veritates aeternae” (të vërtetat e përjetshme).
Për më tepër ndërkaq, vullneti për të jetuar na vë në gjumë dhe kur jemi zgjuar, dhe na vë në levizje edhe kur jemi të fjetur ose në gjumë. Po jetojmë çaste aspak të lehta të pandemisë globale “Covid 19” ku në vend të shetitjeve të prefëruara nepër qytete ose natyrë, jemi të detyruar të zgjedhim jetën e izoluar nè karantena familjare ose shtëpiake. Plus “puçet” ose hakmarrjet e ulëta tè palës rivale ose kundèrshtare qè bëhen shpesh ose vazhdimisht pavetëdije. Sëmundje e pashërueshme. Demagogji, histeri, blasfemi politike ose hipokrizi.
Thonë se të marrët, horrat e ndryshëm ose maskarënjët, vazhdimisht i përqeshin, urrejnë, shpifin ose shantazhojnë të tjerët në atë menyrë që gjithëmonë kanë të drejtë në turpin, marrëzinë, nebulozën, mediokritetin, skizofreninë dhe patologjinë e tyre objektive dhe subjektive.
Diçka nga historia e Napoleon Bonapartit:
Thonë se Napoleon Bonaparta ishte arketip ose një prototip ushtarak dhe politik i borgjezisë së lartë monarkiste ose aristokratike, po aq sa ishte edhe rival ose kundèrshtar i rreptè i një politike dhe ideologjie revolucionare ose radikaliste që i zhvatej vazhdimisht tutelës së njohur sociale dhe materialiste të borgjezisë së lartë aristokrate ose feudaliste. Politika dhe ideologjia e tij bënte që të shpërthenin dhe gumzhinin asokohe skemat e ndryshme të bashkëpunimit dhe korrespondoncës realiste dhe surealiste në mes politikës, kulturës, njeriut si ‘cityoen’ ose ‘burgeros’ si dhe ideologjisë së përgjithëshme shtetrore, nacionale, kulturore, politike etj.
Tek ai dhe jo vetëm tek ai (Napoleoni), natyra dhe karakteri i komplikuar i shtetit, pushtetit dhe shoqërisë së identifikuar dhe interpretuar nëpërmjet artit të dialogut, komunikimit (korrespondencës), subjektit dhe substituit të determinuar dhe kompleksivë, sikur substituohëshin ose transformohëshin vazhdimisht në natyrën dhe karakterin e njohur të një politike ose ideologjie revolucionare ose radikaliste. Mbase, në parime, primisa dhe narrative të ndryshme autoritare, diktatoriale ose cezariste. Ndërkaq, kategoritë qendrore të shtetit dhe shoqërisë, sipas Napoleonit (Bonapartit) ose “apotujve të lirisë” atëbotë, mund të përkthehen dhe interpretohen në qarqe dhe kategori të ndryshme sociale, kulturore, qytetare, politike etj.
” Politika është një art i zgjedhur dhe i detyrueshëm individual ose personal që nuk përkthehët dhe nuk bën të kuptohet e zbatohet nga tè gjithë.”, do thoshte me njè rast Napoleoni.
Vetëm nëpërmjet strukturave dhe kategorive qèndrore politike ose ushtarake, sipas kauzalitetit revolucionar bonapartian, teoritë e njohura elitare, egalitare ose etatiste, paraqesin modelin e zgjedhur determinant dhe paradigmatik të dialektikës së njohur jetèsore ose qytetare ku bëhen shkrijet dhe bashkimet e njohura politike, organike, dialektike, natyrore ose ordinare në mes të së veçantës dhe të së përbashkëtes së njohur individuale dhe kolektive.
Se këndejmi, arti, talenti, morali, disiplina, diktati, monopoli, përvoja, tradita dhe aftësia e njohur ushtarake dhe politike e Napoleon Bonapartit si komandant dhe lider suprem i revolucionit, pos tjerash konsistonin në ekstravagancën, veçantinë dhe ekskluzivitetin e të qenit i zgjedhur ose “demiurg i vetëm” që arrinte të bashkonte asokohe dëshprimet, emocionet, pasionet, dëshirat, dashuritë, ëndërrat e ndryshme, idealet, vizionet, imagjinatat ose fantazitë e ndryshme individuale dhe kolektive. Duke e bërë kështu lirimin (çlirimin) e subjektivitetit nga objektiviteti dhe të ngjajshme.
Kjo mbase ishte edhe “vlera globale ose universale” e Napoleonit (Bonapartit) dhe “apostujve të lirisë”. Autoriteti dhe ndividualiteti i tyre global ose universal, respektivisht, globaliteti ose universaliteti i tyre individual.
Politika është art dhe fryt i nevojès, pèrvojes dhe vet arsyes njerëzore ose qytetare, ndërsa arsyeja njerëzore është konstruksion i historisë së shoqërisë së njohur njerëzore (qytetare) ose politike.
Ndaj, edhe roli dhe misioni i politikës ose artit politik dhe ushtarak tè Napoleonit në kërkimet, studimet ose analizat e njohura shkencore ose filozofike, mund të kuptohen, përceptohen, anticipohetn dhe definohen vetëm përmes ‘grafikonit’ ose ‘rubikonit’ të njohur të aktivitetit ose ‘pleshmërisë së lartë’ ushtarale (luftarake) dhe politike që kishte për qëllim ngrtijen dhe formulimi i një teorie praktike dhe dialektike të kulturës dhe jetës shpirtërore, materiale dhe ekzistencialiste në kutimin e jetës si art dhe artit (politik e ushtarak) si filozofi.
Ndryshe nga kjo, në kuader të “triumfiratit” dhe “direktoriatit”(drejtoratit) të tyre, Napoleoni (Bonaparti) dhe bëshkëpunëtorët e tij, ishin të bindur në metodat e tyre revolucionare, radikale ose ushtarake ndaj të tjerëve. Sidomos ndaj Lujit (Luigjit) të XVI dhe borxhezisë së lartë të burbonëve, zhirondinëve dhe..dikur me vonë edhe ndaj Maksimilian Roberspierit ose “jakobinëve” të shitur dhe korruptuar.
Duke i demaskuar, deplasuar, desimiluar dhe destimuluar faktorët, indikatorët dhe predikatorët e ndryshëm determinant ose paradigmatik së bashku me kushtet dhe rrethanat e gjithëmbarshme shpirtërore, emocionale, materiale, ekzistencialiste dhe të tjera – përmes “industrisë” ose “opiumit reformator” ose revolucionarë ndaj çdo gjëje që atëbotë ishte e keqe, iracionale, groteske, johumane ose jonjerëzore. Kjo me veprimin ose reagimin e njohur qetësues dhe ngushëllues, gjegjësisht ushtarako-politik të “apostujve” të Revolucionit. Si dhe, duke mbajtur në jetë strukturat, superstrukturat, elitat ose par exelencat e ndryshme shkencore, kulturore, politike, policore ose ushtarake (luftarake)- përmes “opiumit” ose ‘terapive’ të ndryshme radikale, revolucionare, triumfaliste, inkursive, reperkursive dhe të tjera.
Janë tezat e njohura të kulturës politike ose ushtarake si ideologji e përbashkët shtetrore, nacionale, historike, politike dhe kështu me radhë në shikim ose vështrim të parë. Por, gjithashtu ato janë edhe stimuj, ide, teori ose një argument i fuqishëm kundër krimit, korrupsionit, mashtrimit dhe gënjeshtrës të cilat në instancë të fundit, kanë një tendencë të dyshimtë dhe tepër transparente për t´u kthyer ose transformuar në kauzalitetit ose ideologji të përgjithshme shtetrore, nacionale, politike ose historike.
Në këtë kontekst të suspektshëm dhe tepër dubiozë, motivet dhe arsyet kryesore të antagonizmave dhe kontradiktave të ndryshme shoqërore ose qytetare, qëndrojnë edhe në konceptet dhe përceptimet e gabuara dhe tepër nihiliste të artit dhe kulturës politike ose ushtarake të bartura dhe reduktuara në një “paravan” ose “korpus ideologjikë” që i arsyetojnë dhe justikojnë vazhdimisht “status quo-të” dhe “vakumet” ose “interegumet” e ndryshme shoqërore, qytetare, kulturore ose politike dhe nuk i japin kurrë mundësi dhe drejtësi narativit dhe impulsit të kundërt të reflektimit dhe ragimit që përmban kultura e lartë shtetrore, nacionale ose moralo-politike.
Në këtë “orkester” ose “celebrim” djallëzor, demoniak ose satanikë, gjithëmonë janë ata ( qofshin të majtë apo të djathtë), të cilët menjëherë e “vejnë dorën në brez ose revole”, apo veton (puçin) në qeveri ose parlament, sapo dëgjojjnë ose mësojnë për emrin dhe mbiemrin e kundërshtarit ose konkurentit robust ose korpulent si Albin Kurti etj.
Ndaj, misioni dhe detyra e një intelektuali dhe kritiku të njohur shkencor dhe dialektik të artit dhe kulturës shtetrore, nacionale ose politike si Albin Kurti,, nuk është celebrimi i ndarjes së mendjes (logjikës) nga shpirti ose materia, të artit nga kultura, të kulturës nga qytetërimi, të etikës nga estetika, të antropologjisë nga ontologjia, epistemologjia, gneseologjia ose metafizika etj. Jo. Por, misioni ose detyra e tij me tepër konsistojnë në forcën dhe guximin e njohur intelektual ose qytetar si dhe në insistimin energjikë në konceptin e njohur elitar dhe egalitar të artit dhe kulturës si “fraksion” ose ‘instancë e lartë’ kundër grushtetit ose palës kundërshtare në domenin ose kontekstin e njohur antropokulturorë dhe antropolitikë.
Në instancë të fundit, arti,, kultura, letërsia, filozofia, psikologjia, socilogjia, logjika, etika, estetika, metodika, politologjia, pedagogjia, antropologjia dhe shkencat ose disiplinat tjera shkencore ose humaniste, janë iluminat (iluminim), tentativë, reflektim, interferim, inkarnim, satisfaksion dhe një ataraksionizëm i lartë që ka (kanë) për qëllim t´i gjejnë ose zbulojnë shkaqet, motivet, konceptet dhe definicionet shkencore ose humaniste mbi ndërgjegjien dhe arsyen e lartë njerëzore ose qytetare së bashku me ato mbi ndërgjegjien dhe arsyen subjektive, objektive, instrumentale, kognitive, iracionale, negative etj.
Për më tepër ndërkaq, edukata, kultura, arsimimi, morali, disiplina dhe emancipimi i gjithëmbarëshem për personin ose individin, janë iluminizëm dhe një evolucion i brendshëm (esencial ose substancial) që e mësojnë dhe përshtasin njeriun me dialektiken dhe racionalitetin e natyrës (arsyeja objektive), gjegjësisht, me fenomenologjinë e shpirtit dhe natyrës (arsyejja subjektive). Mbase, një proces çmitizues si dhe një racionalizëm i njohur kritikë dhe humanist- kundër iracionalzmit, dogmatizmit, demagogjisè dhe hipokrizisë së gjithëmbarëshme (objektive dhe subjektive) të individit dhe kolektivitetit. Këtu zatën qëndron edhe dialektika e brendshme natyrore dhe historike e çdo lloj racionalizmi. Edhe në politikën e lartë shtetrore dge nacionale.
Mëqë, gjithënjë fjala mbi politikën si art dhe artin si filozofi, atëherë do shtuar në vazhdim se përthithja e kulturës së njohur shtetrore, nacionale ose institucionale së bashku me masivitetin ose multidimensionalizimin e saj global ose universal, shihen si rrjedhim, dhe ‘modifikim’ ose konvencionalizimi i rrymave të ndryshme të politikës moderne ose bashkëkohore me politikën e njohur borgjeze ose skllavopronare në momentet e “shkëlqimit” të saj më të madh.
Ndërkohë që rasti ose shëmbulli i politikës aktuale në Kosovë është shembull ose një ilustrim i keq se si fetishizmi (fetishizimi), valorizimi ose glorifikimi i tepruar i “politikës popullore ose nacionale” tè Ibrahim Rugovès, Hashim Thaçit, Ramush Haradinajt etj., patjetër çon në një delirium, dehje, ekstazë, regresion ose iracionalizëm të përgjithshëm individual dhe kolektivë ku qytetarët (populli-elektorati) ose opinioni i gjërë publik, sikur janë të programuar dhe dirigjuar të pranojnë vetëm një” muzikë ose melodi të njejtë politike” në kohë dhe hapësirë e cila , pos tjerash ndikon dhe kontribuon edhe në riciklimin dhe përforcimin e status quo-ve, parullavve, pamfletëve, sloganëve ose recidivëve të ndryshme në formën ose profilin e një fati të paevitueshëm individual dhe kolektivë.
Ndaj, shih për këtë, edhe transformimi ose zëvendësimi aparent ose tranparent i një stili ose “mode” të demoduar dhe degraduar në shtetin, pushtetin ose ” politikën popullore”( folkloristike) të Kosovës dhe shqiptarëve me një stil tjetër ose me një ‘modë të re’ shtetrore, nacionale, politike ose diplomatike, është jo vetëm imediat ose aditivë, por edhe krucial, esencial dhe imperativë. Sidomos ndaj empatisë, hedonizmit, dogmatizmit, komplotizmit, epigonizmit, recidivizmit, serializmit, servilizmit, kameleonizmit, oportunizmit, konformizmit, pederizmit, dimorfizmit, nihilizmit, eufemizmit, okultizmit, papusizmit, guenonizmit, sektashizmit, tribalizmit dhe provincializmit inflator dhe inflamator.
Komentet