VOAL – Pablo Emilio Escobar Gaviria i lindur më 1 dhjetor 1949 në Rionegro, Kolumbi. Pablo është i treti nga shtatë vëllezërit, djali i një mësueseje të shkollës fillore, Hermilda Gaviria, dhe një fermeri, Abel de Jesùs Escobar Echeverri. Duke u rritur në rrugët e Medelinit, që kur ishte djalë ai filloi një karrierë kriminale, duke vjedhur dhe bashkëpunuar me kontrabandistët.
Vitet 70 dhe ngritja
Në 1975, së bashku me Gustavo Gaviria, kushëririn dhe krahun e tij të djathtë, ai filloi të tregtojë kokainë. Në të njëjtin vit ai pa që fama e tij të rritet pas vrasjes së Fabio Restrepos, një tregtar droge nga Medelìni i vrarë (mbase nga vetë Pablo Escobar) pasi kishte blerë disa paund drogë. Që nga ai moment, në të vërtetë, burrat e Restrepos fillojnë të punojnë për Pablon, biznesi i të cilit me kalimin e kohës bëhet gjithnjë e më i famshëm, deri në atë pikë sa e bën atë të bëhet i njohur ndërkombëtarisht.
Pablo Escobar, Mbreti i Kokainës
Me nofkën “Mbreti i Kokainës”, me Kartelin e tij të Medelìn ai arrin të kontrollojë shumicën e drogave që vijnë nga Spanja, Republika Dominikane, Venezuela, Porto Riko, Meksika dhe Shtetet e Bashkuara. Por kokaina e tij mbërrin edhe në shumë vende të tjera, jo vetëm në kontinentin amerikan, por edhe në kontinentin evropian, përmes Spanjës.
Më 1977 lindi djali i tij Sebastián Marroquín. Në të ardhmen ai do të bëhet arkitekt dhe do të shkruajë një libër mbi historinë e babait të tij, “Pablo Escobar, mi padre” (2016).
“Unë isha tetë vjeç kur ai më mori mënjanë dhe më mbajti një fjalim për drogën. Ai pranoi se kishte provuar pothuajse të gjithë, përveç heroinës. Por më pas ai më paralajmëroi “burrit të vërtetë nuk i duhen ato mutra“. (Sebastián Marroquín Escobar)
Pablo dhe partnerja e tij Maria Victoria Henao, bëhen prindër përsëri më 1984 kur lindi Manuela Escobar.
Karriera politike
Në vitin 1983 Pablo Escobar gjithashtu tenton një karrierë politike. Një përkrahës i fortë i Partisë Liberale, ku është anëtar aktiv, ai aplikon në Dhomën e Ulët për partinë, dhe zgjidhet deputet. I vendosur për të vrarë personalisht ushtarakët që nuk duan të bashkëpunojnë, Escobar korrupton shumë politikanë dhe gjyqtarë, si dhe zyrtarë qeveritarë. Shkurt, frikësimi dhe korrupsioni që karakterizojnë modus operandi të tij në të vërtetë bëhen një konstante në të gjithë sistemin kolumbian.
Strategjia e Pablos është ajo që në spanjisht njihet si “plomo o plata” (plumb ose para). Në thelb, ai propozon të bashkëpunojë me të në rrugën e tij, dhe pastaj të jep ryshfet për të lënë fushën e hapur, për të mos vdekur.
Në vitin 1985, Pablo Escobar është i përfshirë gjithashtu në sulmin e bërë në Gjykatën Supreme të Kolumbisë nga guerilistët e majtë, për shkak të të cilit vdesin disa gjyqtarë të gjykatës.
Vitet ’90
Me fillimin e viteve 1990, Escobar ka një pasuri të vlerësuar prej më shumë se gjashtëdhjetë miliardë dollarë. Kur perandoria e tij arrin pikën e zgjerimit maksimal, ai është – sipas llogaritjeve të revistës “Forbes” – një nga burrat më të pasur në botë (në vendin e shtatë në këtë renditje speciale), falë aftësisë së tij për të kontrolluar 30% e armëve që qarkullojnë në mënyrë të paligjshme dhe katër të pestat e kokainës në të gjithë botën.
Edhe pse i përfshirë në një luftë të përgjakshme me kartelin Calì, Escobar mund të mbështetet në një organizatë të bazuar në anije dhe flotat e avionëve, si dhe në parcela të mëdha toke dhe prona të pasura. E gjithë kjo kontribuon në një fitim prej gjashtëdhjetë milion dollarësh në ditë, për gjithsej njëzet e pesë miliardë dollarë në vit.
Pablo Escobar, hero i popullit
Pavarësisht sjelljes së tij të dhunshme, megjithatë, për shumë banorë të Medelìnit Pablo Escobar është një hero i vërtetë, deri në atë pikë sa të konsiderohet bamirës. Falë marrëdhënieve me publikun, për të arritur konsensus politik, ai merr përsipër të akreditohet si një bamirës i të varfërve. Gjithçka, natyrisht, ndihmon për të rritur dhe konsoliduar fuqinë e tij.
Në momentin në të cilin Escobar arrin të shpërndajë para në sektorët më të varfër të popullsisë, në fakt, ai pretendon të paraqitet si një Robin Hood i Amerikës së Jugut vetëm për të blerë besnikërinë e një numri gjithnjë e në rritje të njerëzve. Krimineli kolumbian madje ndërton spitale dhe shkolla, si dhe sponsorizon ekipe vendase të futbollit dhe inkurajon krijimin e stadiumeve, gjithmonë për të punuar në imazhin e tyre.
Ai kështu ka mundësinë që të bëhet edhe më i pasur dhe i respektuar, me popullatën e Medelìnit që nuk bashkëpunon me policinë dhe autoritetet, por fsheh informacione dhe mbulon Escobarin kurdo që të jetë e mundur. Ai bëhet, me pak fjalë, një mit i vërtetë, shumë i frikësuar si i dashur, pavarësisht se është përgjegjës për masakrat jo vetëm të ushtarëve dhe policëve, por edhe të civilëve, me një numër të paparë vrasjesh.
Ai ishte një njeri plot kontradikta. Ai e donte familjen e tij në mënyrë të çmendur. Ai kishte ndërtuar një hacienda për ne, Nápoles, dhe e kishte mbushur atë me kafshë ekzotike për të na argëtuar. Por në të njëjtën kohë ai urdhëroi vrasje dhe vrarë, pa menduar për pasojat. Ai tregtonte drogë, megjithatë ai më këshilloi që të mos e përdorja atë, pa e ndaluar atë sepse ai dinte efektet e ndalimit në treg. Ai e donte nënën time, por ai e tradhtoi atë. (Sebastián Marroquín Escobar)
Arrestimi
Në 1991, për të shmangur ekstradimin e kërkuar nga Shtetet e Bashkuara, Pablo Escobar vendos t’i dorëzohet autoriteteve kolumbiane në mënyrë spontane. Që nga ai moment ai ishte mbyllur në burg, por në të vërtetë ishte vetëm sa për të thënë. Për t’u vendosur, atij iu dha mundësia të ndërtojë La Catedral, një vendbanim luksoz, ku ai mbetet “i burgosur”. Gjithçka është falë një marrëveshje të arritur me qeverinë kolumbiane, në funksion të së cilës krimineli, në këmbim të mos ekstradimit, pranon një kufizim të detyrueshëm prej pesë vjetësh.
Sigurisht që burgu i tij nuk është i tillë. Jo vetëm sepse ai jeton në një kështjellë me të gjitha komoditetet e imagjinueshme, por edhe sepse Escobar vazhdon të shkojë si dhe kur dëshiron, duke marrë pjesë në ahengje, duke bërë pazar dhe duke parë ndeshje futbolli. Ai madje e fton ekipin kombëtar të futbollit të vendit të tij për të luajtur një ndeshje në fushë përkrah La Catedral.
Vitet e fundit
Më 1992 qeveria kolumbiane vendos ta transferojë trafikantin e drogës në një burg më pak luksoz dhe më konvencional. Pasi mësoi këtë qëllim, Escobar shpëton duke u arratisur me helikopter. Më pas, Delta Force, departamenti special i ushtrisë amerikane dhe Marina e Vula, që është Marina e SHBA, përdoret për kapjen e tij.
Pablo Escobar vdiq në 2 dhjetor 1993 në Medelin, në moshën 44 vjeç, kur ai u vendos në një lagje borgjeze të qytetit të tij falë teknologjisë së trekëndëshimit të radios që Shtetet e Bashkuara vunë në dispozicion të Kolumbisë. I identifikuar nga një ekip elektronik i mbikëqyrjes, në përfundim të një ndjekje ai vritet në një shkëmbim zjarri, në të cilin goditet në pjesën e prapme, nënjërën këmbë dhe pas veshit.
Për mua ndryshon pak se si ai vdiq. Por familjet e viktimave të trafikut të drogës kanë të drejtë të dinë të vërtetën. Babai im gjithmonë më thoshte se kishte 15 plumba në Sig Sauer të tij: 14 për armiqtë e tij dhe një për vete. Kështu që sapo e kuptoi se ishte i vdekur, vendosi të qëllojë veten në veshin e djathtë. Në raport, i cili flet për një goditje “në pjesën e sipërme të auricle të djathtë, me vrimë daljeje në nivelin e veshit të poshtëm të veshit”, nuk është specifikuar kalibri i plumbit. Jam i sigurt që ajo goditje u qëllua nga babai im. (Sebastián Marroquín Escobar)
Në vitin 1994, portieri i ekipit kombëtar të Kolumbisë René Higuita u detyrua të humbasë Kupën e Botës të mbajtur në Shtetet e Bashkuara, sepse ai u shpall fajtor për nxitje prostitucioni. Ai është një nga njerëzit që e paguan miqësinë e tij me Pablo Escobar më shumë./Elida Buçpapaj
Komentet