Les dieux ont toujours soif,

n’en ont jamais assez.

George Brassens

Është e shtuna e të shtunave, në verë,

dhe dita është thuajse e ëmbël, këtu në bregliqen.

Vetëm një valëz, pra, ose një pëshpërima e një drite

në rrjedhën e turbullt të kujtimeve,

të risjell mes nesh, Dante, duke të thirrur

nga koha jote e dikurshme. Psikopat,

paranoiak, thoshte njëherë ajo figurë e bukur

e mësuesit: katërmbëdhjetë?

pesëmbëdhjetë vjeç?

Por prapa shpine lije një rrugë të gjatë

Kështu grumbulloheshin makthet,

plagët, lëndimet. Pastaj erdhi vorbulla

e tradhtive dhe revoleve, keqkuptimi

për shkak të biletës së hyrjes, vdekja

të cilën askush ndoshta nuk e donte, pikërisht fundi

më absurd, me formën dhe buzëqeshjen

e një laku. Por më herët, shumë më herët

plagosja, në fjalët

dhe në gjestet: zotërime të pakufishme

hithrash. Dhe shfaqet në fund

vetëm një çështje fati: kush e ka pasur

e kush jo. Xhuzepja, Armandoja,

Luçija nga ballkoni, në Balernë,

ai me pushkë, në bodrum, e shumë të tjerë

miq të humbur, të cilët tani i kujtojmë me ankth.

E marramendje, gjithashtu: shtegu kalonte andej.

Ajri frymëmerret, shijohet. E di për lulevilet.