Këtu bie shi për ditë të tëra, nganjëherë edhe me muaj.

Gurët janë të zes nga rrebeshet,

shtigjet të rënda.

Buzë kanaleve:

fultere, teneqe të zeza. Një valixhe

e katramuar.

Një fill vaji pikon

mbi zall. Sipër: beton.

Nëse e rrëmih tokën: lyshtëra,

tulla të cifluara, dhëmbë lepuri.

Mund të presësh zhurma njerëzore,

hapa, topa tenisi. Zëra rastësorë.

Çdo copëz është e pranishme, ndonëse e padobishme.

Duke qenë zbrazëtirë këtu ka vend për të gjithë,

e ajo pakgjë që është, më mirë të mos ishte.

Edhe binarët janë mrekullisht vendnumëro,

edhe hardhucat të palëvizshme, vagonët

të harruar.

E pastaj koteci i pulave. Gjërat pa histori.

Ose jashtë. Një karrocë dore

që nuk ka rrota. Një pus. Një kalbësirë e thatë

që nuk ka fund. Emri i një marroku:

Luixhino. Pupla brenda rrjetës së pulave.

Vrima brenda rrjetës. Intriga të thyera.

Kjo që ju nuk e quani mizori.

Unë jam ky: asgjë.

Dua atë që jam, fortësisht.

Dhe fjalët: askush tani nuk m’i vjedh dot.