VOAL – Shkrimtari dhe dramaturgu George Bernard Shaw  (Xhorxh Bernard Shou) lindi në Irlandë, në Dublin më 26 korrik 1856. Familja është me prejardhje angleze; kur George është shumë i ri, babai i tij alkoolik humbet punën dhe familja detyrohet të jetojë në varfëri.

Sidoqoftë, ai vazhdon të ndjekë shkolla të ndryshme, por vlera e edukimit të tij do të rritet duke lexuar Uilliam Shekspirin dhe Biblën.

Në vitin 1876, në moshën njëzet vjeçare, u shpërngul në Londrën Viktoriane ku nëna e tij jepte mësim kantoje; George Bernard Shaw është pa para, por i armatosur me kaq shumë ide. Në këto vite leximi i “Kapitalit” të Karl Marx e bën atë t’i përmbahet socializmit; në Londër menjëherë u bashkua me “Shoqërinë Fabian”, një grup intelektual socialistësh që ishin më të shqetësuar me problemet e barazisë sociale sesa me ato të luftës së klasave. Ai gjithashtu tenton një debutim letrar si një romancier që do të provojë të jetë një dështim.

Më 1885 ai u bë kritik letrar për “Gazetën e Pall Mall”, pastaj një kritik arti për “The World”, dhe midis 1888 dhe 1890 ai ishte gjithashtu kritik i muzikës për “The Star”, duke u vendosur si një nga më të mirët e kohës. Ai u përkushtua vetëm më vonë në teatër, së pari si kritik për “Shqyrtimin e së Shtunës”, pastaj si një eseist me veprën “The Quintessence of Ibsenism” (1928). Shaw bëhet një admirues i bindur i Richard Wagner, ndërsa nga pikëpamja letrare ai i afrohet teorive dramatike të Henrik Ibsen; në këtë periudhë shtjellon reflektimin se teatri duhet të jetë “një trillim i mendimeve, një udhërrëfyes i ndërgjegjes, një koment mbi sjelljen shoqërore, një predhë kundër dëshpërimit dhe marrëzi dhe një tempull për lartësimin e njeriut”.

Më 1892 ai u ndje gati për komeditë e tij të para; fillon me “Shtëpitë e vejushës” dhe prekë temën e zhurmshme të prostitucionit femëror në “Profesionin e znj. Warren” (1894): në çdo rast në këtë periudhë të parë mbetet i ndikuar fuqishëm nga Ibsen.

Në vitin 1898 u martua me Charlotte Payne-Townshend, një trashëgimtare irlandeze që e lehtësoi atë nga shqetësimet financiare dhe e lejoi atë të kushtonte kohë të plotë në teatër: prodhimi u shumua me dramën “Cezari dhe Kleopatra”, “Njeriu dhe Superman” dhe “Major Barbara “, edhe pse vepra e tij më e famshme do të jetë” Pigmalione “, e vitit 1914, në të cilën George Bernard Shaw trajton disa nga temat e tij kryesore, nga emancipimi femëror deri tek problemet e të folurit të përditshëm.

Në vitet pas Luftës së Parë Botërore, Shaw mpreh karakterin e tij sarkastik; në vitin 1923 shkroi atë që quhet kryevepër e tij, “Shën Joan” (Shën Joan).

Shaw di është quajtur gjithmonë një “predikues i maskuar si një saltimbanco”, por në vitin 1925 mbërrin fama e tij ndërkombëtare: atij i është dhënë Çmimi Nobel për Letërsi. Megjithatë, ai refuzon të tërheqë paratë e çmimit, duke deklaruar: “Unë mund ta fal Alfred Nobelin për shpikjen e dinamitit, por vetëm një demon me tipare njerëzore mund të ketë shpikur çmimin Nobel”.

Edhe i moshuar, mbi 90 vjeç, vazhdon të shkruajë. Xhorxh Bernard Shaw vdiq më 2 nëntor 1950 pas një rrëzimi, ndërsa ndiqte një flutur, në banesën e tij të Ayot St Lawrence.