Jemi të detyruar, pra, të të mohojmë,

Zot tumoresh, Zot i lules së gjallë

dhe të fillojmë me një jo gurit të zi

«unë jam» , dhe të pranojmë vdekjen

dhe mbi çdo varr të shkruajmë

vetëm  sigurinë tonë : «thanatos athanatos» ?

Pa një emër që të kujton  ëndrrat

lotët lulet e këtij njeriu

i mundur nga pyetje ende të hapura ?

Dialogu ynë ndryshon ;

bëhet në çast absurditet i mundshëm.

Atje përtej tymit të mjegullës, brenda pemëve

vigjilon forca e gjetheve,

është i vërtetë lumi që mëshon mbi brigjet.

Jeta nuk është ëndërr.

Njeriu i vërtet dhe vajtimi i tij xheloz i heshtjes.

Zot i qetësisë, hape vetminë.  

Përktheu: Falli Haliti