VOAL – Dy herë kryeministri Yitzhak Rabin, njeriu i cili u nda nga ushtria e Izraelit, pas njëzet e gjashtë vjetësh shërbimi të nderuar me gradën e gjeneral-lejtnant, dhe më 1994 mori Çmimin Nobel për Paqe, u lind në vitin 1922 në Jerusalem. Ai është kreu i parë i qeverisë që lind në territorin e shtetit të ardhshëm të Izraelit.

I përket një familje të zjarrtë laburisto-sionistësh, duke marrë arsimin e tij në shkollë bujqësore Kadoorie në Palestinë, dhe më pas u bashkua me Palmach, një njësi e veçantë e inteligjencës së mbrojtjes Haganah. Gjatë shtatë viteve të shërbimit, ai qëndron si një udhëheqës ushtarak, por arrestohet nga forcat e Britanisë së Madhe, nga viti 1946 deri në vitin 1947. Kur u shpall lindja e shtetit të Izraelit, Palmach shpërbëhet dhe Rabin filloi karrierën e tij të gjatë në Ushtrinë izraelite, menjëherë duke marrë pjesë në luftën e pavarësisë (1948-1949).

Në vitin 1954, promovohet në gradën e gjeneral-majorit, themelon e Doktrinën e Stërvitjes dhe komandën së ushtrisë që do të njihet si “ejani pas meje”. Në vitin 1962, në moshën dyzet vjeç, ai u emërua Shef i Shtabit dhe u gradua gjeneral-lejtnant, në pozitën më të lartë të ushtrisë izraelite. Ai angazhohet për të zhvilluar një taktikë të bazuar në lëvizjen dhe befasinë luftarake të aplikuar gjatë Luftës Gjashtëditëshe (1967), çka do të çojë  Izraelin në fitore ushtarake mbi forcat arabe, duke e bërë Rabinin jashtëzakonisht popullor.

Në vitin 1968, pas njëzet e gjashtë viteve në uniformë, ai u largua nga ushtria izraelite. Në të njëjtin vit ai mori postin e ambasadorit në Shtetet e Bashkuara, të cilin e mbajti për pesë vitet e ardhshme. Gjatë kësaj periudhe ai përpiqet për të forcuar lidhjet dypalëshe me superfuqinë dhe për të promovuar atë me një “bashkëpunim strategjik” që do t’i sjellë Izraelit një ndihmë masive ushtarake nga forcat amerikane.

Në vitin 1973 ai u kthye në Izrael ku mori pjesë aktive në Partinë e Punës (Laburiste). Në zgjedhjet e përgjithshme të dhjetorit të të njëjtit vit ai u zgjodh anëtar i Knesset dhe një përfaqësues i Partisë së Punës. Gjatë qeverisë së shkurtër të formuar nga Golda Meir në mars 1974, ai u emërua Ministër i Punës. Kur jep dorëheqjen, me një votim të besimit të Knesset më 2 qershor 1974, ai thirret për të formuar qeverinë e re.

Gjatë këtij afati, ai përballet me probleme të politikës së brendshme dhe të politikës së jashtme. Si për të parë, ne jemi të përkushtuar për të dhënë forcë të re të ushtrisë, për të zgjidhur problemet sociale dhe për të rivendosur ekonominë, por mbi të gjitha për të rindërtuar besimin e publikut në të dy udhëheqësit ushtarakë sesa në civilë. Sa për çështjet e politikës së jashtme, megjithatë, ajo përfundon një marrëveshje të përkohshme me Egjiptin në vitin 1975, e cila, ndër të tjera, i lejon atij për të nënshkruar një marrëveshje të njohjes me Shtetet e Bashkuara që ofron përkrahje për Izraelin dhe Ndihmë amerikane.

Në vitin 1976, qeveria e tij urdhëroi ” Operacionin Entebbe “, me të cilin forcat speciale të ushtrisë së Izraelit arritën të lirojnë pasagjerët izraelitë të mbajtur peng nga terroristët palestinezë në aeroportin e Entebbe, Uganda.

Në vitin 1977 një votë mosbesimi rrëzon qeverinë që ai udhëhoqi, duke i bërë zgjedhjet e reja të nevojshme. Ai u emërua kandidat për kryeministër i Partisë Punës, por rezulton se gruaja e tij Leah (u martua në vitin 1949), në shkelje të ligjeve që rregullojnë qarkullimin e parave, ka një llogari në një bankë amerikane. Skandali pas zbulimit e bën atë të japë dorëheqjen si kryetar partie para zgjedhjes së tij, e cila do të fitohet nga kreu i opozitës Menachem Begin.

Gjatë njëzet viteve të ardhshme, ai mbetet anëtar i Knesset dhe mban postin e ministrit të Mbrojtjes në të dy qeveritë e koalicionit nga viti 1984 deri 1990, kryen drejtimin e operacioneve të sigurisë në kufirin izraelito-libanez që do të lejojë tërheqjen e trupave izraelite në një zonë të ngushtë sigurisë. Duhet gjithashtu të theksohet se gjatë kësaj periudhe të karrierës së tij ai udhëheq edhe reagimin izraelit ndaj sulmeve të Intifidas që po lindte.

Ai kaloi rreth dy vjet në opozitë, nga marsi 1990 deri në qershor 1992. Rizgjidhet lideri i Partisë së Punës në shkurt të vitit 1992. Pas fitores në zgjedhjet, ai bëhet për herë të dytë Kryeministër dhe Ministër i Mbrojtjes. Ky mandat i dytë e çon qeverinë në hapa të rëndësishëm përpara në procesin e paqes me popullin palestinez. Duke pasur takime të fshehta në Oslo me liderët PLO, më 13 shtator 1993 nënshkruan në Uashington me Jaser Arafatin Deklaratën e Parimeve. Së bashku me Arafatin dhe Ministrin e Jashtëm izraelit Shimon Peres marrin Çmimin Nobel të Paqes 1994. Më 26 tetor, gjithashtu nënshkroi një traktat paqeje me Jordanin.

Më 4 nëntor 1995, gjatë një takimi masiv të mbajtur në Tel Aviv nën sloganin “po paqes, jo dhunës”, vritet nga Yigal Amir, një ekstremist i djathtë izraelit. Në lamtumirën e tij, në Jeruzalem, janë të pranishëm liderë nga të gjitha anët e botës.