VOAL- I lindur më 16 prill 1927 në Marktl am Inn, Gjermani, Joseph Aloisius Ratzinger vjen nga një familje e vjetër bujqësore nga Bavaria e Ulët. Prindërit e tij, të cilët nuk ishin veçanërisht të pasur, u përpoqën që ai të merrte një arsim të mirë, aq sa, megjithë disa vështirësi, për një periudhë të caktuar vetë babai i tij – me profesion komisar xhandarmërie – u kujdes për shkollimin e tij.

Joseph Ratzinger, kardinali, ishte një nga eksponentët më të rëndësishëm të Kurisë Romake. I emëruar nga Papa Gjon Pali II më 1981 si Prefekt i Kongregatës për Doktrinën e Fesë, president i Komisionit Biblik Papnor dhe i Komisionit Teologjik Ndërkombëtar Papnor (1981), ai ishte zëvendës-dekan i Kolegjit të Kardinalëve nga viti 1998.

Fëmijëria shënohet nga ngjarjet e historisë së madhe. Kur ishte ende adoleshent, vendi i tij u shkatërrua nga shkatërrimet e shkaktuara nga Lufta e Dytë Botërore. Kur forcat e armatosura gjermane ishin në vështirësi, ai u thirr për të shërbyer në shërbimet ndihmëse kundërajrore. Megjithatë, thirrja e tij kishtare filloi të piqet brenda tij, edhe si reagim ndaj të gjitha tmerreve që shkaktoi lufta.

Disa vite më vonë, Joseph Ratzinger u regjistrua në Universitetin e Mynihut për të ndërmarrë studimet shumë “laike” të filozofisë, pa lënë pas dore megjithatë studimet e thelluara të diktuara nga teologjia. Etja e tij për dije ishte e tillë që, për të pirë më me vendosmëri nga burimet e dijes shpirtërore, ai vazhdoi studimet e vështira edhe në Shkollën e Lartë të Filozofisë dhe Teologjisë në Freising.

Nuk mund të besohet se fati i tij si kardinal nuk ishte tashmë në një farë mënyre i vulosur duke pasur parasysh se, në dritën e studimeve të tij kanonike, Ratzinger u shugurua prift më 29 qershor 1951. Shërbimi i tij baritor nuk ishte i kufizuar në predikimin ose shërbimin e meshës, por ai gjithashtu zbatoi urtësinë e tij të re, e cila sapo ishte materializuar në thelbin e Zotit (P” Kisha e Shën Agustinit”) diskutoi pak më parë, për mësimdhënien, një përvojë që do të zgjaste disa vjet (edhe pas koncesionit për mësimdhënien falas të marrë me disertacionin e veprës “Teologjia e historisë së Shën Bonaventurës”). Për rreth një dekadë, Ratzinger dha mësim fillimisht në Bon, pastaj edhe në Munster dhe Tübingen.

Jemi në fillim të viteve 70 dhe klima e përgjithshme sigurisht që nuk është e favorshme për kishën dhe përfaqësuesit e saj. Jozef Ratzinger sigurisht që nuk është tipi për t’u frikësuar ose për të ndjekur modën e momentit (madje edhe ato “intelektuale”) dhe në të vërtetë ai e bazon karizmën e tij brenda institucioneve kishtare nëpërmjet një farë mospërputhjeje mendimi.

Ratzinger kishte fituar tashmë famë ndërkombëtare në vitin 1962 duke shërbyer si konsulent teologjik në Këshillin e Dytë të Vatikanit. Në vitin 1969 ai u bë profesor i rregullt i Dogmatikës dhe Historisë së Dogmave në Universitetin e Regensburgut, ku ishte edhe nënkryetar.

Më 24 mars 1977, Papa Pali VI e emëroi atë Kryepeshkop të Mynihut dhe Freisingut dhe më 28 maj pasardhës ai mori shenjtërimin episkopal, prifti i parë dioqezan që mori, pas 80 vjetësh, menaxhimin e dioqezës së madhe bavareze.

Më 5 prill 1993 ai u bashkua me Urdhrin e Kardinalëve të Peshkopëve.

Ratzinger ishte president i Komisionit për përgatitjen e Katekizmit të Kishës Katolike nga viti 1986 deri në 1992 dhe iu dha një diplomë nderi në Drejtësi nga Lumsa.

I dashur nga disa skaje të katolicizmit më ortodoks, kardinali është kritikuar shpesh nga bota laike për disa pozicione të tij, me të drejtë ose pa të drejtë, të konsideruara tepër dogmatike.

Ratzinger mbylli në mënyrë simbolike Papën e Gjon Palit II, duke dhënë predikimin në funeralin e tij dhe duke pranuar se “ata që e panë Papën të lutej, ata që e dëgjuan duke predikuar, nuk e harrojnë atë” dhe se “në sajë të një rrënjosjeje të thellë në Krishtin, Papa ishte në gjendje të mbante një barrë që shkon përtej forcës së pastër njerëzore”.

Më 19 prill 2005, atij iu besua barra e madhe e udhëheqjes së kishës në mijëvjeçarin e ri. Përballë entuziazmit, por edhe dyshimeve të ngritura nga figura e tij, përgjigja e parë duket se është zgjedhja e emrit të tij: Benedikti XVI.
Papa i mëparshëm që zgjodhi emrin Benedikti (Benedikti XV) kishte qenë Papa i Luftës së Madhe. Edhe ai, ashtu si Ratzinger, kishte qenë një “burrë shteti”, pasi kishte ardhur në papat pasi kishte qenë Nunc Apostolik në Spanjë dhe Sekretar i Shtetit të Vatikanit. Një papë në dukje konservator, por i zgjedhur në fronin papal në vitin 1914, ai mishëroi kundërshtimin e Kishës ndaj “masakëve të kotë”, me zgjedhje dhe propozime të guximshme për paqen. Marrëdhëniet e vështira diplomatike të Kishës me fuqitë e mëdha evropiane në periudhën e pasluftës janë dëshmi e këtij angazhimi.

Prandaj, zgjedhja e emrit nxjerr në pah jo vetëm ngjashmërinë e rrugës brenda Kishës: ajo nxjerr në pah ambicien e parë të pontifikatit të Papa Ratzinger, Benediktit XVI: paqen.

Në shkurt 2013, mbërriti një njoftim tronditës: Papa deklaroi dëshirën e tij për të braktisur rolin e tij si kreu i Kishës, për vetë Kishën, duke përmendur mungesën e forcës për shkak të moshës së tij të shtyrë si arsye. Benedikti XVI përfundon mandatin e tij si Papë në orën 20:00 më 28 shkurt 2013.

Pasardhësi i tij i zgjedhur është Papa Françesku. Benedikti XVI merr rolin e Papës Emeritus.

Papa Benedikti XVI ndërroi jetë më 31 dhjetor 2022 në moshën 95-vjeçare./Elida Buçpapaj