Presidenti Bujar Nishani takohet me presidentin gjerman, Joachim Gauck (12.06)

Në bisedë me Deutsche Welle-n, presidenti i Shqipërisë Bujar Nishani flet për rolin e rëndësishëm të Gjermanisë në Shqipëri e rajon, zgjedhjet vendore e se ku qëndron thembra e Akilit në bërjen e reformës së drejtësisë.

Deutsche Welle: Zoti President ju keni pasur një vizitë të ngjeshur dy ditë me shumë takime, nga ceremonia e Takimit të Berlinit – i njohur si “Berlin Gathering”, deri tek takimi me presidentin gjerman Joachim Gauck të premten – cilat ishin çështjet që u trajtuan në këto takime?

Presidenti Bujar Nishani: Erdha me ftesë të Bundetagut për të marrë pjesë në takimin e Berlinit siç njihet tani jo vetëm në Gjermani, por në të gjithë hapësirën europiane e përtej saj. Këtë herë ishte edhe 20-vjetori i nisjes së këtij takimi, ku liderë politikë, të shoqërisë civile, të besimeve të ndryshme mblidhen për të promovuar parimet më të mira të bashkëjetesës, të harmonisë e respektit të ndërsjellë, por edhe për të ndarë sfidat e përbashkëta. me të njerëzimi sot ndeshet. Solla një prej visareve më të çmuara që kemi ne si komb që është harmonia fetare. Kulmi i vizitës ishte takimi me presidentin gjerman Joachim Gauck, ky ishte një shans i veçantë për t’i përcjellë në emër të të gjithë qytetarëve shqiptarë mirënjohjen e madhe për mbështetjen e pazëvendësueshme që Gjermania i ka dhënë Shqipërisë në këto 25 vitet e fundit, qoftë në drejtim të zhvillimit ekonomik, qoftë në proceset e ndërtimit të demokracisë. Një mbështetje e veçantë ka qenë edhe ajo për anëtarësimin e Shqipërisë në NATO, e tashmë kjo mbështetje është e pazëvendësueshme e parësore në procesin e integrimit europian. Ndamë një bisedë mjaft miqësore në lidhje me situatën në rajon, ku tashmë rajoni i Ballkanit falë edhe angazhimit të veçantë të Gjermanisë është një rajon i stabilizuar dhe me shanse të mëdha

Më parë u takuat edhe me presidentin e Bundestagut, Norbert Lammert. e me krerë të lartë të politikës gjermane A ka ndryshuar perceptimi për Shqipërinë problematike me grindje të vazhdueshme e mosgjetje konsesusi politik – a mund të paraqisnit ju sot një Shqipëri ndryshe?

Takimi me presidentin e Bundestagut, zotin Norbert Lammert ishte një moment i veçantë kënaqësie, presidenti Lammert është një mik mjaft i afërt dhe i shquar i Shqipërisë. Unë paraqita dhe prezantova Shqipërinë reale, me të gjitha arritjet dhe sfidat që ka, sepse ne duhet të ndajmë me miqtë gjermanë posaçërisht sfidat që kemi përpara. Nga ana tjetër shpreha jo vetëm mirënjohjen, por edhe nevojën që ka shoqëria shqiptare për këtë inkurajim, këtë mbështetje, këtë asistencë nga Gjermania mike. Dhe gjeta jo vetëm miqësinë ndaj Shqipërisë dhe shqiptarëve, por edhe njohjen në detaje të realitetit shqiptar, mbi të gjitha preokupimin e tyre që Shqipëria të vazhdojë në rrugën e prosperitetit.

Përmendët asistencën e Gjermanisë gjatë viteve të tranzicionit – a mund të thoni nëse keni biseduar edhe për projekte konkrete bashkëpunimi në të ardhmen?

Gjermania është një nga partnerët kryesorë strategjikë të Shqipërisë e natyrisht që interesi ynë është që veçanërisht bashkëpunimin ekonomik ta zhvillojmë më ngushtë dhe intensivisht me Gjermaninë, sepse ka resurce dhe mundësira shumë të mëdha të pashfrytëzuara, veçanërisht në sektorë strategjikë të ekonomisë shqiptare. Unë përmenda disa prej historive të suksesit gjerman, si ai në aeroportin e Rinasit, investimet në energji, por këto janë të pamjaftueshmë për atë ç’ka paraqet Gjermania si një rëndësi dhe partner strategjik i Shqipërisë. Ndaj fusha të tilla si ajo e energjisë, e mineraleve, e infrastrukturës, e agro-turizmit janë pa dyshim potenciale e përgjegjësi e Shqipërisë dhe institucioneve për të krijuar terrenin e përshtatshëm e maksimalisht mikpritës për investitorët gjermanë. Shqipëria është ekstremisht e interesuar për ta zhvilluar bashkëpunimin me Gjermaninë në të gjitha fushat.

Presidenti i Shqipërisë, Bujar Nishani me presidentin e Bundestagut, Norbert Lammert (11.06)

Aktualisht në Shqipëri zien fushata për zgjedhjet vendore – ju bëtë thirrje para pak kohësh për një fushatë dinjitoze dhe sidomos rrezikun e blerjes së votës. A ka rrezik real që ky fenomen të deformojë këto zgjedhje?

Unë shpresoj shumë që ky fenomen të mos ndikojë, e të mos shfaqet, aq më tepër t’i deformojë këto zgjedhje, sepse do të ishte një njollë e madhe jo vetëm për politikën shqiptare, por edhe shoqërinë në tërësi. Mesazhi im buronte nga shqetësimi real i qytetarëve shqiptarë, por edhe i miqve e partnerëve të Shqipërisë. Është një fenomen që ka ekzistuar, duhet të jemi të vërtetë dhe realistë, por edhe sikur të përflitet se do të ndodhë ai duhet të na preokupojë ne maksimalisht. Në çfarëdo lloj mase që të shfaqet ai është shumë i dëmshëm, sepse sjell produkt jo real në jetën politike dhe administrative. Unë jam besimplotë tek maturia dhe përgjegjshmëria e qytetarëve shqiptarë për të ndërmarrë fatet në ditën e votimeve vetë në dorë, sepse ajo është dita e qytetarit.

Zgjedhjet vendore apo parlamentare kanë qenë faza të tensionuara, herë më pak e herë më shumë. Temperatura politike ngrihet lart, por këtë herë vihet re një fushatë normale, janë shtuar karriget e bisedat me elektoratin për paraqitjen e programeve. A mund të thuhet se kjo strategji e re po kthen përfundimisht në Shqipëri ndërrimin e pushtetit, edhe atë lokal në një rotacion normal?

Unë gjithmonë e kam vlerësuar kur kandidatët e kanë përqëndruar fushatën tek paraqitja e platformave konkrete, se si ata do të punojnë për krijimin e shërbimeve reale ndaj qytetarit, duke marrë parasysh faktin që këto janë zgjedhje për administratën lokale. Një sfidë e madhe për të zgjedhurit nga këto votime do të jetë procesi i decentralizimit lokal, se sa parlamenti shqiptar do të delegojë kompetenca reale në zhvillimin dhe shfrytëzimin e aseteve ekonomike dhe financiare tek të zgjedhurit lokalë për të ofruar shërbime të drejtpërdrejta e cilësore tek qytetarët shqiptarë, ç’ka është një proces që mbetet për t’u verifikuar pas zgjedhjeve, por pyetja juaj është e drejtë. Ne tashmë duhet të mendojmë se si t’i konsolidojmë standartet e realizimit të zgjedhjeve, që nga mënyra e bërjes së fushatës, tek procesi i votimit, veçanërisht sfidë e madhe mbetet procesi i nxjerrjes së rezultateve të votimit- mënyra se si do të numërohet vota, e se si ajo do të pasqyrojë vullnetin real të qytetarëve shqiptarë. Unë e inkurajoj me gjithë zemër do të jem mjaft i angazhuar dhe interesuar për të parë se si do të jetë sjellja e infrastrukturës elektorale që bazuar në kodin dhe procesin tonë është i ofruar nga vetë partitë politike, ndaj edhe përgjegjësia shkon kryesisht tek partitë politike.

Por historia e problemeve me listat e zgjedhësve ende nuk mbaron, edhe në këtë fushatë ka pasur disa shqetësime…

Do të dëshiroja shumë që vërejtjet paraprake të komisionit të OSBE-ODHIR-it që kanë paraqitur disa shqetësime për angazhimin e administratës publike për njërën apo tjetrën palë, tentativa për të krijuar lista me banorë të ardhur nga zona të tjera në interes të njërit apo tjetrit kandidat, jo vetëm të mbeten të izoluara, por edhe të hetohen e ndalohen, por sidomos të mos krijojnë precedentë për një situatë problematike postzgjedhore.

Debat të fortë në Shqipëri ka ngjallur dekriminalizimi i parlamentit apo edhe i kandidatëve për zgjedhjet vendore- të bëhen bashkë në një togfjalësh, de-kriminalizim e parlament -edhe kjo nuk mendohej. Si mendoni si është zhvilluar deri më tani ky proces?

Çdo shqiptar, edhe unë si kreu i shtetit ndjehemi jashtëzakonisht keq kur flasim për një aspekt të tillë. Por nga ana tjetër ky është një realitet, nuk mund të them se sa është numri i tyre, por ka individë që janë identifikuar me veprimtari kriminale, pavarësisht mënyrës se si ata kanë depërtuar të bëhen pjesë e parlamentit, kjo kurrsesi nuk mund të vijojë të jetë e pranueshme në politikën tonë, jo vetëm në parlament, por edhe në çdo nivel të administratës publike. Jam shpresëplotë tek marrëveshja e partive politike për ta realizuar atë në praktikë, në fund të fundit janë forcat politike ato që siç kanë përgjegjësinë për depërtimin e këtyre individëve në politikë, kanë edhe përgjegjësinë e dekriminalizimit e largimit njëherë e përgjithmonë të këtye individëve.

Ka muaj që ka një konsesus në Shqipëri – nga të paktët – se në drejtësi ka shumë korrupsion, se kështu nuk vazhdohet, por një strategji konkrete për reformën në drejtësi ende nuk shihet. Ku çalon reforma?

Unë e kam deklaruar dhe i mbetem qëndrimit se reforma në drejtësi jo vetëm është domosdoshmëri, jo vetëm është emergjencë, por është rrugë pa alternativë. Nuk ka alternativë tjetër Shqipëria përpos të realizojë një reformë reale, të gjerë e të thellë të sistemit të drejtësisë. Sot ka një problem që ndahet në dy aspekte do ta shikoja unë: Së pari në luftën e individëve të korruptuar brenda sistemit të drejtësisë, e cila është gjithashtu një emergjencë, tjetra ka të bëjë me mosngatërrimin e procesit të reformës me intervenimin dhe marrjen nën influencë politike të institucioneve të drejtësisë nga ana e politikës.

Kjo është sëmundje e vjetër, por si mund të shpëtojë drejtësia nga presioni i politikës…

Absolutisht, kjo për mua është forma më e lartë e korrupsionit dhe nëse një gjyqtar i korruptuar ka të gjithë mundësitë të vihet para drejtësisë, një gjyqtar i korruptuar politikisht është shumë i mbrojtur dhe ai kthehet në një aset negativ për shoqërinë në tërësi, sepse ai i shërben një politikani, një njeriu me pushtet, dhe kjo i shpërblehet duke e lejuar atë që t’i bjerë në qafë dhjetëra qindra qytetarëve në konfliktet e përditshme. Drejtësia mund të shpëtojë, por kjo kërkon një vullnet të qartë të politikës. Njerëzit që marrin mandate nga qytetarët për vendimmarrje duhet të kuptojnë se nuk ka pushtet të përjetshëm, nuk ka pushtet të përhershëm se reforma në drejtësi nuk është për t’i shërbyer një njeriu apo grupe individësh të caktuar, por për t’i shërbyer Shqipërisë e shqiptarëve. Unë besoj se nuk mund të realizojmë një reformë në sistemin e drejtësisë me individë që kanë udhëhequr mekanizmin më represiv e më brutal të shtypjes së qytetarëve të Shqipërisë në kohën e diktaturës. Nuk mund ta realizojmë një proces e një reformë në drejtësi nga njerëz, të cilët kanë qenë emblema të korrupsionit në sistemin e drejtësisë për vite e vite me radhë. Kemi numër prokurorësh, gjyqtarësh, magjistratësh, brez i ri i formuar me tjetër kulturë profesionalizimi, ata duhet t’i inkurajojmë për të qenë në vijën e parë të ndërmarrjes së reformaës.

Pas vizitës së kryeministrit Vuçiç në Tiranë duket se Shqipëria dhe Serbia duan të lenë pas historinë dhe të jenë forca bashkëpunuese, promovuese të një kulture të re në rajon. A mund t’i shohim si dy mini-superfuqitë e reja të Ballkanit. dhe sa mund të ndërtohet një bosht bashkëpunimi me Serbinë pa njohur ky vend Kosovën?

Nuk është e nevojshme t’i shohim Shqipërinë e Serbinë si minisuperfuqi të rajonit, mjafton që Shqipëria e Serbia të kontribuojnë për stabilitetin e paqen në rajonin e Ballkanit. Shembulli i Shqipërisë është më evidenti, ka qenë stabël dhe i pandryshueshëm në kuptimin e kontributeve në parimin e fqinjësisë së mirë, të respektit, bashkëpunimit e stabilitetit. Jam i bindur që klasa politike, gjenerata e re në Serbi ka filluar ta kuptojë se nuk ka alternativë tjetër përpos që edhe ata të shkojnë drejt kësaj politike të kontributit për bashkëpunim, stabilitet e për mirëkuptim dhe respekt reciprok. Natyrisht që çështja e Kosovës është një çështje që nuk varet më nga dëshira e humori i politikanëve në Serbi, Kosova e pavarur është realitet.

Serbia e ka pranuar de fakto pavarësinë për sa kohë Kosova është pranuar si anëtare me të drejta të plota e të gjitha iniciativave rajonale si e barabartë në tryezën e kryetarëve të shteteve dhe qeverive. Ne e mirëpritëm vizitën e Vuçiç në Tiranë, dhe mbetemi të interesuar për përmirësimin real të jetës ekonomike e sociale të shqiptarëve në Luginën e Preshenës, unë bisedova me kryeministrin Vuçiç e mora premtime serioze prej tij. Përfitoj nga rasti për të nënvizuar edhe kontributin e veçantë që Gjermania ka pasur, ka e duhet të ketë në stabilitetin e rajonit të Ballkanit. Unë mendoj se realiteti i shanseve të mëdha që ka sot Ballkani është edhe falë angazhimit të fortë e të rëndësishëm të Gjermanisë.

Fushata elektorale e zgjedhjeve vendore në Vlorë tashmë ka hyrë në fazën e saj më të nxehtë. Për kreun e bashkisë tashmë garojnë tre kandidatë: Për krahun e djathtë Ing. Genc Deromemaj, për të majtën Dr. Dritan Leli dhe si kandidati i pavarur ekonomisti Vasil Bedinaj. Për kandidatin e pavarur meqë është një nismë e tij demokratike, pa ndërhyrje, nuk do të doja që të bëja asnjë analizë për të, duke lënë gjykimin në dorën e votuesve.

Të gjithë mendojnë se Vlora është një bastion i së majtës dhe ky krah politik shpreson se edhe këtë herë fitoren do ta ketë më të lehtë, aq sa në gazetën “Telegraf”, të datës 6.8.2015 në intervistën dhënë gazetarit Çlirim Hoxha, shkruhet shprehimisht “Flet për “Telegraf” kryebashkiaku i ri i Vlorës”, duke zhvlerësuar kështu zgjedhjet dhe demokracinë pjesëmarrëse. Asnjëherë nuk duhet folur para kohe. Atë e vendos sovrani popull pasi në terren gjërat qëndrojnë ndryshe, pavarësisht tymnajës të medieve. Te komuniteti vlonjate gjysh vjet që kam punuar si gazetare në terren kam parë se po kristalizohej mendimi se e majta që është në pushtet është tjetërsuar dhe është duke e humbur thelbin e vet social. Nga dita në ditë po rritet varfëria si shkak i papunësisë dhe i masave drastike të qeverisë. Në Vlorë pakënaqësia është e dyfishtë, sepse njerëzit janë të pakënaqur dhe nga puna e bërë për 18 vjet nga pushteti vendor në pesë mandate, ku në dy prej të cilave kishte në krye dy mjekë dhe në tre të fundit një mësues të gjuhës frënge. Në këto zgjedhje, kandidati i përzgjedhur nga partia socialiste është një mjek në profesion, i larguar prej gati dy dekadash nga Vlora, gjë që nuk e ndihmon në njohjen e problemeve në terren. Përzgjedhja e tij e diktuar, apo siç shprehet vetë ai në intervistën dhënë në T.Ch i pyetur nga gazetari Alban Dudushi se “përfshirja në këtë garë u bë nga një iniciativë miqsh”, tregon se miqtë e tij kanë qenë aq të fortë sa kanë anashkaluar dhe lënë në hije strukturat poshtë në bazë, të cilat nuk ishin shumë entuziaste për këtë përzgjedhje të bërë nga lart. Me gjithë shkollimet e specializimet e tij mbresëlënëse në fushën e mjekësisë, për problemet që ka Vlora, përzgjedhja e tij duket sa e mistifikuar, po aq dhe irracionale. Mistike e bën mosdija se kush janë këta “miq”, për të cilët foli zoti Leli dhe çfarë favoresh mund të kërkojnë në këmbim.

Kandidati i së djathtës Genc Deromemaj është një Inxhinier Ndërtimit me specialitet Hidroteknik, që edhe pse është i ri në moshë, ka një kohë të gjatë pune dhe qëndrimi në Vlorë. Kjo kohë i ka shërbyer atij si një hapësirë jo vetëm për zhvillimin e aftësive të tij inxhinierike, por dhe si njohje dhe prekje nga afër e problemeve që ka Vlora sot. Mendoj se kandidati i së djathtës Genc Deromemaj ka më shumë mundësi për të fituar. Dhe ja pse:

• Profesioni dhe aftësitë e tij i duhen sot më shumë se kurrë Vlorës

Edhe kur zgjedh midis dy mallrave mendohesh shumë. Kandidatët tanë nuk janë mallra që për ti pasur do ti këmbejmë me votë. Gjithsesi dhe po të ishin të tillë nga mundësia për të zgjedhur vetëm njërin, do të zgjidhnim atë për të cilin do të kishim më shumë nevojë, atë që na hyn më shumë në punë.

Zona që do të administrohet me ndarjen e re territoriale administrative fillon që nga lumi Vjosa e deri në Qafë të Llogorait, do të ketë dhe lumenjtë e Vjosës, Shushicës dhe Izvorit, të cilët do të shfrytëzohen për qëllime të ndryshme, kryesisht vaditjeje dhe do të kihet kujdes mbi veprat e ndryshme hidroteknike që ndikojnë në regjimin e tyre natyror si pritat, argjinaturat, digat, urat, kanalet, motopompat, etj. Të mos harrojmë se lumi Vjosa solli përmbytje të jashtëzakonshme këtë fillimviti me pasoja të rënda mbi ekonominë. Krahas vaditjes do të jetë problem dhe kullimi. Një problem i madh është dhe përmbytja e Vlorës brenda, nga shirat e ndryshëm, kanalet e ujërave të larta, kanalet e ujërave të zeza, derdhja në det e tyre, etj. Veç kësaj furnizimi me ujë i disa lagjeve dhe zonave të Vlorës ka probleme të mëdha. Nuk po flasim për ujë 24 orë, por ka disa zona që nuk furnizohen fare me ujë. Tjetër problem i përhershëm është zona midis Dukatit dhe deri në Llogora, ku bëhet ndarja me Palasën, e cila i përket një terreni që i nënshtrohet rrebesheve të vazhdueshme dhe si i tillë është i gatshëm ndaj gërryerjes, fenomen i cili është sot prezent atje. Të gjitha këto probleme hidroteknike kërkojnë zgjidhje nga një profesionist siç është Genc Deromemaj, i cili jo vetëm që ka eksperiencë pune në zbatim të punimeve të objekteve të ndryshme hidroteknike, por ai punon së bashku me njeriun që ka projektuar dhe i ka dhënë zgjidhje problemeve hidroteknike prej rreth pesë dekadash, që është Ing. Atdhe Deromemaj, një nga inxhinierët hidroteknikë më të talentuar që ka pasur jo vetëm Vlora, por dhe Shqipëria, i cili është jo vetëm i ati i Gencit, por dhe konsulenti personal i tij.

Vlora ka gjithashtu dhe nevojën e madhe të rehabilitimit të rrugëve, ku infrastruktura është pothuajse e shkatërruar dhe kërkon një zgjidhje të mençur dhe profesionale. Veç këtyre, vetë kryeministri Rama ka deklaruar shpesh se Vlora do të shndërrohet në një kantier të madh ndërtimi me Përgjatëdetësen (Lungomare), By -passi nga hyrja e Vlorës deri në Orikum dhe lidhjen e autostradës me rrugën Transballkanike, etj. Vlora ka nevojë dhe për një plan të përgjithshëm urbanistik, i cili do të duhet të jetë i integruar me atë të Bashkisë Orikum dhe me ndryshimet e reja, të jetë afatgjatë dhe ti rezistojë kohës. Të gjitha këto kërkojnë një profesionist, një inxhinier që ti qëndrojë në kokë këtij kantieri. Mendoj se kandidati tjetër zoti Leli, pavarësisht dëshirës dhe dashurisë së tij për Vlorën, me profesionin e tij si radiolog dhe mjek nuklear, madje doktor i shkencave, pra si shkencëtar në profilin e vet, i cili ka thënë se i shikon gjërat në thellësi, nuk mendoj se do tu japë zgjidhje këtyre problemeve. Më mirë se unë arsyen e këtij përfundimi e jep Albert Einstein, një nga shkencëtarët më të mëdhenj të botës,i cili thotë se “Shkencëtarët hetojnë atë që ekziston tashmë, ndërsa inxhinierët krijojnë atë që nuk ka ekzistuar kurrë.” Vlora nuk ka nevojë të hetohet, ajo shihet nga të gjithë, ajo ka nevojë që ti krijohen ato që i mungojnë. Ky është ndryshimi midis dy kandidatëve Leli e Deromemaj.

• Vlora kërkon ndryshim në kahun e qeverisjes vendore

Është e vërtetë që pjesa e majtë e Vlorës, për shkak të problemeve që sollën firmat piramidale, e nxitur edhe nga krerët politikë, nuk ka pasur një raport të mirë me qeverinë Berisha, që në vitin 2013 pësoi humbje të thellë në Vlorë. Tashmë ky problem mund të quhet i tejkaluar pasi mjedisi politik ka ndryshuar dhe në krye të PD ka njerëz të rinj dhe vizione të reja. Aq më tepër që këto zgjedhje janë vendore dhe japin të vetmen mundësi për të zgjedhur individin, i cili do të shihet për vetitë e tij njerëzore dhe aftësitë e tij profesionale. Për vlonjatet Vlora vjen e para dhe ata e dinë që ajo tashmë nuk është në ditët e saj më të mira, ndaj duhet lëvizur rrota e konsumuar dhe tashmë e ngecur e pushtetit vendor në Vlorë e drejtuar nga e majta. Pra kanë nevojë siç do thoshin anglo- saksonët për një engine (motor ), pra një mekanizëm njerëzor që do të konvertojë fuqinë njerëzore në lëvizje, pra në zhvillim në shërbim të komunitetit dhe këtë rol mund ta luajë mrekullisht një djalë i ri, madje inxhinier. Për kërshëri, fjala inxhinier vjen nga latinishtja ingenium, që nënkupton i zgjuar, i mprehtë, rrënjë nga e cila në italishten e sotme vjen fjala ingegno që në shqip nënkupton i mençur, gjeni. Nëse është apo jo gjeni Genc Deromemaj, këtë nuk e dimë, por do të tregojë koha se çfarë është në gjendje të bëjë. Ajo që mund të themi me siguri është se përzgjedhja e tij si kandidat është gjeniale. Gjithashtu për aq kohë sa e njohin në Vlorë, për aq sa ka dalë në mediet lokale dhe ato kombëtare, në takimet me banorë dhe me grupe të interesit, mund të themi pa frikë se është një njeri inteligjent, praktik dhe i aftë për të zgjidhur probleme duke lënë mënjanë kostumin partiak dhe duke mbajtur atë njerëzor. Kjo vjen sepse Genc Deromemaj është i pajisur me një inteligjencë emocionale, e cila është aftësia për të arsyetuar mbi ndjenjat e vetes dhe të njerëzve të tjerë, për të bërë dallimin midis tyre dhe për ta përdorur këtë gjë si udhërrëfyes në mendime dhe në sjellje. Ai është i kujdesshëm përballë njerëzve të ngjyrave të ndryshme politike dhe shumë i kujdesshëm ndaj asaj shtrese vlonjate që ruan me fanatizëm vlerat e Luftës Nacionalçlirimtare. Genc Deromemaj në programin e tij e kishte vendosur përparësi rehabilitimin e varrezave të dëshmorëve. Kjo e ka një arsye të fortë. Familja Deromemaj i ka dhënë kësaj lufte tre dëshmorë dhe konkretisht: Veiz Deromemaj, Ismail Deromemaj dhe Zeqir Deromemaj. Duhet theksuar fakti që kanë qenë të shkolluar dhe shumë aktivë gjatë luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare. Ky kandidat i bën nder si të majtës dhe të djathtës, pra vlonjateve pa dallim dhe rotacionin e pushtetit e bën pa sforcim dhe pa qejfmbetje.

• Vlora ka nevojë për një menaxher të zotin

Kandidati Leli që në daljen e tij të parë në media, në T.CH përballë gazetarit Alban Dudushi, gjithashtu dhe në intervistën në “Telegraf” dhënë gazetarit Çlirim Hoxha, u tregua i paqartë për sa i përket menaxhimit. Ai flet për menaxhimin e njerëzve duke thënë se “të menaxhosh qytetin është e rëndësishme që të dish të menaxhosh njerëz, për momentin që kam menaxhuar kolegë, profesorë, doktorë gjithandej nëpër botë për projekte të ndryshme them që do ta bëj me shumë kënaqësi dhe për qytetin tim.” Si i ka menaxhuar zoti Leli këta njerëz, aq më tepër intelektualë? Nëse flasim për menaxhim të njerëzve atëherë flasim për një nënbashkësi të menaxhimit të burimeve njerëzore. Menaxhimi i burimeve njerëzore merret me çështjet strategjike, financiare dhe politike, si dhe me menaxhimin e njerëzve. Por pyetja është për menaxhimin në sipërmarrje dhe institucione siç është bashkia, menaxhim i cili është një punë, apo funksion që koordinon përpjekjet e njerëzve për të përmbushur qëllimet dhe objektivat duke përdorur burimet e disponueshme në mënyrë efikase dhe efektive. Ky lloj menaxhimi përfshin planifikimin, organizimin, përzgjedhjen e stafit, drejtimin dhe kontrollin e punëve për realizimin e objektivave. Kandidati Leli nuk ka nxjerrë një program të qartë në letër, me hollësi, se si do të menaxhojë taksat e bashkisë, detyrimet ligjore, shpërndarjen e tyre, buxhetin, etj. Ndërsa kandidati tjetër, Ing. Genc Deromemaj, jo vetëm që e ka bërë këtë gjë, por ka drejtuar mbi 300 punonjës si Administrator i Shoqërisë“Ndërtuesi” Sh.p.k. Vlorë, ku prej 8 vjetësh është dhe Ing.Projektimi & Zbatimi. Në këtë kompani ai ka punuar me dy prindërit e tij, babai inxhinier dhe nëna ekonomiste. Nuk duhet harruar dhe një fakt sa historik dhe i domosdoshëm që kandidati Deromemaj njerëzit e nënës, nga fisi Harunaj i Vlorës, i ka pasur të spikatur në tregti dhe sipërmarrje. Mund të përmendim këtu patriotin Shahin Haruni, i cili ka qenë një përkrahës dhe mbështetës i Ismail Qemalit, si dhe një nga themeluesit e Odës së Tregtisë Vlorë, me një flotë detare për peshkim e tregti prej pesë anijesh dhe ndërtues së Merkatos së Vlorës. Gjithsesi Genc Deromemaj foli në detaje mbi menaxhimin e burimet financiare me kujdes duke rritur bazën e të ardhurave dhe më pas shndërrimin e të ardhurave të fituara nga taksat e bashkisë në kapital për Vlorën, siç ishte jo marrja me qira, por ndërtimi i çerdheve të reja, terminalit multimodal, rehabilitimi i 447 510 m ² rrugë, etj. Në platformën e tij mbi administrimin e qytetit, kandidati Deromemaj, është me këmbë në tokë, duke treguar se intelektualë si ai janë zotër të kohës së vet, duke e ditur se çfarë kërkon qyteti në këtë kohë, por në të njëjtën kohë duke respektuar vlerat e të djeshmes së tij. Ai e thotë të zezë mbi të bardhë se kur vjen puna te taksat dhe menaxhimi, kërkon zhvillimin e një administrate efikase, e cila përmbush standardet e BE. Si inxhinier dhe njohës shumë i mirë i anglishtes dhe i italishtes, ai i ka vënë vetes misionin e Inxhinierëve Pa Kufi, për të luftuar varfërinë dhe për të nxitur zhvillimin e qëndrueshëm dhe ka vizion të qartë mbi një të ardhme në të cilën varfëria të zhduket duke u zbutur dhe strukturat e pabarazisë dhe mundësive të pabarabarta të mos ekzistojnë më dhe të gjithë qytetarët të kenë mundësi ti gëzojnë të mirat e zhvillimit. Ai flet jo për ndërtimin e Vlorës, por për zhvillimin e saj. Konkretisht ai flet për uljen e taksave për qytetarët në minimumin e ligjit, por ajo që të bën përshtypje është fondi i rimbursimit si ndihmë ekonomike për energjinë elektrike me vlerë 3500 lekë për familjet në nevojë e më vonë punësimi i tyre. Kandidati Dritan Leli, më shumë flet për fondet e qeverisë, por jo për programin e tij për të ardhurat e brendshme. Madje në “Telegraf”, 8.6. 2015 shprehet se “Vlora ka nevojë për një kryetar që propozon dhe bashkëpunon dhe jo një kryetar që kundërshton këto projekte dhe që interesohet më shumë për dështimin dhe mosrealizimin e tyre.” Na habit ky fakt sepse kandidati Deromemaj në çdo dalje publike është shprehur se do të bashkëpunojë me qeverinë Rama. Ai ka thënë se edhe sikur kjo e fundit të mos i japë grantet qeveritare, ai do ti kërkojë me mjete ligjore, të cilat qeveria është e detyruar ti zbatojë nëse është qeveri e popullit dhe punon për popullin pa ngjyra partiake. Madje si kandidati Leli, ashtu dhe gjithë kandidatët e majtë flasim të njëjtat gjëra, sans raison (pa arsyetuar shumë për këtë), se do të kenë përkrahjen e qeverisë Rama. Sipas kësaj logjike del se Shqipëria është një xhungël dhe këta do të marrin pjesën e luanit. Kandidati Deromemaj, përveç se është një inxhinier i zoti, është dhe jurist, shkollë të cilën e ka bërë këtu në Vlorë për njohjen e ligjeve, por dhe si nxitje e profesionit të paraardhësve të tij nga Smokthina e Vlorës. Ekziston një këngë e vitit 1850 kur Smokthina ishte përqendruar në Matogjin dhe si pasojë e një shkarjeje të madhe dheu, një pjesë e fshatit u larguan dhe u vendosën në fushën e Mesaplikut: “Qaj e ulërij Smokthinë/ për Deromemajt që iknë / Vanë e zunë Mesapliknë.” Pse qau Smokthina? Sepse Deromemajt ishin njerëz shumë të ndershëm, punëtorë dhe patriotë, të lidhur shumë me kolektivitetin e Smokthinës, por mbi të gjitha shumë prej tyre kanë qenë gjykimtarë për të zgjidhur problemet që kishte ky komunitet. Gjithsesi ne po flasim për të ardhmen, por rrënjët janë të rëndësishme.

Ndaj, duke parë të gjitha këto cilësi dhe të gjitha ato që përmenda më lart, them se Vlorës i duhet një menaxher transformimi, i cili çdo premtim e ka detyrim për qytetin. Ky është Genc Deromemaj.

VOAL – Shfaqet një video ku dy luftëtarë që flasin shqip: Do të tmerroheni. Do ju vijmë me eksploziv. Një gazetare e kronikës e Gazetës Shqiptare merr mesazh kërcënues në Facebook nga një militant: Do ta paguash.

VOAL- Ambasada e SHBA-ve në Tiranë fton qytetarët shqiptarë për pjesëmarrje në zgjedhjet e 21 qershorit. “Vota jote përcakton të ardhmen tënde për të ardhmen e vendit tënd qytetit apo fshatit tënd dhe të ardhmen e demokracisë. Merr pjesë në të ardhmen tënde.Vendos ti për veten tënde.VOTONI”, është ky mesazhi sensibilizues i ambasadës amerikane i shoqëruar me një fotografi dhe i postuar në rrjetet sociale Facebook dhe Twitter. Nuk është hera e parë që ambasada amerikane lëshon mesazhe të tilla sensibilizuese jo vetëm pëe zgjedhjet por edhe me procesin e dekriminilazimit apo rëndësinë e mbarëvajtjes së zgjedhjeve.

Biznesmeni izraelito-gjeorgjian Amiran Dzanashvili, nën hetim për dyshimet për pastrim parash në Shqipëri, objekt polemikash në parlament. Paloka: Bashkëshortja e Erion Velisë përfaqësuese e tij ligjore. Balla: Ka bërë vetëm regjistrimin në QKR

Në guidën e qytetit të Pogradecit, “Pogradeci çelësi turistik”, (shqip-anglisht), hartuar nga Bashkia e qytetit Pogradec, për botimin e të cilës janë shpenzuar rreth 40 milionë lekë të vjetër nga fondet e Bashkisë, në faqen 50 lexova:
“Pasi shetiste buzë liqenit, Lasgush Poradeci ulej tek hoteli i madh dhe bënte një porosi të veçantë. Vetëm pasi e merrte atë, ulej dhe shkruante mbi blloqet poezitë që e bënë të famshëm. Porosia e tij ishte: dy gota raki e fortë rrushi perlë e përzier me ujë të ngrohtë dhe pak sheqer. Që nga koha kur e pinte Lasgush Poradeci kjo lloj pije u quajt nga kamarjerët e vjetër ‘Ponçi Lasgush’… Provojeni njëherë, mbase me anën e tij mund të zbuloni talentin tuaj të fshehur prej shkrimtari. “Ponç Lasgush”, i shoqëruar me një kafe të fortë turke, bën mirë si në mëngjeset e freskëta anë liqenit gjatë verës, ashtu edhe në ditët e ftohta me dëborë. Sot në Pogradec të gjitha lokalet ia dinë formulën kësaj pijeje të veçantë….”

Eksperienca gjermane në trajtimin e dosjeve të ish-policisë sekrete, STAS-i, mbetet tërheqëse për autoritetet dhe përfaqësuesit e shoqërisë civile në Shqipëri.

Roland Jahn duke folur në podiumin e diskutumit orgnizuar në Ambasadën e RFGJ në Tiranë, 02.06.215

Miratimi para pak kohe nga Kuvendi i Shqipërisë i një ligji për aksesin e publikut në dosjet e ish-Sigurimit të Shtetit ka nxjerrë në pah sfidat e zbatimit të tij. Për ekspertët miratimi nga deputetët i ligjit është vetëm fillimi i një procesi shumë të rëndësishëm që lidhet me trajtimin e së shkuarës diktatoriale në rreth 4 dekada të sundimit komunist. Vazhdimisht në tryezat e diskutimit mes politikanëve ose përfaqësuesve të shoqërisë civile dhe grupeve të interesit është përfolur eksperienca e zgjidhjes së këtij problemi nga Gjermania, mënyra institucionale se si u trajtuan dosjet e ish-STASI-t policisë sekrete në ish-Republikën Demokratike Gjermane. Për këtë qëllim së fundmi në Tiranë ishte dhe i ngarkuari Federal për dosjet e sigurimit të shtetit, Roland Jahn, i cili ka qenë mjaft aktiv në procesin e rrëzimit të diktaturës komuniste në ish-Gjermaninë Lindore dhe i angazhuar në mënyrë të vecantë me mbikqyrjen dhe trajtimin e inventarit të dokumentacionit sekret tëSTASI-t famëkeq.

Dosjet janë në interes të gjithë publikut

Ambasadori i Gjermanisë në Shqipëri, Hellmut Hoffmann, e shikon mjaft pozitivisht faktin e miratimit në Shqipëri gjatë muajit prill të ligjit për aksesin e publikut në dosjet e ish-Sigurimit të Shtetit. Sipas tij, përvoja e Gjermanisë në këtë drejtim nuk do të thotë se po e njëjta gjë të aplikohet dhe në Shqipëri. “Shqiptarët duhet ta diskutojnë dhe ta vendosin vetë se si do të veprojnë me këtë çështje të rëndësishme”.

Zyra e Fondacionit Konrad Adenauer në Shqipëri prej kohësh është mjaft aktive në debatin për dosjet e ish-Sigurimit të Shtetit. Drejtori i Zyrës, dr. Thomas Schrapel, shpjegon se fokusi kryesor në këtë angazhim ka qenë dhe vijon të jetë roli ndërmjetës mes kontributit të shoqërisë civile nga njera anë dhe politikës në anën tjetër. “Në trajtimin e së shkuarës diktatoriale nuk mund të themi që ka interesa të majta ose interesa të djathta, por interesi është i gjithë publikut”. Duke marrë si shembull mënyrën e zgjedhjes nga parlamenti gjerman të Roland Jahn me 93 përqind të votave të deputetëve, dr. Schrapel thekson rëndësinë që ka në këtë proces zgjedhja me konsensus e figurave që do të përfshihen, si garanci për besim dhe seriozitet në kryerjen e detyrave të ngarkuara.

Podiumi diskutumi orgnizuar në Ambasadën e RFGJ në Tiranë, 02.06.215

A është publikimi i dosjeve një “eksploziv social”?

Roland Jahn, i ngarkuari Federal me Dosjet e ish-Sigurimit të Shtetit, duke diskutuar me autoritetet dhe përfaqësuesit e shoqërisë civile në Shqipëri mbi procesin e trajtimit të së shkuarës, thotë se ka kaluar shumë kohë ndaj nevojitet që të përshpejtohen rritmet. Sipas tij, ky është një proces që nuk duhet të ketë “kujdestar”, por secili të ndjehet dhe të ketë lirinë e vet. “Sipas eksperiencës në ish-Gjermaninë Lindore, me rënien e diktaturës, qytetarët ishin mjaft aktivë në mbrojtjen e inventarit të dokumenteve të policisë sekrete Stas-it, për të mos lejuar shfarrosjen nga njerëzit e regjimit. Ne ishim të bindur që atëherë se bërja publike e dosjeve do të frenonte procesin e helmimit të shoqërisë edhe pas rënies së diktaturës. Ka pasur shumë debate për hapjen e dosjeve, kishte fluks mendimesh që shpesh ishin dhe të kundërta mbi përzgjedhjen e mënyrës se si do të veprohej me to. Atëherë pyetej, se a do të ishte publikimi i dosjeve një ‘eksploziv social’, pasi njerëzit do të mësonin të vërteta të hidhura për jetët e tyre perosnale dhe të familjeve në kohën e diktaturës? Kishte që ngurronin, kishte që ishin të qartë se një gjë e tillë duhej bërë. Ishte një debat i gjatë qytetar për dilemën nëse ishte mirë a po bëhej dëm”.

Ish-gazetari Jahn nënvizon faktin se nga reagimi dhe presioni qytetar u bë i mundur që në akordin për bashkimin e dy Gjermanive të përfshihej edhe hartimi i një ligji për dosjet e STASI-t, që do të sanksiononte rrugën që duhej ndjekur. “Prej rreth 23 viteve ligji po zbatohet me sukses, duke siguruar transparencë për procesin, për veprimtarinë e shtetit, të policisë, për mbrojtjen e të dhënave personale për ata që prekeshin. Bëhet fjalë për një punë kolosale. Mjafton të përmendim se STASI ka lënë një dokumentacion që po të mendohej në gjatësi do të ishte 111 kilometra, me rreth 40 milion dokumentave në formën e letrave, fotove, filmave etj. Ky ishte arkivi i STASI-t përmes të cilave organizohej represioni në popullatë. Për një pjesë të mirë të arkivit u bë sistemi dhe skedimi për ta bërë sa më të dobishëm në shfrytëzim, por dhe të organizuar, që ato të mos ‘plagosnin’ askënd”.

Trajtim multidimensional në bërjen e transparencës

Sipas Roland Jahn trajtimi i së shkuarës nuk është thjesht punë shqyrtimi dosjesh, pasi në qendër janë njerëzit, janë viktimat e prekura, që atyre t’u garantohet një impakt pozitiv nga procesi. Nëse nuk bëhet kjo atëherë lind natyrshëm pyetja: përsa na vlen hapja e këtij dokuemtacioni:

“Bëhet fjalë për rreth 2 milion njerëz të prekur nga sjellja dhe qëndrimet e STASI-t. Ne duhet t’i jepnim akses këtyre njerëzve për të njohur më mirë të shkuarën e tyre, në shumë raste edhe të tmerrshme e të paimagjinueshme. Kjo ishte një sfidë shumë e madhe për zbatimin e ligjit të dosjeve. Në hedhjen dritë mbi dosjet është dhe qasja shkencore, vënia në dispozicion për hulumtuesit, por dhe për mediat e prodhuesit kinematografikë. Pra, ka një trajtim multidimensional në bërjen e transparencës, që njerëzit të mësonin sa më shumë nga padrejtësitë e bëra nën diktaturë”.

Për të ngarkuarin Federal me Dosjet e ish-Sigurimit të Shtetit, trajtimi i së shkuarës vlen dhe për pastrimin e administratës dhe shërbimit publik nga njerëzit me të kaluar kriminale. Kjo krijon besim te qytetarët për institucionet dhe rendin demokratik, që të mos depërtojnë në shërbimin publik ish-anëtarë të policisë sekrete. “Kjo përbën ende një objektiv madhor në punën tonë. Sa më mirë ta kuptojmë diktaturën aq më mirë formësojmë demokracinë.”

Erjon Tase, drejtor i Shkollës së Studimeve Politike në Tiranë

Më tepër dritë mbi mekanizmin e shtypjes së diktaturës

Erjon Tase, drejtor i Shkollës së Studimeve Politike në Tiranë, që mbështet nga Këshilli i Europës mendon se hapja e dosjeve të ish-Sigurimit të Shtetit vazhdon të mbetet një çështje e kundërshtuar në Shqipëri në këto 25 vite, jo vetëm nga ata që mund të zbulohen si ish-bashkëpunëtorë, por edhe nga vetë ish-viktimat, që i druhen zbulimit të fakteve të manipuluara nga shërbimi sekret. Duke folur për Deutsche Welle-n, Tase kujton aktivitetin e dy komisioneve të pastrimit të figurave të politikës dhe drejtuesve të tjerë të lartë, siç dhe janë njohur si komisioni “Mezini”, apo më pas komisioni “Bezhani”.

“Vërtet që synimi i këtyre komisioneve ka qënë largimi nga skena politike e personave të përfshirë si ish-bashkëpunëtorë të ish-Sigurimit, por në fakt procesi i pastrimit të politikës dhe zyrtarëve të tjerë të lartë nuk ka arritur të prodhojë një proces pajtimi të shoqërisë sonë. Nuk kemi ende mëkatarë që t’u kërkojnë falje viktimave të tyre, ndërkohë që vetë ata që u persekutuan dhe familjarët e tyre, nuk kanë arritur të mësojnë të vërtetën. Pikërisht këtë qetësim të shpirtrave, apo siç e ka quajtur me të drejtë Roland Johan ‘një rikthim të jetëve të mbyllura në këto dosje të njerëzvee të përgjuar nga shërbimi sekret’, synon të sjellë përvoja gjermane. Nëpërmjet hapjes së dosjeve për vetë ish-viktimat e Sigurimit do të hidhet më tepër dritë mbi mekanizmin e shtypjes së diktaturës dhe moralin e shoqërisë sonë përballë kësaj diktature”.

Sipas Tases të rinjtë shqiptarë vazhdojnë të ngrenë pyetjen se si prindërit e tyre ishin të vetmit në Evropën Lindore që nuk u ngritën kundër diktaturës për 50 vite, ndërsa nostalgjikët e së kaluarës, vazhdojnë të shfajësojnë udhëheqësit komunistë, si zbatuesit e legjislacionit të kohës për të persekutuar shqiptarët.

“Pra kemi dy qëndrime ekstremisht të kundërta, një ndarje të shoqërisë që vazhdon të transmetohet tek të rinjtë, e cila e shikon të kaluarën të deformuar dhe rrezikon më pas që të përsërisë të njëjtat gabime të së kaluarës. Një proces i tillë pastrimi dhe qetësimi moral të të gjithë shoqërisë mund të ndihmojë më pas në largimin e atyre mëkatarëve që vazhdojnë të jenë aktivë në politikë dhe pozicione të tjera drejtuese”- thotë për Deutsche Welle-n Erjon Tase, drejtor i Shkollës së Studimeve Politike në Tiranë.

6’027 shqiptarë të vrarë!
34’135 të burgosur!
984 të vdekur në burgje!
59’009 të internuar!
7’022 të vdekur në kampe internimi apo pune!

VOAL – Shqipëria pothuaj nuk e ka trajtuar të kaluarën – dhe një ligj për hapjen e dosjeve sjell pak, shkruan shkrimtarja Lindita Arapi në gazetën e njohur zvicerne «Neue Zürcher Zeitung».

Në mesin e diktaturave të Europës Lindore ajo shqiptare ishte më e tmershmja. Shqipëria, një vend mes maleve dhe deteve Adriatik dhe Jon, ishte një lloj Koreje Veriore në Europë. Në këtë «Gulag të Mesdheut» regjimi stalinist i Enver Hoxhës deformoi një shoqëri të tërë nëpërmjet dhunës, kontrollit, censurës, terrorit. Në lidhje me këtë në numrin e së mërkures të gazetës «Neue Zürcher Zeitung» ka shkruar shkrimtarja dhe gazetarja Lindita Arapi. Ajo sjell shembullin e priftit Dom Shtjefën Kurti, i cili u ekzekutua në vitin 1971 në moshën 73-vjeçare për shkak të aktiviteteve kundër sistemit. Ai ishte prifti i fundit që u ekzekutua në Europën Lindore komuniste. Dom Shtjefëni ishte akuzuar për këtë «krim»: ai u kishte bërë thirrje banorëve të veriut të Shqipërisë që atë që prodhojnë në kooperativë ta hanë vetë, sepse edhe kështu mund të luftohet uria.

Sipas Arapit aktivitetet e Sigurimit, shërbimit famëkeq sekret, arritën kulmin në vitet 70-të dhe 80-të, kur në mënyrë konsekuente dhe brutale regjimi përpiqej të «pastronte“ shoqërinë prej „elementëve armiqësorë». Pasardhësi i Hoxhës Ramiz Alia e ashpërsoi edhe më shumë sistemin. Në vitin e fundit të diktaturës shërbimi sekret numëronte 110 mijë punëtorë, të gjithë këta ushtarë të dëgjueshëm të partisë, të përzgjedhur me kujdes nga partia, pasi përshtatshmëria e tyre ishte verifkuar deri në tri gjenerata. Në vitin 1986 Ramiz Alia përmes një direktive ia tejkaloi edhe Hoxhës. Kjo direktivë parashihte një listë me emrat e njerëzve që do të pushkatoheshin në rast të luftës. Bëhej fjalë për kundërsharë politikë.

Arapi shkruan se në fshatra e qytete shqiptare mjaftonte që dikush të thoshte «nuk ka vaj» dhe të përfundonte në kurthet e Sigurimit. Marrjet në pyetje nga ana e Sigurimit ishin një ritual tmerri: shantazh, poshtërim, torturë. Ndër mjetet e represionit hynin rrahja, hedhja në gropa me fekalie dhe futja e vezës së nxehtë nën sqetull. Sipas të dhënave të Institutit Shqiptar të Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizimit gjatë viteve të diktaturës u vranë 6’027 shqiptarë. I panjohur, ndërkaq, mbetet numri i atyre që u ekzekutuan me gjyq. Për arsye politike u futën në burg 34135 persona, 984 prej tyre vdiqën në kazamate. 59’009 shqiptarë u rrëmbyen dhe internuan, 7’022 prej tyre vdiqën në kampe të punës dhe në burgje. Shumë njerëz as sot nuk e dinë se ku gjendet varret e të familjarëve të tyre. As varri i Shtjefën Kurtit nuk dihet se ku ndodhet.

Viktimat e komunizimit në Shqipëri, nënvizon Arapi, nuk kërkojnë hakmarrje, por vetëm kërkim falje nga ana e torturuesve të tyre. Dorasit e regjimit arsyetohen se vetëm kanë zbatuzar urdhrat, duke thënë: «Koha ka qenë e tillë» ose «Të gjithë kemi qenë në situatë të vështirë». Urdhërdhënësit e krimeve nuk tregojnë asnjë shenjë pendimi. Pasi u arrestua në vitin 1993 e veja e Enver Hoxhës, Nexhmije Hoxha, menjëherë dhe «me arrogancë të akullt» kërkoi të flasë me avokatin e saj, shkruan Arapi. Këtë të drejtë nuk e kanë pasur mijëra e mijëra shqiptarë, të cilët çifti Hoxha dhe banda e tyre komuniste i futën në burg vetëm pse mendonin ndryshe apo dyshonin në sukseset marramendëse të komunizimit. Shqiptarët e dinin shumë mirë se sukseset e propaganduara ishin rrena kolosale.

Së fundi në Shqipëri është miratuar një ligj për hapjen e dosjeve të komunizmit, pasi 25 vjet me radhë me këto dosje janë bërë pazare të ndryshme. Ligji, shkruan Arapi, mund të sjell transparencë, por jo edhe lustrim, pra demaskim të figurave të Sigurimit dhe eventualisht edhe dënimin e tyre apo ndalesën për të ushtruar funksione publike./DP

Ambasada amerikane në Tiranë përshëndeti sot “lëvizjen e guximshme të Partisë Demokratike dhe hapat e ndërmarrë nga partitë e tjera”. PD tërhoqi kandidatin e saj në Këlcyrë pas dyshimeve mbi të kaluarën e tij

TIRANË – Rreth 50% e punësimit të përgjithshëm jashtë buqësisë është punësim informal dhe afro tre e katërta e punës në ndërtim është informale. Informaliteti prej rritjen e bizneseve formale, ul tüe ardhurat nga tatimet dhe prish stimujt e tregut të punës. Banka Botërore raporton se popullsia pa përkrahje është e përfshirë gjerësisht në sektorin informal, çka i pengon të përfitojnë nga mundësitë ekonomike.
Më tej në raport thuhet se ngadalësimi i shpejtë në ekonomi pas vitit 2008 shkaktori rënien e kërkesës për punë. Punësimi u ul në të gjithë sektorët e ekonomisë, duke çuar në uljen e të ardurave të familjeve dhe në rritje të varfërisë.

Prokuroria ka nisur verifikimet për rregjistrime banorësh të rinj në Durrës dhe Kavajë

VOAL – Kryeministri serb, Aleksandar Vuçiq, në një intervistë për Top Channel vlerëson mikpritjen që gjeti në Tiranë dhe është i sigurt se kjo nuk do të jetë vizita e fundit.

Ai deklaroi se palët kanë pranuar qëndrimet e ndryshme të njëri-tjetrit dhe po shikojnë përpara, veçanërisht që të shfrytëzojnë të gjithë mundësinë e bashkëpunimit ekonomik.

TCH: Kjo ishte vizita juaj e parë si kryeministër i Serbisë në kryeqytetin shqiptar. Cilat ishin përshtypjet që morët nga Tirana, zoti Vuçiq?

Aleksandar Vuçiq: Nuk mund të them se arrita të shoh shumë nga Tirana. Por më pëlqeu qëndrimi këtu dhe jam thellësisht mirënjohës për mikpritjen e shqiptarëve dhe të kryeministrit Rama. Shpresoj se do të vij sërish në Tiranë.

TCH: Kryeministri Rama nuk bëri të njëjtën deklaratë për Kosovën, si në Beograd. A ishte kjo pjesë e marrëveshjes, që ju të vinit në Tiranë?

Aleksandar Vuçiq: Jo, jo, aspak. Ai ishte në pozicionin, që mund të thoshte çfarë të donte. Ai tha atë që mendoi, unë thashë atë që mendova. Ishte nga të dyja anët e ndershme. Ne ishim të gjithë të sinqertë, ai përfaqësoi pozicionin e tij, unë përfaqësova pozicionin tim. Por ne u përqendruam tek e ardhmja. Ne duam të mendojmë për të ardhmen dhe kjo ishte shumë gjë e mirë.

TCH: Ka një marrëveshje prej 7 pikash mes shqiptarëve të Luginës së Preshevës dhe qeverisë serbe. Kur do të implementohet marrëveshja, për të cilën edhe ndërkombëtarët kanë pasur objeksione?

Aleksandar Vuçiq: Ne po bëjmë më të mirën për ta implementuar, por këtu ka një marrëveshje mes serbëve, një numri jo të madh serbësh në Shqipëri me qeverinë shqiptare. Unë iu luta mikut tim, Edi Rama t’i presë ata, të flasë me ta, njëkohësisht unë do të bëj më të mirën për të drejtat e shqiptarëve, sepse duam të jemi shumë transparentë me qytetarët tanë në Preshevë dhe Bujanoc. Por sigurisht, ne duam që kjo të ndodhë njësoj me serbët në Shkodër, Vrakë, Fier dhe qytete të tjera.

TCH: Dhe në fund zoti Vuçiç, ishte një darkë më e mirë ajo në Beograd, apo ajo e mbrëmjes së të mërkurës në Tiranë? I mungoi kësaj darke zoti Daçiq dhe këngët e tij?

Aleksandar Vuçiq: Ishte një darkë më e mirë këtu. Por unë mendoj se kolegëve tanë iu mungoi ai./TCH

Presidenti i Republikës Bujar Nishani ka dekretuar shpalljen e ligjit nr. 45/2015, “Për të drejtën e informimit për dokumentet e ish-Sigurimit të Shtetit të Republikës Popullore Socialiste të Shqipërisë”.

Ky ligj qe një betejë e qeverisë dhe e ish-ministrit të Çështjeve Sociale Erion Veliaj në veçanti.

Pati mjaft përfaqësues të opozitës që e kundërshtuan, ndër të cilët lideri historik i të djathtëve Sali Berisha qe nga më të vendosurit.

Gjithsesi pa shumë bujë, presidenti Nishani e ka dekretuar tashmë këtë ligj me dekretin nr. 9113 më 22.05.2015. /Telegrafi/

Nesër, 28 maj 2015, ora 14.00, Shqiptarët në Ballkan e në të gjithë botën, me Shqiponjën Dykrenare të formuar me dy duart tona të protestojmë në mënyrë të heshtur dhe t’i lutemi Zotit, Amerikës e BE për Kosovën me Preshevë…
1.
Ardhja e Vuuçiçit – Aleksandrit të fundit të Serbisë të Vjetër dhe Aleksandri i ri i Serbisë së Mbetun – prej nga Aeroporti i Rinasit tek Pallati i Brigadave në Tiranë m’i ngjante një funerali diplomatik, politik…Trafiku i bllokuar për kortezhin diplomatik e policor. Orë heshtjeje, përveç zhurmës së do’ motoçikletave e makinave dhe uturimës të një helikopteri mbi krye të autokolonës së gjatë.
Policë e sigurimsa kishte ma shumë se qytetarë përgjatë Rrugës së Durrësit – portës zyrtare të hyrjes në metropolin shqiptar. Re të zeza në qiell. Diku piklon shi. Fytyra të zymta të atyne njerëzve të paktë, të cilët në ecje rastësore apo nga vendi i punës po kqyrnin me kureshti e antipati nga trotuaret. Po vinte Vuuçiçi 45 vjeçar, kryehere i Partisë Radikale Serbe, lider i inkubatorit sllav, antishqiptar i ditëve të para e i orëve të fundit, ish-ministër i Mbrojtjes, ish zv/kryeministër e, tashti, kryeministri i Serbisë.
Po rrija aty, krah rruge, para Muzeut Historik Kombëtar në Tiranë, afër Shtatores të munguar për Nanë Terezën, apo Konstandinin e Madh, apo Justinianin e Madh, apo Mbretin Pirro, Mbretëreshën Teuta…apo për të gjithë sëbashku.Kaloi Vuçiçi në makinën me flamur serb. Kqyri prej nesh. I bani sytë katër. Pa përtej syzeve. Kishte do’ njerëz në dy anët e vijave të bardha, që ma së shumti iu kishte ba postbllok policia, kishin dalë në qejf në lulishten me stola e pemë… Askush nuk foli. Asnjë nuk duartrokiti. Ndokush tregoi dhe shpërfillje. Dukej se njerëzit mezi prisnin që të ikte funerali politik me kryeministrin serb drejt Pallatatit të Brigadave e të lëviznin të qetë në Sheshin “Skënderbej”.
Unë, prej atyhit, shkova në anën tjetër të Muzeut Historik Kombëtar, në sheshin e vogël përballë Hotel Tirana International, tek Shtatorja e Hasan Prishtinës,të cilit plagët ende i kullojnë gjak e amanetet ia mbajnë toka e brezat etnik shqiptar.
2.
Sot e nesër, kryeministri serb, Vuçiçi, është mysafir në Tiranë dhe i ftuari me homologët e tij ballkanik në ditën e nesërme në “Vienna Economik Forum”. E kena prit’ si e do Tradita sot e si e do ndera e Shqiptarit jetë e mote.
Ky lider serb i 27 majit 2015 është i pari kryeministër serb, prej nga koha e Jugosllavisë së Parë të dinastive të krajlëve, i të Dytës së Titos dhe i të Tretës të Millosheviçit, i shtetit të ri të Serbisë së sotme, që vjen në Shqipëri. Ai thotë se ndihet krenar. As ne s’jena ka ia cenojmë sadokpak kit’ krenari edhe në koft duf apo triumf i tij. Veçse ky kryeministër serb, që thotë jam i pari, nuk ndryshon ma ma të vjetrin e tij të kohës së Kongresit të Berlinit, as të Konferencës së Paqes të Londres e asaj të Parisit. Edhe ky vjen në Shqipëri me fytyrën e pushtuesit, pasi ende nuk e njeh Kosovën shtet i pavarur e sovran, ende e mban të pushtuar e të ankesuar e në terror spastrimi Luginën etnike shqiptare të Preshëvës me tri komunat e saj, ende e mban të pushtuar Sanxhakun Shqiptar (Tregun e Ri).
Kryeministri serb, Vuçiçi, kur foli sot, më 27 maj 2015, në ora 14.00, në konferencë për shtyp në Pallatin e Brigadave në Tiranë ri-deklaroi se “Kosova është pjesë e jona”. Dihet, kit’ Kosovën tonë dardane nuk mund t’ia jepnin as prindrit e tij: Andelko e Angelina, po ky Aleksandri i ri është njisoj si brumosje antishqiptare sikur dhe Aleksandrat e vjetër të Serbisë. Ai na provokoi në derën tonë, në metropolin shqiptar, në Tiranën e shekullit të ri. Jo vetëm kaq. Ai dëshmoi se është i vendosur kundër Pavarësisë e Shtetësisë së Kosovës.
Ne, shqiptarët të ndamë në gjashtë shtete të Ballkanit e të shpërndamë në gjashtë kontinente të botës, nuk duhet të heshtim ndaj këtij rasti e akti, përballë kësaj deklarate antishqiptare, shovene, provokuese e të patolerueshme. Ne nuk duhet të kthehemi në funeral i Vuçiçit. Të vetveprojmë. Të protestojmë. T’i lutemi Zotit. Si? Në mënyrë krejt demokratike, paqësore, njerëzore. Në një formë krejtësisht shqiptare. Tërësisht hyjnore.
Të protestojmë masivisht e në mënyrë të heshtur, nesër, më 28 maj 2015, ora 14.00, në të njëjten kohë kur kryeministri serb bani deklaratën e tij për ripushtim e aneksim të Kosovës, si Preshevën. Secili prej nesh, kudo që të jetë, të formojë shqiponjën me dy duart tona e ta ngrejmë lart drejt qiellit duke iu lutë shpirtnisht Zotit, Amerikës e Bashkimit Europian për Kosovën me Preshevë…
Tiranë, 27 maj 2015

Kanë ndodhur dy goditje të fundit, të përgatitura dhe të drejtuara nga emisari grek, në shërbim të Greqisë në Shqipëri, koloneli peshkop Janullatos. Ky kërkon ta kthejë Shqipërinë në një shtet pa kombësi shqiptare dhe shqiptarët e vërtetë te mbeten me kombësi shqiptare, pa shtet, deri në asimilim të plotë.
1. Skandali në Delvinë: Ulet flamuri shqiptar, ngrihet ai i Verio Epirit. 2. Në zgjedhjet për bashkinë e Konispolit, bëhen përpjekje, se kush do ta fitojë atë, grekët apo shqiptarët. Shqipëria s’ka as qeveri, as Akademi të shkencave, kjo është fatkeqësia që ka pllakosur këtë shtet. Është thënë disa herë. Rexhep Shahu thotë: “z. Rama nuk ka guxuar të merret me shqiptarët e Çamёrisë dhe çështjen çame, sepse për të ardhur Rama në pushtet, pati mbështetjen nga Greqia, e cila mobilizoi politikën e saj,për të nxitur shqiptarët që jetojnë në Greqi,të votojnë Ramën”… Ndërsa Sali Berishës, më 28 dhjetor 2011, (special nga AMA – New.) Kisha Greke i dha titullin e lartë “Bekimi ynë i Artë” për shërbime të shquara ndaj Greqisë”. (R. Bebo, “artikuj dhe ngjarje”, bot. 2012, f. 14).
Kështu, të dy partitë kryesore, të zgjedhura që në fillim nga Ramiz Alia, janë të shitura te greku dhe greku i përforcoi më shumë, duke pasur në krye të tyre Janullatosin, i cili ështe kthyer në një guvernator mbi qeveritë shqiptare. Pavarësisht nga konjuktura e sotme.
Ju, grekët, nuk doni ta njihni historinë, sepse u ka mbuluar një megalomani hipokrite. Por keni parë tri raste gjatë shekullit që kaloi, kur me urdhër jeni larguar nga Shqipëria e Jugut me bishtin në shalë. Po ua kujtojmë: më 17 maj 1914, u urdhëruat nga qeveritë evropiane për tu larguar nga Shqipëria e Jugut. (Pas masakrës së viteve 1913 – 1914). Herën e dytë, në “Luftën Italo-greke”, Më 5 prilli 1941, me urdhër të Berlinit, u larguat nga Shqipëria, me të 15 divizionet greke dhe pas 15 prillit në Shqipërinë e Jugut nuk mbeti këmbë e ushtarit grek. Latë kufomat e ushtarëve tuaj përrenjve, maleve dhe kodrave të pavarrosur që u bënë pre e rrëkeve që i hodhën në lumë e në det. (Temë tjetër kjo)
Herën e tretë, mars 1997, vërshuat kundra Shqipërisë së Jugut me zjarr dhe hekur, njësoj si në Luftën e Parë Botërore 1913-1914, të përgatitur nga usta Janullatosi me ndihmësit e tij Sali Berisha e Fatos Nano, duke u pleksur në një luftë civile me 3000 të vrarë dhe 11000 të plagosur. Filluat piketimin kufirit të Shqipërisë së Jugut, ndërmjet rrjedhjes së mesme dhe të poshtme të lumit Vjosa. Por nga Magdalena Ollbrajt, sekretare e SHBA, dhe prej Evropës nga Çylleri, kryeministrja e Turqisë morët ultimatum dhe u larguat me vrap nga sytë-këmbët.
Por ju prapë nuk doni ta kuptoni dhe organizuat sërish skandalin në Delvinë. Më 16 maj, me rastin e “101 vjetorit të aneksimit të jugut të Shqipërisë” (që njihet nga greket si Autonomia e Vorio Epirit) – Protokolli i Korfuzit . Sqarim : Diplomati Ferdinando Salleo, thotë: “Dispozitat e Korfuzit iu parashtruan kryeqyteteve evropiane për t’i vënë në jetë. Negociatat u mbyllën me 17 maj 1914, miratimi erdhi më 2 korrik 1914. “Dispozitat” konfirmuan domosdoshmërinë e tërheqjes së plotë të grekëve nga Shqipëria. (“Shqipëria gjashtë muaj demokraci”, bot, 2000, f. 78).Ç’farë kërkoni “Protokolli i Korfuzit” është fshirë nga diplomacia evropiane që më 17 maj 1914.
Dhe prapë një grup grekësh, të shoqëruar nga minoritarë grekë në Krane të Delvinës bënë homazhe në përmendoret e andartit grek Thimios Lolis, i cili ka kryer masakra mbi popullsinë shqiptare në vitet 1914 dhe1944. Në homazhe është hequr flamuri shqiptar i zonës dhe është ngritur ai i “Vorio Epirit”. Ky provokim i rëndë, vijoi me Odiseas Boros, kryetar i organizatës së Vorio Epirit “Pirro” në Thesali. Ai mbajti një fjalim me tone nacionaliste ku bënte thirrje se “Vorio Epiri është tokë Greke dhe nuk e kemi harruar”. Në këtë aktivitet ishin të pranishëm dhe trupa paraushtarake greke të Lidhjes Nacionaliste Greke.
Akte të tilla, si ulja e flamurit shqiptar dhe ngritja e flamurit të aneksimit të Jugut brenda territorit të Republikës së Shqipërisë, nxisin urrejtjen etnike midis qytetarëve shqiptarë në prag të zgjedhjeve vendore që do të mbahen më 21 Qershor.
Të nesërmen më 17 Maj, Stavros Gjinos, Odiseas Boros bashkë me kryetarin e OMONIA-s, Leonidhas Papas, morën pjesë në Delvinaq të Pogonit në paradën e përvitshme që organizon Mitropoliti i Konicës “për shpalljen e Autonomisë së Vorio Epirit – aneksimi i Jugut të Shqipërisë”. Paraushtarakë grekë, mbanin në duar parrulla ku shkruhej: Vorio Epiri Tokë greke, do të rikthehemi dhe toka do të dridhet… Kryetari i OMONIA-s, mbajti një fjalim histerik për aneksimin e Jugut të Shqipërisë dhe u takua me oficerë të lartë të sigurimit dhe ushtrisë greke. Ka mëse dy vjet që në Jugun e Shqipërisë lëvizin ish-ministri i mbrojtjes së Greqisë, ish-Shefi i Shtabit të Ushtrisë greke dhe gjeneralë të sigurimit, zbulim dhe kundërzbulimit grek. Qëllimi i tyre është njohja e terrenit shqiptar. Në të njëjtën kohë, nënkryetari i Kuvendit të Shqipërisë, Vangjel Dule, si dhe Fredi Beleri, Anastas Guda, Jani Babi, organizuan tubim për këtë përvjetor, duke kërkuar me çdo kusht që minoritarët të votojnë vetëm për kandidatët e PBDNJ dhe OMONIAs. Vangjel Dule në vitin 2010 ishte njëri nga iniciatorët për vendosjen e përmendores së andartit Thimio Lolis në fshatin Krane të Komunës së Delvinës.
Paraushtarakë grekë mbanin në duar parrulla ku shkruhej: Vorio Epiri Tokë greke, Do te rikthehemi dhe toka do të dridhet. (A. Llalla).
Prof. Dr. Agim Shehu shkruan: “Ndjejmë kënaqësi të veçantë si shqiptarë që historiani Dieter Fahrni, Gjenevën e quan “Qyteti i Shqiponjës”. Shqiponja e Zeusit, perëndia e pellazgëve, e të parëve tanë të njohur, është simbol i herët hyjnie i mbajtur nga shqiptarët në besimet, legjendat, kurorat mbretërore e në Flamurin kombëtar; flamur nder më të lashtët e më të drejtët në botë. (“Fisnikëria Helveto-Ilire” bot. 2006, f. 10).
Në një kohë u pushtua Kosova me Çamërinë. Milosheviçi e trazoj ujin, siç thoshte Maoceduni, por Kosova mori pavarësinë në saje të miqve amerikano-anglezë. Sot ju presim “ta dridhni tokën”, se boll vajti një shekull që e keni pushtuar. Duhet turbulluar uji dhe kufiri të vijë te viti 1830, në jugë të Epirit dhe të Thesalisë dhe do t’i kthehen atdheut të tyre, Shqipërisë .
Me sa para mend, hiqni flamurin shqiptar mijëravjeçar në Delvinë, në Shqipëri dhe vini flamurin grek te vitit 1830 dhe një copë robë për flamur të Vorio-Epirit.?… MËSONI JU GREKËT: Ai Flamuri Shqiptar vjen tek ne sot nga SHQIPONJA QË MBANTE ZEUSI NË SKEPTËR dhe prej këtej ne quhemi SHQIPTARË me KOMBËSI dhe GJUHË SHQIPE. Ky Flamur kaloi mijëra vjet dhe arriti te Aleksandri i Madh, te Pirrua, te Skënderbeu dhe te Ismail Qemali, po me këtë flamur… Dhe ju sot merrni guximin e hiqni, si mysafirë të ardhur në Shqipëri… Ju e keni bërë Shqipërinë, sikur shkoni nga Seleniku në Janinë… Kështu Janullatosi juaj dhe peshkop jonë ua ka shtruar rrugën për të ardhur në shtetin Shqiptarë kur të doni dhe sa herë të doni. Ndërsa Shqiptarëve u griset pasaporta dhe u hidhet në fytyrë, kaq të pacipë jeni. Pyesim, sa kohë do të vazhdojë kjo gjendje?… Ju, tek e fundit, nuk keni faj, sepse si gjeni, bëni. Por për këta tradhtarë që u lejojnë, do të përgatitet dhënia e llogarisë në sheshin Skënderbeg…
Aneksimi i KONISPOLIT
Anastasios Gudas e filloi fushatën, jo në Mursi, as në Xarrë, as në Markat, as në Konispol, por te padronët e tij në Athinë. Ai përkrah kandidatit tjetër të PBDNJ-së për bashkinë e Himarës, pjesëmarrësin në masakrën e Peshkëpisë më 1994, ish-i burgosur ordiner Fredi Belerin, foli në greqisht për një aneksim të butë të zonës, duke ju bashkangjitur ekonomikisht Gumenicës. Guda premtoi se do të punësojë në bashkinë e Konispolit të gjithë minoritarët grek që kanë shtetësi të dyfishtë si dhe grekët e papunë të Gumenicës në Konispol, pasi Greqia gjendet në gjendje të rëndë ekonomike…
Pas takimit, Anastas Guda takoi ekstremistin Babis Karathanos, i cili njihet për aktivitetet e tij antishqiptare që në fillim të viteve 1980, si dhe deputetin e djathtë Terenc Kuik. Deputeti Terenc Kuik ka qenë njëri nga mbështetësit kryesor të regjimit të Sllobodan Millosheviçit në Greqi. Ditë më parë, Anastasios Gudas shpërndau nëpër territorin e bashkisë së Konispolit, fletushkat propagandistike të shtypura në Greqi vetëm në gjuhën greke duke i dhënë një drejtim të rrezikshme fushatës.
Shtypja e fletushkave në gjuhën greke nga Gudas, tregon se ai nuk ka qëllim për zhvillimin ekonomik të zonës, por për të bërë asimilimin e shqiptarëve dhe për të treguar se bashkia e Konispolit banohet me shumicë nga minoriteti grek.
Në zgjedhjet për bashkinë e Konispolit luftohet se kush do ta fitojë atë, grekët apo shqiptarët. (A. Llalla. 20 maj 2015. Lajmi I fundit cicerr). Greku vazhdon të ofendojë dhe poshtërojë Shqiptarët, por le të mesojnë se ç’farë thonë te huajte për shqipërinë:
Felix Zhylien, duke u lavdëruar shqiptarëve «pasionin për pavarësi e lavdi si tipar kryesor karakteri e burim heroizmi» shton: «Në të gjitha kohët Shqipëria ka qënë vëndi klasik i heronjve: atje Homeri gjeti Akilin, Greqia Aleksandrin e Madh e Papa Eugjen IV Skënderbeun». Te vepra «Shqiptarët» historiani amerikan Edvin Zhak po ashtu: «Këta bij të paepur të Shqipes ishin pasardhës të denjë të Akilit, Filipit, Aleksandrit të Madh dhe Pirros» Jo rastësisht dy Brirët, simbol pellazg, i mbanin të tre bashkëkombasit e mëdhenj, Leka i Madh, Pirroja dhe Skënderbeu. Historiani Flori i sh. 2, thotë se para Pirros, përkrenarja me brirë, qe profil i kokës së Aleksandrit të Madh. Dijetari P. Franke, shkruan se Skënderbeu «mban një helmetë me dy brirë cjapi të mëdhenj, që nuk ndeshen gjëkund në tablotë bashkëkohore. (A. Shehu)
Zeusin e rriten dy prifteresha kurite në shpellen e malit «ID» te Kretës, Malta dhe Melisa, e para me qumushtin (malte) të dhisë mallteze dhe e dyta Melisa me mjaltë, prej kendej vjen helmeta me dy brirë. (R. Bebo ‘Zeusi’, bot 2009, f. 28). Dijetari i shquar Karl Treimer… thotë: «Të parët e shqiptarëve të sotëm kanë qënë bartësit e një shteti të madh të fuqishëm dhe krijues të kulturës evropiane të Epokës së Hekurit, pra të një kulture të vetive të larta…». Edvin Zhak vlerëson: «Ky popull i lashtë pellazg shënon një datë më të herët se zhvillimi i qytetërimeve të Greqisë e të Romës. Ne zbulojmë gjurmë të kulturës parahelene të Shqipërisë, të cilat nuk mund të kuptohen ndryshe» (me gjithë nderimin që kemi si popull, sllavët në stepa e moçale as që zihen në gojë). Antropologu amerikan C. S. Kun te «Mbi racat e Europës» thotë: «Ilirët, racë nordike…krijuesit e qytetërimit të Hekurit në Evropën JL, kur emri Romë e Athinë ende nuk ka qenë dëgjuar»!
Për fat të keq, duke dashur të sigurojnë të sotmen e tyre, grekët shtrëmbërojnë të kaluarën e fqinjës-Shqipëri: «Maqedonia-historikisht greke…Filipi e Aleksandri i Madh grek(!)» e këtë e marrin si aksiomë për të cilën nuk qasin vërtetim. (A. Shehu).
Historiani grek Niko Kazanzaqi, manipulon në librin «Ja vdekje ja liri». Ja kushton, legjendarit të Konispolit Haxhi Mehmet Dalani që u flijua me 800 kalorës të fshatrave të Konispolit në Frangokastello të Kretës kundra turqëve në vitin 1828, dhe i ndryshon emrin nga Mehmet në Mihal dhe e vendos ne eciklopedi për grek. (R. B).
«Të hesht për të vërtetën e Atdheut do bëja tradhëti ndaj tij»
E në fund diçka më mbresëlënëse. Për punë të vet, CIA më 1996 jep një raport sekret (e publikoi dhe TV grek «Antena»): «Leka i Madh dhe Maqedonia e asaj kohe, ishin ilirë, ata ishin armiq të Greqisë kurse vetë Maqedonia nuk ka qënë greke». E më tej: «Grekët frikësohen se maqedonët do t’i kërkojnë vlerat e tyre e kjo mund të shndërrohet në një çështje serioze në atë pjesë të Evropës…». Duke iu tingëlluar hidhur, qarqet e interesuara greke para se të mendojnë ndonjë tjetër «aksident makine.» për autorin e shkrimit, le të sqarohen njëherë me CIA-n.
Ndërsa Natalie Klayer te «Fillimet e nacionalizmit shqiptar» përcakton: « Fabrikimi i Panteonit Kombëtar ka filluar shumë më parë se 1896, dhe përmblidhte figura të tilla si Aleksandri i Madh, Pirro, Skënderbeu, Bushatllinjtë dhe Ali Pashë Tepelena». (A. Shehu).
Rasim Bebo, Addison, Çikago,maj 2015

Ardhja e kryeministrit serb Aleksandar Vuçiç ka bërë që policia të marrë masa të rrepta sigurie. Për këtë arsye, ajo ka njoftuar se në Tiranë do të bllokohet qarkullimi në disa rrugë.
“Më datë 27-­28 maj 2015, Drejtoria e Policisë së Qarkut Tiranë, për sigurimin e rendit dhe të qetësisë si dhe garantimin e sigurisë për zhvillimin e samitit si edhe të vizitës së kryeministrit të Serbisë janë ndërmarrë këto masa për bllokimin e disa segmenteve rrugore .

Do të ketë bllokime të disa segmenteve rrugore:

Duke filluar nga ora 10.40 datë 27-­28 maj 2015, do të ketë kufizim deri në bllokim lëvizje në hyrje të autostradës. Segmentet rrugore ku nuk do të lejohet parkimi i mjeteve janë: nga ura e Lanës tek Rruga e Elbasanit, bulevardi “Zhan Dark”, bulevardi “Gjergj Fishta”, ekspozita “Shqipëria Sot”, ura “Vasil Shanto”, pallati me shigjeta, “Unaza e Re” në drejtim të sheshit ‘Shqiponja’.

Gjithashtu nuk do të lejohet asnjë parkim duke filluar nga ora 23:59 e datës 26 Maj 2015 në akset rrugore si më poshtë vijon:

Nga Rruga e Rinasi”, në “Qaf Kashar”, sheshi “Shqiponja”, rruga “Dritan Hoxha” në të dyja senset (hyrje­-dalje), Rruga e Durrësit, sheshi “Skënderbej”, bulevardi “Dëshmorët e Kombit”, rruga “Ismail Qemali”(nga radiotelevizioni në drejtim të liceut), Rruga e Elbasanit deri te Pallati i Brigadave.

Nuk do të lejohet parkimi dhe qarkullimi i mjeteve në rrugën “Ismail Qemali” dhe “Donika Kastrioti”. Këshillohen qytetarët të evitojnë lëvizjen me mjete në këto rrugë, ose të përdorin rrugën e vjetër Ndroq. Kërkojmë mirëkuptimin e medias dhe ndihmën e saj në sensibilizimin e komunitetit.

Ndalohet qarkullimi i pjesshëm dhe i përkohshëm për të gjitha kategoritë e mjeteve në këto segmente rrugore nga ora 10:40 deri në përfundim të aktivitetit”, thuhet në një deklaratë të policisë.

Zëvëndësministrja e Mirëqenies Sociale dhe Rinisë së Shqipërisë, Gentjana Sula, flet për DW për mënyrën, se si do të zbatohet ligji i hapjes së dosjeve dhe rëndësinë e tij.

Të dielën, më 24 maj, mbushen 42 vjet nga revolta e Spaçit, një nga protestat e hershme ndaj regjimit diktatorial. Revolta e Spaçit zgjati 3 ditë; të burgosurit valvitën në tarracën e burgut famëkeq një flamur të Skënderbeut pa yllin komunist, duke kënduar dhe hedhur parrulla kundër diktaturës, derisa u shtyp me gjak; 4 nga të burgosurit u dënuan me pushkatim, 8 të tjerë u ridënuan me 25 vjet burg 70 të tjerë u arrestuan dhe u rigjykuan. Për të kujtuar këtë ngjarje dhe të gjithë të persekutuarit e regjimit dhe familjet e tyre, Fondacioni i Shoqatës Shqiptaro-Amerikane dhe Bijtë e bijat e Shqipërisë në Amerikë organizuan disa ditë më parë në Nju Jork, një takim përkujtimor në Monroe College.

Në këtë takim, Asambleja e Nju Jorkut nderoi me një proklamatë njërin prej qëndrestarëve të burgjeve të diktaturës komuniste, Pëllumb Lamaj, i cili ka qenë edhe ish i burgosur në burgun famëkeq të Spaçit.

Hasan Baja,qëndrestar i burgjeve, një ndër të zhgënjyerit e demokracisë shqiptare, që pat dhënë dorëheqjen për kod moral që më 1995, për moskompromentim me të korruptuarit (ish Komisar i Policisë në Sarandë), shprehet se ndjehet i zemruar me klasën politike shqiptare, që nuk arriti të integroi kundërshtarët e regjimit komunist, ç’ka përbën dështimin e vetë demokracisë së shartuar shqiptare. Lekë Mirakaj, Zija Lepenica, Fatmir Muja, që ndodheshin në auditorin e Monroe College, ku zhvillohej veprimtaria nderuese dhe përkujtimore e Revoltës së Spaçit, ndjehen të nderuar që ata vetë, ish bashkëvuajtësi i tyre, Pëllumb Lamaj, nderohen nga institucionet Amerikane, dhe e gjithë kauza e tyre kundër komunizmit, vlerësohet e çmohet në vendin e demokracisë, por jo në Shqipëri.
Veprimtaria u organizuar nga “Albanian- American Society Foundation and The Sons and Daughters of Albania in America” dhe është mbështetur nga Federata Panshqiptare e Amerikës VATRA, The Women’s Organization “Hope & Peace”,”Clasmsmates Forever”, Albanian American Open Hand Association, Akademia e Nju Jork-ut e të tjera.
Moderator i veprimtarisë përkujtimore kushtuar Revoltës së Spaçit ishte Fredi Tollja, pronar “The Producers Club New York. Në fjalën e hapjes moderatori vlerësoi kundërshtarët e diktaturës komuniste të Shqipërisë, ish të burgosurit politik të regjimit diktatorial, që me sakrificat e tyre, me qëndresën e tyre, sfiduan diktaturën. Tollja, tha se me këtë veprimtari, përkujtojmë dhe nderojmë jetët e ndërprera, nderojmë heroizmin e atyre që guxuan të sfidojnë shtetin komunist në emër të ëndrrës për liri e demokraci.
Esad Rizaj, president i Fondacionit Shoqëria Shqiptaro-Amerikane dhe Bijtë e Bijat e Shqiptarëve në Amerikë, tha se ndjehet i privilegjuar që nderon ish të burgosurin Pëllumb Lamaj dhe të gjithë ish të burgosurit politik të Shqipërisë. Ky, tha ai, është një vlerësim për të gjithë ata që u bugosën,u pushkatuan, u internuan pse luftonin për liri dhe Shqipëri Etnike.
Miqtë e shqiptarëve, amerikanët Stive Kaufman-avokat i njohur dhe profesori Paulo Palombo, në përshëndetjet e tyre kanë vlerësuar qëndresën e antikomunistëve shqiptarë, dhe kanë nderuar ata që dhanë jetën për liri, përballuan torturat, vuajtjet në burgje dhe kampet e internimit.
Një përshëndetje të veçantë ka bërë edhe themeluesja e Shoqatës”Shokët e Klasës përgjithmonë”, Lindita Hoxha.
Lek Mirakaj, një ndër ish të burgosurit politik, e cilësoi nderimin e ish bashkëvuajtësit Pëllumb Lamaj dhe gjithë të burgosurve politikë shqiptar, si një nderim të jashtzakonshëm. Kjo Proklamatë, tha ai, është dekorata më e lartë që i jepet një ish të përndjekuri politik. Më pas ai vlerësoi qëndresën e ish të burgosurve politik dhe në mënyrë të veçantë martirët dhe qëndrestarët e Revoltës antikomuniste Skënder Daja, Dervish Bejko,Sokol Sokoli, Pal Zefi, Tom Ndoja, Hajri Pashaj dhe shumë të tjerë që pas revoltës u ridënuan.
Mimoza Dajçi, presidente e The Women’s Organization “Hope & Peace”, kërkoi që të pranishmit të çoheshin në këmbë dhe me një minut heshtje të nderonin kujtimin e heronjëve të revoltës.Më pas ajo ka përshkruar revoltën e Spaçit, ndërkohë që ka treguar gjendjen e sotme të ish burgosurve politikë. Dajçi tha se ka kaluar afro çerek shekulli, e akoma të dënuarit politik nuk janë reabilituar duke filluar me dëmshpërblimet, strehimin, shëndetin etj.
Edhe pse disa individëve u ka dalë emri në gazetë për të marrë dëmshperblimet e burgut politik akoma nuk po del fondi nëpër banka për tërheqjen e tyre, apo edhe fondet e kësaj shtrese i përdorin për fushatat e tyre partitë politike. Ka zvarritje dhe burokraci pa fund.Strehimi i ish të përndjekurve është i mjerushëm, u ndanë vite më parë gjatë qeverisjes demokratike disa hyrje tek Kafodi e Vasil Shanto dhe kaq, po pjesa dërmuese? Më pas ajo ka trajtuar dhe hapjen e dosjeve të sigurimit dhe ligjin e munguar të lustracionit.
Në këtë veprimtari ishin të pranishëm edhe kryetari i Vatrës dr. Gjon Buçaj me zonjën Nikoleta, zv/kryetari Asllan Bushati, anëtari i Këshillit të Vatrës Zef Balaj,Lek Mirakaj, Zef Përndocaj e të tjerë.(Fotografite i gjeni ne Facebook)

VOAL – Mulla Asllan Murati, i cili për 14 vjet e ka mbajtur sekret vendndodhjen e eshtrave të Isa Boletinit, tregon për organizimin që ishte bërë më 1998 për ta bërë zhvarrosjen e mbetjeve mortore.

Miratohet program i ri 5 vjecar. Mbështetje për reformat lidhur me qëndrueshmërinë makrofinanciare, nxitjen e rritjes së sektorit privat dhe krijimin e një qeverisjeje të përgjegjshme.