Nuk e di nëse ministri i punëve të jashtëme Luigi di Maio – mbështetës i madh i arritjes n’Itali të Rrugës së Mëndafshit, e vënë në lëvizje nga qeveria kineze për të ndihmuar ndikimin e saj në botë, dhe në përgjithësi i përshkuar nga simpatia më e gjallë për qeverinë e Pekinit – është vënë në dijeni nga bashkëpuntorët e tij për një deklaratë të fundit të përpiluar nga një duzinë ekspertësh të të drejtave të Kombeve të Bashkuara. Në mëdyshje po kërkoj t’a bëj un.

Pra, ekspertët e OKB kanë lëshuar kushtrimin për lajmet që i u kanë mbrritur atyre rreth një praktike mizore që po sendërtohet gjithënjë e më shumë nga autoritetet kineze: heqja e dhunëshme e organeve në dëm të të burgosuurve pjestarë të pakicave të përndjekura nga regjimi komunist. Në këtë rast përveç Ujgurëve myslimanë, budistët tibetanë  dhe katolikët e pa-angazhuar, veçanërisht praktikanët e Falun Gong.

Një numër i caktuar pjesëmarrësish të këtyre grupeve i nënështrohen përdhuni një sërë kontrollesh (analiza gjaku, ekografira e radiografira të organeve të ndryshme të brëndëshme etj.), përfundimet e të cilëve, nëse janë pozitive vihen në një bankë të madhe të dhënash për të vendosur t’u a japin ata organe (veçanërisht zemrën, veshkat, mëlçinë e zezë dhë kornet e syve) atyre që përveç se kanë nevojë janë, mund të hamendësohet lehtë, në hirin e Pushtetit.

Pekini natyrisht përgënjeshtron.  Pranon që e ka përdorur një praktikë të tillë: por vetëm për të dënuarit me vdekje, vetëm deri në vitiin 2015, e krejtësisht “mbi baza vullnetare”. Por nuk shpjegon se çfarë zanafille ka atëherë numëri tepër i lartë i trapianteve që, edhe mbas asaj date, vazhdojnë të kryhen në Kinë, pa asnjë proçedurë të njohur ndërkombëtarisht prejardhjeje të organeve.

Por kush e di nëse di Maio, po t’i a kërkonte ambasadorit kinez në Romë, ndoshta do t’ishte kaq fatlum sa që t’arrinte t’a dinte.

“Corriere della Sera”, 17 korrik 2021    Përktheu Eugjen Merlika

Mënyrës si është themeluar Karta e Ventotenes i kundërvihet ajo e

 Vendeve ish komuniste.

            Më së fundi bancomati ka ngecur. Mbas vitesh dykuptimësie, porosish të kota, proçedurash të vona thyerjesh, Bashkimi evropian duket i lodhur nga të shfrytëzuarit si vetëm një shpërndarës i thjeshtë pasurish nga antarë armiq të parimeve të tij frymëzues (“një bankomat”, pikërisht, simbas përcaktimit therës të polakut Kaczynski). Përplasja e këtyre orëve ndërmjet Brukselit të Ursula von der Leyen dhe Hungarisë së Viktor Orbanit është më e gjërë dhe më e thellë se sa casus belli i saj: një ligj i miratuar në qershor nga Budapesti.

Teksti i propozuar në fillim “mbrojtja e fëmijëve kundër pedofilëve”, nëpërmjet katër amendamenteve, hedh në të njëjtin kazan të poshtërsisë të gjithë ata që nuk hyjnë në moralin e Shtetit hungarez, homoseksualë e transeksualë në krye. Një normativë që presidenteja e Komisionit e ka përcaktuar “e turpëshme” e që cënon të drejtat themelore të mbrojtura nga traktatet tona, simbas shtatëmbëdhjetë Shteteve antarë: praktikisht e gjithë Evropa e Perëndimit.

Sepse kjo është, në thelbin e saj, çështja e vërtetë për të cilën sot Orbani përfaqëson një lloj simboli të gjallë, udhëkryqin ndërmjet dy mënyrave të të qënit në Bashkim: një Evrope që edhe se ndërmjet pavijueshmërish dramatike e luftërash vëllavrasëse, ka nxjerrë nga dhimbjet e gabimet e saj arsyet për të zgjeruar më shumë të drejtat e qytetarëve të saj në frymën e kartës së Ventotenes; dhe një tjetër Evrope që, e dalë nga gjysmë shekulli diktature komuniste, shfaq një vonesë patologjike në kuptimin e atyre të drejtave dhe zgjedh të njëjtësohet në ossimoron [1]e “demokracisë illiberale” (për shembull, simbas Ekonomistit, më pak se 50 % e hungarezëve, polakëve e rumunëve mendon se homoseksualët duhet të kenë të njëjtat të drejta si eteroseksualët).

Krizat e përsëritura të Bashkimit (më e madhja ajo e borxhit sovran në kapërcyell të vitit 2010) kanë shtyrë gjatë llogaridhënien. Hovi kulturor i futur nga pandemia, me paratë shpëtimtare të Recovery Plan, të rrjedhura për të parën herë  nga borxhi i përbashkët (dhe i bashkësisë) ka zbllokuar menjëherë rrugën pa krye dhe ka shtyrë  ndarjen e hesapeve. Sepse këtë herë Brukseli  nuk ka nga ana e tij vetëm kërcënime të kota, ose proçedura që për t’i dalë në krye kërkojnë vite durimi dhe unanimitete të pamundura. Ka armën e fundit mundësinë shkatrrimtare  të mos dhënies së fondeve të Pnrr: një ndëshkim i menjëhershëm që do t’i kushtonte Orbanit shtatë miliard e gjysmë.

Udhëheqësi hungarez është njeriu i paradokseve, pra përpiqet të kthejë luftën e tij kundër lirisë së hungarezëve në një betejë në dobi të lirive të tyre kundër një Bashkimi evropian “kolonialist”, të paraqitur si një Bashkim Sovjetik i ri. Nga ana tjetër, megjithëse është bërë kanakar i së djathtës radikale italiane, i detyrohet (në mënyrë paradoksale) një ati fisnik të së majtës sonë për hyrjen e Vendit në shtëpinë evropiane. Qe Romano Prodi, në cilësinë e kryetarit të Komisionit, që luftonte për t’arritur në vitin 2004, zgjerimin e BE ndaj “jetimëve” të BRSS, me një nxitim t’urdhëruar sigurisht nga synime të lëvdueshme por paralajmëruese të përfundimeve të diskutueshme. “Në vend që të shkruheshin rregullat e reja institucionale të Bashkimit para se t’i hapnim dyert të ardhurve të rinj, i ftuam t’i shkruanim së bashku me ne dhe disa Vënde që nuk kishin tradita evropeiste dhe ishin më shumë të interesuar  për të ruajtur xhelozisht sovranitetin e tyre kombëtar”, ka vërejtur vite më parë në këtë gazetë Sergio Romano.

Ideja ishte që mirëqënia ndërmjet dy pjesëve  do të nivelohej me shpejtësi. Zhgënjimi si pasojë e dështimit të saj ka qenë benzina m’e mirë e Orbanit, që nga 2010 ka ndryshuar në kah autoritar Kushtetutën dhe është bërë pika e riferimit të grupit të Vishegradit, armik i çdo rindarjeje të të mërguarve ndërmjet Vëndeve të Bashkimit: objektivisht një kundërshtar i frikshëm i Italisë në një nga kartelat tona më të hajthëta; por, për një tjetër paradoks, i mbrojtur skajshmërisht nga disa sovranistë që sodisin parësinë e italianëve. Arsyeja e kësaj mbrojtjeje të vullnetëshme është se, nëse Orbani do t’a kalonte pa dëm vërtetonte që Bashkimi është një Mosbashkim, një banesë e lirë të konfederuarish që nuk bashkëndajnë as edhe një antenë parabolike në ujdi për t’ardhmen e që Evropa do të kthehej ajo e atdheve të vogla, e dashur për atë që nuk ka kuptuar se bota e globalizuar nuk ka sustën e mbështjelljes së shiritit të trupëzuar në vete.

Natyrisht, ndalesa e fondeve të Recovery-t do të gjente justifikime më strukturore se omofobia ligjore e Orbanit. Komisari italian Paolo Gentiloni ka përmendur korrupsionin, hyrjen në informacionet, pavarësinë e drejtësisë, kontrollin e tenderave publikë: të gjitha nerva të zbuluara të një demokrature që ka nënështruar prej kohe gjykatës e gazetarë e që është nën shqyrtim për përqindjen e lartë klientelare të artikullimeve të saj institucionale. Dy praktikat vrapojnë paralelisht edhe se do t’ishte hipokrite të mohohej që e para mund të ndikonte rëndë vlerësimin e së dytës. Udhëkryqi qëndron pikërisht këtu tani. Për të parën herë, ndoshta të bashkuar nga ankthi i një viti e gjysmë pandemie, evropianët japin përshtypjen se kanë kuptuar se përse bëhet fjalë: të infektojnë me të vërtetë, me kulturën liberale të të drejtave, edhe atë gjysmë të Bashkimit të mbetur mbrapa apo të përgatiten për një Eurodalje deri tani të pamenduar, një Bashkim që të dalë nga krijesa e palumtur e projektuar në 2004, e të gjindet pak më i vogël mbi rruzull, por shumë më i fuqishëm e më i lidhur. Përpara se të dorëzohet duhet të ketë ndjekur deri në fund shpresën më të madhe: që vëllezërit tanë të Lindjes të lirohen nga tiranitë e mbuluara, ndjekëse të tiranisë së madhe sovietike, duke zbuluar se bancomati nga i cili kanë marrë deri tani në mënyrë të pavetëdijshme, të ketë një fjalë kyç për ta tepër gjatë të penguar. Dhjetë shkronja: demokracia.

“Corriere della Sera”, 9 korrik 2021   Përktheu Eugjen Merlika

[1] Ossimoro është një figurë retorike që qëndron në vënien pranë, në të njëjtën fjali, të dy fjalëve që shprehin koncepte krejtësisht të kundërta. (shënim i përkthyesit)

Për të shndërruar një ngjarje sportive suksesi në një rrënim nami duhet prirje. Dhe anglezëve prirja nuk u mungon: as në rastin e një shkeljeje në një dërrasë të kalbur. Një komb i qëndrueshëm, i organizuar dhe stoik, kur gabon, e bën në mënyrë të dukëshme.

Skuadra e re e Tre Luanëve arriti, për të parën herë në historinë e saj, në finalen e kampionatit Evropian, të luajtur në shtëpi, në sytë e gjithë botës. Një sukses i padiskutueshëm, i errësuar nga ajo që ndodhi të djelën më 11 korrik. T’a përmbledhim shtruar: kaos dhe aksidente përreth Wembley-t, para ndeshjes me Italinë; hyrje e mujshi të tifozëve pa bileta; fishkëllima gjatë hymnit të Mamelit (fishkëllyer dhe hymnin gjerman në të tetat e finales); mbas mundjes zëmërim i lojtarëve anglezë, që heqin nga qafa medaljen e argjentë; pastaj sulme raciste kundër atyre që kishin gabuar njëmëdhjetëmetrashet (Rachford, Sancho e Saka, që të tre me lëkurë t’errët.

Pyetje: a ishte vërtetë e paparashikueshme? Apo retorika kombëtariste e pesë viteve të fundit ka luajtur pjesën e saj? Brexit-e votuar më 2016, sendërtuar më 2020- nuk ka qenë një mbasthënie: dikush e ka marrë për një dhënie pafajsije, fillimin e një epoke të re. Kush mbjell erë, korr furtunë. Edhe n’anglisht janë shprehje të ngjajshme. You reap what you sow, korret ajo që mbillet. What goes around, comes around, gjithshka kthehet mbrapsht. Më pak e njohur, por po aq vepruese, You’ve made your bed, now lie in it, e ke bërë shtratin, tani urdhëro e fli.

Ja: çfarë shtrati i kanë përgatitur konservatorët e Boris Johnson, në pesë vitet e fundit, bashkatdhetarëve? Sigurisht Kryeministri nuk do të ketë dashur asgjë nga ajo që ka ndodhur: jo sjelljen e panjerzishme me të ftuarit, jo rikthimin e huliganëve, jo heqjen dorë nga mirësjellja, jo grafullimet raciste. Formimi i tij – Eton, Oxford, klasikët dhe gazetaria – është e kundërt me të gjithë këto. Por shprehjet e paradokset e tij, nga disa janë marrë fjalë për fjalë. Qëndrimi i tij kundrejt Bashkimit Evropian ka shëmbëllyer , shpesh, shpotitës. Atdhetaria e tij, cinike e zhurmëmadhe, ka pështjelluar shumë njerëz. Edhe gjatë këtij Evropiani: nëse krijon pritje të dalldishme, nuk mund të habitesh se zhgënjimi do të jetë i zemëruar.

Ishte kaq i paparashikueshëm, sa që kapadaillëku i tepruar i gazetave – t’a quajmë mëndjemadhësi – pasqyrohej në sjelljet e atyre që i lexonin? Dhe janë ende shumë n’Angli: ato faqe të para mbarojnë tek social, së bashku me thirrjet që i shoqërojnë. Nuk është mburracakëria, një krenari jo fyese, që falet lehtësisht. Është një mënyrë të vetëbinduri e bindjeje  se jemi të paracaktuar për të fituar, përtej futbollit. Anglia ka edhe sot media të shkëlqyera: këtë javë e kanë provuar me një autokritikë të dhimbëshme. Por herë herë ngre krye qëndrimi i epërsisë pothuajse si një refleks automatik. Ekonomisti – e përjavëshmja m’e mirë e botës – ka shkruajtur dje, duke folur për suksesin e të kaltërve: “Një fitore për idenë evropiane, por edhe për të djathtën italiane”. Një pohim për të cilin është i vështirë të merret vesh kuptimi dhe qëllimi.

Ky kampionat evropian dhe finalja e madhe e luajtur në Londër, nuk janë bërë për Anglinë vetëm një arsye feste të përbashkët, si Olimpiada e shkëlqyer e vitit 2012, por një rast rifitimi. Një rifitim për të cilin një komb i madh nuk do të duhej të kishte nevojë. Rritja kombëtariste e muajit të fundit ka shkaktuar bezdi në shumë vënde të botës dhe turbullim në kombet e tjerë të Mbretërisë së Bashkuar. Mbështetja e hapur e të kaltërve para finales – në Skoci, Uells, Irlandën e Veriut – nuk ishte e lidhur vetëm me shemëri të vjetra sportive. Dukej se tregonte shqetësime krejt të reja.

Disa episode kanë qënë tronditëse, pothuaj se të pakuptueshme. Shumë lojtarë të Kombëtares angleze janë djem të rinj. Veprimi i heqjes nga qafa të medaljes së argjentit mund të dukej diçka impulsive. Por u bë një zgjedhje e pahijëshme e skuadrës, që ka tronditur botën: nuk ishte ajo që pritej nga ata që kanë shpikur sportin bashkëkohor. Shumë më të rënda dhe absolutisht të paligjëruara fyerjet raciste në sociale. Lega e parë nuk është vetëm kampionati më i mirë i botës, më i luftuari e më pasionali, por edhe simboli i një Vendi t’arritur shumëkombësh. Çfarë ndodhi mbasfinales së Wembley-t është një autogol: për të rifilluar do të duhet kohë.

Çdo shoqëri bashkëjeton me fantazmat e saj. Dukuria e huliganëve ka qënë për kohë të gjata arsye pështjellimi për Anglinë. Mjerisht edhe tragjedish. Pastaj ka qënë kundërveprimi, i admirueshëm. Një ligjëshmëri e zgjuar dhe puna metodike e policisë do të kishin bërë pak, nëse Vëndi – në vitet nëntëdhjetë – nuk do të kishte vendosur të thonte “Mjaft”. Më vonë vëmëndja u ul: në vitet e fundit institucionet e politika janë marrë me të tjera çështje. Kështu huliganët janë rishfaqur, më të tmerrshëm se përpara: alkolit,sot, i është shtuar edhe kokaina. Askush nuk u ka dhënë zemër. Por gjithashtu nuk i ka kontrolluar e dënuar.

Nuk është gjithmnë e këndëshme ajo që lëviz në barkun e kombeve: të gjithëve pa asnjë përjashtim. Por gastroskopitë shoqërore duhet të kryhen herë mbas here. Drejtuesve të rij, e lëvizjeve të reja – jo vetëm n’Angli – do të duhej t’i kujtonim një gjë. Disa tone e disa tema – retorika e parësisë, kundërvënia etnike, kërkimi i kundërshtarëve me çdo kusht – mund të bëjnë të fitohen zgjedhjet, por rrezikojnë të humbasin kombet.

“Corriere della Sera”, 16 korrik 2021    Përktheu Eugjen Merlika

Libri më i fundit i autorit të njohur me banim në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Thanas L. Gjika, titullohet, “Ecja Drejtë së Djathtës – Dëshmi Morale dhe Mençurie”. Në këtë libër, autori përmbledh shkrime shkencore dhe publicistikë të viteve të fundit, që synojnë përballimin e shtetit dhe të shoqërisë shqiptare me të kaluarën e saj komuniste, pothuaj gjysëm shekullore të vendit, si dhe dënimin e krimeve të njërit prej regjimeve më të egra të diktaturës komuniste të shekullit të kaluar, ndërsa nenvijon edhe nevojën e ecjes drejt së djathtës politike në Shqipëri.

Në këtë libër, lexuesi mund të gjejë gjithashtu edhe vlerësime autorësh e veprash, portrete, kujtime dhe shkëmbime letrash të autorit me disa personalitete të diasporës shqiptare – kolegë e miq të tij — si Profesor Sami Repishti, Visar Zhiti, Jozef Radi, Lekë Përvizi, Luan Rama e disa të tjerë.  Njohja e tij me Lasgush Poradecin e tregime të tjera interesante.

Edhe ky libër, në vazhdën e punimeve të vyera të mëparshme të Thanas Gjikës, përfshir studimet historike, analizat politike dhe shoqërore si dhe publistika e tij e pasur, në përgjithësi, ndihmon lexuesin e sotëm në trojet shqiptare dhe në diasporë që të kuptojë më mirë shtrembërimet e të vërtetave historike gjatë periudhës fatzezë të komunizmit. Këto shtrembërime, fatkeqsisht, mbrohen edhe sot nga një mori pseudo historianësh dhe nostalgjikësh enveristë në nivelet më të larta shtetërore dhe akademike të Shqipërisë socialiste.

Në këtë libër, ashtu si në publicistikën e mëparshme të Thanas Gjikës vihet re dëshira e tij për të venë në dukje shkrimet dhe mendimet e disa shkrimtarëve dhe publicistëve të diasporës shqiptare, të cilët fatkeqësisht, njihen pak ose aspak nga lexuesit shqiptarë dhe aq më pak promovohen në trojet shqiptare. Mund të jetë që shumica e këtyre shkrimtarëve dhe publicistëve të diasporës – konsiderohen si disi “ndryshe”, “të prekur” dhe “të përndjekur”, nga ish-regjimi komunist, por edhe sepse shumë prej tyre kanë jetuar dhe vepruar jashtë Atdheut për një kohë të gjatë dhe të cilët shpesh e ndjejnë veten si të huaj në vendin e vet.  Por siç ve në dukje edhe Thanas Gjika në librin e botuar kohët e fundit, edhe këta kontribues, shumica shqiptaro-amerikanë – janë dhe duhej të ishin pjesë e historisë, e shoqërisë dhe kulturës shqiptare, pa argumentime, paragjykime, akuza e shpifje, pasi për derisa kanë shkruara e vazhdojnë të shkruajnë shqip edhe këta janë pjesë dhe kontribues të kësaj kulture. Por, deri tani, sipas Thanas Gjikës këta shqiptarë të diasporës, kryesisht, vazhdojnë të jenë të refuzuar dhe të përjashtuar prej kulturës dhe historisë kombëtare, pjesë e të cilës këta shqiptaro-amerikanë dhe nga të tjera diaspora e ndjejnë veten se janë – pjesë e pandarë e trupit kombëtar, të kulturës, gjuhës dhe historisë së shqiptarëve – e kësaj kulture mijëra vjeçare.

Siç ka shkruar Ernest Koliqi, “Kultura asht shpirti i kombësisë. Kush nuk njeh historinë e vendit të vet, nuk njeh vetveten. Kush nuk ka dijeni për fytyrat e jetës shqiptare që shfaqen në vjersha, në tregime, në përshkrime e përshtypje, në syzime e studime të të shkrimtarëve shqiptarë, nuk di me u dhanë zhvillim shkaseve që ndien në gjak të vet. Kush nuk etshohet nga nevoja të dijë çka bluajnë mendjet ma të ndritura të bashkgjakasve të vet, (edhe të atyre jashtë atdheut-shënim i autorit) si e shohin dhe si e paraqesin në pëlhurnat e tyre botën piktorët tonë, me çfarë tingujsh tregojnë valavitjet shpirtënore të veta muzikantët shqiptarë, d.m.th., ai që kurrë s’kapë në dorë nji libër shqip nuk soditë me andje nji piksim dalë nga nji dorë shqiptare, as nuk shuan mallet e veta në melodi ku shfrejnë mullajt e zemrës së madhe të Kombit…”, ka shkruar Ernest Koliqi në revistën Shejzat.

Në të parin çerek të shekullit XXI, Shqipëria, Kosova dhe autoritetet përkatëse në të dy shtete shqiptare duhet të promovojnë dhe të konsolidojnë një shoqëri gjithëpërfshirse, pa dallime politike, ideologjike, krahinore e të tjera, duke përfshir edhe forcimin tepër të nevojshëm të lidhjeve me diasporën e vjetër dhe të re shqiptare.

Fatkeqësisht, këto lidhje sot nuk ekzistojnë me shtetin amë, ashtu siç duhej të ekzistonin.  Ky është, në përgjithsi, edhe një prej mesazheve kryesore i librit më të ri të autorit Thanas Gjika, titulluar: “Ecja Drejt së Djathtës – Dëshmi Morale dhe Mençurie” — një përmbledhje kjo shkrimesh dhe të publistikës së vet autorit dhe të disa kontribuesve të tjerë nga diaspora shqiptare, sidomos diaspora shqiptaro-amerikane. Me pikësynimin për dënimin, më në fund, të krimeve të komunizmit në Shqipëri, për përballimin me të kaluarën komuniste dhe për nevojën e ecjes drejt së djathtës.

Mjaft më me ndarje e përçarje, në baza ideologjike, midis shqiptarëve, brenda dhe jashtë atdheut! Shqiptarët, një grusht njerëz, brenda dhe jasht trojeve shqiptare, kanë nevojë për unitet — për një strategji mbarëkombëtare – duke përfshir edhe ata që megjithse larg vendlindjes, përpiqen të japin kontributin e tyre ndaj historisë dhe kulturës së përbashkët mbarëkombëtare, pa marrë parsysh se ku jetojn aktualisht, por të cilët, me gjithë zemër e shpirt, punojnë dhe shkruajnë për një letërsi të përbashkët kombëtare dhe veprojnë për një atdhe të vetëm!

Autori Thanas Gjika

Ballina e librit më të ri të autorit Thanas L. Gjika

Barometri diplomatik

        -Jo vetëm riserbizimin dhe rikolonizimin e Shqipërisë Etnike, të Kroacisë dhe të BeH, por edhe destabilizimin dhe shkatërrimin e  rendit dhe të sigurisë së marrëdhënieve ndërkombëtare.

Ja, këtë rrezik serioz  për paqen dhe për sigurinë e Evropës, dhe më gjerë e dëshmon kjo deklaratë skandaloze, injorante dhe anticiviluzese e Aleksandër Vulinit, të cilën po e citojmë në original : “ “Svi Srbi će živjeti u istoj državi, ako to mogu Nijemci koji su pokrenuli dva svjetska rata, zašto ne bismo mogli i mi?!” (https://montenegrointernational.org/aleksandar-vulin-o-srpskom-svetu-svi-srbi-ce-zivjeti-u-istoj-drzavi-ako-to-mogu-nijemci-koji-su-pokrenuli-dva-svjetska-rata-zasto-ne-bismo-mogli-i-mi/).

 Serbia kolonialiste nuk mund të bashkohet sipas modelit  të Gjermanisë!

 Gjermanët janë bashkuar, por kolonilistët serbë nuk kanë të drejtë as historike,as natyrore e as ligjore të bashkohen në një shtet të vetëm jashtë kufijve të sotëm të Serbisë, të cilët, edhe ashtu, janë shumë të diskutueshëm dhe artificialë, mbase janë krijuar nga copat e ankesuara dhe të kolonizuara të territoreve shqiptare, kroate dhe hungareze etj. Kjo është arsyeja krysore pse Serbia, në asnjë kuptim nuk mund të krahasohet me Gjermaninë e sotme, sepse nuk ka asgjë të përbashkët me historinë dhe me civilizimin e saj të derisotëm.

Edhe pse  Vulini   “duduk” , i cili nuk ka “haber” as me histori, as me politikë e as  me diplomaci ka deklaruar se “ Të gjithë serbët, do të jetojnë në të njëjtin shtet serb, sepse kur gjermanët mund të jetojnë në një shtet të vetëm, edhe pse kanë bërë dy luftëra botërore,  atëherë pse nuk mundemi edhe ne?!”

 Vërtet, “kafshë politike” e Aristotelit, Serbinë e krahason me Gjermaninë, duke gënjyer ase “gjermanët kanë zhvilluar dy luftëra botërore” !?

Kjo është gënjeshtër sui generis, sepse  Luftën e Parë Botërore (1914-1918) e ka shkaktuar Serbia e Vulinëve dhe e Gavroilo Principëve, JO GJERMANIA. Mirëpo, fatkeqësia ishte se, Serbia nuk e mori “shpërblimin adekuat” nga Austro-Hunagria dhe nga aleatët e saj, sepse nga katastrofa e merituar e pati shpëtuar Franca. Ky ishte gabimi më i madh Francës së atëhershme, që e shpëtoi Serbinë, e cila gjatë luftërave ballkanike (1912-1914) me agresion , me terror dhe me gjenocid pati kolonizuar dhe aneksuar territoret e Shqipërisë Etnike në Ballkan, me ç’rast siç shkruan  autori  A. Baladacci nëlibrin e tij “Albania”, f. 176 : “ Ushtritë dhe bandat serbomalazeze shkretuan fshatra, dogjën shtëpi, dogën të gjallë burra, gra, fëmijë dhe fishnja në zjarr…, duke masakruar mbi 150,000 shqiptarë të pafajshëm, gjoja në emër të çlirimit  dhe të shpëtimit të Shqipërisë nga robëria turke”.  Ky ishte  gjenocid i paparë serbo-malaze në troejt etnike shqiptare të Shqipërisë në Ballkan. Mirëpo, fatkeqësisht deri më sot askush nuk e ka denoncuar si krime të gjenocidit as nga Lidhja e Kombeve  (19120-1941) , as nga Kombet e Bashkuara (1945-2021), as nga BE-ja, as nga Shqipëria e as nga Kosova, përpos kryeministrit Albin Kurti, që edhe këto krime të gjencoidit ia përpalsi në fytyrë presidentit serb Aleksandër Vulin në takimin e tyre në Bruskel, më 19 korrik 2021. Asgjë më tepër në këtë temë të tragjedisë gjithëkombëtare shqiptare në Ballkan (1878-2021).

-Vulin “lopa” e Aristotelit nuk e di se Gjermania ka mundur të bashkohet, sepse ka pasur të drejtën historike dhe natyrore, që më 1990 të bashkohej në një shtet, mbase ai ishte terrirotri dhe populli  gjerman, të cilin e kishte copëtuar BRSS-ja . Pra, populli gjerman është bshkuar brenda territorit të vet, jo si Serbia që me Vulinët, me Vuçiqët dhe me Daçiqët etj., po kërkon që t’i bashkojë të gjithë serbët në territoret e huaja të shteteve fqnije, siç janë Kosova, Kroacia dhe Bosnja. Kjo strategji vetëvrasëse e Velika Serbisë nuk ka asgjë të ngjashme dhe të përbashkët me Bashkimin e Gjermanisës së sotme  të Angjella Mërkelit (kancelare), por vetëm me “apetitet” megalomane , kolonialiste dhe gjenocidale të Serbisë, e cila në vitin “1850 kishte vetëm 60.000  banorë”. Ndërkaq, shqiptarët ishin mbi “1 milion e gjysmë banorë”  në trorjet e tyre etnike  iliro-shqiptare.

Sërish zunë të bien këmborat  për krijimin e një “srpski svet”, të patentuar nga shovinisti dhe i verbuari Aleksandar Vulin (aktualisht ministër policor në qeverinë e Serbisë së Ana Bërnabiqit), që në të vërtetë, ky nuk është kurrfarë novus-i i politikës dhe i propagandas serbomadhe (1878-2021), por një  paralajmërim për rrezikun e ripërsërtijes së spastrimit etnik dhe të gjenocidit të Serbisë së Slobodan Milosheviqit  ndaj shqiptarëve, kroatëve dhe myslimanëve boshnjakë (1989-1999).

Mirëpo, ne së bashku me Amerikën dhe me NATO-n, që tani duhet të jemi  vigjilentë dhe të gatshëm në çdo aspket për neutralizimin dhe për paralizimin total të këtij Projekti fashist dhe gjenocidal të Aleksandër Vulinit (ministër aktual i Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë), mbase synimi i këtij Projekti  “gjithënacional” serb, nuk ka për qëllim vetëm bashkimin e serbëve në një shtet të vetëm, të ashtuquajtur “srpski svet”, por edhe  bashkimin e të gjithë sllavëve  të Jugut të Evropës në  territoret  e huaja të shqiptarëve, të kroatëve, të hungarezëve, të  myslimanëve boshnjakë  etj.

        Projekti i Vulinit si i Balkanikusit dhe i Milosheviqit !

Ky projekt “srpski svet” është reprizë e projektit të “Velika Srbija” të  organizatës terroriste “Crna ruka”, e cila përmes një atentati  teroristit Gavrilo Principi ia arriti ta vrante  Franc Ferdinandin, trashëgimtarin e Fronit  të Austro-Hungarisë në Sarajevë, më 28 qershor 1914. Këtë vrasje e ka organizuar “nëntoka” politike sekrete e Serbisë (edhe pse Beogradi zyrtar këtë e ka mohuar, ashtu sikurse  gjenocidin serb në Bosnjë, gjatë vieteve  ’90 të shekullit XX), për shkak se trashëgimtari austro-hungarez  e ka penguar zgjerimin e kufijve territorialë të Serbisë së Madhe, përkatësisht bashkimin e  serbëve me sllavët e tjerë  të Jugut të Evropës.  Ky është shkaku kryesore, pse Serbia përmes “Crna ruka” e ka vrarë Franc Ferdinandin së bashku me bashkëshorten e tij, Sofija, duke zgjedhur me paramendim, jorastësisht  Ditën e Vidovdanit (28 qershor 1914). Pikërisht, ky atentat politik terrorist serbomadh ndryshoi rrjedhat e historisë politike ndërkombëtare , ngase ishte shkas për shpërthimin e Luftës së Parë Botërore ( “28 qershor 1914  – 11 nëntor 1918”).

Prandaj, s’ka asnjë dyshim se atentatori Gavrilo Princip vrau  trashëgimtarin e fronit të Austro-Hungarisë në Sarajevë, më 28 qershor 1914 (me porosinë dhe me mbështetjen direkte të  organizatës së fshehtë serbe “Crna ruka” në Beograd) , shkaktoi Luftën e Parë Botërore; Slobodan Milosheviqi (me jogurt-revolucionet çetniko-fashiste, raciste dhe ultranacionaliste serbe) shkatërroi Jugosllavinë (1945-1990), duke kryer tri agresione gjenocidale kundër Kroacisë , Bosnjës dhe Kosovës (1989-1999), dhe, ja tash, së fundi Aleksandër Vulin (ministri Policisë së Serbisë” ka shpaluar flamurin nacionalist serbomadh, ku thërret liderët politikë shtetërorë të Serbisë, që të përkrahin Projektin e tij, të ashtuquajtur “SRPSKI SVET’, që është kopje e politikës dhe e propagandës hegjemoniste, militarsite dhe kolonialiste e   Serbisë së Madhe – Velika Srbija të Nikola Pashiqit, të Slobodan Milosheviqit, të Radovan Karaxhiqit dhe të Ratko Mladiqit…etj.,  “SVI SRBI U JEDNOJ DRZAVI” – “Të gjithë serbët në një shtet”, që paralajmëron NJË LUFTË TË RE GJENOCIDALE kundër të gjithë atyre popujve fqinj, nëse  do ta kundërshtojnë atë!

Vërtet, rishpalimi i kësaj ideje fashistoide “lebensraum”  të rizgjerimit territorial të Serbisë së Madhe të Ilija Garashaninit (1844), në kohën kur  kërkesa e Beogradit po prêt në “sportelin” e BE-së, që Serbia të aderojë si anëtare me të drejta dhe detyrime të plota të saj, është një bombë me sahat, e kurdisur nga Slobodan Milosheviqi dhe nga forcat retrograde çetniko-fashiste dhe ultranacionaliste e reaksionare të Serbisë, që  po synojnë të rimarshojnë sikurse në vitet ’90 të shekullit XX për ta ridjegur Kroacinë, Bosnjën dhe Kosovën, me qëllim që ta destabilizojnë paqen dhe sigurinë në Ballkan, gjithnjë duke llogaritur në traktativat e kanonierave diplomatike ruso-kineze dhe të “satelitëve” të tyre ndërkombëtarë.

-E, në anën tjetër, presidenti i Serbisë, Aleksandër Vuçiq me delegacionin e tij negociues në Bruksel po e gënjejnë  BE-në, Amerikën, NATO-n , BE-në dhe OSBE-në, se kinse  Beogradi zyrtar  “është konstruktiv” dhe  gjoja po do mirëkuptim dhe mirëbesim me palën negociuese shqiptare të Kosovës, të kryesuar nga kryeministri Albin Kurti. Mirëpo, deri tani, në të dy takimet me të në Bruksel (më 15 qershor dhe më 19 korrik 2021) nuk ka pranuar asnjë propozim dhe, asnjë kërkesë të Albin Kurtit për të hapur Dialogun, në mënyrë që të arrihej ndonjë kompromis politik  për normalizimin e marrëdhënieve mes Beogradit dhe Prishtinës.

 Presidenti Vuçiq është fajtor për bllokimin e Dialogut të Brukselit !

Pra, s’ka asnjë dyshim se për dështimin e këtyre dy (2) takimeve të nivelit të lartë nën monitorimin e emisarëve të BE-së, Miroslav Lajçak dhe Josep Borell, nuk mund të fajësohet kryeminisri Albin Kurti (pse me të drejtë ka kërkuar që Serbia të ballafaqohet për  3 gjenocidet e saj, të kryera ndaj shqiptarëve/1878-1999/, mbase krimet e  gjenocidit sipas së drejtës ndërkombëtare nuk parashkruhen-nuk u kalon afati asnjëherë , që të trajtohen sipas konventave ndërkombëtare), por direkt dhe indirekt, është fajtor presidenti serb Aleksandar Vuçiq,  i cili nuk po pranon që të debatohet për spastrimet etnike dhe për krimet e gjenocidit të Serbisë ndaj shqiptarëve (1878-1999). Ky është problem, jo kërkesat dhe propozimet e temave  të kryeministrit Albin Kurti, që, patjetër mertiojnë debat të pashmangshën në takimet e Dialogut të Brukselit.

  Si të bëhet Dialog në Bruksel, kur Vuçiqi deklaron se “Beogradi kurrë nuk do ta njohë Kosovën” !

-Çfarë kuptimi dhe peshe politike e dipomatike  për Ballkanin dhe për Evrpoën mund të ketë ai Dialog,dhe, çfarë inetresi dhe rëndësie për shtetin e Kosovës, mund të ketë vazhdimi i atij Dialogu, kur Vuçiqi po thotë botërisht : “Serbija nikada, nikada, niakda nece priznati Kosovo” !

-Kush i ka dy “fije” mend, s’ka çfarë të kërkojë në atë Dialog, ngase këtu qëndrimi zyrtar i Beogradit, është tejet i qartë, “Serbia kurrë nuk do ta njohë Kosovën”.   – E, logjika e shëndoshë e pragmatizmit  politik, shtron këtë pyetje të pashmangshme, “atëherë për çfarë leshi të dialogohet me Aleksandër Vuçiqin në Bruksel?!

 Në vend të njohjes së pavarësisë së Kosovës, Vulini ka shpërpallur Projektin e Sllobës-‘srpski svet”

Mirëpo, si BE-ja, si NATO-ja, si Amerika, ashtu edhei OKB-ja, këtë Projekt të Aleksandër Vulinit, duhet ta kuptojnë dhe ta trajtojnë si kërcënim direkt  ndaj kroatëve, ndaj myslimanëve boshnjakë dhe ndaj shqiptarëve në Kosovë, si dhe ndaj sigurisë dhe paqes jo vetëm në Ballkan, por në gjithë Evropën.

Ngaqë sipas mendjes së tij të sëmurë raciste, duhet të krijohet “srpski svet”, që në fjalorin politik hegjemonist serb, do të thotë hiq më pak se “Velika  Srbija” : “ Srpski narod nema pravo da odustane od objedinjavanja i ujedinjavanja, nema pravo da odustane od srpskog sveta”!  Kjo në shqip i bie : “ Populli serb nuk ka të drejtë të heqë dorë nga ribashkimi dhe bashkimi, nuk ka të drejtë të heqë dorë nga ‘bota serbe’ “ !?

Sa “ i mençur” ky polic  dhe  “korrier”  besmik  i “Jul-it” të Dr. Mira Markoviqit dhe  i “SPS-it” të Slobodan Milosheviqit ( burrë e grua), të cilët me parullën  çetniko-fashiste etnocentriste, raciste nacionalocialiste-majtiste “Svi srbi u jedonj drzavi” (Të gjithë serbët në një shtet) indoktrinuan, mobilizuan dhe i armatosën të gjithë serbët (brenda dhe jashtë Serbisë), që t’i atakojnë shqiptarët, kroatët dhe myslimanët boshnjakë, në mënyrë që t’i shfarosnin dhe t’ua marrnin me dhunë tokat, shtëpitë dhe të gjithë pasurinë e tyre të luajtshme dhe të paluajtshme, me qëllim të fundit, që t’i rizgjeronin kufijtë territorialë të “Velika Srbija” të Ilija Garashaninit (1844) dhe të Nikola Pashiqit (ish-kryeministër,  jo më pak se 7 herë brenda viteve “1891-1926” ).

Ja, kjo është esenca lëndore historike, gjeopolitike, politike, diplomatike, propagandistike dhe militariste e Projektit të ministrit të Policisë së Serbisë, Aleksandër Vulin,   të gjithë serbët  në një “Srpski svet” (‘bota serbe’). 

Fatkeqësisht këtë Projekt famëkeq dhe shumë tragjik për kroatët, për myslimanët boshnjakë dhe, në veçanti për shqiptarët e Shqipërisë Etnike, zuri të zbatohet në terren që nga viti 1878, një ditë pas njohjes së Serbisë nga ana e Kongresi të Berlinit, duke filluar spastrimin etnik të shqiptarëve që nga Nishi  e deri në Kurshumli. Mirëpo, deri më sot askush nga bashkësia ndërkombëtare nuk i kanë ndëshkuar këto krime të gjenocidit serb ndaj shqiptarëve dhe ndaj Shqipërisë Etnike.

Deti Adriatik si aspiratë e hershme e strategjisë dhe e gjeopolitikës serbe ka qenë dhe mbetet pjesë e pandarë e planeve diplomatike të Serbisë edhe në ditët e  sotme. Por duke qenë se prishja e Jugosllavisw e çoi Serbinë në humbjen e daljes detare në Adriatik, ajo po përpiqet të zbatojë forma dhe mënyra të reja, që mund të sanksiononin kapjen prej saj të porteve të Adriatikut. Metoda e parë diplomatike dhe subversive, që po ndjek shteti dhe diplomacia e Serbisë për kapjen e daljeve në detin Adriatik, është metoda direkte ose metoda e futjes nën kontrollin e saj të ndonjë shteti, që laget nga deti Adriatik. Objekti parë i kësaj metode të ndërhyrjes për kontroll direkt serb në administrimin e bregdetit është Mali i Zi, i cili deri në vitin 2006 ka qenë pjesë e “Unionit Serbia dhe Mali i Zi” dhe Beogradi kishte kontrollin edhe mbi bregdetin malazez. Për të riparuar humbjen gjeopolitike detare, që pësoi në vitin 2006 me pavarësimin e Malit të Zi, Serbia po përpiqet që të neutralizojë pavarësinë dhe shtetësinë e Malit të Zi dhe të rikthejë statusin e dominimit të saj në Podgoricë. Në funksion të kësaj strategjie Serbia u angazhua me të gjitha institucionet e saj që në zgjedhjet parlamentare të gushtit të vitit 2020 në Mal të Zi të realizohej një“regime change”, ku koalicionin qeverisës ta dominonin grupi i partive dhe i forcave proserbe. Nisur nga kjo premisë e re raportesh të reja politike paszgjedhore në shtetin dhe në qeverinë e Malit të Zi, Serbia nisi fushatën gjeopolitike për të fituar statusin e përdorimit ushtarak të porteve të Malit të Zi në Adriatik.

Ambasadori i Serbisë në Rusi, Miroslav Lazanski, njoftoi në 17 korrik se Serbia i ka bërë kërkese zyrtare Malit të Zi që të lejojë përdorimin e portit të Tivarit nga Serbia për transportimi detar të kontigjenteve të reja të armëve, që Rusia po i dhuron Serbisë. Sipas burimeve diplomatike, njëkohësisht edhe diplomacia ruse ndërmori përçapje që Podgorica të lejonte përdorimin e portit të Tivarit për transport dhe për qëllime ushtarake nga Serbia dhe Rusia. Serbia madje kërkoi që Mali i Zi ta mbante fshehur nga NATO dhe nga opinioni publik kërkesën serbe për përdorimin ushtarak të portit malazez dhe ta paraqiste në dokumente thjesht si ngarkesë detare kontigjentin e armëve ruse të destinuara për në Serbi. Arroganca e Serbisë shkoi deri atje sa Beogradi nuk begenisi as formalitetin e një shkrese zyrtare dërguar institucioneve përkatëse malazeze, por u mjaftua me urdhërin telefonik të ambasadorit serb në Moskë për ambasadorin malazez, që t’i kërkonte kryeqytetit të tij plotësimin e kërkesës serbe.

Është pozitive dhe duhet përshëndetur fakti që Mali i Zi e refuzoi kërkesën e Serbisë për përdorimin e portit malazez të Tivarit për qëllimet ushtarake të Beogradit. Rasti i korrikut me implikimin e diplomacisë serbe dhe ruse për të përdorur për qëllime ushtarake portin malazez hedh dritë në përpjekjet e papushuara të Serbisë dhe të Rusisë për të siguruar shfrytëzim ushtarak, lehtësira ushtarake dhe dalje në detin Adriatik. Veprimi i Malit të Zi duhet vlerësuar nga anëtarët e NATO-s në detin Adriatik, sepse jo vetëm pengoi përdorimin ushtarak të bregdetit të tij, por refuzoi të bëhej bashkëpjesëmarrës në armatosjen e pakufishme të Serbisë nga Rusia. Këtu lind një problem shumë i rëndësishëm, që duhet të shqetësojë shtetet anëtare të NATO-s në rajon, përfshirë edhe Shqipërinë. Ambasadori i Serbisë ne Moskë deklaroi i entuziazmuar në17 korrik se ndërsa Mali i Zi e pengoi transportin detar të armëve ruse për në Serbi, disa shtete të tjera të NATO-s e lejuan atë transport armësh nëpërmjet territorit të tyre. Ambasadori serb nuk zuri emra shtetesh, por dihet se në vitin 2019 Hungaria lejoi kalimin nëpër territorin e saj të kontigjentit të tankeve ruse për në Serbi, dhe Bullgaria lejoi në vitin 2020 kalimin në territorin e saj të sistemit të raketave ruse “Pancir” për në Serbi. Janë veprime skandaloze të disa aleatëve tanë, të cilat cënojnë sigurinë e anëtarëve të NATO-s në rajon, sepse dihet që Serbia armatoset kundër shteteve të NATO-s në rajon. Ndaj siç meriton vlerësim Podgorica, meritojnë protesta në selinë e NATO-s në Bruksel veprimet e atyre shteteve të NATO-s që ndihmojnë armatosjen e Serbisë nga Rusia.

Ka një rigjallërim të përpjekjeve diplomatike, ushtarake dhe subversive të Serbisë për të arritur të drejtën e daljes së saj në portet malazeze të Adriatikut. Po arrihet deri atje sa që të rivendikohet hapur ndryshimi i kufijve të Malit të Zi dhe pjesë të territorit të tij bregdetar të aneksohen nga Serbia. Kjo është bërë kaq flagrante, sa që më hapur se kurrë ndonjëherë që nga pavarësimi i Malit të Zi po shfaqen ambicia dhe rivendikimi serb për marrjen e pjesëve të bregdetit malazez. Në datën 6 korrik media e njohur proqeveritare ruse ”balkanist.ru”, e specializuar për politikën ruse në Ballkan,  botoi artikullin me titull provokues:” A do të marrë Serbia korridorin hercegovinas për në detin Adriatik?”. Është një lëvizje e beftë diplomatiko-propagandistike, e cila hedh hapur tezën e re ruse dhe serbe për rishikimin e kufijve të Malit të Zi dhe rikthimin e portit të Herceg Novit të Malit të Zi në gjirin e Serbisë. Media e mësipërme ruse shkruante hapur se “rikthimi i Hercegovinës si pjesë e  Serbisë dhe rikthimi i statusit të portit të fuqishëm detar të Herceg Novit nuk është më fantazi si 15 vjet më parë, (kur u pavarësua Mali i Zi)”.

Përveç tezës destruktive të prishjes së kufijve të shtetit të pavarur të Malit të Zi në funksion të rivendikimit të Serbisë për porte dhe bregdet në Adriatik, kemi dy momente interesante. Portali rus jo rastësisht merr si bazë të ashtuquajturin“non pajpër” të parë për Ballkanin, që doli në Ljubjanë në muajin prill,dhe sugjeronte rivizatimin e kufijve të rajonit.  “Në prill 2021 u çfaq problemi kufitar në  projektin jozyrtar (non pejpër) si rivizatim i kufijve të Ballkanit, që çoi në një diskutim për çështjen e aksesit të Serbisë në detin Adriatik nëpërmjet territorit të Hercegovinës së vjetër”- shkruan “Balkanist”. Kjo zbulon se origjina e non-pejpërit për Ballkanin, që u publikua në prill, është Beogradi, i cili aspiron ndryshimin e kufijve të shteteve të rajonit dhe daljen e tij në Adriatik.

Non pejpëri u hodh në qarkullim diplomatik për t’u përdorur si bazë për të nxitur rihapjen e të ashtuquajturës të drejtë të Serbisë për dalje në Adriatik. Rusia dhe Serbia tentojnë të aktualizojnë një rivendikim të vjetër serb për porte dhe bregdet në Adriatik, rivendikim që daton zyrtarisht qysh në vitin 1912, kur Serbia pushtoi territoret bregdetare të Shqipërisë. Historiani i njohur serb Dushan Batakoviç ka shkruar në një nga punimet e tij, publikuar në revistën “Balcanica” se “Në luftën ballkanike të vitit 1912 trupat serbe hynë në Shqipërinë Veriore dhe dolën në detin Adriatik. Vendosmëria e qeverisë serbe për të avancuar në brigjet e Adriatikut, në një rajon etnik shqiptar, bazohej në vlerësimin se shqiptaret të ndarë nga feja dhe nga përplasjet e përhershme të fiseve, nuk kanë ndërgjegje të vërtetë kombëtare dhe as mund të formojnë një komb”.(Balcanica, XXII, kapitulli 4, fq.119). Batakoviç ishte ambasadori i Serbisë, që kryesoi delegacionin serb në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë në korrik 2010, kur u shqyrtua kërkesa e OKB për të dhënë opinion për aktine shpalljes së pavarësisë së Kosovës. Mentaliteti i qeverive serbe, që paraqet ai për pushtimin serb dhe për pretendimet serbe ndaj brigjeve shqiptare, është i njëjtë dhe sot e kësaj dite në Beograd, ku mendojnë se Serbia duhet të administrojë bregdetin dhe portet e “njerëzve të dalë nga pylli”, siç i quan shqiptarët kryeministrja e sotme serbe.

E habitshme është se media proqeveritare ruse jep si model të ribashkimit të Herceg Novit malazez me shtetin serb modelin e bashkimit të Krimesë me Rusinë në vitin 2014 dhe del me tezën provokative që “kufijtë e caktuar disa dekada më parë mund të ndryshohen”. Është një tezë e rrezikshme, që ligjëron modelin rus të aneksimit të dhunshëm të Krimesë nga Rusia në vitin 2014 dhe inkurajon qarqet drejtuese nacionaliste në Beograd për ndonjë aventurë të Serbisë për të realizuar një aneksim të ngjashëm të portit dhe të bregdetit të Herceg Novit.

Natyrisht edhe Serbia, edhe Rusia, e dinë se Mali i Zi është anëtar i NATO-s dhe as mund të shkohet ndër mend që NATO të lejojë Serbinë të marrë ushtarakisht porte dhe bregdet në Malin e Zi. Ndaj është e papërputhshme me interesat atlantike që portet detare të një shteti të NATO-s të vihen në dispozicion për përdorim ushtarak nga Serbia dhe Rusia, siç bëri presion Beogradi në muajin korrik.

Këto teza dhe rivendikime të reja të Serbisë për dalje në detin Adriatik duhet të tërheqin vëmendjen dhe alarmin e qeverisë dhe të diplomacisë së Shqipërisë, sepse kemi një sinjal të qartë se Serbia nuk ka hequr dorë nga aspirata aneksioniste e vitit 1912 për të patur të sajat portet shqiptare të Adriatikut. Por në lidhje me Shqipërinë dhe bregdetin shqiptar Serbia po ndjek jo metodën direkte si në Mal të Zi, sepse një ndryshim regjimi këtu është mision i pamundur. Serbia po ndjek ndaj Shqipërisë metodën indirekte, nëpërmjet krijimit të lidhjeve të ngushta dypalëshe me koperturë tregtare apo infrastrukturore me Shqipërinë, ose me projekte më të zgjeruara mikroballkanike si projekti jugosllav i “mini Shengenit”. Nëpërmjet kamuflazhit të interesave të zonës së përbashkët ekonomike ballkaniko-perëndimore apo të qarkullimit të lirë ballkaniko-perëndimor, të shkrirjes së kufijve dhe të doganave, të interesit panballkanik të krijimit të infrastrukturës së përbashkët hekurudhore dhe detare dhe profkave të tjera të integrimit ballkanik, të shkohet te realizimi strategjik i Serbisë që të realizojë daljen faktike të saj në detin Adriatik nëpërmjet portit të Durrësit. Kjo metodë indirekte e pranisë dhe e daljes serbe në bregdetin shqiptar të Adriatikut konkretizohet nëpërmjet projektit të përfolur të lidhjes direkte hekurudhore Nish-Tiranë me kosto një miliard dollarë, projekt i cili ka qenë pjesë e marrëveshjeve midis presidentit të Serbisë Vuçiç dhe kryeministrit të Shqipërisë Rama qysh në vitin 2015. Presidenti serb e përfshiu këtë projekt të daljes hekurudhore serbe në portin e Durrësit edhe në platformën, që hartoi për“mini Shengenin” në tetor të vitit 2019, të cilin e miratoi edhe Shqipëria. Siç shkruante media greke “balkaneu.com“:“Për Serbinë, që rrethohet nga tokë, hekurudha që do të lidhë Nishin me portin e Durrësit garanton dalje në portet e Shqipërisë në Adriatik si Durrësi dhe Shëngjini”.

Në këtë lojë të komplikuar dhe të errët diplomatike dhe të metodës indirekte serbe për të marrë dalje në bregdetin shqiptar të Adriatikut, Serbia hodhi ne tavolinat diplomatike shashkën që mund të pranonte njohjen e Kosovës në shkëmbim të së drejtës së daljes në bregdetin shqiptar në Adriatik. Është një tezë, që e  përmend edhe media serbe “B92” në 20 mars 2020, kur del me njoftimin “Një pikë-dalje në det, ky është kompromisi i ofruar Serbisë”.

Kemi një lëvizje taktike dinake të Serbisë për të joshur Shqipërinë që për “motive patriotike” të bëjë një cedim sovraniteti, cedim strategjik dhe gjeopolitik vetëvrasës, dhe t’i japë Serbisë të drejtën për dalje në portet shqiptare të Adriatikut. Nuk duket rastësi që kjo formulë u fut edhe në dokumentin e firmosur nga presidenti i Serbisë Vuçiç dhe që iu dorëzua presidentit amerikan në Shtëpinë e Bardhë në 4 shtator 2020 dhe ku në pikën 2 thuhet se të dy palët Serbia dhe Kosova“do të angazhohen në një studim fizibiliteti të përbashkët lidhur me opcionet e lidhjes infrastrukturore hekurudhore Beograd-Prishtinë me një port të thellë të Adriatikut”. Marrëveshja paraprake ishte që Serbia në shkëmbim do të pranonte në dokumentin e saj njohjen e Kosovës, dhe në një nen të dokumentit, pika 10, shkruhej se dy shtetet do të angazhoheshin për njohjen e përbashkët. Por Beogradi e hoqi atë pikë të njohjes reciproke dhe doli vetëm me aspiratën për portin e Adriatikut. Kështu që Serbia kërkon daljen në det pa dhënë asnjë premtim për njohjen e Kosovës. Kjo don të thotë që asnjë justifikim nuk mund të ketë nga ana e Shqipërisë për t’i dhënë Serbisë të drejtën që të ketë dalje në portet shqiptare të Adriatikut.

Këtu duhet sqaruar hileja diplomatike serbe me qitje të largët. Serbia nuk kërkon thjeshtë transportin e mallrave serbe nga dhe për në portet shqiptare, që e bën gjithë bota dhe është praktikë tregtare e zakonshme në botën e sotme. Serbia kërkon të drejtën e daljes në detin shqiptar, çka është  tjetër gjë dhe përbën një shkelje të sovranitetit shqiptar dhe dëmton interesat gjeopolitike dhe strategjike të Shqipërisë.

Serbia me angazhimin e Rusisë po rrit dozën e përpjekjeve për të fituar të drejtën e daljes në detin Adriatik. Për këtë qëllim ajo po lëviz haptaz dhe nëndheshëm në drejtim të dy shteteve të dobëta të NATO-s në Adriatik, Malit të Zi dhe Shqipërisë. Nuk guxon të tentojë në drejtim të Kroacisë, sepse e din përgjigjen e vendosur, që do të gjejë nga Kroacia në mbrojtje të sovranitetit të saj. Në këtë situatë me plot rreziqe brenda për sovranitetin detar të Shqipërisë, shpresa është që NATO të jetë vigjilente për të mbajtur fort frerët e qeverive në Mal të Zi dhe në Shqipëri, që të mos lejojë në asnjë mënyrë dhe në asnjë formë të drejtën e padrejtë të Serbisë për dalje në detin Adriatik, i cili duhet të jetë një liqen ekskluziv atlantik.

Me rastin e 300-vjetorit të ndarjes së tij nga kjo jetë

Ky vit shënon 30-vjetorin e vendosjes së marrëdhënieve midis Vatikanit dhe Republikës së Shqipërisë si dhe 300-vjetorin e vdekjes së Papës me origjinë shqiptare, Klementit të XI me origjinë shqiptare nga ana e babait, i njohur ndryshe si Gjon Françesk Albani (Giovanni Francesco Albani). Me këtë rast, javën që kaloi, u mbajtën seminare në Romë dhe në Tiranë për të kujtuar këto dy përvjetore me rëndësi.

Sipas të dhënave nga Ambasada e Republikës së Shqipërisë pranë Vatikanit si dhe të programit shqip të radio Vatikanit, javën që kaloi me 12 korrik, 2021 nën drejtimin e të Ngarkuarës me Punë pranë Vatikanit, diplomates shqiptare, Majlinda Doda, në sallën prestigjoze Zuccari të Senatit të Republikës italiane, u organizua Konferenca me titull: “Roli i Papa Klementit XI për Rizgjimin e Identitetit Shqiptar dhe të Kulturës Italiane të Kohës.”  Në konferencën — e cila u inaugurua nga Presidenti i Këshillit Papnor për Kulturën, Kardinali Gianfranco Ravasi, me një përshëndetje edhe nga Presidentja e Senatit të Republikës italiane, Maria Elisabeta Alberti Casellati — morën pjesë studiues të njohur arbëreshë, shqiptarë dhe italianë.  Ndër ta, Profesori arbëresh Françesco Altimari i Universitetit të Kalabrisë paraqiti studimin me titull: “Papa Albani për Rilindjen Kulturore shqiptare dhe arbëreshe”.  Profesori shqiptar Gëzim Gurga nga Universiteti i Palermos solli referatin, “Mësimi i Gjuhës shqipe nën Pontifikatin e Papës Albani”. Ndërkohë që Profesoresha italiane Carla De Bellis e Universitetit, “La Sapienza” në Romë foli për lidhjet e Papa “Klementit XI me Akademitë Romake.”  Ndërsa në fund të seminarit, në kujtim të këtyre dy përvjetorëve me rëndësi për historinë e marrëdhënieve të lashta dhe aktuale midis Vatikanit dhe Shqipërisë, artisti arbëresh, Franco Azzinari paraqiti pikturën unike kushtuar Papës Françesku dhe takimit të tij imagjinar me Papa Klementin XI (Albani), titulluar “Malli i Arbërit”, duke prezantuar dy papë që kanë patur dhe kanë një dashuri e përkushtim ndaj popullit shqiptar e arbëresh.  Kardinali Gianfranco Ravasi u tha të pranishëmve se kjo pikturë do të vendoset në Vatikan,  simbol i marrëdhënieve, historikisht, të ngushta midis Vatikanit dhe shqiptarëve, me përjashtim të periudhës së politikës patologjike të regjimit komunist të Enver Hoxhës, që ishte më i interesuar të vriste fetarë dhe poetën.

Sipas informacionit nga Ambasada shqiptare, e Ngarkuara me Punë e Shqipërisë në Vatikan, Majlinda Doda njoftoi se konferenca e javës që kaloi – në kujtim të 30-vjetorit të vendosjes së marrëdhënieve Shqipëri-Vatikan due të 300-vjetorit të vdekjes së Papës me origjinë shqiptare, Klementi i XI — është vetëm fillimi i disa aktiviteteve të tjera gjatë këtij viti. Diplomatja shqiptare, citohet t’u ketë thënë të pranishëmve se,”Këto manifestime hapen pikërisht me Papa Klementin XI — i cili udhëhoqi Kishën Katolike për 21 vjet — për të sjellë në vëmëndje lidhjet e lashta midis Vatikanit dhe Shqipërisë, interesimin e Klementit XI për popullin shqiptar e Shqipërinë e pushtuar nga turqit, përpjekjet për ruajtjen e identitetit, të gjuhës shqipe dhe fesë katolike, por për të venë në dukje edhe kontributin e tij në fushën e kulturës dhe të artit në përgjithësi”, nënvijoi Përfaqsuesja diplomatike e Shqipërisë pranë Vatikanit.  Në atë konferencën e Romës, njoftohet se u fol edhe për marrëdhëniet midis Vatikanit dhe Heroit Kombëtar të shqiptarëve, Gjergj Kastriotit – Skendërbeut, “I gjithmonshmi i fisit tuaj, i cili gjithëherë, mbi çdo interes ka vendosur vlerat e trashëguara të Besës, të Nderit e të Burrënisë”, siç u kishte thenë Papa Pali i VI mërgimtarëve shqiptarë në Romë (1968), me rastin e 500-vjetorit të vdekjes së Heroit Kombëtar. Gjatë diskutimeve të konferencës në Romë, javën që kaloi, u theksua gjithashtu persekutimi i klerit katolik në Shqipëri gjatë regjimit komunist dhe u nënvijua edhe ndihma e Vatikanit për Shqipërinë pas shembjes së komunizmit zyrtar në vitin 1991 e deri më sot.

Ia vlen të kujtohet se 30-vjetë më parë u vendosën lidhjet diplomatike midis Shqipërisë dhe Vatikanit me 7 shtator, 1991, një përvjetor ky që u shënua gjithashtu me këtë rast. Përfaqsuesi i parë diplomatik i Vatikanit, ose Nunci i parë Apostolik në Shqipëri, ishte ipeshkvi indian, Ivan Dias, ndërsa Ambasadori i parë i Shqipërisë pranë Selisë Shënjte ishte Willy Kamsi, i cili i ka paraqitur Letrat Kredenciale Papës Gjon Palit II, pak para se ai të bënte vizitën historike të një Pape në Shqipëri, (25 prill 1993).

Ndërkaq, javën që kaloi në Tiranë u organizua gjithashtu një konferencë e dytë shkencore nga Akademia e Shkencave e Shqipërisë në bashkpunim me Përfaqësinë Diplomatike të Papës – Nunciataura Apostolike në Tiranë – me rastin e këtyre përvjetorëve ku u theksua, nga folës të ndryshëm, se figura e Papa Klementit të XI — Papës me origjinë nga Shqipëria e Veriut — është një figurë identitare për kombin shqiptar, ashtu siç janë Gjergj Kastrioti -Skenderbe dhe Nëna Tereze. Në konferencën e Tiranës me temën, “Papa Klementi XI dhe Shqipëria” u diskutua, ndër të tjera, për Papa Klementin XI si një mbrojtës i identitetit kombëtar të shqiptarëve. U theksua se burime të ndryshme të kohës së tij, flasin për krenarinë e Papa Klementit XI për prejardhjen e tij shqiptare. Folësit e ndryshëm në konferencën e Tiranës theksuan, ndër të tjera, lidhjet e ngushta që Papa Klementi XI kishte me popullin dhe Kishën Katolike Shqiptare të asaj periudhe historike. Për këtë subjekt dhe për lidhjet e tija me viset shqiptare folën akademikë dhe historianë të njohur, si Prof. Bardhyl Demiraj, Prof. Francesco Altimari, Dom Nikë Ukgjini, At Mikel Pllumbaj, Prof. Evalda Paci, Prof. Ardian Ndreca dhe Dr. Albin Saraçi, e tё tjerё.

Sipas një njoftimi në portalin e Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, Kryetari i këtij enti të dijes, Skender Gjinushi theksoi mes shumë meritave të Papa Klementit të 11-të, “përgjithësimin e etnonimit të ri të vendit dhe të popullit, Shqipëri e shqiptar, që u përdorën për herë të parë si zëvendësues Arbëri e arbër në procesverbalet e Kuvendit të Mërqisë, i njohur ndryshe si Kuvendi i Arbnit”.  Në njoftimin e Akademisë mbi punimet e konferencës, thuhet se Z. Gjinushi foli edhe për disa iniciativa me rëndësi historike-epokale, që ka ndërmarrë gjatë jetës së tij Papa Klementi i XI -Albani, në favor të vendit të tij të origjinës.

Konferencën jubilare në Tiranë e ka përshëndetur edhe Arkipeshkvi Luigi Bonazzi, përfaqsues i Vatikanit në Shqipëri, i cili ka theksuar se Papa Klementi XI ka mbështetur Kuvendin e Arbnit dhe shqipen. Ai foli edhe për praninë e Selisë së Shenjtë në botën arbërore deri në ditët e sotme dhe theksoi faktin që Papa Klementi XI rridhte nga një familje me origjinë shqiptare dhe ishte mbështes i Arbërit, thuhet në njoftimin mbi punimet e koneferencës jubilare në Tiranë.  Papa Klementi XI krenohej me prejardhjen me origjinë shqiptare, citohet të ketë thenë arkipeshkvi Luigi Bonazzi, duke theksuar se gjithmonë ka ekzistuar një lidhje e ngushtë mes Selisë së Shenjtë dhe popullit shqiptar.  Ndërkaq, një folës tjetër, Dom Nikë Ukgjini në kumtesën, “Mërqia – kisha e Kuvendit të Arbrit, në të kaluarën dhe sot”, tha se origjina e Papa Klementit është nga Laçi i Shqipërisë dhe solli dëshmi për zhvillimin e Kuvendit të Arbërit në kishën e Mërqisë në Lezhë.  Ai theksoi nxitjen dhe përkrahjen e Papa Albanit për Kuvendin e Arbërit në një kohë kur një nga tiparet dalluese të papatit ka qenë në të gjitha kohët, përpjekja e tij për të qëndruar pranë vështirësive e rreziqeve që u janë kërcënuar nga armiqtë e jashtëm, e sidomos gjatë pushtimit 500-vjeçar të perandorisë osmane, tha ai. Papa Klementi ishte figurë botërore kryesore e kohës, shtoi mes të tjerave Dom Nik Ukgjini, ndërsa paraqiti të dhëna për famullinë e Mërqisë në Lezhë, ku është mbledh Kuvendi i Arbërit, miratuar nga Papa Albani, Klementi i XI.

Sipas portalit të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë edhe folësit e tjerë theksuan prejardhjen shqiptare dhe kontributet e ndryshme të Papës Klementit XI, përfshir Prof. Bardhyl Demiraj i cili në kumtesën, “Papa Klementi XI në kujtesën kolektive shqiptare”, nënvijoi kontributet e vazhdueshme të Klementit të XI për të bashkuar krishtërimin në Shqipëri, ku kisha katolike e ortodokse bashkëjetuan paqësisht, ndërsa theksoi se Papa Klementi luftoi edhe kundër korrupsionit dhe nepotizmit.

Ndërsa Prof. Francesco Altimari në kumtesën: “Regeneratio albanica: roli i Papës Klementi XI për zgjimin e kulturës dhe të identitetit në botën shqiptare”, diskutoi për prejardhjen shqiptare të Papa Klementit-Albani duke u kujdesur posaçërisht për fatin e vendit të paraardhësve të tij, me prejardhje nga familja fisnike e Mikel Laçit. Familja e Papa Klementit XI u vendos në Urbino të Italisë dhe mori mbiemrin Albani, tha ai.  Prof. Altimari citohet të ketë theksuar në konferencën shkencore se në kohën e Papa Klementit pati edhe një rilindje të arbëreshëve, ku klerikët ishin të parët që nisën të shkruajnë në gjuhën shqipe.  Një tjetër folës, Àt Mikel Pllumbaj në kumtesën “Papa Klementi dhe Illyricum Sacrum”, foli për enciklopedinë madhore me 9 vëllime dhe 5500 faqe, ku flitet për historinë e ilirëve e arbërorëve ku sipas tij edhe aty Papa Klementi XI zë vend të rëndësishëm edhe si atdhetar shqiptar. Përmblëdhjen e shkurtë të raportit mbi punimet e konferencës mund ta lexoni në faqen e Alademisë së Shkencave , përfshir folësit e tjerë.

Siç vihet në dukje nga prezantimet akademike në dy konferencat jubilare me rastin e 30-vjetorit të vendosjes së marrëdhënieve diplomatike midis Vatikanit dhe Shqipërisë dhe të 300-vjetorit të shkuarjes në amshim të Papës shqiptar, Klementit XI, lidhjet midis Kombit shqiptar dhe Vatikanit janë të lashta dhe vazhdojnë të përmirësohen pas periudhës së errët komuniste. Ato janë forcuar, sidomos, këto tre dekadat e fundit me vizitat e dy Papëve në Shqipëri: Papës Gjon Pali II në vitin 1993 dhe Papës Françesku në vitin 2014 dhe vizitave të zytarëve të lartë shqiptarë në Vatikan, gjatë viteve.

Konfrencat jubilare me rastin e 30-vjetorit të vendosjes së marrëdhënieve Shqipëri-Vatikan dhe kujtimi i 300-vjetorit të vdekjes së Papa Klementit XI si dhe vizitat historike të Papës Françesku në Shqipëri në shtator 2014, ashtu siç ishte edhe vizita e Papës Gjon Palit të Dytë në prill 1993 në tokën arbërore — megjithë historinë e persekutimeve të regjimit komunist ndaj kundërshtarëve të tij, përfshir Kishën Katolike Shqiptare, qoftë për arsye fetare ose politike, tregon se në këtë jetë gjithçka ngjallet e përtërihet.  Arsyeja, e vërteta dhe e drejta — megjithëse, për fat të keq kishin humbur rrugën gjatë regjimit komunist në Shqipëri, tani mund të shpresojmë se — më në fund — e kanë gjetur rrugën dhe vendin që u takon në tokën e Arbërit dhe se e mira, më në fund, triumfon gjithmonë mbi të keqën dhe që Kombit shqiptar — pas 30-vjet tranzicion të mundimshëm — shpresojmë që t’i hapen shtigje të reja kah liria, e vërteta dhe drejtësia e përhershme. Shpresojmë, pasi shpresa vdes e fundit!

Papa aktual Françesku në një takim imagjinar me Papa Klementin e XI, vepër e artistit arbëresh, Franco Azzinari.

Ambasada e Republikës së Shqipërisë pranë Vatikanit

E Ngarkuara me Punë e Republikës së Shqipërisë, Majlinda Doda gjatë konferencës në Romë, kushtuar 30-vjetorit të vendosjes së marrëdhënieve diplomatike Shqipëri-Vatikan dhe 300-vjetorit të vdekjes së Papës me origjinë shqiptare, Klementit XI me Presidentin e Këshillit Papnor për Kulturën, Kardinalin Gianfranco Ravasi

Pjesëmarrsit në Konferencën jubilare të organizuar në Tiranë nga Akademia e Shkencave në bashkpunim me Nuncin Apostolik, përfaqsuesin diplomatik të Vatikanit në Shqipëri.

Barometri diplomatik

 *** Pas 150 vitesh, Albin Kurti është i pari lider shqiptar, që zyrtarisht si kryeministër i Republikës së Pavarur dhe Sovrane të Kosovës, Serbisë ia përplasi në fytyrë gjencidet e fshehura të saj, dhe të amnistuara nga Evropa dhe nga bashkësia ndërkombëtare (1878-1999) !

Prandaj, heshtni e mos lehni  ju klyshë dhe zagari e Serbisë dhe e Rusisë, që  po shpërhapni mjegulla, gënjeshtra dhe dezinformime, duke e frikësuar popullin, se gjoja  “ Serbia do të “hyjë në luftë në Kosovë”,  për shkak të kësaj së vërteteje, që Albini ia tha botërisht Aleksandër Vuçiqit në Bruksel, në ballafaqimin e dytë zrytar me të në kuadrin e procesit negociues të Brukselit, më 19 korrik 2021.

Sepse pa zbardhjen e atyre “3 gjenocideve” serbe në dritën e së drejtës ndërkombëtare dhe të Kartës së Kombeve të Bashkuara, Serbia vazhdimisht do të jetë destabilizuesi koherent i paqes, i stabilitetit, i sigurisë dhe i prosperitetit të Ballkanit, duke kosnideruar se “Kosova është pronë e saj”, e cila në të vërtetë kurrë nuk ka qenë pronë legjitime dhe legale e saj, por vetëm një koloni kalsike (1912-1999). Kjo është e vërteta historike dhe politike e Kosovës.

 Prandaj, vetëm në kontekst, duhet kërkuar zgjidhja e konfliktit njëshekullor mes serbëve dhe shqiptarëve, përkatësisht mes Prishtinës dhe Beogradit.

Kryeministri Kurti nuk është fajtor, pse  Serbia ka kryer “3 gjenocide ndaj shqiptarëve” (1878-1999)!

Prandaj, presidenti serb Aleksandër Vuçiq nuk ka arsye pse të nevrikoset dhe të shqetësohet nga e vërteta historike, se    Serbia ka kryer më shumë se 3 gjenocide ndaj shqiptarëve dhe Shqipërisë Etnike (1878-1999). Për këto gjenocide, Vuçiqi nuk duhet ta fajësojë bashkëbiseduesin e tij, kryeministrin e Kosovës, Albin Kurti i cili në cilësinë e kryeministrit  të Qeverisë së Republikës së Kosovës, në takimin e dytë të Dialogut në Bruskel, më 19 korrik 2021, ia tha  të vërtetën historike, të cilën as sot nuk e dinë gjeneratat e reja serbe as në Serbi e as në diasporë. Albin Kurti bëri shumë mirë që Vuçiqit ia tha këtë  të vërtetë  në sy pas 150 vitesh, sepse këto gjenocide kanë qenë të fshehura nga Serbia, nga aleatët e saj, nga Evropa dhe nga bashkësia ndërkombëtare.

Tash fjalën e kanë BE-ja, OKB-ja, Amerika dhe NATO-ja, që ta “marrin në pyetje” lidershipin e Serbisë, dhe në bazë të dokumentacionit të paraqitur nga pala shqiptare e Kosovës, që provon gjenocidin e saj ndaj shqiptarëve, t’i detyrojnë, që t’i tregojë motivet, shkaqet dhe qëllimet, pse Serbia ka kryer këto “3 gjenocide” ndaj shqiptarëve, jo më pak se  dy shekuj  (1878-1999).

Kjo duhet të bëhet publike për mbarë bashkësinë ndërkombëtare dhe, kësisoj edhe për vet popullin serb, i cili deri më sot nuk ka dijeni se Serbia në kohë të ndryshme historike ka kryer disa gjenocide mbi shqiptarët dhe territoret e tyre. Në këtë pikëvështron qëndron rëndësia dhe arsyeja racionale, pse kryeministri Albin Kurti ka shpaluar “temën” e “tri gjenocideve serbe ndaj shqiptarëve, ngase deri më sot ishte   “tabu temë-mollë e ndaluar” edhe nga Serbia, edhe nga Shqipëria, edhe nga Evropa, edhe nga OKB-ja.

Fundja, të jemi realist, pa e rishikuar dhe trajtuar ndërkombëtarisht politikën shekullore koloniale dhe gjenocidale të Serbisë ndaj shqiptarëve në Gadishullin Ilirik, Kosova dhe gjithë Ballkani, do të jenë të rrezikuara nga Serbia militariste dhe kolonialiste, vetëm per vetëm që të gënjejë Evropën, Amerikën, NATO-n dhe OKB-në se gjoja “Kosova është serbe”.

Mirëpo, kjo është gënjeshtra më e madhe dhe më perfide e politikës shtetërore serbe dhe e kishës retrograde politike serbe, me qëllim që, edhe në këtë shekull t’i fshehin gjurmët e krimeve të gjenocidit në territoret autoktone shqiptare, sepse kjo deri më sot ishte e vetmja “formulë politike” dhe “nacionale”, që Serbia t’i zgjeronte, t’i rizgjeronte dhe t’i mbronte kufijtë  territorialë të saj, duke ankesuar, copëtuar dhe kolonizuar territoret e shqiptarëve, duke përfshirë edhe Kosovën (1878-1999).

Pra, fatkeqësisht deri më sot në fillim të dekadës së tretë të shekullit XXI (19 korrik 2021) ASNJË NGA LIDERËT SHQIPTARË (as në Kosovë e as në Shqipëri) nuk ka guxuar t’i thotë e as ta akuzojë Beogradin zrytar se Serbia ka kryer disa gjenocide ndaj shqiptarëve dhe territoreve të Shqipërisë Etnike (1878-1999).

Mirëpo, këtë gabim shekullor, sot e korrigjoi Albin Kurti në cilësinë e kryetarit të  delegacionit negociues të Kosovës, përkatësisht  të kryeministrit të Kosovës në takimin e Brukselit, më 19 korrik 2021, për HERË TË PARË në historinë e derisotme të marrëdhënieve politike dhe diplomatike të Shqipërisë dhe të Serbisë,  ia  tha troç në fytyrë Aleksandër Vuçiqit (president aktual) se Serbia ka kryer “3 gjenocide ndaj shqiptarëve” (1878; 1912-1913-1941 dhe 1999).

Mirëpo, Aleksandër Vuçiq nuk ka pse të shqetësohet, sepse nuk është fajtor i kryerjes së gjenocideve të Serbisë në tokat shqiptare (1878 -1999), por, duhet të ballafaqohet me to dhe, të argumentojë para BE-së, para NATO-s, para Amerikës , para OKB-së, se ato fatkeqësisht kanë ndodhur  në terren në kohë të ndryshme historike, që kanë pasur për qëllim shfarosjen e shqiptarëve dhe dëbimin e tyre  nga shtëpitë dhe nga tokat e tyre stërgjyshore, që nga epoka e pellazgëve dhe e ilirëve-pararendësit e tyre në Gadishullin Ilirik.

 Presidenti i Serbisë,Aleksandar  Vuçiq nuk duhet trembet nga ballfaqimi me bilancin e gjenocideve serbe të kryera ndaj shqiptarëve në Ballkan(1878-1999), sepse me to, patjetër, duhet të njihen të gjithë popujt e Ballkanit,  të Evropës, të Amerikës, OKB-ja, NATO-ja dhe mbarë bota.

Ato tri gjenocide të Serbisë, që në periudha të ndryshme historike i ka kryer ndaj shqiptarëve ( 1878; 1912-1913; 1918-1945 dhe 1989-1999), ligjërisht sipas së drejtës ndërkombëtare nuk parashkruhen, prandaj, patjetër, duhet të riaktualizohen, të evidencohen dhe t’u dërgohen: Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së,  State Departamentit dhe Kongresit Amerikan, NATO-s dhe BE-së. Ndryshe, do të jetë e vështirë dhe e pamundur, që faktorët relevantë të bashkësisë ndërkombëtare ta kuptojnë mosmarrëveshjen e Albin Kurtit (kryeministër i qeverisë së Kosovës) dhe të homologut të tij, presidentit të Serbisë, Aleksandër Vuçiq në kuadrin e  Dialogut të Brukselit (2011-2021).

Vetëm pasi të jenë  “regjistruar”   dhe rishikuar dokumentet historike në planin ndërkombëtar në Bruksel, në Uashington dhe në Nju-Jork, atëherë, de fakto dhe de jure, do të konstatohet dhe provohet ligjërisht se Serbia ka kryer tri gjenocide ndaj shqiptarëve , ashtu siç Albin Kurti ia ka “përplasur në fytyrë” presidentit serb, Aleksandër Vuçiq në takimin e e tyre në Bruksel, më 19 korrik 2021.

Sa më lart, mos u largoni nga tema e ngritjes dhe e ndërkombëtarizimit të të gjitha gjenocideve të Serbisë ndaj shqiptarëve (1878-1999), sepse kjo është mënyra e vetme e zgjidhjes së drejtë të çështjes koloniale të Kosovës, si dhe të të gjitha territoreve të tjera të kolonizuara shqiptare nën Serbi, nën Mal të Zi, nën Greqi dhe nën Maqedoninë  Veriore.