May 18, 2022

Gjon Buçaj (14 Shkurt 1934-14 Maj 2022)

Me të ndjerin Dr. Gjon Buçaj kam jo vetëm njoftsi prej vjetve 1950ta, po gjithëfarë lidhjesh shoqnore e familjare sa qē për 60 vjet kemi nda të mirat, dhimbjet, ideologjinë dhe atdhedashuninë, si në Kosovë, në Itali e në ShBA, ku u inkuadruem në VATËR, tanë jetën si antarë e bashkëpuntorë.

Unë isha nënkryetar në vjetin 1983, ndërsa ai u zgjodh e sherbeu si kryetar për dise mandate deri me 2017, që mbas kësaj date Vatra mori teposhtëzēn.

Gjoni ka qenë përkrahës e bashkëpuntor i organizatës tonë shumvjeçare Rinia Shqiptare Kosovare në Botën e Lirë, zadhansja e vetme kombëtare e viteve 70ta e 80ta, themelues Tahir Kerrnaja dhe drejtues vllaznit Bitici (Bytçi).

Miqësia jonê ka qenë përforcue nga vllau i tij i ri Gjin Leka , moshatar i imi shoq klase the i dhomës nê konviktin e Gjimnazit të Prishtinës.

Për fat të keq Gjini ishte shendetlig, shum i talentuem që shkruente poezi, nxanës i shkelqyeshëm dhe i dashtun nga gjithkush perreth. Ishim aq të afërt me Gjinin sa qē për halle ekonomike ndajshim nji palë libra të klasës.

Gjithashtu me 1959 sëbashku me Gjinin kemi shpërnda Lahutën e Malsis, dorë nëpër dorë, për të cilën gja shum njerëz jan persekutue, sepse si në Atdhe dhe në Kosovë, kryevepra kombëtare e Atë Gjergj Fishtës ishte e ndalueme rrebtësisht me ligj. Aktivitetet e sabotimet tona nuk dolën për fushë dhe ne nuk na kapi furra asnjherë, sepse nuk u spijunuem as nga kolegë as nga vendasit Kosovarë liridashës.

Po Gjoni, si shoq klase me Adem Demaçin në Gjimnazin e Prishtinës, u burgos menjiherë mbas arrestimit të Ademit për hetime në vjetin 1969. Ketë fshehtësi Gjini dhe unë e mbajtëm sekret derisa Gjoni u lirue mbas dy muejsh.

Para se të emigronte për Itali, nji mik i Gjonit ju lut që t’ja vizatonte shqiponjen, të cilën aktivistët me 28 Nandor ja vunë te vorri i heroit Fazli Graiçevci (1935-1964). Gjoni e vizatoi shqiponjen e Skenderbeut në flamur, siç dinte.

Mbas dy vjetësh Gjoni më thotë se takohet në Romë me dorzuesin e flamurit, të cilin e pyet nëse ju ka hy në punë flamuri i vizatuem në atë kohë. “Po”, thotë miku, por ne ja shtuem yllin që i mangonte.

Shpresoj se edhe këto fjalë i ka evidentue Gjoni në librin e tij, të posabotuem disa ditë para vdekjes para ikjes së tij nga kjo botë.

Gjin Leka Buçaj, kolegu im i afërt ka botue vjersha në Buletinin e Kishës Katolike Shqiptare me 1966. Gjini vdiq nga nji smundje e pa sherueshme, në Jacobi Hospital në Bronx, në Korrik 1966, nji muej mbasi mbërrijta vetë në New York. E vizitova disa herë në spital dhe fatkeqsisht ma së mbrami në Funeral.

Para disa vjetësh ja çova Gjonit kopjen e korrespondencës sonë dhe sa vjersha e fotografi të Gjinit të ndjerë.

Me ketë rast po e ndaj me publikun edhe ketë fotografi historike, dalë me Gjonin, me 1968, kur së bashku çuem kunorë lulesh te vorret e Fan Nolit e Konitzës, që e kam edhe në librin ATDHEU dhe Toka e Bekueme.

Foto që flet 1000 fjalë, ku Gjoni dhe unë ndodhemi, si të ri, mes personaliteteve të randësishme të shekullit Njizet të kombit. Prandaj Gjonit dhe mue na takoi nderi ti vejm lulet. Gjoni më pat ftue të shkojmë në Boston te VATRA për dy ditë, gja që më bani të ndihem i nderuem e krenar me qenë prezent në ketë moment kombëtar e historik.

Gjoni ka jetue me nder dhe ka shkue me respekt dhe i nderuem, tue lanë nji familje të mrekullueshme.

Një mik e koleg i dashur dhe i nderuar për mua dhe të gjithë ata që e kanë njohur, u nda papritmas nga kjo jetë. Gazetari i njohur Dalip Greca ndërroi jetë. Lajmi na tronditi dhe na mjeroi. Një zi me plot dhimbje mbuloi familjen Greca, pikëlloi kolegë, miq e dashamirë të shumtë të tij, këtu në Shtetet e Bashkuara dhe në Shqipëri. Mik i çmueshëm dhe i përzemërt! Humbëm një mbështetës të papritueshëm të aktiviteteve kulturore këtu në Amerikë, por mbi të gjitha u thye një shtyllë e fortë e gazetarisë shqiptare në mërgim dhe në mbarë botën shqiptare.

Më pak se një vit më parë, familja, miqë, shokë e dashamirë të Dalipit – mbi 100-veta – të ftuar nga Vatra historike e shqiptarëve të Amerikës organizoi një darkë në nder të Editorit të Diellit dhe puntorit të palodhëshëm të Vatrës, për të celebruar daljen e tij shumë merituar në pension.

Foto nga darka e daljes së Dalipit në pension, korrikun e vitit që kaloi, me kolegun dhe mikun tonë të përbashkët, studiuesin Idriz Lamaj, Dalip Greca dhe autori.
Dalip Greca për 12 vjet udhëhoqi me profesionalizëm, korrektësi dhe ndershmëri gazetën Dielli, ndërsa ndikimi i tij në Vatër dhe kontributi i tij i jashtëzakonshëm në orgnizatën më të vjetër të komunitetit shqiptaro-amerikan do të mbetet trashëgimi e tij, sidomos ndihma e tij në ringjalljen e gazetës historike Dielli. Puna e gazetarëve atdhetarë si Dalipi, nuk njohin bjerrje. Puna e tij për ringjalljen e gazetës Dielli në veçanti dhe të Vatrës në përgjithsi shihet dhe pranohen tanimë edhe nga disa kritkë, si diçka me rëndësi në dobi të komunitetit shqioqtaro-amerikan dhe të interesave të shqiptarëve dhe të Kombit – të cilit Dalipi ia kushtoi jetën, mundin dhe djersën e tij.

Foto nga darka e daljes në pension e Dalipit, Korrik, 2021, duke festuar me disa miqë e kolegë të Dalipit

Nderimi në darkën e daljes së Dalipit në pension ishte një mirënjohje e vogël kundrejtë punës së madhe dhe vlerave të çmueshme që Dalip Greca kultivoi dhe transmetoi për 12 vjetë në gazetën Dielli, në veçanti dhe në veprimtarinë e Federatës Pan-Shqiptare Vatra, në përgjithësi, duke u përpjekur t’i këthente ato në misionin origjinal të tyre, të pëcaktuar nga themeluesit Fan Noli e Faik Konica.
Dalip Greca e kishte në gjak gazetarinë. E kishte pasion dhe e merrte me shumë seriozitet punën e gazetarit dhe të editorit. Me një rast i thashë, more Dalip, mos kemi zgjedhur profesionin e gabuar, se me gazetari as në Amerikë, nuk pasurohemi dot. Buzqeshi pak dhe më tha: Jam gazetar për pothuaj 40-vjet dhe nuk jam penduar fare. Dalipi ishte nga ata gazetarë të përkushtuar ndaj profesiosnit të tij – siç thonë se janë mjekët dhe infermierët të përkushtuar për shpëtimin e jetës së pacientëve – ashtu ishte Dalip Greca i përkushtuar ndaj profesionit të tij – nepërmjet gazetarisë së lirë – si një mjet për të zbuluar të vërtetën – në shërbim të të mirës së përbashkët. Për këtë, ne që e kemi njohur, jemi të gjithë dëshmitarë dhe krenarë me punën e tij të gazetarit dhe editorit. Ai ishte aq i pasionuar pas gazetarisë, sa që edhe pas pesionimit, Dalipi nuk u largua nga Dielli, nuk i tha lamtumirë, por premtoi se edhe në pension do të vazhdonte të kontribonte artikuj, analiza, komente dhe shkrime të tjera. Fatkeqësisht, shkuarja e tij në amshim, ia ndërpreu këtë kontribut të mëtejshëm, të premtuar për gazetën Dielli pas daljes në pension – një humbje e madhe kjo për të gjithë lexuesit e gazetës më të vjetër në botë, gjithnjë në ekzistencë.

Besoj se siç ka thënë para-ardhësi i tij, i Madhi Faik Konica, me rastin e botimit të 1-vjetorit të gazetës Dielli, “Kur bënë një udhë të gjatë, udhëtari qëndron nga ndonjë herë, rri mbi gur dhe hedh sytë pas tij. Është një çlodhje dhe një dëfrim, një kurajo për të vajtur më përpara, kur sheh se sa eci dhe ç’mbaroj gjer atje…”.
Jam i sigurt se Dalip Greca në udhëtimin e tij të parakohëshëm për në amshim, shikon pas dhe krenohet me veten e tij për arritjet dhe sukseset, për tashëgiminë gazetareske dhe letrare që ka lenë pas – trashëgimi për familjen e tij të nderuar dhe të dashur – por edhe për shoqërinë dhe kulturën shqitare në përgjithësi. Dhe i thotë vetes: Job Well Done! Punë e kryer shumë mirë! Rolin e editorit të Diellit, Dalip Greca e kishte marrë me shumë seriozitet, dinjitet dhe përgjegjësi dhe krenari për ta drejtuar gazetën Dielli në një frymë përbashkuese, por mbi të gjitha, në interes të Vatrës, komunitetit shqiptaro-amerikan dhe në veçanti, me aq sa kishte mundësi në mbrojtje të interdave dhe vlerave kombltare të shqipotarëve – si një pasqyrë të interesave të komunitetit shqiptaro-amerikan por edhe më gjerë.

Ishte meritë e Dalip Grecës që me një diplomaci dhe urtësinë që e karakterizonte atë si person dhe punën e tij, si pasojë, ai mundi të menaxhonte me aftësi, për 12 vjet, pritëshmëritë e individëve dhe të gupeve të ndryshme brenda dhe jashtë Vatrës, duke pajtuar kërkesat dhe pritshmëritë e diasporës së vjetër me ato të emigrantëve të ri në këtë vend. Është gjithashtu meritë e Dalipit që gazetën Dielli e ngriti nga një gazetë e komunitetit, në një forum diskutimi të subjekteve të ndryshme me rëndësi dhe karakter kombëtar dhe ndërkombëtar.

Nga ky këndveshtrim, dëshiroj të shprehi falënderimet e mia të thella Dalip Grecës i cili për gjithë periudhën që shërbeu si editor i Diellit ai, pa asnjë hezitim dhe pa aasnjë përjashtim, gjithmonë ka botuar të gjitha shkrimet e mia modeste që i kam dërguar gazetës Dielli. Për këtë i jam, përjetësisht, mirënjohës!

Kalimi në amshim i Dalipit dhe zbrazëtia që le pas do të ndihet për një kohë të gjatë në komunitetin shqiptaro-amerikan. Mungesa e tij do të natyrisht do të jetë shumë më e rendë dhe më e thellë për familjen e tij dhe për farefisin këtu në mërgim dhe në Atdhe.

Familjes së ngushtë bujare dhe të nderuar të Dalipit këtu në Shtetet e Bashkuara dhe farefisit më të gjerë Greca kudo qofshin ata, u paraqes me zemër dhe mendje të pikëlluar, përdhimbtimet e mia më të thella, duke marrë pjesë në zinë e tyre në këtë moment të vështirë për humbjen e fort të dashurit të tyre, Dalipit, me ngushëllimet e mia më të sinqerta dhe me ndiesi miqësije vëllazërore!

Frank Shkreli

Takimi im i parë me Dalip Grecën ishte një intervistë kur ai punonte si editor i gazetës shqiptaro-amerikane Illyria, Mars 2005. Ç’prej atëherë kemi mbetur miq e kolegë. Të falënderoj për miqësinë Dalip!

Me 15 maj, 2022 në lagjën Bronks të Nju Jorkut u zhvillua ceremonia e emërimit të një rruge me emrin e Heroit Kombëtar të Shqiptarëve, Gjergj Kastrioti – Skenderebu. në ceremoninë emrimit të rrugës dhe në festivalin që pasoi, morën pjesë personalitete të politike amerikane, figura të njohura të komunitetit dhe një grup arbëresh nga Italia, i ardhur në Nju Jork për këtë qëllim.  Ceremonia dhe festivali u organizuan nga aktivisti dhe politikani shqiptaro-amerikani, Mark Gjonaj, sponsorizuar nga shoqata bamirëse shqiptaro-amerikane, “Duartë e Hapura” dhe dyzina organizatash dhe grupesh përfaqsuese të komunitetit shqiptaro-amerikan në Nju Jork dhe më gjërë.

Gjergj Kastrioti – Skenderbeu “erdhi” në Amerikën e bekuar ashtu siç kemi ardhur qindëra mijëra prej nesh nga të gjitha trojet shqiptare – sikurë edhe ai dëshiron të kërkojë dhe të gjejë strehim e paqë në kët vend të lirisë e demokracisë.

Respekti dhe kujtesa në radhët e diasporës shqiptare për Heroin e Kombit, Gjergj Kastriotin-Skenderbe kanë qenë dhe mbeten të përgjithmonshme, të gjithkund ndodhur dhe shpresojmë, për derisa të jetë bota.

Ende disa anëtarë të komunitetit shqiptaro-amerikan kujtojnë pjesëmarrjen e tyre në 500-vjetorin e Skenderbeut në Romë e Vatikan në vitin 1968, ku ishin bashkuar shqiptarë nga të gjitha anët e botës, përfshir Arbëreshët e Italisë, ashtu siç janë edhe sot të pranishëm këtu, për të kujtuar dhe për të nderuar “të përgjithmonshim” e fisit tonë — para shtatores së tij Romë.  “Të përgjithmonshëm” e pat cilësuar Gjergj Kastriotin-Skenderbe, Papa i atëhershëm Pali i VI, duke iu drejtuar shqiptarëve të diasporës, përfaqsuesve të tri feve kryesore të shqiptarëve dhe të gjitha krahinave shqiptare në Vatikan, në 500-vjetorin e Gjergj Kastriotit – Skenderbe, para më shumë se një gjysëm shekulli më parë,

Papa Pali i VI u ka thënë me atë rast shqiptarëve që kishin shkuar në Romë, për të nderuar Heroin e tyre, se, “Ne ju shohim me kënaqësi, pse e dimë se shpirti me të cilin ju e kujtoni këtë ditë është ai i gjithmonshmi i fisit tuaj, i cili gjithëherë, mbi çdo interes ka vendosur vlerat e trashëguara të Besës, të Nderit e të Burrënisë”.

Fatosi ynë, Skendërbeu personifikon dhe na i ka lenë trashëgimi këto vlera kombëtare, së bashku me miqësinë ndaj Shqipërisë dhe Shqiptarëve në përgjithësi, e sidomos me miqësinë e Kombit shqiptar me Shtetet e Bashkuara të Amerikës – në këtë 100-vjetor të vendosjes së marrëdhënieve shqiptaro-amerikane, por edhe me botën perëndimore, në përgjithësi.

Në shenjë mirënjohjeje për trashëgiminë e virtyteve të Heroit Kombëtar që e bejnë shqiptarin shqiptar dhe për porosinë e shenjtë të të parëve tanë, për të ruajtur atë trashëgimi, madje edhe në diasporë, këtu në Amerikën e largët, bijtë e bijat, nipat, stërnipat dhe mbesat e atyre shqiptarëve dhe shumë të tjerë nga të gjitha fetë dhe krahinat shqiptare, janë mbledhur sot në Bronks të Nju Jorkut.  Këtu, ku pothuaj të gjithë ne — për herë të parë — kemi shkelur në tokën e shenjtë të Amerikës, Jemi këtu për të emëruar një rugë me emrin e Heroit të Kombit shqiptar, Gjergj Kastriotit-Skenderbe.

Ndërkohë që edhe sot po kërcënohet drejtimi pro-perëndimor i Shqipërisë dhe i Shqiptarëve, duhet të sjellim në kujtesë dhe të falënderojmë Zotin që Kombi shqiptar ka kolosa të tillë si Skenderbeu me trashëgiminë e tij në historinë e shqiptarëve — me të cilët çdo shqiptar ka të drejtë të krenohet para botës së qytetëruar — kudo që gjëndet fisi i shqiptarit, në trojet shqiptare shekullore e deri në Amerikën e largët. Edhe prej këtu në Amerikë, Gjergj Kastrioti- Skenderbeu edhe sot u tregon Shqiptarëve rrugën që ata duhet të ndjekin.

Shpresoj që Shqiptarët kudo qofshin do të ndjekin rrugën e tij Gjergj Kastriotit duke vendosur mbi çdo interes personal ose partiak vlerat e trashëguara të Gjergj Kastriotit-Skenderbe: të Besës, të Nderit e të Burrërisë. Ky emër këtu në këtë rrugë do na kujtojë përgjithmonë flijimet dhe sakrificat e mëdha që Shqiptarët e kohës së Gjergj Kastriotit benë për të siguruar lirinë dhe pavarësinë e vet, por duke mbrojtur, njëkohësisht, edhe identitetin kombëtar dhe qytetërimin perëndimor evropian.

Frank Shkreli

Mark Gjonaj promovuesi dhe organizatori i emrimit të rrugës, “Gjergj Kastrioti Skenderbeu”.

Senatori i Nju Jorkut, Chuck Schumer duke folur – njëri prej shumë politikanëve vendas, shtetërorë dhe federal që mori pjesë në ceremoninë e ditës së djelë.

Shoqata “Illyria” e shqiptaro-amerikanëve, pjesëtarë të Policisë së Nju Jorkut

“Gjergj Kastrioti Skenderbeu Way

Me Ansamblin Folklorik Autokton Rugova, një prej grupeve kulturore që morën pjesë në emrimin e rrugës, “Gjergj Kastrioti Skenderbeu”.

Grupi Arbëresh i ardhur enkas nga Italia për të marrë pjesë në ceremoninë e emrimit të rrugës, “Gjergj Kastrioti Skenderbeu Way”

Eshtë interesant fakti se termi “tolerancë” nuk ekzistonte në leksikun tonë deri në vitin 1990. Ndonëse ne kishim një përvojë nga më të vyerat, atë të tolerancës fetare, si term nuk gjëndet as në fjalorin e vitit 1954, botuar nga Instituti i Shkencave dhe as në fjalorin e botuar në vitin 1980, të hartuar me bujë si një arritje shkencore në fushën e gjuhësisë nga Akademia e Shkencave dhe Instituti i Gjuhësisë.

Natyrisht, ishte për t’u përgëzuar përpjekja e gjuhësisë shqiptare gjatë monizmit, që synonte të zëvendësonte fjalët e huaja me fjalët burimore të shqipes ose, me instrumentin e fjalëformimit, të formonte fjalë të reja, por kjo u kthye në një mani, e cila e bëri ndërmarrje të pamundur. Si në çdo fushë të jetës, pastrimi i gjuhës shqipe mori tipare të theksuara ideologjike, duke u parë me antipati dhe të rrezikshme edhe fjalët me origjinë të huaj, të cilat ishin rrënjosur thellë në të folurën e zakonshme. Bile, pavarësisht emërtimit, në se toleranca do të ekzistonte si fakt social, ajo do të merrej si liberalizëm, sentimentalizëm i sëmurë dhe i dëmshëm, i papajtueshëm me moralin e shoqërisë klasore.

Termi “tolerancë”, ndonëse fjalë me origjinë latine, hyri në të folurën e zakonshme dhe të përditshme tek ne pas rënies së diktaturës me një densitet të pabesueshëm përdorimi nga gjithë shtresat e popullsisë. Kjo ndodh me fjalët e huaja kur ato gjejnë boshllëk në truallin e gjuhës amtare dhe kur gjuha e folur është e uritur për të në jetën e përditshme. Stefan Cvajg-u ka thënë se, kush ngre në majën e kështjellës flamurin e përparimit, nuk mund t’i mbyllë derën tolerancës. Flamurin e përparimit ne e ngritëm lart që në dhjetorin e vitit 1990. Mirëpo portën e tolerancës, për shumë arsye, e kemi lënë gjysmë të hapur. Kjo jo vetëm se shprehet në veprimet e mardhëniet sociale, por shpesh edhe deklarohet me zë të lartë.

Natyrisht, 30 vjet nuk janë shumë, por nuk janë as pak për të rrëzuar tabutë, për të çrrënjosur një filozofi, një ideologji, një politikë dhe një mentalitet të tërë. Në shoqërinë shqiptare kishte dhe ka shumë tregues të fortë, që të pengonin të besoje se kur do të bëhej toleranca, pjesë e idealit tonë shoqëror, moral dhe njerëzor, tipar i qëndrueshëm i sjelljes kombëtare dhe i personalitetit të çdo njeriu. Sepse ne vinim nga një shoqëri deterministe nga pikëpamja sociale, në të cilën toleranca në ide, mendim, sjellje, politikë e moral ka qenë “zero”. Shoqëria e kuadratuar në korniza të ngurta politike, morale, ateiste ishte mekanizmi që kultivoi në shoqëri njeriun automat, të ngurtë, të egër, konfliktual. Pikërisht kjo klimë jo tolerante, kjo mënyrë jetese deterministe, ka ende recidiva në kohën tonë të re, që e bën të vështirë dallimin midis njeriut fanatik dhe atij liberal, midis qytetarit dhe jo qytetarit. E kaluara jonë historike, jeta patriarkale, dominimi maskilist, ndërtimi i shoqërisë mbi principin jo të toleancës, por të luftës midis klasave, mbajtja në konflikt politik 50 vjeçar të një populli të tërë, në gjendje të “luftës së gjysmës, kundër gjysmës tjetër”, megalomania politike false e sotme, ka sjellë deformime strukturore në personalitetin e njeriut, dhe të shoqërisë shqiptare. Kjo mënyrë jetese, modelimi politik i njeriut robot dje dhe sot ushtar partiak, i gatshëm për konflikt, e ka dëmtuar konceptin dhe thelbin e tolerancës qytetare si “gadishmëri për të respektuar idealet e njerëzve të tjerë, njëlloj sikur të ishin të tuat”.

Ne kemi pësuar dëmtime në thelbin e strukturës sonë humane edhe për një shkak tjetër, i cili është i lidhur me përfytyrimin primitiv të idealeve të ndryshme, koncept me të cilin është spekuluar rëndë dhe është realizuar, një eksperiment makabër me njerëzit tanë në epokën e komunizmit. Njeriu fanatik, injorant, i indokrtinuar, i përpunuar dhe i vënë në dispozicion të ideve si kavie eksperimentale, solli frymën e njeriut “parimor”, intrasigjent, “konsekuent”, i cili ishte kundër qëndrimeve “mikroborgjeze”, “oportuniste”, “indiferente”, “liberale”, “sentimentale”, sjelljes borgjeze etj. Asnjë tolerancë nuk ishte e lejueshme politikisht dhe as e pranuar moralisht, në shoqërinë e militarizuar ideologjikisht. Padyshim, koncepti i njeriut të fanatizuar politikisht, i mbërthyer pas idesë së tij, partisë së tij, moralit dhe bindjeve të tij personale, ndeshet i fortë edhe në ditët tona. Shfaqjet e qëndrueshme kokëforte, intolerante, intrasigjente, që gjenerojnë konflikt, mungesa e kompromisit, konsensusit etj, për shkak të kaosit të vlerave, të trashëgimisë, mungesës së traditës demokratike, kanë tendencë të jenë akoma virulente. Edhe më inerte, më refraktare, më rezistente ndaj kulturës së re demokratike(element thelbësor i së cilës, e ngritur në nivelin e shprehisë, është dhe toleranca) vazhdojnë të identifikohen këto fenomene te nostalgjikët, të indoktrinuarit, humbësit e pushtetit dhe që u mbajtën e mbahen me ngulm pas privilegjeve, që buronin prej tij dhe që tashmë kanë humbur kuptimin. Kjo intolerancë herë-herë u manifestua në format më ekstreme dhe më vulgare në politikë. U kundërshtuan me kokëfortësi reforma rrënjësore demokratike, u përdorën metoda të vjetra për marrjen e pushtetit, si ajo e dhunës revolucionare, vjedhja e votive, bojkotimi i parlamentit dhe vazhdon të tregohet një mëri e trashëguar ndaj një pjese të botës(here ndaj Perëndimit e here ndaj Lindjes), që ndonjë herë merr pamjen e një farse parodike. Ende ndihet në shoqërinë e re të molepsur nga morali i së shkuarës , ndjenja klasore(e konvertuar në partiake), që tek ne shqiptarët kishte dhe vazhdon të ketë epërsi ndaj ideve demokratike.

Padyshim, në jetë njeriu ka shumë ideale shoqërore, për të cilat lufton ti realizojë. Por qytetari i kohës sonë moderne, duhet të jetë tolerant, duke respektuar bindjen, sjelljen morale të të tjerëve, njëlloj si idealet dhe bindjet e tij, pavarësisht se ai mund të mos jetë dakord me to. Çdo njeri në shoqërinë tonë pluraliste është i lirë, të ketë bindjet e veta politike dhe morale-ky është thelbi i lirisë dhe e drejtë e tij. Por, njëkohësisht, nuk ka të drejtë të pengojë të tjerët që të kenë bindjet dhe idealet e tyre. Intoleranti dhe fanatiku nuk pranojnë argumentin në debat. Këtë tipar negativ e kultivojnë dhe e forcojnë politikat konservatore të qëndrimeve mes pozitës dhe opozitës, të cilat ende nuk e kanë të qartë secila për vete, se cili është kufiri i luftës politike, por edhe i tolerancës dhe kompromisit. Partitë, sidomos ato në pushtet, çmojnë më shumë militantët e fortë fanatikë e intolerantë, qofshin të vjetër apo të rinj dhe më pak qytetarët me bindje të ndryshme, por tolerantë e qytetarë.  Shoqëria e lirë, tolerante, në të cilën respektohen të gjithë njerëzit, bindjet dhe qëndrimet e tyre morale, është shoqëria që krijon hapësirë për të gjithë në “mbretërinë e synimeve “, në të cilën njerëzit janë të lirë të realizojnë idealet dhe synimet e tyre, por pa penguar të tjerët të realizojnë lirisht të vetat. Një shoqëri moderne me ideale, synime, qëllime të ndryshme dhe të kundërta, e cila nuk kultivon qëndrimin tolerant midis njerëzve në marrëdhëniet reciproke, do të ishte një “xhungël e vërtetë”. Intoleranca, agresiviteti, konflikti, janë armët e njeriut fanatik. Për hir të së vërtetës, në të gjitha partitë, ka një “bërthamë fanatikësh”, që shfaqen publikisht si skifterët e tyre. Procesi i zbutjes së klimës politike, i marrëdhënieve qytetare, është hapi i parë i zbutjes së fanatizmit politik, si proces i qytetërimit. Në shoqërinë shqiptare, procesi i ndërtimit të tolerancës si mënyrë e qëndrueshme e tipike e marrëdhënieve, ka nevojë së pari për një proces të sqarimit moral të njerëzve, për të kuptuar në thelb, pse duhet të respektojnë njëri-tjetrin. Këtij synimi të madh të shoqërisë civile, duhet t’i shërbejnë politika, filozofët, sociologët, mjetet e komunikimit masiv, arti, letërsia etj. Të gjitha këto, do të ndikojnë në formimin e të menduarit moral në shoqërinë tonë, duke e formatuar atë si sjellje shoqërore demokratike, që ka në bazë të saj tolerancën, kompromisin dhe konsensusin. Kurdoherë në gjirin e shoqërisë do të ketë fanatikë. “Njerëzit janë ata që janë, dhe bota është ajo që është”, ka thënë filozofi dhe politologu i shquar kohës sonë, Janos Kis. E vetmja mënyrë e kultivimit qytetar të tyre, i vetmi mjet për t’i shkëputur fanatikët, të çdo natyre qofshin, nga fanatizmi i tyre është toleranca.

Toleranca është baza e një shoqërie demokratike dhe pluraliste, është një qëndrim, i cili duhet të mbahet rregullisht, i shoqëruar me mirëkuptim dhe kompromis, si dhe pranimin e ideve të ndryshme, respektimin e qëllimeve dhe qasjeve të të tjerëve. Ajo është një virtyt i shoqërisë së moderuar njerëzore për të ditur thjesht të bartim apo të durojmë vëllezërit tanë, kundërshtarët tanë politikë si vëllezër e opozitarë dhe jo si armiq. Dhe investimi 30-vjeçar i forcave më progresive dhe më demokratike duket se nuk po i jep gradualisht frytet e tij. Viti 2022, bashkë me atmosferën e rënduar të dy fatkeqësive natyrore, tërmetit e pandemisë, tani së fundi, bashkë me luftën e pa imagjinuar të Rusisë kundër Ukrainës si dhe zgjedhjen e presidentit të ri, pse jo edhe erën e ngrohtë pranverore, ka gjasa dhe mundësi të sjellë sadopak edhe frymën e tolerancës midis politikanëve. Dhe në këtë rast të parët duhet të ishin politikanët e PD-së, të ndarë në dy pjesë si dy pole të kundërta, për shkak të intolerancës).  Duket sikur po fillon diçka me bashkpunimin dhe bashkvlerësimin për zgjedhjen e Presidentit midis pozitës dhe një pjese të opozitës, por që mohon pjesën tjetër. Po shfaqet një gjuhë më e zbutur e retorikës politike nga ana e pozitës e përfaqësuar nga zoti Taulant Balla, që jep shpresë se mund të maturohen bashkëbisedimi, marrëveshja dhe konsensusi jo si  të pamundura në politikën shqiptare dhe në shoqërinë tonë të re.

Duhet të identifikohen tregues optimistë se vendi ynë, demokracia jonë po e kapërcen tranzicionin e komunikimit e bashkëpunimit të faktorëve politikë. Edhe në emisionet opinioniste, ku janë përballë publikut të gjerë e të qetë duhet të kthehet në normë prezantimi ndryshe i liderëve të partive, më të matur, më të përmbajtur në leksikun ndaj kundërshtarëve, me një gjuhë politike më të krehur, më intelektuale dhe tone më të buta ndaj kundërshtarit politik. Ata duhet të mbeten larg egos dhe mospërfilljes, gati përbuzëse, që kanë manifestuar në intervistat dhe ligjërimet e tyre para gazetarëve apo publikut. Po aq të jenë të sinqertë në ato që deklarojnë para opinionit shqiptar. Kjo do të shërbejë edhe si një pasqyrë për opinionistë ekstremistë e të çartur si ushtarë partie.

TOLERANCA SI KATEGORI IDEOLOGJIKE

Toleranca është një term social, etik dhe fetar, që gjen zbatim në një bashkësi ose individ dhe përcakton respektimin e lirisë së tjetrit, të mënyrës së tij të të menduarit e të sjelljes, si dhe të opinioneve të tij të çfarëdo natyre qofshin (politike, fetare etj). Nocioni i tolerancës është shfaqur në historinë e kulturës evropiane në fillimshekullin XVI, në lidhje të ngushtë me mendimin humanist, të mishëruar në personin e Erasmus-it të Rotterdam-it, i cili u përpoq të luftonte fanatizmin fetar. Ndër personalitetet e tjera që u shquan për qëndrim tolerant konsekuent në ballafaqimin me opinione ose mendime të tjera ndaj botës, përmenden: Xhon Lok (1632-1704), Volter (1694-1778) dhe Gotthold Lesing (1729-1781). Në Letrën mbi tolerancën Xhon Lok rekomandon tolerancën si reagim ndaj sjelljes së çartur. “Duhet duruar ajo që është kundër zakoneve të përbashkëta” vinte në dukje ai. Volterit i atribuohet një frazë, që cilësohet si deviza e tolerancës: “Nuk më pëlqejnë idetë tuaja, por do të luftoj deri në vdekje që ju të mundni t’i shprehni ato”. Kushtetutat e shteteve demokratike moderne garantojnë forma të ndryshme të lirisë individuale dhe në grup, si, bie fjala, lirinë e shprehjes dhe atë fetare. Toleranca është përfshirë në “Deklaratën Universale të të Drejtave të Njeriut” të 1948-ës të Organizatës së Kombeve të Bashkuara. Prandaj njëra nga veçoritë e shoqërisë moderne është pluralizmi, si dhe dialogu i përhershëm ndërmjet bindjeve të ndryshme politike, shpirtërore, morale dhe fetare, për krijimin e një uniteti në diversitet. Natyrisht toleranca ka caqet e veta në normat e së drejtës, të cilat rregullojnë bashkëjetesën e pjesëtarëve të shoqërisë, për mbrojtjen e dinjitetit e të lirisë së njerëzve. Ndërsa intoleranca është e kundërta e tolerancës, që mund të shkojë deri në fanatizëm. Ekziston vetëm një gjë që nuk mund të tolerohet dhe pikërisht intoleranca.

Për disa popuj bota është blu e hapur, për të tjerë është gri e errët. Shqiptarët jetojnë në një botë supozimesh, misteresh, varfërie, pasigurie.

***

Parlamenti shqiptar është pushtuar nga të ligët e vetëquajtur “rilindës” dhe përveç pisllëqeve tjera që me vite kanë kryer kundër popullit dhe vendit, mbrojnë (nuk e dënojnë) gjenocidin e barbarëve serbë ndaj civilëve boshnjakë në Srebrenicë. Ore të ligë, ju duhet të ishit të parët në planetë të dënoni këtë gjenocid, sepse ata bisha të egra cilët e kanë kryer këtë vepër të pabesueshme kriminale, janë të njëjtët që kanë kryer edhe gjenocidin e fundit ndaj vëllezërve dhe motrave tuaja në Kosovë (1998-1999) duke masakruar në mënyrën më mizore me mijëra fëmijë, pleq, burra, gra. Dhunuar mbi 20.000 femra e pastaj shumë prej tyre të therura me thikë në mënyrën me mizore. Ju përbindësh, nuk doni të kuptoni se “kosovarët” u masakruan vetëm pse janë shqiptarë, të së njëjtës gjenetikë siç jeni ju. Çetnikët momentalisht sillen me ju “bukur” sepse e dinë se jeni kryekungull. Kanë planet e veta kur edhe ju do hyni në thertoret e tyre nëse “Ballkani i hapur” (programuar nga serbët dhe rusët) bëhet realitet. Këtë ua thotë edhe një person që gjatë viteve 1994-95 ka pasur “takime” të përditshme jo aq miqësore me ta. Nëse mendoni se ju duan, kërkoni shërimin e trurit në qendrat psikiatrike. Jo, gabova, kjo nuk është e nevojshme sepse ju as që keni tru, kokat e juaja janë të mbushura me krimba të cofët.

Kur i pash gratë e kuvendit (shumica prej tyre nëna) se si edhe ato, madje edhe më fuqishëm se burrecët e feminizuar, i valëvitshin me krenari kartonët e kuq duke refuzuar dënimin e gjenocidit serb ndaj fëmijëve dhe nënave të Srebrenicës, i thash vetës: Këto nuk janë gra e nëna shqiptare, por psikopatë. A thua vallë u mungojnë ndjenjat e nënave (njerëzore) që të kuptojnë dhembjen e atyre nënave të cilave terroristët serb ua masakruan fëmijët para syve të tyre?! Po sikur të masakroheshin fëmijët e juaj, a do t`i valëvitnit kartonët? Jeni të pamëshirshme, ju përbindësha! Na turpëruat përpara gjithë botës sepse zyrtarisht përfaqësoni vendin dhe gjithë femrat e kombit shqiptar, të trojeve dhe diasporës. Vetëm ndonjë çmendarak mendon se ju jeni “zonja”.

Oh ju çibanë të pa shtrydhur kundërmues që keni zaptuar karriget e kuvendit, ju të mallkuar që përveçse ia lëpini qelbin (…) njëri-tjetrit ia lëpini edhe terroristit Vuçiç (dorës së djathtë të kasapit të Ballkanit) i cili urdhëroi që për 1 çetnik të vrarë të vriten 100 myslimanë (boshnjak)! Ju, në vend që të jeni pas hekurave për korrupsion, krimin e organizuar, trafikime njerëzish dhe droge, tradhti kombëtare, me metoda kriminale keni “fituar zgjedhjet e lira dhe të ndershme” duke pushtuar Kuvendin e Shqipërisë! Të gjithë ju jeni të zënë me pisllëqet e juaja, duke ua ngrënë (…) fashistëve serbo-rus në dëm të higjienës dhe shëndetit tuaj sepse jeni pengu i tyre, kaloni rrugët e njëri-tjetrit, shtyni njëri-tjetrin mënjanë, kaloni mbi njëri-tjetrin, ndonjëherë edhe hipni mbi njëri-tjetrin. Nuk mund të jetë ndryshe, bastard lindësh – nuk bëhesh.

Ajo që ka vërtet rëndësi në jetë kur plotësohen nevojat e tjera bazë, është përkatësia. I përkasësh dikujt. I përkasësh një vendi, një kombi, një gjuhe, një tradite, një Shqipërie të bashkuar pa fëlliqësira.

Tradhtari i stërzgjatur që i nënshtrohet shantazhit (shtrëngimit) të Serbisë sepse e ka mizën nën kësulë (serbët e kërcënojnë se nëse nuk i plotëson kërkesat e tyre në dëm të vendit dhe shqiptarëve në përgjithësi do t`i zbulojë fshehtësitë e tij të ndyra edhe në bashkëpunimin për copëtimin e Kosovës) nuk mund ta çliron veten nga të menduarit se nëse shqiptarët do të kishin jetuar si kafshë, pa menduar për të kaluarën apo të ardhmen, pa histori e përkatësi kombëtare, pa mirëqenie, pa shpresë për ndryshim, kjo botë e tij e ligë do të ishte më e qetë dhe ndoshta edhe më e lumtur.

***

Më parë, në fëmijërinë e hershme (2-4 vjeçar), kam qenë një shpirt që rrinte pezull përreth. Nuk përshtatesha pothuajse askund përveç në rrethin e anëtarëve të ngushtë të familjes. Isha larg në univers, papritmas jam këtu, në këtë botë. Bota i përket atij që e kap atë! Bota shqiptare është e hapur si një libër, por mua nuk më pëlqen titulli. Oh, bota shqiptare! Ti je vërtet një trill i trishtuar, diçka e çuditshme, e panatyrshme, e papëlqyer për qytetarët e thjeshtë dhe pafundësisht të varfëruar nën sundimin e hajdutëve të regjimit kriminal, të tradhtarëve të pamoralshëm që zvarriten përpara këmbëve të armiqve të ndryshëm që kanë kryer shumë masakra ndaj kombit të tyre! Kjo është një botë e pamëshirshme ndaj popullit dhe atdheut të vet…

“Bota është një vend i rrezikshëm për të jetuar. Jo për shkak të të ligjve, por për shkak të atyre që nuk bëjnë asgjë me ta”-  Albert Einstein.

Gjyshi im, oficer i lartë, emigroi që në moshën rinore, me njohuri të mjaftueshme se kush janë në të vërtetë shqiptarët vetëmohues, megjithatë, ai ka mbrojtur gjithmonë bashkatdhetarët e tij, veçanërisht në bisedat me kolegët: “Mos e humbni besimin tek shqiptarët. Populli shqiptar është si një det. Edhe pse disa pika uji janë të pista, deti mbetet i pastër”.

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike

-Ndërsa Kuvendi i Shqipërisë refuzon të hartojë një rezolutë për denimin e gjenocidit serb në Srebrenicë

Governatori republikan i shtetit Florida, Ron DeSantis nënshkroi të hënën që kaloi (9 Maj, 2022), legjislacionin për të nderuar dhe kujtuar 100-milionë viktimat e komunizmit ndërkombëtar që kanë vdekur dhe vuajtur nën regjimet diktatoriale komuniste të shekullit të kaluar. Unë kam shkruar disa herë për këtë lëvizje për të kujtuar viktimat e komunizmit ndërkombëtar në Shtetet e Bashkuara dhe në Kanada, gjatë viteve të kaluara, si një fenomen interesant, tipik amerikan, për të nderuar dhe kujtuar viktimat e regjimeve totalitare, anë e mbanë botës. Amerika nuk ka vuajtur kurrë nga komunizmi dhe si rrjedhim nuk kishte as viktima të komunizmit, por natyrisht, se Amerika ka pranuar me miliona refugjatë anti-komunistë nga mbarë bota – përfshir shqiptarë, viktima të komunizmit të Enver Hoxhës. Por, ndaj këtyre shtetasve të vet, ky vend ndjenë se ka një obligim moral për të kujtuar dhe nderuar miliona viktima të pafajshme të komunizmit në vendet nga e kanë origjinën miliona amerikanë, përfshir edhe shumë shqiptarë.

Kështuqë, Florida është shteti që këtë javë miratoi ligjin për caktimin e 7 Nëntorit, si ditën e Kujtimit të Viktimave të Komunizmit duke iu bashkuar kështu shteteve Alabama, Teksas, Utah dhe Virxhinia të cilat kanë miratuar tashmë këtë datë përkujtimore. Ndërkohë që 8 shtete të tjera: Arizona, Arkansas, Idaho, Illinois, Missouri, New Jersey, Pennsylvania dhe South Carolina janë në përgatitje e sipër për të bërë të njëjtën gjë, sipas Fondacionit për Kujtimin e Viktimave të Komunizmit (Victims of Communism memorial Foundation) në Washington DC.

“Nderimi dhe kujtimi i viktimave të regjimeve komuniste dhe t’i mësojmë studentët tanë rreth atyre mizorive, është mënyra më e mirë për të siguruar se ajo histori nuk do të përsëritet më”, është shprehur Governatori DeSantis me rastin e nënshkrimit të ligjit për të shpallur 7 nëntorin si ditën e Kujtimit të Viktimave të Komunizmit, në shtetin e tij. Governatori i Florida-s shtoi se nepërmjet ligjit HB-395 të miratuar të hënën që kaloi, “…ne po garantojmë se historia e atyre personave që janë arratisur nga regjimet komuniste si dhe përvoja e tyre e tmershme, të ruhet dhe të mos harrohet kurrë nga studentët tanë.  Ndërsa është në modë që në disa qarqe të mos i kushtohet rëndësi historisë së komunizmit, Florida do të mbrojë të vërtetën dhe do të mbetet mbrojtëse e lirisë”, tha Governatori i shtetit Florida, ndërsa nënshkroi legjislacionin që përcakton 7 Nentorin si Ditën e Kujtimit të Viktimave të Komunizmit. Në legjislacionin e miratuar në Florida autorizohen fonde për të mësuar nxënsit dhe studentët e brezit të tanishëm dhe brezave të ardhëshëm – duke filluar nga viti shkollor 2023-2024 — për barbarizmat dhe krimet e komunizmit, ashtuqë liria të mos shuhet kurrë në shtetin Florida, u shpreh Zevendës-governatorja e atij shteti, Jeannette Nunez.

Me 9 Maj, 2022, Governatori i shtetit Florida, Ron De Santis nënshkroi legjislacionin për të përcaktuar 7 Nentorin  si Ditën e Kujtimit të Viktimave të Komunizmit – në nder dhe kujtim të gjithë atyre që vdiqen dhe vuajtjen tmerin nën regjimet diktatoriale komuniste.

Governatori i shtetit Florida, DeSantis e mbylli ceremoninë e nënshkrimit të legjislacionit në fjalë, duke theneë se, “Sot vendosa që 7 Nentori të jetë Dita e Kujtimit të Viktimave të Komunizmit, në nder të atyre që kanë vuajtur nën komunizëm dhe për tu kujtuar njerëzëve shkatërrimet që ka shkaktuar komunizmi anë e mbanë botës, përfshir të pakën 100-milion të vdekur e të vrarë nga komunizmi ndërkombëtar. Në Florida, ne do themi të vërtetën sa i përket komunizmit”, përfundoi Governatori Ron Desantis i shtetit Florida.

Po Shqipëria, një vend që ka vuajtur më shumë se çdo vend tjetër nga barbarizmat e komunizmit sllavo-aziatik, kur do ta thotë të VËRTETËN për krimet e regjimit barbar komunist të Enver Hoxhës. Po presim për 30-vjetë tanimë. Deri kur më? Kjo dhe të tjera pyetje që unë i kam bërë dhe do vazhdoj t’ia bejë pozitës dhe opozitës shqiptare, për derisa Shqipëria nuk u bashkohet vendeve të tjera ish-komuniste ( por edhe shteteve të nuk kanë qenë kurrë komuniste, si Amerika dhe Kanadaja), të cilat kanë denoncuar komunizmin dhe vazhdojnë të dënojnë krimet  e këtij regjimit totalitar barbar, në vendet e tyre.

Prandaj, me këtë rast që Florida shpallë Ditën e Viktimave të Komunizmit, ashtu siç kanë bërë dhe kanë në plan të bejnë edhe shtete të tjera në Shtetet e Bashkuara — si shqiptaro-amerikan ashtu si edhe dhjetëra mijëra të tjerë në këtë vend – 30-vjet pas shembjes së Murit të Berlinit – detyrohemi gjithnjë të pyesim, në këtë 100-vjetor të normalizimit të marrëdhënieve amerikano-shqiptare, ndërkohë që po na hidhet pluhur syve, nga të dy palët, se ky është një përvjetor festimi të “vlerave të përbashkëta”, dhe “krah për krah” – Shqipëria me Amerikën. Na thonë se janë pro-amerikanë. Përpiqen të na bindin se ndajnë me ne vlerat amerikane.  Unë si shtetas amerikan nuk kam asgjë të përbashkët me njerëz që mohojnë ose janë indiferent ndaj krimeve kundër njerëzimit dhe me njerëz që nuk dënojnë krimet e komunizmit ose të cilës do ideologji ose regjimi diktatatorial qoftë.

Përball turpërimit kombëtar të ditës së enjëte në Kuvendin e Shqipërisë dhe vendimit të shtetit Florida këtë javë, për të kujtuar viktimat e komunizmit ndërkombëtar, duke caktuar një datë në nderim të tyre — pyetjet e mia për Tiranën zyrtare kanë qenë dhe vazhdojnë të jenë:

Pse nuk është distancuar Shqipëria, zyrtarisht, nga e kaluara e saj terroriste komuniste e Enver Hoxhës?

Pse nuk është përballur Shqipëria, seriozisht, me të kaluarën e mjeruar të saj komuniste enveriste?

Pse Tirana zyrtare, deri më sot, nuk ka dënuar zyrtarisht, krimet e regjimit barbar komunist të Enver Hoxhës.

Dhe pse Kuvendi i Republikës së Shqipërisë nuk ka caktuar ende një datë përkujtimore, kushtuar viktimave të komunizmit në Shqipëri, ashtu siç kanë bërë vendet ish-komuniste të Evropës, me përjashtim të Rusisë dhe Serbisë. PSE?!

Po për krimet e Serbisë në Kosovë, po për dhjetra mijëra viktima anti-komuniste shqiptare që u torturuan dhe vdiqën në duar të OZNA-s së ish-regjimit komunist jugosllav në bashkpunim me regjimin komunist të Enver Hoxhës, anë e mbanë trojeve shqiptare nën ish-Jugosllavi? Po për masakrën e Tivarit, jo pak por deri në 4000 shqiptarë të vrarë nga dy regjimet komuniste si motra të kohës? Po masakra(t) Çame?

Për të gjitha këto dhe të tjera krime e masakra, kush do flasi, nëqoftse jo Shqipëria?  Mirë se opozita shqiptare tentoi të paraqiste të ëjntën një rezolutë në Kuvendin e Shqipërisë për të dënuar gjenocidin serb në Srebrenicë dhe mirë bëri, po kur do flasë opozita shqiptare për krimet edhe gjenocidet e shekullit të kaluar anë e mbanë trojeve shqiptare, përfshir krimet e Enver Hoxhës? Viktimat shqiptare dhe krimet kundër njerëzimit ndaj shqiptarëve, shekullin e kaluar, meritojnë vemëndjen e Kuvendit të Shqipërisë — pasi kemi të bëjmë me mijëra viktima shqiptare — aq sa edhe për çdo krim e gjenocid kundër cilitdo popull në Ballkan, përfshir viktimat e shkreta boshnjake në Srebrenicë.

Sidoqoftë, nëse vota e shumicës socialiste në Kuvendin e Shqipërisë të ënjtën — që hodhi posht rezolutën e cila do të dënonte krimet dhe gjenocidin serb në Srebrenicë të Bosnjës, përbën ndonjë tregues se si do veprojë Shqipëria, tani dhe në të ardhmen, në lidhje me historinë e viktimave të komunizmit në Shqipëri dhe me krimet e regjimeve terroriste në përgjithësi, atëherë mos prisni gjë të hajrit prej këtyre “përfaqësuesve” të popullit.  Këta nuk kanë ndërmend të dënojnë as krimet e Enver Hoxhës në Shqipëri, as krimet e Serbisë në Kosovë, as masakrën e Tivarit as masakrat kundër shqiptarëve të Çamërisë, e shumë të tjera masakra të mëdha e të vogëla, të shekullit të kaluar.

Sidoqë ta shikosh, akti i Kuvendit të Shqipërisë ditën e ënjtë – për të mos dënuar gjenocidin në Srebrenicë — ishte një akt poshtërues kombëtar para botës së qytetëruar, përfshir Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku edhe sot 30-vjet pas shembjes së Murit të Berlinit, një numër shtetesh amerikane kanë vendosur që në solidaritet me viktimat e gjenocidit komunist ndërkombëtar, të kujtojnë dhe të dënojnë, zyrtarisht, krimet e komunizmit – ashtu siç bëri Florida këtë javë. KURRË NUK ËSHTË VONË PËR TË DËNUAR TË KEQËN!

Foto ga VOA-Shqip – Deputetët e shumicës socialiste në Kuvendin e Shqipërisë — me kartona të kuq në dorë — duke hedhur posht rezolutën që do dënonte gjenocidin serb në Srebrenicë. A e dinë këta se çfarë mesazhi po përcjellin me votën e tyre me kartona të kuq — shqiptarëve dhe botës? Por, mbi të gjitha, rreth tavolinës në mbrëmje si ua shpjegojnë fëmijve dhe familjeve të tyre këtë akt turpërues.  Turp të kenë.  Edhe zgërdhihen, sikur po votojnë për të shkuar në ndonjë piknik. Diçka nuk është në rregull me këtë vend!

Frank Shkreli

Perralle nga e kaluara……… do thoshte Anagnosti i madhi e i mençuri i kinemase shqiptare…

Por jo vetem…. Eshte peralle edhe nga ditet tona.. Them une..

E se mos Taqo e kish vetem per nga e kaluara…. kujtoni ja ligji ja dhe Maliqi por edhe gjithe filmin.

Eshte na ishte nje here seç na ishte…… Nga vitet 70 – 90 injektimi ne Art i koncepteve dogme: masovik, art per masen, muzike per masen, muzike “demokratike”

Po individualitetet liria e tyre per te exploruar hapesira te paexploruara e hapesira te reja ??!!

Na ishte njehere seç na ishte…. Ne Bashkimin Sovjetik Zhdanovi i derguari i Stalinit ne 48 dhe 51 u jepte lexione masovike – komuniste Shostakovich, Prokofjev et te tjereve te avantgardes ruse te asaj epoke, se dhe borgjezi Glinka ka qene me demokratik se ju. Shostakovich, Prokofjev, Khachaturian Kabaleski. Ish koha kur Pravda çahej me kritika per Shostakovich dhe ai kish tentuar te vriste veten, se sipas Pravdes shkruante muzike te pakuptueshme e kaotike per masat.

Po individualitetet liria e tyre per te exploruar hapesira te paexploruara,e hapesira te reja ??!!

Ish nje kohe kur Camile Saint Sanses kritikonte ish studentin e tij Fauré se po perkrahte rebelet ne muzike si Ravel.

Po individualitetet e se arthmes rebelet e se arthmes liria e tyre per te exploruar hapesira te paexploruara,e hapesira te reja a do te respektoheshin??!!

Na ishte nje here seç na ishte…… nje kohe kur Debussy u thoshte:- prisni se do te lindin femije te rinj ne shekullin e 20-të dhe do t’i çoine idete e mia me perpara. Dhe keshtu ndodhi.

Na eshte seç na eshte nje kohe kjo kohe keto dite …. dhe po na vjen kjo kohe kur perseri po dëgjojme shesheve zhurme shume zhurme o sa zhurme art masiv, art masovik, art per masat

Dhe kjo tallava zhurme, vazhdon shesheve te deejay, klubeve te nates, tallavave, mbremjeve opinostike, foltoreve, portaleve etc..

Kjo qenkerka strategjia e re e Elva Margaritit.

Po individualitetet, liria e tyre per te exploruara, vlera te arta, hapesira te paexploruara e hapesira te reja, a hyjne gjekundi ne strategjite e ministres së kulturës?

Shpikesit e vlerave te reja thote Nietzsche ( Niçe ) rrojne larg fames se komedianteve te tregut.

Keta a hyjne gjekundi ne strategjte e Elva margariti?

Individualitetet, personalitetet jane krijuesit e kultures, jane patentmbajtesit e vlera te reja shpikesit, exploruesit e kultures, vizionaret e se arthmes, pas te cileve duhet te centrifugojne e perulen me respektin si parpara krijuesit, strategjite e ministres së kulturës, strategjite e institucioneve, TV, Medias. Programet menaxhimit te jetes kulturore, dhe …dhe ..dhe..

Semafori i gjelbert i gjuhes shqipe me tinguj qe eshte kaq e mire e kaq me shije si gjuhe PERENDIE

Art per masen art masovik art i shesheve siç po digjojme te buçasin boxat, pa individualitete??

Po pa ndividualite ne muzike s’ka muzike
Pa individualitete ne pikture s’ka pikture
Pa individualitete ne skulpture s’ka skulpture
Pa individualitete ne kinematografi s’ka kinematografi
Pa individualitete ne letersi s’ka letersi.
Po paratë ku po shkojne ?

Tek arti masovik i buçimave te shesheve apo tek arti i invidualiteteve?

Epokat i kane lene e do t’i lene vetem individualitetet.

A diskutohen keto probleme madhore te kultures ne ministri te kultures për individualitetet?
Lavdi Individualiteteve
Lavdi vizionareve te se arthmes.