Ç’farë është Besa? Besa është fjala e dhënë – premtimi. “Burri mbahet nga fjalët dhe kau nga brirët”, thotë fjala e urtë shqipe.

Sa shumë flasim, mburremi, por dhe keqinterpretojmë këtë fjalë. Besa – kjo fjalë kaq e thjeshtë por që ka frymëzuar shumë ngjarje historike dhe vepra letrare. Biles edhe shkrimtarë të huaj kanë shkruar për të. Romani “Besa”, i autorit Italo-Amerikan Louis Romano, e përshkruan më së miri domethënien por dhe zbatimin e Besës ndër Shqiptaret në Amerikë. Ndonëse në këtë roman bëhet fjalë për një grup të implikuar në aktivitete mafioze, Besa prapëseprapë është e rëndësishme dhe e pathyeshme.

Por me sa duket, Besa zbatohet vetëm kur kemi të bëjmë me të huajt. Si Hebrejte e pafajshëm apo edhe armiqtë tanë shekullore; Turq dhe Malazez, janë mrojtur në emër të Besës. Mark Milani, në kujtimet e tij, e përkruan një rast të tillë ku Shqiptarët në emër të Besës mbronin Otomanët që u kishin vrarë fëmijët. Edhe në librin e Romanos bëhet fjalë për Besë me Italianët.

Po a ka Besë me vëllain, mikun, apo shokun, pra me Shqiptarët? Duket që jo.

Më ka rënë në sy një fenomen në Kanunoren e parë të Vatrës.

Aty nuk ka një nen për shkarkimin e kryesisë. Do me thënë, shkarkim para se të mbarojë afati.

Ma merr mendja se ata që krijuan këtë kanunore e dinin shumë mirë që do të duhej një i tillë – kushtetuta Amerikane e ka – por duke qënë se kemi të bëjmë me vëllezër e motra shqiptare, kjo duhet të jetë lënë jashtë me qellim. Ne jemi Shqiptarë dhe mbahemi mbas fjalës, pra Besës. Nuk kam ndonjë fakt për këtë, por për mua ky është shpjegimi më i mundshëm.

Të vimë te ditët tona dhe të shohim të gjitha energjitë e Vatranëve të shpenzuara dyerve të gjykatave, është për të qarë. Ku është Besa?

“Lëreni Vatren!”, thonë shumë veta. Edhe unë ka shumë ditë që mendoj të njëjtën gjë. Jemi mësuar të ja mbathim sa here që hasemi me vështirësi. Ikëm nga pushtuesit. Ikëm edhe nga qeveritë e këqija në vendin tonë dhe morëm rrugët e botës. Na dëbuan nga vendi ynë, por na gjetën edhe këtu në Amerikën e largët. T’I lëmë e të bëjnë ç’të donë? Të ikim? Po ku te vemi?

Unë jam lodhur së ikuri. Une s’iki dot më.

Vatra është krijuar nga Shqiptarët për Shqiptarët dhe unë jam shqiptar.

Gazeta Dielli 2021

Eduard Margarit Dilo, rrëfen ekskluzivisht për gazetën Dielli organi i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA persekutimin familjar prej regjimit komunist. Në një rrëfim dhënë Editorit të Diellit Sokol Paja, z.Dilo tregon me detaje persekutimin e tmerrshëm mbi familjen e tij, përndjekjen nga sigurimi i shtetit dhe përplasjet me udhëheqësit komunistë të kohës.

HISTORIA E PERSEKUTIMIT TË FAMILJES DILO

Qëndrimi patriotik i familjes së Ilia Dilo Sheperit dhe Aristidh Rrucit nga ishte gjyshja ime Sava Rruci, tashmë është i njohur në opinionin shqiptar. Megjithëse familja ime në kohën e luftës së dytë botërore ishte një nga bazat kryesore ku strehoeshin udheheqesit e luftëtarëve të lirisë, kryesisht nxënës të gjyshit tim Ilia Dilo Sheperi, megjithëse shtëpia jonë në Sheper është nga të parat që u dogj nga pushtuesit, nuk mund t’i shpëtonte persekutimit të eger të klikës së krimineleve që morën pushtetin në fund të vitit 1944.

Po t’i qëndrojmë besnikë të vërtetes dhe dokumentave vëmë re se spastrimet që beri klika e krimineleve që e sundoi popullin shqiptar për afro 50 vjet, nuk mund të linte jashtë këtij genocidi familjen e Ilia Dilo Sheperit. Pse? Se familja DILO SHEPERI ishte një familje patriote që nuk mund të bashkëpunonte me agjentët serbo-sllavë që morën pushtetin. Le t’u referohemi fakteve: Kur E.Hoxha do të formonte Shtabin e Përgjithshëm të Ushtrisë Nacional Clirimtare kërkoi një takim me Jani Dilon në Tiranë. Me formimin e Shtabit të Përgjithshëm i tha Enveri, kemi nevojë për një komandant të aftë dhe të zotërojë disa gjuhë të huaja për të biseduar me të huajt, prandaj kam menduar për ty. -Do të luftoja me kënaqësi me ju, po jo të zbojmë italianin e të biem jugosllavin a rusin këtu, jo të braktisim Kosovën e t’ua dhurojmë serbëve ju përgjigj Jani. Ky qe takimi i fundit me shokun e tij të vjetër të shkollës, në Gjirokastër e në Korçë, të cilit do t’i buzeqeshte fitorja e luftës. Marreveshja e Mukjes, pa u tharë mirë boja, u hodh poshtë me ndërhyrjen e jugosllavëve… Lufta civile filloi.

Çmimi i saj, jo vetëm për humbësin por edhe për fituesin, do të ishte shumë i rëndë. Ata që fitonin qenë armiqtë e kombit shqiptar.

SI NISI HAKMARRJA E KOMUNISTËVE

Në Nëndor 1944, pasi qeveria e E.Hoxhës hyri në Tiranë, Qirjako dhe Margarit Dilo-s ju ndalua të punonin në vendet e punës ku kishin punuar, përkatesisht Qirjakua kryetar i zyrës së Hipotekave në Ministrinë e Financave dhe Margariti kryetar i zyrës së ndërtimeve në Ministrinë Botore.

Ata, të brumosur me një kulturë perëndimore, dorëzuan punën dhe zyrat ku punonin. Që të mund të jetonin filluan të mirreshin me tregeti. Aktiviteti u ecte mbarë dhe përballonin shpenzimet e jetesës për familjen prej 12 vetash që jetonin në atë kohë në Tiranë. Në Mars 1946 flasin në Komitetin Ekzekutiv Qirjakon dhe Margaritin dhe u njoftojnë se duhet të largoheshin menjëherë për në Sheper familjarisht. Urdhëri ishte i prerë; në qofte se nuk largoheshin për dy ditë do të arrestoheshin. Po në këtë kohë, Koçua që shërbente si ushtar në Komandën e ndërlidhjes në Tiranë, transferohet në postën kufitare të Peshkopisë. Familjarët u larguan për në Shepër, ku u strehuan në kaliven që kishte shpetuar pa u djegur nga lufta. Filluan të mirreshin me bujqësi per të mbijetuar. Në Qershor të atij viti flasin në Gjirokastër Mihalin dhe Margaritin. Mihalin e emërojnë veteriner në Ndërmarrjen Blegtorale të Qarkut, kurse Margaritin Ing. në Ndërmarrjen e Ndërtimit të Qarkut. Me këto emërime gjëndja ekonomike e familjes ndryshoi shumë dhe filluan rikonstruktimin e kalives që jetonin pjestarët e familjes në Sheper në kushte të kënaqeshme për kohën.

JANI DILO DËNOHET ME VDEKJE PREJ KOMUNISTËVE

Në vitin 1947 shteti, në listen e armiqve të dënuar me vdekje në mungesë shpall dhe emrin e Jani Dilo-s ( një nga eksopentet e Ballit Kombëtar). Organet e partisë dhe të sigurimit folën( thirren) vëllezërit e tij Qirjako dhe Margarit dhe u kërkuan të bindnin Janin që të kthehej në Shqipëri. Ata u përgjigjën se nuk kishin marrëdhënie me Janin dhe nuk e dinin se ku ndodhej. Në Tetor të vitit 1947 arrestojnë në Gjirokastër Margaritin dhe pas 40 ditë dhe netë tortura të tmerrshme, në një gjyq me dyer të mbyllura në një nga sallat e burgut në kala, nga një gjykatë ushtarake e dënojnë me dy vjet heqje lirie si sabotues i zgjedhjeve të 1946, prishës i marrëdhënieve me Jugosllavinë, agjent i angloamerikanëve etj.

Burgun e kreu në kalanë e Gjirokastrës, tharjen e kënetave në Myzeqe dhe Maliq e Vloçisht të Korçës. Ishte 85 kg. kur e arrestuan dhe doli 42 kg nga burgu. Mbaj mend nga vegjelia shënjat që kishin lënë xhelatet me hekur të skuqur në trupin dhe gjymtyrët e tim Ati. Në vitin 1948 arrestojnë Qirjakon dhe e torturojnë për tre ditë dhe netë në postën e policisë në Topovë ( Zagori). Akuza: armëmbajtje pa leje dhe fshehje e florive të Aristidh Rrucit. Në pamundësi për të siguruar dëshmitarë për armën që vetë sigurimi kishte futur në strehën e kalivës ku mbante bagëtinë familja e Qirjakos dhe meqënese floritë u gjeten në familjen e sojit të komisarit të Degës Punëve të Brëndshme, Qirjakon e liruan. Në vitin 1950 Margariti fejohet me Nënën time Viktori Xhamballo, motër e dy dëshmoreve: Pano Xhamballo udhëheqës me rëndesi në Luftën Nacional Çlirimtare (vrarë në Mirditë më 1 Shtator 1944 në pabesi dhe rrethana misterioze) dhe e Spiro Xhamballos pushkatuar nga gjermanët në kampin e Prishtinës. Kur u mësua fejesa e Nënës time, u thirr në Gjirokastër nga Mihal Bisha, ish Sekretari i Komitetit Partisë në atë kohë dhe Prokurori Subi Bakiri dhe iu bë presion që të prishte fejesën. Meqënëse Nëna ime nuk pranoi të prishte fejesën ju kërcënuan se bashkë me të Dilos do të luftonin dhe atë. Dhe “nëna parti” e mbajti fjalen jo vetëm për Të, por dhe për neve fëmijët e saj.

DËNIMI I KOÇO DILOS

Në vitin 1970 arrestojnë në Fier për tentim arratisje për në Greqi Koço Dilon, djalin e vogël të Ilisë. Pas 105 ditësh torturash klandestine e dënojnë me 10 vjet burgim. Burgun e kreu në Spaç të Mirditës. Theksoj se në çdo arrestim dhe burgim që bëhej në familjen tonë na sekuestronin çdo gjë: deri tek rrobat e trupit, ato pak ushqime që kishim dhe pjesë nga ambjentet e shtepisë ku jetonim, si dhe pajat e vajzave të pamartuara.

VITET E FËMINISË SË EDUARD DILOS

Një tmerr që uroj të mos e kalojë asnjë fëmijë në planetin që jetojmë.

Në vitin që u linda unë, në fshatin tonë u krye kolektivizimi. Babai im nuk vendosi të bëhej anetar i kooperativës bujqësore për arësye se ishte i sëmurë, pra i paaftë për të punuar. Nuk kundërshtoi marrjen nga koop. bujqesore të tokës edhe të atyre pak bagëtive që kishte familja. Filluan masat ndëshkimore që diktatura filloi të ushtrojë kundër prindërve të mi dhe ne fëmijve të vegjël; – na u pre kontigjenti i drithit që shteti jepte për çdo pjesëtar familjeje në atë kohë dhe më von me krijimin e furrës së bukës, nuk na lejohej fare blerja në të. Nuk na lejuan të mbanim dhi ose lopë.

Disa nga kuadrot që u vendosën në drejtim të kolektivizimit dhe pushtetit në fshat dhe më von në krahinë ishin ekstremistë që nuk i ndeshëm në jetë kur u rritëm në asnjë vend të Atdheut. Mbaruam shkollat e mesme ne fëmijët e “armikut të popullit”(kështu i cilësuar nga “nëna parti” dhe sigurimi i shtetit) Margarit Dilo, duke u strehuar në të afermit tanë në qytete të ndryshme.

Një parantezë këtu: me dekonspirimin e dosjeve, kam në dispozicjon përndjekjen që na behej nga sigurimi i shtetit neve pjesëtarve te familjes Dilo. Këtu e gjej shpjegimin e përjashtimeve që më janë bërë nga bangat e shkolles në vitet e gjimnazit, por falë rrjetit të madh familjar që patëm në qytete të ndryshme dhe më strehuan munda ta mbaroj shkollën e mesme. E nisa në Fier, shkova në Tiranë, Gjirokastër, dhe e perfundova në Fier. Dua të vë në dukje dashurinë me të cilën më rrethonin shokët dhe shoqet e shkollës, dashurinë dhe kujdesin mësuesëve dhe mësueseve të mirë që asnjëherë nuk më diferencuan nga nxënësit e tjerë. Ky kontigjent i ndershëm pati kurajon të evidentojë talentin që vinte re te kjo gjeneratë e familjes DILO. Por, kudo dyer të mbyllura për të vazhduar shkollën e lartë. Nëna ime me deftesat e maturës të fëmijëve të saj, me rezultate shumë të larta, nuk la derë pa trokitur, nuk la shok të vëllait të saj (funksionare të lartë partie dhe shteti në atë kohë ) pa takuar por megjithë pritjen e mirë nuk mundi të siguronte një vend në auditoret e universitetit për fëmijët e saj. Për hir të së vertetës dëshmoj: Pas takimit që pati me një nga shokët e Panos, funksionar i lartë partie, përgjigjen e mori nga gruaja e tij funksionare e lartë dhe kjo, në një letër që i dërgonte organizata bazë e partisë së Zagories. Në këtë letër kërkohej që neve fëmijët e Viktorisë të na grumbullonin në fshat dhe po të mos bindeshim të na shpinin në Spaç ku kishim xhaxhanë. Për fat të mirë kjo letër, nga postjeri, ra në duart e kushëririt tim të parë funksionar partie në atë kohë në Zagorie. Kjo letër sot eshtët në arshiven tonë familjare bashkë me shumë karakteristika “të nxira” dërguar në ndërmarrjet ku punonim nga dhëndurrët e soit të saj, funksionarë partie në atë kohë në Zagorie. Kudo në Shqipëri pati njerëz të ndershëm që u dhimbsej Atdheu, njerëz që pavarësisht se militonin në parti ose kishin vende drejtuese nuk pajtoheshin në ndërgjegjen e tyre me padrejtësitë që bëheshin. Me ndryshimin e sistemit, jo vetëm që na treguan për përndjekjen që na bëhej por na dhanë dhe këto

“karakteristika”.

ZHVARRIMI I ESHTRAVE TË ILIA DILO SHEPERIT

Në vitet 1970, si rezultat i ashpërsimit të luftës së klasave në Shqipëri, pati një organizim të emigracionit të jashtëm për të përmbysur bandën kriminale që sundonte popullin shqiptar. Shkaqet e dështimit të kësaj inisjative tani janë bërë të njohura publikisht. Duke dështuar kjo inisjative, emigracioni i jashtëm veproi në disa nga legatat shqiptare duke u sjellë atyre shqetësime. Rast ideal për zonjën dhe zotërijtë funksionare për të goditur familjen DILO. Pse?

Se ata mediokër kujtonin se në një përmbysje pushteti familja jonë do të hakmerrej për krimet që kishin kryer karshi saj. Sigurimi i shtetit, sipas urdhërave të këtyre funksionareve, akuzoi xhaxhanë tonë Jani Dilo si një nga krerët e këtyre lëvizjeve. Ka folur pjestarë të familjes sonë dhe u ka kërkuar që të bindnin Janin për t’u kthyer në Shqipëri. Si peng arrestojnë në Fier xhxhanë tim Koço Dilo, me akuzën se ke ndërmend të arratisesh. Në hetuesi Koçon dhe jashtë përgatitën opinionin se do ta ekzekutonin. Jani, njeri me potencë në shtetin ku jetonte, i dërgon një letër E.Hoxhës, M.Shehut dhe një kopje në familje ku sqaron qëndrimin e tij politik dhe kërkon nga ata që të mos keqtrajtojnë familjen.

SIGURIMI I SHTETIT PRESIONE NË FAMILJE DHE IZOLIM I PLOTË I SAJ

Vdes në këtë kohë në moshën 62-vjeçare Babai im. Partia dhe sigurimi ndaluan bashkëkrahinasit të mirrnin pjesë në ngushëllim e varrim, ndaluan gjithashtu hapjen e varrit. Familja jonë hapi vetë varrin dhe arkivoli u përcoll për në vorreza nga ne pjestarët e familjes. Megjithëse fëmijë, kam ndihmuar në hapjen e varrit të Babait tim dhe kam mbajtur mbi supet e njoma arkivolin e tij. Pangopësia kanibaliste e atyre monstrave, se njerëz nuk mund t’i quajmë, që ishin në krye të partisë dhe pushtetit qoftë në bandën kriminale që sundonte vendin apo në krahinë e fshat arriti deri atje sa të xhvarrosnin dhe të hiqnin zvarrë eshtrat e Gjyshit tim Ilia Dilo Sheperi. Xhaxhai im Qirjako Dilo, njofton E.Hoxhën për këtë vandalizëm dhe i vë në dukje se sakrilegj (ngacmimi i të vdekurit) është i ndaluar që nga krijimi i njerezimit në tokë. Letra i ra në dorë E.Hoxhës dhe ai dergoi një anëtar të Komitetit Qendror për të verifikuar. Për 10 vjet rresht u zhdukën në mosha jo të vjetër bijtë dhe bijat e Ilia Dilo Sheperit. Për 10 vjet rresht kjo familje hapi vetë varret për familjarët dhe mbi supet e tyre mbajti arkivolet e të afërmve. Një detaj për të njohur brezi i sotëm Shqipërinë dhe shqiptarët e atyre viteve; kur vdiq në Fier bija e I.D.Sheperit Viktori Dilo, sot “Mesuese e Merituar”, kortezhi që e shoqëroi trupin e saj kur e nisëm për në Sheper, ishte shumë i gjatë dhe kurorat të shumta. Në Sheper kur neve familjarët kaluam me arkivolin mbi supe përpara shtëpisë së Kulturës, nga autoparlantet e saj buçiti kënga”…kjo është shpata që u rri te koka, gjith’ armiqve që ka bota”.

FARKËTIM I “NJERIUT TË RI” ME NDJENJA KANIBALISTE”

Arrestojnë në ketë kohë në Nivan ( Zagori), Enrik Qirjako Dilon, duke e shtrirë në shesh dhe e goditur, katër kriminelë- operativi, polici i zones dhe dy spiuna. Ky akt sa i ulët dhe i poshtër u krye në sy të Nënës së tij plakë Ifi Harito Dilo, të motrës dhe të vllait të Enrikut. Të prangosur me tel me gjëmba para se ta hipnin në” gazin e degës punëve të brendshme”, i grisën këmishën për të penguar gjakun që i rridhte nga duart e mos t’u lëroste makinën. Pas dy muajsh torturash çnjerëzore në birucat e degës punëve të Brendëshme në Gjirokastër (duke përdorur dhe elektroshok), e degdisën në spitalin psikiatrik të Elbasanit.

FILLIMET E DEMOKRACISE DHE VRASJA DHE MASAKRIMI KUFOMES NË PRAGUN E SHTEPISE TË NENES KALIOPI DILO

Në vitin 1991, në grupin e afaristëve shqiptaro-amerikanë ftuar nga shteti shqiptar ishte dhe xhaxhai ynë Dr.Orest Dilo M.D. Ai i premtoi shtetit shqiptar se do të ivestonte kapitale të rendesishme në Atdheun e tij. Me t’u kthyer në Amerikë ai dergoi një komision specialistësh në Shqipëri për të bashkërenditur aktivitetin e investimeve. Në këtë kohë në Sheperin tonë një dorë e fshehtë me pseudonimin “dora e zezë ” shpërndante trakte ku theksohej hakmarrja që do të bëhej në qoftëse përmbysej shteti. Në këto lista ekzekutimi ishte emri i Nënës plakë Kalopi Dilo që jetonte e vetmuar në trojet e Familjes DILO. Një natë të errët në fundin e Janarit të vitit 1991 një bandë kriminelesh ekzekuton tek pragu i shtëpisë Nënë Kalopin. Një ekzekutim që ngjason me epokën kur njeriu ishte në barbarizëm; ekzekutim me goditje me shkopij, nxjerrje syshë dhe prerje kokë me thikë. Për të humbur shenjat, përdorën dhe acidi në kafkë. Punonjësit e degës së punëve të Brëndshme dhe hetuesi që morën pjesë në kqyrjen dhe ekspertizën deshën ta mbulonin krimin me vdekje klinike dhe ngrenia e kafkës nga qeni i shtëpisë. Por falë insistimit të popullit të fshatit dhe krahinës për të zbuluar ketë krim të paparë gjatë gjithë ekzistences së jetës në ketë krahinë dhe nga deklarata e mjekut të zonës se kafka nuk është ngrenë nga qeni por është përdorur acid për zhdukje gjurmësh, u bë e mundur kapja e kriminelëve. Në një gjyq të zhvilluar në Gjirokastër në atë kohë pati tendencë për lenien të lirë të krimineleve. Por, në sajë të presionit që pati nga salla ku kishte dhe ish punonjës të drejtësisë të atij regjimi, gjykata u detyrua të japi dënime nga 2-14 vjet për pjestarët e grupit.

SHTYPI I KOHËS E TRAJTOI KËTË VRASJE ME TËMËN “ADOLESHENTËT DHE ETHET E FLORIRIT”

Për të ardhur keq: A quhen adoleshentë 40-vjeçarët dhe 25-vjeçarët? A mund të kenë mbetur flori në një shtëpi që është bastisur dhe sekuestruar disa herë nga arma e sigurimit të shtetit? Në shtëpinë e Nënë Kalopit u gjetën vetëm 2000 lek të vjetra. Pas një viti me ndërhyrjen e një funksionari shteti që mbulonte “drejtesinë “, kriminelët u lanë të lirë. Me daljen e ligjit për lëvizjen e lirë të njerëzve, pjesa dërrmuese e pjestarëve të Familjes se Ilia Dilo Sheperit emigruan në shtete të ndryshme. Të etur për dije, atë privim që patën në Atdheun e tyre për t’u arësimuar, brenda mundesive të emigrimit u perpoqen ta realizojnë në shtetet ku shkuan. Për fëmijet e tyre benë çdo sakrificë që të uleshin në bangat e auditoreve të universiteteve, dhe ja arritën qellimit.

Sot në dy kontinente japin kontributin e tyre intelektual 11 bij dhe bija të këtij fisi. Neve brezit që na u mohua e drejta e studimeve universitare dhe e botimit në ato fusha ku kishim talente, jemi krenarë që me daljen në emigrim i realizuam këto objekiva.

NJË MESAZH SI FORMË PAQËTIMI

Përfitoj nga rasti të përcjell mesazhin tim për popullin shqiptar dhe brezat që vinë: Kthej kokën pas dhe me kujtohen porositë e prindërve, xhaxhallarëve, hallave…

“Kohët do të ndryshojnë bij dhe bija por kini parasysh: Që vendi të eci përpara duhen: edukim, edukim, edukim dhe tolerancë.

Mos u bëni të liqve atë që na bënë neve ata se dhuna bie dhunë dhe është produkt barbarizmi.”

…

*Botuar në gazeten DIELLI, September , 2021 -Vol 112 No. 09 Issu 2166-9139

In English and Albanian

*****

….BESIMI NË ZOT dhe DASHURIA E VENDIT Një dëshmi rrëqethëse e terrorit komunist në Shqipëri (1944-1991) Kryqëzimi i familjes atdhetare të Ilia Dilo Sheperit dhe solidariteti rezistues Baza e patriotizmit shqiptar (Shënim i përkthyesit: Në një intervistë ekskluzive për gazetën shqiptaro-amerikane DIELLI organi i Federatës Panalbaniane të Amerikës VATRA (Shtator 2021, Nr. 09) Eduard Margarit DILO përshkruan në shqip persekutimin tragjik të gjithë familjes së tij nën regjimin komunist në Shqipëri, tashmë në anglisht për të mirën e atyre që nuk e njohin gjuhën shqipe.

Detajet janë tronditëse dhe natyra e tyre antinjerëzore, në kufi me barbarinë me rezultate vdekjeprurëse. (S.R.)

IMG_8641.jpeg

IMG_8640.jpeg

IMG_5443.jpeg

***

Ndërkohë e botoi dhe gazeta “PANORAMA” Tiranë në dt 26-27 Janar 2024

Me shkruan z.Lekë Tasi: ( dt 28/1/2024, Në mesazh )

Eduard lexova në TemA( e paska botuar dhe kjo-ED) historinë tragjike të fisit tuaj patriot : E ke shkruar në mënyrën më dinjitoze atë pabesi dhe barbari që u sul mbi atë tempull të Dijes kombëtare, Shtëpinë tuaj në Sheper,. Urejtja antikombëtare nuk ngurroi të përdorë dhunë vrasëse edhe ndaj një gruaje të moshuar! Dëmi i madh që pësoi ajo krahinë e bukur nuk vihet në vend kurrë, ashtu si dhe në shumë pika të tjera të Shqipërisë. Do kemi përparimet në të ardhmen, por këto plagë mbeten për jetë. Bëre detyrën duke e përshkruar në mënyrën më koncize, nji kontribut i shquar.

******

Ja ç’ka me shkruan:

Ragip Dragusha

“Respekte miku im i ndruar Eduard M. Dilo

Origjina Juaj tregon se guret e themelit

intelektual te kombit, jane pjese e

pandashme e mureve te kalase se identitetit

dhe gjuhes Shqiptare, ndaj vlersimi dhe

respekti im per pinjollat e tije, eshte dhe do

te mbetet githmone i larte.

Respekte per Ju.”

Sa herë vi në N.Y. nuk mund te rri pa takuar mikun e vjeter z. Sergio Bytyci.

Jemi takuar se pari ne vitin 1995 ne Tirane dhe pastaj në N.Y.ne vitin 1998.

Ka njerez ne bote qe shpirti i tyre mban vetem te miren ndaj nese ju ndodh ti njihni mos i leshoni kurre.

Dhe une nuk e kam leshuar.Qe nga viti 1968 ai eshte ne SH. B. A. Arratisur nga Tropoja ne vitin 1948 femije me gjithe familjen mbas shume vuajtjesh ne Kosove dhe Itali vjen ne NY.

Me pune e sakrifica krijon bisnes te frytshem ne fushen kulinare. Kater vellezer kater restaurante. Sot ne moshen e pensionit meret me pasionin etij pikturen. Ka hapur ekspozita kudo edhe ne Tirane.

Vazhdon Akademine e mbemjes edhe sot. Sigurisht flasim per vendin tone. Megjithe se lajmet i mer, por ai desheron t’i degjoje prej meje.

Por verej se nuk kam te re.

Ai di edhe si u hoq flamuri i Kosoves kur erdhi Vucici ne Tirane.

Anetar dhe drejtues i Vatres ne vite. Veprimtarine etij i ka pershkruar ne librin e fundit: -Atdheu dhe TOKA e BEKUEME qe ma dhuroi me autograf.

Libri ka fituar çmimin e pare nga gazeta Nacional vitin e kaluar.

Ja çfare shkruan ne faqen 4.

Organizata Pan Shqiptare e Amerikes Vatra e asaj kohe ishte shume e sukseseshme , per arsye se nga 35 mije emigrante shqiptare qe kishte kolonia e jone 5 mije prej tyne ishin anetare te saj qe paguanin rregullisht kuotat ku mbahej administrata dhe veprimtari mbrenda dhe jasht Amerikes.

Sot kur ne SH.B.A. ka se paku 850 mije shqiptare te ardhur mbas nderrimit te rregjimit ka ma pak se 500 anetare dhe shume pak dhurues.

Kjo tregon se rregjimi komunist i vrau popullit tone ndjenjen e bashkimit dhe dhurimit te ndihmave.

Thote ai : Me keq akoma. Sot Vatra asht ne gjyq kunder grupit pushtues.

Me keq ardhje edhe ketu shqiptaret te perçare.

Ndahem per tu takuar perseri me kete patriot qe Atdheun e quen- TOKA E BEKUEME.

Voal.ch po e sjell këtë esse të shkruar nga Eduard M.Dilo dhe të përkthyer në anglisht nga Prof.Sami Repishti.

————————-

A harrowing testimony of the Communist terror in Albania (1944-1991). The crucifying of the patriotic family of Ilia Dilo Sheperi and the resisting solid basis of Albanian patriotism.

(Translator’s note: In an exclusive interview for the Albanian-American newspaper DIELLI organ of the Panalbanian Federation of America VATRA (September 2021, Nr. 09) Eduard Margarit DILO describes in Albanian the tragic persecution of his entire family under the Communist regime in Albania, now in English for the benefit of those not familiar with the Albanian language. The details are shocking and their nature anti-human, bordering on barbarity with deadly results. (Prof. Sami Repishti PhD)

    The history of the persistent persecution of the DILO family

The patriotic political position of my deceased grandparents, Ilia Dilo Sheperi and my grandmother Sava Rruci,  of the Aristidh Rruci family, is now a well-known page of Albanian history. Although during the WWII years my family was one of the main supporters of the leaders of the freedom fighters, most of them former students of my grandfather, Ilia DILO Sheperi, and in spite of the fact that our house was among the first to be burned down by the Fascist occupiers, my family could not escape the rage and the cruel persecution of the gangs of Communist criminals who took over the government at the end of 1944.

     With all due respect to truth and to documentation we can conclude that the punitive expeditions used by the Communist criminals to eliminate “the undesirables” for nearly 50 years could not exclude the family of Ilia Dilo Shdeperi from their genocidal punishment. Why?  Because the DILO Sheperi family was a patriotic family that could not operate with the Serbo-Slavic dominated clique installed in power.

  Here are some facts

  When Enver Hoxha (leader of the Communist movement in Albania) was trying to form the General Staff of the National-Liberation Army (Communist) he wanted to arrange a meeting with Jani DILO (former officer of the King’s Army) in Tirana. After the General Staff was formed, he told Mr. Dilo: “We need a capable commander who is also fluent in several foreign languages to talk to foreign visitors, and I have thought of you as being the man.” “I would happily fight jointly with you,” Jani DILO responded, “but we cannot abandon the region of Kosova, presently under the Serbian yoke.”

   This was the latest encounter with Jani DILO’s old high school classmate in Gjirokaster and Korçe, who was the lucky one to win the battle. “The ‘Mukja Agreement’ was violated even before the ink was dry, and it was denounced as ‘treason’ after the brutal intervention of the Yugoslav agents.

   Thus, civil war began in Albania!

    The price of this war was very heavy, not only for those who lost, but also for those who won. And, the victors were the enemies of the Albanian Nation.      

    The origins of the Communist vendetta

      November 1944. The Government of Enver Hxha entered Tirana, capital of Albania. Qirako and Margarit DILO were called and told that their employments were terminated.  They were working in different places, both in Tirana. Qiriako was chair of the Division of ‘Hipotheka’ registration of immobile properties at the Ministry of Finance; Margarit as chairman at the Office of Contruction in the Ministry of Public Work. Both technical civil service jobs with no relations to politics.

    Educated with the principles of occidental philosophy, they resigned and left the offices where they were working. Forced to make a living for their families, they began to work in small commercial activities with success, and were happy to provide the means for 12 members of their families living with them in Tirana.

    In March 1946, Qiriako and Margarit were called at the office for urbanization and were told to leave without delay and resettled in Sheperi with the entire family. The order was irrevocable. In the case of disobedience, they would be arrested. At the same time Koço DILO was serving in the Army, communication services in Tirana were     transferred to the border guard units of Peshkopi. All members of their families went straight to the village of Sheper and found refuge in the only cabin that was saved from burning during the war.

   To survive, they began to work as farmers. During the month of June 1946, Mihal and Margarit were appointed veterans in the District’s Office of Husbandry; Margarit, as an engineer in the Construction Enterprise of the District. With these appointments, the situation of their families was substantially improved. Encouraged, they began to reconstruct the burned sections of their buildings and members of the family in Sheper began living in satisfactory conditions for those times.

   Communists sentence to death Jani DILO.

   In 1947, the Communist Government made the list of the “enemies of the people” sentenced to death in absentia, and the name of Jani DILO was there (introduced as one of the leaders of Balli Kombetar, the Nationalist Organization). Officials of the State and of the Security Police exercised great pressure to convince our family to invite the emigrating Jani DILO to return to Albania. We answered that they had no contact with Jani DILO and that they were not aware of his whereabouts.

    In October 1947, Margarit was arrested. After 40 days and nights of terrible torture, he was brought to the Court, a closed-in office, with closed doors in a room inside the Medieval Fortress of Gjirokaster. A military Kangaroo Court sentenced him to two years in jail for having sabotaged the elections of 1945, and damaged the “friendly” relations with Yugoslavia, as well an agent of the Anglo-American agencies etc.  

     He spent his two years in jail in the fortress of Gjirokaater as well as in the heavy work of irrigation in Maliq, Vloçisht of Korçe and Muzeqeja. His body weight was reduced from 85 kg the day of his arrest to 42 kg the day of release. I remember as a child the burn marks from a hot iron that torture had left on him, mainly on the arms and legs. In 1948 Qiriako was arrested and tortured for three days at the Police Station of Topove (Zagori).

   The accusation for keeping unauthorized weapons, as well as the accusation for having hidden the gold of Aristidh Ruçi, failed because of the impossibility of finding a witness for the weapons. In the meantime, the Communist Security organs had hidden one piece in the cottage next to the house used for sheltering the milking cows of the Qiriako family, and that the gold was found to be in the house of political commissaire of the Office of Internal Security. Qiriako was released! In 1950, Margarit married my mother Viktori Xhamballo, sister to two fallen heroes Pano Xhamballos, imporftant figure of the National-Liberation Army (killed in Mirdite on September 1, 1944 under suspicious circumstances) and of Spiro Xhamballo, executed by the Nazis in the internment camp of Prishtina. When the news of the engagement became public, my mother was ordered to go to the Town Hall, where Mihal Bisha, former secretary of the Party Committee at that time, and the Public Prosecutor, Subi Bakiri, pressured her to reject the engagement. My mother refused. Then, the officials threatened that she would be punished together with all the members of the DILO family. “Mother Party” kept the promise by persecuting not only my mother but us too, her children.

     Koço DILO is sentenced

     In 1970, arrested in Fier Koço DILO, the younger son of Ilia DILO was accused of trying to escape from the country. He was tortured for 105 days secretly, and sentenced to 10 years in jail. He was sent to Spaçi forced labor camp in Mirdita. I want to stress that in every arrest or imprisonment done to our family, the Communist Government sequestered everything including the personal customs of everyday, all food found in the house, and daily family objects, as well as the dowery of unwed young ladies.

  Eduard DILO: His young years!

   One expression: a terrible experience that I wish no child in the world should go through!

   In the year I was born, the collectivization of the village began. My father resolved to be a member of the agricultural collective because he was sick. Unable to do fieldwork, he did not oppose the forceful seizure of the land and of the few animals our family possessed. Immediately after that punitive measure the dictatorship took steps against my parents and his small children. The contingent of corn that the State gave to each member of the family was suspended; after that with the opening of bakeries, our purchase of the daily bread was forbidden. We were not allowed to own a milking cow or a goat.

    Some leaders of the agricultural collective were selected by the Government and proved to be extremists, the same as those later on in our country. After graduating from high school, we “children of the enemies of the people” (this is the qualification used by the government and the Secret Police based on the instructions of our “mother party,” Margarit DILO) had been seeking shelter by some family friends in various towns. After an examination of my dossier, I found and have preserved the story of our persecution by the Secret Police of members of the DILO family. It’s here that I discovered the explanation of the several school expulsions during my high school years; thanks to the assistance of our many family friends I succeeded in graduating from high school. I started it in Fier, then in Tirana, Gjirokaster, and finished again in Fier. I would like to stress the affection of my schoolmates who surrounded me, the warmth and the care of the teachers who never treated me differently from others. This honest contingent of our society encouraged me to reveal the talent displayed by our DILO generation.

Yet, all doors of higher education were closed to us. My mother, with the high school diplomas of her highly achieved children, kept knocking on every possible door. She contacted friends of her brother holding high positions in the Government, but was unable to find an opening at the university for any of her children. For the sake of truth: I want to declare that from a meeting with a friend of her brother Pano, now a high official of the Party, she received an answer from the functionary’s wife, contained in a letter sent by the Party organization of the village in Zagori. There, the Dilo family was ordered to send all their children to the village, otherwise they would be sent to the mountainous village of Spaç, the same place where their uncle was suffering his punishment.

   Fortunately, this piece of mail was erroneously delivered to the office of my cousin, a high official of the Party in Zagoria. Presently, this document is in our own possession together with many other “accusative” reports sent to places where some relatives were working and filling important party positions in Zagoria.

   All over Albania there were honest people who cried the fate of their Fatherland, and independently of their participation in ruling the country, their consciences did not approve of the injustices committed to the population.

   With the fall of Communism in Albania (1991) we were informed of the accusations that brought our suffering; we succeeded in finding and collecting “the characterizations,” a term used by the Party to identify “the enemies.”

   Primitive vendetta: the disgraceful exhumation   of the remnants of Ilia DILO Sheperi

   1960! As a result of the exacerbation of “the class struggle” in Albania, a movement among the political emigrees was formed to overthrow the criminal bands ruling over the Albanian people. The reasons for the failure are now public knowledge. After the defeat, some emigrants began to cause problems for the Albanian embassies. The smart rulers of that country began to plan new persecutions for the family DILO. Why?

    Because in their mentalities, these mediocrities   began to think that in the case of a liberation day, our DILO family will revenge against them.  The organs of the State Security pursuing the instructions of the highly placed functionaries accused our uncle Jani DILO of being one of the top organizers. They contacted members of our family and tried to convince them to persuade our uncle to return to Albania. For this, they arrested our uncle Koço DILO as a hostage accused of attempting to escape. The investigation officers began to prepare the public opinion that he would be executed. Our uncle Jani, a prominent figure in the State where he lived, sent a letter to Enver Hoxha, Mehmet Shehu, and a copy to his family where he clarified his political position and requested to cease the persecution of his family.

   Pressure from the Political Police on our family and total Isolation

    At this point my father passed away at the age of 62. The Party and the Secret Police prevented members of the family from accompanying the dead to the cemetery or to receive condolences from friends and neighbors alike. They also forbade the opening of the grave. Our family dug the grave, and the coffin was carried by them. Although a minor, I helped in digging and carrying the coffin on my shoulders. The insatiable cannibalism of those monstrosities (since I cannot call them “humans”) that were leaders of the Party and the State ruling over our country reached the point of exhumation of the remains of our grandfather, Ilia DILO Sheperi. Outraged, my uncle Qiriako DILO informed Enver Hoxha about this vandalism, reminding him that sacrilege against a deceased person is forbidden in every corner of the world. The “letter” reached the leader. He then sent the “letter” to the Central Committee of the Party for verification. For ten consecutive years, sons and daughters of Ilia DILO  Sheperi dug the graves of their dead members and carried the  coffins on their shoulders.

One detail for the young generation of Albanians: the daughter of Ilia DILO Sheperi, Viktori DILO, celebrated as “Teacher with Merits” had a long line of followers accompanying her coffin on its way to the village, with wreaths and flowers in abundance. In Sheperi, when we passed in front of the House of Culture with the coffin on our shoulders, the loudspeakers began transmitting the song “This is the sword that hangs over the heads of all enemies in the world.”

The formation of “the new man” with cannibalistic tendencies.

In the village of Nivan (Zagoria) Enrik Qiriako DILO was arrested by four criminal policemen- the Security Officer, the Policemen of the zone and two informers. All this in the presence of the victim’s mother, the old lady Ifi Hartito DILO, his sister and his brother. After having laid him down on the floor, the four began beating him up. While tied up tightly, he was mounted on the truck to be sent to the Section for the Internal Affairs (Secret Police). The policemen tore down his shirt and used it to tie the bloody hand wounds so that he could not dirty the truck. After two months spent in the dark cells constantly tortured (including the electroshocks) in the building of the Police Headquarters in Gjirokater, they threw him in the psychiatric hospital located in Elbasan.

The first days of democratic regime -the assassination and destruction of mother Kaliopi Dilo ‘s corpse at the entrance of the house

In 1991, our uncle Oresti DILO, M.D., was made part of a group of Albanian-American businessmen invited by the Albanian Government to report on Albania.  He promised to the Albanian Government that he would invest good amounts of capital for his native Country. Upon return to the United States, he managed to send a group of specialists to Albania to coordinate the activities in investments. At that time, a secret hand in our Sheperi,  known as “the black hand,” distributed propaganda leaflets stressing that if the communist government is overthrown, a wave of vendetta will succeed. In those lists of people was also the name of our old mother Kalopi DILO, who lived alone in the house of DILO.

One dark night, at the end of January 1991, a group of criminals executed the old lady at the entrance of her house. This execution, reminds us of the early days of barbarity performed with canes, gorging eyes, and cutting the throat with a sharp knife. In order to lose the traces, they threw acid on her head. Officials of the Police and the investigating officer, who was in charge of this experience to cover this never-before-seen crime, wanted to cover the crime by suggesting that her head was damaged by the biting of the house’s dogs. However, after the insistence of the villagers the Police were forced to arrest the accomplices. At the Court session held in Gjrokaster there was a tendency to be lenient with Communist criminals. Yet, under the pressure exercised by the audience the Court gave sentences from 2 to 14 years in jail for the members of the terrorist group.

The local press treated this crime as “Adolescence and Gold Fever”

It’s really sad! How can they be treated as adolescents as 40 and 25 years-olds? How could a treasury of gold in houses searched, perquisition, finally sequestered by Government police several times?

In the house of Mother Kaliopi only 2.000 old leks (ca. $ 20) were found. One year later after the intervention of a government official in charge of “restoring justice,” the criminals were let go.  Pursuing the instructions of the new law to move freely, most of what was left of the DILO family emigrated to different countries. Thirsty for education after so many years of denial of their schooling, in spite of the difficulties presented by the life of emigration, they did their best. They did the impossible to educate their children and to see them filling the university halls with success. Today, in the two continents of Europe and America, 11 (eleven) sons and daughters of this victimized family give their intellectual contribution. As for us, victims whose right to education was denied and left without higher education, contributing in the fields of their choice, talented people, are today proud that emigrating succeeded in achieving their goals through their young generations.

Message as an Offer for Reconciliation

I take advantage of the situation to relay my message to my Albanian people and the following generations. I look back and recall the advice of our deceased parents, uncles, aunts: times change sons and daughters, but you shall never lose sight: of our country to progress we need education, education, education and tolerance. Do not do to others what they did to you, because violence brings violence, and violence is the product of barbarity.

*****

(This essay was initially published in the newspaper DIELLI, dated September, 2021, vol. 112, No. 09.   Issue N0. 2166-9139).

Falenderoj perzemersisht Kishen e Shen Palit dhe Shoqatat Atdhetare ne Michigan, per respektin ndaj Shoqates Kastrati dhe ndaj meje, qe me zgjodhen per te mbajt fjalen ne emen te shoqatave, te Shtunen ne Darken Perkujtimore te Kryengritjes Malesise.

Fjala e rastit:

I nderuem i zoti i shpisë Dom Fred Kalaj,

Mirë se të gjetme!

I nderuem Këshilli Kishës, te nderuar të ftuar te nderit, përfaqësuses të shoqatave atdhetare, vllazën e motra, Mirë se u bashkeme në kyt darkë përkujtimore të Kryengritjes Malesisë!

Ma s’parit due te falenderoj Kishën e Shën Palit, që çdo ditë e ma shumë po ja rrit lavdin dhe krenarine shqiptarëve të Amerikës. Kisha e Shën Palit dhe Kisha e Zojës Pajtore, me aktivitetet e tyne të ushqimit të shpirtit dhe të dashtnisë për kombin, po na mbajnë ma afër më Zotin, por edhe ma afër më vendlindjen, ma afer me të parët tanë me historinë tonë të lavdishme.

Vllazën e Motra, Kryengritja e Malësisë, Dedë Gjo Luli dhe Flamuri i Gjergj Kastriotit janë trinomi i krenarisë Malësisë, dhe 6 Prilli i vitit 1911 shënon preludin e Pavarësisë së Shqipnisë. Trimat malësorë të mbushun me duhinë e trimnisë dhe afshin e dashtnisë për dheun e të pareve, arritën të marrin postat e ushtrisë turke në Hot, Grudë, Tuz, Triesh, Kojë, Kelmend, Kastrat, Shkrel e ma gjanë, dhe me 6 Prill 1911, kunorzuen majën e Deçiqit me flamurin e Kombit.

Sipas historianëve, kjo luftë zgjati plot 133 ditë (24 mars-04 gusht 1911) e cila përfshiu rreth 60 beteja heroike dhe tragjike. Përmend këtu betejat: në Qepu, Qafë Ungël, Qafë Kishë, Pikalë, Dhe te Zi, Kulla e Vranes, Zharnicë, Selishtë, Omerbozhaj, Bukovik, Pllanice, Bardhaj, Rraxe Rrase, Lugu i Drethit, Sukë ëe Mkushit, Përrua të Thatë, Katun të Kastratit , Dragan, në kala të Shipshanikut, por mbi të gjitha kujtojmë sot betejën heroike dhe të përgjakshme në Bajzë të Kastratit, në Suka të Moksetit me 7 prill 1911, ku ranë heroikisht 64 trima malesorë, nji ditë mbas ngritjes flamurit në Deçiq.

Në luftën në Suka të Moksetit, bijt e Kastratit e Shkrelit shkruan me gjak malesor një faqe të lavdishme të Malesise Madhe. Homeri shqiptar At Gjergj Fishta në revisten “Hylli i Drtitës“ e përshktuan kyt betejë me titullin “Lot Gjaku”, ndersa në “Lahutën e Malësisë” Fishta shkruan:

“…Veç, ndër Suka të Moksetit, Fort ma shumë zianë asht ba,
Ku mbi turq, ku m’asqer t’Mbretit, Që n’Malsi jyrish kín ra,
Rreth e okolle prej atij shpati Mësye kanë, Hot, Shkrel e Kastrat,
Edhe lufta , mana zgjati,
Rreth tridhjetë e gjashtë sahat.
Së mbramit Turqit kjenë thye,
E m’Rrasa t’Fikut shkuan me zatetë, Tue lane dekun krye më krye,
Mbi njëqindë e pesdhjetë vetë..”

Vllazën e Motra, Kjo darkë përkujtimore sonte asht një akt i lartë civil i juaji, që tregon mirënjohjen dhe respektin ndaj atyre që u vranë dhe u plagosën për pavarësinë e Shqipërisë, tuej kujtue ktu edhe të parët e mij, Zef Nish Lumaj, Nish Ula Lumaj e Marash Vata Lumaj .

Nder e lavdi përjetë herojve të Malësisë! Rrnofshin përjetë Kishat tona,
Rrnoft përjetë Kombi shqiptar
KRYENGRITJA E MALËSISË 1911-2024
Valentin Lumaj, Shoqata Kastrati
Fjala e rastit, Kisha e Shën Palit, 6 Prill 2024

DELEGACIONI I VATRES NE SHTEPI TE BARDHE ME RASTIN E ANTARESIMIT TE SHQIPERISE NE NATO – 1 PRILL, 2009.

Të dashur bashkëkombas, anëtarë të Vatrës!

Dëgjoni shpirtin e Vatrës zëmekur se sa i dhëmb kjo rënie e lirë më 2024.

Nuk ka qënë kaq në siklet Vatra asnjëherë në historinë e saj. Mbase ka qënë e dobët, por jo me kaq sherre.

Vatra për vatranët për Kuvëndin e Jashtëzakonshëm duhet të votëbesojë kryetarin dhe të zgjedhë me votë të fshehtë Kuvëndi kryesinë dhe Këshillin e Vatrës 2024!

Vatra e anëtarësisë 2024 nuk është më Vatra e 2022. Ti japim jetë Vatrës demokratike.

Përse tani?

Sepse kryetari Elmi Berisha ja këputi fare zemerekun orës organizative dhe programore të Vatrës më 17 Mars 2024 në mbledhjen me të emëruarit e tij në këshill dhe kryesi dhe kjo kupolë vatrane mori fuqinë e Kuvëndit! Tani, ne vatranët e thjeshtë po rrojmë me vatra për kupolën!

Në realitet, kryetari i Vatrës z. Elmi Berisha me këtë kanunore të 26 Shkurtit 2022 e ka moton e drejtimit 6 vjeçar Vatra për kupolën, sepse kryesinë edhe kryetarin e Këshillit i emëron vetë, pa llogaritur kopsitjen e kryetarëve të degëve që janë pro kupolës.

Shqip kupola Vatrane i tërheq litarin në fyt Vatrës, duke ja marrë frymën anëtarësisë së Vatrës edhe me nenin 24 në Kanun-ore.

Përse kanun-orja e 26 Shkurtit 2022 është kurth kupolian për vatranët?

Neni 19. Të drejtën për të thirrur një kuvend të Jashtëzakonshëm e kanë degët, me kërkesë të jo më pak se 30 % e tyre.

Vatra për vatranët!

Ne duam që fuqia ti kalojë automatikisht anëtarësisë aktive të datës 17 Mars 2024.

Kush është ky 30% i degëve të Vatrës më 17 Mars 2024?

Me llogjikë vatrane të anëtarësisë, po e falim që llogarinë duhet ta bëjmë me pagesat e kuotizacionit të paguara deri më 31 Dhjetor 2023.

Sekretari i Vatrës z. Pashko Camaj, me një gjuhë trupi që skuqej e digjej, e ka të zorshme të thotë të vërtetën në ALBTV USA më 25 Mars 2024, se sa degë ka Vatra e datës 17 Mars 2024 saktësisht 18 apo 19, sepse deri më 17 Mars Mars 2024 disa degë të Vatrës ende nuk kishin bërë pagesat vjetore.

E marrim sikur vetëm një degë e Vatrës nuk ka paguar deri më 31 Dhjetor 2023 shumën e minimumit të anëtarisë për kuotizacionin vjetor. D.m.th vetëm 6 degë kanë të drejtë të thërresin Kuvëndin.

Por nëse janë 3 deri 4 katër degë që nuk kanë paguar kuotizacionin e vitit 2023 deri më 17 Mars 2024 atëherë i bie që 30% i degëve të zbresë në pesë degë që u jepet e drejta të thërresin Kuvëndin e Jashtëzakonshëm.

Të dashur bashkëkombas, me moton Vatra për vatranët, lexoni dhe kuptoni kanunoren e kupolës vatrane.

Vatra për Vatranët!

Pjesë e nenit 19, Kur kërkesa bëhet zyrtare, kryetari dhe kryesia marrin masa për organizimin e Kuvëndit të Jashtëzakonshëm duke caktuar datën dhe duke thirrur delegatët e Kuvëndit të mëparshëm, të cilët gëzojnë mandatin e delegatit deri në organizimin e Kuvëndit të Ri.

E kuptoni që kupola ja ka bërë gropën anëtarësisë me këtë pjesë të nenit 19 ?… kur shkruan duke thirrur delegatët e Kuvëndit të mëparshëm, të cilët gëzojnë mandatin e delegatit deri në organizimin e Kuvëndit të Ri.

Po mirë, ku thuhet në kanunore që degët janë fuqiplotë me votë të fshehtë të shpallin me listë delegatët çdo 1 Janar.

Ç’është kjo të thërresim të shkuarën kur gjëndja është alarmante se mungon fuqia e anëtarësisë në struktura udhëheqëse.

E kuptoni, që poshtë në degë e kini humbur mbështetjen i dashur kryetar i Vatrës ?

Po Vatra sot ka 63 vatranë që kupola juaj i largoi nga komunikimi dhe kupola juaj mezi u tërhoq…. Prandaj duhet pajtim e bashkim me Vatra për vatranët!

Punët e mira nuk do tua hedhim poshtë. Qëllimi është që Vatra tu kthehet vatranëve të fuqizojmë Shqiptarët e Amerikës.

Vatra sot ka vatranë në Amerikë që janë shpresë e ndryshimit me votë të fshehtë të anëtarësisë për delegatët e Kuvëndit dhe këta vijnë në Kuvëndin e Ringritjes së strukturave vetëm të kontrolluar nga grupi nismëtar. Vetëm kështu mund të votëbesoheni z.kryetar i Vatrës Elmi, përsëri.

Po mirë more zotërinj të kupolës kaq guximtarë jeni treguar për ta kontrolluar votën e lirë të anëtarësisë kur doni që të mos ndryshojë gjëndja e moçalit tuaj në kupolë që po qelb Nju Jorkun dhe Miçiganin?

Çfarë qëllimi ka kupola me këtë kanunore-kurth?

Kupola do përjetësi në zemër të Nju Jorkut dhe të Miçiganit.

Vetëm kështu do që ta mbajë Vatrën, sekrete si Iluminati, kështu të vockël, të paorganizuar mirë, të painformuar, thjesht sa për të mbajtur pak frymë degëve që të mos thahen fare.

Ne vatranët e degëve shohim këta kupolianët që lajnë njëri-tjetrin me kovat me lavdi nga puna e themeltarëve të Vatrës Nolit e Konicës, Dakos e Kirkës e burrave të tjerë.

Të dashur vatranë,
Vatra për vatranët!

Që ta nderojmë emrin legjendar të Vatrës, Nolit e Konicës, mblidhuni dhe të vendosim fatin e Vatrës që mezi merr frymë, të ngjallim komunikimin prapë si Shqiptari me Shqiptarin e mërguar.

Le të mendojmë të dashur bashkëkombas si për atë vatrën e prindërve tuaj, në shtëpitë tona, që nëse nuk i shtoje kërcunj lisi nuk kishte prush.

Është Shqiptari, kombëtari dhe përgjegjësi qytetare ta ndiesh zemrën e Vatrës që lëngon, ku vatrani disadekadsh përbuzet në mes të Nju Jorkut, ai Nju Jork që përcolli djemtë e lirisë së Kosovës, andej nga është edhe kryetari ynë.

Ç’është kjo përndekje nga selia e Vatrës? Me çtapi morale mburreni duke vënë drejtësi kupoliane për vatranët që e duan Vatrën njëlloj për të gjithë?

Turpin po e hani me bukë e mish në tepsi tani. Prapë ju bëftë mirë. Futini dhe një popullore kreshnike që të na kujtoni se jeni andej nga trojet tona.

Çfarë duhet bërë?

Vatra për vatranët!

Duke u mbledhur në degën ku jeni nëse kini zemër Shqiptari mendoni për Vatrën si i vetmi organizim që na kujton Shqipërinë natyrale.

A po e ndjeni kupolianë që dhe Noli po gjëmon kur sheh që lart nga qielli se çfarë ju këtu në Boston.

Ju që fshitë vëndlindjen e Vatrës më 26 Shkurt 2022. Vetëm pse e ngriti zërin Bostoni dhe e shtuat me zor emrin Boston në hyrje të kanun-ores në print në Janar 2024.

Por akoma nuk është vendosur numri i rrugës 227 Tremont Street, ndërtesa ku u themelua Fedrata Panshqiptare Vatra. Ja pra, si e harruat apo do ti bënit gropën vëndlindjes së Vatrës në kanunore?

Vatra për vatranët!

Shqiptarë të Amerikës mos flini! Por ejani të mësoni e të përbashkohemi për të thirrur Kuvëndin e Jashtëzakonshëm për hapjen e Vatrës, për ta bërë një vatër për Vatranët, pa kupolë!

Koha që shkon është humbje e madhe. Prandaj, në takimet tuaja vendosni bashkërisht për fatin e Vatrës që lëngon tash e 12 vjet.

Vatra është me histori të gjallë ende. Ndaj duhet ta trashëgojmë me Kuvënd të Jashtëzakonshëm pune, me përfaqësues të të gjitha degëve të votuara nga mbledhjet e përgjithshme të degëve aktive pa e llogaritur në hesap kupolën.

Me Vatra për Vatranët, të dashur vatranë Nolianë, vendosni në mbledhjet e Jashtëzakonshme të degëve me anëtarë të regjistruar kundrejt pagesës së bërë deri më 17 Mars 2024 me qëllim :

*dakordësinë për thirrjen e Kuvëndit të Jashtëzakonshëm të Vatrës këtë pranverë 2024;

*Votëbesimin e kryetarit të Vatrës dhe ngritjen e strukturave kryesi e këshill me votë të fshehtë kuvëndi.
*në frymën e bashkimit, dhënien fund të përndjekjes së vatranëve kudo ku janë, sepse Vatra është organizatë vullnetare dhe jo sekrete e kupoliane;
*dhënien fund të mosinformimit të gjëndjes reale, sa degë, sa anëtarë, cili është raporti financiar i vitit 2023;
*zgjedhjen e dy përfaqësuesve tuaj në degë për grupin nismëtar e përgatitor të mbledhjes së Kuvëndit të Jashtëzakonshëm të Vatrës në pranverë 2024, datën ta caktojë grupi nismëtar ku të marrë pjesë vetëm kryetari;
*zgjedhjen e delegatëve të degës për kuvëndin e Jashtëzakonshëm sipas raportit 15 anëtarë një delegat
dhe zgjedhjen e kandidaturave për anëtarë në këshillin e Vatrës 2024.

Grupit nismëtar të përgatitjes së Kuvëndit të Jashtëzakonshëm që del nga degët aktive, i dashur Elmi Berisha ti vërtetoni me pagesa anëtarësinë aktive duke ndërtuar kështu listën e anëtarësisë aktive të Vatrës që nga 17 Mars 2024.

Më pas grupi nismëtar përgatitor të ketë fuqinë e kontrollit të delegatëve që vijnë me proces-verbal të mbledhjes së përgjithshme të degës për listën e delegatëve të Kuvëndit të Jashtëzakonshëm.

Pra, kupola e kryesisë tënde të mos ketë të drejtë vote në Kuvënd, por të vijë po mundi pa hile, nga degët e ballafaquar sipas raportit 15 anëtarë – një delegat me pagesat e anëtarësisë aktive.

Ja çfarë shkruhet në kanun-oren e ustallarëve të 26 Shkurtit 2022.

Ja më poshtë neni 24, që ju bën pritë delegatëve Vatranë tek dera e sallës së Kuvëndit të rregullt!

O çfarë tmerri për fatin dhe frymën e Vatrës? E mendoni kryesinë kupoliane në kuvënd me këtë nen nr.24, kamikaz?

Lexojeni të dashur bashkëkombas, pakica mbretëron Vatrën sot me frymë kupoliane.

Neni 24. Në Kuvend përveç delegatëve të degëve merr pjesë, me të drejtë vote, edhe Kryesia e Vatrës.

Këta të kupolës me 13 vota të rezervuara kanë 50% të delegatëve të 26 Shkurtit 2022!

*Serbët e Kosovës i kanë zili këta vatranët kupolianë, se Serbët atje kanë vetëm 10 vënde të rezervuara në parlamentin e Kosovës. Keqardhje për Kosovën martire. Paqja qënka më e vështirë se lufta.

Sot, këta vatranët kupolianë të armatosur me të drejtën e 13 votave të rezervuara, janë specialistë të përjetësisë kupoliane dhe shëmbëlltyrë e regjimeve autokrate në Shqipëri, varrmihës të frymës demokratike në Vatër.

Sa të jenë gjallë këta, po i la anëtarësia e Vatrës, po i la 30% i degëve që janë gati për Kuvënd, një fotografi do kenë vetëm me peshkopin Grek në mes, me dhjetra vite, njëlloj si byroja politike hoxhjane, por ajo qe pa prift se nxinte e kuqonte e gjitha me bojë.

Po sa bukur dalin në fotografi këta kupolianët edhe të vrenjtur në fytyrë.

Vetëm Noli dhe Konica ndizen si qëmoti, ore ndaj e bëmë Vatrën ne, që këta kupolianë Njujorkezë e Miçiganas të tundin thesin me dekoratat pafille të Likes e Nishanit?

Ku kanë luftuar këta mo? Nuk kanë hapur një shkollë Shqipe në Amerikë, për be! Këta e kanë trëmbur dhe stemën e Vatrës aq sa nuk e bënë një nen në kanun-oren e 26 Shkurtit 2022.

Ja përse Neni 24 i statutit të 26 Shkurtit 2022 është thika pas shpine për Federatën Vatra, e mbajtur në dorën e kupolës për përjetësinë e linjës autokratike dhe frymën e grupit (një pjesë e mirë e Këshillit me 14 anëtarë të emëruar nga kryetari Elmi Berisha, si dhe kryetari i këshillit të Vatrës, që është po i emëruar dhe 13 nga Kryesia të emëruar, si edhe kryetarë degësh a vatranë pro kësaj kupole se i kanë dhënë besën kupoliane.

Po si ka arritur kupola të vulosë me Kuvënd këtë kanun-ore që e bën të përjetshme në guximin e saj bllokues të ardhmërisë së Vatrës si edhe më 17 Mars 2024 kur kjo kupolë veproi pa fuqinë e Kuvëndit?

Anëtarësia e Federatës Vatra këto vite ka patur numra të vegjël pikërisht prej kësaj kupole dhe nuk ka arritur ta bindë me votë ndryshimin që duan me të vërtetë Vatranët e degëve.

Ka patur dhe ka ende shumë presion nga kupola sidomos për të zbatuar kanunoren kurth edhe në mbledhjen NUL të kupolës më 17 Mars 2024.

Konkretisht. Sipas shkrimit në gazetën Dielli më 27 Shkurt 2022, “Elmi Berisha rizgjidhet kyetar i Federatës Panshqiptare të Amerikës Vatra”, z. Elmi Berisha mori 23 vota, Rafaela Prifti merr 2 vota dhe Prend Qetta një votë, pra në total janë 26 delegatë në Kuvënd.

Një llogari e thjeshtë, po e marrim sikur të gjithë këta delegatët e Kuvëndit të 26 Shkurtit 2022 të kenë ardhur nga anëtarësia.

26 delegatët e Kuvëndit të 26 Shkurtit 2022 përfaqësojnë 390 anëtarë të Federatës Vatra sipas statutit të ri të 2022.

Në realitet ishin mē pak se këta kanë bërë pagesa thjesht të jenë të pranishëm me votë në Kuvënd.

Ky numër total anëtarësie është i papërfillshëm për përfaqësimin për gjithë Amerikën e Kanadanë krahasuar me fuqinë Shqiptare që ka vetëm tre-shtetëshi Nju Jersi, Nju Jork dhe Konektikat. Që këtu del se sa të mbyllur e të vakët e ka mbajtur Vatrën kupola drejtuese.

Ustallarët e kupolës u vunë në punë nga kupola për të qepur nenet e kanun-ores më 26 Shkurt 2022.

Raporti delegat-anëtar është fiksuar 1 me 15, sepse e dinë që e paskan kalbur trupin e pemës vatrane dhe duhej ta rritnin raportin delegat me anëtar që të mbretërojnë ende, ose thonē të mos na e marrin vatrën Shqiptarët Nolianë.

Shumë degë janë tharë nga pritja e gjatë e një ndryshimi demokratik që kurrë nuk vjen me këtë kupolë edhe 5 mandate…a më shumë sepse është ngulur mirë neni 24.

Kryetari i Federatës Vatra z. Elmi Berisha duhet ta kuptojë që Federata Vatra është e sëmurë nga virusi i kupolës.

Mijërat e Shqiptarëve të Amerikës i shohin dhe u vjen keq për Vatrën.

Vatra për vatranët! Fare thjesht.

6 degë për 30% duhet të formulojnë thirrjen e Kuvëndit të Jashtëzakonshëm me qëllim Ringritjen e strukturave demokratike të Vatrës.

Le ta ndalim këtë aventurë antivatrane sa më parë se ja ka marrë frymën degëve!

Ndaleni z.Elmi se do mbeteni turpi i Vatrës për shekuj të tjerë me këtë zaptim që keni bërë.

Kupolianët do thonë, shih ky na mëson ne kanunoren tani. Po ne jemi rrobaqepësa klasi të kupolës Njujorkmiçiganase. Dakord po do bëheni më të veckël në ditët që vijnë!

Unë ju premtoj që në dhomën muzeale të Vatrës që do hapim me kësmet në Boston këtë dekadë do të vendosim një foto të madhe tuajën bërë tek Kisha e Nolit më 21 Maj 2023 bashkë me një kazëm mbi stemën e Vatrës 21 Maj 2023, shpjeguar me shkrim e Sokol Pajës, Ditë historike për Vatrën, atë Theofan Koja do të udhëheqë degën e Bostonit, botuar në gazetën Dielli më 22 Maj 2023.

I dashur kryetar Elmi Berisha!

Është fare e qartë!

Kuvëndi i ardhshëm sidoqë të jetë dita do të quhet i Jashtëzakonshëm.

Kjo do të ndodhë edhe sikur kupola të mbyllet në selinë e Bronksit deri sa të mbaroni mandatin tuaj për të kopsitur po mundët në ëndrra qëndresën kupoliane.

Ndoshta kupola ka filluar të hedhë zaret 12 vjeçare prapë për të bërë ndryshime në llojin e saj apo ëndërron të qasë për kryetar të Vatrës besnikun e saj të radhës duke zgjedhur midis Nju Jorkut dhe Miçiganit.

I dashur kryetar Elmi! Është mirë të reflektosh për gjithë këtë sherrnajë disavjeçare që Ju gjetët dhe mbani po një tallava edhe tani.

Hidhini 13 herë zaret për kupolën dhe mendoje!

Hidhi edhe për anëtarët shtesë të këshillit dhe prapë mendoje!

Do dalësh i humbur. Të bën pis kupola. Ndaj nuk i qorton dot ballas. Të pashë vetë në Boston.

Nuk kam nevojë për kallauz. E një kryetar që bën sehir kupolën e lodhur e kotrollhumbur në takime pune nuk e mbështetin kurrë të papërlyerit.

Në fakt, kupola që të rri sot majtas e djathtas është sa 60% e votave që ke marrë më 26 Shkurt 2022 !?

Pra, e llogaritur nga 26 delegatët e 26 Shkurtit 2022. Pra, e kupton çfarë masakre kini bërë me printimin e kanun-ores së 2022?

Të kam shtuar vetëm kryetarin e këshillit plus kryesinë që bëjnë 14.

Vatrani do mbetet vatran, do apo nuk do kupola, i dashur Elmi Berisha.

Nuk ka njerëz perfektë, por të mbash peng një organizatë kaq emërdielltë e dashurindjellëse për Shqiptarët në botë, është marrëzi.

Një Vatër që po lëngon nuk ka nevojë ta vuajë edhe gjysmën tjetër të mandatit tuaj.

Prandaj, i dashur Elmi prano një Kuvënd pune që të mbahesh mënd!

Shumica mund pakicën. Ju shumicën nuk e keni më as me kanunore, as me çfarë ka ngjarë këtyre viteve të mandatit tuaj.

Edhe ju vetë e dinë këtë. Prandaj, a ta ndjen zemra të qetësosh Vatrën dhe vatranët?

Ta ndjen mo ta ndjen, por të mban me furka kupola. E dimë të gjithë ne, si nuk e dimë.

Kupola jote po fshihet pas nenit 24.

Edhe këtë nen-thikë në shpinë të Vatrës do duhet ta zerojmë me fuqinë e degëve nismëtare.

Po, mirë i dashur kryetar Elmi, pse praktikën Serbe në Parlamentin e Kosovës do mbajmë ne në statutin e Vatrës me nenin 24 në Kuvëndin e Vatrës në Amerikë edhe më 2024? Rroni me Shqiptarinë ju?

Pse mo kupola jote e bëri Shqipërinë apo Noli, Konica, Kirka, Dako, Çekrezi e qindra vatranë të tjerë?

Prano, që asnjë nga kupola jote e tanishme që ja futi thikën Vatrës me nenin 24 nuk do të jetë në komisonin nismëtar të thirrjes së Kuvëndit të Jashtëzakonshëm brënda pranverës 2024.

Mos bëni hesape jo. Lëri vatranët e degëve të zgjidhin vetë fatin e Vatrës.

Nuk duam më tu kujtojmë kazmën që na latë në Boston më 21 Maj 2023 nëse reflektoni. Kaq mjafton.

Çfarë duhet të bëjmë? Kryetari aktual të bëhet pjesë e motos Vatra për vatranët!

Zoti Elmi, Vatra nuk është Iluminati, mos na bëni kaq budallenj se do konkuroni dhe NATO-n me ekspertizë ushtarake.

Po ç’fall do hedhim ne për mbrojtjen e trojeve Shqipatre kur nuk kishim një komision të garancive statutore në Vatër që ta vërë para faktit të vetëm dy shkeljeve të kësak kanun-oreje në Boston kupolën.

Eja i dashur kryetar Elmi, të shpëtojmë njëherë Vatrën nga kjo kupolë dhe kjo kanunore-helm dhe pastaj të bëjmë një memorandum me NATO-n, në Ferizaj apo në Kuçovë!

Ka ndonjë masë disiplinore për shkak të këtyre shkeljeve të kupolës deri tani? Jo!

Po për vatranët që ju bezdisin për hapjen e vatrës, pse ka dhe me polici e gjykata?

E doni ju tu afrohen Shqiptarët? E dini sa ju duan vërtetë apo rroni me kovat e lavdisë së shekullit të kaluar?

Reflekto i dashur Elmi Berisha edhe për degët e tjera aktive që të kanë kërkuar me zemër e shpirt një Kuvënd të Jashtëzakonshëm dhe kupola dhe Ju nuk keni kurajo ta pranoni kërkesën e tyre.

Lidhu me sekretarin z. Pashko Camaj, që e ka të zorshme të thotë të vërtetën ashtu fytyrëskuqur në ALBTV USA se sa degë ka Vatra e datës 17 Mars 2024 sakëtisht 18 apo 19?

Shëmbeni Ju vetë kupolën i dashur Elmi Berisha, kupolën që të bëri kryetar e tu servilos më 17 Mars 2024 duke ngritur duart lart për Ju.

Z. Pashko Camaj pati më shumë fat se meqë Ju hapët lojën e votëbesimit nga kupola, Peshkopi Grek Theofan Koja, rrufeemëruari nënkryetar këshilli fill pas humbjes tragjike më 17 Dhjetor 2023 në degën Vatra Boston e bekoi votëbesimin e tij më 17 Mars 2024.

Ju e njihni fuqinë e Shqiptarëve të Amerikës!

Ndoshta duhet ta besoni që të mos fshiheni pas emrave të kupolës që të kanë rreshtuar Vatranin e Parë me pazar të kopsitur.

Ora e Kuvëndit të Jashtëzakonshëm ka filluar numërimin Countdown për ne të dashur vatranë!

Me fat qoftë Vatra për Vatranët!

Vetëm me Kuvënd të Jashtëzakonshëm me grup nismëtar nga përfaqësuesit e zgjedhur të degëve, që të diellet e sotmja dhe e ardhmja e Vatrës! Ti vëmë zemerek të ri orës së Vatrës!

Artur Vrekaj, anëtar i Vatrës

– Shqiptarja Ardita Vreka, si një model i karrierës së suksesshme në ekonominë globale –

Pata shkruar para ca vitesh për “Vajzën me flamur”, atë vajzën e brishtë Ardita Vreka, lindur në Vlorë, por me rrënjë Trebeshine. Për dijet e saj pas diplomimit në Kolegjin Amerikan të Athinës (“DEREE” – Shkolla e Biznesit dhe e Ekonomisë) iu dha mundësia që të parakalonte me flamurin kombëtar dhe kjo ia shtoi më shumë nxitjen dhe përkushtimin që ato dije që “rëndonin” mbi supet e Flamurit t’i çonte lart dhe më lart.
Fillimisht iu afrua një vend pune si sekretare e një zyre avokatie në Athinë. Sigurisht që fillimi ishte i vështirë, bashkë me emocionet të cilat e bënin çdo ditë më të përgjegjshme për përballimin e detyrave. Në të njëjtën kohë iu fut studimeve për Master në Fakultetin e ALBA-s (Graduate Business School) në Kolegjin Amerikan, atje ku ishte ngjitur aq lart me ngjyrat e flamurit kombëtar. E natyrisht ngarkesa ishte më e madhe dhe pritshmëritë edhe më të mëdha.
Dhe skena…
Dhe skena përsëritej. Yjet e linin mëngjesin, por Ardita do të gjendej përsëri mbi libra. ALBA ofronte një përvojë transformimi, si në aspektin e karrierës, ashtu edhe në evolucionin personal, në një mjedis mësimor emocionues që ndërthur fakultetin e nivelit të lartë, kurrikulën e vlerësuar me çmime dhe perspektivën ndërkombëtare. Pas përfundimit me sukse të studimeve në nivel akademik, bordi drejtues i ALBA-s e vlerësoi me çertifikatën përkatëse “Master of Science in Strategic Human Resource” = Master i Shkencave në Strategjinë e Burimeve Njerëzore.
Megjithatë, e armatosur tanimë me më shumë dije, ajo nuk mendonte se kishte arritur gjithçka. Dielli ngrihej lart në horizonte dhe Ardita mendonte e mendonte se si mund t’i perfeksiononte më tej, t’i vinte në zbatim dhe në interes të shoqërisë dijet e saj.
Dhe tani po kërkonte rrugë e forma se si mund të përfitonte sa më shumë përvojë dhe eksperiencë pune. Në fund të fundit, e kishte ngulitur në shpirt dhe në mendje se puna dhe përpjekjet patjetër do të çojnë diku në progres, duke u bazuar në moton “Suksesi është arrish atë që do”. Gjatë një weekendi (fundjave) në verën e vitit 2017 në ishullin e Naksos të Qikladheve në Egjè, Ardita bashkë me shokun e saj të shkollës dhe jetës Teodoros Fundukidhi, qëlloi që të gjendeshin në një shoqëri me dy turistë të huaj moshatarë, njëri kanadez, tjetri amerikan në pension. Amerikani kishte punuar në Bankën Botërore dhe pasi mësoi për studimet që kishin bërë të rinjtë në shoqërinë e tyre në Kolegjin Amerikan të Atthinës, u foli për punën që bëhej në Bankën Botërore për nxitjen e zhvillimit ekonomik të vendeve anëtare, por edhe për grandet dhe huatë për qeveritë e vendeve me të ardhura më të ulta, në kuadrin e luftës ndaj varfërisë.
Ky ishte dhe momenti që Ardita dhe shoku i saj “u ngacmuan” dhe u lindi ideja se në një të ardhme të afërt mund të bëheshin edhe ata anëtarë të këtij institucioni të lartë të ekonomisë dhe financave ndërkombëtare.
Për çastin ishte një utopi, por urtësia popullore na mëson, se shkallët ngjiten një nga një, përndryshe, po i kapërceve ato, vjen një çast dhe rrëzohesh. Kështu, që përpara Arditës lindnin ide dhe mendime të ndryshme për të fituar përvojën e duhur, për t’u afirmuar në dijet e saj. Duhej vënë një objektiv, duhej marrë një vendim, por duhej dhe koha, edhe durimi.
Aty nga viti 2017, shokut të saj, Theodoros, pasi aplikoi, iu afrua një vend pune në sektorin e buxhetit të Komisionit Europian në Bruksel. Pikërisht këtu fillon edhe rrugëtimi i Arditës në udhën e gjatë të perfeksionimit të dijeve të fituara. Ëndrra dhe objektivi që i kishte vënë vetes ishte që të punonte në fushën e burimeve njerëzore dhe sidomos në institucionet e BE – së, atje ku ajo ndjente se do të punonte për një qëllim – për idenë europiane, ku, me kontributin e saj, ajo do të krijonte impaktin e saj më të madh duke u shërbyer miliona qytetarëve.
Dhe kjo qe arsyeja që ditë arta Arditë vendosi të dalë jashtë “Zonës Komforte” në moshën 33-vjeçare, duke nisur udhëtimin në Europë dhe duke punuar për 3 institucione europiane të ndryshme si: 1. “European Agency for the Space Program” (në Pragë); 2. “Body of the European Regulators for ElectronicCommunications (Riga, Letoni) dhe 3. “European Central Bank (Frankfurt).
Në momentin që arriti objektivin e saj dhe hyri në Bankën Qendrore të Europës, ajo nuk humbi kohë, por filloi menjëherë të strukturonte objektivin tjetër, duke vendosur stekën akoma më lart për karrierën e saj, duke synuar të dalë jashtë nga flluska europiane dhe të ekspozojë veten në ambjente më globale si Banka Botërore.
Kishte ardhur koha që të kapërcente në kontinentin tjetër përtej Antlantikut. Shoku i saj, Theodhoriu, pas një përvoje 2-vjeçare në Bankën Qendrore Europiane, provoi i pari për më lart. Fati i buzëqeshi kur iu afrua një vend pune në Fondin Monetar Ndërkombëtar (FMN). Të dy morën vizat e autorizuara nga institucioni dhe prenë biletën për në Washington.
Tani Ardita pothuaj ishin fare pranë asaj banke botërore aq të ëndërruar e dëshiruar, shkelte mbi tabanin e saj dhe, e përqëndruar, hidhte sytë atje lart dritareve, që, me rënien e muzgut, llamburitnin nga dritat e shumta, që çupa jonë i shikonte si drita shprese, si një shpresë të bardhë e guximit të saj njerëzor dhe intelektual që do ta përmbushte, edhe se ende gjithçka i dukej si një ëndërr.
Ndër mend i vinte konfrontimi biblik i Davidit me gjigantin e Filistinëve Goliathin, por Davidi që besonte tek Zoti, e mundi Goliathin vetëm duke e gjuajtur me një gur në ballë. Edhe Ardita besonte tek forcat e saj dhe se tani kishte ardhur moment që ëndrra të bëhej realitet. Ka qenë qershori i vitit 2022, kur ajo mori të dhëna se në Bankën Botërore ishin liruar vende pune. Bëri përgatitjet e nevojshme dhe, përmes ankthit dhe emocioneve, guxoi e vendosi të dërgonte biografinë e saj, tashmë shumë të pjekur e të pasur me profilin e saj.
Dhe ja kështu, krenare por pabujë nisi Udhëtimin e Madh të Karrierës në Ekonominë Botërore. Jo më vonë se një muaj nga aplikimi dhe seleksionimet e kandidantëve të paimagjinueshëm, iu dha e drejta e intervistës së parë, të cilën edhe pse kishte besim te vetja se e dha me sukses, ankthi i pritjes e shoqëronte për të marrë vesh rezultatin nëse kishte fituar apo jo.
Dhe përgjigjja i erdhi shumë shpejt. Data 22 Gusht 2022 është e shënuar dhe e veçantë për shqiptaren e re të dijes, për bijën guximtare të Podgoranit. Pikërish atë ditë kapedanes sonë i erdhi Mesazhi i urimit si bekim perëndie: “E dashur Ardita! Mirësevini në Grupin e Bankës Botërore! Ju jeni bashkuar me një nga institucionet kryesore të zhvillimit ndërkombëtar në botë. Ky institucion ka një vizion unik me dy synime të rëndësishme: dhënien fund të varfërisë ekstreme dhe promovimin e prosperitetit të përbashkët. Si një anëtar i ri i kësaj organizate, ju do të rriteni, do të bëheni edhe një profesionist më i mirë zhvillimi dhe do të bëni një ndryshim në botë në vendet ku ndihma jonë është më e nevojshme. Në rolin tuaj të ri, ekspertiza dhe perspektiva të reja që po sillni do t’i ndihmojnë klientët tanë të gjejnë zgjidhjet më të mira globale. Ekipi i WBG Onboarding do të sigurojë që ju të keni mjetet dhe mbështetjen e duhur për të filluar udhëtimin tuaj dhe për t’u bërë një kontribues efektiv dhe eefikas në misionin e WBG. Ne do t’ju ofrojmë informacion jetik për t’ju rregulluar dhe për t’ju çuar në një udhëtim mësimor në bord brenda 6 muajve të ardhshëm”.
Që në muajt e parë, megjithëse me vështirësi, i ngjiti shkallët shumë shpejt, sikur të kishte vite e vite në atë organizatë gjigante. Pa kaluar 6 muajt e parë të punës, e përfundoi me sukses udhëtimin mësimor. Edhe pse e ndjen veten mirë, e kupton që ka mësuar shumë, ajo nuk heq dorë nga literatura bashkëhohore, nga përditësimi i saj dhe i praktikave më të përparuara dhe të dobishme. Përsëri nuk resht së përballuari me sukses programe gjithnjë e më të vështira, duke fituar besimin e stafit drejtues të bankës, të cilët janë shumë të impresionuar nga aftësitë e saj dhe po aq të kënaqur me punën e saj, ku spikat dukshëm ndershëmëria profesonale, aftësia e punës në grup dhe e mirëkomunikimit me anëtarët e organizatës.
“Dikur, nga vitet e Kolegjit – kujton Ardita – një nga instruktorët më të mirë në botë, Konstandinos Tasoulis, më tha një herë: “Ti duhet të jesh ai që zgjedh organizatën për të cilën do të doje të punoje, jo organizata ty”. Në atë kohë nuk e kuptoja domethënien dhe rëndësinë e këtyre fjalëve aq tejshikuese. Sot, pas 11 vjet më vonë, pas të gjitha sfidave dhe përvojës që kam fituar gjatë karrierës sime, e kuptoj rëndësinë e “të qenit ne” ata që zgjedhim organizatën për të cilën do të donim të punonim. Kjo – vazhdon më tej Ardita – është diçka që e kuptova, ndërsa punoja për institucionet e BE- së, që u shërbejnë 500 milionë njerëzve. Kjo është arsyeja pse unë pranova ofertën për të punuar për Grupin e Bankës Botërore, sepse gjatë gjithë misonit të tij të rëndësishëm për të luftuar varfërinë dhe për të rritur prosperitetin në mbarë botën, më bën të ndihem se punoj për një kauzë globale. Perspektiva për të ardhmen – ka besim Ardita ditë artë – është e ndritur”.
Ajo tani po angazhohet në grupin e punës së Bankës Botërore, që merret me trajnimin e drejtorëve të bankave në disa shtete të SHBA. Synimet e saj janë si të shqiponjës. Së shpejti do të fluturojë edhe në vende të tjera si Namibia, Kenia etj. në kuadrin e përpjekjeve që bën Banka Botërore për të ndihmuar në luftën ndaj varfërisë ekstreme. Ajo, sa e zonja është në profesion, aq është humane, altruiste, idealiste. Por… do ta themi: ajo ka edhe një ëndërr tjetër, që të provojë aftësitë e saj edhe në OKB, (Organizatën e Kombeve të Bashkuara)…
Synimet e Arditës janë si të shqiponjës.

e premte, 29.03.2024
Vlorë, ALBANIA

VOAL- Kohët e fundit është botuar në Shtetet e Bashkuara të Amerikës një libër shumë interesant në anglisht me titullin, “Growing Up in Communist Albania” – “Të Rritesh Në Shqipërinë Komuniste” të autorit Nosh Mernacaj.

Dy fjalë për autorin e librit Nosh Mernacaj

Noshi ka lindur në fshatin “Mali i Jushit” të rrethit të Shkodrës në 1976.

Ne janar 1996 ka emigruar ne Itali ku ka jetuar per 4 vjet.

Ne nentor te vitit 1999 ka emigruar ne SHBA ku jeton edhe sot.

Ne vitin 2005 ka mbaruar shkollen e larte ne NY ne “Mercy University” ne degen “Computer Science” – shkenca komputerike, me rezultate te shkelqyera dhe ka marre disa dekorata.“Magna Cum Laude”, si studenti me i mire i vitit ne matematike dhe Computer Science Haward Kellog Award – nga Haward Kellog University

Ne vitin 2009 ka mbaruar“Master of business Administration”ne NY ne “Iona Universtity”.

Prej vitit 2005 punon ne fushen e informatikes, i specializur ne sigurine kibernitike. Ka punuar per kompanite me te medha boterore dhe dikastere te qeverise amerikane.

Prej vitit 2010, punon si keshilltar privat per sigurine kibernitike. Eshte pronar i kompanise “MERANCAJ INC.”

****

At Zef Pllumi në veprën e tij “Rrno për me tregue” na thotë se ka jetuar për të treguar tmerrin si dëshmitar i ngjarjeve të llahtarshme që ka përjetuar ai dhe bashkëvuajtesit e tij në burgjet e regjimit komunist. Libri i tij është njëri nga shumë pak që janë shkruar për periudhen 50-vjeçare komuniste.

Na ndodh shpesh të ndeshemi me thënie të tilla si : “Shqipëria nuk ka histori. “Na i dogji Turku. “ “Na i dogji Enveri.” etj.etj. Dhe sa herë duam të gjejmë ndonjë gjurmë sado të vogël të historisë sonë, iu drejtohemi të huajve dhe u shprehim mirënjohjen për ato që kanë shkruar rreth Shqipërisë si për shembull diplomati Fransua Pukëvil (François Pouqueville), arkeologu Uilliam Martin Lik (William Martin Leake), poeti i famshëm anglez, Lord Bajron dhe bashkudhëtari i tij Xhon Kameron Hobhaus (John Cameron Hobhouse), mjeku Henri Holland (Sir Henry Holland) më 1812, apo Edwart Lear, Edith Durham etj. etj.

Për periudhën komuniste në Shqipëri ka terr informativ dhe amnezi kolektive. Komunizmi përmes superstrukturës dogji gjithçka dhe krijoi një histori të sajuar. Janë shumë ata që vazhdojnë ta besojnë edhe sot. Por do të jetë tragjike, sepse me kalimin e kohës brezat e rinj do ta besojnë edhe më shumë nëse do të vazhdojmë të mos e shkruajmë.

Mosndëshkimi i krimeve të diktaturës komuniste, mos kërkim falje nga fajtorët, dhe mungesa e një qendrimi të drejtë shtetëror ndaj kësaj periudhe 50-vjeçare e bën edhe më të vështirë zbardhjen e së vërtetës. Shumë persekutorë të diktaturës komuniste do të duhej që drejtësia t’i çonte pas hekurave, ndërsa kalimi në harresë i asaj që ngjau po krijon mundësi optimale që të vazhdojë shtrembërimi i historisë edhe sot pas tre dekadash. Në historinë e shkruar nga diktatura komuniste xhelati është bërë hero dhe heroi i vdekur lutet nga gropa ku e kanë hedhur ekzekutorët e kuq sepse edhe sot e kësaj dite atij nuk i dihet varri.

Ndërsa ka edhe nga ata që, duke rënë pre e propagandës, problemin më të madh të Shqiperisë moderne e konsiderojnë prishjen e disa uzinave që shpenzonin më shumë se prodhonin duke i anashkaluar komplet krimet e regjimit komunist.

Në fakt në Shqipëri gjatë periudhës së sistemit diktatorial kanë ndodhur aq drama dhe tragjedi njerëzore sa do të mbanin me skenarë për dekada Hollywoody-in, por mjerisht edhe kinemaja shqiptare është zhdukur fare. Thonë që ka kineastë por që nuk krijojnë filma.

Thonë që historinë e shkruajnë fitimtarët. Po sot, përse vazhdon të shkruhet nga nga ish komunistët? Nuk ka njeri që nuk e di historinë e persekutimit të Hebrejve në luftën e dytë botërore – në detaje. Ata e shkruan dhe stërshkruan, derisa u ngulit në mendjen e të gjithëve. Kjo është rruga në respekt të viktimave që të mos përsëriten më tragjeditë. Ndërsa në Shqipëri, vetëm 30 vite më vonë, kur ka ende dëshmitarë, vihet në diskutim ekzistenca e kampit të internimit të Tepelenës.

Për t’i shpëtuar fatalitetit që prodhon harresa, historia duhet shkruar dhe stërshkruar dhe duhet të ngulitet tek brezi i ri sapo fillojnë edukimin dhe nuk dinë asgjë për prindërit apo gjyshërit e tyre.

Pikërisht, për të mos u persëritur tragjeditë, Nosh Mernacaj edhe si autor edhe si dëshmitar ka botuar në anglisht në Shtetet e Bashkuara të Amerikës librin “Growing Up in Communist Albania” – “Të Rritesh Në Shqipërinë Komuniste”. Në këtë libër pasqyrohet jeta në komunizëm e parë dhe jetuar nga vetë autori. Duke qënë se autori vjen nga një familje shumë e persekutuar ku çdo pjesetar i familjes ka vuajtur burgje politike dhe internime, arratisje, ai ka vendosur të tregojë historinë e tyre në kontekstin specifik – duke i gërshetuar këto ngjarje me jetën në komunizëm në përgjithësi. Libri nuk është vetëm historia e një familjeje por realitet i jetuar i qindra e mijëra njerëzve që jetuan në ferrin komunist, si pjesë e historisë së Shqipërisë komuniste.

Synopsis:

Me 17 Dhjetor të vitit 2011 vdiq diktatori i Koresë së Veriut, Kim Jong Il. Nosh Mernacaj ndodhej në Florida për të festuar ditëlindjen e tij. Duke qënë së Korea e Veriut ka një regjim shumë të ngjashëm me atë të Enver Hoxhës, ky lajm e gëzoi atë dhe i shërben si nshtysë të tregojë historinë e tij dhe të familjes. Narracioni fillon me prejardhjen e familjes nga malet e Kelmendit dhe zhvendosjen në ultësirat e Shkodrës. Lufta e Dytë Botërore e gjen Shqipërinë në një udhëkryq. Partia Komuniste e Shqipërisë fillon menjëherë eliminimin e patriotëve dhe konsolidon pushtetin në bashkëpunim me Jugosllavët në dëm të interesave kombëtare pas asaj që njihet si çlirimi i Shqipërisë, por në fakt është pushtimi i Shqipërisë. Nosh bën një analizë të shkurtër të marrëdhënieve Shqiptaro-Sllave si dhe përshkruan gjeo-politikën e Shqiptarëve në trojet e tyre. Paslufta solli shumë zhgënjim tek populli dhe menjëherë qeveria komuniste nisi terrorin e kuq.

Kooperativa e parë bujqësore që u krijua në Shqipëri u prish shumë shpejt nga Kol Marash Gjeka, axha i Noshit. Kola arrestohet,burgoset dhe torturohet për 9 muaj. Më në fund arrin të arratiste nga burgu për Jugosllavi. Edhe axha tjetër Gjek Mernacaj arrin të arratiset në Jugosllavi, kjo bëri që qeveria komuniste të burgosë axhat e tjerë dhe krejt familja interrnohet në Tepelenë. Në këtë kohë, Zefi vëllai i vogel i Kolës (babai i Noshit) ndodhej ushtar dhe menjëherë pas lirimit internohet bashkë me familjen në Tepelenë.

Pas lirimit nga internimi Zefi në Shqipëri dhe Kola – që ishte bërë ‘diversant’ tashmë, bëhen pjesë e grupeve të rezistencës antikomuniste të betuar te luftojnë këtë kancer. Zefi arrestohet dhe dënohet me 15 vjet burg. Në këtë kohë ai ishte i fejuar me Marën. Megjithë presionin Mara nuk ndahet nga i fejuari i burgosur. Kur Zefi del nga burgu, më në fund ata martohen dhe krijojnë një familje të madhe. Mara nga ana e saj, edhe ajo vinte nga një familje e persekutuar, ku vëllai i saj Dom Gjeto Radi (prift katolik) arratiset dhe kalon të gjithë jetën në Itali pa asnjë kontakt me njeri. Ai vdes në Itali por më në fund sillet në Shqipëri me nderime nga Vatikani. Vëllai tjetër i saj, Gjergj Radi, arratiset në Jugosllavi dhe më në fund arrin në Amerikë. Ai lë pas gruan me fëmijë të cilët nuk do t’i shohë më kurrë. Vajza e tij Vitorja 10-vjeçare do të vdesë në kampin e internimit në Tepelenë.

Përpos këtyre ngjarjeve që janë të gjitha fakte historike, Noshi përshkruan në detaje persekutimin e vazhdueshëm, fëmijërinë, shkollën, rradhat për bukë, si dhe kualitetin e jetës të pare nga sytë e tij si fëmijë. Shumë ngjarje historike të ndodhura në këtë periudhë janë përshkruar ku njëra prej tyre që bëri bujë në tërë vendin ishte dhe vrasjet në kufi të periudhës së Ramiz Alisë. Në një prej tyre në veçanti, bëhet fjalë për dy djem nga fshati i Noshit që ai i njihte shumë mirë. Pra bëhet fjalë për Dodë Gjerkaj dhe Gjon Kumbullakun të vrarë në kufi të cilët u shëtitën fshat me fshat dhe lagje më lagje të vdekur të lidhur me tel me gjemba në një makinë ushtarake. Diçka e tmerrshme si në skenat e filmave “The Texas Chainsaw Massacre”.

Rënia e murit të Berlinit e shoqëruar me rrëzimin e regjimeve komuniste në Europën Lindore, ngjarjet e ambasadave dhe eksodi në Itali vijojnë. Në këto ngjarje përfshihen edhe vëllezërit e Noshit. Demostratat e viteve ’90, ku Noshi mori pjesë personalisht, pagëzimi ne moshën 14-vjecare nga dom Ernest Troshani i sapo dalë nga burgu komunist (sot Kardinal) si në kohën e Gjon Pagëzorit, mesha e parë në varrezat e fshatit nga Dom Simon Jubani, edhe ai i porsa dalë nga burgu komunist, dhe rënia përfundimtare e komunizmit përshkruhen me shumë vërtetësi..

***
Libri është shkruar në kontekstin e një njeriu që jeton prej vitesh në Amerikë, ne liri dhe demokraci të plotë, por e sjell mendjen në atdhe dhe tregon atë jetë që mundohet ta harrojë, por zor se do t’ja dalë.

Ndërsa at Zef Pllumi rrnoi për me tregue, Noshi na kujton se duhet të tregojmë për me rrnue. Historia që harrohet mund të përsëritet, ndërsa popujt pa histori zhduken.

Libri është shkruar në Anglisht për t’ja treguar historinë botës. Deri tani është lexuar në 10 vende të botës, aty ky anglishtja nuk është gjuhe zyrtare.

Libri rekomandohet për të gjithë, kryesistht për brezat e rinj dhe atyre të lindur jashtë Shqipërisë. Atë mund ta porosisni ne Amazon të shtypur dhe në versionin Kindle./Redaksia e VOAL