( koment për të cilin, kuptohet, nevojiten fjalë, fjalë, fjalë, dhe vetëm fjalë : )
…”frymëzuar” nga ca poezi fabuloze të z. Andrea Zalli, po jua nis dhe unë një të “ngjashme” – krijimet e z. Zalli i lexova postuar nga ai në portalin VoAl, e që të cilat s’di pse quheshin “humoristike”, paçka se ato janë dhe humoristike, afërmendsh, si qasje autoriale patjetër se e kanë segmentin e humorit… dhe gjithë ingredientët e tjerë të mprehtësisë fabuleske, e megjithatë temat serioze dhe thjeshtësia e fuqisë poetike sikur më bënin ta “harroja” humorin, në fakt… më seriozisht s’di si lexohet asnjë poezi tjetër, asnjë krijim tjetër – teksa po kërceja ndërmet postimeve (meqë nuk janë në 1 faqe të vetme) desh u kënaqa duke provuar t’i “lidh” me situatat dhe me nivelizimet e së përditshmes, madje dhe me politikat, prore ma falnin atë shijen e ëmbël të fabulave dhe kuptohet as buzëqeshja nuk mungonte…
…po jua sjell këtu lidhjet e disa vjershave të z. Zalli – si zakonisht, duke klikuar tek rubrika Kulturë > nënrubrika: Letërsi, vetë (kur më duhet diç) sakaq kam qasje tek secili postim i dikujt, kjo dhe është ajo mrekullia e “hyperlinks” siç dihet, s’do koment kjo punë, ne e marrim si të “gatshme”, pothuaj prore sikur harrojmë t’jemi mirënjohës për këtë gjë kaq thelbësore që na e dhuron virtualiteti internetik, meqë e bën lidhjen dhe kontekstualizimin e materies fare të lehtë, na lidh me materien e secilës bibliotekë të globit, na e mundëson ta kemi në pëllëmbë ndërtekstualitetin siç ia thuhet me “shpejtësinë e dritës”, më lehtë s’ka qenë kurrë ndonjëherë në historinë e teksteve të njerëzimit, mund t’kemi qasje… bie fjala në gjithçka që ka “shkarravitur” në letër Ajnshtajni, dhe secili Ajnshtajn i kësaj bote, secili filozof e secili shkencëtar, secili poet e secili shkrimtar, kemi qasje saora në secilin dorëshkrim të historisë, si dhe paralelisht na mundësohet t’kemi qasje në gjithçka që NE vetë kemi “shkarravitur” ne për autorët e për Ajnshtajnat e kësaj bote – ka dhe më tepër se kaq madje, bie fjala ankandet e botës merren madje dhe me shitjen e letrave të tyre personale, merren me rrotullimin e fitimprurjes e me komercializmat e vetë “famës” (publikimi i letrave dhe i dashuriçkave… hm, kjo s’do duhej, kjo i tejkalon normat… do duhej ndaluar, do duhej shpalluar e jashtligjshme, booo mozomokeq, cenohet pa pikë turpi privatësia e të vdekurve : ) sot e dimë psh. çfarë i pati shkruar Ajnshtajni të dashurës së vet, secilën herë kur mërzitej a kur vuante (si shembull dmth. jo patjetër duhet t’jetë fjala për Ajnshtajnin), neser do i publikojnë dhe emailat tanë, do dihen dhe marrëzitë e kalamallëqet tona me të dashurat… shkurt e troç gjithçka, ja pse disa gjëra megjithatë do duhej t’jenë të ndaluara – urojmë të ndalohen, urojmë që e adhmja të avancohet, urojmë që ligjet e futurizmit t’i mbrojnë, t’i respektojnë sekretet private, amoriadat, dashuriçkat e të vdekurve : )
[ disa nga postimet e z. Zalli, dhe më poshtë “Kali i Nilit dhe Zogjtë”, 2009 ]
– – –
KALI I NILIT DHE ZOGJTË
Senad Guraziu, 2009
Hippopotamus, të gjithë e dinë
pse ke turp ti “qos” natyre,
s’ke gëzof, far’ leshi burrash
as qime, gjithmonë i “parruar”
a la natura në turbullirë fshihesh,
si shtyllak ngulesh nga turpi
në vend, gjoja mediton… s’mund
të përdridhesh si Anakondat
e prapë si një gjarpër i trashë
tmerron, vetëm verbërinë dhe sytë
mbi ujë mban, mos mendo keq
Horusi dhe Sethi s’të shajnë, jo
kurrë s’të përqeshin – ata të duan!
Hippopotamus, si nuk e sheh
ti mizor deltash, moçalesh, kënetash
si nuk e ndjen këtë pafajësi natyre,
gjithë ata zogj naivë tek cicërojnë
çiltër mbi ty, ngrohtësisht si rrezet,
butësisht e freskët si puhia e bjeshkëve,
prapë të besojnë, tek ty fluturojnë,
ndër dhëmbët monstruoz…
ndalojnë, dhe t’i pastrojnë
aq natyrshëm – ata të duan!
Hippopotamus, ti i vret madje
dhe këlyshët e tu mizorisht, nuk “ndjen”
as më të egrin, më të frikshmin
anima-instikt, aq egërsisht
egërsohesh për zonën tënde të influencës,
për “ekosistemin” e grykësisë,
mos ti shpirt demoni, më parë dëgjo
klithmat, thirravajet, mos i vrit
fëmijët e tu, të natyrës – ata të duan!
Hippopotamus, turp të kesh
nga paturpësia jote e natyrshme –
njëjtë si zogjtë, si fëmijët e tu, natyra
të fal natyrshëm, falë pavetëdijes tënde
për egërsinë – natyra të do,
Hippopotamus!