Pasi jam i sigurtë se asgjë nuk ndodh aty
shkel brenda, mbyll derën me një zhurmë të mbytur.
Një tjetër shkuarje në kishë, qilima, ulëse dhe gur,
libra të vegjël, lule të shpërndara, të këputura
që të Dielën, të nxira tani, ca tunxh dhe gjëra
deri në fundin e shenjtë të katedrës, kisha e pastër, e vogël
dhe një heshtje e pashpërfillshme, e mykur dhe nervoze,
Zoti i mbrujtur e di për sa kohë. Pa kapele, heq
mbërthyeset e biçikletës me një përkulje sikletosëse.

Lëviz përpara, zgjas duart drejt ujit të pagëzimit
nga ku qëndroj, çatia duket pothuaj e re-
e pastruar apo restauruar? Dikush do ta dijë, unë jo,
afrohem te dollapi i librave, lexoj disa vargje
me shkronja të mëdha, impozante dhe shqiptoj
“ këtu mbaron” shumë më me zë sesa e marr me mend.
Jehonat më përqeshin shkurt. Më pas tek dera
nënshkruaj librin, dhuroj një gjashtë pensëshe irlandeze
që më fut në mendime se nuk ia vlente të ndalesha.

Megjithë ndalimin që bëra, në fakt e bëj shpesh,
dhe gjithnjë përfundoj me një përhumbje si kjo,
duke vrarë mendjen çfarë kërkoj aty, duke pyetur veten
kur kishat nuk do të përdoren më.
Çfarë duhet t’i kthejmë ato atëhere, nëse do t’i mbajmë
disa katedrale që mbahen vetëm për t’i vizituar,
pergamenat, kupa dhe dhe arka e bukës, në kuti të kyçura
dhe lëre pjesën tjetër në natyrë si delet në shi.
A duhet t’i shmangim ato pastaj si vende të pafat?

Oh, pas errësirës, a do të vijnë gra të frikësuara
t’i bëjnë fëmijët të prekin një gur të vecantë;
të gjejnë bimë shëruese për kancer ose të këshilluara
të shohin natën duke ecur një të vdekur fantazmë?
Fuqia në njëfarë forme ose tjetër do të mbetet;
në lojëra, enigma që duken të rëndomta
por supersticioni si besimi duhet të vdesë,
dhe çfarë mbetet kur edhe mosbesimi të jetë shuar,
barëra, rrugica me bar, driza, mure mbështetëse, qiell.

Një objekt më pak i njohur çdo javë që kalon,
një pikësynim më i errësuar, vras mendjen kush
do të jetë i fundit, i fundit fare, që do ta kërkojë
këtë vend për çfarë ai ishte: një nga shërbyesit
që tundet sipas ritmit, mban shënim dhe e di
çfarë ishte galeria e kishës?
Një i dhënë pas rrënojave, i eksituar pas antikes
apo i droguar pas Krishtlindjeve, duke nuhatur temjanin
e rasës dhe jakës së priftit, organos së kishës dhe mirës?
Apo do të jetë ai shembëlltyra ime,

i mërzitur, i paditur, duke parë lymin si fantazmë
të shpërndarë gjithandej, ende me drejtim tek ky kryq
përmes shkurres së periferisë sepse ajo mbante të paprishur
kaq gjatë dhe qetësisht çfarë ishte krijuar dikur
veçse të shkapërdarë tani, për martesa dhe lindje,
vdekje dhe mendime si këto – për të cilën ishte ndërtuar
kjo kishë si guaskë speciale? Megjithëse s’kam ndonjë ide
për çfarë vlen kjo plevicë me ajër të rëndë,
më pëlqen të qëndroj këtu në heshtje.

Kjo është një shtëpi e meditimit në një tokë të meditimit
në ajrin e përzier të së cilës detyrimet tona takohen,
njihen dhe vishen si fatet tona të paracaktuara
dhe që kurrë nuk mund aq shumë të vjetërohet.
Meqë çdo njeri përherë do të bëjë çudi,
një dëshirë e fortë në veten e tij e fut në mendime
dhe e tërheq me forcë graviteti drejt kësaj toke
të cilën ai pasi e dëgjoi, iu përshtat për t’u bërë më i mençur,
sikur vetëm kaq shumë të vdekur shtrihen rreth e rrotull.

1955

Në anglisht, titulli: Church Going.

Përkthyer nga Kujtim Morina