Të bëhesh i ndjeshëm ndaj kolegut, ka llogjikë, sepse duke i dalë në krahë të ngjashmit, në një llojë mënyre ke dalë edhe për veten tënde.

Po kur të ngjashmëve tuaj, ju vunë prangat dhe u plasën nëpër birruca si të ishin kriminelë e banditë, si fare!

Zero ndjeshmëri?!

U prish Teatri Kombëtar, tempull i artit, u rrasën në birruca pa asnjë faj njerëz dhe kolegë tuaj!

Asnjë peticion, ose të paktën telefonatë “o Ner, a je mirë” ?!

U lebetit Shqipëria dhe europa për trajtimin që ju bë artistëve, kolegëve tuaj, dhe gjithë atyre që i dolën përpara një të keqeje publike, e jo një ndodhie personale(që dhe kjo personalja ka rëndësi, nuk them)!

S’nuk, fare! Apo s’ju linte sedra?!

Nejse, ju të mahnisni!

Ju jeni frymëzimi im!!! !SINQERISHT!Teatri i riiiiiiiiii…

Dali ka një shprehje epike për mendimin tim. Po jua them!

“Artisti i vërtetë nuk është ai që frymëzohet, por ai që duhet të frymëzojë të tjerët”

Neritan Liçaj