Në arsimin parashkollor në Zvicër përdoren një sërë metodash mësimore për organizimin e mësimit. Një nga metodat frytdhënëse është edhe tregimi i përrallës për mes mjetit didaktik të quajtur Kamishibai. Zbatimi i kësaj metode rrit përkrahjen e kompetencave gjuhësore të fëmijës dhe nxit dëshirën e komunikimit gojor si dhe të lexuarit në gjuhën e parë. Kjo zhvillohet në klasën e parë dhe të dytë të arsimit parashkollor.

Ç’ është Kamishibai?

Kamishibai është një mjet shumë i rëndësishëm didaktik. Rrjedh nga fjala japoneze Kami që do të thotë letër dhe shibai teatër. Historia e tij është e lidhur ngushtë me traditën e artit dhe pikturës në Japoni qysh në shekullin e VIII- të. Ka origjinë nga spektakli në rrugë. Në fillim e përdorën budistet për konvertim të fshatarëve duke bartur korniza druri dhe duke ndërruar vet pikturat me përmbajtje të ndryshme fetare dhe politike. Format e para të tij ishin të papërshtatshme për transport, megjithatë kjo teknikë ka zënë të përdorët për gjatë tre shekujve. Në vitet ’30 kur Japonia përjetoi krizën e madhe ekonomike, ishte bërë pjesë e pandarë e shoqërisë si mjet marketingu dhe zbavitës për masën.

Njeriu ”kamishibai” nëpër rrugë e sheshe rrëfente përralla me ndihmën e një mjeti të thjesht didaktik, zakonisht të vendosur në pjesën e prapme të biçikletës, duke ndërruar vet vizatimet. Shfaqja bëhej falas, por ai fitonte duke shitur bonbone për fëmijë. Më vonë (1950) u zëvendësua nga televizori, aktiviteti i tij si teatër fotografish zhduket krejtësisht. Rrëfyesit e spektakleve të rrugëve u zëvendësuan me tregues të përrallave për fëmijë. Përdorimi i tij mbetet në struktura tjera pedagogjike si: në bibliotekë, institucione parashkollore, në shkollë në shumë projekte mësimore, në spitale-pediatrie U mundëson njerëzve analfabet deshifrimin e fotografisë si etapë hyrëse apo parapërgatitore e gjuhës së shkruar. Është një mjet ndihmës për të mësuar leximin sipas mënyrës ludike. Sidomos tek nxënësit e dobët nxit dëshirën për të lexuar. Në arsimin para shkollor – kopshte shkollore përdoret për ta treguar përrallën. Ndërsa në shkollën fillore mësimdhënësit e pasurojnë aktivitetin e tyre pedagogjik punë me projekte në disa lëndë: letërsi, biologji, histori etj.. Në raste të përfundimit të vitit shkollor nxënës dhe mësues prezantojnë para prindërve projekt përmes kamishibait, me nxënës shumë gjuhësor  projekt integruese.

Aktualisht në Japoni ka një përdorim shumë të gjerë. Arritja e tij në Evropë është diku rreth viteve ‘70-të. Në Zvicër është pjesë e inventarit të arsimit para shkollor (kopshte shkollore).

Kamishibai apo një teatri i vogël fotografish është i sajuar nga druri, ka formën e një valixheje të vogël udhëtimi me dimension 45 x 36 x7,5 cm. Vendoset mbi tavolinë ndërsa në parvazin e tij vendosen vizatimet me tekstin e përrallës. Pjesa e përparme (ana nga publiku) është e mbyllur me tre kapak të cilët hapen që në fillim të punës për të u dukur pamja e ilustruar. Fletët e ilustruara të vendosura në parvaz ndërrohen çdo herë me shkathtësi nga mësuesi/ja apo nxënësit.

Planifikimi i mësimit për të realizuar punën me kamishibai. 

Parapërgatitja. Veprimtaritë e mësuesit/ses: bashkëpunimi me prindër për ta zgjedhur përrallën, caktohet ndonjëri prej tyre për t’i bërë vizatimet, hulumtimi në bibliotekën e qytetit, kërkime në internet, etj.

Përgatitja

Hapi i parë : Mësuesja përcakton përrallën apo një tregim nga letërsia për fëmijë. Zgjedhja e përrallës duhet të ketë një moment dhe pritje me ankth që e zgjon imagjinatën e fëmijës. Për temën e caktuar nxjerr tekstin e shkruar dhe e ndanë në 8 ose në 12 pjesë.

Hapi dytë: Materiali i nevojshëm është mjaftë i thjeshtë: letër të trashë, letër të tejdukshme për mbështjellje, ngjyra uji dhe mjeti kamishibaj. Përgatitja e  vizatimeve (në 8-12 fletë) të madhësisë A3 ose 42 x29,7 cm. Krijimi i vizatimeve bëhet duke u mbështetur në përmbajtjen e ngjarjes. Ato bëhen në fletë letre të trashë, të ngjyrosura mirë me ngjyra të gjalla, që shihen mirë,  mbështillen me letër të tejdukshme. Vizatime të mëdha pa detaje të vogla.

Hapi i tretë: Teksti i përgatitur i ndarë ngjitet në pjesën e prapme të secilit vizatim. Nëse është e planifikuar për nxënës dygjuhësor teksti përgatit në të dy gjuhët).

Hapi i katërt: Fletët mbështillen me letër të tejdukshme – dhe radhiten sipas mënyrës teksti i parë i përgjigjet vizatimi nr 8 ose 12. Teksti 2 vizatimi 1….Kjo dosje e vogël pedagogjike vendoset në një “parvaz druri”.

Hapi i katërt: Prezantimi i përrallës bëhet duke harmonizuar ritmin e leximit me lëvizjen, ndërrimin  e fletave vizatimore.

Leximi

Teksti lexohet nga mësuesja duke pasur parasysh tonin, ritmin dhe intonacionin e duhur të zërit, të krijon një mjedis të ngrohtë për nxënës, të jetë përballë tyre, ndërsa fëmijët vendosen në formë harku. Duke krijuar një ambient të këndshëm të leximit mësuesja i bën nxënësit të vëmendshëm dhe ndikon tek ata të merret si shembull për t’u ndjekur.

Metodologjia: Mësimdhënia, leximi i një përralle përmes një mjeti të ri që nuk do të jetë libri. Pjesën e tekstit që do ta lexojë mësuesja duhet ditur gati përmendsh.  Nxënësit presin me padurim t’u flitet për vendndodhjen e ngjarjes, të njihen me titullin e përrallës që do ta gjejnë ata nëpërmjet dëgjimit dhe figurave që shohin.

Mjeti didaktik Kamishibai është edhe mjet integrues. Përvoja ime në projektin e Këshillit të Arsimtarëve në Kantonin Jura ishte mjaft e pëlqyer dhe integruese. Përralla shqipe përmes gjuhës shqipe u mirëprit në 40 klasë të shkollës zvicerane ( në 30 komuna).

Nexhmije Mehmetaj, mësuese në Jura-Zvicër

Delemont, 23.10.2018

Nxënësit e Shkollës Shqipe Ostermundigen Bern, të mbushur me energji pozitive, treguan përshtypjet e mira nga pushimi vjeshtor.

Premtuan që prindërit e tyre, do t’i shpërblejnë me suksese, që duke mësuar, do të arrijnë në mësimin e rregullt dhe aty ku mësohet, lexohet dhe flitet shqip.

,,Vetëm dritë e diturisë, para do të na shpjerë” N.F.

Suksese!

(Fotot dhe teksti nga mësuesja e Shkollës Shqipe Ostermundigen Bern Ida Jashari)

Shqiptarët janë popull evropian, domethënë thelbi i qytetërimit shqiptar në rrjedhën e tij diakronike, është evropian, perëndimor. Lindorja, feja islame në qytetërimin shqiptar është diçka e shtuar, e mëvonshme. Dhe kjo shtresë e shtuar më vonë rrjedh pikërisht se një pjesë e shqiptarëve kishte kaluar në anën e antikombëtareve, duke marrë poste në drejtuesen e sunduesit osman. Sot, për fatin e keq kjo lëvizje e antikombëtarëve u ringjall, me propagandë e gënjeshtra pafund, trillime politike kundër shqiptare, tokat shqiptare janë mbushur me xhami turkoshake, të sunduesit pesë shekullor osman. Përgjegjësia për këtë i bie krerëve të Shqipërisë, Kosovës dhe shqiptarëve të Maqedonisë të cilët për interesa vetjakë janë lidhur me shtete të lindjes duke rrezikuar kombin.

Kjo frymë antikombëtare ka arrit të depërtojë edhe  tek komuniteti shqiptar në Zvicër. Klerikët shqipfolës për përfitime të veta janë bërë vegël e kulturave dhe interesave të huaja.

Në këto dhjetë vjetet e fundit në Zvicër janë bërë shumë investime në xhami, miliona e miliona janë depërtuar pa i vlerësuar me vëmendje pasojat e dëmshme e afatgjata të tyre.

Numri i xhamive të shqipfolëseve në Zvicër padyshim është i madh por nuk dihet saktë numri i tyre dhe vazhdon të shtohet me shpejtësi. Kujt po i shtrohet kjo rrugë?  Këto qendra kanë status shoqate ose kanë objektet e tyre private të blera dhe të ndërtuara në pronat e tyre. Asgjë nuk kanë shqiptare, në mure shkrime arabisht, që as vet nuk i kuptojnë çfarë thonë.

Për ndërtimin e xhamive shqipfolësit në radhë të parë shfrytëzuan ligjin bazuar në të Drejtat e Njeriut, kushte të favorshme,  por duke keqpërdor fisnikërinë e popullit zviceran, i regjistruan si shoqata humanitare prapa tyre qëndronte xhamia.

Së dyti, krijimin e xhamive e favorizoi liberalizimi i vizave për qytetarët e Republikës së Maqedonisë (2009) nga Bashkimi Evropian. Imamët kryesisht nga Maqedonia shfrytëzuan afatin kohor tre mujor të vizave dhe pa të drejt pune shërbyen fshehtas nëpër faltore duke gjetur strehim tek familjarët dhe, bashkatdhetarët e tyre më pastaj duke krijuar edhe marrëdhënie pune.

Imamët shqipfolës kryesisht nga Maqedonia, një brez i shkolluar klerikësh dhe teologësh shqiptarë të kthyer  nga vendet e lindjes Turqi, Arabi Saudite dhe Iran, do të organizohen për t’i  dhënë shqiptarëve në Zvicër një lëvizje fetare të cilën ata nuk e kanë njohur ndonjëherë. Shumica e xhamive janë të shqiptarëve nga Maqedonia por nuk mungojnë edhe ato nga Kosova, Shqipëria dhe Kosova Lindore.

Dhe së treti imamët shqipfolës janë bërë misionar të interesave të huaja dhe paguhen nga shërbimet turke dhe arabe të cilët sot kanë një aktivitet të plotë dhe agresiv në komunitetin shqiptarë në Zvicër. Ata janë aktiv me të gjitha llojet e skemave, duke filluar nga ndërtimi i xhamive deri në themelimin e shkollave fetare. Projekti i tyre me karakter fetar nuk do të jetë feja, por politika. Në portalin daigs.ch 80 xhami të regjistruara kanë simbol flamurin e Turqisë. Shqiptarët në Zvicër të dhënë pas fesë islame po e lënë anash gjuhën shqipe dhe identitetin kombëtar. Fëmijët shqiptarë shkojnë më shumë në xhami sesa në shkollën shqipe të mësimit plotësues.

Pse duhet shkuar fëmijët shqiptarë në xhami? Vetëm për t’i nxitur fëmijët qysh në foshnjëri se ne “duhet “ të jem ndryshe prej zviceraneve e të tjerëve.  Për t’u treguar fëmijëve tanë se nuk jemi krejt njësoj si të tjerët, kjo është nxitje për përçarje në shoqërinë ku jetojmë.  Fëmijët vajza i detyrojnë të mbulojnë kokën derisa të jenë në klasat e xhamisë. Kjo është edhe shkelje e të drejtave të fëmijëve. Në një vend demokratik në zemër të Evropës në Zvicër vajzat shqiptare detyrohen të mbulojnë kokën për dëshirë të dikujt tjetër. Sepse prindërit e tyre kanë nënshkruar se imamëve duhet siguruar të ardhurat mujore.  Feja mund të ndikojë edhe në uljen e suksesit të nxënësve shqiptarë. Më kujtohen raste kur prindër shqiptarë shisnin çdo gjë për të shkolluar një fëmijë në Francë apo Zvicër e sot duke jetuar në barazi evropiane ata gjejnë kërkesa përgjigjen me xhami. Me këtë ndërgjegjeje rruga e integrimit të shqiptarëve në shoqërinë zvicerane do të jetë e largët. Kështu shqiptarët në këtë shtet po ecën në drejtim të kundërt pas ecjes evropiane, madje prej ecjes së logjikës historike. Kush po e mbjell këtë farë të frikës e turpit?

Ne shqiptarët e Kosovës që kemi përjetuar dhunën e tmerrshme prej regjimit serb 1989, gjetëm sigurinë dhe mikpritjen në Zvicër disi shumë shpejt e harruam respektin ndaj tyre.

E shqiptarët jashtë atdheut nuk duhet të kërkojnë tjetër gjë përpos asaj që quhet feja e shqiptarit është shqiptaria.

Delemont, 11.10. 2018                                       Nexhmije Mehmetaj

Lidhja e Arsimtarëve dhe Prindërve Shqiptarë « Naim Frashëri » në Zvicër filloi vitin e ri shkollor për mësimin e gjuhës shqipe tek fëmijët e mërgimtarëve shqiptarë.

Si çdo vit tashmë, nxënës, mësues, prindër, miq, dashamirës mblidhen tok dhe me dëshirë për fryte të mëtejshme nxitim pjesëmarrjen e fëmijëve në mësimin e gjuhës së ëmbël shqipe.

Dita e parë mësimit shqip shpalosi aq bukur përshtypjet që iu lanë pushimet në Atdhe, shëtitjet nëpër vendet e dashura të Shqipërisë,  Kosovës  dhe viset tjera shqiptare, njohjet e reja që kishin bërë, librat e rinj që kishin lexuar.

Në fytyrat e fëmijëve shihej gëzimi sidomos tek ata që vinin për herë të parë. Ata duken të qetë e të urtë ngaqë mjedisi është i panjohur, por në sytë e tyre rrezaton një dritë lumturie se së shpejti do të fillojnë të mësojnë të shkruajnë e lexojnë shqip.

Kantonet ku mundohen të mbajnë gjallë dëshirën e fëmijëve për të mësuar shqip janë: Arau, Bernë, Basel Land, Zyrih, Friburg, Glarus, Gjenevë, Jura, Schafhausen, St. Gallen, Thurgau, Vaud, Neochatel dhe Cug. Kujtoj se vitin 2017/2018 mësimin shqip e vijuan rreth 1793 nxënës. Këtyre do të u shtohet pjesa tjetër e nxënësve të rinj të regjistruar në këtë vit.

Ne presim që numri i nxënësve të rritet, pasi që mësimi i shqipes është i rëndësishëm dhe i ndihmon në mësimin e gjuhës së shkollës. Mësimi shqip në asnjë mënyrë nuk është pengesë për fëmijët tanë, është konstatuar nga pedagogët evropian se nxënësit që vijojnë mësimin plotësues në gjuhën amtare janë më të suksesshëm në mësimin e përgjithshëm shkollor.

Fëmijët shqiptarë në mërgim jetojnë në kushte dygjuhësie shqip në shtëpi dhe një gjuhë tjetër në shkollë, andaj është më se e domosdoshme që këto dy gjuhë të zhvillohen për mes shkollës. Nëse nuk zhvillohen ato mund të stërkeqën dhe tek fëmijët lindin probleme gjuhësore që njëkohësisht janë edhe psikologjike.

Nxënësit që nuk vijnë në mësimin shqip do të mbesin analfabetë në gjuhën shqipe. Mësimi shqip si çdo herë mbahet në shkolla publike zvicerane, një mbështetje e tillë gëzon dhe do të gëzojë vlerësimin e komunitet tonë.

Fëmijët të gjithë janë të lindur në Zvicër, janë brezi i tretë dhe i katërt i mërgimtarëve shqiptarë të ardhur kryesisht pas kafshatës së bukës. Nxënësit janë kryesisht një gjuhësh me të dy prindër shqiptarë, por ka edhe fëmijë dygjuhësh me baballarë shqiptarë dhe nëna zvicerane, italiane, spanjolle etj, kohëve të fundit ka fëmijë edhe baballarë zviceranë dhe nëna shqiptare.

Fëmijët e flasin shqipen falë kujdesit familjar dhe e përvetësojnë komunikimin standard, e shkruajnë, e lexojnë, bile dhe recitojnë falë punës së pa lodhur të mësueseve/eve të tyre në shkollën e mësimit plotësues.

Gjuha shqipe e fëmijëve natyrisht është e ndikuar nga gjuha e vendit pritës.

Këtë vit mësimi ka filluar me Kurrikulën e re, hartuar nga të dy Ministritë e Arsimit Tiranë – Prishtinë. Nga Republikës së Kosovës janë sjell tekstet e nevojshme mësimore dhe me kohë, kjo e shton optimizmin për të punuar me fëmijët tanë.

Qëllimi i LAPSH-it mbetet i njëjtë institucionalizimi i Shkollës Shqipe me Mësim Plotësues me të gjitha parametrat shtetëror, presim që të përmbushen premtimet nga dy ministritë e arsimit të të  dy vendeve tona.

Delemont, 08.10. 2018                                      Nexhmije Mehmetaj

Voal – Ata kanë punuar në Zvicër për një kohë të gjatë, ndonjëherë me koston e rëndë duke shkatërruar shëndetin e  tyre. Ata kanë akumuluar kursime, AVS, por kur bëhet fjalë për daljen në pension është një histori tronditje: ata nuk kanë marrë kurrë pension. Mijëra pensionistë të Kosovës kanë humbur paratë e tyre dhe e gjejnë veten sot të varfër dhe në fazën përfundimtare të jetës së tyre. Kjo është tema e dokumentarit nga televizioni zviceran.

Në prag të startimit të Kampionatit Botëror të Futbollit në Rusi, televizioni zviceran në të tre gjuhët kishte realizuar dokumentarë të futbollistëve të kombëtares. Midis tyre dallohej dokumentari për Xherdan Shaqirin dhe tregonte jetën e tij dhe të familjes duke shkaktuar simpati tek opinioni zviceran.

Simpati dhe dhimbje ka shkaktuar edhe dokumentari i televizionit të Zvicrës frankofone SRF kushtuar pensionistëve nga Kosova, që kanë punuar një jetë në Kosovë dhe sot jetojnë me vetëm 75 Euro në muaj dhe nuk gëzojnë të drejtën e pensionit për djersën e mundin që kanë derdhur.

Fjala është për punëtorë sezonalë që vinin nga ish-Jugollsavia për të punuar në Zvicër, e midis tyre janë shqiptarët nga Kosova të cilët kanë marrë pjesë në ndërtimin e Zvicrës, autostradave, Tunelit të Gothardit etj etj.

Gjatë punës së tyre, ata paguanin rregullisht kontributet e tyre për pensionet në fondin AVS, por edhe sot e kësaj dite, ata nuk kanë përfituar asgjë dhe jetojnë me 75 Euro në muaj.

Historia e pensioneve të punëtorëve nga Kosova është pjesë e një procesi juridik që zvarritet e zvarritet pa asnjë përfundim.

Në qendër të dokumentarit është vendosur figura e Ramush Azemit, shqiptar i Kosovës nga Vitia, i cili si punëtor sezonal ka punuar në Zvicër 20 vite dhe sot jeton me 75 Euro pension.

Në intervistën që televizioni shtetëror frankofon i Zvicrës SRF i mori Ramush Azemit, ai kujton vitet e punës dhe jetës që ka kaluar në Zvicër, kur bashkë me shokët e tij punonin në kantonet e Tiçinos dhe Graubunden për ndërtimin e Tunelit të Gothardit.

Si puna e tij janë plot shqiptarë të Kosovës që kanë punuar në Zvicër, por që nuk përfitojnë asgjë nga kontributet që ata kanë derdhur rregullisht.

Hajriz Shazivari një tjetër personazh ku fokusohet SRF, që ka punuar si punëtor sezonal 27 vjet në Zvicër dhe që sot jeton në Kosovë me 75 Euro! Hajrizi ka nisur punën në Zvicër kur ishte 22 vjeç dhe i ka dhënë të gjitha kontributet për të përfituar pension por deri tani asgjë!

A mundet që një njeri të jetojë me 75 Euro kur gjithë jetën ka derdhur mund edhe djersë?!

Ndërsa Adem Ismajli, edhe ky me 27 vjet punë si pumëtor sezonal në Zvicër, ruante një copë guri që e kishte marrë në kohën kur punonin në “Grande Dixencee”.

“Grande Dixencee” është diga më e lartë në Europë, dhe e treta në rrang bote pas digave Nurek Dam e Diga di Xiaowan, e lartë 285 metra lartësi, që ndodhet në kantonin e Valesë.
ndërtimi i digës u bë midis viteve 1953-1961. Ndërsa ndërtimi i Tunelit të San Godardit nisi në vitin 1970 dhe përfundoi në vitin 1980.Deri më sot, zotëri Ramushi ende jeton me 75 euro në muaj, edhe pse gjithë shëndetin e tij e shkriu për një Zvicër më të bukur.

Prej 1 prillt 2010 Zvicra vendosi t`i ndërpresë kalimin e beneficioneve për punëtorët sezonalë në Kosovë.

Mjerisht nga vendim janë prekur mijra punëtorë. Pala zvicerane reagon duke shpjeguar se ngërçi vazhdon për bashkëpunim të pamjaftueshëm nga pala kosovare.

Në fund të tunelit tani është shfaqur një dritë dhe shpresë sepse këtë vit midis palës zvicerane dhe asaj të Kosovës është firmosur një konventë e re bashkëpunimi bileteral midis Kosovës dhe Zvicrës, por që të hyjë në fuqi duhet të ratifikohet nga të dy parlamentet dhe ky ratifikim mund të zgjasë nga një deri në dy vjet ?

Puna është se a do t’ja arrijnë kësaj dite shqiptarët e Kosovës, tashmë të moshuar e sëmurë nga hallet e dertet e viteve të jetës që ka hyrë në fazën finale. Janë rreth 5 mijë shqiptarë që presin  !

Për të parë dokumentarin mund të klikoni

në linkun e ketushem: rts.ch / Përgatiti E.B.

Të gjitha paret i zhvat albinfo.ch – a ka albinfo.ch raport klientelist me politikën shqiptare ?! Nga Elida Buçpapaj

albinfo.ch është një portal që jeton me projekte, që në zanafillë. I krijuar në start me financim zviceran. Duke patur në bord ambasadorin e Kosovës në Zvicër, që në ngjizje krijoi raporte të varura dhe klienteliste me politikën shqiptare, çka do të vendoste edhe fatin e portalit, me një përmbajtje mediokër dhe larg formatit si funksionon shtypi i lirë dhe mediumet e informimit.

Albinfo.ch e përzgjedh lajmin, pastaj e bën copy and paste, nuk ka autorë-opinionistë që kritikojnë keqqeverisjen apo që përcjellin shqetësimet e komuniteteve dhe duket se e ka si objektiv nxjerrjen nga vemendja e opinionit publik të fokusit që duhet të ketë gazetaria profesioniste.

E megjithatë portali albinfo.ch ka përpirë miliona franga zvicerane deri sa u bë problem edhe në Parlamentin e Zvicrës.

Tani Zvicra nuk i jep më pare, megjithatë albinfo.ch e ka zgjeruar aktivitetin, duke u kthyer në PR të qeverive të Kosovës dhe Shqipërisë. Ka manopolin duke u organizuar takime në Zvicër. Natyrisht me pagesë. albinfo.ch dhe pala shqiptare këmbejnë interesat vetjake, në raporte të mirëfillta klienteliste dhe në dëm të interesit të publikut e po ashtu në dëm të interesave të diasporës, duke shpërdorur taksapaguesit dhe grantet që marrin nga organizmat Perëndimore!

Qeveritarët e Shqipërisë dhe Kosovës dhe zëdhënësit e  tyre në Zvicër i japin mbështetje morale dhe financiare albinfo.ch në dëm të interesave të komunitetit, sepse interesi i politikës shqiptare është dritëshkurtër e përcaktohet nga interesi i Njëshit. Armiqtë që krijon njëshi, sidomos kritikuesit e qeverisjes së tij, janë edhe të përfaqësive diplomatike të cilat, në vend që t’i ndikojnë uinitetit kombëtar, bëjnë gjithçka për ta dizintegruar komunitetin! Me ndihmën e klientëve të tyre!

Jo më kot Shqipëria dhe Kosova janë vende ku sistemi është i kalbur nga korrupsioni, klientelizmi, nepotizmi prej abuzimit të pushtetit politik.

Që në fillim albinfo.ch e mori në dorë Bashkim Iseni, ekspert i psikologjisë, por pa asnjë lidhje me gazetarinë dhe me asnjë lloj eksperience në këtë fushë, pa njohje profesionale të gjuhës shqipe dhe pa asnjë kontribut në komunitet.

Kjo lloj kategorie e qënieve njerëzore që përfitojnë qyl poste dhe pare kanë një urrejtje gratis për profesionistët, sepse e dinë shumë mirë se nuk mund t’i rezistojnë konkurencës free and fair. Kur vjen puna e të ardhurave për të jetuar, ata gjejnë rrugët më të lehta, që nuk kërkojnë lodhje por që cënojnë integritetin profesional, moral duke shkatërruar thelbin e shtypi të lirë që është pavarësia.

Në Konfederatën Helvetike sot edhe vetë gazetarët zviceranë me një formim të shkëlqyer dhe profesionalizëm shumë të lartë kanë probleme për vendin e punës, sepse interneti dhe konkurrenca e tregut të lirë ka ligjet e veta.

Më 21 korrik ishte botimi i fundit në letër i Le Matin, e përditëshmja frankofone me qendër në Lozanë, themeluar prej vitit 1893. Botimi do të vazhdojë online, por kjo iu ka kushtuar vendin e punës 36 gazetarëve zviceranë.

Po ashtu gazetarët e SDA/ATS – Agjensisë Telegrafike Zvicerane, profesionistë brilantë, poligliotë kanë qenë në grevë për një kohë të gjatë për shkak të një shkurtimi drastik të ekipit të gazetarëve.

E nënvizoj që në krye, flasim për gazetarë të kualifikuar, ndërsa albinfo.ch vijon të marrë pare duke i shkelur me këmbë ligjet e konkurencës, pa u djersitur dhe duke luftuar e injoruar gazetarët shqiptaro-zviceranë me aktivitet çerek shekullor në Zvicër, si autorë, shkrimtarë dhe profesionistë, të cilët përjetojnë ligjet e xhunglës jo nga Zvicra por nga mbështetësit e albinfo.ch.

Cilët janë mbështetësit e albinfo.ch ?

Shkurt: Qeveritë e Tiranës dhe Kosovës, që abuzojnë me pushtetin politik dhe paratë e taksapaguesave.

Në tetorin e 2016 Leonard Komani, gazetar nga Prishtina e denonconte albinfo.ch dhe një tjetër shoqatë “si grantezhvatës nga diaspora”, ku albinfo.ch kishte zhvatur rreth 100 mijë Euro nga Fondacioni Kosovar për Shoqëri Civile (KCSF) që financohet nga donatorë Perëndimorë, kryesisht ambasada dhe zyra për zhvillim me qëllim zhvillimin e gazetarisë në Kosovë! Por paret me destinacion gazetarët në Kosovë i rrëmben albinfo.ch sepse paskish patur në plan të realizonte portrete “të thukta” individësh nëpër Zvicër, Kosovë, Danimarkë, Suedi etj!

Po përse Fondacioni Kosovar për Shoqërinë Civile i jep albinfo.ch 100 mijë Euro? A nuk paska gazetarë në Kosovë që me 100 mijë Euro të sjellin portretet e 120 figurave që veprojnë në diasporë?

Natyrisht që ka, por përse Fondacioni Kosovar për Shoqërinë Civile i jep albinfo.ch 100 mijë Euro ?

Sepse Fondacioni Kosovar për Shoqërinë Civile është nën tutelën e Hashim Thaçit dhe paret e grantet shkojnë atje ku do Hashim Thaçi, dmth jo tek gazetarët e Kosovës, por tek albinfo.ch!

Fondacione të tilla motra edhe në Tiranë po ashtu kontrollohen nga njerëz të afërt të Edi Ramës dhe paret shkojnë atje ku do Edi Rama!

Për shërbime politike klienteliste kryeministri i Shqipërisë e (sh)nderoi veten dhe albinfo.ch me trofeun “Shqiponja e Artë”!

Ne dëm të informimit, fjalës dhe shtypit të lirë, duke e bërë edhe diasporën një copy paste të asaj që ndodh në Shqipëri e Kosovë!

Sepse në Shqipëri e Kosovë është koha e artë për abuzuesit e pushtetit!

Koha e artë është edhe për albinfo.ch, që përveç gazetarisë skarco, tani ka marrë monopolin dhe merret me promovimin e politikanëve shqiptarë nga Shqipëria dhe Kosova në Zvicër.

Përmes albinfo.ch kalojnë të gjithë politikanët skarco shqiptarë që vizitojnë Zvicrën, Erion Veliaj, Pandeli Majko, të cilët në mënyrë arrogante dhe abuzive nuk ndërmarrin asnjë kontakt as me komunitetin dhe as me gazetarët shqiptarë nga shteti amë në Zvicër!

Dhe ndërsa gazetarët zviceranë përjetojnë vështirësi konkrete, sikur janë shkurtimet në SDA/ATS  apo mbyllja e gazetës 125 vjeçare le Matin, albinfo.ch prodhon mall skarco duke e shitur gratis, prodhon vetëm për të shpenzuar para, pa asnjë lloj përfitim komuniteti!

Dhe kjo histori zgjat prej themelimit të saj. Për çdo javë albinfo.ch boton të përjavëshme me shpenzime plus dhe prapë pyetja lind: prej nga dalin këto pare?

Në mes të shtatorit, albinfo.ch nxori në qarkullim si botues revistën për turizmin në Shqipëri “Shqipëria përtej bregdetit”, me paret e kujt?

Projektzhvatësi Bashkim Iseni lançon projekt të ri që bie erë abuzim dhe korrupsion – Nga Elida Buçpapaj

(Nesër:Projektzhvatësi Bashkim Iseni lançon projekt të ri që bie erë abuzim dhe korrupsion –

Pasnesër: Nga kush u pagua albinfo.ch për revistën kushtuar turizmit të Shqipërisë “Shqipëria përtej bregdetit” që ka filluar ta shpërndajë gratis prej muajit shtator nëpër shoqata dhe ambasadat e konsullatat shqiptare në Zvicër?)

Nje i ri shqiptar eshte gjetur i pajete prane nje makine. Ngjarja ka ndodhur ne nje vend pushimi prane magjistrales A1 ne Basserdorf ZH, te Zvicres. Mediat e huaja bejne me dije se viktima eshte nje 18-vjecar shqiptar, por ende nuk ka te dhena per identitetin e tij.

Ai ndodhej pranë një veturë të dëmtuar, duke hedhur dyshimet e para për një vdekje ne aksident, por pritet ende ekspertiza dhe hetimet policore.

Ngjarja është raportuar dje ne mesdite, nderkohe qe eshte para nga persona qe udhetonin ne kete zone. Policia lokale beri me dije se trupi i pajete ndodhej në anën e djathtë të automjetit ne vendin e pasagjerit, nderkohe qe dera ishte e hapur.  Automjeti ishte i markës Kia, ngjyra e zezë dhe me targa të Bernës.

“Arsyet e vdekjes janë akoma të paqarta,” thonë nga policia. “Grupi hetimor po heton çështjen në të gjitha drejtimet.” Policia nderkohe eshte vene ne kerkim te dëshmitarëve.

PANORAMA

Kur shteti shqiptar merr rolin e rrënuesit, kush ndihet shqiptar dhe qytetar i Europës duhet të ngrihet të ndalë barbarinë e barbarit.

BE-ja e ka shpallur 2018, “Viti Europian i Trashëgimisë Kulturore”. Europa identifikohet me vlerat e saj që lidhen me kulturën. Pas periudhës së errët të Mesjetës, Europa u ringjall me Rilindjen kulturore.

Edi Rama e përdori termin e Rilindjes si demagogji trushplarëse me efekte populiste, duke shpërdorur pushtetin politik për të çrrënjosur identitetin kombëtar shqiptar nga Atdheu, trojet shqiptare dhe Europa.

Vitin e Trashëgimisë Kulturore Europiane, Edi Rama, lakeu i tij Erion Veliaj, bashkë me formacionin e tyre politik e kanë shpallur vitin e rrënimit të Teatrit Kombëtar, një monument me vlerë historike, kulturore, kombëtare dhe identitare.

Duke qenë jashtë BE-së, shqiptarët unifikohen si europianë me Europën për nga vlerat identitare, ndërsa nga ndjeshmëria kombëtare paraqiten si barbarë, sepse heshtin ndaj barbarive të një kryeministri të çmendur që do të rrafshojë gjithçka që lidhet me trashëgiminë genetike të shqiptarëve.

Trashëgimia kulturore është e lidhur me gjithçka që ka të bëjë me identitetin tonë kombëtar duke nisur nga gjuha, letërsia, arti, tradita deri tek kulinaria, si vlera kombëtare identitare dhe europiane njëkohësisht.

Detyrë e çdo shteti europian është të promovojë vlerat kulturore identitare. Italianët, për shembull, e festojnë Vitin e Kulturës Europiane, duke kujtuar 150 vjetorin e largimit nga kjo botë të autorit të Berberit të Seviljes, kompozitorit Giacomo Rossini, me edicionin e 40-të Festivalit të Teatrove të Anconës etj. etj, ndërsa ne shqiptarët, duke pritur me ankth në çdo çast një kryeministër të lajthitur, i ndjekur nga langonjtë e tij që t’i venë kazmën ose tritolin Teatrit Kombëtar, monument i trashëgimisë kulturore shqiptare dhe europiane njëkohësisht.

Kur shteti shqiptar merr rolin e rrënuesit, kush ndihet shqiptar dhe qytetar i Europës duhet të ngrihet të ndalë barbarinë e barbarit.

Motoja e Vitit të Kulturës Europiane shpallur nga BE është:” Trashëgimia jonë kulturore: ku e shkuara takohet me të ardhmen.”

Që do të thotë se pa të shkuar kulturore nuk ka të ardhme as kombëtare dhe as europiane, çka e kthen në emergjencë kombëtare nxjerrjen nga skena politike të barbarit që synon të shembë skenën ku aktruan korifejtë e Teatrit Kombëtar shqiptar.

Të gjitha pretekstet e tjera janë inskenime të kryeministrit dhe palaços të oborrit, në lidhje me gjoja “shkaqet teknike se përse Teatri Kombëtar duhet të rrënohet”.

Arkiteti Maks Velo doli publikisht dhe i rrëzoi pretendimet e oborrit të palaçove të kryeministrit vandal.

Unë po ju sjell një aktualitet zviceran, se si reagon një shtet me mendësi europiane ndaj thesareve të trashëgimise kulturore, ndryshe nga çmendina e shtetit shqiptar.

Në kuadrin e mbrojtjes së identitetit kulturor europian, në Bernë ka nisur rikonstruktimi i Kazinosë Kulturore, jo si vend i pokerit, por si vlerë kombetare.

Kur është ndërtuar 110 vjet më parë, kjo ndërtetë kishte destinacion t’iu kthente muzikantëve dhe orkestrës sinfonike selinë e humbur prej ndërtimit të Pallatit Federal. Dhe këtë funksion e ka mbajtur gjithmonë. Kjo ndërtesë lidhet me memorien kulturore, me aktivitete të jetës publike të qytetit, me jetën koncertore deri tek vlerat kulinare të restaurantit e në fund edhe me sallën e lojrave. Prandaj është pjesë e trashëgimisë dhe si e tillë mbrohet e konservohet nga shteti. Dhe pikë!

Në 110 vjet jetë Kazinoja Kulturore e Bernës iu është nënshtruar 25 restaurimeve të pjesëshme, ndërsa është hera e parë që do t’i bëhet një restaurim i përgjithshëm për t’iu kthyer formës origjinale të kohës kur u ndërtua për së pari, por me standartet teknike të shekullit XXI e përtej.

Po të kishin mentalitetin e barbarit Edi Rama, Berna dhe qytetarët e saj e kishte shembur Kazinonë, edhe urat magjike, edhe arkitekturën tradicionale të qytetit me pretekstin se “janë të vjetra”për të ndërtuar në vend të tyre rrokaqielle si produkte të pareve të pista informale.

Por Berna ka vizion europian. Edhe qytetarët e saj. Prandaj e rikonstruktojnë Kazinon Kulturore të kryeqytetit, me shkëlqimin e së shkuarës për t’i dhënë dritë e ndriçim të ardhmes.

Rikonstruksioni i Kazinosë Kultorore të Bernës ka nisur në verën e 2017 dhe do të zgjasë dy vjet, me një kosto 74 milionë franga, por me vlerë identitare qindra e qindra miliarda franga.

Rihabja bëhet në shtatorin e 2019 padyshim me njē koncert madhështor të orkestrës sinfonike në kujtim të 110 viteve të shkuara dhe si mirëseardhje e shekujve që vinë.

Edhe senatori i përjetshëm italian Renzo Piano, arkitekti i Urës të re të Gjenovës tha se “Ura do të jetojë një mijë vjet, jo si metaforë”, por si vlerë e identitetit kulturor të civilizimit europian.

Kjo është kuintesenca dhe logjika e një sistemi demokratik vlerash, që Edi Rama e mohon dhe e zëvendëson me barbarinë rrënuese dhe shkatërruese !

Prandaj duhet ta ndalim një orë e më parë!

PS Si gazetare denoncoj aktet barbare të një kryetari qeverie të papërgjegjshëm i cili i urren dhe shpërdor të gjithë mjetet e pushtetit për të luftuar përçuesit e fjalēs të lirë.

Festimi me shqiponjë nga shqiptarët e Kombëtare së Zvicrës, Granit Xhaka dhe Xherdan Shaqiri, vijon ende të jetë në qendër të diskutimeve në përfaqësuesen zviceriane.

Pas festimit me shqiponjë në Botërorin Rusi 2018, FIFA vendosi të hapte një hetim, duke i dënuar të dy lojtarë, kjo çështje vazhdon të nxisë debate.

Dhe, pjesë e diskutimeve, kritikave dhe polemikave është bërë edhe ish-lojtari i kombëtares zvicerane, Stephane Henchoz.

Në një intervistë për të përditshmen “Blick”, ka thënë se helvetikët luajtën dobët në Rusi, sidomos ndaj Suedisë, duke e vënë gishtin te lojtarët me prejardhje shqiptare:

Granit Xhaka: “Besoj se Stephan Lichtsteiner nuk do të jetë më titullar, por tashmë problemi qëndron te fakti se kush duhet jetë kapiten. Mesa di unë në garë janë Yann Sommer dhe Granit Xhaka, por unë preferoj Sommer. Edhe pse Xhaka luan rregullisht me Arsenalin, jam i mendimit që kapiteni i Zvicrës duhet të jetë zviceran. Xhaka nuk na përfaqëson.

Ai nuk këndon himnin. Një person të tillë do ta godisja me shuplakë. Nëse Petkovic vendos që Xhaka të bëhet kapiten, atëherë do përballemi me një problem. Do ishte një nënvlerësim për Sommer, Schaar apo Lichtsteiner që kanë përfaqësuar Zvicrën tradicionalisht. Mendoj që as tifozët nuk do të ishin dakord.” “

Valon Behrami: “ Problemi me Behramin qëndron te fakti që Petkovic i kishte dhënë shumë pushtet. Nuk kuptohej se kush ishte trajneri”

Xherdan Shaqiri:  “Kemi të bëjmë me një lojtar që nuk e shfrytëzoi mundësinë te Bayern Munich. Pasi mbaronte stërvitjen, vizitonte  miqtë e tij në Zvicër. Pastaj kthehej në Mynih për dy orë e gjysmë, duke nënvlerësuar faktin që nëse udhëton me makinë  për dy orë e gjysmë, kjo gjë i dëmton muskujt e këmbëve. Fatkeqësi është kur të dëmton një kundërshtar, por jo kur nuk kujdeseni për trupin tuaj”.

Stéphane Henchoz ka luajtur ekipe të ndryshme si Xamax, Hamburger, Blackburn, Liverpool, Celtic, Ëigan, Blackburn. Me kombëtaren zvicerane është aktivizuar në 72 ndeshje.

Shqiptarët bëhen protagonistë në futbollin zviceran dhe mund të sjellin brenda pak ditësh kolapsin e plotë të federatës së këtij vendi e cila nuk ka ditur të menaxhojë situatat me ta.

Festimet me shqiponjë hapën “kutinë e Pandorës” me deklaratat e sekretarit të përgjithshëm që vinte në dyshim besnikërinë e lojtarëve që kishin origjinë nga vendet e tjera.

“Vula” iu vu me përjashtimin absurd me një telefonatë të Behramit, rekordmen në përfaqësuese dhe në vitet e fundit një nga idhujt e tifozëve. Kjo ka sjellë kaos dhe tashmë të gjithë kërkojnë shkarkimin e bordit drejtues të federatës.

Në mediat zvicerane qarkullon që tani emri i presidenti të ri të federatës, një biznesmen i suksesshëm i cili në të kaluarën ka drejtuar Bazelin, Bernhard Hojsler.

Që nga viti 2012, deri në vitin 2017, ka qenë presidenti i Bazelit dhe në secilin prej këtyre viteve ka arritur ta shpallë kampion, duke e kthyer në superfuqinë e futbollit zviceran.

Sipas informacioneve nga Zvicra, ai është gati të marrë drejtimin e Federatës dhe ta rinovojë plotësisht, duke larguar figura si presidenti Gileron e sekretari Miesher të cilët janë akuzuar për keqmenaxhim, sidomos sa i përket situatës së fundit që kishte lidhje me futbollistët shqiptarë në përfaqësuese.