qan vjeshta në Kiev
mbi rrënojat e kësaj ndërtese
që u vra barbarisht
në mesnatë
nga një raketë ruse

fluturuan me rënkime
për në parajsë
shpirtërat e banorëve
që e lanë këtë botë
të lemerisur
me sy të përgjumur
pa mundur të zgjasnin
dot duart të ndalnin
zilen e orës në mëngjes
as të nxitonin në garazh
të merrnin makinat
sepse për ta
mëngjesi në qytetin e tyre
të shtrenjtë
nuk do të zbardhë
më kurrë

qan vjeshta e gjunjëzuar në Kiev

ai pallat me fasadë të rimtë
që ngrihej mbi trotuarin e gjerë
nga shihej rruga dhe parku
u zhduk pa nam e nishan
jetët u kthyen
në male gërmadhash
e Alpe tragjedish

me ofshama yjesh
që e panë gjëmën
me sytë e ndritshëm
qan vjeshta në Kiev

mbi rrënoja muresh,
dyer të copëtuara,
mbeturina dhomash gjumi,
dollapësh, këmbë tavolinash,
karroca fëmijësh, hekurishte,
këpucë teke, pantofla shtëpie
libra të grisur, korniza fotografish,
të mbytura nga pluhuri,
shkallë të bëra çimento e zhavorr
nga ku nuk do të ngjitet e zbrese
askush

orenditë flinin si banorët
me ëndërra e makthe lufte
ndonjë çift nuk ngopej së bëri dashuri
deri kur shpërtheu kataklizma

Qan vjeshta në Kiev me oi

mbi rropullimat e asaj që
kishte qenë vatra e ngrohtë,
kthimi në shtëpi pas punës,
pas çerdhes e shkollës
pas pushimeve
s’ka më home sweet home
ka vetëm rrënoja
të spërkatura me gjak
varrezë e jetës pa mbrojtje
që të luan mënç

zemra e pallatit pushoi
në mes të natës së rrahuri
pushuan jetën dushet, çesmat,
lavatriçet që lanin ndërresat,
frigoriferët me ushqime,
gotat me qumësht,
gjalpi i mengjesit
sobat e gazit, tiganēt, kusitë,
kafetierat dergjen
copëra metalike të shpërfytyruara

asnjë nënë nuk do të gatuajë
drekën për djalin,
vajzat e pallatit nuk do mahniten
prej bukurisë së tyre
duke u parë në pasqyrë,
asnjë gjyshe
nuk do të presë bukën me rriska
t’i lyejë me reçel
për mbesën, nipin,
nuk do të lajë zarzavatet
frutat, rrushin e vjeshtës
ai pallat me banorët e tij
të mëdhenj e të vegjël
nuk ka për ta parë
kurrë më vjeshtën

buzë humnerës të kraterit varr
me flokët e verdhë të zhuritur
vjeshta në Kiev qan

për sytë që e shihnin malluar
nga dritaret e ballkonët e asaj ndërtese
ku jeta me dhunë u shua

një nënë e re që sapo u zgjua
nga të qarat e foshnjes të posalindur
po nxirrte gjirin e bukur
për t’ia futur thithkën plot me qumësht
në gojë bebes
kur buuum u ça copash qielli
shpërtheu rroposja
e pallati u gropos
varrezë masive
nēn qiellin e pērbashkēt të Europës
askush nuk i dëgjoi ulërimat

vetëm një mackë mjaullin e mjaullin
mbi gërmadhat e përgjakura
në kërkim të atyre që e deshën fort

qan vjeshta në Kiev

(Marrë nga libri poetik i Elida Buçpapajt  Of-shaj, Onufri 2022)