Rastesia me ben te ulem te Piazza ne Tirane.

Kohe pa u ulur.

Asgje nuk ka ndryshuar.

Jo krejt asgje natyrisht.

Mungojne Luça dhe Ali Oseku, çifti qe ” mbronin” dhe mbeshtesnin njeri tjetrin me hijeshi.

Vitore e Skender Sallaku qe e mbushnin me rrefime e te qeshura Piazzen.

Shyqyri Rreli me familjen e tij.

I perhereshmi me sonetet e tij mungon.

Zysh Drita Pengili me sqinen dhe deshirat e saj mungon.

Por pavaresisht mungesave jeta vlon te Piazza.

Zerat miksohen me sterkalat e shatervanit.

Një kend i mirë per t’u takuar, promovuar, shmallur, rijetuar…

Pyes me etike kamarierin e ri per emrin e dikujt qe dikur vinte te Piazza.

Pergjigja e tij e shpejte dhe menefrego deshmon se nuk i intereson e shkuara. Veç e sotmja, porosite, klientela, bakshishi… asgje tjeter. Pse jo?

Kujt po i duhet historia, personazhet me vlere a kalimtare,as koha qe rrjedh si uji i shatervanit nuk po i duhet kujt.

Paguaj akulloren dhe iki dhe une ne askund, me shpejtesine e breshkes…