VOAL- I lindur në Concord (Kaliforni) më 9 korrik 1956, aktori i famshëm Tom Hanks, i cili me të vërtetë bëri bujë në vitet nëntëdhjetë, nuk pati një fëmijëri të lehtë dhe komode.

Bir i prindërve të ndarë, dikur i besuar babait të tij, ai duhej ta ndiqte së bashku me vëllezërit e tij më të mëdhenj në bredhjet e tij nëpër botë (me profesion ishte kuzhinier), duke pasur kështu një ekzistencë pa rrënjë të forta dhe miqësi të qëndrueshme.

Përfundimi i pashmangshëm është një ndjenjë e madhe vetmie që Tom e ka mbajtur për një kohë të gjatë.

Për fat të mirë, kjo gjë ndryshon kur ai vazhdon universitetin, ku ka mundësinë jo vetëm të krijojë shumë miq, por edhe t’i japë jetë asaj që ishte një pasion i tij për një kohë të gjatë të fjetur: teatri. Pasioni jo vetëm i praktikuar, por edhe i thelluar me studimin, aq sa arrin të diplomohet për dramë në Universitetin Shtetëror të Kalifornisë në Sacramento. Në çdo rast është në skenë që del në pah e gjithë forca artistike e Tom Hanks. Drama e tij e shkollës i bëri aq shumë përshtypje kritikëve të pranishëm sa u angazhua në Festivalin e Shekspirit të Liqeneve të Mëdha. Pas tri sezonesh ai vendos të lërë gjithçka pas dhe të përballet me Nju Jorkun, në rrugën drejt suksesit. Nga atje filloi karriera e tij e mahnitshme.

Merr pjesë në filmin “Ai e di që je vetëm”, ​​i cili pasohet me pjesëmarrjen në shfaqjen televizive “Bosom Buddie’s”. Nuk është një fillim emocionues, por Ron Howard kujton paraqitjen e tij televizive dhe e thërret për “Splash, një sirenë në Manhattan”, ku një Hanks i pretenduar naiv vihet ‘në provë’ përkrah sensuales Darryl Hannah. Rezultati, nga ana kinematografike, është i papërmbajtshëm. Ndërkohë, Tom takon gruan e tij të dytë të ardhshme, Rita Wilson, në Nju Jork. Për të ai do të divorcohet nga Samantha Lewes, por do të rimartohet tre vjet më vonë me partneren e tij aktuale, e cila do t’i japë dy fëmijë të tjerë përveç dy nga lidhja e mëparshme.

Suksesi i parë i vërtetë për Hanks vjen në vitin 1988 me “Big”, me regji të Penny Marshall: filmi (i frymëzuar nga historia e “Da Grande”, me Renato Pozzetto) e sheh atë si protagonist me një interpretim mahnitës në dy role si një të rritur dhe fëmijë dhe që e çon atë të marrë një nominim për Oscar. Jo keq për një aktor ende jo në kulmin e suksesit. Për një aktor që, për të thënë të drejtën, suksesi do t’i duhet ta ndjekë për një kohë të gjatë dhe të përpiqet ta kapë për gozhdë. Asgjë në jetën e Hanks nuk ka qenë e lehtë apo e lirë, por gjithçka është arritur falë punës së palodhur, këmbënguljes dhe këmbënguljes. Në fakt, mundësia e tij e parë e artë në dukje është produksioni i madh dhe i shtrenjtë, i cili premton shumë mirë, i “The Bonfire of the Vanities” (bazuar në një best-seller të famshëm amerikan të shkrimtarit Tom Wolfe), nga një regjisor i famshëm si Brian. De Palma: por filmi rezulton të jetë një dështim total. Dyzet e pesë milionë dollarë prodhim, një kast i vlefshëm për një komedi interesante dhe origjinale për një fiasko historike në arkë.

Në vitin 1994, për fat të mirë, mbërrin interpretimi befasues i “Philadelphia” (me regji nga Jonathan Demme), i cili i dha atij çmimin e parë Oscar për aktorin më të mirë kryesor, i cili u pasua menjëherë nga një tjetër, vitin e ardhshëm, për rolin e “Forrest Gump”. Ai është aktori i parë në pesëdhjetë vjet që ka fituar statuetën e çmuar dy herë radhazi. Pas “Apollo 13”, xhiruar nga miku i tij Ron Howard, ai bën edhe debutimin e tij regjisorial me “Music Graffiti” dhe ia jep zërin filmit vizatimor të Disney-t “Toy Story”. Në vitin 1998 ai ishte ende i angazhuar në një produksion serioz, “Saving Private Ryan”, filmi madhështor i Spielberg për tmerret e Luftës së Dytë Botërore, për të cilin ai fitoi një nominim për Oscar, ndërsa në vitet në vijim ai kaloi pak në anën e lehtë. me komedinë romantike “You’ve Got Mail” (krahas veterinerit të zhanrit Meg Ryan) dhe ende ia jep zërin “Toy Story 2”; më pas vjen sërish momenti i angazhimit me “The Green Mile”, i bazuar në romanin e Stephen King dhe i nominuar për 5 çmime Oscar, përfshirë filmin më të mirë.

Vazhdimi i karrierës së Hank është një varg filmash të rëndësishëm dhe të suksesshëm, të gjithë skenarë të zgjedhur me kujdes dhe pa rënë në banalitet apo shije të keqe. Nga ana tjetër, edhe përgatitja e tij është bërë legjendare, si ajo e përbindëshave të tjerë të shenjtë si Robert De Niro. Për të xhiruar historinë e të mbyturit të anijes Chuck Noland, për shembull, atij iu desh të humbiste 22 kilogramë në 16 muaj, në mënyrë që të bënte më të vërtetë gjendjen e shqetësimit të përjetuar nga personazhi. Filmi është “Cast Away” dhe i dha atij një tjetër nominim për Oscars në 2001 për aktorin më të mirë (statuja iu vodh mezi nga Russell Crowe për “Gladiator”). Filmat e fundit të Tom Hanks përfshijnë “He Was My Father”, jo suksesin e madh që pritej dhe filmin e bukur “Catch Me If You Can” së bashku me Leonardo Di Caprio të rilindur; të dy të udhëhequr nga dora e aftë e Spielberg-ut të zakonshëm.

Në vitin 2006 Tom Hanks është drejtuar sërish nga Ron Howard: ai luan Robert Langdon, protagonistin e njohur të “Kodi i Da Vinçit” nga Dan Brown; filmi i shumëpritur u publikua njëkohësisht në mbarë botën. Në pritje për të luajtur sërish Langdon në transpozimin e “Engjëjve dhe demonëve” (një tjetër sukses i jashtëzakonshëm botues nga Dan Brown), Tom Hanks luan Charlie Wilson në vitin 2007 në “Charlie Wilson’s War”, i cili tregon historinë e vërtetë të një demokrati teksan, i cili pas duke hyrë në politikë dhe duke mbërritur në kongres, falë disa miqësive në CIA ai arrin të furnizojë me armë Afganistanin gjatë pushtimit sovjetik në vitet ’80, dhe në fakt të nisë procesin historik që do të shkaktojë rënien e komunizmit.

Ai rikthehet si Langdon për filmin e vitit 2016 “Inferno”, me regji gjithashtu të Ron Howard. Filma të tjerë të shquar në këto vite janë “Cloud Atlas” (2012, nga Andy dhe Lana Wachowski), “Saving Mr. Banks” (2013, nga John Lee Hancock), “Bridge of Spies” (2015, nga Steven Spielberg), ” Sully” (2016, nga Clint Eastwood). Në vitin 2017 ai u thirr përsëri nga Spielberg për të luajtur në filmin biografik “The Post”, së bashku me Meryl Streep./Elida Buçpapaj