VOAL- Andrew Johnson (Raleigh, 29 dhjetor 1808 – Elizabethton, 31 korrik 1875) ishte një politikan dhe ushtar amerikan. Johnson u zgjodh më 1865 si zëvendëspresident i Abraham Lincoln dhe e pasoi atë në postin e lartë kur paraardhësi i tij u vra, duke u bërë Presidenti i 17 i Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Johnson konsiderohet nga shumica e historianëve si ndër presidentët më të këqij të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, për shkak të kundërshtimit të tij të fortë ndaj të drejtave të garantuara federalisht për ish-skllevërit, përleshjeve të tij të shpeshta me Kongresin, për të cilat ai iu nënshtrua një gjyqi fajësimi dhe një joefektiviteti të përgjithshëm si president.

Biografia

Vitet e hershme

Andrew Johnson lindi më 29 dhjetor 1808, në Raleigh, Karolina e Veriut, në një familje shumë të varfër, Jacob Johnson (1778–1812) dhe Mary “Polly” McDonough (1783-1856). Pasi humbi babanë e tij pothuajse 4 vjeç, Andrea i vogël mbeti me nënën e tij; ai nuk ndoqi kurrë shkollën, filloi të punonte si rrobaqepës çirak, duke u zhvendosur në vende të ndryshme në Shtetet e Bashkuara derisa, pasi u bë vetë rrobaqepës, në shtator 1826 u vendos në Tenesi, në Greeneville.

Këtu ai takoi Eliza McCardle, vajzën e një prodhuesi këpucësh, e cila kontribuoi në përmirësimin e njohurive të tij dhe më vonë, më 17 maj 1827, u bë gruaja e tij. Pesë fëmijë lindën në bashkim: Martha Johnson Patterson (1828–1901), Charles Johnson (1830–1863), Mary Johnson Stover Brown (1832–1883), Robert Johnson (1834–1869), Andrew Johnson, Jr. (1852). – 1879).
Fillimi i karrierës së tij politike[redakto | redakto wikitext]

Së shpejti, Johnson filloi të përfshihej në politikë në Tenesi, duke milituar në radhët e demokratëve dhe duke marrë anën kundër pronarëve të mëdhenj të tokave që ende ruanin skllavërinë. Edhe pse kundërshtarët e tij skllevër ishin anëtarësuar në Partinë Demokratike, ai mbeti brenda partisë, megjithëse mbajti një qëndrim të moderuar për çështjen e skllavërisë. Nga viti 1843 deri në 1853 ai ishte deputet demokrat në Kongresin federal dhe më pas u zgjodh guvernator i Tenesit, një post që e mbajti nga 17 tetori 1853 deri më 3 nëntor 1857, derisa fitoi zgjedhjet për Senatin federal, ku qëndroi deri në 1862. .

Një jugor i moderuar, Johnson mbajti një qëndrim të kujdesshëm për problemin e skllavërisë, nga frika se Bashkimi do të ndahej në dy pjesë: për këtë arsye, kur në shkurt 1861 disa shtete jugore u ndanë nga Shtetet e Bashkuara pas zgjedhjes së Abraham Lincoln si president. i njohur për idetë e tij abolicioniste, ishte i vetmi përfaqësues jugor që vazhdoi të merrte pjesë në Kongres edhe pas shpërthimit të Luftës Civile Amerikane.

Ndoshta për këtë arsye, Presidenti Lincoln e emëroi atë, më 12 mars 1862, guvernator ushtarak të asaj pjese të Tenesit të pushtuar nga trupat veriore, ku Johnson rithemeloi qeverinë federale, duke kontribuar, pas Shpalljes së Emancipimit të 1 janarit 1863, gjithashtu. për heqjen e skllavërisë në territoret e saj.

Zgjedhja si zëvendëspresident

Kështu ndodhi që, për shkak të origjinës së tij jugore dhe punës së tij si guvernator, Lincoln e zgjodhi atë si kandidat për mandatin e tij të dytë në biletën e Bashkimit Kombëtar që ai propozoi. Pas fitores së tij në zgjedhjet presidenciale në nëntor 1864, në të cilat Lincoln u rizgjodh, Johnson u bë nënkryetar i Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Në mbrëmjen e 14 prillit 1865, Presidenti Lincoln u plagos për vdekje në Teatrin Ford në Uashington nga një fanatik jugor, duke vdekur mëngjesin tjetër: për pasojë Johnson u bë president i Shteteve të Bashkuara.

Presidenti i ri u përpoq të inkurajonte një kthim të shpejtë në Bashkimin e shteteve secesioniste dhe të qetësonte shpirtrat e tyre në emër të harmonisë kombëtare, pa u imponuar për këtë arsye mbrojtjen e të drejtave të ish-skllevërve afrikano-amerikanë. Johnson-it i mungonte energjia, mbështetja politike dhe prestigji i paraardhësit të tij dhe pësoi sulme të shumta nga radikalët veriorë, si Edwin McMasters Stanton dhe Thaddeus Stevens. Plani i tij u përplas me atë të Kongresit, i dominuar kryesisht nga Partia Republikane, e cila favorizoi një zgjerim të të drejtave për afrikano-amerikanët dhe për këtë arsye ishte i prirur t’i mbante shtetet secesioniste nën kontrollin ushtarak federal, të paktën për momentin.

Në fund të Luftës Civile, Johnson arriti vetëm të shpallte një amnisti për pjesëmarrësit në shkëputje dhe t’i propozonte Kongresit caktimin e një komisioni për rindërtimin e Jugut. Megjithatë, Johnson u përplas disa herë me asamblenë parlamentare të SHBA-së. vendosja e vetos presidenciale ndaj ligjeve të shumta që, sipas tij, mund të kishin acaruar ndjenjat e jugorëve, shpesh pa pasur sukses. Në fakt, një ligj i vitit 1866 e ristrukturoi thellësisht ushtrinë, duke e transformuar atë në një organ policor ushtarak me detyra të kontrollit të rendit në ish-Shtetet Konfederate dhe në territoret perëndimore.

Kundërshtarët e penguan të zbatonte masa të ndryshme në favor të Jugut.Nën presidencën e tij, më 18 dhjetor 1865, u ratifikua Amendamenti i Trembëdhjetë i Kushtetutës së Shteteve të Bashkuara të Amerikës, i miratuar tashmë nga Kongresi para vrasjes së Linkolnit, ndërsa në 1866 Kongresi miratoi Aktin e të Drejtave Civile (1866), megjithë veton e Johnson, i cili u dha shtetësinë amerikane zezakëve të emancipuar. Kongresi më pas miratoi Aktin Bazë të Rindërtimit në 1867, një ligj për rindërtimin e Shteteve të Jugut, i cili, për t’u ripranuar në Union, duhej të shpallte kushtetuta të reja, të mblidhte asambletë legjislative të zgjedhura me votim universal dhe të ratifikonte Amendamentin XIII të Kushtetutës. .

Në të njëjtin vit, u miratua ligji për qëndrimin në detyrë, i cili, megjithë veton e presidentit, pengoi shkarkimin e zyrtarëve publikë për arsye politike. Për më tepër, më 9 korrik 1868, Kongresi miratoi Amendamentin e Katërmbëdhjetë të Kushtetutës së Shteteve të Bashkuara të Amerikës, i cili, përsëri për të luftuar plagën e ndarjes racore, vendosi një proces të rregullt dhe klauzolën e mbrojtjes së barabartë në ligjet e çdo shteti, pavarësisht të përkatësisë etnike.

Një tjetër ngjarje e rëndësishme e administratës së Johnson ishte blerja e Alaskës, e ceduar në SHBA për 7,200,000 dollarë nga Rusia, një operacion i kryer nga Sekretari i Shtetit William H. Seward; për më tepër, më 1 mars 1867, Nebraska u bë pjesë e Shteteve të Bashkimit. Johnson miratoi gjithashtu një ligj për shpërndarjen e tokës për pionierët, i cili favorizonte kolonizimin e Perëndimit të Largët.

Për shkak të mosmarrëveshjeve të vazhdueshme mbi vijën politike që duhet ndjekur në lidhje me ish-shtetet e Konfederatës, pushtimin e tyre ushtarak dhe trajtimin që do t’i rezervohej klasës politike të këtyre shteteve, presidenti shkarkoi Sekretarin e Luftës Edwin M. Stanton dhe kjo provokoi një gjyq. për fajësim ndaj tij. Kongresi përmendi shkeljet e Aktit të Qëndrimit të Zyrës si arsye kryesore. Megjithatë, kontrasti mes Presidentit dhe Kongresit ishte i fortë edhe para gjyqit të shkarkimit, siç dëshmohet nga numri i lartë i vetos së Presidentit për ligjet që Kongresi shpesh arrinte t’i miratonte me shumicën e parashikuar posaçërisht 2/3. Johnson, megjithatë, u shpall i pafajshëm më 16 maj 1868, duke humbur një votë për të arritur shumicën e dy të tretave të nevojshme për shkarkimin, falë votës së senatorit republikan Edmund G. Ross, i cili u shpreh kështu në kundërshtim me linjën e partisë së tij.

Vitet e fundit

Më 4 mars 1869, kur mandati i tij mbaroi, Johnson u tërhoq në jetën private: pas dy përpjekjeve të dështuara për t’u zgjedhur në Dhomën e Përfaqësuesve dhe Senatit, më 1875 ai u zgjodh përsëri senator, disa muaj para vdekjes së tij më 31 korrik të të njëjtit vit në moshën 66 vjeç. Eshtrat u varrosën në Varrezat Kombëtare në Greeneville, Tennessee.

Ai ishte një nga presidentët e shumtë të Shteteve të Bashkuara që ishin anëtarë të Masonerisë. Wikipedia/eb