VOAL- Presidenti i tetë i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Martin Van Buren, lindi më 5 dhjetor 1782 në një familje me origjinë holandeze në Kinderhook, një fshat në shtetin e Nju Jorkut 25 milje larg Albany. Babai i tij, Abrahami, është një fermer, hanxhi dhe pronar i gjashtë skllevërve, një mbështetës i republikanëve Jeffersonianë, një pasardhës i Cornelis Maessen, i cili ishte zhvendosur nga Buren, Holandë, më 1631 në Botën e Re. Martin rritet në një komunitet që flet holandishten si gjuhë të parë: pasi ndjek Akademinë Kinderhook, ai mëson edhe latinishten. Në moshën katërmbëdhjetë vjeç ai filloi të studionte drejtësi nën krahun mbrojtës të Francis Sylvester, një zyrtar federal; në moshën njëzet vjeç, ai u transferua në zyrën e William P. Van Ness në Nju Jork, ku kreu një vit praktikë. Më 21 shkurt 1807 Van Buren u martua me kushërirën e tij Hannah Hoes, në Catskill: gruaja e tij gjithashtu vjen nga një familje me origjinë holandeze. Ajo do t’i lindë atij pesë djem: Abraham (lindur më 1807), John (lindur më 1810), Martin (lindur më 1812), Winfield Scott (lindur dhe vdiq në 1814) dhe Smith Thompson (lindur më 1817). Hannah vdiq më 5 shkurt 1819, në moshën tridhjetë e pesë vjeç, për shkak të tuberkulozit.

Më 1821 Martin Van Buren u bë senator dhe më pas guvernator i shtetit të Nju Jorkut: në realitet posti i tij si guvernator zgjati vetëm dy muaj, pasi ai dha dorëheqjen pasi u emërua Sekretar i Shtetit (është i dhjeti në historinë amerikane) nga Andrew Jackson, i cili e kishte emëruar tashmë ambasador në Londër (ky pozicion, megjithatë, nuk ishte ratifikuar nga Senati). Më 1833 Martin zëvendësoi John Calhoun si zëvendëspresident i Shteteve të Bashkuara; katër vjet më vonë Martin Van Buren bëhet presidenti i tetë i Shteteve të Bashkuara, duke fituar zgjedhjet falë 170 preferencave të shprehura nga elektorët kundrejt vetëm 73 votave të mbledhura nga kundërshtari i tij, konservatori William Henry Harrison (ndërsa hendeku në lidhje me votat popullore është dukshëm më i vogël).

Martin Van Buren, pra, bëhet presidenti i parë amerikan i lindur në të vërtetë në Shtetet e Bashkuara (pasi paraardhësit e tij kanë lindur në Shtetet e Bashkuara kur nuk ishin ende të pavarur) dhe folësi i parë jo-anglisht amtar. Nënpresidenti i tij është Richard M. Johnson, një senator nga Kentaki, i zgjedhur drejtpërdrejt nga Senati pasi asnjë kandidat nuk kishte marrë vota të mjaftueshme: është hera e parë që Senati zgjedh një nënpresident. Duke pasur parasysh vejësinë e tij, Martin – i cili nuk u martua kurrë pas vdekjes së gruas së tij – ia beson rolin e Zonjës së Parë Angelica Singleton, resë së tij, gruas së djalit të tij Abraham.

Në katër vitet e qeverisjes, ai tregoi se ishte kundër ndërhyrjeve politike në sektorin ekonomik, duke besuar se qeveria më e mirë është ajo që ndërhyn sa më pak. Van Buren, nga ana tjetër, u gjend në përballje me një krizë mjaft serioze financiare, e cila filloi një muaj pas emërimit të tij, në maj 1837: shumë banka në Filadelfia dhe Nju Jork u detyruan të falimentonin, duke shkaktuar depresionin e parë të madh në Shtetet e Bashkuara. Presidenti, i cili gjithashtu beson se nuk është përgjegjës për pasojat e krizës në popullsinë amerikane, është më shumë i shqetësuar për fatin e fondeve federale të depozituara në banka: për këtë arsye ai propozon krijimin e një departamenti thesari që nuk i nënshtrohet ligjeve federale dhe për këtë arsye është i pavarur. Propozimi i tij u miratua nga Kongresi më 4 korrik 1840, në atë që vetë Van Buren e përcaktoi si një Deklaratë të dytë të Pavarësisë; departamenti në fakt u shfuqizua më 1841, kur ai mbaroi mandatin e tij dhe vendin e tij e zuri James Polk.

Pas përvojës si president, ai vazhdoi angazhimin e tij në politikë, duke u treguar i paqartë për zhdukjen e skllavërisë. Për shembull, ai voton kundër pranimit të Misurit, duke qenë një shtet skllavopronarësh, dhe emërohet për president nga Partia e Tokës së Lirë, një parti politike që kundërshton skllavërinë: pavarësisht kësaj, edhe pse ai e konsideron skllavërinë moralisht të gabuar, ai e pranon atë si të parashikuar në Kushtetutë.

Pasi u tërhoq në fermën e tij në Lindenwold, ai planifikoi kthimin e tij në Shtëpinë e Bardhë, duke u vetë propozuar për një kandidaturë të re më 1844: megjithatë, ai u tejkalua nga Polk në zgjedhjet e demokratëve, edhe për shkak të një letre që shprehte kundërshtimin e tij ndaj aneksimit të menjëhershëm të Teksasit. Ai u përpoq përsëri katër vjet më vonë, me mbështetjen e fraksionit Barnburner të Demokratëve dhe Free Soilers: duke dështuar të merrte vota elektorale, ai favorizoi emërimin e Zachary Taylor.

Në fillim të viteve 1860 ai u tërhoq në shtëpinë e tij në Kinderhook, ku në vjeshtën e vitit 1861 u sëmur nga pneumonia: Martin Van Buren vdiq vitin e ardhshëm, më 24 korrik 1862, në moshën 79-vjeçare për shkak të astmës bronkiale dhe dështimit të zemrës. Trupi i tij është varrosur në varrezat Kinderhook, së bashku me trupin e gruas së tij Hannah./Elida Buçpapaj