Më 1921, pas një fëmijërie thelbësisht të lumtur, ai u transferua në Romë për të studiuar mjeshtrit e mëdhenj të së kaluarës. Anëtarët e familjes e lehtësojnë atë në të gjitha mënyrat e impresionuar nga talenti i tij i madh, i manifestuar plotësisht në një moshë të re (është i famshëm një portret i nënës së tij i bërë me plastelinë gjatë viteve të shkollës së mesme).

Gjatë studimeve të vetmuara ai u bë i apasionuar pas punës së Tintoretto dhe Giotto të cilët e frymëzuan me idenë e krijimit të një arti të lirë nga intelektualizmi, që synonte – anasjelltas – në origjinën e tij primitive apo edhe primitive. Në këtë periudhë interesi i tij për antropologjinë është i fortë, në këtë të ngjashme me shumë nga bashkëkohësit e tij (Pablo Picasso mbi të gjitha).

Më 1922 u vendos në Paris për të ndjekur kurset e skulptorit Antoine Bourdelle, duke eksperimentuar pjesërisht me metodën Kubiste. Siç mund ta imagjinoni, jeta e një artisti të ndërgjegjshëm dhe avangard si Giacometti nuk mund të jetë e lehtë, aq shumë sa që, pasi hapi një studio me vëllanë e tij Diego (i cili më vonë do të bëhet asistent i tij deri në vdekjen e tij) , për të jetuar, ai nuk përton të dizajnojë mobilje.

Giacometti në hulumtimin e tij të pandërprerë nuk mund të anashkalojë Surealizmin e ri, dhe në fakt ndan me disa prej bashkatdhetarëve të tij që banojnë në kryeqytetin francez simpatitë për këtë lëvizje.

Nga viti 1927 ai filloi të ekspozojë skulpturat e tij të para surrealiste në Salon des Tuileries. Suksesi më në fund troket në derën e tij, duke i dhënë mundësinë për të hyrë në një turne më prestigjioz, i cili i lejon atij të hyjë në kontakt me personalitete të jashtëzakonshme artistike si: Arp, Mirò, Ernst dhe Picasso ose shkrimtarë si Prévert, Aragon, Eluard, Georges Bataille etj. Queneau. Ndër të tjera, një partneritet i fortë lindi me Breton, themeluesin e lëvizjes surrealiste, për të cilën ai shkruan dhe vizaton në revistën “Surrealizmi në shërbim të revolucionit”.

Por Giacometti ndjen gjithashtu nevojën për t’u rikthyer në temën e “ngjashmërisë absolute” dhe, pas vdekjes së babait të tij në 1933, përfundon një periudhë e re e praktikës. Nga 1935 deri në 1940 ai u përqëndrua në studimin e kokës, duke filluar nga pamja, selia e mendimit. Ai gjithashtu përpiqet të tërheqë figura të tëra, në një përpjekje për të kapur identitetin e qenieve njerëzore individuale me një shikim të vetëm. Në këtë periudhë ai afrohet me Picasso dhe Beckett, dhe vendos një dialog me Jean-Paul Sartre që shpesh do të ndikojë në veprat e të dyve. Ai i kaloi vitet e Luftës së Dytë Botërore në Gjenevë.

Më 1946 u kthye në Paris dhe gjeti vëllain e tij Diego, duke u futur në një fazë të re artistike gjatë së cilës statujat u zgjatën dhe gjymtyrët e tyre u shtrinë në një hapësirë ​​që përmbante dhe përfundoi ato.

Në vitin 1962 ai mori çmimin e Madh për skulpturën në Bienalen e Venecias.

Vitet e fundit janë përplot me aktivitete frenetike dhe një vazhdim i ekspozitave të shkëlqyera në të gjithë Evropën. Megjithëse i sëmurë rëndë ai shkoi në New York në vitin 1965 për ekspozitën e tij në Muzeun e Artit Modern. Si punimin e tij të fundit ai përgatiti tekstin për librin “Paris pa fund”, një sekuencë prej 150 litografish në të cilat rrjedhin kujtimet e të gjitha vendeve të jetuara .

Ai u nda nga jeta më 11 janar 1966; varri i tij është në vendlindjen e tij në Borgonovo, afër prindërve të tij.

Një nga skulpturat e tij prej bronzi, “L’homme qui marche I” (Njeriu në këmbë), u shit në ankandin e Sotheby në fillim të shkurtit 2010 për rreth 75 milion euro: është çmimi më i lart në botë i paguar për një vepër arti./Elida Buçpapaj