KËNGË PRANVERORE
28 mars 1919, Granadë
1
Dalin vogëlushët gjithë
hare nga shkolla
dhe vënë në ajrin e vakët
të prillit këngë të njoma.
Në heshtjen vuve të udhës
o çfarë kulm hareje!
Një heshtje që e thërmon
qeshja e argjendit të freskët.
II
Eci këtë buzëmbrëmje
mes luleve të fushës
dhe ujin e trishtimit tim
e lëshoj sipër udhës.
Një qendër varrezash fshati
përmbi kodrën vetmitare
ngjan si një arë e mbjellë
me bërthama kafkash.
Kanë lulëzuar selvitë
si koka gjiganteske
që me zgavrat boshe
e floknajë të gjelbër
kundrojnë horizonte
meditues e të dhembshëm.
O prill hyjnor, që na vjen
plot me diell dhe aroma
mbushi me foleza ari
lulesh gjithë ato koka!
HIJA E SHPIRTIT TIM
Dhjetor 1919, Madrid
Hija e shpirtit tim
ikjen merr në një perëndim alfabetesh,
mjegulla librash
dhe fjalësh.
Hija e shpirtit tim!
Kam arritur në cakun ku pushon
nostalgjia,
e pika e lotit bëhet
alabastër shpirti.
(Hija e shpirtit tim!)
Lëmshi i dhimbjes
po mbaron,
por mbetet arsyeja e thelbi
i mesditës sime të vjetër të buzës,
i mesditës sime të vjetër
të shikimeve.
Një labirint i errët
yjesh të tymuara
ma ndërlikon iluzionin
pothuaj të venitur.
Hija e shpirtit tim!
Dhe një lëbyrje
i mjel shikimet e mia.
Shoh fjalë dashurie
të rrënuara.
Bilbili im!
Bilbil!
Ende këndon?
KËNGË TË REJA
Gusht 1920, Vega de Zujaria
Thotë mbrëmja: “Kam etje për hije!”
Thotë hëna: “Unë, etje për yje!”
Burimi kristalor lyp buzë,
frymime kërkon era.
Unë kam etje për aroma dhe qeshje.
Etje për këngë të reja
pa hëna as zambakë
e pa dashuri të vdekura.
Një këngë mëngjesi për të cilën drithërohet
qetësia e vaheve
të së ardhmes. E plotpërplot shpresa
qofshin valët si dhe mellat.
Një këngë e ndritshme dhe e kthjellët,
me plot mendim
e panjollë trishtimi e ankthesh
e panjollë nga ëndërrat.
E pa mish lirika që e shpërthen
së qeshuri heshtjen.
(Një stuhi pëllumbash të verbër
lëshuar në mister.)
Këndoj drejt e në zemrën e gjërave
dhe në shpirtin e erërave
e të gjejë prehje më në fund në gëzimin
e zemrës së përjetshme.
IN MEMORIAN
Gusht 1920
Plep i dashur,
i dashur plep,
je bërë i artë.
Dje ishe ende i gjelbër,
një gjelbërim marramendës
shpendësh
të lavdishëm.
Sot je rrëzuar
nën qiellin e gushtit
si unë nën qiellin
e shpirtit tim të kuq.
Aroma e ngujuar
në trungun tënd
do të vijë drejt zemrës sime
dhembshurisht.
Gjysh i rreshpët i livadhit!
Ne
jemi bërë
të artë!
ËNDËRR
Maj 1919
Zemra ime pushonte pranë burimit të ftohtë.
(Me pezhishkat e tua mbështille
merimangë e harrimit.)
Uji i atij burimi këngët e tij ia thoshte.
(Me pezhishkat e tua mbështille
merimangë e harrimit.)
Zemra ime e zgjuar dashuritë e saj ia shpalonte
(Merimangë e heshtjes,
misterin tënd ende.)
E uji i burimit atë e dëgjonte me aq droje.
(Merimangë e heshtjes,
misterin tënd ende.)
Zemra zbrazej vrullshëm mbi atë burim të ftohtë.
(Duar të bardha, të largëta,
ujin në fré mbajeni!)
E merr me vete ujin dhe hareshëm këndon.
(Duar të bardha, të largëta,
ujin në fré mbajeni!)
MADRIGAL
Tetor 1930, Paris
Zemra ime ishte një shegë,
e thellë dhe e hapur;
goja jote ishte një trëndafile
letre.
Dekori një fushë me borë.
Duart e mia ishin hekura
të mirë për farkëtime;
trupi yt ishte perëndimi
i një kumbimi kambane.
Dekori një fushë me borë.
Në kafkën blu
të tejzhbiruar
u bënë stalaktite
të duat e mia.
Dekori një fushë me borë.
U mbushën me myqe
ëndërrat e mia foshnjore,
e dhimbja ime turjelë
shpoi tejetej hënën.
Dekori një fushë me borë.
Tash stërvit rëndë
shkollën e vjetër,
dashurinë time, sytë e mi
(mëza pa sy).
E dekori është një fushë me borë.
BALADA E KATRORIT
1919
Këndojnë fëmijët
në natën e qetë:
rrëke e kulluar,
burim i kthjellët!
Fëmijët
E çfarë zemra jote
hyjnore ka në festë?
Unë
Kumbimet e kambanës
të humbura në mjegull.
Fëmijët
Na ler të këndojmë
në këtë katror.
Rrëke e kulluar,
burim kristalor.
E çfarë ke në duart
e tua të pranverës?
Unë
Një trëndafil gjaku
dhe zambak të freskët.
Fëmijët
Lahu në ujët
e këngës së vjetër.
Rrëke e kulluar,
burim i kthjellët!
E çfarë ndjen në gojën tënde
të kuqe dhe të tharë?
Unë
Aromën e ashtit
të kafkës sime të madhe.
Fëmijët
Pi ujin e qetë
të këngës së vjetër!
Rrëke e kulluar,
burim i kthjellët!
Pse ik kaq larg
nga ky katror?
Unë
Në kërkim të magjistarëve
e të princeshave shkoj!
Fëmijët
Kush ta ka treguar udhëtimin
e poetëve?
Unë
Burimi dhe rrëkeja
të këngës së vjetër:
Fëmijët
Do të shkosh larg larg
deteve dhe tokës?
Unë
Është mbushur me drita
zemra ime e mëndafshtë,
e kambanave të humbura,
e bletëve dhe badrës.
Unë do të shkoj larg,
përtej atij mali,
përtej deteve,
tej yjeve lart,
për të kërkuar Krishtin
që ma kthen shpirtin
e vjetër të fëmijës,
të rritur me legjenda,
me shpata druri
e kapelë pendlash.
Fëmijët
Na ler duke kënduar
në këtë katror.
Rrëke e kulluar,
burim i kristalor!
Bebëzat e stërmëdha
të lastarëve të tharë,
plagosur nga era,
gjethet e vdekura qajnë.
HËNA DHE VDEKJA
1919
Hëna ka dhëmbë fildishi.
Si ia beh e vjetër dhe trishtë!
Barqet janë të thatë,
fushat pa blerim
e pemët të zhveshura
pa gjethe e pa çerdhe.
Zonja Vdekje, e rrudhuar,
kalon nëpër shelgjishte
me korteun absurd
të iluzioneve të dikurshme.
Shkon duke shitur ngjyra
dylli dhe stuhie
si një zanë përrallash
e ligë dhe mashtruese.
Dhe hëna ka blerë
pikturën e Vdekjes.
Në natën e trubullt
hëna është bash e marrë!
Ndërkohë unë kam
në shpirtin tim të errët
një panair pa muzikë
me tezga hijesh.
CJAPI
1919
Grigja e dhive pranë
ujit të lumit kaloi.
Mbrëmjes së trëndafilit dhe zefirit
plot me paqe romantike
unë e kundroj
cjapin hamshor.
Njatjeta, demon i belbët!
Nga të gjithë
kafshët je më solidi.
Mistik i përjetshëm
i ferrit
të mishit…
Sa ngashnjime
ke në mjekrën tënde,
në ballin e gjerë,
Don Zhuan çartan!
E çfarë zhbirimi ke në shikimin
mefistofelik
e pasional!
Del nëpër fusha
me grigjën e tërë,
eunuk je bërë
ti që je një sulltan!
Etja jote për seksin
nuk shteron as ndal;
ke marrë shkollë të mirë
nga babai Pan!
Dhia
të vjen pas pa u ndie
e dashuruar gjer në përshpirtje;
por pasionet e tua janë të pangishme;
Greqia e vjetër shpirtin
tënd do ta njihte.
O kreaturë e legjendave të thella shenjte
të asketëve thatimë dhe Qoftëlargëve,
me gurë të zinj dhe gërxhe të ashpër,
me bisha mitike e guva të thella,
ku je parë mes hijeve
duke i fryrë flakës
së harbimeve seksuale!
Meshkuj brioshë
me mjekra sfidante!
Zezak me prejardhje paramesjetare!
Linde bashkë me Filomedin
në shkumën e dlirë të deteve,
e gojët tuaja
ledhatoheshin
nën mrekullinë e botës yjore të epërme.
Cjepër!
Jeni metamorfozët
e satirëve të moçëm
tashmë të ndjerë.
Ju shpërndani lakmi të virgjër
sa asnjë kafshë tjetër ndonjëherë.
Fanarë ndriçues të Jugut!
Ndaloni vëmendshëm
që të dëgjoni
si nga thellësitë e fushave
ju thotë gjeli
“Njatjeta” kur kaloni.
Komentet