Kur vuajtja rrëmon, për tokë më zvarrit Nga Miradije Maliqi

May 26, 2023

Nuk ma mësove këtë ikje

Unë frymoj me buzëqeshjet e tua

Kur vjen koridoreve të kujtesës.

Këndell mendimin me dritën e syve të tu.

E shoh veten me vështrimin tënd

Etjen e mungesës e ndez me praninë tënde

E i godas malet kur më thonë ke ikur.

Mësoj për ditë se si ta kuptoj jetën

me sy të lagur humnerave të netëve

Eh, kur vuajtja rrëmon, për toke më zvarrit,

arratisem me krahët e dashurisë tënde.

Sa herë në ëndrra më vjen plot gaz dhe e lumtur

Mi hap portat e botës, më bën nënë më të mirë, nënë,më të fortë.

Me emrin tënd, bijë, fitoj, gjithçka pata humbur.

Liria, akti mizor i ikjes

Pas zgjimit,koha numëron hapat pas,me premtimet plot pëllëmbë xhama të thyer.

Idhuj të rremë, paskam shpikur,

në emër të lirisë mi vjedhin ëndrrat

Liria qenka akti mizor i ikjes!

Ecim spirales së Arkimedit,

gjithnjë më larg nga gjërat, që i patëm të shenjta ,

të pangopurit i ngrohin duart

kur baltosim njëri tjetrin me balte.

E përrallat?

Nuk ekzistojnë më, as nëpër përralla!

Zemrat e vrara përpëliten nëpër kalendarët e vjetra.

Nëpër parada krenarie, luftëtari mbledh thërmi buke

Plumbi për mizorinë ,paska shumë etje.

Pas zgjimit, vetëm të pavdekshmit shohin dritë,

gjersa trupi tyre, ushqen tokën, që i tradhton çdo ditë

Pas zgjimit,pangopësia ,motivi që e admirojmë.

• twitter

  Follow
• facebook
• linkedin

Fjalë kyçe: Miradije Maliqi