Një dem i madh i zi kullot paqësisht në një livadh malor. Në një moment ai vëren një lëvizje të çuditshme në fund të kullotës: një pikë e bardhë që lëviz me kërcime drejt tij.
Ngadalë afrohet topi i bardhë, kur është disa hapa larg, demi e kupton se është një lepur i bardhë. Kafsha e vogël ndalon para demit.

“Hej, je në vete? Tundu që andej, trashaman! Hiqu mënjanë, po nxitoj!”, bërtet lepurushi.

Demi e shikon atë duke u ripërtypur, pa lëvizur qerpikun.

“Hej, idiot! nuk më dëgjove?? Të thashë më lër të kaloj, nëse nuk do që të të shkel me shkelm!!”.

Demi vazhdon të ripërtypet, pa e prishur terezinë.

“Ore, i ke veshët plot dyll? Nëse nuk lëviz për dhjetë sekonda, të betohem se ta bëj përshesh surratin, e kupton, o tul e dhjamë? Pra… gati? Dhe njëoo… dyeeee… treeee… katëroo….”

Duke lëshuar një zhurmë mërzie, demi kthehet, ngre bishtin, e varros lepurin nën një mal me jashtëqitje dhe largohet i qetë.

Kalojnë minutat, kur lart del një putra e vogël, pastaj shfaqet koka, më në fund krejt lepurushi, i gjithi i lyer me jashtëqitje. Kafsha e vogël pastron sytë, shikon përreth dhe, duke parë demin në horizont, bërtet: “A-ha! Të shpëtoi kaka nga frika, ë!!!”