Një ateist po ecte në pyll dhe po mendonte:

– Çfarë pemësh madhështore! Çfarë lumenjsh të vrullshëm! Sa kafshë të bukura!

Ndërsa ecte përgjatë lumit, dëgjoi lëvizje në shkurret pas tij. Ai u kthye për të parë dhe pa një ari gjigant që po e sulmonte. Ai filloi të vraponte sa më shpejt që mundi të ngjitej në shtegun, por ariu po afrohej gjithnjë e më shumë.

Më në fund u raskapit dhe ra në tokë. Ai u rrotullua në përpjekje për t’u ngritur dhe për të vazhduar vrapimin, por ariu ishte pikërisht sipër tij, e kishte arritur dhe ishte gati ta godiste me putrën e tij. Atëherë ateisti bërtiti i tmerruar:

– O Zot!

Koha ndaloi. Ariu ngriu. Heshtja ra në pyll, një dritë verbuese shkëlqeu mbi njeriun dhe një zë bërtiti nga qielli:

– Ti e ke mohuar ekzistencën time gjithë këto vite, i ke mësuar të tjerëve se unë nuk ekzistoj, madje ia atribuon krijimin një aksidenti kozmik. Tani pret që unë të të ndihmoj? A duhet të të konsideroj besimtar?

Ateisti shikoi drejt dritës:

– Do të ishte hipokrite nga ana ime që të kërkoja papritmas të më konsiderosh besimtar tani, por ndoshta mund ta bësh ariun besimtar?

– Shume mire! – iu përgjigj zëri.

Drita u largua. Filluan përsëri tingujt e pyllit. Ariu uli putrën e djathtë, i bashkoi të dyja, uli kokën dhe tha:

– Zot, bekoje këtë ushqim që do të marr dhe për të cilin jam shumë mirënjohës…