Mori një vendim befasues në vitin 1975:

Ai refuzoi Fakultetin Juridik të Harvard-it për t’u shërbyer fshatrave më të varfra të Perusë

Tani, ai është Papa i 267-të.

• Flet gjuhën e lashtë inkase.

• Ecte 8 orë për të ndihmuar të varfërit

• Amerikan i parë i Shteteve të Bashkuara që bëhet Papë.

Në vitin 1975, Robert Prevost ishte në kulmin e suksesit. Mësues matematike në Çikago. Katolik i devotshëm. I pranuar në Fakultetin Juridik të Harvardit. Kishte gjithçka që një i ri mund të ëndërronte. Por pastaj mori një vendim që askush nuk e priste. Ai tha jo për Harvardin.

Jo për një të ardhur me gjashtë shifra. Jo famës. Jo rehatisë.

Dhe po për diçka që pak njerëz guxojnë ta zgjedhin: një jetë dorëzimi të plotë. Ai iu bashkua një grupi misionar dhe u zhvendos në Peru. Jo në qytete. Jo në vendet turistike.

Por në fshatrat më të largëta ku fëmijët vdesin nga sëmundje të shërueshme dhe familjet ecin kilometra për ujë të pastër. Nuk kishte rrugë. As ujë të rrjedhshëm. As WiFi.

Vetëm male. Heshtje. Dhe varfëri. Por ai e përqafoi si shtëpinë.

Roberti nuk jetoi thjesht mes njerëzve. Ai u bë njëri prej tyre.

• Mësoi keçuan—gjuha e inkasve.

• Mbante ushqim për ditë të tëra, teksa ecte në këmbë.

• Flinte në dysheme balte me fshatarët.

• Lutjet i bënte nën yje.

Ai u jepte mësim fëmijëve të zbathur nën çati të dëmtuara. Kur nuk jepte mësim, ai bartte të sëmurët mbi gomarë për të dhënë ndihmë.

Ai dëgjonte, dëgjonte me të vërtetë historitë që askush tjetër nuk i dëgjonte.

Ndërsa miqtë e tij nga Amerika bëheshin avokatë dhe mjekë, ai u bë diçka krejt tjetër:

Një bari,

Një vëlla,

Një luftëtar i qetë i besimit.

Dhe dalëngadalë legjenda e tij u përhap. Veprat e tij nuk transmetoheshin, por jehuan nëpër Ande.

Ipeshkvijtë e vunë re.

Priftërinjtë e vunë re.

Me kalimin e kohës Vatikani e njohu.

Ata e thirrën për të udhëhequr të gjithë urdhrin e tij augustinian. Nga shërbimi në një fshat, tek drejtimi i 2,800 vëllezërve në mbi 40 vende.

Megjithatë—mbante të njëjtat sandale

Ende ecte me të varfrit.

Ende refuzonte luksin.

Pastaj erdhi thirrja që ndryshoi gjithçka:

Roma e donte më afër. Në vitin 2020, ai u emërua Arqipeshkëv dhe iu ngarkua të qeveriste ipeshkvij në nivel global. Ishte e rrallë. Por Roberti kurrë nuk kishte ndjekur thjesht traditën. Ai nuk ishte thjesht i rrjedhshëm në latinisht apo në të drejtën kanonike.

Ai ishte i rrjedhshëm në dhembshuri.

Në përunjësi.

Në dëgjim.

Në prani.

Vatikani nuk pa thjesht një prift. Ata panë një udhëheqës me shpirt. Më 30 shtator 2023, Papa Françesku e bëri zyrtare: Robert Prevost u shpall Kardinal. Vetëm një hap larg Papës.

Dhe pastaj… në vitin 2025

U bë historia. Për herë të parë ndonjëherë një amerikan.

Një ish-mësues matematike.

Një misionar për të harruarit,

U ngrit si Papa i 267-të i Kishës Katolike

Dhe ai nuk harron njerëzit që e formuan. Deri sot, Papa Robert ende kthehet në të njëjtat fshatra.

Ende lutet në Keçuan.

Ende ulet në dysheme balte.

Ende mban duart e të moshuarve në heshtje.

Sepse udhëheqja, sipas tij:

Nuk ka të bëjë me pozitën, por me praninë.

Bota është e fiksuar pas pushtetit.

Por Robert Prevost dëshmon:

• Titujt s’kanë vlerë pa shërbim.

• Dija është e kotë pa dashuri.

• Dhe besimi pa sakrificë është zhurmë.

Ai e la pas botën, për ta ndryshuar atë.