Ka një moment kur një popull nuk duron më. Ka një pikë ku durimi kthehet në shpërthim, zemërimi në vendim, dhe heshtja në revoltë morale. Shqipëria sot është pikërisht aty.

Belinda Balluku.
 Mirlinda Karçanaj.
 Linda Rama.

Tre emra që nuk janë më thjesht pjesë e qeverisë — janë simboli i një shteti të përdhunuar, një republike të poshtëruar dhe një shoqërie të vjedhur deri në kockë.

Të treja në qendër të dyshimeve më të rënda që ky vend ka parë këto 35 vite.
 Të treja të mbrojtura me thonj e me dhëmbë nga një kryeministër që po fundoset bashkë me to.

Belinda – fytyra arrogante e abuzimit

Me tenderat që rëndojnë sa një tunel i Llogarës i mbushur me beton të vjedhur, me pushtetin që e ushtronte si pronë personale, me arrogancën që e kalonte kufirin e shantazhit moral ndaj të gjithëve — Belinda Balluku është përfaqësimi më brutal i një qeverie që nuk njeh turp, kufi, as përgjegjësi.

Dhe sot Rama lufton si i marrë për ta mbrojtur.

A e kupton sa rëndojnë këto dosje? 
A e kupton se kjo nuk është më politikë, por në zemër të shtetit? 
Apo thjesht ka frikë se rrëzimi i saj është zinxhir që ia çon SPAK-un në zyrë?

Mirlinda – skema e fshehtë e teknokracisë së vjedhjes

Karçanaj nuk ishte thjesht drejtoreshë. 
Ishte portë hyrëse për një sistem ku çdo tender kalonte si lumë ari drejt duarve të kompanive të preferuara.
 Tender pas tenderi, miliona pas milionësh, gjithçka e veshur me petkun e teknologjisë moderne, kur në fakt ishte teknologjia e grabitjes moderne.

Sot në arrest shtëpie.
 Por pas saj qëndron një mur i tërë sekretesh, marrëveshjesh, firmash, porosish.

Mur që Rama po përpiqet me çdo mënyrë ta mbajë në këmbë.

Linda – heshtja që peshon më shumë se çdo dosje

Nuk ka dosje të hapur ndaj saj.
Por çdo shqiptar e di peshën e influencës së saj.
 Çdo shqiptar e di rolin e zonjës së parë në një pushtet që s’ka pasur asnjëherë frikë nga etika dhe transparenca.

Linda është hija që nuk e prek askush, muri i padukshëm që SPAK-u e shikon, e ndjen, por ende nuk e sheh në letër.

Dhe kjo është vetë problemi: në Shqipëri jo gjithçka shkruhet, jo gjithçka hetohet, jo gjithçka lejohet. 
Por e vërteta e ka një zakon: rrëzon çdo mur, qoftë edhe të paprekshëm.

Rama – kapobanda që nuk lejon më as drejtësinë të marrë frymë

Sot kryeministri nuk vepron më si udhëheqës.
 Vepron si njeriu që mbron kështjellën e fundit të klanit të tij. Shan SPAK-un. 
Akuzon gjykatat.
 Shantazhon parlamentin.
 Shton roje, ul trimërinë dhe ngre zërin. Sepse nuk ka më asnjë aleat të sinqertë — vetëm frikën.

Frikën se goditja ndaj njërës prej tyre është goditja finale ndaj tij vetë. Tre gra, një kryeministër – dhe një popull që po acarohet çdo ditë.

Shqiptarët janë lodhur.
Janë varfëruar.
 U është vjedhur koha, shpresa, drita, fëmijët që ikin me gomone, dhe të ardhmen që u dogj si dokument i vjetër në zyrat e pushtetit.

Nuk është më çështje ideologjie. 
As politike.
 As partie. Është çështje gjaku, morali, ekzistence.

A duhet t’i shkojë drejtësia deri në fund? Jo vetëm duhet — është detyrim kombëtar.
 Të shkojë deri në fund të çdo kontrate.
 Çdo dokumenti.
 Çdo tenderi.
 Çdo telefonate.
 Çdo kompanie.
 Çdo urdhri politik.

Me të njëjtën forcë që u vodh vendi, me të njëjtën ashpërsi duhet të vijë drejtësia.

Ka ardhur ora që banda e grabitjes të shembet. Të gjitha. Pa përjashtim.**

Nuk ka më Belinda.
 Nuk ka më Mirlinda.
 Nuk ka më Linda. 
As Rama nuk del më i larë nga ky llum.

Sepse kur një shtet grabitet për vite, drejtësia nuk është më një opsion —
është hakmarrja morale e gjithë një populli.

/ Nga Muriel Bistro /Boldnews.al