VOAL- Nuk duhet të luash me dashurinë.

Kthimi e bën dikë ta dojë lamtumirën.

Sa e lavdishme është – dhe gjithashtu sa e dhimbshme – të jesh një përjashtim.

Me një puthje le të nisemi për në një botë të panjohur.

Nuk ia dal dot – pavarësisht vetes, pafundësia më mundon.

Artistët e mëdhenj nuk kanë atdhe. 

Nuk ka trishtim më të keq sesa të kujtosh lumturinë në ditën e trishtimit.

Këngët më dëshpëruese janë më të bukurat, dhe unë njoh disa të pavdekshme që janë lotë të pastër.

Çdo varg i paharrueshëm i një poeti të vërtetë ia kalon dy a tri herë përmbajtjes së shkruar./Elida Buçpapaj

VOAL- Paqja nuk është mungesë lufte, është një virtyt, një gjendje mendore, një prirje për mirëdashësi, besim, drejtësi.

Nëse doni që e tashmja të jetë ndryshe nga e kaluara, studioni të kaluarën.

Lumturia është një virtyt, jo shpërblimi i saj.

Ambicia është dëshira e tepruar për pushtet.

Zoti është banuesi dhe jo shkaku kalimtar i të gjitha gjërave.

Çdo gjë që është në kundërshtim me natyrën është në kundërshtim me arsyen, dhe çdo gjë që është në kundërshtim me arsyen është absurde.

Asgjë në univers nuk është e kushtëzuar, por të gjitha gjërat janë të kushtëzuara të ekzistojnë dhe të veprojnë në një mënyrë të veçantë nga domosdoshmëria e natyrës hyjnore.

Vullneti dhe intelekti janë një dhe e njëjta gjë.

Mos u habitni nga idetë e reja; sepse është e njohur mirë për ju se një gjë nuk pushon së qeni e vërtetë për shkak se nuk pranohet nga shumë njerëz.

Vetëm ajo gjë është e lirë që ekziston nga domosdoshmëritë e natyrës së vet dhe përcaktohet në veprimet e saj vetëm nga vetja.

Vetëkënaqësia është kënaqësi e shoqëruar nga ideja e vetes si shkak.

Dëshira është thelbi i një njeriu.

Çfarëdo që është, është në Zot, dhe pa Zot asgjë nuk mund të jetë, ose të konceptohet.

Unë nuk di si të mësoj filozofi pa u bërë shqetësues i fesë së vendosur.

Të gjitha gjërat e shkëlqyera janë aq të vështira sa janë edhe të rralla.

Mund të ndodhë lehtësisht që një njeri i kotë të bëhet krenar dhe ta imagjinojë veten të kënaqshëm për të gjithë, kur në realitet është një bezdi universale.

E gjithë lumturia ose pakënaqësia varet vetëm nga cilësia e objektit me të cilin jemi të lidhur nga dashuria.

Bekimi nuk është shpërblimi i virtytit, por vetë virtyti.

Kam bërë një përpjekje të pandërprerë për të mos tallur, për të mos vajtuar, për të mos përçmuar veprimet njerëzore, por për t’i kuptuar ato.

Ata që besohet se janë më të përulur dhe më të përkorë zakonisht janë më ambiciozë dhe ziliqarë.

Përpjekja për të kuptuar është baza e parë dhe e vetme e virtytit.

Sepse paqja nuk është thjesht mungesë lufte, por është një virtyt që buron nga një gjendje mendore, një prirje për mirëdashësi, besim, drejtësi.

Aktiviteti më i lartë që një qenie njerëzore mund të arrijë është të mësuarit për të kuptuar, sepse të kuptosh do të thotë të jesh i lirë.

Fama ka edhe këtë pengesë të madhe, se nëse e ndjekim atë, duhet të drejtojmë jetën tonë në mënyrë që të kënaqim imagjinatën e njerëzve.

Njerëzit nuk qeverisin asgjë me më shumë vështirësi sesa gjuhët e tyre dhe mund t’i moderojnë dëshirat e tyre më shumë sesa fjalët e tyre.

Nëse njerëzit do të lindnin të lirë, ata, për sa kohë që do të mbeteshin të lirë, nuk do të formonin asnjë koncept të së mirës dhe të keqes.

E njëjta gjë mund të jetë në të njëjtën kohë e mirë, e keqe dhe indiferente, p.sh., muzika është e mirë për melankolikët, e keqe për ata që vajtojnë dhe as e mirë as e keqe për të shurdhërit.

Vetëm ai është i lirë që jeton me pëlqim të lirë nën udhëheqjen e plotë të arsyes.

Dëshira është vetë thelbi i njeriut.

Për sa kohë që një njeri imagjinon se nuk mund ta bëjë këtë apo atë, për sa kohë që është i vendosur të mos e bëjë; dhe si pasojë, për sa kohë që është e pamundur për të që ta bëjë këtë.

Virtyti i vërtetë është jeta nën drejtimin e arsyes.

Unë jam përpjekur të mos qesh me veprimet njerëzore, të mos qaj me to, as t’i urrej, por t’i kuptoj ato.

Krenaria më e madhe, ose dëshpërimi më i madh, është injoranca më e madhe e vetes.

Mos qani; mos u indinjoni. Kuptoni.

Bota do të ishte më e lumtur nëse njerëzit do të kishin të njëjtën aftësi për të heshtur sa për të folur.

Frika nuk mund të jetë pa shpresë, as shpresa pa frikë.

Të ndihmosh çdo të varfër është shumë përtej mundësive dhe fuqisë së çdo njeriu. Kujdesi për të varfrit është detyrë e shoqërisë në tërësi.

Do t’ju paralajmëroja se unë nuk i atribuoj natyrës as bukurinë, as deformimin, as rregullin, as konfuzionin. Vetëm në lidhje me imagjinatën tonë gjërat mund të quhen të bukura ose të shëmtuara, të rregulluara mirë ose të ngatërruara.

Liria është absolutisht e nevojshme për përparimin në shkencë dhe artet liberale. Askush nuk është më i mashtruar nga lajkat sesa krenarët, të cilët dëshirojnë të jenë të parët dhe nuk janë.

Paqja nuk është mungesa e luftës, por një virtyt i bazuar në forcën e karakterit.

Nuk ekziston asgjë nga natyra prej së cilës nuk rrjedh ndonjë pasojë.

Ne ndiejmë dhe e dimë se jemi të përjetshëm.

Unë e quaj të lirë atë që udhëhiqet vetëm nga arsyeja.

Krenaria është kënaqësi që rrjedh nga mendimi tepër i lartë i një njeriu për veten.

Mëkati nuk mund të konceptohet në një gjendje natyrore, por vetëm në një gjendje civile, ku vendoset me pëlqim të përbashkët se çfarë është e mirë ose e keqe./Elida Buçpapaj

VOAL- Bukuria nuk është diçka për të cilën duhet të konkurrohet: të gjithë kanë diçka të bukur për të zbuluar; vëmendja është çelësi i zbulimit.

Dje, si sot, për një grua, të kesh guxim do të thotë të mendosh dhe të zgjedhësh me kokën tënde, madje edhe përmes një heshtjeje të ushqyer nga idetë.

Dashuria duhet të çlirojë, jo të skllavërojë. Është një shtrembërim psikologjik dhe moral të mendosh se dashuria konsiston në zotërimin dhe dominimin e tjetrit.

Të besosh se je superior është mendjevogëlsi. Ne jemi një grimcë jete në një univers që vërtitet me shpejtësi drejt kush e di se ku.

Heshtja, kur imponohet, është plot me jehona të kota, gjurmë thirrjesh të dështuara, britma të mbytura, sinjale tymi të shpërndara nga era.

Dashuria është një miush i vogël që fluturon dhe nuk mund ta ndalosh, as duke i spërkatur kripë në bisht.

Në pakujdesinë gjuhësore në të cilën jetojmë, kemi nevojë për poezi, e cila ka funksionin e afrimit të absolutes. Në këtë treg të përgjithshëm fjalësh, fjala poetike bëhet absolute.

Në të gjitha gjërat fshihet një “pse” që çon në një tjetër “pse”, e cila sugjeron një “pse” të vogël, të papritur, nga e cila ndoshta buron një tjetër “pse”, krejt e re, e porsalindur.

Një vështrim ndonjëherë mund të bëhet mish, duke bashkuar dy njerëz më shumë sesa një përqafim.

Të ndash jetën tënde me një burrë, t’ia kushtosh dashurinë tënde atij, ka një çmim; për gratë, kjo do të thotë të vendosësh të sakrifikosh diçka nga vetja.

Edhe përtacia, por me vetëdije, mund të jetë një art.

Koha është një justifikim. Kur do diçka, e gjen kohën.

Injoranca mund të jetë sublime, por gjithmonë çon në katastrofë.

Nuk ka asgjë heroike në sulmin frikacak ndaj më të dobtëve.

Një miqësi, qoftë midis burrave apo grave, është gjithmonë një marrëdhënie dashurie. Dhe në një përkëdhelje, në një përqafim, në një shtrëngim duarsh, ndonjëherë ka më shumë sensualitet sesa në aktin e vërtetë të dashurisë.

Është më e lehtë për një deve të kalojë nëpër vrimën e një gjilpëre sesa për një grua të ketë forcën për të qenë vetvetja, në mishin e saj dhe në mendimet e saj.

Duke hedhur poshtë konceptin e skllavërisë njerëzore, nëpërmjet ndershmërisë intelektuale, arrihet të pranohet edhe padrejtësia e skllavërisë ndaj kafshëve.

E ardhmja hapet para saj si një lule e hershme që ka ndjerë rrezen e parë të diellit, por mund të mbetet e ngrirë në degë. Sepse pranvera nuk ka ardhur ende dhe ajo rreze dielli e ka mashtruar.

Në çdo grua, nxjerr kokë një fëmijë që dëshiron me kokëfortësi të mbetet fëmijë.

Fjalët, thotë shkrimtari, mblidhen nga sytë si tufa rrushi nga një pjergull, shtrydhen nga mendimet që rrotullohen si një rrotë mulliri dhe pastaj, në formë të lëngshme, përhapen dhe rrjedhin të lumtura nëpër vena.

A është kjo korrja hyjnore e letërsisë?

Mund të ndodhë që të jetosh pa “ekzistuar”.

Më pëlqen të bie në dashuri. Është një gjendje që më jep ngrohtësi dhe lehtësi.

E mjerë, por madhështore është aftësia njerëzore për të besuar në të ardhmen pavarësisht hidhërimit dhe vogëlsisë së fatit tonë.

Një nga parimet e mia është të mos kem asgjë në jetën time për të cilën nuk mund të flas publikisht. Kjo nuk do të thotë të jesh i paturp, thjesht i sinqertë.

Të lëshosh nga dora një libër është si të lëshosh më të mirën e vetes. Të kalosh nga harqet e buta dhe të ajrosura të mendjes në ngathtësinë e një trupi lypës që kërkon gjithmonë diçka është prapëseprapë një dorëzim.

Të dashuruarit besojnë se janë një turmë edhe kur janë një plus një.

Drejtësia bëhet nga shkëputja, mirëkuptimi, gjykimi, jo nga hakmarrja dhe larja e hesapeve.

Ruajtja e vetëvlerësimit është mënyra më e mirë për t’u ndjerë mirë me veten.

Dhe në një përkëdhelje, në një përqafim, në një shtrëngim duarsh, ndonjëherë ka më shumë sensualitet sesa në aktin e vërtetë të dashurisë.

Për mua, dashuria është edhe kjo: të jesh afër pa thënë asgjë. Ka momente kur fjalët dështojnë, duke u dukur të pajetë në një marrëdhënie dashurie.

Një poet është dikush që nuk është i interesuar për historitë; ai përqendrohet në vizione dhe punon me gjuhën.

Është gjithmonë një kërcim i imagjinatës që e bën dikë xheloz.

Poezia është operacioni më artificial i imagjinueshëm. Poetët shkruajnë dhe rishkruajnë. Ata nuk improvizojnë.

Nxitimi u përket të rinjve që nuk i njohin kënaqësitë e pritjes, dëshirën për një zgjatje që mbështjell dorëzimin e aromave të thella dhe të shijshme.

Ndërsa burrat pritet të flasin me aftësi dhe talent, gratë pritet të flasin me trupat e tyre.

Sot, minjtë shihen me neveri dhe frikë. Ata jetojnë në kanalizimet e qyteteve, ushqehen me mbeturina, janë groteske gjigantë dhe të zotëruar nga forca e tigrave.

Kërkimi nuk është thjesht funksional për atë që dikush po kërkon; kërkimi përmban brenda vetes shpërblimin për punën e tij.

Minjtë dikur bartnin murtajën, ndoshta kjo është arsyeja pse kaq shumë njerëz tmerroheshin prej tyre. Dhe edhe sot, minjtë janë të frikshëm. Ata ndanin një parazit me njerëzit: pleshtin. Ishte për shkak të asaj krijese gjakpirëse që ata e gjetën veten krah për krah në tragjedi.

Fotografitë na kujtojnë se koha është shumëplanëshe dhe se ne jemi pjesë e një katastrofe metamorfike.

Kujtesa është vazhdimësia e kohës; ajo lejon që dija të vazhdojë.

Mendja jonë refuzon të mbartë thasë me sekrete. Ajo dëshiron të gjejë gëzimin e jetës dhe të vdekjes.

Ndonjëherë ne madje shuajmë urinë nëpërmjet syve tanë.

Përafrimi është një nga gjërat më irrituese: të dëgjosh një histori të bukur të treguar pa kujdes, rastësisht, pa menduar për fjalët dhe imazhet, në një mënyrë të përgjithshme dhe të nxituar, është, për ata që duan të lexojnë, një fyerje e vërtetë për veshin.

Koha është sekreti që Zoti ua fsheh njerëzve. Dhe ne jetojmë mjerisht me këtë sekret çdo ditë.

Të paktit e lumtur që duan të lexojnë poezi e dinë se pesha e tingujve, e fjalëve, mund të jetë tepër e ëmbël.

A mundet një grua, madje edhe një e re, të dashurohet aq shumë me një ide sa të sakrifikojë të gjitha pasuritë dhe të ardhmen e saj?

Pas mijëvjeçarësh urrejtjeje dhe lufte, të paktën duhet ta kishim mësuar këtë: se dhimbja nuk ka flamur./Elida Buçpapaj

VOAL- Ai që mbretëron brenda vetes dhe sundon pasionet, dëshirat dhe frikën është më shumë se një mbret.

Mirënjohja dhuron nderim, duke na lejuar të përballemi me epifani të përditshme, ato momente transcendente të admirimit që ndryshojnë përgjithmonë mënyrën se si e përjetojmë jetën dhe botën.

Vdekja është çelësi i artë që hap pallatin e përjetësisë.

Mendja është vendi i vet dhe në vetvete mund të bëjë një Parajsë Ferri, një Ferr Parajse.

Yjet, që natyra i var në qiell dhe i mbush llambat e tyre me vaj të përjetshëm, i japin dritën e duhur udhëtarit të mashtruar dhe të vetmuar.

Kush mposht me forcë, ka mposhtur vetëm gjysmën e armikut të tij. Sepse çfarë mund të krijojë më tej lufta, përveç luftës së pafundme?

Konfuzioni dëgjoi zërin e tij dhe trazirat e egra. Qëndroi sundues, qëndroi i kufizuar në pafundësi të madhe; Derisa me urdhrin e tij të dytë errësira iku, Drita shkëlqeu dhe rregulli nga çrregullimi doli.

Ai që praktikon hakmarrjen i mban plagët e veta të freskëta, të cilat përndryshe do të shëroheshin dhe do të bënin mirë.

Të jesh i verbër nuk është e mjerueshme; të mos jesh në gjendje të durosh verbërinë, kjo është e mjerueshme.

Askush nuk mund ta dojë lirinë me gjithë zemër, por njerëzit e mirë; të tjerët nuk e duan lirinë, por shthurjen.

Njeriu superior njihet me shumë thënie të lashtësisë dhe shumë vepra të së kaluarës, me qëllim që të forcojë karakterin e tij.

Bukuria është mburrja e natyrës dhe duhet të tregohet në oborre, në festa dhe solemnitete të larta, ku shumica mund të habiten nga mjeshtëria.

Grindjet e dashurisë shpesh përfundojnë në një harmoni të këndshme.

Asgjë nuk përfiton më shumë sesa vetëvlerësimi, i bazuar në atë që është e drejtë dhe e drejtë.

Është e vërtetë se lakmia është e pasur, modestia vuan nga uria.

Shërbejnë edhe ata që vetëm qëndrojnë dhe presin.

Virtyti mund të shihte të bënte atë që do të bënte Virtyti me dritën e tij rrezatuese, megjithëse dielli dhe hëna ishin në detin e sheshtë të fundosur.

Më mirë të mbretërosh në ferr sesa të shërbesh në parajsë.

E vërteta nuk vjen kurrë në botë veçse si një kopil, për turpin e atij që e solli në jetë.

Asnjë njeri që di diçka, nuk mund të jetë aq budalla sa të mohojë se të gjithë njerëzit kanë lindur të lirë natyrshëm.

Ai që ka dritë brenda gjoksit të tij të kthjellët mund të ulet në qendër dhe të shijojë ditën e ndritshme: Por ai që fsheh një shpirt të errët dhe mendime të ndyra, i errësuar, ecën nën diellin e mesditës; Vetë burgu i tij.

Një libër i mirë është gjaku i çmuar jetësor i një shpirti mjeshtër.

Më jepni lirinë të di, të shpreh dhe të argumentoj lirisht sipas ndërgjegjes, mbi të gjitha liritë.

Më jepni lirinë të di, të shpreh dhe të argumentoj lirisht sipas ndërgjegjes, mbi të gjitha liritë.

Kur ankesat dëgjohen lirisht, shqyrtohen thellë dhe reformohen shpejt, atëherë arrihet kufiri më i lartë i lirisë civile që kërkojnë njerëzit e mençur.

Le të mos harrojë Anglia përparësinë e saj për t’u mësuar kombeve si të jetojnë.

Edhe pse ia marrim një njeriu lakmitar të gjithë thesarin e tij, atij i mbetet edhe një xhevahir; nuk mund ta privoni nga lakmia e tij. Kush vret një njeri, vret një krijesë të arsyeshme, shëmbëlltyrën e Zotit, por ti që shkatërron një libër të mirë, vret vetë arsyen.

I ditur në libra dhe sipërfaqësor në vetvete./Elida Buçpapaj

VOAL- Madhështia e njeriut qëndron në fuqinë e tij të të menduarit.

Ne lundrojmë brenda një sfere të gjerë, gjithnjë duke u zhvendosur në pasiguri, të shtyrë nga skaji në skaj.

Fjalët e renditura ndryshe kanë një kuptim tjetër, dhe kuptimet e renditura ndryshe kanë efekte të ndryshme.

Natyra është një sferë e pafundme, qendra e së cilës është kudo dhe perimetri askund.

Fjalët e mira nuk kushtojnë shumë. Megjithatë ato arrijnë shumë.

Nëse i shqyrtojmë mendimet tona, do t’i gjejmë gjithmonë të zëna me të kaluarën dhe të ardhmen.

Elokuenca është një pikturë e mendimeve.

Drejtësia pa forcë është e pafuqishme; forca pa drejtësi është tiranike.

Është vetë beteja ajo që na kënaq ne, jo fitorja.

Dashuria ka arsye të cilat arsyeja nuk mund t’i kuptojë.

Tek feja ka mjaft dritë për ata që duan të besojnë dhe mjaft hije për t’i verbuar ata që nuk duan./Elida Buçpapaj

VOAL- Ekzistojnë disa rrethana kurioze në këtë punë të çuditshme dhe kaotike që e quajmë jetë, saqë një njeri e merr të gjithë universin si një mashtrim të madh në zhvillim e sipër, megjithëse nuk mund ta shohë shumë qartë kuptimin e tij dhe dyshon se mashtrimi nuk po i bëhet askujt tjetër përveç atij. Ai i gëlltit të gjitha ngjarjet, […] sado të patretshme qofshin, ashtu si një struc me bark të fortë gëlltit plumba dhe gurë stralli. Dhe sa i përket vështirësive dhe vuajtjeve të vogla, perspektivës së shkatërrimit të papritur, të rrezikut për jetën ose trupin, të gjitha këto, madje edhe vdekja, i duken atij si goditje të zgjuara dhe miqësore, goditje të gëzueshme në ije, të administruara nga shakaxhiu i vjetër i padukshëm dhe i pashpjegueshëm.

Ligësia më delikate zakonisht shoqërohet me një maturi të pazakontë, sepse ajo gjithmonë duhet të fshehë gjithçka.

Sigurisht që ka një kuptim të fshehur në të gjitha gjërat, përndryshe të gjitha gjërat do të kishin shumë pak vlerë dhe vetë globi nuk do të ishte gjë tjetër veçse një simbol i kotë, i butës si kodrat përreth Bostonit, ku të kalosh me karrocë për të mbushur ndonjë kënetë në Rrugën e Qumështit.

Para agimit kaluam midis Kaprit dhe kontinentit dhe hymë në Gjirin e Napolit. Isha në urë. Masa e paqartë e Vezuvit shpejt u shfaq. E njoha nga një pikturë (e nënës?). Shpejt e “ndjeva” qytetin. Drita të ndritshme. U mbajtëm në bord deri në orën nëntë nga policia, e cila i kushtonte kohën e vet. Me disa të tjerë zbrita në Hotel de Geneve. I goditur nga paraqitja e parë e Napolit. Turma të mëdha njerëzish, rrugë të bukura, ndërtesa të larta.

Më thirrni Ismail. Disa vite më parë — pavarësisht se për sa kohë saktësisht — duke pasur pak ose aspak para në xhep dhe asgjë të veçantë që të më interesonte në tokë, mendova të filloja të lundroja me vela dhe të shihja pjesën ujore të botës. Është një mënyrë që kam për të larguar melankolinë dhe për të rregulluar qarkullimin e gjakut. Sa herë që e gjej veten të rrudhur vetullat, sa herë që një nëntor i lagësht dhe me shi zbret mbi shpirtin tim, sa herë që e gjej veten duke ndaluar pa dashje para salloneve të funeraleve dhe duke ndjekur çdo funeral që has, dhe veçanërisht sa herë që humori im i keq bëhet aq i fortë sa më duhet një parim i fortë moral që të më pengojë të dal me vendosmëri në rrugë dhe të hedh kapelat e njerëzve në tokë në mënyrë metodike, atëherë vendos se është koha të shkoj në det sa më shpejt të jetë e mundur.

Burrat mund të duken të neveritshëm në shoqëritë dhe kombet tregtare; mund të ketë horra, budallenj dhe vrasës midis tyre; ata mund të kenë fytyra të ndyra dhe të vrazhda; por njeriu, në ideal, është një krijesë kaq fisnike dhe kaq e shkëlqyer, kaq e madhe dhe rrezatuese, saqë mbi çdo njollë poshtërimi tek ai të gjithë shokët e tij duhet të nxitojnë të hedhin pelerinat e tyre më të çmuara.

Në disa shpirtra ekziston një shqiponjë Catskill që mund të hidhet me nxitim në përrenjtë më të errët dhe të ngrihet përsëri lart e të zhduket në hapësirat diellore. Dhe, edhe nëse fluturon përgjithmonë në përrua, ky përrua është i maleve, dhe kështu, në zbritjen e saj më të ulët, shqiponja e malit është gjithmonë më lart se zogjtë e fushës, edhe kur këta të fundit ngjiten.

Lë një gjurmë të bardhë e të trazuar, ujëra të zbehta, fytyra më të zbehta, kudo që kaloj. Valët ziliqare fryhen nga të dyja anët për të mbytur gjurmët: ato vërshojnë, por më parë kaloj unë.

Më mirë të flesh me një kanibal esëll sesa me një të krishterë të dehur./Elida Buçpapaj

VOAL- Unë vdes shërbëtor besnik i mbretit, por së pari i Zotit.

Nëse nderi do të ishte fitimprurës, të gjithë do të ishin të nderuar.

Një ide absolutisht e re është një nga gjërat më të rralla të njohura për njeriun.

Unë do të zbatoja ligjin, nëse jo për asnjë arsye tjetër, vetëm për të mbrojtur veten.

Kush më do mua, do zagarin tim.

Më shihni të sigurt: sepse në zbritjen time, unë mund të zhvendosem për veten time.

Ka disa lloje fesh, jo vetëm në pjesë të ndryshme të ishullit, por edhe në çdo qytet; disa që adhurojnë diellin, të tjerë hënën ose një nga planetët.

Sepse, kur shohin njerëzit të vërshojnë në rrugë dhe çdo ditë të lagur deri në lëkurë nga shiu, dhe megjithatë nuk mund t’i bindin ata të dalin nga shiu, ata qëndrojnë brenda shtëpive të tyre, duke parë se nuk mund të korrigjojnë marrëzinë e njerëzve.

Dhe do të jetë një ndërlikim sëmundjesh, që, duke aplikuar një ilaç për një plagë, do të provokoni një tjetër; dhe ajo që heq një simptomë sëmundjeje, prodhon të tjera.

Kanali është i njohur vetëm për vendasit; kështu që nëse ndonjë i huaj do të hynte në gji pa një nga pilotët e tyre, ai do të kishte rrezik të madh të mbytjes së anijes.

Dhe, me të vërtetë, edhe pse ata ndryshojnë për gjëra të tjera, megjithatë të gjithë bien dakord në këtë: se ata mendojnë se është një Qenie Supreme që ka krijuar dhe qeveris botën, të cilin ata e quajnë, në gjuhën e vendit të tyre, Mitra.

Pak para të pangopura, të cilat i dogjën fundin e çantës.

Ata të tillë që nuk e kanë pranuar fenë tonë asnjëri nuk frikësohet prej saj dhe nuk pësojnë asnjë të keqe prej saj, kështu që gjatë gjithë kohës isha njeri i vetëm që u ndëshkua vetëm me këtë rast.

Ata habiten shumë kur dëgjojnë se ari, i cili në vetvete është një gjë kaq e padobishme, duhet të jetë kudo aq shumë i vlerësuar, saqë edhe njerëzit për të cilët është bërë dhe nga ata që ka vlerën e tij, duhet të mendohen ende me më pak vlerë se sa është./Elida Buçpapaj

VOA- Unë nuk dëshiroj që gratë të kenë pushtet mbi burrat; por mbi veten e tyre.

Dhe tani, edhe një herë, i kërkoj pasardhësit tim të gjorë të shkojë përpara dhe të përparojë. E kam përzemër atë, sepse ishte pjellë e ditëve të lumtura, kur vdekja dhe pikëllimi nuk ishin veçse fjalë, që nuk gjenin jehonë të vërtetë në zemrën time.

Shpikja, duhet pranuar me përulësi, nuk konsiston në krijimin nga boshllëku, por nga kaosi.

Jeta është kokëfortë dhe ngjitet më afër aty ku është më e urryer.

Ëndrrat e mia ishin të gjitha të miat; Askujt nuk i dhashë llogari për to; ata ishin streha ime kur mërzitesha – kënaqësia ime më e dashur kur isha e lirë.

Por unë jam një pemë e shpërthyer; buloni më ka hyrë në shpirt; dhe atëherë ndjeva se duhet të mbijetoja për të shfaqur atë që së shpejti do të pushoj së qeni – një spektakël i mjerueshëm i njerëzimit të shkatërruar, i dhimbshëm për të tjerët dhe i patolerueshëm për veten time.

Eleganca është inferiore ndaj virtytit.

Një mbret është gjithmonë një mbret – dhe një grua gjithmonë një grua: autoriteti i tij dhe seksi i saj gjithmonë qëndrojnë mes tyre dhe bisedës racionale.

Asgjë nuk kontribuon aq shumë për të qetësuar mendjen sa një qëllim i qëndrueshëm – një pikë në të cilën shpirti mund të fiksojë syrin e tij intelektual.

Jeta dhe vdekja m’u shfaqën kufij idealë, të cilët fillimisht duhet t’i kapërcej dhe të derdh një përrua drite në botën tonë të errët.

Një vartësi skllavërore ndaj prindërve shtrëngon çdo aftësi të mendjes.

Vetë erërat pëshpërisnin me thekse qetësuese dhe Natyra nënë më bëri të mos qaja më.

Ajo që më tmerroi mua, do t’i tmerrojë të tjerët; dhe më duhet vetëm të përshkruaj spektrin që kishte përhumbur jastëkun tim të mesnatës.

Agonia e ndjenjave të mia nuk më lejoi të pushoja; nuk ndodhi asnjë incident nga i cili tërbimi dhe mjerimi im nuk mund të nxirrte ushqimin e tij.

Mësoje atë të mendojë vetë? O Zot, mësoje më mirë të mendojë si të tjerët!

Unë kam shumë i neveri të paraqitem në publik, por duke qenë se rrëfimi im do të shfaqet vetëm si një shtojcë e një prodhimi të mëparshëm dhe duke qenë se do të kufizohet në tema të tilla që kanë lidhje vetëm me autorësinë time, vështirë se mund ta akuzoj veten për një ndërhyrje personale.

Nuk është e çuditshme që gratë të përqendrohen në pamjen e tyre në vend që të përqëndrohen tek ajo çfarë kanë në mendjen e tyre, pasi nuk kanë shumëçka në mendjen e tyre me çfarë të fillojnë.

Ëndrrat e mia janë dyfish më fantastike dhe më të këndshme se shkrimet e mia./Elida Buçpapaj

VOAL- Muzika duhet të shpërthejë zjarr nga zemra e burrit dhe të nxjerrë lot nga sytë e gruas.

Muzika është një zbulesë më e lartë se çdo dije dhe filozofi.

Bubullimat tingëllojnë, zhurmojnë dhe gjëmojnë rreth meje derisa t’i hedh ato në nota.

Muzika më vjen më lehtë se fjalët.

Duhet të rrëfej se bëj një jetë të mjerueshme. Prej gati dy vitesh, nuk kam marrë pjesë në asnjë veprimtari shoqërore, vetëm sepse e kam të pamundur t’u them njerëzve: “Jam i shurdhër”. Nëse do të kisha ndonjë profesion tjetër, mund të përballesha me dobësinë time; por në profesionin tim është një handikap i tmerrshëm.

Rekomandoni virtytin fëmijëve tuaj; vetëm ai, jo paratë, mund t’i bëjë ata të lumtur. Unë flas nga përvoja.

Rrofsh! Ti je një mik i lumtur, sepse dëshrion t’iu japësh  lumturi dhe gëzim shumë njerëzve të tjerë. Nuk ka asgjë më të mirë apo më të madhe se kaq!

Kur jam disi në distancë, nuk mund të dëgjoj tonet e larta të instrumenteve, zërave. Duke folur, nuk është për t’u habitur që ka njerëz që nuk e kanë vënë re kurrë, sepse si rregull unë jam i pamend dhe ata e llogarisin në atë mënyrë.

Vetëm njerëzit e pastër në zemër mund të bëjnë një supë të mirë.

Ai që je, je rastësisht nga lindja; ai që jam, jam vetëm. Ka dhe do të ketë një mijë princa; ka vetëm një Bethoven.

Fatin do ta kap për fyti; me siguri kurrë nuk do të më mundë plotësisht.

Muzika është vera që frymëzon njeriun për procese të reja gjeneruese, dhe unë jam Bacchus që shtrydh këtë verë të lavdishme për njerëzimin dhe i bën ata të dehen shpirtërisht.

Një poet i madh është xhevahiri më i çmuar i një kombi.

Duhet të ketë një depo artistike ku artisti duhet vetëm të dorëzojë veprën e tij artistike për të marrë atë që kërkon. Siç janë gjërat, njeriu duhet të jetë gjysmë biznesmeni, dhe si mund ta kuptojë – me fat të mbarë! – kjo është ajo që unë e quaj të mundimshme.

Një artist i vërtetë pritet të jetë gjithnjë me mendje fisnike, dhe ky nuk është krejtësisht gabim; nga ana tjetër, megjithatë, si vallë kritikët lejohen të vërsulen mbi ne.

Muzika është ndërmjetësi midis jetës shpirtërore dhe asaj sensuale.

Unë jetoj vetëm në muzikën time dhe mezi kam filluar një gjë kur filloj me një tjetër. Ndërsa tani jam duke punuar, shpesh jam i angazhuar në tre ose katër gjëra në të njëjtën kohë.

Mos praktikoni vetëm artin tuaj, por futuni në sekretet e tij; arti e meriton këtë, sepse ai dhe dija mund ta ngrenë njeriun drejt Hyjnores.

Nuk janë ngritur barriera që mund t’u thonë talenteve dhe industrisë aspirante, ‘Deri këtu dhe jo më larg’.

Arit! Kush e kupton atë? Me kë mund të konsultohesh për këtë perëndi të madhe?

Muzika është e vetmja hyrje jotrupore në botën më të lartë të dijes që e kupton njerëzimin, por që njerëzimi nuk mund ta kuptojë.

Shpesh, mezi dëgjoj dikë që më flet; zërin po, por jo fjalët e shqiptuara; megjithatë, sapo dikush bërtet, është e padurueshme. Çfarë do të vijë nga e gjithë kjo, vetëm qielli e di!

Muzika që nga viti i katërt filloi të ishte e para nga profesionet e mia rinore. Kështu, duke u njohur herët me muzën e hirshme që ma akordoi shpirtin me harmoni të pastra, u dashurova pas saj dhe, siç më dukej shpesh, ajo në mua.

O ju burra që mendoni ose thoni se unë jam keqdashës, kokëfortë ose mizantrop, sa keq e keni. Ju nuk e dini shkakun sekret që më bën të dukem kështu për ju, dhe unë do t’i kisha dhënë fund jetës sime – ishte vetëm arti im që më mbajti në jetë. Ah, dukej e pamundur të largohesha nga bota derisa të kisha sjellë në jetë gjithçka që ndjeja se ishte brenda meje.

Asgjë nuk është më e patolerueshme sesa të duhet t’i pranosh vetes gabimet e tua.

Unë me gëzim nxitoj të takoj vdekjen. Nëse do të vijë përpara se të kem pasur mundësi të zhvilloj të gjitha aftësitë e mia artistike, do të vijë, pavarësisht nga fati im i vështirë, shumë shpejt, dhe ndoshta do ta uroj më vonë – megjithatë edhe atëherë do të jem i lumtur, sepse a nuk do të më çlirojë nga një gjendje vuajtjeje pa fund?

Artisti i vërtetë nuk është krenar: ai fatkeqësisht e sheh se arti nuk ka kufi; ai e ndjen të errët se sa larg është nga qëllimi, dhe megjithëse mund të admirohet nga të tjerët, ai është i trishtuar që nuk ka arritur në atë pikë ku gjeniu i tij më i mirë duket vetëm si një diell i largët udhërrëfyes.

Miqtë duartrokasin, komedia mbaroi.

Kjo është shenja e një njeriu vërtet të admirueshëm: qëndrueshmëria përballë telasheve.

Beethoven mund të shkruajë muzikë, falë Zotit, por nuk mund të bëjë asgjë tjetër në botë./Elida Buçpapaj

VOAL- Vërtet, për të mbuluar një agim, qielli do të duhet të jetë po aq i pastër sa nata.

Shumë agime të shkurtra në duar, shumë gjeste maniake për të larguar pagjumësinë nën natën kërcyese të çarçafëve, përballë shkallëve ku çdo hap është peshore, përballë zogjve që fluturojnë kundrej luginave, yllit të rëndë të motit të mirë i bie të fikët.

Kënga e bilbilit zbut natën.

E megjithatë njerëzit e lumtur në këtë botë bëjnë një zhurmë fatkeqësie.

Ujku do të ikë nesër drejt rrobave të zymta të frikës dhe korbi do të rilindë i kuq më shumë se kurrë në shikim të parë për të stolisur shkopin e kryetarit të fisit.

Unë kisha ëndrra që gratë shpërndaheshin me përkëdheljet e tyre për të më rithithur në hijen e tyre.

Dhe pikërisht në sytë e fëmijës, në sytë e tij të errët dhe të thellë, si netët pa gjumë, lind drita.

Dielli shkrihet.

Shqiponja që dridhet, bijë e marremendjeve.

Qielli, qielli është një gjilpërë qepëse.

E kaluara është një vezë e thyer, e ardhmja është një vezë për t’u çelur.

Ti vetë më pasqyron, e shoh veten kaq pak. Pa ty nuk shoh veçse një shkretëtirë.

Unë jam i fundit në rrugën tënde pranvera e fundit bora e fundit lufta e fundit për të mos vdekur.

Dashuria nuk përbëhet nga mistere. Ne jemi vetë prova./Elida Buçpapaj

VOAL- Lumturi, për ty ne ecim në një teh thike. Për sytë je një dritë vezulluese, për këmbët akull i hollë që çahet; dhe kështu të mos të të prekë askush që të do.

Njeriu nuk mund të prodhojë një vepër të vetme pa ndihmën e krimbit të ngadalshëm, të zellshëm, gërryes të mendimit.

Poezia është arti që teknikisht është në dorën e të gjithëve: një copë letër e një laps dhe njeriu është gati.

Arti është prodhimi i objekteve për konsum, për t’u përdorur dhe hedhur duke pritur për një botë të re në të cilën njeriu do të ketë arritur të çlirohet nga gjithçka, madje edhe nga vetëdija e tij.

Megjithatë, poezia nuk jeton vetëm në libra apo në antologji shkollore.

VOAL- Pushteti nuk është një institucion, as një strukturë; as nuk është një forcë e caktuar me të cilën jemi të pajisur; është emri që i atribuohet një situate komplekse strategjike në një shoqëri të caktuar.

Disiplina nuk mund të identifikohet as me një institucion dhe as me një aparat; është një lloj pushteti, një modalitet për ushtrimin e tij, që përfshin një grup të tërë instrumentesh, teknikash, procedurash, nivelesh zbatimi, objektivash; është një ‘fizikë’ ose ‘anatomi’ e fuqisë, një teknologji.

Siç e tregon lehtësisht arkeologjia e mendimit tonë, njeriu është një shpikje e kohëve të fundit. Dhe një, ndoshta, afër fundit të tij.

Në analizën politike dhe shoqërore ende nuk ia kemi prerë kokën mbretit.

Drejtësia duhet gjithmonë të vërë në dyshim vetveten, ashtu si shoqëria mund të ekzistojë vetëm me anë të punës që bën për veten dhe institucionet e saj.

Shpesh thuhet se përkufizimet e qeverisë islame janë të pasakta. Megjithatë, mua më dukej se kishin një qartësi që ishte plotësisht e njohur dhe gjithashtu, duhet thënë, jo qetësuese.

Nëse represioni ka qenë me të vërtetë lidhja themelore midis pushtetit, dijes dhe seksualitetit që nga epoka klasike, është e arsyeshme që ne nuk do të jemi në gjendje të çlirohemi prej tij përveçse me një kosto të konsiderueshme.

Ka forma të shtypjes dhe dominimit që bëhen të padukshme – normalja e re.

Kundërshtari strategjik është fashizmi… fashizmi në të gjithë ne, në kokën tonë dhe në sjelljen tonë të përditshme, fashizmi që na bën të duam pushtetin, të dëshirojmë pikërisht atë që na dominon dhe na shfrytëzon.

Libri nuk është thjesht objekti që njeriu mban në duar dhe nuk mund të qëndrojë brenda paraleles së vogël që e përmban: uniteti i tij është i ndryshueshëm dhe relativ. Sapo dikush e vë në dyshim atë unitet, ai humbet vetëkuptimin e tij; ai tregon vetveten, e ndërton vetveten, vetëm mbi bazën e një fushe të ndërlikuar ligjërimi.

Ajo që më bie në sy është fakti që në shoqërinë tonë arti është bërë diçka që lidhet vetëm me objektet dhe jo me individët apo jetën.

Burgu është një qendër rekrutimi për ushtrinë e krimit. Kjo është çfarë ai arrin.

Hipoteza ime nuk është aq shumë se gjykata është shprehja e natyrshme e drejtësisë popullore, por funksioni i saj historik është ta fusë në grackë, ta kontrollojë dhe ta mbysë atë, duke e rishkruar brenda institucioneve që janë tipike për një aparat shtetëror.

Liria e ndërgjegjes sjell më shumë rreziqe sesa autoriteti dhe despotizmi.

Njohuria nuk është pjesë e natyrës njerëzore. Konflikti, lufta, rezultati i betejës dhe, rrjedhimisht, rreziku dhe rastësia janë ato që lindin njohuritë. Njohuria nuk është instinktive; ajo është kundërinstinktive, ashtu siç nuk është e natyrshme, por kundërnatyrale.

Ligji penal nuk u krijua nga njerëzit e thjeshtë, as nga fshatarësia, as nga proletariati, por tërësisht nga borgjezia si një armë e rëndësishme taktike në këtë sistem ndarjesh që ata donin të futnin.

Historia e mendimit, e dijes, e filozofisë, e letërsisë duket se po kërkon dhe po zbulon gjithnjë e më shumë ndërprerje, ndërsa vetë historia duket se po braktis ndërprerjen e ngjarjeve në favor të strukturave të qëndrueshme.

Problemi i Islamit si forcë politike është një problem thelbësor për kohën tonë dhe për vitet në vijim, dhe ne nuk mund t’i qasemi me një çikë inteligjencë nëse nisemi nga një pozicion urrejtjeje.

Për borgjezinë, rreziku kryesor nga i cili duhej mbrojtur, ai që duhej shmangur me çdo kusht, ishte kryengritja e armatosur, ishte populli i armatosur, ishte punëtorët që dilnin në rrugë në një sulm kundër qeverisë.

Çmenduria është shkëputja absolute me veprën e artit; formon momentin konstituiv të heqjes, që tret në kohë të vërtetën e veprës së artit.

Jemi në shoqërinë e mësuesit-gjyqtar, mjekut-gjyqtar, edukatorit-gjyqtar, punonjësit social-gjyqtar; është mbi to që bazohet sundimi universal i normativës; dhe çdo individ, kudo që e gjen veten, ia nënshtron trupit, gjestet, sjelljet, prirjet, arritjet e tij.

Ky plebé i paproletarizuar ka qenë racist kur ka qenë kolonialist; ka qenë nacionalist – shovinist – kur ka qenë i armatosur; dhe ka qenë fashiste kur është bërë polici. Këto efekte ideologjike në plebs kanë qenë të pakontestueshme dhe të thella.

Në funksionin e tij, fuqia për të ndëshkuar nuk është thelbësisht e ndryshme nga ajo e shërimit apo shkollimit.