Në Jerusalem, jam brenda mureve të lashtë

eci nga njëra epokë në tjetrën, pa kujtesë

që të më shërbejë si udhërrëfyese. Profetët këtu po ndajnë

historinë e shenjtë. Fillon Ngjitja në Qiell

dhe jam më pak i zhgënjyer dhe melankolik sepse

dashuria dhe paqja janë të shenjta dhe sigurisht

ato të dyja po zbresin në qytet. Ecja në një bokërrimë

dhe thoja me vete; si nuk po bien në një mendje

skribët për atë çfarë tha drita rreth një guri?

A është për shkakun e një guri të vogël, të zymtë, ndezja e luftrave?

Eci nëpër gjumin tim. Shoh nëpër gjumin tim. Kthej kryet,

askush pas meje. Askush as përpara. Askush.

Gjithë kjo dritë më përket mua. Eci, bëhem më i lehtë, fluturoj.

Pastaj shndërrohem, jam një tjetër. I shpërfytyruar krejt. Fjalët

mbijnë si bari nga goja e lajmëtarit të Isaiah’s;

“Nëse nuk beson, nuk do të jesh i sigurt.”

Eci dhe jam një tjetër. Dhe plaga ime është e bardhë

Trëndafil biblik. Dhe duart e mia si dy pëllumba në kryq

Pezull në ajer që mbajnë tokën në drejtpeshim.

Unë nuk eci më, por fluturoj, jam një tjetër, i shpërfytyruar

Pa tokë dhe pa kohë. Pra, kush jam unë?

Unë nuk jam unë në çastin e Ngjitjes në Qiell. Por unë them me vete:

Vetëm profeti Muhamed fliste arabishten klasike

Dhe pastaj çfarë? Dhe pastaj? Një grua ushtare më bërtet:

Ti, përsëri?! A nuk të vrava?

I thashë: Më vrave… por unë harrova, si ti, të vdes!